મિત્ર અમિતભાઈ ની સુંદર સરપ્રાઈઝ ! ખૂબ ખૂબ આભાર દોસ્ત.
Chupkidi
ચૂપકીદીઃ
ત્યાંનું ય તે નિમંત્રણ, ત્યાં યે અકળ પ્રતીક્ષા,
ભરપૂરતા અહીંની કયાંયે જવા ન ઈચ્છે !
– રાજેન્દ્ર શુકલ.
‘બસ હવે બહુ થયુ, આ વખતે હું પહેલ નહીં જ કરું. એક શબ્દ પણ નહીં બોલું. ભલે આ ચુપ્પી, નારાજગી બે કલાક, બે દિવસ, બે મહિના કે બે વર્ષ જેટલી ચાલે. આઈ ડોન્ટ કેર ! એ પોતાની જાતને સમજે છે શું ? જ્યારે હોય ત્યારે એનો ઇગો એના નાક પર જ બેઠેલો હોય, કોઇ પણ વાત ગમે એટલી ઋજુતાથી બોલીએ તો પણ એના નાજુક સા સ્વમાનને ફટાક દઈને ઠેસ લાગી જાય છે. જાણે આખી દુનિયાના પુરુષો નવરાં જ બેઠાં છે સ્ત્રીઓના માન-સન્માનને હાનિ પહોંચાડવાને. વળી એ કોઇ રસ્તે ચાલતી કે અજાણી સ્ત્રી થોડી છે ? આખરે તો એ મારી પત્ની છે. સાત સાત વર્ષ થઈ ગયાં અમારા લગ્નને, હવે તો એ મારો સ્વભાવ, ઇરાદો, સંસ્કાર બધા વિશે બરાબર જાણતી જ હોય ને ? જો એ આ બધું જાણે છે તો પછી મારા બોલવા પર આવી શંકાની સોય ભોંકીને મારું દિલ કેમ તોડે છે?’
અર્જુન સોફા પર બેઠો બેઠો એકલો એકલો બડબડ કરતો હતો. ધીમે ધીમે મનમાં ચાલતી વાત ક્યારે હોઠની બહાર ફૂટી ગઈ અને હોઠમાં ફૂટતી વાતે એનો ધ્વનિ ક્યારે મોટો કરી દીધો, ગુસ્સામાં એને એ વાતનો ખ્યાલ જ ના રહ્યો.
સદગુણાબેન- અર્જુનના મમ્મી પૂજારુમમાં એમના ‘કાનુડા’ને દીવો કરી રહ્યાં હતાં. ધૂપસળી સળગાવતાં સળગાવતાં એમના સરવાં કાને એમના દીકરાનો અવાજ આબાદ ઝીલી જ લીધો. અવાજનો મર્મ સમજાતાં જ માચીસવાળો હાથ હાલી ગયો અને એમની નજર સમક્ષ એમનો ભૂતકાળ તરવરવા લાગ્યો.
આવી જ એક કાળમુખી સવાર હતી અને સદગુણાબેન અને રજનીભાઈનો “ટીફીન મોડું ભરાયું’ જેવી નાની શી વાત પર ઝગડો થઈ ગયો હતો.
‘તમારે બૈરાંઓને આખો દિવસ ઘરમાં બેસી રહેવાનું હોય, તમને ટાઈમની કિંમતની શું ખબર પડે ? અમારે ઓફિસમાં દસ મિનીટ પણ મોડું થઇ જાય તો અડધા દિવસની રજા મૂકાઈ જાય. તમારે તો ઠીક છે, આ અમે નીકળ્યાં એટલે છાપું લઈને બેસી જશો કે ટીવી ચાલુ કરીને સીરીઅલ જોવા લાગશો. પૈસાંની જરુર હોય ત્યારે કંઈ પણ વિચાર્યા વિના પૈસાં માંગી લેવાના પણ એ પૈસાં કમાતાં અહીં અમારે નવના તેર થઈ જાય છે એની તમને કોઇ જ સમજ નથી પડતી. સાવ અણધડ.. લોકો સાચું જ કહે છે કે,’બૈરાંઓની બુધ્ધિ પગની પાનીમાં જ હોય છે.’
‘અર્જુનના પપ્પા, રોજ તમારું ટીફીનબોક્સ બરાબર સમયે તૈયાર જ હોય છે, કો’ક વાર મોડું થઇ જાય એમાં આવા આકરા કાં થઈ જાઓ છો ? બે દિવસથી શરદી મારો પીછો નથી મૂકતી અને આખો દિવસ શરીર કળતર કરે છે. રાતે શરદીની દવા લીધેલી તો એના ઘેનમાં આજે સવાર થોડી મોડી આંખ ખૂલી અને થોડું મોડું થઈ ગયું એમાં જાણે આભ તૂટી પડયું હોય એવો દેકારો કાં મચાવો ? તમને એક છીંક આવે તો ચાદર ઓઢીને સોફા પર બેસી જાઓ છો ને ચા- ગરમપાણી, જ્યુસ ના ઓર્ડર પર ઓર્ડર કરો છો, ઘણી વાર રજા પણ લઈ લો છો.અમારે બૈરાંઓના નસીબમાં તો એવી રજાઓ ય ક્યાં મળે? શરીરની તકલીફો અવગણીને ય એક તો તમારા માટે જમવાનું બનાવીએ અને એમાં ય પાછી આવી બૂમાબૂમ ! તબિયત સારી ના હોય ત્યારે એક કપ ચા બનાવીને આપવાનું તો બાજુમાં પણ પોતાનો સમય ના સચવાયોની ફરિયાદો કરવાની..અમે પણ આખરે માણસ છીએ, અમારી પણ શારીરિક તાકાતની એક સીમા હોય એવું તમે પુરુષો ક્યાં સમજવાના ? નકરી સ્વાર્થી જાત જ હોય છે તમારી..’ ને સદગુણાબેન પોતાના રુમમાં ઘૂસી ગયાં ને દરવાજો અંદરથી બંધ કરી દીધો. આ જોઇને રજનીભાઈનું પણ લોહી ઉકળી ઉઠ્યું અને કંઇ જ બોલ્યાં ચાલ્યાં વિના ટિફીન પણ ત્યાંનુ ત્યાં જ રહેવા દઈને ઓફિસે જવા નીકળી ગયાં.
બહારના રુમમાં કોઇ જ રવ ના સંભળતા સદગુણાબેને કલાક પછી બારણું ખોલ્યું ત્યારે એને સમજાયું કે રજનીભાઈ તો બહાર હતાં જ નહી! ટિફીન પણ રસોડાંના પલેટફોર્મ પર એમનું એમ જ જોઇને એ ધૂંધવાઈ ગયાં. દવાના ઘેન છતાં અડધી ઉંઘમાં એમણે જેમ તેમ કરીને રસોઇ કરેલી અને …શું આ જ એમની લાગણીની કદર ? દર વખતે નાની નાની વાતોમાં ઝગડી પડનારા રજનીભાઈને થોડાં સમય પછી સદગુણાબેન પહેલ કરીને ચુપ્પી તોડીને, પહેલ કરીને એમને જેમ તેમ કરીને મનાવી લેતાં હતાં ને ઝગડાંનો પાર લાવતાં હતાં પણ આ વખતે એમનું દિલ બહુ જ દુઃખ્યું અને મનોમન એક નિર્ણય લઈને એમણે બેગ ભરી અને અર્જુનને લઈને એમના મમ્મી પપ્પાના ઘરે પહોંચી ગયાં. મમ્મી પપ્પાએ થોડું સમજાવ્યું પણ સદગુણાબેને,
‘અમારી પર્સનલ વાત છે, પ્લીઝ તમે બહુ માથું ના મારો. હું અહીં આવી એ તમને ના ગમતું હોય તો કહી દેજો હું અહીંથી ગર્લ્સ હોસ્ટલમાં જતી રહીશ. ભણેલી ગણેલી છું, કમાઈને મારું ને મારા દીકરાનું પેટ ભરી શકું એટલી તાકાત અને આવડત તો છે જ મારામાં.’
મા- બાપ પણ દીકરીની જીદ સામે ઝૂકી ગયાં ને મૌન રહી ગયાં.
સાંજે રજનીભાઈ ઘરે આવ્યાં ત્યારે એમને ટેબલલેમ્પ નીચે દબાવેલી એક ચિઠ્ઠી મળી આવી જેમાં લખેલું,
‘બહુ નીચી નમી, બહુ થયું, હવે બસ ! તમે મારા સન્માનને કાયમ ઠોકર માર્યા કરો છો એ હવે સહન નથી થતું. તમને મારી કદર હોય અને ભવિષ્યમાં ક્યારેય આવા કડવાં વેણ નહીં ઉચ્ચારો એવી ખાત્રી આપી શકતાં હોય તો જ મને મારા પીયરથી તેડી જજો નહીં તો….’
અને એ અધૂરાં મૂકાયેલ વાક્યના અર્થે રજનીભાઈનો ગુસ્સાનો પારો સાતમા આસમાને પહોંચાડી દીધો.
‘આમ ઘર છોડીને ચાલી ગઈ, એ સમજે છે શું એના મનમાં? હું એને સામેથી લેવાં જઉં…ક્યારેય નહીં. જાતે ગઈ છે ને જાતે આવવું હશે તો આવશે, દરવાજા ખુલ્લાં જ છે. બાકી હું નીચો નહીં નમું. હુ સામે ચાલીને બોલવા જઉં તો મારી સાત પેઢીનું નામ લજવાય.’
એક બીજા પ્રત્યે અઢળક પ્રેમ, આદર અને બોલવાની ઇચ્છા છતાં ‘પહેલ’ કોણ કરેની વાત આખરે એટલી વધી ગઈ કે બેમાંથી એક પણ પક્ષે નમતું જોખ્યું નહીં, એકબીજા સાથે વાત કરવા તરસતાં અનેસંગાથ વિના હિજરાતાં હૈયાં મનોમન રડતાં હતાં પણ કોઇએ ચુપ્પી ના તોડી. ખોખલાં સ્વમાનના રક્ષણની માળા ગણતાં બે ય પક્ષ એક બીજા વિના જીવતાં શીખવા લાગ્યાં. મૌનના કારણે ના વિચારવાની વાતો પણ વિચારવા લાગ્યાં અને આમ જ વાત છૂટાછેડાં સુધી પહોંચી ગઈ.
અચાનક હાથ માચીસની ઝાળ લાગતાં દાઝી ગયો અને સદગુણાબેનથી એક તીણી રાડ પડી ગઈ. મમ્મીનો અવાજ સાંભળીને અર્જુન તરત જ પૂજારુમમાં પહોંચી ગયો.
‘મમ્મી, શું તું પણ…થોડું ધ્યાન રાખતી હો તો જાતનું..’
‘જાતનું ધ્યાન રાખવામાં જ સઘળું ગુમાવી બેઠી બેટાં.’ ને સદગુણાંબેનની આંખમાંથી વર્ષોનો વસવસો ટપકી પડયો.
‘શું થયું મમ્મી, કેમ અચાનક આમ..?’
‘બેટાં, પૂજારુમમાં બેઠો છે, મને એક વચન આપીશ ?’
‘મમ્મી, મારા માટે તું ભગવાનથી પણ વધુ છે. તારો હાથ જ મારું મંદિર. બોલ શું વાત છે ?’
‘ તારી અને વહુની વચ્ચે ગમે એવો ઝગડો થાય પણ તમારે લોકોએ એ બહું લાંબો નહીં ખેંચવાનો. સામેથી બોલવામાં વહુ પહેલ ના કરે તો તારે બધું જ ભૂલીને સામેથી બોલવાની શરુઆત કરવાની. એકબીજા વચ્ચેની લાંબી ચુપ્પી ભલભલી લાગણીને મીણની જેમ ઓગાળી કાઢે છે. વર્ષોની લાગણીની હૂંફ થોડા મહિનાઓની ચુપકીદીમાં બળીને ભસ્મીભૂત થઈ જાય છે અને ત્યાં ઉભી થઈ જાય છે ખોખલી સ્વમાનની દિવાલો, શંકાના ભૂતો..જે આખી જીંદગીની ખુશીઓને ઓહિઆ કરી જાય છે. મારી અને તારી પપ્પાની દૂરતાં વચ્ચે પણ આવી જ નાની શી શી ચૂપકીદી કારણભૂત છે. હવે બીજી ચુપ્પીની સજા નથી જોઇતી દીકરાં..’
અને લાગણીશીલ અર્જુન મમ્મીની આખીય વાત પળવારમાં સમજી ગયો અને એમનો ચહેરો બે હાથ વચ્ચે લઈને એમના કપાળ પર ચુંબન કરી લીધું.
‘તારી આજ્ઞા મારા સર્વ સ્વમાન – અભિમાનથી વિશેષ મારી માવડી.’
અનબીટેબલઃ ના બોલાયેલા શબ્દો ઘણી વખત ગેરસમજણના પર્વતો ઉભા કરી દે છે.
સ્નેહા પટેલ.
taro ishwar tari andar
તારો ઇશ્વર તારી અંદરઃ
ज्यों तिल माहीं तेल है ज्यों चकमक में आगि,
तेरा सांई तुझमें जागि सकै तो जागि।
— संत कबीर.
આરોહી આજે એની બાર વર્ષની દીકરી વંશિકા ઉપર બહુ જ ગુસ્સે હતી અને એનો કાન આમળીને એને બરાડા પાડી પાડીને કંઇક સમજાવી
રહી હતી. એની આંખોની કિનારી ગુસ્સામાં લાલ થઈ રહી હતી, નાકના નથુણાં બહુ જ ઝડપથી ફૂલી અને પીચકી રહ્યાં હતાં. ગુસ્સો હતો કે બૂમો પાડીને પણ શમતો નહતો તો છેવટે આંખના ખૂણેથી આંસુ બનીને વહેવા લાગ્યો હતો પણ આરોહીને એ વાતની જાણ સુધ્ધાં નહતી. આજે એ બહુ ‘હર્ટ’ થઈ હતી અને એનું કારણ એની વહાલસોઇ, આજ્ઞાકારી દીકરી વંશિકા આજે એની પાડોશમાં રહેતી બહેનપણી જોન્સી સાથે એમના ચર્ચમાં જવાની જીદે ચડેલી હતી. આરોહીને વંશિકાની અને જોન્સીની દોસ્તી પર કોઇ જ આપત્તિ નહતી. જો કે એ લોકોના ઘરમાં વારેઘડીએ ‘નોનવેજ’ ખાવાનું બનતું, મહિનામાં એક વખત શહેરમાં વસતા ઘણાં ખરાં ખ્રિસ્તીઓ એમના ઘરે પ્રાર્થના કરવા ભેગાં થતાં, અવાજ અવાજ.. આ બધું એને પસંદ નહતું પડતું પણ એમાં એ કશું બોલી ના શકે. એમનું ઘર અને એમનો ધર્મ, એમનું ખાવા પીવાનું બધું એમની મરજી. કોઇના ધર્મ વિશે આપણાંથી કોઇ ટીકા ટીપ્પણી ના કરી શકાય, એટલે એ મન મસોસીને પણ ચૂપ રહેતી હતી. વળી જોન્સીનો સ્વભાવ પણ ખૂબ જ સૌમ્ય. એ કાયમ આરોહી- આલોકને ખૂબ જ માન આપતી અને વંશિકાને કોઇ પણ તક્લીફ હોય તો એને મદદ કરવા કાયમ તત્પર રહેતી હતી. એની અને વંશિકાની સ્કૂલ અલગ અલગ હતી પણ સ્કુલથી છૂટવાનો અને ઘરે પહોંચવાનો સમય લગભગ સરખો. જોન્સી દસ મિનીટ વહેલી આવી જતી પણ એ આવીને વંશિકા માટે રાહ જોતી અને એ આવતાં જ બે બહેનપણીઓ સાથે જ જમવા બેસતી.બહાર ક્યાંક જવાનું હોય તો પણ બે ય જણ મોટાભાગે સાથે ને સાથે જ હોય. જોન્સીનો પરિવાર દર
રવિવારે સવારે વહેલાં ઉઠીને ચર્ચમાં પ્રાર્થના કરવા જતો અને પછી એ બધાં ત્યાં જ જમીને
પાછા આવતાં. આ એમનો નિત્યક્રમ હતો. એમાં આ રવિવારે વંશિકાને પણ ભૂત ભરાઈ ગયું કે,
‘હું પણ ચર્ચ જઈશ.’
કોઇ પણ રીતે એ એકની બે થવા તૈયાર જ નહતી. બાળહઠ અને સ્ત્રીહઠ બે ય સામસામે ટકરાતાં હતાં. ક્યારેય વંશિકાને મોટા અવાજે ના બોલનારી આરોહી આજે વંશિકા પર હાથ ઉગામી રહી
હતી. આ બધી ધમાલથી રવિવારની રજાની મીઠી નીંદર માણી રહેલ આલોક – વંશિકાના પપ્પાની આંખ ખૂલી ગઈ. બેડરુમની બહાર આવીને આરોહીને પૂછ્યું અને બધી
હકીકત સમજાઈ ગઈ. સ્થિતી જરાક વિચિત્ર હતી. આલોક પોતે પણ બે પળ માટે વિચારમાં પડી ગયો પછી થોડું વિચારીને એણે આરોહીને કહ્યું,
‘આરુ, વંશિકાને જવા દે. એની બહેનપણી સાથે એનું ધર્મસ્થાન જોવું છે તો ભલે ને જોવે.
નોનવેજ જમવાનું હશે તો નહીં જમે. બાકી એના ચર્ચમાં જઈને કોઇ મોટો ધાર્મિક ગુનો નથી કરી દેવાની.’
‘આલોક, આ તમે શું બોલો છો ભાન બાન છે કંઈ?’
‘હા,પૂરેપૂરું ધ્યાન છે. આપણી દીકરીને આમ બંધનમુકત કરીને નથી જીવાડવી. આજે એ નાની છે, આપણી વાત માને છે, થોડી ડરાવી ધમકાવીને એને કાબૂમાં રાખી લઈશું પણ આમ કરતાં આપણે એના મનોપદેશ પર આપણાં વિચારો, માન્યતાઓ થોપી રહ્યાં છીએ એ વાત નથી
દેખાતી? આજેથોડી ધાકધમકીથી આ વાત પણ માની લેશે પણ એના આજાગ્ર્ત મગજમાં આપોઆપ આપણાં મંદિર પ્રત્યે નારાજગી ઉતપ્ન્ન થશે અને ભવિષ્યમાં એ મોટી – સશકત થતાં કદાચ આપણો વિરોધ કરવાના ઉદ્દેશ સાથે જ આપણાં મંદિરમાં જવાથી પણ દૂર ભાગશે ત્યારે તું શું કરીશ? અત્યારે તું ચર્ચમાં જવાની ના પાડે છે એ વાત એના મગજમાં ઘર કરી ગઈ તો આપણને બતાવી દેવા માટે પણ ભવિષ્યમાં એ રોજ ચર્ચના દર્શને જતી થઈ જશે તો શું કરીશ? કોઇ વાતમાં અતિરેક નહીં જ સારો. વળી આ જનરેશન તો ધર્મમાં આપણાં જેટલું માનશે કે કેમ એ જ પ્રશ્રાર્થ છે, કારણ આ પ્રજા બહુ જ બુધ્ધિશાળી છે, જાણકારીવાળી છે. એ તમે કહો એ વાતમાં કોઇ જ દલીલ,પુરાવા કે
તથ્ય વિના સ્વીકારી લે એ શક્ય જ નથી. વળી આંખો બંધ કરીને જે વસ્તુ દેખાતી હોય એનો
વિરોધ કરવા જેટલી મૂર્ખી પણ નથી. એ લોકો એમના નિર્ણય એમની સમજ પ્રમાણે જ લેશે,
એટલે તું અત્યારથી જ એમના નિર્ણયોને માન આપતાં, સ્વીકારતાં શીખી લઈશ તો તને ભવિષ્યમાં ઓછી તકલીફ પડ્શે. આપણે તો આપણાં વડિલો
દ્વારા બાંધેલ ધર્મ નામના નાનકડાં વાડા – સંપ્રદાયોમાં બંધાઇને આપણાં સીમાડાંઓ બહુ જ નાના કરી નાંખ્યા છે , કમ સે કમ આપણી પ્રજાને તો એમાંથી મુક્તિ આપીએ.’
‘આલોક તું સાચું કહે છે,ચર્ચ જોવા જેવી નાની શી વાતમાં આજે મેં કેટલા ઉધામા કરી નાંખ્યા
કેમ? સારું થયું સમય રહેતાં તેં મને ચેતવી દીધી નહીંતર નાહકની જ આજે હું આપણી
માસૂમના મગજમાં મારી માન્યતાઓ થોપી થોપીને એને વિચારવા -વિકસવાની જગ્યા જ છીનવી લેત. આપણાં સંસ્કારો એનામાં રોપાય અને એ એક સારી માણસ બને એટલું જ મારા માટે ઘણું છે, ધર્મ એને જે પાળવો હોય – કે ના પાળવો એની મરજી! બસ, એક માણસ તરીકે એ સારી અને સાચી સિધ્ધ થાય એટ્લે
ભયો ભયો. દરેકનો ઇશ્વર આખરે તો એની અંદર જ છુપાયેલો હોય છે અને એ જ સાચો ઇશ્વર !’
વંશિકાનું કરમાયેલું મોઢું ખીલી ઉઠ્યું.
અનબીટેબલઃ સંતાન પૂર્ણ આજ્ઞાંકિત બને એ કરતાં પોતાની જાતે ‘સાચું શું ને ખોટું શું’ સમજીને જાતે નિર્ણય લેતાં શીખવાને સક્ષમ બને એ વધુ મહત્વનું છે
-sneha patel
Dilno avaj
Phoolchhab > navthai ni pal> 17-7-2017.
દિલનો અવાજ:
જીવન આખ્ખું ચમકી ઉઠશે,
આંગણ સાથે ‘મન’ પણ લીંપો !
– ડૉ.મનોજ જોશી ‘મન’
વિરાટ થાકેલો પાકેલો ઓફિસેથી ઘરે આવ્યો અને સોફાપર બેસીને ટાઈની ગાંઠ ઢીલી કરીને સામેની કાચની ટિપોઇ પર પગ લાંબા કરીને સહેજ આરામથી બેઠો.
લાંબી આળસ ખેંચીને બે હાથ એકબીજામાં બાંધીને માથા પર જ ગોઠવી દીધા.
‘અરે, આજે બહુ થાકી ગયા લાગો છો ને કંઇ? મોઢું સાવ ફીક્કું ફસ્સ થઈ ગયું છે.’ રોહિણી – વિરાટની પત્નીએ પાણીનો ગ્લાસ લઈને કિચનમાંથી આવતા પૂછ્યું.
‘હા, આજે ઓફિસમાં બહુ મગજમારીનું કામ હતું. મીટીંગ પર મીટીંગ અને ધાર્યો ટારગેટ પૂરો ના થયો હોવાથી બોસની કચકચનો વરસાદ. શારીરિક કામ પહોંચી વળાય છે પણ આ માથે ઉભો રહીને જે રાસડાં લે છે ને એ નથી સહન થતું.’ પાણી પી ને ગ્લાસ ટ્રેમાં પાછો મૂકતાં બોલ્યો,
‘એક કામ કર, તું ને છોકરાંઓ તૈયાર થઈ જાઓ, આજે આપણે બહાર ક્યાંક થાઈ – મેક્સીકન ખાવા જઈએ.’
‘પણ મેં તો રસોઇ…’પછી પતિનો મૂડ પારખીને રોહિણીએ વાક્ય અડધું જ છોડીને તૈયાર થવા ઉપડી ગઈ.
શહેરથી૧૭ કિલોમીટર દૂર હાઈવે પર આવેલી એક ૩ સ્ટાર હોટલમાં જઈને એ લોકો બેઠાં. વરસાદની સિઝન હતી ને વાતાવરણ ખુશનુમા હતું એથી એ લોકોએ રેસ્ટોરાંની બહારની
બાજુએ ગોઠવેલ ટેબલ પર બેસવાનું જ નક્કી કર્યું. સામે સ્ટેજ પર એક જુવાનિયો પાપોન – અરીજીતના સુંદર ગીતો ગાઈ રહ્યો હતો એની સાથે એક છોકરી પણ હતી જેના લહેંકામાં
સુનિધી ચૌહાણની છાંટ વર્તાતી હતી. એક જુવાનિયો ગિટાર પર એ લોકોને સાથ આપી રહ્યો હતો.વિરાટે પણ એના મનપસંદ ગીતોની ફરમાઈશ કરી અને થાઈ પ્લેટરનો
ઓર્ડર આપ્યો. છોકરાંઓએ મેક્સીકન ફૂડનું સ્ટાર્ટર મંગાવ્યું. મંદ મંદ શીતળ પવન લહેરાઈ રહ્યો હતો. ટેબલથી થોડે દૂર આવેલાં વિધ વિધ પામના પાંદડાં હળ્વેથી પવન સંગાથે ઝૂલા ઝૂલી રહ્યાં હતાં. હોટેલવાળાઓએ કદાચ કોઇ એર ફ્રેશનર છાંટ્યુ હશે કે ખબર નહીં શું પણ એક ધીમી ધીમી માદક ખુશ્બુ આખા વાતવરણમાં વહી રહી હતી અને એમાં ટેબલ પર ગોઠવાયેલ વિધ વિધ શેઈપ – કલર – ડિઝાઈનની કેન્ડલસનું આછું અજવાળું અદભુત વાતાવરણ ઉભું કરી રહ્યું હતું. હોટેલ થોડી મોંઘી હતી પણ આ બધા કારણોથી જ વિરાટને આ જગ્યા ખૂબ પસંદ હતી. મગજનો બધો સ્ટ્રેસ નીકળી ગયો અને પોતાની જાતને એકદમ હળવો ફૂલ અનુભવી રહ્યો. એને ફેશ જોઈને રોહિણી પણ ખુશ થઈ ગઈ અને આખું ફેમિલી જમવાની મજા માણવા લાગ્યું. જમીને વિરાટે વેઈટરને એની સુંદર સર્વિસ બદલ વીસ – ત્રીસ રુપિયાના બદલે પૂરા પચાસની નોટની ટીપ આપી. વેઈટર પણ ખુશ થઈ ગયો અને બહાર નીકળતી વખતે પેલા ત્રણ ગાયક – મ્યુઝિશીયન જુવાનિયાઓને મળીને એમને અભિનંદન પણ પાઠવ્યાં.
ગાડી સ્ટાર્ટ કરતાં વિરાટના હોઠ આપોઆપ ગોળ થઈને વ્હીસલ મારવા લાગ્યાં ને એમાંથી એના મનપસંદ ગીત ‘યે રાત યે ચાંદની ફિર કહાં?’ ગીતની ધૂન વાગવા લાગી. થોડે આગળ વધ્યાં જ હતાં ને ધીમા ધીમા છાંટાં પડવા લાગ્યાં. વાતાવરણ ઓર મદહોશ થઈ ગયું. ત્યાં જ અચાનક કોઇક વ્યક્તિ હાથ લાંબો કરીને વિરાટ પાસે લિફ્ટ માંગી રહેલી દેખાઈ.
‘વિરાટ, રવિ સાથે થયેલો બનાવ યાદ છે ને ? આવી જ રીતે હાઈ વે પર એની પાસે લિફ્ટ માંગીને કોઇ વ્યક્તિએ એને લૂંટી લીધેલો. એ પછી એણે સ્પષ્ટપણે આપણને સૂચના આપેલી કે આવી રીતે ક્યારેય કોઇ અજાણ્યાંને લિફ્ટ ના જ આપવી. આ રોડ પણ એવો જોખમી છે. માટે તું ગાડી ના ઉભી રાખીશ.’ રોહિણી ત્વરાથી બોલી ઉઠી.
વિરાટે જોયું તો લિફ્ટ માંગનાર વ્યક્તિના માથામાંથી લોહી નીકળી રહેલું હતું અને બાજુમાં એની બાઈક આડી પડેલી હતી.કદાચ એનો બીજો હાથ પણ તૂટી ગતો હશે,ખભાથી
નીચે લટકતો હતો. નજીક જતાં એની સાથે નાની એવી બાળકી પણ દેખાઈ જે રોડ પર લગભગ બેહોશ હાલતમાં જ પડેલી લાગતી હતી. એ લોકોના મૉઢા જોઇને વિરાટનું દિલ એમને આમ જ
મૂકીને જવા માટે નહોતું માનતું. વળી આવા સમયને પહોંચી વળવા એ પોતાના ડેશબોર્ડમાં લાઇસન્સવાળી પિસ્તોલ પણ રાખતો હતો. જે થશે એજોયું જશે વિચારીને એણે ગાડી ઉભી રાખી અને બે ય જણને ગાડીમાં લિફ્ટ આપી. આખા રસ્તે કંઈ જ ‘ના’ બનવાનું ‘ના બન્યું’. વિરાટે નજીકની હોસ્પિટલમાં બે યને એડમીટ કરાવીને ખપપૂરતાં પૈસા પણ ભરી દીધાં ને સારવાર ચાલુ કરવાનું કહયું.
પેલા પુરુષે આભાર માનીને વિરાટનું વિઝીટીંગ કાર્ડ માંગી લીધું. ત્યારબાદ વિરાટ ઘરે પહોંચ્યો.
લગભગ દસ દિવસ પછી વિરાટ ઓફિસથી સાંજે ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે મસમોટી નવાઈ વચ્ચે એના ઘરમાં પેલો રોડ પર એક્સીડન્ટ થયેલો અને જેને લિફ્ટ આપેલી એ યુવાન એની દીકરી સાથે એના ઘરમાં હાજર હતો. સાથે એક મોટી ગિફ્ટ, બુકે અને એક કવર પણ હતું. એમને સાજા સમા જોઇને વિરાટને ખુબ જ ખુશી થઈ.
‘અરે આ બધાની શી જરુર હતી ભાઈ? તમે બે સાજા સમા છો એ જ બહુ સારી વાત છે. હવે
સાચવીને બાઈક ચલાવજે.’
‘તમે સમયસર ના પહોંચાડ્યા હોત તો કદાચ મારી આ ઢીંગલી…’અને બોલતાં બોલતાં એ યુવાને એના બે હાથમાં વિરાટના હાથ લઈને આંખે લગાડી દીધાં. વિરાટની આંખો પણ ચૂઇ પડી. રસોડાનાં બારણાં સુધી પહોંચેલી રોહિણી વિચારતી હતી કે, ‘રવિ સાથેનો અણબનાવ યાદ કરીને વિરાટે આ લોકોને લિફ્ટ ના આપી હોત તો…તો..’ ને એ આગળ વિચારી જ ના શકી. એનું આખું બદન ધ્રૂજી ઉઠ્યું.
અનબીટેબલઃકોઇની સલાહસૂચન કરતાં તમારા દિલનો અવાજ વધુ સ્પષ્ટ ને સાચો ઉત્તર આપી શકે છે.
Sneha patel.
God bless u
ગોડ બ્લેસ યુ !
માથું મૂકાય એવા ખભા તો ઘણા મળે,
આંસુ મૂકાય એવા ખભા એક બે જ હોય.
– પાર્થ તારપરા
ચોમાસાની ભીની ભીની એક સાંજ હતી અને અનોખી એની મનપસંદ જગ્યા- બગીચાની એની
મનપસંદ બેન્ચ પર બેઠી હતી. સાંજનો પાંચથી છ વચ્ચેનો આ સમય એ પોતાના માટે ચોરી લેતી અને બગીચામાં અડધો કલાક ચાલીને આ બેન્ચ પર બેસીને આજુબાજુની હસતી – ખિલખિલાતી બાળપણ – જુવાન – વૃદ્ધ બધી જ જિંદગીઓને અકારણ જ નિહાળતી રહેતી. હા, અમુક ઘટનાઓ, સંવાદો એના માનસપટલ પર જાતે જ અંકાઈ જતા એ વાત અલગ હતી. આજે બપોરે સારો એવો વરસાદ પડી ગયો હતો અને બગીચાના બધા છોડ – વૃક્ષ ધોવાઈને લીલાછમ થઈ ગયા હતાં. અમુક પાંદડા પર હજુ વરસાદની બૂંદો સચવાયેલી હતી તો અમુક બૂંદ પર્ણ પરથી ધીરે ધીરે લસરતી જતી હતી. માટીની ભીની ભીની સુગંધ, સુંવાળી – મુલાયમ હવા..અ..હા..હા..અનોખીના મગજમાં એક નશો છવાતો જતો હતો. એને યાદ આવ્યું કે, ‘નાની હતી ત્યારે એ વરસાદની કેવી ચાતક રાહ જોતી હતી ! કારણ તો એક જ..કે વરસાદના એકઠાં થતા પાણીના પ્રવાહમાં એને કાગળની હોડી બનાવીને તરતી મૂક્વાની બહુ જ મજા આવતી હતી. આ વિચારતી હતી ત્યાં જ અચાનક એની નજર બાંકડાંની નીચે હોવાથી કોરા રહી ગયેલ એક કાગળ પર પડી. હોડી બનાવવાની તીવ્ર ઝંખના સાથે અનોખીએ એ કાગળ હાથમાં લીધું. ત્યાં જ એની સામેની બેન્ચ પર વૃધ્ધ પુરુષ આવીને બેઠો. બે ઘડી અનોખી પોતાની ‘હોડી બનાવવાની’ બચકાની હરકત પર થોડી ક્ષોભમાં મૂકાઈ ગઈ. આ કાકા રોજ એને આ જ બેન્ચ પર જોવા મળતાં. વળી એમના મોઢા પર કાયમ કંટાળા – ગુસ્સાના વિચિત્ર ભાવ અંકિત રહેતા હોવાથી અનોખી જેવી ખુશમિજાજ સ્ત્રીને એ સહેજ પણ પસંદ નહતા. એણે ધરાર એમની તીખી લાગતી નજરને અવગણીને કાગળને ત્રિકોણ આકારમાં વાળવા જ જતી હતી અને એની નજર કાગળમાં અંકાયેલા મરોડદાર અક્ષર ઉપર પડી અને અનોખીના મનમાં એને વાંચવાનો મોહ પ્રગટી ગયો. એણે સહેજ ભેજવાળા કાગળને સીધો કરીને કરચલીઓ સરખી કરી, ભેજ્વાળો કાગળ હોવાથી શ્યાહીન થોડી થોડી પ્ર્સરી ગયેલી, વાંચવામાં તકલીફ પણ પડતી હતી પણ અનોખીએ જેમ તેમ કરીને એ લખાણ વાંચ્યું,
‘હું મારા જીવનસાથીના મૃત્યુ પછી વેઠવી પડતી એકલતાથી ખુબ જ હતાશ છું. કોઇને મારી પડી નથી, મારી દરકાર નથી કરતું – શું તમે મને કોઇ મદદ કરી શકો?’
અને અનોખી અવાચક થઈ ગઈ. આ શું ? એણે આજુબાજુ નજર નાંખી પણ કોઇ જ નોંધનીય વ્યક્તિ ના લાગી કે જેના પર આ કાગળની માલિકી હોવાનો અંદેશો જાગે! બધા પોતપોતાની જીંદગીમાં, મસ્તીમાં મસ્ત હતાં. ત્યાં એના કાને કોઇના મોટેથી બોલવાનો અવાજ પડ્યો અને એનું ધ્યાન એ અવાજ તરફ ખેંચાયુ, આ તો પેલા કચકચીયા કાકા..રોજ રોજ એને કોઇ ને કોઇ સાથે બબાલ થતી જ હતી. આજે શિંગવાળા સાથે શિંગ ઓછી કેમ આપી? ની બાબતે મગજ ખરાબ થઈ ગયેલું. એક ધૃણાભરી નજર એમના તરફ્ નાંખીને અનોખીએ એ કાગળની નીચે ખાલી પડેલી જગ્યામાં બાજુમાં બેઠેલાં એક કોલેજીયન પાસેથી પેન લઈને એણે એની પર લખ્યું, ‘જીવન અને મૃત્યુ તો બધો ઉપરવાળાનો ખેલ છે, તમારા જીવનસાથીએ એમના કરવાના કર્મો કરી લીધા અને હવે એ જ્યાં પણ હોય ત્યાંથી તમને નિહાળતા હશે.એમની ખુશી માટે પણ તમારે ખુશ રહેતાં શીખવું જોઇએ. એકલતા એ અભિશાપ જેવી હોય છે પણ જેમ ઝેરનું મારણ ઝેર એમ એકલતાનું મારણ તમારા જેવા કોઇ એકલતાથી પીડાતા વ્યક્તિઓને મદદ કરવામાં સમય ફાળવી જુઓ, કોઇના માટે મનમાં નિસ્વાર્થ લાગણીઓના છોડ ઉછેરી જુઓ તો મારા માનવા પ્રમાણે તમારા પ્રોબ્લેમનું સોલ્યુશન આવી જ જશે.’ લિ. આપની નવી મિત્ર.’
કાગળને ગડી કરી અને એના ઉપર એક લાલ માટીનો ઇંટાળો મૂકીને એ જ જગ્યાએ બાંકડાની નીચે મૂકી દીધો અને ઘરે ચાલી ગઈ.
એ પછી રોજ બગીચામાં આવીને એની નજર સૌપ્રથમ બેન્ચની નીચે કાગળ શોધતી પણ એ નિરાશ થતી. મનમાં વિચારતી કે એ પણ શું નું શું વિચાર્યા કરે છે? કોઇએ ક્યારેક અકળાઈને આવું લખી કાઢ્યું હોય અને કાગળ ઉડતો ઉડતો અહીં આવી ચડ્યો હોય એમ પણ બને…કાં તો શક્ય છે કે આજના જમાનામાં કોઇ આવા ‘પ્રેન્ક’ પણ કરે અને અચાનક એને પોતાની ઉપર શરમ ઉપજી આવી.
બરાબર દસ દિવસ પછી બગીચામાં પ્રવેશતાં વેંત જ અનોખીની નજરે પેલા વૃધ્ધ કાકા પર પડી. આજે નવાઈ વચ્ચે એ કોઇ સાથે ઝગડી નહતાં રહ્યાં પણ એમની બાજુવાળા સાથે હસી હસીને વાતો કરી રહ્યાં હતાં. ‘આજે સૂરજ કદાચ પસ્ચિમમાંથી ઉગ્યો હશે’ વિચારતી હતી ત્યાં જ એની નજર બાંકડાંની નીચે પડેલ ઈંટાળાની નીચેના કાગળ પર પડી અને એણે રીતસરની દોટ જ મૂકી. કાગળ ખોલીને વાંચવા લાગી , કેમ જાણે એને પાક્કો વિશ્વાસ હતો કે આ કાગળ ચોકકસપણે પેલા એકલતાથી પીડાતા માનવીનો જવાબ જ છે. આજે વાતાવરણ કોરું હોવાથી કાગળ – એની શાહી સહેજ પણ પલળ્યાં નહતાં.
‘પ્રિય મિત્ર, તમારી વાત સાવ જ સાચી છે. મેં મારા ઘરની બાજુમાં આવેલ અપંગ માનવ મંડળમાં જવાનું ચાલુ કર્યું છે. બહેરાં, મૂંગા, આંધળા એ લોકોની સાથે મારો સારો એવો સમય પસાર કરું છું અને બદલામાં એ લોકો મને ખૂબ જ માન આપે છે. મારા જવાની આતુરતાથી રાહ જોયા કરતાં હોય છે. એ લોકોને પૈસાની કોઇ જ પડી નથી, એના માટે ઢગલો ડોનેશન મળી રહે છે ,એમને જરુર છે તો ફકત મારા જેવા લોકોના સાથની, પ્રેમની, , હૂંફની. બદલામાં એ લોકો ધરાઈને પ્રેમ કરે છે, મારા જીવનમાં ચોતરફ પ્રેમ જ પ્રેમ છે. હું ખૂબ જ ખુશ છું.
થેંક્સ.’
અને અનોખી ખુશ ખુશ થઈ ગઈ. કાગળમાં જવાબ લખ્યો,
‘મને ખુબ જ ખુશી થઈ. આપની નવી મિત્ર આપને મળવા માંગે છે, મળશો?’ પેપર ઇંટ નીચે ભરાવીને એ વોક લેવા ગઈ. અડધો કલાકની વોક પછી એની નજર એ કાગળ પર પડી અને મનમાં ચળ ઉપડી,’કદાચ કાગળમાં જવાબ આવી ગયો હોય તો?’ એક પળ તો પોતાની બેચેની પર એને હસવું પણ આવી ગયું એમ છતાં કાગળ લેવાનો મોહ જતો ના જ કરી શકી. નવાઈ વચ્ચે એમાં પ્રત્યુત્તર હતો,
‘આપણે આમ જ પત્રદેહે મળતાં રહીશું ને..!’
અને અનોખીનું મોઢું એક પળ માટે પડી ગયું. હળવે પગલે એ ગાર્ડનની બહાર નીકળી ગઈ.
એના બહાર નીકળી ગયા પછી પેલા કચકચીયા વ્રુધ્ધ કાકાએ બાંકડાંની નીચે પડેલો કાગળ ઉઠાવીને ચૂમીને ખીસામાં મૂક્યો અને મનોમન બોલ્યાં,’ગોડ બ્લેસ યુ માય ચાઈલ્ડ.’
અનબીટેબલઃ જીવનમાં પ્રેમ મેળવવા કોઇને નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ આપી જુઓ.
-sneha patel
ગોડ બ્લેસ યુ !
માથું મૂકાય એવા ખભા તો ઘણા મળે,
આંસુ મૂકાય એવા ખભા એક બે જ હોય.
– પાર્થ તારપરા
ચોમાસાની ભીની ભીની એક સાંજ હતી અને અનોખી એની મનપસંદ જગ્યા- બગીચાની એની
મનપસંદ બેન્ચ પર બેઠી હતી. સાંજનો પાંચથી છ વચ્ચેનો આ સમય એ પોતાના માટે ચોરી લેતી અને બગીચામાં અડધો કલાક ચાલીને આ બેન્ચ પર બેસીને આજુબાજુની હસતી – ખિલખિલાતી બાળપણ – જુવાન – વૃદ્ધ બધી જ જિંદગીઓને અકારણ જ નિહાળતી રહેતી. હા, અમુક ઘટનાઓ, સંવાદો એના માનસપટલ પર જાતે જ અંકાઈ જતા એ વાત અલગ હતી. આજે બપોરે સારો એવો વરસાદ પડી ગયો હતો અને બગીચાના બધા છોડ – વૃક્ષ ધોવાઈને લીલાછમ થઈ ગયા હતાં. અમુક પાંદડા પર હજુ વરસાદની બૂંદો સચવાયેલી હતી તો અમુક બૂંદ પર્ણ પરથી ધીરે ધીરે લસરતી જતી હતી. માટીની ભીની ભીની સુગંધ, સુંવાળી – મુલાયમ હવા..અ..હા..હા..અનોખીના મગજમાં એક નશો છવાતો જતો હતો. એને યાદ આવ્યું કે, ‘નાની હતી ત્યારે એ વરસાદની કેવી ચાતક રાહ જોતી હતી ! કારણ તો એક જ..કે વરસાદના એકઠાં થતા પાણીના પ્રવાહમાં એને કાગળની હોડી બનાવીને તરતી મૂક્વાની બહુ જ મજા આવતી હતી. આ વિચારતી હતી ત્યાં જ અચાનક એની નજર બાંકડાંની નીચે હોવાથી કોરા રહી ગયેલ એક કાગળ પર પડી. હોડી બનાવવાની તીવ્ર ઝંખના સાથે અનોખીએ એ કાગળ હાથમાં લીધું. ત્યાં જ એની સામેની બેન્ચ પર વૃધ્ધ પુરુષ આવીને બેઠો. બે ઘડી અનોખી પોતાની ‘હોડી બનાવવાની’ બચકાની હરકત પર થોડી ક્ષોભમાં મૂકાઈ ગઈ. આ કાકા રોજ એને આ જ બેન્ચ પર જોવા મળતાં. વળી એમના મોઢા પર કાયમ કંટાળા – ગુસ્સાના વિચિત્ર ભાવ અંકિત રહેતા હોવાથી અનોખી જેવી ખુશમિજાજ સ્ત્રીને એ સહેજ પણ પસંદ નહતા. એણે ધરાર એમની તીખી લાગતી નજરને અવગણીને કાગળને ત્રિકોણ આકારમાં વાળવા જ જતી હતી અને એની નજર કાગળમાં અંકાયેલા મરોડદાર અક્ષર ઉપર પડી અને અનોખીના મનમાં એને વાંચવાનો મોહ પ્રગટી ગયો. એણે સહેજ ભેજવાળા કાગળને સીધો કરીને કરચલીઓ સરખી કરી, ભેજ્વાળો કાગળ હોવાથી શ્યાહીન થોડી થોડી પ્ર્સરી ગયેલી, વાંચવામાં તકલીફ પણ પડતી હતી પણ અનોખીએ જેમ તેમ કરીને એ લખાણ વાંચ્યું,
‘હું મારા જીવનસાથીના મૃત્યુ પછી વેઠવી પડતી એકલતાથી ખુબ જ હતાશ છું. કોઇને મારી પડી નથી, મારી દરકાર નથી કરતું – શું તમે મને કોઇ મદદ કરી શકો?’
અને અનોખી અવાચક થઈ ગઈ. આ શું ? એણે આજુબાજુ નજર નાંખી પણ કોઇ જ નોંધનીય વ્યક્તિ ના લાગી કે જેના પર આ કાગળની માલિકી હોવાનો અંદેશો જાગે! બધા પોતપોતાની જીંદગીમાં, મસ્તીમાં મસ્ત હતાં. ત્યાં એના કાને કોઇના મોટેથી બોલવાનો અવાજ પડ્યો અને એનું ધ્યાન એ અવાજ તરફ ખેંચાયુ, આ તો પેલા કચકચીયા કાકા..રોજ રોજ એને કોઇ ને કોઇ સાથે બબાલ થતી જ હતી. આજે શિંગવાળા સાથે શિંગ ઓછી કેમ આપી? ની બાબતે મગજ ખરાબ થઈ ગયેલું. એક ધૃણાભરી નજર એમના તરફ્ નાંખીને અનોખીએ એ કાગળની નીચે ખાલી પડેલી જગ્યામાં બાજુમાં બેઠેલાં એક કોલેજીયન પાસેથી પેન લઈને એણે એની પર લખ્યું, ‘જીવન અને મૃત્યુ તો બધો ઉપરવાળાનો ખેલ છે, તમારા જીવનસાથીએ એમના કરવાના કર્મો કરી લીધા અને હવે એ જ્યાં પણ હોય ત્યાંથી તમને નિહાળતા હશે.એમની ખુશી માટે પણ તમારે ખુશ રહેતાં શીખવું જોઇએ. એકલતા એ અભિશાપ જેવી હોય છે પણ જેમ ઝેરનું મારણ ઝેર એમ એકલતાનું મારણ તમારા જેવા કોઇ એકલતાથી પીડાતા વ્યક્તિઓને મદદ કરવામાં સમય ફાળવી જુઓ, કોઇના માટે મનમાં નિસ્વાર્થ લાગણીઓના છોડ ઉછેરી જુઓ તો મારા માનવા પ્રમાણે તમારા પ્રોબ્લેમનું સોલ્યુશન આવી જ જશે.’ લિ. આપની નવી મિત્ર.’
કાગળને ગડી કરી અને એના ઉપર એક લાલ માટીનો ઇંટાળો મૂકીને એ જ જગ્યાએ બાંકડાની નીચે મૂકી દીધો અને ઘરે ચાલી ગઈ.
એ પછી રોજ બગીચામાં આવીને એની નજર સૌપ્રથમ બેન્ચની નીચે કાગળ શોધતી પણ એ નિરાશ થતી. મનમાં વિચારતી કે એ પણ શું નું શું વિચાર્યા કરે છે? કોઇએ ક્યારેક અકળાઈને આવું લખી કાઢ્યું હોય અને કાગળ ઉડતો ઉડતો અહીં આવી ચડ્યો હોય એમ પણ બને…કાં તો શક્ય છે કે આજના જમાનામાં કોઇ આવા ‘પ્રેન્ક’ પણ કરે અને અચાનક એને પોતાની ઉપર શરમ ઉપજી આવી.
બરાબર દસ દિવસ પછી બગીચામાં પ્રવેશતાં વેંત જ અનોખીની નજરે પેલા વૃધ્ધ કાકા પર પડી. આજે નવાઈ વચ્ચે એ કોઇ સાથે ઝગડી નહતાં રહ્યાં પણ એમની બાજુવાળા સાથે હસી હસીને વાતો કરી રહ્યાં હતાં. ‘આજે સૂરજ કદાચ પસ્ચિમમાંથી ઉગ્યો હશે’ વિચારતી હતી ત્યાં જ એની નજર બાંકડાંની નીચે પડેલ ઈંટાળાની નીચેના કાગળ પર પડી અને એણે રીતસરની દોટ જ મૂકી. કાગળ ખોલીને વાંચવા લાગી , કેમ જાણે એને પાક્કો વિશ્વાસ હતો કે આ કાગળ ચોકકસપણે પેલા એકલતાથી પીડાતા માનવીનો જવાબ જ છે. આજે વાતાવરણ કોરું હોવાથી કાગળ – એની શાહી સહેજ પણ પલળ્યાં નહતાં.
‘પ્રિય મિત્ર, તમારી વાત સાવ જ સાચી છે. મેં મારા ઘરની બાજુમાં આવેલ અપંગ માનવ મંડળમાં જવાનું ચાલુ કર્યું છે. બહેરાં, મૂંગા, આંધળા એ લોકોની સાથે મારો સારો એવો સમય પસાર કરું છું અને બદલામાં એ લોકો મને ખૂબ જ માન આપે છે. મારા જવાની આતુરતાથી રાહ જોયા કરતાં હોય છે. એ લોકોને પૈસાની કોઇ જ પડી નથી, એના માટે ઢગલો ડોનેશન મળી રહે છે ,એમને જરુર છે તો ફકત મારા જેવા લોકોના સાથની, પ્રેમની, , હૂંફની. બદલામાં એ લોકો ધરાઈને પ્રેમ કરે છે, મારા જીવનમાં ચોતરફ પ્રેમ જ પ્રેમ છે. હું ખૂબ જ ખુશ છું.
થેંક્સ.’
અને અનોખી ખુશ ખુશ થઈ ગઈ. કાગળમાં જવાબ લખ્યો,
‘મને ખુબ જ ખુશી થઈ. આપની નવી મિત્ર આપને મળવા માંગે છે, મળશો?’ પેપર ઇંટ નીચે ભરાવીને એ વોક લેવા ગઈ. અડધો કલાકની વોક પછી એની નજર એ કાગળ પર પડી અને મનમાં ચળ ઉપડી,’કદાચ કાગળમાં જવાબ આવી ગયો હોય તો?’ એક પળ તો પોતાની બેચેની પર એને હસવું પણ આવી ગયું એમ છતાં કાગળ લેવાનો મોહ જતો ના જ કરી શકી. નવાઈ વચ્ચે એમાં પ્રત્યુત્તર હતો,
‘આપણે આમ જ પત્રદેહે મળતાં રહીશું ને..!’
અને અનોખીનું મોઢું એક પળ માટે પડી ગયું. હળવે પગલે એ ગાર્ડનની બહાર નીકળી ગઈ.
એના બહાર નીકળી ગયા પછી પેલા કચકચીયા વ્રુધ્ધ કાકાએ બાંકડાંની નીચે પડેલો કાગળ ઉઠાવીને ચૂમીને ખીસામાં મૂક્યો અને મનોમન બોલ્યાં,’ગોડ બ્લેસ યુ માય ચાઈલ્ડ.’
અનબીટેબલઃ જીવનમાં પ્રેમ મેળવવા કોઇને નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ આપી જુઓ.
-sneha patel
Image with words
Guru poornima
ગુગલ એ ગુરુ નથી, માહિતીનો સ્ત્રોત માત્ર છે ! 🙂
-સ્નેહા પટેલ.
Jara’k thobho ane vicharo
આજના લેખમાં મેં ફક્ત ઘટનાઓ જ લખી છે..એમાંથી શું તારણ કાઢવું એ સંપૂર્ણપણે વાંચકો પર 🙂
જરા’ક થોભો ને વિચારોઃ
આ હાથ કંકુ ને ચોખા,
વધુ શું જોઇએ, આવો !
-સ્નેહા પટેલ ‘અક્ષિતારક’ સંગ્રહમાંથી.
સોહાની આઠ આંગળી અને બે અંગૂઠા ફટાફટ મોબાઈલના સ્ક્રીન પર મેસેજ ફોરવર્ડ કરવામાં, રોજિંદા હાય હલો, ગુડમોર્નિંગના રીપ્લાયમાં ચાલતા હતા, સાથે સાથે લેપટોપમાં એક વીન્ડોમાં એનું એક સોફ્ટવેર ડાઉનલોડ થતું હતું, બીજામાં ટ્વીટર પર દલીલો, ત્રીજી વીન્ડોમાં ઇમેઇલ ચેકીંગ…એક સાથે કેટલાંય કામ થતાં હતાં જેમાંથી અમુક કામના હતાં અને અમુક સાવ જ નિરર્થક. મગજને થોડો થાક લાગ્યો હતો એટલે એણે બૂમ પાડીને મમ્મીને કોફી બનાવી આપવા રીકવેસ્ટ કરી. મોબાઇલ લેપટોપમાંથી નજર ઉંચી થતાં જ સામેની વોલકલોક પર નજર ગઈ અને એનું દિલ એક ધડકન ચૂકી ગયું. ઘડિયાળમાં સાડાદસનો સમય બતાવતું હતું અને એણે દસ વાગે તો સમયને મળવા કોફીશોપ પર જવાનું હતું. સમયને બધું ચાલે પણ સમયની લાપરવાહી ના ચાલે. ફટાફટ એ ઉભી થઈ અને તૈયાર થવા લાગી. મમ્મીએ આપેલી કોફી ફટાફટ પીવા જતા જીભ પણ દાઝી ગઈ અને દસમી મીનીટે એ ઘરની બહાર. કોફીશોપ પર ધારણા મુજબ જ સમય આકળવિકળ થઈને બેઠેલો મળ્યો. માંડ ચોરીને મળેલા દોઢ કલાકમાંથી પોણો કલાક તો રીસાવા મનાવામાં જ ગયો. ટેકનોલોજીનો અત્યંત વપરાશ એ મીઠડાં સંબંધને કાયમ ગ્રહણ લગાડતી હતી.
__ x ____ x
સુમિરા એના પપ્પાને કહી કહીને થાકી ગઈ કે,’ પપ્પા, તમે જ્યાં જાઓ ત્યાં તમારો મોબાઈલ સાથે રાખો. તમારી ઉંમર અને આ અલ્ઝાઇમરની બિમારી – તમે ઘરની બહાર નીકળો છો ત્યારે ત્યારે અમને ચિંતા થયા કરે છે.’
‘એવું બધું સાચવી સાચવીને ફરવાનું ના ફાવે મને. વળી એમાં આખો દિવસ બેટરી ખતમ થઈ જાય એટલે ચાર્જ કરવાના લફડાં રહ્યાં કરે. છેલ્લે કોઇ ખોટું બટન દબાઈ ગયું તો ખબર નહીં શું થયું કે ફોનનું બધું બેલેન્સ ખાલી. મને હવે આ તમારો સ્ક્રીન ટચ ને ફચ બધું ના ફાવે..વળી જ્યાં જઈએ ત્યાં ફોનનું ધ્યાન રાખવાનું – રખે ને ક્યાંક વાત કરી હોય ને ત્યાં જ ભૂલી જઈએ તો…ના બાબા ના..આવા નખરાં મને પંચોતેરની આ ઉંમરે ના ફાવે. અમારા જમાનામાં વળી ક્યાં મોબાઈલ ફોબાઈલ હતાં છતાંય બધા જીવ્યાં જ છીએ ને આરામથી. આ ટેકનોલોજીએ તો નખ્ખોદ વાળ્યું છે,જેને જોઇએ એનું માથું મોબાઇલમાંથી ઉંચું હોતું જ નથી, ને તું મને એનું વળગણ ક્યાં લગાડે છે…?
સુમિરા મનમાં ને મનમાં વિચારે ચડી ગઈ કે,’એનો સાત વર્ષનો દીકરો પણ એનો જૂનો ટચસ્ક્રીનવાળો ફોન લઈને ફરે છે ને આસાનીથી હેન્ડલ કરી લે છે. મોબાઇલમાં આવતા નવા નવા પરિવર્તન પણ એ સ્વીકારીને અપડેટ થતો રહે છે. તો પપ્પાને શું તકલીફ પડે ? માન્યું કે એનો અતિવપરાશ ખોટો છે પણ એના ફાયદા પણ છે જ ને..અત્યારે પપ્પા ફોન વાપરતાં શીખી લે તો એના કેટલા બધા કામ આસાન થઈ જાય. મેસેજીસથી વાત થઈ શકે, વીડીઓ કોલિંગ થઈ શકે, એ બહાર નીકળે ત્યારે એક સીક્યોરીટી જેવું રહે, મનને થોડી ધરપત રહે પણ ના એટલે ના. પપ્પા કોઇ પણ વાતે ટસ થી મસ થતાં જ નહતાં ને સુમિરા અને એના વરને વારંવાર એમના પપ્પાને શોધવા નીકળવાની જફા ઉભી થઈને રહેતી હતી.
__ x ____ x
સોનેરી ખૂબ જ પ્રેમાળ અને લાગણીશીલ યુવતી હતી. એ દરેક વાતમાં દિલથી વિચારતી અને ફટ દઈને લોકો પર વિશ્વાસ મૂકી દેતી હતી. કોઇ પણ સંબંધ બાંધતા પહેલાં એ કંઈ ખાસ વિચારતી નહી. બધા સાથે તરત જ હળીમળીને રહેતી. એના આ સ્વભાવને કારણે એ કાયમ મોટા મિત્રવર્તુળમાં ઘેરાયેલી રહેતી હતી. લોકોનો અઢળક પ્રેમ પ્રાપ્ત કરીને સોનેરી પણ ખૂબ ખુશ ખુશ જીવન જીવતી હતી. એને એક તકલીફ કાયમ રહેતી કે એના સંંબંધોમાં એના પ્રેમાળ સ્વભાવને કારણે એનો ‘મિસયૂઝ’ વધારે થતો અને એના એ અતિપ્રેમાળ – દિલની નજીકના સંબંધો બહુ લાંબા ચાલતા નહીં. કાયમ એ સંબંધોની ભાંગફોડ વચ્ચે જ જીવતી રહેતી અને અતિ લાગણીશીલ સ્વભાવ – ફટ દઈને સામેવાળામાં વિશ્વાસ મૂકી દેવાના કારણે એ કાયમ દુઃખનો સામનો કરતી હતી. એની દુનિયામાં ફકત ને ફકત દિલ..દિલ ને દિલને જ સ્થાન હતું. વિચારીને સંબંધ બાંધવા એ તો જાણે એના માટે દેશદ્રોહ હતો.
__ x ____ x
પાંત્રીસે’ક વર્ષની સપના ખૂબ જ બુધ્ધિશાળી અને સકસેસ બિઝનેસવુમન હતી. કેરીયર ઓરીએન્ટેડ હોવાથી હજુ સુધી એણે લગ્ન નહતાં કર્યા. પોતાના જીવનની બાગડોર બીજાના હાથમાં સોંપવાનું એને સહેજ પણ મંજૂર નહતું. ઇન્ડીપેન્ડટ અને આત્મવિશ્વાસથી છ્લોછલ સપનાના જીવનનો એક ખૂણો કાયમ ખાલી રહેતો હતો જેની સપના સિવાય બીજા કોઇને ખબર પણ નહતી પડતી. એ સ્માર્ટ યુવતી બધું પોતાની બુધ્ધિના આવરણ હેઠળ છુપાવી દેતી હતી. હકીકતે ફકત દિમાગ અને દિમાગની વાત સાંભળવા ટેવાયેલી સપના જીવનમાં હવે એ તબક્કે હતી કે એની પાસે અઢળક પૈસો હતો, સફળતા હતી પણ એ બધાની ખુશી વહેંચવા માટે કોઇ જ અંગત મિત્ર કે જીવનસાથી નહતું. સફળતાની સીડીઓ ચઢવામાં અનેક રાજકારણ રમવા પડેલાં જેના કારણે હવે એ કોઇ પણ વ્યક્તિ પર વિશ્વાસ નહતી મૂકી શકતી, પોતાના સુખ દુખ શેર નહતી કરી શકતી. ફકત દિમાગ અને દિમાગની વાત સાંભળીને અનેક તબક્કે સફળ એવી આ આધુનિકા જીવનના લાગણીના પાના પર કોઇ હૂંફાળા સથવારાનો અક્ષર નહતી માંડી શકતી. એની અતિબુધ્ધિથી એને અમુક સમય ડીપ્રેશન પણ આવી જતું હતું.
__ x ____ x
અનબીટેબલઃ દરેક સ્થિતીમાં સમય રહેતાં ચેતી જઈને ‘સમતુલા’ રાખતાં શીખી લો તો જીવન બહુ સરળ ને ખુશહાલ બની રહે છે.
-સ્નેહા પટેલ
Admission
એડમીશન
વલણ એકસરખું રાખું છું આશા નિરાશામાં
બરાબર ભાગ લઉં છું જિંદગીના સૌ તમાશામાં
સદા જીતું છું એવું કૈં નથી, હારું છું બહુધા, પણ
નથી હું હારને પલટાવવા દેતો હતાશામાં
– ‘ઘાયલ’
રીવાનના દસ દસ વર્ષથી જોવાયેલા સપના હવે પૂરાં થવાની તૈયારીમાં હતાં. નાનપણથી એને એંજીનીયર બનવું હતું. કોઇ પણ એને પૂછે કે”બેટા મોટો થઈને શું બનીશ ?’ એટલે રીવાનનો જવાબ તૈયાર જ હોય..એની ગોળ લખોટી જેવી આંખો મોટી કરીને ,થોડી ચમકાવીને એ તરત જ કહે, “એંજીનીયર.” એ સમયે ‘એંજીનીયર’ની વ્યાખ્યા અલગ હતી અને એ જેમ જેમ આગળ ભણતો ગયો ત્યારે એને એન્જીનીયરની અલગ વ્યાખ્યા જ જાણવા – શીખવા મળી. એંજીનીયરના પ્રકારો વિશે જાણવા મળ્યું. એની પાછળ આપવો પડતો સમયનો, પૈસાનો. મહેનતનો ભોગ એટલે શું? એનું મહત્વ સમજાતું ગયું. મંઝિલ અઘરી હતી પણ રીવાનને તો યેન કેન પ્રકારેણ એંજીનીયર જ બનવું જ હતું. આ વર્ષે એણે બારમાની પરીક્ષા આપી અને એમાં એ એની મહેનતના જોરે એણે ઇચ્છેલા માર્કસ લઈ આવ્યો હતો. હવે રાહ જોવાતી હતી પ્રતિષ્ઠિત ગણાતી આઈઆઈટીમાં પ્રવેશ માટેની અને અલગ અલગ ખાનગી કોલેજોમાં આપેલી એન્ટરન્સ એક્ઝામના પરિણામની.
આમ તો એણે નેટ પર બધી જ જોઇતી ઇન્ફોર્મેશન મેળવી જ લીધી હતી, પણ આજે એ એના પપ્પા સાથે એના શહેરમાં આવેલી અને પાંચમા નંબરની ગણાતી સુધાનગર આઈઆઈટીમાં ‘કેમ્પસ ટુર’ માટે જવાનો હતો. સવારના ૯ વાગ્યાથી કાઉંસેલિંંગ ચાલુ થઈને સાંજના ૬ વાગ્યા સુધીનો પ્રોગ્રામ હતો. સ્કુલનો છોકરો આજે આઈઆઈટીના પગથિયા ચડી રહ્યો હતો, ભવિષ્યના મોટા મોટા સપનાંથી આંખો અંજાયેલી હતી. આઠ વાગ્યામાં જ એ તૈયાર થઈને બેસી ગયેલો. મમ્મી થોડો નાસ્તો બનાવી રહી હતી અને પપ્પા બાથરુમમાં દાઢી કરી રહ્યાં હતાં.
‘આ લોકો હવે જલ્દીથી ફ્રી થાય તો સારું.’ મનોમન વિચારતો રીવાન સોફા પર બેસીને ટીવી જોઇ રહ્યો હતો. ટીવી તો કહેવા માત્રનું જ જોતો હતો બાકી મનમાં ચાલતી બેચેની એના પગની સતત હલચલ પરથી સ્પષ્ટ દેખાઇ આવતી હતી. આખરે બધા રેડી થઈને ગાડીમાં નીકળ્યા અને ૯ અને ૧૦ મીનીટે એ લોકો સુધાનગરના કેમ્પસને ‘ટચ’ થઈ ગયા હતાં. રીવાનની મમ્મી તો ૪૦૦ એકરનું કેંપસ જોઇને જ આભી થઈ ગઈ. કોલેજના બિલ્ડીંગ સુધી પહોંચવા માટે ગાડીમાં પણ એમને બીજી પાંચ મીનીટ લાગી. ચોતરફ હરિયાળી, ઠંડો વાયરો અને શાંત વાતાવરણ..કોલેજ તો વળી એનાથી પણ સુંદર.અદ્યતન ચોપડીઓથી સજ્જ વાતાનુકુલિત લાયબ્રેરી – જ્યાં અમુક છોકરાંઓ સોફામાં બેસીને પોતાના લેપટોપ પર જે રીતે સર્ફિંગ કરી રહ્યાં હતા એના પરથી ત્યાં વાઈફાઈની સુવિધા સ્પષ્ટપણે જણાઇ આવતી હતી. લગભગ ચાર પાર્ટીશનમાં વહેંચાયેલી આ લાયબ્રેરીમાં આશરે દોઢસો જેટલા વિદ્યાર્થીઓ વાંચી રહ્યાં હતાં પણ ત્યાં ટાંકણી પડે તો પણ સંભળાય એવી નીરવ શાંતિ જળવાયેલી હતી. લેબ પણ લેટેસ્ટ હતી.એક બાજુ આધુનિક સાધનોવાળું જીમ હતું. બીજી બાજુ હોસ્ટેલના બિલ્ડીંગ્સ ને બાજુમાં સ્પોર્ટસના ગ્રાઉંડ, સ્વીમિંગ પુલ અને છેલ્લે સરસ મજાની ટેબલ ખુરશી અને બધી જ જાતના અને સ્વચ્છ ખાવાપીવાની સુવિધાવાળી કેન્ટીન.
‘ આ લોકો ભણવા આવશે કે અહીં મજા કરવા ? આવી કોલેજો તો મેં ખાલી પિકચરોમાં જ જોઇ છે. શું આપણો રીવાન અહીંયા ભણશે ?’
રીવાનની મમ્મીની આંખો અચરજથી અંજાઈ ગઈ હતી.
‘રીવાનને અહીં એડમીશન મળી જાય તો સારું, આપણે હોસ્ટેલનો ખર્ચો બચી જશે. વળી આ ઇંસ્ટીટ્યુટનું પ્લેસમેંટ પણ સારું છે, હા શરદનગરની આઈઆઈટી જેટલું નહીં. શરદનગરની તો વાત જ અલગ. ત્યાંથી નીકળેલ છોકરું કંઈક અલગ જ હોય. કોલેજના છેલ્લાં વર્ષોમાં તો એને સારામાંની કંપનીઓના પ્લેસમેંટ માટેના લેટર્સ આવતાં થઈ જાય છે. વળી એનું ઇન્ફ્રાસ્ટ્રકચર અને ફેકલ્ટી પણ અદભુત જ્ઞાની, અનુભવી.’ રીવાનના પપ્પાની આંખોમાં રીવાન કરતાં પણ વધારે ચમક હતી. કેમ્પસનો આંટો મારતા મારતા લગભગ બે અઢી કલાક થઈ ગયા હતાં અને હવે કોલેજવાળા ચા નાસ્તો કરાવી રહ્યાં હતાં. ચા પી ને બધા પ્રોફેસર્સ અને પેરેન્ટસ – સ્ટુડંટ્સ મીટીંગ માટે એક મોટા વાતાનુકૂલિત રુમમાં ભેગા થયાં.
દરેક વિધ્યાર્થી અને માતા પિતા પોતપોતની મૂંઝવણો દૂર કરી રહ્યાં હતાં જેનો જે -તે સ્ટ્રીમના પ્રોફેસર સંતોષકારક જવાબ આપી રહ્યાં હતાં ત્યાં રીવાનના પપ્પાંને શું સૂઝ્યું તો એમણે ઉભા થઈને એક પ્રશ્ન પૂછ્યો,
‘તમે કોલેજના કેમ્પસ અને સુવિધાઓ માટે આટલા પૈસા ખર્ચો છો તો ફેકલ્ટી માટે એટલું ધ્યાન કેમ નથી આપતાં ? તમે શારદાનગરની ફેકલ્ટી જુઓ..એકથી એક ચડિયાતા , અનુભવી પ્રોફેસર્સ છે. એ લોકોને લાખોમાં પગાર ચૂકવાય છે અને તમે લોકો નવા નવા પ્રોફેસર્સની ભરતી કરો છો – જેમને ઓછો પગાર ચૂકવવો પડે. વિધ્યાર્થીઓ પાસેથી આટઆટલી ફી લઈને તમે નાંખો છો ક્યાં આખરે ? તમારી કોલેજ શારદાનગરની આઈઆઈટી જેવી ક્યારે થશે ?’
ને આખો રુમ સ્તબ્ધ ! આ માણસ શું બોલી રહેલો એનું એને ભાન બાન હતું કે નહીં ?
‘જુઓ મિસ્ટર એમાં એવું છે કે અમારી ઇન્સ્ટીટ્યુટ શારદાનગરથી નવી છે, અમારા અનેક પ્રોફેસર્સ ઘરડાં થઈ ગયેલા એટલે રીટાયર્ડ કરવા પડ્યાં કારણ એ લોકો અત્યારના સમયની દોડ સાથે કદમ નહતા મિલાવી શકતાં પણ એનો અર્થ એમ નહીં કે અમે ઓછી કાબેલિયતવાળા પ્રોફેસર્સની ભરતી કરી છે. પણ તમે અમારી કોલેજનો છેલ્લાં વર્ષોનો ગ્રોથ જોશો તો ખ્યાલ આવશે કે અમારે ત્યાં પણ માસ્ટર્સ કરનારા અને પી.એચ.ડી કરનારા લોકોની સંખ્યા વધી રહી છે, પ્લેસમેંટ્સના પેકેજીસ પણ સારા થતાં જાય છે. વળી અમારું કેમ્પસ અમે આ વર્ષે જ નવું બનાવ્યું છે જેમાં લઘભગ કરોડો રુપિયા ખર્ચાયા છે. ગર્વનમેંટે અમારી કાબેલિયત જોઇને ૯૯ વર્ષ માટે એક રુપિયાના લીઝ પર આખી ચારસો એકરની જમીન આપી છે.’
‘આ બધી નરી બનાવટો જ હોય છે તમારી. બાકી સરખી રીતે મહેનત કરો અને સાચે જ વિદ્યાર્થીઓના ભાવિની, દેશના ભાવિની ચિંતા હોય તો ફેકલ્ટીસ માટે પણ પ્રયત્ન કરો જ.’
હવે રીવાનના પપ્પા હદ વટાવી રહ્યાં હતાં. સમય અને સ્થળનું ભાન ભૂલી રહ્યાં હતાં. રીવાને એમનો હાથ દબાવીને એમને બેસી જવા દબાણ કર્યું પણ એ જીદી માણસ ઉભો જ રહ્યો.
‘મિસ્ટર, તમે શારદાનગર આઈઆઈટીના આટલાં જ ચાહક છો તો તમારા દીકરાને એમાં જ ભણવા મૂકી દો. આમ પણ એ ઇન્ડીઆની નંબર વન ઇન્સ્ટીટ્યુટ છે.’
‘તકલીફ જ એ છે ને..મારા દીકરાનો ઓલ ઇન્ડીઆના સ્ટુડન્ટ્સની પરીક્ષામાં કેટલામો ક્રમાંક આવશે એ નક્કી નહીં ને ? એ કોલેજમાં મારા દીકરાનો એક થી હજારમાં રેન્ક આવે તો જ એડમીશન મળે જે ખૂબ જ અઘરું છે. અમારી ધારણા મુજ્બ એનો રેન્ક સાતથી આઠ હજાર સુધીમાં આવશે. અમે ફોર્મ તો ભરીશું જ બધી કોલેજના, પણ ત્યાં ચાન્સીસ ઓછા છે.’
‘મહોદય, તમને ખબર છે શારદાનગરનો રેન્ક..?’ મીકેનિકલ એન્જીનીયરને ફેકલ્ટીના સ્માર્ટ, હેંડસમ યુવા પોર્ફેસરે પૂછ્યું
‘ઓફકોર્સ, નંબર વન છે ઇન્ડીઆમાં, દેશ વિદેશથી વિધ્યાર્થીઓ ત્યાં ભણવા આવે છે. દરેક એંજીનીયરનું એક સ્વપન હોય ત્યાં ભણવાનું.’
‘અને અમારી કોલેજનો રેન્ક નવમો છે એ ખ્યાલ છે ને?’ આ વખતે કોમ્પ્યુટર એંજીનીરીયગના પ્રોઢ પ્રોફેસર બોલ્યાં.
‘હાસ્તો, અને એ પણ ખબર છે કે તમારે ત્યાં એડમીશન માટેનું ‘કટઓફ’ છ થી આઠ હજારનું હોય છે. એથી મને લાગે છે કે મારા દીકરાને અહીં તો એડમીશન મળી જ જશે.’
‘તો મહાશય, તમે તમારા દીકરાને એક થી હજાર સુધીના રેંકમાં આવવા માટે તૈયાર કેમ ના કર્યો ?’ હેન્ડસમ પ્રોફેસર સહેજ હસીને બોલ્યાં.
‘કારણ કે…કારણ કે….એટલા નંબર સુધી પહોંચવાની મારી રીવાનની તાકાત નહતી…એણે પ્રયત્ન તો પૂરા કર્યા જ છે પણ….’
અને રીવાનના પપ્પા થોડાં થોથવાઈ ગયાં. પોતાની ભૂલ એમને સમજાઈ ગઈ અને ચૂપચાપ બેસી ગયાં. કાઉન્સેલિંગની પ્રક્રિયા આગળ ચાલી.
અનબીટેબલઃ માનવીએ પોતાની લાયકાત જેટલું જ માંગવું જોઇએ અને પોતાની લાયકાત જેટલું મેળવવાની કોશિશ પણ સતત કર્યા કરવી જોઇએ.
-સ્નેહા પટેલ
Poem with image
Unbeatable
Sakhaiyo-5 -amar taras
મારા ઈશ્વર સાથેના સંવાદો:
Ashkya
અશક્યઃ
जि़ंदगी ग़र है तवाज्ज़ून का हुनर तो,
तंग रस्सियों पे चलना शीख लेंगे।
-भार्गव ठाकर.
એમ.એન.સીની સફેદ ઝગ ક્યુબની પાછળ બ્રાઉન શર્ટ અને મરુન આડી લાઈનિંગવાળી સિલ્કની ટાઈમાં શોભતા ક્લીન્શેવ્ડ – સ્માર્ટ ચહેરાના માલિક સુનીલ ગુપ્તાને જોઇને કાચના પાર્ટીશનની બીજી તરફથી એક મોટો હાયકારો પડઘાયો. એ હાયકારો હતો ક્લેરીકલ વિભાગના રોશન તનેજાનો ! રોશન તનેજા – સંજોગોનો મારેલો – હારેલો વ્યક્તિ જે આ કંપનીમાં ક્રેડિટ કાર્ડના ડિપાર્ટમેન્ટમાં સામાન્ય ક્લાર્ક તરીકે કામ કરતો હતો. એના પિતા નાનપણમાં જ મૃત્યુ પામ્યાં હોવાથી નાની બેન અને ભાઈના ઉછેરની જીમ્મેદારી એના ખભે આવી ચડતા બારમા ધોરણ પછી ભણવાનું છોડી દેવું પડેલું. ભણવામાં અતિતેજસ્વી એવા રોશનના મનમાં નાનપણથી જ માસ્ટર ડિગ્રી મેળવીને સરસ મજાની પાંચ આંકડાની નોકરી કરવાની મહેચ્છા હતી. પણ પિતાજીના અવસાન પછી મન મસોસીને પોતાની ઇચ્છા ઉપર પૂર્ણવિરામ મૂકી દીધેલું. સમય એનું કામ કરતો ગયો અને આજે રોશન ભાઈ અને બહેનને પરણાવીને પોતે પણ પરણીને લાઈફમાં સેટલ થઈ ગયેલો હતો. બધું બરાબર હતું પણ ઓછા ભણતરના કારણે પોતે જેને લાયક હતો એ પગારનો આંકડો એ નહતો મેળવી શકતો અને પોતે જે લાઈફ વિચારી હતી એવી લાઈફ એ જીવી નહતો શક્તો એનો અફસોસ એના હ્ર્દયમાં ભારોભાર પ્રજવ્વળતો રહેતો. એમાંય આજકાલના નવા આવેલ સુનીલગુપ્તાની આધુનિક કેબિન, ઠસ્સો અને પગાર જોઇને એ નિસાસો પાછો સળગી ઉઠતો. રોશનના ચહેરા પર આવતાં – જતાં ભાવોની એની બાજુમાં બેઠેલો એનો પરમ મિત્ર અનુરાગ ખૂબ જ ઝીણવટથી નોંધ લઈ રહ્યો હતો. એણે હળવેથી રોશનના પગ પર પોતાનો હાથ મૂક્યો અને બોલ્યો,
‘જસ્ટ રીલેક્શ દોસ્ત.’
‘શું ધૂળ રીલેક્શ થાઉં અનુ ? હું થોડું વધારે ભણેલો હોત તો આજે સુનીલની જગ્યાએ એ ભવ્ય કેબિનમાં હું હોત…પણ અફસોસ..’
‘તું કાયમ આવી રીતે અફસોસ જ કેમ કરે છે?’
‘મતલબ ?’
‘મારો કહેવાનો મતલબ એ છે કે અફસોસ કરીને બેસી રહેવાના બદલે તું તને જોઇતી મંઝિલ તરફ આગળ કેમ નથી વધતો ?’
‘એ ક્યાંથી શક્ય બને ? હવે તો ફુલ ટાઇમની નોકરી, બૈરા છોકરાંની જવાબદારી…’
‘જો એક વાત સ્પષ્ટ છે, તારે જે પ્રકારની નોકરી જોઇએ છે એ પ્રકારની નોકરી માટે તારી શૈક્ષણિક લાયકાત ઓછી છે. તારે એ કમી તો પૂરી કરવી જ પડશે.’
‘અરે યાર, હું પચીસ વર્ષનો થઈ ગયો છું, મહિના પછી મારા ઘરમાં મારા બીજા સંતાનનો જન્મ થવાનો છે. જે કમાઉ છું એમાંથી માંડ માંડ ઘર ચાલે છે. આ બધા માટે મારે મારી આ નોકરી કોઇ પણ હિસાબે સાચવી રાખવાની છે. ભણવા બેસું તો નોકરી ખોઇ બેસું, માટે તારી આ સલાહ મારા કોઇ જ કામની નથી. આ સફળ થવાની કોઇ જ શક્યતા નથી.’
‘ઓહ, મતલબ તેં તારા મનમાં ઠસાવી જ લીધું છે કે તું આનાથી વધારે કશું જ નહીં કરી શકે…તો કોઇ વાંધો નહીં.તું અહીં જ આ કેબિનમાં ક્લાર્કગીરી કરીને જીવ્યા કર. પણ એક કામ કર. તું ફરીથી કોલેજમાં જવું છે એવું દ્રઢપણે વિચારવા લાગ. એ પછી એ વિષય પર જે પણ વિચારો આવે એ મનમાં આવવા દે અને તું આગળ ભણી પણ શકે અને નોકરી કરીને તારા કુટુંબને પાલી-પોષી પણ શકે એ માટે શું કરી શકાય એ દિશામાં પણ વિચાર અને બે અઠવાડીયા પછી મને મળ. ‘
બે અઠવાડીયા પછી લંચટાઈમમાં રોશન અનુરાગની સાથે કેન્ટીનમાં બેઠો હતો.
‘અનુ, મેં તારી વાત પર બહુ જ વિચાર્યું. લાગલગાટ બે અઠવાડીઆથી વિચારતાં હવે મને લાગે છે કે મારે મારી ક્વોલીફીકેશન વધારવી જ જોઇએ. ક્વોલીફીકેશન વધારવા માટે હું રાત્રે રાત્રે બે કલાક ઘરે બેસીને ઓનલાઇન કોર્સ પણ કરી શકું છું. આ વિશે મેં મારી પત્ની આરતીને વાત કરતાં એ પણ બહુ ખુશ થઈ ગઈ અને અમે બે જણે સાથે બેસીને મારા કામના કલાકોની ગોઠવણ કરી દીધી. આખું ય ટાઈમટેબલ બની ગયું છે જો આ.’
આમ કહીને એણે ખીસામાંથી પોતાની ટચુકડી ડાયરી કાઢીને અનુરાગને બતાવી અને આગળ બોલ્યો,
‘આ ટાઇમટેબલ મુજબ ચાલીશ તો વર્ષ પછી કદાચ મારે પરીક્ષાની વધુ તૈયારી માટે એક બે અઠવાડીઆની રજા લેવી પડશે જે વિશે બોસ સાથે વાત કરતાં એ પણ ખુશ થઈ ગયા અને મારો વિકાસ થતો હોય તો આવી રજા માટે કંપની પગાર નહીં કાપે, પૂરેપૂરા પૈસા આપશે અને જરુર હશે તો વગર વ્યાજની લોન પણ આપશે.. જેવી વાત કરી. લાઇફમાં હવે બધું સરળ, આનંદદાયી લાગે છે. મારા આત્મવિશ્વાસનું લેવલ પણ ઘણું વધી ગયું છે. આ બધા માટે મારા મગજમાં તેં જે વિચારબીજ રોપ્યું હતું એ બદલ તારો જેટલો આભાર માનું એટલો ઓછો છે.’ કહીને એણે અનુરાગના બે હાથ પકડી લીધા, આંખમાં ખુશીના ઝળઝળિયાં આવી ગયા. અનુરાગે ધીમેથી એની પાંપણ પરથી મોતી હાથમાં લઈ લીધું ને બોલ્યો,
‘ જે કર્યું એ તેં અને તારી દ્રઢવિચારસરણીવાળી શૈલીએ કર્યું છે. હું તો માત્ર આંગળી ચીંધનારો. તારી હકારાત્મક વિચારશૈલી, તારા પોતાના આત્મવિશ્વાસે જ તારામાં વિચારોની આ બુલંદી જગાવી છે. બસ તો હવે પળનો ય વિલંબ કર્યા વિના ફતેહ કરો, વિજય આગળ જ છે દોસ્ત.’ ને બે મિત્રો ગળે વળગી પડયાં.
અનબીટેબલઃ અશકયતાનો વિચાર તમારા કામને ખરેખર ‘અશક્ય’ બનાવી મૂકે છે.
સ્નેહા પટેલ.
Jee advance 2017
18 grace marks in #jeeadvance !!!! Scholar students na future sathe ramat kare Chhe aa loko….IIT Pan MBA ni jem eni value gumavi rahi Chhe. Paper ma questions khota muke Chhe, answer key ma emne proper answer Pan khyaal nathi hoto….aa loko desh nu bhavishya ghade Chhe k barbaad kare Che ? Aavu khota khota expriment karine Paper set karnar IIT Madras ni reputation ne Kalo dhabbo lagi gayo Chhe.
Aalsu
આળસુ:
बिछड़ने वालों ने आपस में दोस्ती कर ली,
ये पहली बार मुहब्बत में कुछ नया हुवा है!
-શાહિદ નવાઝ.
રાતનો એક વાગવા આવ્યો હતો પણ મિતાલીની આંખોમાં હજુ સુધી નિંંદ્રાદેવીની કૃપા ઉતરે એવા કોઇ એંધાણ નહતા દેખાતા. કંટાળીને મિતાલીએ ફેસબુક ચાલુ કર્યુ અને એને મીનાક્ષી મળી ગઈ. મીનાક્ષી, એની સ્કુલ સમયની બહેનપણી હતી અને મેરેજ કરીને અમેરિકા જઈને વસી ગયેલી. મિતાલીને તો મજા પડી ગઈ. આમ પણ દસ કલાકની નોકરીની લ્હાયમાં એની સોશિયલ લાઈફનો કચ્ચરઘાણ નીકળી ગયો હતો. મજબૂરીમાં હાજરી પૂરાવવા પડે એવા પ્રસંગોમાં નાછૂટકે જઈ આવતી બાકી તો આખા દિવસના ગધ્ધાવૈતરું પછી થાકીને લોથપોથ થઈ જાય ત્યારે એને પથારી જ દેખાતી. થાકના પ્રભાવ હેઠળ એને રોજ અગિયાર વાગ્યામાં તો પથારીમાં પડે એવી જ ઉંઘ આવી જતી હતી પણ આજે ખબર નહીં શું થયેલું..મગજ ગોટાળે ચડેલું અને ઉંઘ વેરી! મેસેંજર ખોલીને એ મીનાક્ષી સાથે ચેટીંગ કરવા લાગી.
‘હાય મીનુ, હાઉ આર યુ?’
‘ હું તો મજા મજામાં તું બોલ…પહેલાં એ કહે કે હજુ જાગે છે કેમ ? તમારે ઇન્ડિયામાં તો અત્યારે મારા ખ્યાલથી રાતનો એકાદ વાગ્યો હશે ને ?’
‘હા, આમ તો હું સૂઇ જ ગઈ હોઉં આ સમયે, પણ આજે નથી સૂઇ શકી. છોડને એ બધું, તું ત્યાંના સમાચાર આપ. છોકરાંઓ ને જીજાજી કેમ છે? તારી જોબ કેવી ચાલે?’
‘અરે, બધું સરસ સરસ છે ડીઅર, છોકરાંઓ હવે મોટા થઈ ગયા અને યુનિવર્સિટીમાં બીજી સીટીમાં ભણવા જતાં રહ્યાં છે તો અમે હુતો હુતી એકલાં. એમાં ય મારા હુતાને રાતની શિફ્ટ અને આ હુતીને સવારની..તો અમારું ફેમિલી તીતર બીતર.. પણ ઇટ્સ અ પાર્ટ ઓફ લાઇફ. એવરીબડી એન્જોય ધેયર લાઈફ. વીકએન્ડમાં અમે હુતો હુતી કમાયેલા પૈસા દિલ ખોલીને શોપિંગ કરવામાં વાપરીએ, રખડીએ. છોકરાંઓને મળવા જઈએ. તું બોલ, તારા બચ્ચાંઓ શું કરે છે ? તારી ને જીજુની તબિયત કેમ છે?’
‘મારા બચ્ચાંઓ – એક દીકરો કોલેજ્માં ને મોટી દીકરી પોસ્ટગેજ્યુએટ માટે બહારગામ. તારા જીજુની એ જ માર્કેટીંગની જોબ – મહિનાના વીસ દિવસ બહારગામ અને દસ દિવસ અહીં. એમાંય અડધો સમય દોસ્તારો સાથે વીતે…એ માંડ પાંચ દિવસ નવરો પડે ને હું મારા ઓફિસના કામમાં બીઝી હોઉં…બધું અગડ્મબગડમ…પણ ચાલે રાખે, સંસાર છે.’
‘હોય રે, આ સમય જ એવો છે ડીઅર, બધા દોડે છે. અટકી જાય તો એની સાથે એમની ફેમિલીનો ગ્રોથ પણ અટકી જાય..આજના જમાનામાં કોઇને શાંતિ મળતી નથી શોધી લેવી પડે છે. ‘
‘સાચું કહ્યું મીનુ, મેં પણ એટલે જ એક રસોઈયણ બાઈ રાખી લીધી. ઓફિસેથી થાકી પાકી આવું ત્યારે રસોઇ કરવાના હોશ કોશ હોતા જ નથી અને ઘરમાં કોઇ મદદ કરનારું પણ નહીં. ઘણી વખત એમ થાય કે આપણે કેવા આળસુ થઈ ગયા છીએ કે રસોઇ કરવા માટે પણ માણસ રાખવાના ?’
‘અરે, તમારે ત્યાં ફ્રેશ ખાવાનું મળે છે એમ કહે ને ..બાકી અહીં તો આખા અઠવાડીઆની રસોઇ કરીને ફ્રીજમાં મૂકી દઈએ છીએ, રોજ ફ્રીજરમાંથી કાઢી ને ઓવનમાં મૂકીને ખાઈ લેવાનું. અમારે અહીં રસોઇઆ કે કામવાળા નથી મળતા નહીં તો હું પણ એ રખાવી લેત.’ મીનાક્ષી બોલી.
‘અમારે અહીં મળે છે તો એમના નખરાં હજાર. એમ કામવાળા રાખવા સહેલા નથી.’
‘સારું ને મીતુ, એ બહાને તમે લોકો ઘરે બેઠાં મેનેજમેન્ટના પાઠ શીખી જાઓ …’ને મીનાક્ષીએ ખડખડાટ હાસ્ય રેલાવતું સ્માઈલી મૂક્યું.
‘હા, એ તો ઠીક પણ બધા કામ માટે માણસો રાખવાના અને પછી આપણે જીમના ય ખર્ચા કરવાના…એના કરતાં ઘરના કામમાં જ જે એકસરસાઈઝ થાય એ સારીનહીં..પૈસા પણ બચે અને શરીર પણ સારું રહે..’
‘શું મીતુ તું પણ..આજનો જમાનો ટાઈમ મેનેજમેન્ટનો છે.તમારે દોડવું હોય તો સમયને મેનેજ કરતાં શીખવું જ પડે. ઘરના કામ તો આખો દિવસ ચાલે અને હવે પહેલાં જેવો સમય નથી રહ્યો કે આપણે ઘર માટે ઓલ ટાઈમ અવેઇલેબલ રહી શકીએ. હવે આપણે સમય સાથે તાલ મેળવવાનો હોય છે. તું આળસુ થોડી છે? તારે સમય સાચવવાનો હોય છે એટલે તારે પણ માણસોની હેલ્પની જરુર પડે એમાં કંઇ જ ખોટું નથી. વળી આ બધાને પહોંચી વળવા તારું સ્વાસ્થ્ય પણ સાચવવાનું હોય તો જીમ પણ કરવું જ પડે. તારે તો ગર્વ લેવો જોઇએ કે તું જીમમાં જઈને એક સરખી એક્સરસાઈઝ કરવા જેટલાં પૈસા કમાઈ શકે છે, એવો સમય પણ મેનેજ કરી શકે છે. આજની આધુનિકા કપડાં ધોવા ને વાસણ માંજવા રહે તો એમની ઓફિસનો સમય ચૂકી જાય ને નોકરીને ‘બાય બાય ટાટા’ કહેવાનો સમય આવી જાય. એ બધા શારીરિક કામકાજ તો કોઇ પણ માનવી કરી શકે પણ તું આટલી સારી નોકરી કરીને, માનસિક કામ કરીને પૈસા કમાય છે ને તારી જાત પાછળ થોડાં વાપરે છે તો ખોટું શું ? આટલાં કામ કરતી નારીને કોઇ આળસુ તો શું કહે ? ને કહે તો કહે એમની ચિંતા નહીં કરવાની? કોઇ તું થાકી હોઇશ તો ચા નો એક કપ ધરવા ય નથી આવવાનું ? ઘરના કામ કરીને બપોર આખી નવરાં પડે એટલે આવી ચૌદસીયણ પ્રજાતિ બીજાના સુખ જોઇ શકે નહીં અને એમને નીચા કેમ બતાવવા એની વેતરણમાં જ રચ્યાં પચ્યાં હોય છે. તું અફોર્ડ કરી શકતી હોય અને સારો માણસ મળતો હોય તો એમને થોડાં પૈસા આપીને કામ કરાવી લેવામાં કશું જ ખોટું નથી. તારા મનમાં એક ‘આળસુ’ નામનો અપરાધભાવ તરવરે છે એને શાંત કર અને આ વ્યવસ્થામાં કંઈ જ ખોટું નથી એમ જાતને સમજાવ બેના..તું પણ આખરે માણસ છે, મશીન નહીં. ઘરના કામ કરવામાં ઓફિસના કામમાં ઢંગધડા ન આવે ને ઓફિસ સંભાળે તો ઘર અસ્તમ વ્યસ્તમ..આપણે માનવી છીએ – બાહુબલી નહી.’ અને બાહુબલીની જોક માટે દસ બાર સ્માઈલી સ્કીન પર રમતાં મૂકી દીધા.
અને અચાનક મીતાલીને પોતાને અત્યાર સુધી ઊંઘ ના આવવાનું કારણ ખ્યાલ આવી ગયું. જ્યારથી રસોઇવાળી બેનને એણે કામ પર રાખી હતી ત્યારથી એના મગજમાં પોતાના છોકરાંઓને , ઘરનાંને પોતાના હાથે રાંધીને જમાડી ના શકવાનો અસંતોષ સતત એના મનમાં એક અપરાધભાવની લાગણી પેદા કરતું હતું, એને સતત હેરાન કરતું હતું, પણ મીનાક્ષી સાથે જે ચેટીંગ થઈ તેના પરથી એના ઘરની જે સ્થિતી છે એમાં આ જ હાલત બેસ્ટ છે એ વાત એ સ્વીકારી શકી, અને મનની અંદર સતત ચકરાવો લેતાં વમળ શાંત થયા અને એને એકાએક ઉંઘની ઘેરી અસરનો આભાસ થવા લાગ્યો. મીનાક્ષીને બાય બાય કહીને ફોન બંધ કર્યો અને બીજી જ મીનીટે એ નીંદ્રાદેવીના પારણે ઝૂલવા લાગી.
અનબીટેબલઃ માનવીમાં ક્ષમતા જેટલી જ સમજણ અક્ષમતાઓની પણ હોવી જોઇએ.
-સ્નેહા પટેલ
IITGN
કોઈ #IITGN ( #IITgandhinagar) ના વિદ્યાર્થી હોય તો ઇન્સ્ટિટ્યૂટ વિષે નીચેના પોઈન્ટ્સ પર પોતાનો ફ્રેન્ક ઓપીનીઅન આપશો પ્લીઝ
#Studentlife. –
* Scope for #Mtech – #phd –
* Present #faculties-
* #Placement –
#Personalitydevelopment-
#Lifelessons-
#Sponsoredresearch details-
#sports
Love is the reason for love
Love is the reason of Love !
Be thankful for the one
Who is with you till they can
Its just a dream to live and die till end of life
Forget about this dream
Nobody is ready to die with you!!!
– Saahir Ludhyanvi,
उतना ही उपकार समझ कोई
जितना साथ निभा दे
जनम मरन का मेल है सपना
ये सपना बिसरा दे
कोई न संग मरे |
– સાહિર લુધિયાનવી.
As soon as its 6 o’clock alarm started, on hearing alarm Vanita opened her eyes still in a deep sleep ,she tries to find out the button to put off the alarm , and puts off the alarm, as soon as she puts off the alarm she remembers something all of sudden.
‘ Ohh, its Sunday today, off from office and forgot to reset the alarm…’
Human beings are prone to forget and make mistakes but clock never did, it works with full dedication and rings on time.As raws of thoughts getting started in mind Vanita unable to sleep, she gets up from bed and her eyes caught a soft early morning sun rays coming from the window and atonce a little child getting up out of her. And with the little kid in herself she uncautiously gets up making her hair bun and came to the gallery, she got hipnotised with the mesmerising winter morning view from the gallery.Slowly slowly sun is rising in the blue sky like it ,The blue sky is decorated with the big red circle filling the sky.she was feeling awesome on seeing the view,small clouds are like playing , smiling and surrounding the sun. There are soft and delicate morning dews on the leaves of the tree.It was feeling like every leaf was feeling cold and the delicate sun rays spreads in the sky to warm up them.Vanita was feeling energetic and wonderful , and she hears cell ringing in the bedroom, she gets back to the bedroom and it was her dear friend Anumodita’s call.
‘Gud Morning Anu Dear, remembering me early in the morning …… what’s the matter?
‘Get ready quickly ,I’m coming to pick you , we are going to Baroda express highway, My brother Dhvanil’s car met with an accident , will let you know more once we meet.’
And phone call ended. All the mesmering and wonderful feelings shattered all at once .Vanita gets ready, in ten minute, she was sitting besides Anu in car.Vanita’s home was very near to the highway where accident occurred so they reached quickly to the spot, it happend that the front car all of sudden stops and Anu’s brother’s car was just behind that car and collided with the front car. Anu’s sister in law has little injury but Dhavnil’s hand had a fracture, people get together at the accident place and somebody has called 108 ambulance, it also arrives but Anu’s insisted to consult with her family doctor only and she take her brother in her car but didn’t care about her sis- in-law Suchitra ,Anu ignored her as if her sis in law was not at all there and started talking with her brother, Dhvanil.Vanita finds it unusual , she smiles at Suchitra and make her sit with her on the back seat ,Inspite of his physical injuries Dhvanil has noticed rude behaviour of Vanita’s towards Suchitra, he was disheartened with it ,it gives him more pain , he didn’t say a word … Vanita was noticing expressions of all and she texted Anu.
Anu, I agree that your brother has love marriage, opposing your parents wish and living separately but what you are doing with your sister in law is not fair.’
Anu read the message of her friend while driving a car and a line of grief appears on her face. Just because of Sister in law Suchitra, her brother quralled with parents and left home , owing to all this her mother had a severe heart attack and left this world.How can she forget this ??Dhvanil is her brother can forgive him as he is afterall brother but how cn she forgive Suchitra…how can one forgive her?? Ohh not at all…
Vanita and Anu are best friends and Anu knows each and everything related to Anu and her household matters.Anu can understand her friend’s emotional state , she sent her second message.
‘Anu, there is a reason behind your mother’s death was your father’s stubbornness , what is gone is gone dear. Today how you rush on one call of your brother ,Dhvanil that shows much love towards your brother. But you show love towards your brother only and ignoring his wife then what is the difference between you and your father?? Please don’t repeat your father’s mistake again, If you want to connect with your brother , you must accept her and have lovely connection with his betterhalf first. Its all worthless to pour all love on your brother , he won’t get close to you, Its a human psychology my dear, please try to understand ,you are wise enough..’
While driving Vanita never look at the cell phone but today she reads her friend Anu’s lengthy message.She understands very well hidden meaning of the message what her friend wants to convey her message and maker her understand in few words.As they reached hospital , Anumodita helped Dhvanil to disembark from the car and said,
‘Vani dear, I’m taking brother into the hospital , you please take care of Sister in law , she too is injured , get her done bandaged on the wounds , it doesn’t shows any more injuries but still we need to get her checkup properly done so that there won’t be anything much to be worried about in future.’
On hearing the caring words of his wife from his beloved sister , Dhvanil feels very happy inspite of severe pain and injuries he smiles and a feeling of satisfaction spreads on his heart and face…
Unbeatable : To show love towards our beloveds loved ones is always gives an unexplainable feelings.
-sneha Patel.
Story translated by Rumaiza Ahmed.
Khachko
ખચકોઃ
वो पहली दफ़ा सुना रहा है कहानी
जो सो गये है उन्हें जगाओ दिये जलाओ !
-फैझल खयाम.
સલૂણી સંધ્યા એના હલ્કા ગુલાબી રંગ આભમાં વિખેરી રહી હતી, પક્ષીઓ એમના ઘર તરફ સમૂહમાં ઉડી રહ્યાં હતાં. ગુલાબી -કેસરીયાળી ઝાંયમાં ઉડતાં પંખીઓની છાયા, ડૂબતો સૂર્ય, પવનની હલકી સી થરથરાહટ પર ઘટાદાર વૃક્ષોના પર્ણનું લયાત્મક નર્તન, વાતાવરણ બેહદ ખુશનુમા હતું. રસ્તાને અડીને આવેલ દસમાળીયા ફ્લેટના આઠમા માળના ડોઇંગરુમમાંથી એક ઘેરો સત્તર – અઢાર વર્ષીય અવાજ રેલાયો.
‘મમ્મી, તમે જરા ધ્યાનથી જુઓ જરા, આ મેમરીકાર્ડ છે એમાં છેવાડે એક ખચકો આપેલો છે, દેખાય છે?’ સ્વર્ણિમ બોલ્યો.
મૃણાલે બેતાળાના ચશ્મા પહેરીને ધ્યાનથી જોયું,
‘હા બેટા, તું કહે છે એવું દેખાય તો છે.’
‘તો મમ્મી, એ ખચકો એમ જ નથી આપ્યો. એની પાછળ એ ખચકામાં તમારો અંગૂઠાનો નખ ભરાવીને ફોનમાંથી બહાર કાઢી શકો એ કારણ છે. તમે જોશો તો અદ્દલ તમારા નખ જેવી સાઈઝ્નું જ એ હશે.’
‘હ્મ્મ્મ…’
‘આની પહેલાં પણ ફોનના કે લેપટોપના ચાર્જર ભરાવતી વખતે સહેજ ધ્યાન રાખો તો એ વાયર વારંવાર ઉધો ચત્તો કરીને ચેક ના કરવું પડે કે આ સાચો કે ખોટો નાંખ્યો. પણ તમે છો કે ના…કંઇ જ વિચારવાનું નહીં. ધડામ દઈને મન ફાવે એમ વાયરો ભરાવવાના ને પછી કાઢીને પાછા ભરાવવાના. વળી કાઢતી વખતે પણ ધ્યાન નથી રાખતા ને હોય એટલું જોર લગાવીને બધા વાયર હચમચાવી કાઢો છો. એમાં ને એમાં કેટલામ ચાર્જરના વાયરો શહીદ થઈ ગયા ! મમ્મી, સમજો..દરેક ડીવાઇસમાં દરેક વસ્તુનું એક મહત્વ હોય છે. તમે પરિસ્થિતીને અનુસાર અપડેટ થતા રહો છો એ સારી વાત છે પણ આ બધું બેઝીક્સ નહી સમજો ત્યાં સુધી તકલીફો પડશે જ. માટે સહેજ સજાગ રહીને દરેક વસ્તુને ઓબ્ઝર્વ કરવાનું રાખો, થોડું સજાગ રહેવાનું રાખો, વસ્તુનો વપરાશ શું છે એની પાછળ થોડું વિચારો તો મને લાગે છે તમારે મને કોઇ જ બાબતે પૂછવા નહીં આવવું પડે, તમે ઇનફ સ્માર્ટ છો. જાતે જ સમજી શકશો.’
‘હા બેટા, તારી વાત સાચી છે. તને પ્રશ્ન પૂછતાં પહેલાં હું આ બધી વાતો ચકાસી લઈશ ને નહીં ફાવે તો જ તને પૂછીશ. થેંક્સ મને સમજાવવા બદલ.’ અને મૃણાલે એક વ્હાલભરી નજર એના લાડકવાયા પર નાંખી.
પાંચ દિવસ પછી એ જ ફ્લેટના બેડરુમમાં ત્રણ વિવિધ અવાજ રેલાતા હતાં. મા દીકરાની સાથે એક પૌરુષી અવાજ પણ જોડાયો હતો.
‘સ્વર્ણુ, તારી આ બાઈક લેવાની જીદ ખોટી છે બેટા, અત્યારે તું આ સેકન્ડ હેન્ડ સ્કુટરથી ચલાવી લે, બે વર્ષ પછી આપણે તારા માટે એક નવું નક્કોર બાઈક તને જે પણ જ જોઈએ એ
ખરીદી લઈશું.’
‘શું પપ્પા તમે પણ? હું જ્યારે પણ જે વસ્તુ માંગુ ત્યારે તમે મને ના જ પાડો છો અને પછી પછી કરીને મને ટટળાવી ટટળાવીને એ વસ્તુ અપાવો છો. તમને ખબર છે આમ વર્ષો સુધી મને મારી પ્રિય વસ્તુ માટે રાહ જોવડાવો છો અને પછી જ્યારે એ વસ્તુ માટેની ઇચ્છા જ મરી પરવારે છે ત્યારે તમે એ વસ્તુ અપાવો છો ને તો મને એ વસ્તુ મેળવીને કોઇ ખાસ ખુશી જ નથી થતી.અંદરથી બધું સાવ કરમાઈ ગયેલું જ લાગે છે. શું કરવાનું આવી બોરીંગ જીંદગી જીવીને? હવે આ ‘પછી પછી’ સાંભળીને હું કંટાળી ગયો છું, બસ – બહુ થયું. ઇનફ ..’
અતુલ – સ્વર્ણિમના પપ્પાના વદન પર ઘોર નિરાશાના વાદળ છવાઈ ગયા અને એ રુમ છોડીને બહાર જતાં રહ્યાં.
‘સ્વર્ણિમ, આ રીતે વાત થાય પપ્પા સાથે?’ મૃણાલના અવાજમાં ગુસ્સા કરતાં પોતાની પરવરીશ પરત્વેની નિરાશા વધુ છલકાતી હતી જે એણે બે પળમાં સંભાળી લીધી ને આગળ બોલી,
‘ બેટા, તેં મેમરીકાર્ડના ખચકાંનો મતલબ મને સમજાવ્યો હતો યાદ છે? ‘
‘હા મમ્મી, પણ આજે એ વાતને અહીંઆ શું લેવાદેવા?’
‘બહુ બધી. તેં એ વખતે મને એક બહુ સરસ વાત શીખવી હતી કે,’મમ્મી, દરેક ડીવાઇસમાં દરેક વસ્તુનું એક આગવું મહત્વ હોય છે, જેના પ્રત્યે થોડાં સજાગ રહેતાં તમે એનું મહત્વ સમજી અને વાપરી શકો છો.’
‘હા..તો એમાં ખોટું શું કહ્યું મેં?’
‘સાચું જ કહેલું બેટા, એટલે જ તને એ વાત યાદ કરાવી. એ આખી વાત હવે ફરી યાદ કર તો જરા અને એ જ સમજણ આ ઘટનામાં લગાવ તો. આપણી ટૂંકી આવકની અનેક મર્યાદા એ તારી પૂરપાટ દોડતી ગાડીમાં ખચકાં છે. પપ્પાની દરેક ‘પછી પછી’ પાછળ પણ આવા અનેક કારણો હોય છે. એમને પણ તારા માટે ખૂબ જ પ્રેમ છે એ તો તું સ્વીકારે જ છે ને..પૈસા નથી એમ ખુલીને કહી નથી શકતા, સ્વમાન ઘવાય છે ને વિચારે છે કે,’પોતાના સંતાનોની ખુશી પૂરી કરવામાં એમની લાયકાત અને પૈસા ક્માવાની તાકાત ઓછી પડે છે.’ મનોમન સોસવાય છે. એમ છતાં મનમાં ને મનમાં જાતને સધિયારો આપે છે કે ખર્ચા પર કાપ મૂકીને થોડી બચત કરીને પોતાના લાડકાના શોખ પૂરા કરવા માટેના પૈસા ભેગાં કરી જ લેશે. હવે સમજાય છે તને એમની ‘પછી’ શબ્દ પાછળની મજબૂરીઓ?’
‘ઓહ, મમ્મી હું તમને જે વાત શીખવતો હતો એ હું પોતે જ ના શીખી શક્યો એનો અફસોસ થાય છે. હું પપ્પાને ‘સોરી’ કહીને આવું છું.’
-સ્નેહા પટેલ
Taki javu
ટકી જવું:
બોમ્બ માફક વસંત ફૂટી તો,
પીડા મને ય ઊગવાની થઈ.
-રમેશ પારેખ.
‘આ ચોરટા ‘રેન્સમવેરે’ મારો ડેટા તો નથી ચોરી લીધો ને,ચાલ ચેક કરવા દે’
હસતાં હસતાં સુબ્રતો લેપટોપ ખોલવા લાગ્યો અને ટાઈપ કરતાં કરતાં એના હાથ અચાનક થરથર કાંપવા લાગ્યા. નજર સામે ઇમેઈલ એકાઉન્ટ ખુલ્લું હતું અને એમાં વર્ષોથી બિઝનેસ કરી રહ્યાં હતાં એ પાર્ટીનો ઇનબોકસમાં ઇમેઇલ આવેલો હતો. એણે એ ઓપન કર્યો. એ લોકોની અચાનક જ વિચિત્ર શરતો આવેલી જોઇને સુબ્રતોને ખ્યાલ આવી ગયો કે એ પાર્ટીને એમની સાથે ધંધો કરવામાં કોઇ જ રસ નથી. આ શરતો માને તો એનો ધંધો ખાડે જાય એમ હતું.
બે મિનિટ આંખો બંધ કરીને જમણા હાથની પહેલી આંગળી અને અંગૂઠાથી નાકની આજુબાજુ દબાવીને એ વિચારમાં પડી ગયો . અચાનક જ આ લોકોને શું થઈ ગયું ? શું એમને બીજો કોઇ સપ્લાયર મળી ગયો હશે જેની શરતો અમારા કરતાં પણ વધુ આકર્ષક હશે? ના.. ના..એ તો શક્ય જ નથી. એ લોકો તો મીનીમમ માર્જીન પર જ આમનું કામ કરે છે. રીપીટ ઓર્ડરસ ખાસા રહે છે એટલે વાંધો નથી આવતો. છેલ્લાં દસ વર્ષથી એમની સાથે ડીલ થાય છે, ક્યાંય કોઇ જ પ્રોબ્લેમ નથી આવ્યો, તો અચાનક આજે આવું…!
એણૅ મોબાઈલ કાઢીને પાર્ટીનો નંબર જૉડ્યો અને વાત કરી, ઇમેઇલમાં જે નકાર હતો એનાથી દસ ગણી દ્રઢતાથી મોબાઈલમાં નકારનો પડઘો પડ્યો. કારણ ગળે ઉતરે એવા નહતાં પણ પરિસ્થિતી સ્વીકાર્યા વિના છૂટકો પણ નહતો. આ પાર્ટી સાથે કામ કરી કરીને સુબ્રતો ખાસો આગળ આવેલો. એની કેટલીય લોનના હપ્તાં આ કામમાંથી નીક્ળતાં હતાં. પૂરપાટ દોડતી ગાડીમાં અચાનક જ પંચર પડી ગયું હતું. એ પોતાની જાતને અચાનક જ હારી ગયેલો, હતાશ અનુભવવા લાગ્યો. સિગારેટ સળગાવીને ઉપરાઉપરી કશ પર કશ લગાવવા લાગ્યો.
સોનિયા – એની પત્ની ક્યારની સુબ્રતોની બેચેની નિહાળી રહી હતી. એની નજર કોમ્પ્યુટરના સ્ક્રીન પર ગઈ. ઇમેઇલ અકાઉન્ટ ખુલ્લું હતું અને એમાં રહેલ વિગત વાંચીને સોનિયા ખાસી એવી પરિસ્થિતી પામી ગઈ. એ સુબ્રતોની નજીક ગઈ અને એના હાથ પર હાથ મૂકીને બોલી,
‘સુબુ, તને યાદ છે આપણે લેહલદાખના પ્રવાસમાં ગયા ત્યારે કેવી હાલત હતી ?’
‘સોનિયા, પ્લીઝ મને અત્યારે ડીસ્ટર્બ ના કર, હું સખત ટેન્શનમાં છું.ખબર નહીં આ પરિસ્થિતીમાંથી કેવી રીતે બહાર નીકળીશ અને નહીં નીકળી શકું તો..’ આગળના શબ્દો સુબ્રતોના ગળામાં જ ફસાઈ ગયા.
‘આમ સાવ પાણીમાં શું બેસી જાય છે સુબુ…?મેં તને એટલે જ લેહ લદાખ યાદ કરાવ્યું. યાદ કર એ પ્રવાસમાં આપણે બાઈક પર કરેલો અને કેવી કેવી પરિસ્થિતીનો સામનો કરેલો.’
સુબ્રતોની નજર સમક્ષ લેહનો બર્ફીલો રસ્તો તરવરી ઉઠ્યો અને છેક અંદર સુધી એક તીખી થરથરાહટ પ્રસરી ગઈ.
એ અને સોનિયા લગ્ન પછી તરત જ લેહ બાજુ ફરવા ઉપડેલાં. શરુઆતમાં ટ્રેનનો પ્રવાસ કર્યા પછી સાહસના શોખીન બે ય જીવડાંને બાઇક પર રખડવું હતું. મેપ, સાઈટ્સ બધું જોઇ જોઇને એ લોકોએ પેપર પર પરફેક્ટ પ્લાનીંગ કરી લીધેલું પણ જમ્મુ સ્ટેશન પર ઉતર્યા પછી ખ્યાલ આવ્યો કે સાંજના પાંચ વાગ્યા પછી એ લોકો ‘ગુડસ રીલીઝ’ નથી કરતાં અને એમની બાઈક એમને નહીં મળી શકે. એમણે તો હોટલ પટનીટોપમાં બુક કરેલી પણ અચાનક આવી ચડેલું આ વિધ્નનો તો એમને અંદાજ પણ નહતો. થાકેલા હારેલા એમણે સ્ટેશન નજીક જ જે હોટ્લ મળી એમાં રાતવાસો કરી લીધો અને બીજા દિવસે પટનીટોપ જવાનું મુલત્વી રાખીને સીધા શ્રીનગર પહોંચી ગયા. સફર જેટલી રોમાંચક હતી એટલી જ મુશ્કેલીભરી. અચાનક જ વરસી પડતો વરસાદ, પવન સાથે વાવાઝોડું, ગ્લેશિયર્સ ઓગળવાના લીધે રસ્તામાં થયેલો કાદવ કીચડ, સોનિયાને માથું દુઃખીને તાવ આવવા લાગ્યો, ખાડાટેકરાવાળા રસ્તાના કારણે ૨૦ કીલોમીટરની ગણત્રીનો સમય ખોટો પડી જવો અને એક કલાકના રસ્તાની ગણત્રીની સામે એમણે આઠ આઠ કલાક આપવા પડ્યાં..આ બધી સ્થિતીથી સોનિયા એક વખત અંદરથી હાલી ગયેલી અને સુબ્રતોને કહેલું,’સુબુ, આપણે ક્યાંક ખોટું જોખમ તો નથી ખેડી બેઠાં ને ? બાર દિવસની ગણત્રી માંડેલી ત્યાં આજે અઢાર દિવસ થઈ ગયાં. આપણે આપણાં ઘરે પાછા પહોંચી તો શકીશું ને..?’
‘સોનિયા, હવે આગળવા રસ્તે બાઇકર્સ દેખાય છે જો..એમની સાથે સાથે જ રહીશું જેથી થોડી મદદ મળી રહે. વળી એમ પાણીમાં બેસી જવાથી કંઈ ના થાય. આમ પણ આટલે પહોંચ્યાં પછી આપણી પાસે કોઇ ઓપ્શન પણ નથી. હાર માનીને અહીં જ બેસી રહેવાનું, અટકી જવાનું તો શક્ય જ નથી. પાછા વળવાનો રસ્તો પણ પસાર તો કરવો જ પડશે. ભલે ને એ ધીમે ધીમે કપાશે પણ રસ્તો કપાય તો છે જ ને ! આપણાં પેપર પરના પ્લાન પર આ હવામાન દેવતાએ ઠંડુ પોતું મારી દીધું છે, વાંધો નહીં સહેજ વાતાવરણ બદલાતાં એ પણ સુકાઈ જશે. તું તો એક એથ્લીટ છે. બસ, વિચારી લે કે આ એક એવી ગેમ છે જેમાં હાર કે જીત નહીં પણ એ પૂરી કરવી એ મહત્વનું છે.’
અને એના શબ્દોથી સોનિયામાં એક અદભુત જોર પ્રવેશી ગયેલું. એ પછી આખો રસ્તો કોઇ જ અડચણ વિના પાર કરીને ચોથા દિવસે હસતાં રમતાં ઘરે પહોંચી ગયેલાં. આજે પણ એ સાહસ અને રોમાંચની વાત યાદ આવતાં સુબ્રતોના રુંવાડાં ઉભા થઈ ગયા અને તન મન આનંદથી છલકાઈ ગયું. સોનિયા એના મુખના હાવભાવ બરાબર નિહાળી રહેલી ને બોલી,
‘ એ દિવસે તેં મને જે પાઠ ભણાવેલો એ યાદ કર અને તું પણ આ જે પરિસ્થિતી છે એમાં ટકી જવાની મહેનત કર, બસ મારે એટલું જ કહેવું છે.એક ઓર્ડર હાથમાંથી જતા રહેતાં દુનિયા નથી લૂંટાઈ જવાની. થોડો સમય હાથ ખેંચમાં રહેશે, માન્યું – પણ તું આમાં સ્વસ્થતાથી ટકી ગયો તો સફળ થઈ ગયો એમ સમજી લે જે.’
‘હા મારી સોનુ, તારી વાત સાચી છે. તું ચિંતા ન કર – હું ટકી તો જઈશ જ.’
અનબીટેબલઃ રમત પતે નહીં ત્યાં સુધી રમવામાં પણ વીરતા છે.
-સ્નેહા પટેલ
my blog – https://akshitarak.wordpress.com/
Opposite attrects
opposite attractsઃ
એને બંધ બારી ઉપર પડદાવાળો રુમ પસંદ છે
મને ખુલ્લી ઓસરીવાળો – મઘમઘતા ફૂલની વેલ લટકતી હોય એવો !
એને કઢી-ભાત પસંદ છે,
મને દાળભાત !
એને બીયરનું ટીન લઈને સિગરેટ પીવાનું પસંદ છે,
મને ફ્રેસ ફ્રુટ જયુસ સાથે સલાડ !
એનું દિમાગ વધારે ચાલે,
મારું દિલ !
એને મોટા મોટા સાહસથી જ એક થ્રીલ મળે છે
મોટી મોટી ખુશીઓનો માણસ,
મને તો કળીમાંથી ફૂલ બને અને એની સુગંધ શ્વાસમાં ભરાઈ જાય તો ય ન્યાલ,
સાવ નાની નાની ખુશીઓની માણસ !
એ મશીનો સાથે માથા ફોડે,
હું શબ્દોના અર્થમાં ડૂબી જઉં !
એ સાવ જ એકાંતપ્રિય,
મને માણસો- માણસો પસંદ !
એને સેન્ડવીચ વધુ પસંદ,
મને ઢોંસા !
કેટલાં વિરોધાભાસ કહું હવે….
માણસમાં પણ
એને હું સૌથી વધુ પસંદ
અને
મને એ !
સ્નેહા પટેલ.
‘સોહાભાભી, તમે કેટલાં અદભુત છો!’
દેવાંગ સુહાનાની સામે ચકિત નજરે નિહાળી રહ્યો અને સોહા મન મૂકીને મુક્ત હાસ્ય વેરતાં બોલી,
‘શું થયું દેવાંગભાઈ? આજે અચાનક તમને આ શું થઈ ગયું? કેમ આવી વાત કરો છો?’
‘બસ તમે અદભુત છો, કોઇ માણસ તમારા વિશે થોડું ઘણું પણ જાણી લે, તમારી સાથે અડધો કલાક વાત કરી લે તો એ તમારા પ્રેમમાં પડી જાય.’
સોહા એક મીનીટ સ્તબ્ધ થઈ ગઈ. દેવાંગ – એના પતિનો જીગરજાન મિત્ર આ શું બોલી રહ્યો હતો ? એ એના હોશોહવાસમાં નથી લાગતો. ગળું ખંખેરીને અવાજ થોડો તીખો કરીને સોહા બોલી,
‘દેવાંગભાઈ, આપન કહેવાનો મતલબ શું?’
‘અરે..અરે…ભાભી, કંઇ આડું અવળું ના સમજતાં પ્લીઝ, પણ હું સાચું કહું છું. તમે – તમારો સ્વભાવ- તમારી વાતો- તમારી સમજશક્તિ- તમારું રુપ તો હું હજી ગણતો જ નથી…એ પણ અદભુત ! એક વ્યક્તિને ઇશ્વરે આટલા બધા વરદાન કેવી રીત આપી દીધા એ જ નવાઈ લાગે છે. મારી પત્ની તનુશ્રીને હું કાયમ તમારી વાત કરુ છુ,’એ તું સોહાભાભી પાસેથી જરા આ બધું શીખ..પણ એ છે કે…’ને દેવાંગનો ઉત્સાહી અવાજ નિરાશામાં પલટાઈ ગયો.
‘તનુશ્રી તો બહુ સ્માર્ટ છે દેવાંગભાઈ. એ આખો દિવસ ઘરના અને બહારના બધા કામ કેટલી સરળતાથી કરી લે છે. ઘરની, છોકરાંઓની, સામાજીક જવાબદારી પણ કેટલી સુપેરે પાર પાડે છે. ઘરમાં કંઇ જ લાવવું – મૂકવું હોય તો તમારે ક્યાં કદી કશું જોવું પડે છે.’
‘હા, પણ એ તો એને બહાર રખડવાનો શોખ છે એટલે. એ દિવસમાં બે વાર ઘરની બહાર ના નીકળે તો એને ચેન ના પડે.એટલે આવા બધા કામના બહાના કાઢે. પાંચ મીનીટનું શાક લેવા જવાના કામમાં એ પોણો કલાક આરામથી ફરીને પાછી આવે ને શાકની બાજુમાં જ રહેલ કરિયાણાની દુકાનમાંથી કરિયાણું લાવવા બે કલાક રહીને બીજો ધક્કો ખાય. ઘરના કામમાં સાવ જ રેઢિયાળ અને બોલવા બેસે તો સાવ જ મૂર્ખી છે. કોની આગળ શું અને કેટલું બોલવું એનું એને ભાન જ નથી. છુપાવવાની વાતો એ લોકો આગળ પહેલાં બોલી કાઢે ને બોલી નાખ્યા પછી ય એને પોતાની ભૂલની સમજ ના પડે, એકલાં પડીએ ને હું સમજાવું ત્યારે તો એને ખ્યાલ આવે કે શું લોચાલાપસી થઈ ગઈ. સાવ જ મૂરખ છે એ..’
‘ઓહ, એમ? પણ દેવાંગભાઈ તમે તો તનુશ્રી સાથે લવમેરેજ કરેલાં છે ને…ખોટું ના લગાડતા પણ એક વાત પૂછું ? એ વખતે તમને એનામાં આ બધી ખામી નહતી દેખાઈ ?’
‘એકચ્યુઅલી ભાભી, હું બોલવામાં પહેલેથી સ્માર્ટ – બોલકો અને આ એકદમ ચૂપ ચૂપ.મને એ વખતે એની ચૂપકીદીમાં એક અનેરું આકર્ષણ લાગતું. પેલું કહે છે ને કે,’ opposite attracts’ એ દરેક વાતમાં મારાથી સાવ ઉલ્ટી હતી. ઇન્ટ્રોવર્ડ, શરમાળ, સિમ્પલ, માસૂમ. એન જોઇને મને થતું કે કોઈ માણસ કલાકો સુધી આટલું ચૂપચાપ કેમ બેસી શકે ? હું તો એક મીનીટ પણ આમ ચૂપ ના રહી શકું. આજે મને સમજાય છે કે એ વ્યક્તિ પાસે ખાસ એવું કોઇ નોલેજ જ નહતું એથી એની પાસે ચૂપચાપ બેસીને લોકોને સાંભળ્યા સિવાય કોઇ રસ્તો જ નહતો. હું દરેક વાત ફટાફટ કરી નાંખુ ને એ એકદમ શાંતિથી કરે…એ વખતે એનું એ ધૈર્ય મારામાં રહેલ ઉતાવળીયાને બહુ આકર્ષતું હતું. અમે બે સાવ જ ઉંધા..’
‘દેવાંગભાઈ, આવું જ થાય. તમારી પાસે જે વસ્તુ કે ક્વોલિટી ના હોય એ વાત કે ગુણથી તમે પ્રથમ આકર્ષાઓ અને પછી એ આકર્ષણમાં જ એ પાત્ર સાથે લગ્ન કરી લો. પણ સમય જતાં એ જ અલગ અલગ સ્વભાવ, પસંદગીમાં ફેરફાર તમને અકળાવે છે ને એ વખતે તમે એમ વિચારો છો કે આ મારાથી સાવ જ ઉલ્ટી વ્યક્તિ છે, આની સાથે મારે કેટલું અને કેવી રીતે એડજસ્ટ કરવું ? શું આખી જીંદગી મારે આની સાથે એડજસ્ટ કરવામાં જ કાઢવાની ? અને ત્યારે જ તમારા પ્રેમની, તમારી, તમારા એકબીજાને અપાયેલા વચનોની કસોટી થાય છે. શરુઆતમાં જે વસ્તુ તમને બેહદ ગમતી હતી એ આજે તમારી સામે આવતાં જ તમે અકળાઈ જાઓ છો અને ‘opposite repel’ થઈને ઉભું રહે છે. આની પાછળ જીવનની એકવિધતા અને ઇઝીલી અવેલેબિલીટી જેવા અનેક પાસાઓ કામ કરે છે. પણ દેવાંગભાઈ સાચું કહું તો આપણું લગ્નજીવન આ તબક્કે જ ચાલુ થાય છે. આ તબક્કા સુધી એક આકર્ષણ ભાગ ભજવતું હોય છે અને હવે સમજણ, થોડું જતું કરવાની ભાવનાથી કામ લેવાનું હોય છે અને આ બધું શીખવે છે માત્ર અને માત્ર પ્રેમ. તમને મારામાં રહેલી સમજણ આકર્ષે છે તો મને તનુશ્રીમાં રહેલ આઠ વર્ષની છોકરી જેવું બાળપણ. ઘણી વખત વિચારું કે મારામાં એના જેવી માસૂમિયત અકબંધ રહી હોત તો..પણ હાય રે સમજદારી…એના ચક્કરમાં બધી સરળતા અને માસૂમિયતનો ભોગ લેવાઈ ગયો છે. આ તબક્કે આકર્ષણ છોડીને એકબીજાની ચિંતા કરવી, સંભાળ લેવી – એની ખોટી વાતોને પણ બહુ સહજતાથી સાચી કરીને સાચવી લેવી..એ બધા કામ કરવાના હોય છે .બીજાની સાથે તુલના કરવામાં આ અમૂલ્ય સમય બગાડવાનો ના હોય. કોઇ અચાનક જ બદ્લાઈ ના શકે આપણે એ વ્યક્તિને એ જેવી છે એવો સ્વીકારવાનો પ્રયાસ કરવાનો હોય અને એ પણ સાચા મનથી. આફટરઓલ એ વ્યક્તિ તમને મન મૂકીને – સાચા દિલથી ચાહે છે અને એ ચાહતનો તમારે જીવનભર આદર કરવાનો હોય છે.’
દેવાંગ એકીટશે સોહાને નિહાળી રહ્યો હતો. એની આંખમાં ઝળઝળિયાં ચમકી ઉઠયાં.
‘ભાભી, તમે સાવ સાચું કહ્યું. તમારી સાથે તુલના કરવામાં ને કરવામાં મેં આજ સુધી તનુને બહુ અન્યાય કર્યો છે. એની કમઅક્ક્લની વાત કરું છું તો હું પણ ક્યાં સમજદાર છું ? આપે મને સાચી દિશા બતાવી એ બદલ આપનો ખૂબ ખૂબ આભાર.ચાલો હું રજા લઉં.’
ને દેવાંગ ઘરની બહાર નીકળ્યો.
અનબીટેબલઃ આકર્ષણનો તબકકો વટાવી ચૂક્યા બાદ જ પ્રેમ સાચી દિશા પકડે છે.
sneha patel
