લખેલું બધું યે ધૂળ મારું….

એક કાજળઘેરું મૌન તારું,
ઉપરથી નિર્લેપતાના લેપવાળું.
શબ્દોની ધાર ચકાસી લેવા દે,
એ જ આખરી હથિયાર મારું,
વાંચીને પણ તું જો ના પીગળે તો,
લખેલું બધું યે ધૂળ મારું….

એક પ્રીતમઘેલી શબ્દોનાં સાંચામાં ઢાળીને પોતાની લાગણી વયક્ત કરે છે. એના પ્રીતમને બીજી કોઈ રીતે એનાં મનની વાત સમજાવી શક્તી નથી કે પ્રીતમના દિલમાં એના માટે શું જગ્યા છે એ એનાં કાળમીંઢ મૌન ના કારણે સમજી નથી શક્તી અમુક જગ્યાએ એની લાજ- શરમ નડે છે..તો અમુક જગ્યાએ પ્રીતમની પ્રણયને સમજવા માટે કાચી સમજશક્તિ..આખરી હથિયાર તરીકે એ એના શબ્દોરુપી શસ્ત્ર અજમાવે છે.એમ છતા પણ જો પ્રીતમ એની વાત ના સમજી શકે તો એને એનું સઘળું યે લખાણ વ્યર્થ લાગે છે.

સ્નેહા-અક્ષિતારક
૧૦ માર્ચ,૨૦૦૯.