Admission

એડમીશન

વલણ એકસરખું રાખું છું આશા નિરાશામાં

બરાબર ભાગ લઉં છું જિંદગીના સૌ તમાશામાં

સદા જીતું છું એવું કૈં નથી, હારું છું બહુધા, પણ

નથી હું હારને પલટાવવા દેતો હતાશામાં

– ‘ઘાયલ’

રીવાનના દસ દસ વર્ષથી જોવાયેલા સપના હવે પૂરાં થવાની તૈયારીમાં હતાં. નાનપણથી એને એંજીનીયર બનવું હતું. કોઇ પણ એને પૂછે કે”બેટા મોટો થઈને શું બનીશ ?’ એટલે રીવાનનો જવાબ તૈયાર જ હોય..એની ગોળ લખોટી જેવી આંખો મોટી કરીને ,થોડી ચમકાવીને એ તરત જ કહે, “એંજીનીયર.” એ સમયે ‘એંજીનીયર’ની વ્યાખ્યા અલગ હતી અને એ જેમ જેમ આગળ ભણતો ગયો ત્યારે એને એન્જીનીયરની અલગ વ્યાખ્યા જ જાણવા – શીખવા મળી. એંજીનીયરના પ્રકારો વિશે જાણવા મળ્યું. એની પાછળ આપવો પડતો સમયનો, પૈસાનો. મહેનતનો ભોગ એટલે શું? એનું મહત્વ સમજાતું ગયું. મંઝિલ અઘરી હતી પણ રીવાનને તો યેન કેન પ્રકારેણ એંજીનીયર જ બનવું જ હતું. આ વર્ષે એણે બારમાની પરીક્ષા આપી અને એમાં એ એની મહેનતના જોરે એણે ઇચ્છેલા માર્કસ લઈ આવ્યો હતો. હવે રાહ જોવાતી હતી પ્રતિષ્ઠિત ગણાતી આઈઆઈટીમાં પ્રવેશ માટેની અને અલગ અલગ ખાનગી કોલેજોમાં આપેલી એન્ટરન્સ એક્ઝામના પરિણામની.

આમ તો એણે નેટ પર બધી જ જોઇતી ઇન્ફોર્મેશન મેળવી જ લીધી હતી, પણ આજે એ એના પપ્પા સાથે એના શહેરમાં આવેલી અને પાંચમા નંબરની ગણાતી  સુધાનગર આઈઆઈટીમાં ‘કેમ્પસ ટુર’ માટે જવાનો હતો. સવારના ૯ વાગ્યાથી કાઉંસેલિંંગ ચાલુ થઈને સાંજના ૬ વાગ્યા સુધીનો પ્રોગ્રામ હતો. સ્કુલનો છોકરો આજે આઈઆઈટીના પગથિયા ચડી રહ્યો હતો, ભવિષ્યના મોટા મોટા સપનાંથી આંખો અંજાયેલી હતી. આઠ વાગ્યામાં જ એ તૈયાર થઈને બેસી ગયેલો. મમ્મી થોડો નાસ્તો બનાવી રહી હતી અને પપ્પા બાથરુમમાં દાઢી કરી રહ્યાં હતાં. 

‘આ લોકો હવે જલ્દીથી ફ્રી થાય તો સારું.’ મનોમન વિચારતો રીવાન સોફા પર બેસીને ટીવી જોઇ રહ્યો હતો. ટીવી તો કહેવા માત્રનું જ જોતો હતો બાકી મનમાં ચાલતી બેચેની એના પગની સતત હલચલ પરથી સ્પષ્ટ દેખાઇ આવતી હતી. આખરે બધા રેડી થઈને ગાડીમાં નીકળ્યા અને ૯ અને ૧૦ મીનીટે એ લોકો સુધાનગરના કેમ્પસને ‘ટચ’ થઈ ગયા હતાં. રીવાનની મમ્મી તો ૪૦૦ એકરનું કેંપસ જોઇને જ આભી થઈ ગઈ. કોલેજના બિલ્ડીંગ સુધી પહોંચવા માટે ગાડીમાં પણ એમને બીજી પાંચ મીનીટ લાગી. ચોતરફ હરિયાળી, ઠંડો વાયરો અને શાંત વાતાવરણ..કોલેજ તો વળી એનાથી પણ સુંદર.અદ્યતન ચોપડીઓથી સજ્જ વાતાનુકુલિત લાયબ્રેરી – જ્યાં અમુક છોકરાંઓ સોફામાં બેસીને પોતાના લેપટોપ પર જે રીતે સર્ફિંગ કરી રહ્યાં હતા એના પરથી ત્યાં વાઈફાઈની સુવિધા સ્પષ્ટપણે જણાઇ આવતી હતી. લગભગ ચાર પાર્ટીશનમાં વહેંચાયેલી આ લાયબ્રેરીમાં આશરે દોઢસો જેટલા વિદ્યાર્થીઓ વાંચી રહ્યાં હતાં પણ ત્યાં ટાંકણી પડે તો પણ સંભળાય એવી નીરવ શાંતિ જળવાયેલી હતી. લેબ પણ લેટેસ્ટ હતી.એક બાજુ આધુનિક સાધનોવાળું જીમ હતું. બીજી બાજુ હોસ્ટેલના બિલ્ડીંગ્સ ને બાજુમાં સ્પોર્ટસના ગ્રાઉંડ, સ્વીમિંગ પુલ અને છેલ્લે સરસ મજાની ટેબલ ખુરશી અને બધી જ જાતના અને સ્વચ્છ ખાવાપીવાની સુવિધાવાળી કેન્ટીન.

‘ આ લોકો ભણવા આવશે કે અહીં મજા કરવા ? આવી કોલેજો તો મેં ખાલી પિકચરોમાં જ જોઇ છે. શું આપણો રીવાન અહીંયા ભણશે ?’

રીવાનની મમ્મીની આંખો અચરજથી અંજાઈ ગઈ હતી.

‘રીવાનને અહીં એડમીશન મળી જાય તો સારું, આપણે હોસ્ટેલનો ખર્ચો બચી જશે. વળી આ ઇંસ્ટીટ્યુટનું પ્લેસમેંટ પણ સારું છે, હા શરદનગરની આઈઆઈટી જેટલું નહીં. શરદનગરની તો વાત જ અલગ. ત્યાંથી નીકળેલ છોકરું કંઈક અલગ જ હોય. કોલેજના છેલ્લાં વર્ષોમાં તો એને સારામાંની કંપનીઓના પ્લેસમેંટ માટેના લેટર્સ આવતાં થઈ જાય છે. વળી એનું ઇન્ફ્રાસ્ટ્રકચર અને ફેકલ્ટી પણ અદભુત જ્ઞાની, અનુભવી.’ રીવાનના પપ્પાની આંખોમાં રીવાન કરતાં પણ વધારે ચમક હતી. કેમ્પસનો આંટો મારતા મારતા લગભગ બે અઢી કલાક થઈ ગયા હતાં અને હવે કોલેજવાળા ચા નાસ્તો કરાવી રહ્યાં હતાં. ચા પી ને બધા પ્રોફેસર્સ અને પેરેન્ટસ – સ્ટુડંટ્સ મીટીંગ માટે એક મોટા વાતાનુકૂલિત રુમમાં ભેગા થયાં.

દરેક વિધ્યાર્થી અને માતા પિતા પોતપોતની મૂંઝવણો દૂર કરી રહ્યાં હતાં જેનો જે -તે સ્ટ્રીમના પ્રોફેસર સંતોષકારક જવાબ આપી રહ્યાં હતાં ત્યાં રીવાનના પપ્પાંને શું સૂઝ્યું તો એમણે ઉભા થઈને એક પ્રશ્ન પૂછ્યો,

‘તમે કોલેજના કેમ્પસ અને સુવિધાઓ માટે આટલા પૈસા ખર્ચો છો તો ફેકલ્ટી માટે એટલું ધ્યાન કેમ નથી આપતાં ? તમે શારદાનગરની ફેકલ્ટી જુઓ..એકથી એક ચડિયાતા , અનુભવી પ્રોફેસર્સ છે. એ લોકોને લાખોમાં પગાર ચૂકવાય છે અને તમે લોકો નવા નવા પ્રોફેસર્સની ભરતી કરો છો – જેમને ઓછો પગાર ચૂકવવો પડે. વિધ્યાર્થીઓ પાસેથી આટઆટલી ફી લઈને તમે નાંખો છો ક્યાં આખરે ? તમારી કોલેજ શારદાનગરની આઈઆઈટી જેવી ક્યારે થશે ?’

ને આખો રુમ સ્તબ્ધ ! આ માણસ શું બોલી રહેલો એનું એને ભાન બાન હતું કે નહીં ?

‘જુઓ મિસ્ટર એમાં એવું છે કે અમારી ઇન્સ્ટીટ્યુટ શારદાનગરથી નવી છે, અમારા અનેક પ્રોફેસર્સ ઘરડાં થઈ ગયેલા એટલે રીટાયર્ડ કરવા પડ્યાં કારણ એ લોકો અત્યારના સમયની દોડ સાથે કદમ નહતા મિલાવી શકતાં પણ એનો અર્થ એમ નહીં કે અમે ઓછી કાબેલિયતવાળા પ્રોફેસર્સની ભરતી કરી છે. પણ તમે અમારી કોલેજનો છેલ્લાં વર્ષોનો ગ્રોથ જોશો તો ખ્યાલ આવશે કે અમારે ત્યાં પણ માસ્ટર્સ કરનારા અને પી.એચ.ડી કરનારા લોકોની સંખ્યા વધી રહી છે, પ્લેસમેંટ્સના પેકેજીસ પણ સારા થતાં જાય છે. વળી અમારું કેમ્પસ અમે આ વર્ષે જ નવું બનાવ્યું છે જેમાં લઘભગ કરોડો રુપિયા ખર્ચાયા છે. ગર્વનમેંટે અમારી કાબેલિયત જોઇને ૯૯ વર્ષ માટે એક રુપિયાના લીઝ પર આખી ચારસો એકરની જમીન આપી છે.’

‘આ બધી નરી બનાવટો જ હોય છે તમારી. બાકી સરખી રીતે મહેનત કરો અને સાચે જ વિદ્યાર્થીઓના ભાવિની, દેશના ભાવિની ચિંતા હોય તો ફેકલ્ટીસ માટે પણ પ્રયત્ન કરો જ.’

હવે રીવાનના પપ્પા હદ વટાવી રહ્યાં હતાં. સમય અને સ્થળનું ભાન ભૂલી રહ્યાં હતાં. રીવાને એમનો હાથ દબાવીને એમને બેસી જવા દબાણ કર્યું પણ એ જીદી માણસ ઉભો જ રહ્યો.

‘મિસ્ટર, તમે શારદાનગર આઈઆઈટીના આટલાં જ ચાહક છો તો તમારા દીકરાને એમાં જ ભણવા મૂકી દો. આમ પણ એ ઇન્ડીઆની નંબર વન ઇન્સ્ટીટ્યુટ છે.’

‘તકલીફ જ એ છે ને..મારા દીકરાનો ઓલ ઇન્ડીઆના સ્ટુડન્ટ્સની પરીક્ષામાં કેટલામો ક્રમાંક આવશે એ નક્કી નહીં ને ? એ કોલેજમાં મારા દીકરાનો એક થી હજારમાં રેન્ક આવે તો જ એડમીશન મળે જે ખૂબ જ અઘરું છે. અમારી ધારણા મુજ્બ એનો રેન્ક સાતથી આઠ હજાર સુધીમાં આવશે. અમે ફોર્મ તો ભરીશું જ બધી કોલેજના, પણ ત્યાં ચાન્સીસ ઓછા છે.’

‘મહોદય, તમને ખબર છે શારદાનગરનો રેન્ક..?’ મીકેનિકલ એન્જીનીયરને ફેકલ્ટીના સ્માર્ટ, હેંડસમ યુવા પોર્ફેસરે પૂછ્યું

‘ઓફકોર્સ, નંબર વન છે ઇન્ડીઆમાં, દેશ વિદેશથી વિધ્યાર્થીઓ ત્યાં ભણવા આવે છે. દરેક એંજીનીયરનું એક સ્વપન હોય ત્યાં ભણવાનું.’

‘અને અમારી કોલેજનો રેન્ક નવમો છે એ ખ્યાલ છે ને?’ આ વખતે કોમ્પ્યુટર એંજીનીરીયગના પ્રોઢ પ્રોફેસર બોલ્યાં.

‘હાસ્તો, અને એ પણ ખબર છે કે તમારે ત્યાં એડમીશન માટેનું ‘કટઓફ’  છ થી આઠ હજારનું હોય છે. એથી મને લાગે છે કે મારા દીકરાને અહીં તો એડમીશન મળી જ જશે.’

‘તો મહાશય, તમે તમારા દીકરાને એક થી હજાર સુધીના રેંકમાં આવવા માટે તૈયાર કેમ ના કર્યો ?’ હેન્ડસમ પ્રોફેસર સહેજ હસીને બોલ્યાં.

‘કારણ કે…કારણ કે….એટલા નંબર સુધી પહોંચવાની મારી રીવાનની તાકાત નહતી…એણે પ્રયત્ન તો પૂરા કર્યા જ છે પણ….’

અને રીવાનના પપ્પા થોડાં થોથવાઈ ગયાં. પોતાની ભૂલ એમને સમજાઈ ગઈ અને ચૂપચાપ બેસી ગયાં. કાઉન્સેલિંગની પ્રક્રિયા આગળ ચાલી.

અનબીટેબલઃ માનવીએ પોતાની લાયકાત જેટલું જ માંગવું જોઇએ અને પોતાની લાયકાત જેટલું મેળવવાની કોશિશ પણ સતત કર્યા કરવી જોઇએ.

-સ્નેહા પટેલ

Poem with image

Unbeatable

Sakhaiyo-5 -amar taras

મારા ઈશ્વર સાથેના સંવાદો:

 

 

Ashkya

અશક્યઃ

जि़ंदगी ग़र है तवाज्ज़ून का हुनर तो, 

तंग रस्सियों पे चलना शीख लेंगे।

-भार्गव ठाकर.
એમ.એન.સીની સફેદ ઝગ ક્યુબની પાછળ બ્રાઉન શર્ટ અને મરુન આડી લાઈનિંગવાળી સિલ્કની ટાઈમાં શોભતા ક્લીન્શેવ્ડ – સ્માર્ટ ચહેરાના માલિક સુનીલ ગુપ્તાને જોઇને કાચના પાર્ટીશનની બીજી તરફથી એક મોટો હાયકારો પડઘાયો. એ હાયકારો હતો ક્લેરીકલ વિભાગના રોશન તનેજાનો ! રોશન તનેજા – સંજોગોનો મારેલો – હારેલો વ્યક્તિ જે આ કંપનીમાં ક્રેડિટ કાર્ડના ડિપાર્ટમેન્ટમાં સામાન્ય ક્લાર્ક તરીકે કામ કરતો હતો. એના પિતા નાનપણમાં જ મૃત્યુ પામ્યાં હોવાથી નાની બેન અને ભાઈના ઉછેરની જીમ્મેદારી એના ખભે આવી ચડતા બારમા ધોરણ પછી ભણવાનું છોડી દેવું પડેલું. ભણવામાં અતિતેજસ્વી એવા રોશનના મનમાં નાનપણથી જ માસ્ટર ડિગ્રી મેળવીને સરસ મજાની પાંચ આંકડાની નોકરી કરવાની મહેચ્છા હતી. પણ પિતાજીના અવસાન પછી મન મસોસીને પોતાની ઇચ્છા ઉપર પૂર્ણવિરામ મૂકી દીધેલું. સમય એનું કામ કરતો ગયો અને આજે રોશન ભાઈ અને બહેનને પરણાવીને પોતે પણ પરણીને લાઈફમાં સેટલ થઈ ગયેલો હતો. બધું બરાબર હતું પણ ઓછા ભણતરના કારણે પોતે જેને લાયક હતો એ પગારનો આંકડો એ નહતો મેળવી શકતો અને પોતે જે લાઈફ વિચારી હતી એવી લાઈફ એ જીવી નહતો શક્તો એનો અફસોસ એના હ્ર્દયમાં ભારોભાર પ્રજવ્વળતો રહેતો. એમાંય આજકાલના નવા આવેલ સુનીલગુપ્તાની આધુનિક કેબિન, ઠસ્સો અને પગાર જોઇને એ નિસાસો પાછો સળગી ઉઠતો. રોશનના ચહેરા પર આવતાં – જતાં ભાવોની એની બાજુમાં બેઠેલો એનો પરમ મિત્ર અનુરાગ ખૂબ જ ઝીણવટથી નોંધ લઈ રહ્યો હતો. એણે હળવેથી રોશનના પગ પર પોતાનો હાથ મૂક્યો અને બોલ્યો,

‘જસ્ટ રીલેક્શ દોસ્ત.’

‘શું ધૂળ રીલેક્શ થાઉં અનુ ? હું થોડું વધારે ભણેલો હોત તો આજે સુનીલની જગ્યાએ એ ભવ્ય કેબિનમાં હું હોત…પણ અફસોસ..’

‘તું કાયમ આવી રીતે અફસોસ જ કેમ કરે છે?’

‘મતલબ ?’

‘મારો કહેવાનો મતલબ એ છે કે અફસોસ કરીને બેસી રહેવાના બદલે તું તને જોઇતી મંઝિલ તરફ આગળ કેમ નથી વધતો ?’

‘એ ક્યાંથી શક્ય બને ? હવે તો ફુલ ટાઇમની નોકરી, બૈરા છોકરાંની જવાબદારી…’

‘જો એક વાત સ્પષ્ટ છે, તારે જે પ્રકારની નોકરી જોઇએ છે એ પ્રકારની નોકરી માટે તારી શૈક્ષણિક લાયકાત ઓછી છે. તારે એ કમી તો પૂરી કરવી જ પડશે.’

‘અરે યાર, હું પચીસ વર્ષનો થઈ ગયો છું, મહિના પછી મારા ઘરમાં મારા બીજા સંતાનનો જન્મ થવાનો છે. જે કમાઉ છું એમાંથી માંડ માંડ ઘર ચાલે છે. આ બધા માટે મારે મારી આ નોકરી કોઇ પણ હિસાબે સાચવી રાખવાની છે. ભણવા બેસું તો નોકરી ખોઇ બેસું, માટે તારી આ સલાહ મારા કોઇ જ કામની નથી. આ સફળ થવાની કોઇ જ શક્યતા નથી.’

‘ઓહ, મતલબ તેં તારા મનમાં ઠસાવી જ લીધું છે કે તું આનાથી વધારે કશું જ નહીં કરી શકે…તો કોઇ  વાંધો નહીં.તું અહીં જ આ કેબિનમાં ક્લાર્કગીરી કરીને જીવ્યા કર. પણ  એક કામ કર. તું ફરીથી કોલેજમાં જવું છે એવું દ્રઢપણે વિચારવા લાગ. એ પછી એ વિષય પર જે પણ વિચારો આવે એ મનમાં આવવા દે અને તું આગળ ભણી પણ શકે અને નોકરી કરીને તારા કુટુંબને પાલી-પોષી પણ શકે એ માટે શું કરી શકાય એ દિશામાં પણ વિચાર અને બે અઠવાડીયા પછી મને મળ. ‘

બે અઠવાડીયા પછી લંચટાઈમમાં રોશન અનુરાગની સાથે કેન્ટીનમાં બેઠો હતો.

‘અનુ, મેં તારી વાત પર બહુ જ વિચાર્યું. લાગલગાટ બે અઠવાડીઆથી વિચારતાં હવે મને લાગે છે કે મારે મારી ક્વોલીફીકેશન વધારવી જ જોઇએ. ક્વોલીફીકેશન વધારવા માટે હું રાત્રે રાત્રે બે કલાક ઘરે બેસીને ઓનલાઇન કોર્સ પણ કરી શકું છું. આ વિશે મેં મારી પત્ની આરતીને વાત કરતાં એ પણ બહુ ખુશ થઈ ગઈ અને અમે બે જણે સાથે બેસીને મારા કામના કલાકોની ગોઠવણ કરી દીધી. આખું ય ટાઈમટેબલ બની ગયું છે જો આ.’

આમ કહીને એણે ખીસામાંથી પોતાની ટચુકડી ડાયરી કાઢીને અનુરાગને બતાવી અને આગળ બોલ્યો,

‘આ ટાઇમટેબલ મુજબ ચાલીશ તો વર્ષ પછી કદાચ મારે પરીક્ષાની વધુ તૈયારી માટે એક બે અઠવાડીઆની રજા લેવી પડશે જે વિશે બોસ સાથે વાત કરતાં એ પણ ખુશ થઈ ગયા અને મારો વિકાસ થતો હોય તો આવી રજા માટે કંપની પગાર નહીં કાપે, પૂરેપૂરા પૈસા આપશે અને જરુર હશે તો વગર વ્યાજની લોન પણ આપશે.. જેવી વાત કરી. લાઇફમાં હવે બધું સરળ, આનંદદાયી લાગે છે. મારા આત્મવિશ્વાસનું લેવલ પણ ઘણું વધી ગયું છે. આ બધા માટે મારા મગજમાં તેં જે વિચારબીજ રોપ્યું હતું એ બદલ તારો જેટલો આભાર માનું એટલો ઓછો છે.’ કહીને એણે અનુરાગના બે હાથ પકડી લીધા, આંખમાં ખુશીના ઝળઝળિયાં આવી ગયા. અનુરાગે ધીમેથી એની પાંપણ પરથી મોતી હાથમાં લઈ લીધું ને બોલ્યો,

‘ જે કર્યું એ તેં અને તારી દ્રઢવિચારસરણીવાળી શૈલીએ કર્યું છે. હું તો માત્ર આંગળી ચીંધનારો. તારી હકારાત્મક વિચારશૈલી, તારા પોતાના આત્મવિશ્વાસે જ તારામાં વિચારોની આ બુલંદી જગાવી છે. બસ તો હવે પળનો ય વિલંબ કર્યા વિના ફતેહ કરો, વિજય આગળ જ છે દોસ્ત.’ ને બે મિત્રો ગળે વળગી પડયાં.

અનબીટેબલઃ અશકયતાનો વિચાર તમારા કામને ખરેખર ‘અશક્ય’ બનાવી મૂકે છે.

સ્નેહા પટેલ.

Jee advance 2017

18 grace marks in  #jeeadvance !!!!  Scholar students na future sathe ramat kare Chhe aa loko….IIT Pan MBA ni jem eni value gumavi rahi Chhe. Paper ma questions khota muke Chhe, answer key ma emne proper answer Pan khyaal nathi hoto….aa loko desh nu bhavishya ghade Chhe k barbaad kare Che ? Aavu khota khota expriment karine Paper set karnar IIT Madras ni reputation ne Kalo dhabbo lagi gayo Chhe.

Aalsu

 

આળસુ:
बिछड़ने वालों ने आपस में दोस्ती कर ली,
ये पहली बार मुहब्बत में कुछ नया हुवा है!
-શાહિદ નવાઝ.
રાતનો એક વાગવા આવ્યો હતો પણ મિતાલીની આંખોમાં હજુ સુધી નિંંદ્રાદેવીની કૃપા ઉતરે એવા કોઇ એંધાણ નહતા દેખાતા. કંટાળીને મિતાલીએ ફેસબુક ચાલુ કર્યુ અને એને મીનાક્ષી મળી ગઈ. મીનાક્ષી, એની સ્કુલ સમયની બહેનપણી હતી અને મેરેજ કરીને અમેરિકા જઈને વસી ગયેલી. મિતાલીને તો મજા પડી ગઈ. આમ પણ દસ કલાકની નોકરીની લ્હાયમાં એની સોશિયલ લાઈફનો કચ્ચરઘાણ નીકળી ગયો હતો. મજબૂરીમાં હાજરી પૂરાવવા પડે એવા પ્રસંગોમાં નાછૂટકે જઈ આવતી બાકી તો આખા દિવસના ગધ્ધાવૈતરું પછી થાકીને લોથપોથ થઈ જાય ત્યારે એને પથારી જ દેખાતી. થાકના પ્રભાવ હેઠળ એને રોજ અગિયાર વાગ્યામાં તો પથારીમાં પડે એવી જ ઉંઘ આવી જતી હતી પણ આજે ખબર નહીં શું થયેલું..મગજ ગોટાળે ચડેલું અને ઉંઘ વેરી! મેસેંજર ખોલીને એ મીનાક્ષી સાથે ચેટીંગ કરવા લાગી.
‘હાય મીનુ, હાઉ આર યુ?’
‘ હું તો મજા મજામાં તું બોલ…પહેલાં એ કહે કે હજુ જાગે છે કેમ ? તમારે ઇન્ડિયામાં તો અત્યારે મારા ખ્યાલથી રાતનો એકાદ વાગ્યો હશે ને ?’
‘હા, આમ તો હું સૂઇ જ ગઈ હોઉં આ સમયે, પણ આજે નથી સૂઇ શકી. છોડને એ બધું, તું ત્યાંના સમાચાર આપ. છોકરાંઓ ને જીજાજી કેમ છે? તારી જોબ કેવી ચાલે?’
‘અરે, બધું સરસ સરસ છે ડીઅર, છોકરાંઓ હવે મોટા થઈ ગયા અને યુનિવર્સિટીમાં બીજી સીટીમાં ભણવા જતાં રહ્યાં છે તો અમે હુતો હુતી એકલાં. એમાં ય મારા હુતાને રાતની શિફ્ટ અને આ હુતીને સવારની..તો અમારું ફેમિલી તીતર બીતર.. પણ ઇટ્સ અ પાર્ટ ઓફ લાઇફ. એવરીબડી એન્જોય ધેયર લાઈફ. વીકએન્ડમાં અમે હુતો હુતી કમાયેલા પૈસા દિલ ખોલીને શોપિંગ કરવામાં વાપરીએ, રખડીએ. છોકરાંઓને મળવા જઈએ. તું બોલ, તારા બચ્ચાંઓ શું કરે છે ? તારી ને જીજુની તબિયત કેમ છે?’
‘મારા બચ્ચાંઓ – એક દીકરો કોલેજ્માં ને મોટી દીકરી પોસ્ટગેજ્યુએટ માટે બહારગામ. તારા જીજુની એ જ માર્કેટીંગની જોબ – મહિનાના વીસ દિવસ બહારગામ અને દસ દિવસ અહીં. એમાંય અડધો સમય દોસ્તારો સાથે વીતે…એ માંડ પાંચ દિવસ નવરો પડે ને હું મારા ઓફિસના કામમાં બીઝી હોઉં…બધું અગડ્મબગડમ…પણ ચાલે રાખે, સંસાર છે.’
‘હોય રે, આ સમય જ એવો છે ડીઅર, બધા દોડે છે. અટકી જાય તો એની સાથે એમની ફેમિલીનો ગ્રોથ પણ અટકી જાય..આજના જમાનામાં કોઇને શાંતિ મળતી નથી શોધી લેવી પડે છે. ‘
‘સાચું કહ્યું મીનુ, મેં પણ એટલે જ એક રસોઈયણ બાઈ રાખી લીધી. ઓફિસેથી થાકી પાકી આવું ત્યારે રસોઇ કરવાના હોશ કોશ હોતા જ નથી અને ઘરમાં કોઇ મદદ કરનારું પણ નહીં. ઘણી વખત એમ થાય કે આપણે કેવા આળસુ થઈ ગયા છીએ કે રસોઇ કરવા માટે પણ માણસ રાખવાના ?’
‘અરે, તમારે ત્યાં ફ્રેશ ખાવાનું મળે છે એમ કહે ને ..બાકી અહીં તો આખા અઠવાડીઆની રસોઇ કરીને ફ્રીજમાં મૂકી દઈએ છીએ, રોજ ફ્રીજરમાંથી કાઢી ને ઓવનમાં મૂકીને ખાઈ લેવાનું. અમારે અહીં રસોઇઆ કે કામવાળા નથી મળતા નહીં તો હું પણ એ રખાવી લેત.’ મીનાક્ષી બોલી.
‘અમારે અહીં મળે છે તો એમના નખરાં હજાર. એમ કામવાળા રાખવા સહેલા નથી.’
‘સારું ને મીતુ, એ બહાને તમે લોકો ઘરે બેઠાં મેનેજમેન્ટના પાઠ શીખી જાઓ …’ને મીનાક્ષીએ ખડખડાટ હાસ્ય રેલાવતું સ્માઈલી મૂક્યું.
‘હા, એ તો ઠીક પણ બધા કામ માટે માણસો રાખવાના અને પછી આપણે જીમના ય ખર્ચા કરવાના…એના કરતાં ઘરના કામમાં જ જે એકસરસાઈઝ થાય એ સારીનહીં..પૈસા પણ બચે અને શરીર પણ સારું રહે..’
‘શું મીતુ તું પણ..આજનો જમાનો ટાઈમ મેનેજમેન્ટનો છે.તમારે દોડવું હોય તો સમયને મેનેજ કરતાં શીખવું જ પડે. ઘરના કામ તો આખો દિવસ ચાલે અને હવે પહેલાં જેવો સમય નથી રહ્યો કે આપણે ઘર માટે ઓલ ટાઈમ અવેઇલેબલ રહી શકીએ. હવે આપણે સમય સાથે તાલ મેળવવાનો હોય છે. તું આળસુ થોડી છે? તારે સમય સાચવવાનો હોય છે એટલે તારે પણ માણસોની હેલ્પની જરુર પડે એમાં કંઇ જ ખોટું નથી. વળી આ બધાને પહોંચી વળવા તારું સ્વાસ્થ્ય પણ સાચવવાનું હોય તો જીમ પણ કરવું જ પડે. તારે તો ગર્વ લેવો જોઇએ કે તું જીમમાં જઈને એક સરખી એક્સરસાઈઝ કરવા જેટલાં પૈસા કમાઈ શકે છે, એવો સમય પણ મેનેજ કરી શકે છે. આજની આધુનિકા કપડાં ધોવા ને વાસણ માંજવા રહે તો એમની ઓફિસનો સમય ચૂકી જાય ને નોકરીને ‘બાય બાય ટાટા’ કહેવાનો સમય આવી જાય. એ બધા શારીરિક કામકાજ તો કોઇ પણ માનવી કરી શકે પણ તું આટલી સારી નોકરી કરીને, માનસિક કામ કરીને પૈસા કમાય છે ને તારી જાત પાછળ થોડાં વાપરે છે તો ખોટું શું ? આટલાં કામ કરતી નારીને કોઇ આળસુ તો શું કહે ? ને કહે તો કહે એમની ચિંતા નહીં કરવાની? કોઇ તું થાકી હોઇશ તો ચા નો એક કપ ધરવા ય નથી આવવાનું ? ઘરના કામ કરીને બપોર આખી નવરાં પડે એટલે આવી ચૌદસીયણ પ્રજાતિ બીજાના સુખ જોઇ શકે નહીં અને એમને નીચા કેમ બતાવવા એની વેતરણમાં જ રચ્યાં પચ્યાં હોય છે. તું અફોર્ડ કરી શકતી હોય અને સારો માણસ મળતો હોય તો એમને થોડાં પૈસા આપીને કામ કરાવી લેવામાં કશું જ ખોટું નથી. તારા મનમાં એક ‘આળસુ’ નામનો અપરાધભાવ તરવરે છે એને શાંત કર અને આ વ્યવસ્થામાં કંઈ જ ખોટું નથી એમ જાતને સમજાવ બેના..તું પણ આખરે માણસ છે, મશીન નહીં. ઘરના કામ કરવામાં ઓફિસના કામમાં ઢંગધડા ન આવે ને ઓફિસ સંભાળે તો ઘર અસ્તમ વ્યસ્તમ..આપણે માનવી છીએ – બાહુબલી નહી.’ અને બાહુબલીની જોક માટે દસ બાર સ્માઈલી સ્કીન પર રમતાં મૂકી દીધા.
અને અચાનક મીતાલીને પોતાને અત્યાર સુધી ઊંઘ ના આવવાનું કારણ ખ્યાલ આવી ગયું. જ્યારથી રસોઇવાળી બેનને એણે કામ પર રાખી હતી ત્યારથી એના મગજમાં પોતાના છોકરાંઓને , ઘરનાંને પોતાના હાથે રાંધીને જમાડી ના શકવાનો અસંતોષ સતત એના મનમાં એક અપરાધભાવની લાગણી પેદા કરતું હતું, એને સતત હેરાન કરતું હતું, પણ મીનાક્ષી સાથે જે ચેટીંગ થઈ તેના પરથી એના ઘરની જે સ્થિતી છે એમાં આ જ હાલત બેસ્ટ છે એ વાત એ સ્વીકારી શકી, અને મનની અંદર સતત ચકરાવો લેતાં વમળ શાંત થયા અને એને એકાએક ઉંઘની ઘેરી અસરનો આભાસ થવા લાગ્યો. મીનાક્ષીને બાય બાય કહીને ફોન બંધ કર્યો અને બીજી જ મીનીટે એ નીંદ્રાદેવીના પારણે ઝૂલવા લાગી.
અનબીટેબલઃ માનવીમાં ક્ષમતા જેટલી જ સમજણ અક્ષમતાઓની પણ હોવી જોઇએ.
-સ્નેહા પટેલ

 

IITGN

 

કોઈ #IITGN  ( #IITgandhinagar) ના વિદ્યાર્થી હોય તો ઇન્સ્ટિટ્યૂટ વિષે નીચેના પોઈન્ટ્સ પર પોતાનો  ફ્રેન્ક ઓપીનીઅન આપશો પ્લીઝ

#Studentlife. –

* Scope  for #Mtech –  #phd  –

* Present #faculties-

* #Placement –

#Personalitydevelopment-

#Lifelessons-

#Sponsoredresearch details-

#sports

Love is the reason for love

​Love is the reason of Love !

Be thankful  for the one

Who is with you till they can

Its just a dream to live and die till end of life

Forget about this dream

Nobody is ready to die with you!!!

– Saahir Ludhyanvi,

उतना ही उपकार समझ कोई

जितना साथ निभा दे

जनम मरन का मेल है सपना

ये सपना बिसरा दे

कोई न संग मरे |
– સાહિર લુધિયાનવી.
As soon as its 6 o’clock alarm started, on hearing alarm Vanita opened her eyes still in a deep sleep ,she tries to find out the button to put off  the alarm , and puts off the alarm, as soon as she puts off the alarm she remembers  something all of sudden.

‘ Ohh, its Sunday today, off from office and forgot to reset the alarm…’

Human beings are prone to forget and make mistakes but clock never did, it works with full dedication and rings on time.As raws of thoughts getting started in mind Vanita unable to sleep, she gets  up from bed and her eyes caught a soft  early morning sun rays coming from the window and atonce a little child getting up  out of her. And with the little kid  in herself she uncautiously gets up making her  hair bun and  came to the gallery, she got hipnotised with the  mesmerising winter morning view from the gallery.Slowly slowly sun is rising in the blue  sky like it ,The blue sky is decorated with the big red circle filling the sky.she was feeling awesome on seeing the view,small clouds are like playing , smiling and  surrounding the sun. There are  soft and delicate morning dews on the leaves of the tree.It was feeling like every leaf was feeling cold and the delicate  sun rays spreads in the sky to warm up  them.Vanita was feeling energetic and wonderful , and she hears cell ringing  in the bedroom, she gets back to the bedroom and it was her dear friend Anumodita’s call.

‘Gud Morning Anu Dear, remembering me early in the morning …… what’s the matter?

‘Get ready quickly ,I’m coming to pick you , we are going to Baroda express highway, My brother Dhvanil’s car met with an accident  , will let you know more once we meet.’

And phone call ended. All the mesmering and wonderful feelings shattered all at once .Vanita gets ready,  in ten minute, she was sitting besides  Anu in car.Vanita’s home was very near to the highway where accident occurred so they reached quickly to the spot, it happend that the front car all of sudden stops and Anu’s brother’s car was just behind that car and collided with the front car.   Anu’s sister in law has little injury but Dhavnil’s hand had a fracture, people get together at the accident place and somebody has called 108 ambulance, it also arrives but Anu’s insisted to consult with her family doctor only and she take her brother in her car but didn’t care about her sis- in-law Suchitra ,Anu ignored her as if her sis in law was not at all there and started talking with her brother, Dhvanil.Vanita finds it unusual , she smiles at Suchitra and make her sit with her on the back seat ,Inspite of his physical injuries Dhvanil has noticed rude behaviour of Vanita’s towards Suchitra, he was disheartened with it ,it gives him more pain , he didn’t say a word … Vanita was noticing expressions of all and she texted Anu.

Anu, I agree that your brother has love marriage,  opposing your parents wish and living separately but what you are doing with your sister in law  is not fair.’

Anu read the message of her friend while driving a car and a line of grief  appears on her face. Just because of Sister in law Suchitra, her brother  quralled with  parents and left home , owing to all this  her mother had a severe heart attack and left this world.How can she forget this ??Dhvanil is her brother can forgive him as he is afterall brother but how cn she forgive Suchitra…how can one forgive her?? Ohh not at all…

Vanita and Anu are best friends and Anu knows each and everything related to Anu and her household matters.Anu  can understand her friend’s emotional state , she sent her second message.

‘Anu, there is a  reason behind your mother’s death was your father’s  stubbornness , what is gone is gone  dear.  Today how you rush on one call of your brother ,Dhvanil  that shows much love towards your brother. But you show love towards your brother only and ignoring his wife then what is the difference between you  and  your father?? Please don’t repeat your father’s mistake again, If you want to connect with your brother , you must  accept her and have lovely connection with his betterhalf first. Its all worthless to pour all love on your brother , he won’t get close to you, Its a human psychology my dear, please try to understand ,you are wise enough..’

While driving Vanita never look at the cell phone but today she reads her friend Anu’s lengthy message.She understands very well hidden meaning of  the message what her friend wants to convey her message and maker her understand in few words.As they reached hospital , Anumodita helped Dhvanil to disembark from the car and said,

‘Vani  dear, I’m taking brother into the hospital , you please take care of  Sister in law , she too is injured , get her done bandaged on the wounds , it doesn’t shows any more injuries but still we need to get her checkup properly  done so that  there won’t be anything much to be worried about in future.’

On hearing the caring words of his wife from his beloved sister , Dhvanil  feels very happy inspite of severe pain and injuries he smiles and a feeling of satisfaction spreads on his heart and face…

Unbeatable  : To show love towards our beloveds loved ones  is always gives an unexplainable feelings.

-sneha Patel.

Story translated by Rumaiza Ahmed.

Khachko

ખચકોઃ

वो पहली दफ़ा सुना रहा है कहानी
जो सो गये है उन्हें जगाओ दिये जलाओ !

-फैझल खयाम.

સલૂણી સંધ્યા એના હલ્કા ગુલાબી રંગ આભમાં વિખેરી રહી હતી, પક્ષીઓ એમના ઘર તરફ સમૂહમાં ઉડી રહ્યાં હતાં. ગુલાબી -કેસરીયાળી ઝાંયમાં ઉડતાં પંખીઓની છાયા, ડૂબતો સૂર્ય, પવનની હલકી સી થરથરાહટ પર ઘટાદાર વૃક્ષોના પર્ણનું લયાત્મક નર્તન, વાતાવરણ બેહદ ખુશનુમા હતું. રસ્તાને અડીને આવેલ દસમાળીયા ફ્લેટના આઠમા માળના ડોઇંગરુમમાંથી એક ઘેરો સત્તર – અઢાર વર્ષીય અવાજ રેલાયો.

‘મમ્મી, તમે જરા ધ્યાનથી જુઓ જરા, આ મેમરીકાર્ડ છે એમાં છેવાડે એક ખચકો આપેલો છે, દેખાય છે?’ સ્વર્ણિમ બોલ્યો.

મૃણાલે બેતાળાના ચશ્મા પહેરીને ધ્યાનથી જોયું,

‘હા બેટા, તું કહે છે એવું દેખાય તો છે.’

‘તો મમ્મી, એ ખચકો એમ જ નથી આપ્યો. એની પાછળ એ ખચકામાં તમારો અંગૂઠાનો નખ ભરાવીને ફોનમાંથી બહાર કાઢી શકો એ કારણ છે. તમે જોશો તો અદ્દલ તમારા નખ જેવી સાઈઝ્નું જ એ હશે.’

‘હ્મ્મ્મ…’

‘આની પહેલાં પણ ફોનના કે લેપટોપના ચાર્જર ભરાવતી વખતે સહેજ ધ્યાન રાખો તો એ વાયર વારંવાર ઉધો ચત્તો કરીને ચેક ના કરવું પડે કે આ સાચો કે ખોટો નાંખ્યો. પણ તમે છો કે ના…કંઇ જ વિચારવાનું નહીં. ધડામ દઈને મન ફાવે એમ વાયરો ભરાવવાના ને પછી કાઢીને પાછા ભરાવવાના. વળી કાઢતી વખતે પણ ધ્યાન નથી રાખતા ને હોય એટલું જોર લગાવીને બધા વાયર હચમચાવી કાઢો છો. એમાં ને એમાં કેટલામ ચાર્જરના વાયરો શહીદ થઈ ગયા ! મમ્મી, સમજો..દરેક ડીવાઇસમાં દરેક વસ્તુનું એક મહત્વ હોય છે. તમે પરિસ્થિતીને અનુસાર અપડેટ થતા રહો છો એ સારી વાત છે પણ આ બધું બેઝીક્સ નહી સમજો ત્યાં સુધી તકલીફો પડશે જ. માટે સહેજ સજાગ રહીને દરેક વસ્તુને ઓબ્ઝર્વ કરવાનું રાખો, થોડું સજાગ રહેવાનું રાખો, વસ્તુનો વપરાશ શું છે એની પાછળ થોડું વિચારો તો મને લાગે છે તમારે મને કોઇ જ બાબતે પૂછવા નહીં આવવું પડે, તમે ઇનફ સ્માર્ટ છો. જાતે જ સમજી શકશો.’

‘હા બેટા, તારી વાત સાચી છે. તને પ્રશ્ન પૂછતાં પહેલાં હું આ બધી વાતો ચકાસી લઈશ ને નહીં ફાવે તો જ તને પૂછીશ. થેંક્સ મને સમજાવવા બદલ.’ અને મૃણાલે એક વ્હાલભરી નજર એના લાડકવાયા પર નાંખી.

પાંચ દિવસ પછી એ જ ફ્લેટના બેડરુમમાં ત્રણ વિવિધ અવાજ રેલાતા હતાં. મા દીકરાની સાથે એક પૌરુષી અવાજ પણ જોડાયો હતો.

‘સ્વર્ણુ, તારી આ બાઈક લેવાની જીદ ખોટી છે બેટા, અત્યારે તું આ સેકન્ડ હેન્ડ સ્કુટરથી ચલાવી લે, બે વર્ષ પછી આપણે તારા માટે એક નવું નક્કોર બાઈક તને જે પણ જ જોઈએ એ

ખરીદી લઈશું.’

‘શું પપ્પા તમે પણ? હું જ્યારે પણ જે વસ્તુ માંગુ ત્યારે તમે મને ના જ પાડો છો અને પછી પછી કરીને મને ટટળાવી ટટળાવીને એ વસ્તુ અપાવો છો. તમને ખબર છે આમ વર્ષો સુધી મને મારી પ્રિય વસ્તુ માટે રાહ જોવડાવો છો અને પછી જ્યારે એ વસ્તુ માટેની ઇચ્છા જ મરી પરવારે છે ત્યારે તમે એ વસ્તુ અપાવો છો ને તો મને એ વસ્તુ મેળવીને કોઇ ખાસ ખુશી જ નથી થતી.અંદરથી બધું સાવ કરમાઈ ગયેલું જ લાગે છે. શું કરવાનું આવી બોરીંગ જીંદગી જીવીને? હવે આ ‘પછી પછી’ સાંભળીને  હું કંટાળી ગયો છું, બસ – બહુ થયું. ઇનફ ..’

અતુલ – સ્વર્ણિમના પપ્પાના વદન પર ઘોર નિરાશાના વાદળ છવાઈ ગયા અને એ રુમ છોડીને બહાર જતાં રહ્યાં.

‘સ્વર્ણિમ, આ રીતે વાત થાય પપ્પા સાથે?’ મૃણાલના અવાજમાં ગુસ્સા કરતાં પોતાની પરવરીશ પરત્વેની નિરાશા વધુ છલકાતી હતી જે એણે બે પળમાં સંભાળી લીધી ને આગળ બોલી,

‘ બેટા, તેં મેમરીકાર્ડના ખચકાંનો મતલબ મને સમજાવ્યો હતો યાદ છે? ‘

‘હા મમ્મી, પણ આજે એ વાતને અહીંઆ શું લેવાદેવા?’

‘બહુ બધી. તેં એ વખતે મને એક બહુ સરસ વાત શીખવી હતી કે,’મમ્મી, દરેક ડીવાઇસમાં દરેક વસ્તુનું એક આગવું મહત્વ હોય છે, જેના પ્રત્યે થોડાં સજાગ રહેતાં તમે એનું મહત્વ સમજી અને વાપરી શકો છો.’

‘હા..તો એમાં ખોટું શું કહ્યું મેં?’

‘સાચું જ કહેલું બેટા, એટલે જ તને એ વાત યાદ કરાવી. એ આખી વાત હવે ફરી યાદ કર તો જરા અને એ જ સમજણ આ ઘટનામાં લગાવ તો. આપણી ટૂંકી આવકની અનેક મર્યાદા એ તારી પૂરપાટ દોડતી ગાડીમાં ખચકાં છે. પપ્પાની દરેક ‘પછી પછી’ પાછળ પણ આવા અનેક કારણો હોય છે. એમને પણ તારા માટે ખૂબ જ પ્રેમ છે એ તો તું સ્વીકારે જ છે ને..પૈસા નથી એમ ખુલીને કહી નથી શકતા, સ્વમાન ઘવાય છે ને વિચારે છે કે,’પોતાના સંતાનોની ખુશી પૂરી કરવામાં એમની લાયકાત અને પૈસા ક્માવાની તાકાત ઓછી પડે છે.’ મનોમન સોસવાય છે. એમ છતાં મનમાં ને મનમાં જાતને સધિયારો આપે છે કે ખર્ચા પર કાપ મૂકીને થોડી બચત કરીને પોતાના લાડકાના શોખ પૂરા કરવા માટેના પૈસા ભેગાં કરી જ લેશે. હવે સમજાય છે તને એમની ‘પછી’ શબ્દ પાછળની મજબૂરીઓ?’

‘ઓહ, મમ્મી હું તમને જે વાત શીખવતો હતો એ હું પોતે જ ના શીખી શક્યો એનો અફસોસ થાય છે. હું પપ્પાને ‘સોરી’ કહીને આવું છું.’

-સ્નેહા પટેલ

 

Taki javu

ટકી જવું:

બોમ્બ માફક વસંત ફૂટી તો,
પીડા મને ય ઊગવાની થઈ.

-રમેશ પારેખ.

‘આ ચોરટા ‘રેન્સમવેરે’ મારો ડેટા તો નથી ચોરી લીધો ને,ચાલ ચેક કરવા દે’

હસતાં હસતાં સુબ્રતો લેપટોપ ખોલવા લાગ્યો અને  ટાઈપ કરતાં કરતાં એના હાથ અચાનક થરથર કાંપવા લાગ્યા. નજર સામે ઇમેઈલ એકાઉન્ટ ખુલ્લું હતું અને એમાં વર્ષોથી  બિઝનેસ કરી રહ્યાં હતાં એ પાર્ટીનો ઇનબોકસમાં ઇમેઇલ આવેલો  હતો. એણે એ ઓપન કર્યો. એ લોકોની અચાનક જ વિચિત્ર શરતો આવેલી જોઇને સુબ્રતોને ખ્યાલ આવી ગયો કે એ પાર્ટીને એમની સાથે ધંધો કરવામાં કોઇ જ રસ નથી. આ શરતો માને તો એનો ધંધો ખાડે જાય એમ હતું.

બે મિનિટ આંખો બંધ કરીને જમણા હાથની પહેલી આંગળી અને અંગૂઠાથી નાકની આજુબાજુ દબાવીને એ વિચારમાં પડી ગયો . અચાનક જ આ લોકોને શું થઈ ગયું ? શું એમને બીજો કોઇ સપ્લાયર મળી ગયો હશે જેની શરતો અમારા કરતાં પણ વધુ આકર્ષક હશે? ના.. ના..એ તો શક્ય જ નથી. એ લોકો તો મીનીમમ માર્જીન પર જ આમનું કામ કરે છે. રીપીટ ઓર્ડરસ ખાસા રહે છે એટલે વાંધો નથી આવતો. છેલ્લાં દસ વર્ષથી એમની સાથે ડીલ થાય છે, ક્યાંય કોઇ જ પ્રોબ્લેમ નથી આવ્યો, તો અચાનક આજે આવું…!

એણૅ મોબાઈલ કાઢીને પાર્ટીનો નંબર જૉડ્યો અને વાત કરી, ઇમેઇલમાં જે નકાર હતો એનાથી દસ ગણી દ્રઢતાથી મોબાઈલમાં નકારનો પડઘો પડ્યો. કારણ ગળે ઉતરે એવા નહતાં પણ પરિસ્થિતી સ્વીકાર્યા વિના છૂટકો પણ નહતો. આ પાર્ટી સાથે કામ કરી કરીને સુબ્રતો ખાસો આગળ આવેલો. એની કેટલીય લોનના હપ્તાં આ કામમાંથી નીક્ળતાં હતાં. પૂરપાટ દોડતી ગાડીમાં અચાનક જ પંચર પડી ગયું હતું. એ પોતાની જાતને અચાનક જ હારી ગયેલો, હતાશ અનુભવવા લાગ્યો. સિગારેટ સળગાવીને ઉપરાઉપરી કશ પર કશ લગાવવા લાગ્યો.

સોનિયા – એની પત્ની ક્યારની સુબ્રતોની બેચેની નિહાળી રહી હતી. એની નજર કોમ્પ્યુટરના સ્ક્રીન પર ગઈ. ઇમેઇલ અકાઉન્ટ ખુલ્લું હતું અને એમાં રહેલ વિગત વાંચીને સોનિયા ખાસી એવી પરિસ્થિતી પામી ગઈ. એ સુબ્રતોની નજીક ગઈ અને એના હાથ પર હાથ મૂકીને બોલી,

‘સુબુ, તને યાદ છે આપણે લેહલદાખના પ્રવાસમાં ગયા ત્યારે કેવી હાલત હતી ?’

‘સોનિયા, પ્લીઝ મને અત્યારે ડીસ્ટર્બ ના કર, હું સખત ટેન્શનમાં છું.ખબર નહીં આ પરિસ્થિતીમાંથી કેવી રીતે બહાર નીકળીશ અને નહીં નીકળી શકું તો..’ આગળના શબ્દો સુબ્રતોના ગળામાં જ ફસાઈ ગયા.

‘આમ સાવ પાણીમાં શું બેસી જાય છે સુબુ…?મેં તને એટલે જ લેહ લદાખ યાદ કરાવ્યું. યાદ કર એ પ્રવાસમાં આપણે બાઈક પર કરેલો અને કેવી કેવી પરિસ્થિતીનો સામનો કરેલો.’

સુબ્રતોની નજર સમક્ષ લેહનો બર્ફીલો રસ્તો તરવરી ઉઠ્યો અને છેક અંદર સુધી એક તીખી થરથરાહટ પ્રસરી ગઈ.

એ અને સોનિયા લગ્ન પછી તરત જ લેહ બાજુ ફરવા ઉપડેલાં. શરુઆતમાં ટ્રેનનો પ્રવાસ કર્યા પછી સાહસના શોખીન બે ય જીવડાંને બાઇક પર રખડવું હતું. મેપ, સાઈટ્સ બધું જોઇ જોઇને એ લોકોએ પેપર પર પરફેક્ટ પ્લાનીંગ કરી લીધેલું પણ જમ્મુ સ્ટેશન પર ઉતર્યા પછી ખ્યાલ આવ્યો કે સાંજના પાંચ વાગ્યા પછી એ લોકો ‘ગુડસ રીલીઝ’ નથી કરતાં અને એમની બાઈક એમને નહીં મળી શકે. એમણે તો હોટલ પટનીટોપમાં બુક કરેલી પણ અચાનક આવી ચડેલું આ વિધ્નનો તો એમને અંદાજ પણ નહતો. થાકેલા હારેલા એમણે સ્ટેશન નજીક જ જે હોટ્લ મળી એમાં રાતવાસો કરી લીધો અને બીજા દિવસે પટનીટોપ જવાનું મુલત્વી રાખીને સીધા શ્રીનગર પહોંચી ગયા. સફર જેટલી રોમાંચક હતી એટલી જ મુશ્કેલીભરી.  અચાનક જ વરસી પડતો વરસાદ, પવન સાથે વાવાઝોડું, ગ્લેશિયર્સ ઓગળવાના લીધે રસ્તામાં થયેલો કાદવ કીચડ, સોનિયાને માથું દુઃખીને તાવ આવવા લાગ્યો, ખાડાટેકરાવાળા રસ્તાના કારણે ૨૦ કીલોમીટરની ગણત્રીનો સમય ખોટો પડી જવો અને એક કલાકના રસ્તાની ગણત્રીની સામે એમણે આઠ આઠ કલાક આપવા પડ્યાં..આ બધી સ્થિતીથી સોનિયા એક વખત અંદરથી હાલી ગયેલી અને સુબ્રતોને કહેલું,’સુબુ, આપણે ક્યાંક ખોટું જોખમ તો નથી ખેડી બેઠાં ને ? બાર દિવસની ગણત્રી માંડેલી ત્યાં આજે અઢાર દિવસ થઈ ગયાં. આપણે આપણાં ઘરે પાછા પહોંચી તો શકીશું ને..?’

‘સોનિયા, હવે આગળવા રસ્તે બાઇકર્સ દેખાય છે જો..એમની સાથે સાથે જ રહીશું જેથી થોડી મદદ મળી રહે. વળી એમ પાણીમાં બેસી જવાથી કંઈ ના થાય. આમ પણ આટલે પહોંચ્યાં પછી આપણી પાસે કોઇ ઓપ્શન પણ નથી. હાર માનીને અહીં જ બેસી રહેવાનું, અટકી જવાનું તો શક્ય જ નથી. પાછા વળવાનો રસ્તો પણ પસાર તો કરવો જ પડશે. ભલે ને એ ધીમે ધીમે કપાશે પણ રસ્તો કપાય તો છે જ ને ! આપણાં પેપર પરના પ્લાન પર આ હવામાન દેવતાએ ઠંડુ પોતું મારી દીધું છે, વાંધો નહીં સહેજ વાતાવરણ બદલાતાં એ પણ સુકાઈ જશે. તું તો એક એથ્લીટ છે. બસ, વિચારી લે કે આ એક એવી ગેમ છે  જેમાં હાર કે જીત નહીં પણ એ પૂરી કરવી એ મહત્વનું છે.’

અને એના શબ્દોથી સોનિયામાં એક અદભુત જોર પ્રવેશી ગયેલું. એ પછી આખો રસ્તો કોઇ જ અડચણ વિના પાર કરીને  ચોથા દિવસે હસતાં રમતાં ઘરે પહોંચી ગયેલાં. આજે પણ એ સાહસ અને રોમાંચની વાત યાદ આવતાં સુબ્રતોના રુંવાડાં ઉભા થઈ ગયા અને તન મન આનંદથી છલકાઈ ગયું. સોનિયા એના મુખના હાવભાવ બરાબર નિહાળી રહેલી ને બોલી,

‘ એ દિવસે તેં મને જે પાઠ ભણાવેલો એ યાદ કર અને તું પણ આ જે પરિસ્થિતી છે એમાં ટકી જવાની મહેનત કર, બસ મારે એટલું જ કહેવું છે.એક ઓર્ડર હાથમાંથી જતા રહેતાં દુનિયા નથી લૂંટાઈ જવાની. થોડો સમય હાથ ખેંચમાં રહેશે, માન્યું – પણ તું આમાં સ્વસ્થતાથી ટકી ગયો તો સફળ થઈ ગયો એમ સમજી લે જે.’

‘હા મારી સોનુ, તારી વાત સાચી છે. તું ચિંતા ન કર – હું ટકી તો જઈશ જ.’

અનબીટેબલઃ રમત પતે નહીં ત્યાં સુધી રમવામાં પણ વીરતા છે.

-સ્નેહા પટેલ

 

my blog – https://akshitarak.wordpress.com/

Opposite attrects

opposite attractsઃ

એને બંધ બારી ઉપર પડદાવાળો રુમ પસંદ છે
મને ખુલ્લી ઓસરીવાળો – મઘમઘતા ફૂલની વેલ લટકતી હોય એવો !
એને કઢી-ભાત પસંદ છે,
મને દાળભાત !
એને બીયરનું ટીન લઈને સિગરેટ પીવાનું પસંદ છે,
મને ફ્રેસ ફ્રુટ જયુસ સાથે સલાડ !
એનું દિમાગ વધારે ચાલે,
મારું દિલ !
એને મોટા મોટા સાહસથી જ એક થ્રીલ મળે છે
મોટી મોટી ખુશીઓનો માણસ,
મને તો કળીમાંથી ફૂલ બને અને એની સુગંધ શ્વાસમાં ભરાઈ જાય તો ય ન્યાલ,
સાવ નાની નાની ખુશીઓની માણસ !
એ મશીનો સાથે માથા ફોડે,
હું શબ્દોના અર્થમાં ડૂબી જઉં !
એ સાવ જ એકાંતપ્રિય,
મને માણસો- માણસો પસંદ !
એને સેન્ડવીચ વધુ પસંદ,
મને ઢોંસા !
કેટલાં વિરોધાભાસ કહું હવે….
માણસમાં પણ
એને હું સૌથી વધુ પસંદ
અને
મને એ !
સ્નેહા પટેલ.

‘સોહાભાભી, તમે કેટલાં અદભુત છો!’

દેવાંગ સુહાનાની સામે ચકિત નજરે નિહાળી રહ્યો અને સોહા મન મૂકીને મુક્ત હાસ્ય વેરતાં બોલી,

‘શું થયું દેવાંગભાઈ? આજે અચાનક તમને આ શું થઈ ગયું? કેમ આવી વાત કરો છો?’

‘બસ તમે અદભુત છો, કોઇ માણસ તમારા વિશે થોડું ઘણું પણ જાણી લે, તમારી સાથે અડધો કલાક વાત કરી લે તો એ તમારા પ્રેમમાં પડી જાય.’

સોહા એક મીનીટ સ્તબ્ધ થઈ ગઈ. દેવાંગ – એના પતિનો જીગરજાન મિત્ર આ શું બોલી રહ્યો હતો ? એ એના હોશોહવાસમાં નથી લાગતો. ગળું ખંખેરીને અવાજ થોડો તીખો કરીને સોહા બોલી,

‘દેવાંગભાઈ, આપન કહેવાનો મતલબ શું?’

‘અરે..અરે…ભાભી, કંઇ આડું અવળું ના સમજતાં પ્લીઝ, પણ હું સાચું કહું છું. તમે – તમારો સ્વભાવ- તમારી વાતો- તમારી સમજશક્તિ- તમારું રુપ તો હું હજી ગણતો જ નથી…એ પણ અદભુત ! એક વ્યક્તિને ઇશ્વરે આટલા બધા વરદાન કેવી રીત આપી દીધા એ જ નવાઈ લાગે છે. મારી પત્ની તનુશ્રીને હું કાયમ તમારી વાત કરુ છુ,’એ તું સોહાભાભી પાસેથી જરા આ બધું શીખ..પણ એ છે કે…’ને દેવાંગનો ઉત્સાહી અવાજ નિરાશામાં પલટાઈ ગયો.

‘તનુશ્રી તો બહુ સ્માર્ટ છે દેવાંગભાઈ. એ આખો દિવસ ઘરના અને બહારના બધા કામ કેટલી સરળતાથી કરી લે છે. ઘરની, છોકરાંઓની, સામાજીક જવાબદારી પણ કેટલી સુપેરે પાર પાડે છે. ઘરમાં કંઇ જ લાવવું – મૂકવું હોય તો તમારે ક્યાં કદી કશું જોવું પડે છે.’

‘હા, પણ એ તો એને બહાર રખડવાનો શોખ છે એટલે. એ દિવસમાં બે વાર ઘરની બહાર ના નીકળે તો એને ચેન ના પડે.એટલે આવા બધા કામના બહાના કાઢે. પાંચ મીનીટનું શાક લેવા જવાના કામમાં એ પોણો કલાક આરામથી ફરીને પાછી આવે ને શાકની બાજુમાં જ રહેલ કરિયાણાની દુકાનમાંથી કરિયાણું લાવવા બે કલાક રહીને બીજો ધક્કો ખાય. ઘરના કામમાં સાવ જ રેઢિયાળ અને બોલવા બેસે તો સાવ જ મૂર્ખી છે. કોની આગળ શું અને કેટલું બોલવું એનું એને ભાન જ નથી. છુપાવવાની વાતો એ લોકો આગળ પહેલાં બોલી કાઢે ને બોલી નાખ્યા પછી ય એને પોતાની ભૂલની સમજ ના પડે, એકલાં પડીએ ને હું સમજાવું ત્યારે તો એને ખ્યાલ આવે કે શું લોચાલાપસી થઈ ગઈ. સાવ જ મૂરખ છે એ..’

‘ઓહ, એમ? પણ દેવાંગભાઈ તમે તો તનુશ્રી સાથે લવમેરેજ કરેલાં છે ને…ખોટું ના લગાડતા પણ એક વાત પૂછું ? એ વખતે તમને એનામાં  આ બધી ખામી નહતી દેખાઈ ?’

‘એકચ્યુઅલી ભાભી, હું બોલવામાં પહેલેથી સ્માર્ટ – બોલકો અને આ એકદમ ચૂપ ચૂપ.મને એ વખતે એની ચૂપકીદીમાં એક અનેરું આકર્ષણ લાગતું. પેલું કહે છે ને કે,’ opposite attracts’ એ દરેક વાતમાં મારાથી સાવ ઉલ્ટી હતી. ઇન્ટ્રોવર્ડ, શરમાળ, સિમ્પલ, માસૂમ. એન જોઇને મને થતું કે કોઈ માણસ કલાકો સુધી આટલું ચૂપચાપ કેમ બેસી શકે ? હું તો એક મીનીટ પણ આમ ચૂપ ના રહી શકું. આજે મને સમજાય છે કે એ વ્યક્તિ પાસે ખાસ એવું કોઇ નોલેજ જ નહતું એથી એની પાસે ચૂપચાપ બેસીને લોકોને સાંભળ્યા સિવાય કોઇ રસ્તો જ નહતો. હું દરેક વાત ફટાફટ કરી નાંખુ ને એ એકદમ શાંતિથી કરે…એ વખતે એનું એ ધૈર્ય મારામાં રહેલ ઉતાવળીયાને બહુ આકર્ષતું હતું. અમે બે સાવ જ ઉંધા..’

‘દેવાંગભાઈ, આવું જ થાય. તમારી પાસે જે વસ્તુ કે ક્વોલિટી ના હોય એ વાત કે ગુણથી તમે પ્રથમ આકર્ષાઓ અને પછી એ આકર્ષણમાં જ એ પાત્ર સાથે લગ્ન કરી લો. પણ સમય જતાં એ જ અલગ અલગ સ્વભાવ, પસંદગીમાં ફેરફાર તમને અકળાવે છે ને એ વખતે તમે એમ વિચારો છો કે આ મારાથી સાવ જ ઉલ્ટી વ્યક્તિ છે, આની સાથે મારે કેટલું અને કેવી રીતે એડજસ્ટ કરવું ? શું આખી જીંદગી મારે આની સાથે એડજસ્ટ કરવામાં જ કાઢવાની ? અને ત્યારે જ તમારા પ્રેમની, તમારી, તમારા એકબીજાને અપાયેલા વચનોની કસોટી થાય છે. શરુઆતમાં જે વસ્તુ તમને બેહદ ગમતી હતી એ આજે તમારી સામે આવતાં જ તમે અકળાઈ જાઓ છો અને ‘opposite repel’ થઈને  ઉભું રહે છે. આની પાછળ જીવનની એકવિધતા અને ઇઝીલી અવેલેબિલીટી જેવા અનેક પાસાઓ કામ કરે છે. પણ દેવાંગભાઈ સાચું કહું તો આપણું લગ્નજીવન આ તબક્કે જ ચાલુ થાય છે. આ તબક્કા સુધી એક આકર્ષણ ભાગ ભજવતું હોય છે અને હવે સમજણ, થોડું જતું કરવાની ભાવનાથી કામ લેવાનું હોય છે અને આ બધું શીખવે છે માત્ર અને માત્ર પ્રેમ. તમને મારામાં રહેલી સમજણ આકર્ષે છે તો મને તનુશ્રીમાં રહેલ આઠ વર્ષની છોકરી જેવું બાળપણ. ઘણી વખત વિચારું કે મારામાં એના જેવી માસૂમિયત અકબંધ રહી હોત તો..પણ હાય રે સમજદારી…એના ચક્કરમાં બધી સરળતા અને માસૂમિયતનો ભોગ લેવાઈ ગયો છે. આ તબક્કે આકર્ષણ છોડીને એકબીજાની ચિંતા કરવી, સંભાળ લેવી – એની ખોટી વાતોને પણ બહુ સહજતાથી સાચી કરીને સાચવી લેવી..એ બધા કામ કરવાના હોય છે .બીજાની સાથે તુલના કરવામાં આ અમૂલ્ય સમય બગાડવાનો  ના હોય. કોઇ અચાનક જ બદ્લાઈ ના શકે આપણે એ વ્યક્તિને એ જેવી છે એવો સ્વીકારવાનો પ્રયાસ કરવાનો હોય અને એ પણ સાચા મનથી. આફટરઓલ એ વ્યક્તિ તમને મન મૂકીને – સાચા દિલથી ચાહે છે અને એ ચાહતનો તમારે જીવનભર આદર કરવાનો હોય છે.’

દેવાંગ એકીટશે સોહાને નિહાળી રહ્યો હતો. એની આંખમાં ઝળઝળિયાં ચમકી ઉઠયાં.

‘ભાભી, તમે સાવ સાચું કહ્યું. તમારી સાથે તુલના કરવામાં ને કરવામાં મેં આજ સુધી તનુને બહુ અન્યાય કર્યો છે. એની કમઅક્ક્લની વાત કરું છું તો હું પણ ક્યાં સમજદાર છું ? આપે મને સાચી દિશા બતાવી એ બદલ આપનો ખૂબ ખૂબ આભાર.ચાલો હું રજા લઉં.’

ને દેવાંગ ઘરની બહાર નીકળ્યો.

અનબીટેબલઃ આકર્ષણનો તબકકો વટાવી ચૂક્યા બાદ જ પ્રેમ સાચી દિશા પકડે છે.

sneha patel

Ransomeware

Massive Ransomeware attack…Total 74 countries affected…Please do not open any email which has attachments with tasksche.exe. file… Pl spread across all possible groups and branches… Not to open email attachments from unknown sources and update AV patch immediately.

રેનસમ વાયરસ ની કોઇ એક પેટર્ન નથી. તે અલગ – અલગ સર્વર થી અલગ – અલગ લીંક થી તમારી સીસ્ટમ – સર્વર મા કે ડીવાઇઝ પર હાવી થઇ શકે છે.
– જીઓ ની મફત સ્કીમ

– વોટ્સ એપ નવા કલરમા

– ઓફ લાઇન વોટ્સ એપ

– સરકારી યોજનાઓ બાબતે જાણો

– કેજરીવાલ ના કૌભાંડ અહી છે.

– ઐશ્વર્યા રાયે સલમાન ખાન ને ઝાપટ મારી

– રાહુલ ગાંધી છોટા ભીમ જોતો પકડાયો

– દિલ્હીમાં કરા નો વરસાદ ફોટા જુઓ ક્લીક કરીને

– GST ના અમલ બાબતે એક્સપર્ટ CA દ્વારા તૈયાર કરેલ પ્રેસન્ટેશન જોવા ક્લીક કરો

– યોગીજી એ લીધેલ નવુ પગલું જોવા ક્લીક કરો

– વિન્ડોઝ નું નવુ વર્જન ઇન્સટોલ કરો મફત મા, માત્ર એક ક્લીક થી

– તમારી ફેસબુક મિત્ર એ તમને મોકલેલ ઇન્વીટેશન

– આઇફોન ૭ માત્ર ૧૫૦૦૦ મા

– ઓપો ફોન એમેઝોન ઓફર

– એમેઝોન મા અત્યારે નોંધણી કરાવો અને ૨૦૦૦ ની ચિજ વસ્તુઓ મફત મા મેળવો.
આવી અનેક બાબતો અમુક લીંક સાથે આવે છે જેમાં ક્લીક કરવાથી તમારા કોમ્યુટર કે સિસ્ટમ મા તમે રેનસમ વાયરસ ને એન્ટર કરી ઇન્સટોલ કરવા સહમતિ આપો છો.
આ વાયરસ jepg, gif, xls, word જેવા અનેક ફોર્મેટ મા લીંક અપ થઇ તમારી સિસ્ટમ પર આવી શકે છે.
આ વાયરસ તમારી સિસ્ટમ ની અમુક ફાઇલ – ફોલ્ડર જે તમે રોજ યુઝ કરતા હો છો તે શોધે છે તે માટે ફ્રીક્વન્ટલી યુઝ્ડ ફાઇલ અને લાસ્ટ મોડીફાઇડ ફાઇલ ચેક કરે છે અને પછી અંતે તે ફાઇલ નું ફોરમેટ ચેન્જ કરી નાંખે છે અને જેથી તમે જો તે ફાઇલ ફરી થી ઓપન કરવા જાઓ તો યા તો શોધી શકતા નથી યા તો ખોલી શકતા નથી.
અમુક અમુક વખતે આવી ફ્રીક્વન્ટલી યુઝ્ડ ફાઇલ અને લાસ્ટ મોડીફાઇડ ફાઇલો ને આ વાયરસ માલવેર બનાવી દે છે જેથી તમે જ્યારે તે ઓપન કરવા પ્રયત્ન કરો ત્યારે વાયરસ ચાલુ થઇ જાય.
હવે આપની સ્ક્ીન પર રેનસમ નો મેસેજ આવે છે જે કહે છે ૫ દિવસમાં આટલા રુપિયા (બીટકોઇન) આપો અને આપનો ડેટા પાછો મેળવો. નિર્ધારિત સમયમાં બીટકોઇન ન આપનાર પાસે થી વધુ બીટકોઇન ની માંગણી થાય છે. જે પુર્ણ ન થતા આપણે આપણો ડેટા સંપુર્ણ પણે ગુમાવવો પડે છે. 
આવુ ન થાય તે માટે 

– પેન ડ્રાઇવ નો ઉપયોગ ટાળો

– અજાણ્યા લોકો નો ઇમેઇલ ચેક ન કરો 

– જાણીતા વ્યક્તિઓ પાસે થી આવેલ નવિન પ્રકારના વિષયો વાળા ઇ મેઇલ ને અવગણી નાખો.

– નવી વેબસાઇટો સર્ફ કરવાનું ટાળો

– રોજ નું રોજ બેકઅપ લો

– ઓનલાઇન બેકઅપ પર પુરો ભરોષો ન રાખો

– અગત્યના ડેટા સાચવતી સિસ્ટમ નેટ કનેક્શન રાખવું જરુરી ન હોય તો ન રાખો.

– લોભામણી વોટ્સએપ પોસ્ટ વિચાર્યા વગર ક્લીક ન કરો.

– રેનસમ વાયરસ જો તમારા કોમ્યુટર મા આવે તો તે કોમ્યુટર તુરંત બીજી સીસ્ટમ થી અલગ કરી નાખો.

– વિશ્વાસ પાત્ર વાયરસ કંટ્રોલ સોફ્ટવેર રાખો અને તેને હંમેશ ઓન રાખો
તકેદારી જરુરી છે.

મમ્મી.

ક્યાં લખું તો મારી લાગણી તારા સુધી પહોચે મમ્મા…સાવ લાચાર છું હું આજે..તને ગયાને 5-5 વર્ષ થઇ ગયા, તારું મૃત્યુ ક્યારેય ‘રિવાઇન્ડ’ કરીને ‘એડીટ’ ના કરી શકાય એવી  ઘટના છે,પણ તું હજુ રોજ સપનામાં આવે છે,ને વ્હાલ વરસાવે છે,મારી ચિંતા કરે છે.. હું ત્યાં પણ તારી અડધી વાતો નો ધરાર વિરોધ કરું છું..ને અડધી માની પણ લઉં છું. મારા સપના મને બહુ વ્હાલા છે કારણ એ એક જ જગ્યા એ મારી મા મારી સાથે વાતો કરે છે.જાણે હું હજુ નાની બાળકી હોઉં ને એમ જ .અફસોસ એક જ કે એ દુનિયામાં હું કાયમ નથી રહી શકતી,આજે હું પણ એક મા છું ને..તને મારા કરતા પણ વધારે વહાલા એવા તારા પૌત્રનું ધ્યાન રાખવાનું હોય છે આખરે મારે..એક પા નો ખાલીપો બીજી પા થી ભરવાની અસફળ કોશિશોમાં અવિરત રહું છું

મા

હું તને ‘આઈ લવ યુ’ કહેવા ગઈ

ને

સમય  વીતી ગયો..

મીસ યુ મમ્મા…

સ્નેહા પટેલ.

Mograna ful

મોગરાના ફૂલઃ

હર ક્ષણ નહીં ને હાલ આવે છે,

તારા પર બહુ વ્હાલ આવે છે.

-સ્નેહા પટેલ.

સવારના બ્ર્શ કરીને ચા મૂકવા માટે દૂધ લેવા નાવ્યાએ ફ્રીજનો દરવાજો ખોલ્યો અને એનું નાક જાણીતી સુગંધથી ભરાઈ ગયું, જોયું તો સામે બીજા નંબરની ટ્રે માં નકશીદાર કાચના રંગીન વાટકામાં મોગરાનાં સફેદ ફુલ જળમાં વિચરતા હંસલા સમા દીસતા હતા. નાવ્યા અચરજથી છલકાઈ ગઈ. મોગરાની તીખી સુગંધ એને ખૂબ જ પ્રિય હતી અને આ વાત દેવ ખૂબ જ સારી રીતે જાણતો હતો. ‘દેવ – એનો પતિ’.

આજે સવારે દેવને અગત્યની મીટીંગ હતી એટલે એ વહેલો ઉઠીને છ વાગ્યામાં તો ઘરની બહાર નીકળી ગયો હતો. આગલી રાતે મોડે સુધી પોતાના પ્રેઝંતેશનના કામમાં મશગૂલ નાવ્યા રાતે ખૂબ મોડી સૂતી હતી, એને ખબર પણ ના પડી કે એ ક્યારે પરવાર્યો અને ક્યારે ઓફિસે જવા નીકળ્યો. આમ પણ એ ના ઉઠી શકે તો દેવ એને કદી સવારના ઉઠાડતો નહીં. એ એની રીતે તૈયાર થઈને જતો રહેતો. ‘સો કેરીંગ હબી’ મનોમન બોલીને નાવ્યાના હોઠ પર એક આકર્ષક મુસ્કાન ફેલાઈ ગઈ.ચા એની જગ્યાએ રહી અને દૂધ એની જગ્યાએ – નાવ્યાનું મગજ તો સુગંધના દરિયામાં તરબતોળ. એના મગજમાં એક નશો છવાઈ ગયો હતો, એ દેવના પ્રેમનો હતો કે મોગરાના ફૂલોની સુગંધનો સમજાતું નહતું ? કદાચ એ બે ય નું કોમ્બીનેશન કામ કરી ગયું હશે. થોડી પળ રહીને નાવ્યાએ સ્વસ્થતા ધારણ કરી અને ચા બનાવીને ફોન લઈને સોફા પર બેઠી. ચા પીતા પીતા એની બહેનપણી દીપાલી સાથે વાત કરવી એ એનું મનગમતું કામ હતું. અઠવાડિયામાં લગભગ બે વાર તો આમ હોય જ અને આજે તો એની સાથે વાત કરવાનું ખાસ કારણ પણ હતું. ચા ની ચુસ્કી લઈને ઓટનાં બદામ પિસ્તાંવાળા બિસ્કીટનો એક ટુકડો મોઢામાં નાખીને દીપાલીને ફોન લગાવ્યો.

‘હાય દીપુ…ગુડ મોર્નિંગ.’

‘વેરી ગુડ મોર્નિંગ ડીઅર.’

‘શું કરે? ડીસ્ટર્બ તો નથી કરતી ને ?’

‘ ના રે….ફ્રી જ છું. છાપું વાંચતી હતી. બોલ બોલ..’

‘ મોબાઈલમાં જો એક પિક્ચર મોકલ્યું છે.’

દીપાલીએ વોટસએપ ખોલ્યું તો એક સરસ મજાના વાટકામાં સફેદ ઝગ મોગરાના ફૂલ હતાં..એની સુગંધ મોબાઈલની સ્ક્રીનમાંથી બહાર પ્રસરી રહી હોય એમ બે પળ દીપાલી મંત્રમુગ્ધ બની ગઈ.

‘અરે વાહ..ક્યાંથી આવ્યાં? તારે તો ગાર્ડન છે નહીં.’

‘દેવ રોજ સવારે ચાલવા જાય છે. આજે એ ચાલવા ગયો હશે તો રસ્તામાં દેવીક્રુપા આશ્રમ આવે છે ત્યાંથી આ ફૂલ તોડી લાવ્યો હશે. મને કંઇ જ ખબર નથી આના વિશે..એના મગજમાં શું ચાલે એ તો રામ જાણે…પણ મેં ફ્રીજ ખોલ્યું ને આ ચમત્કાર થઈ ગયો. મારો દિવસ સુધરી ગયો યાર…’

‘અરે વાહ, હવે સાંજે એ આવે ત્યારે આની વેણી બનાવીને માથામાં ગૂંથજે. એટલે દેવ ખુશ થઈ જશે’

‘ના, હું આ ફૂલો સાચવી રાખીશ. રોજ થોડાં થોડાં મારા મંદિરમાં મારા ભગવાનને ચડાવીશ.’

‘અરે, એવું થોડી હોય…એ કેટલાં મનથી તારા માટે લાવ્યો હશે.’

‘ના દીપુ, યાદ છે અમારા જૂના ઘરે મસમોટું ગાર્ડન હતું. ત્યાં મેં અને દેવે અનેક જાતના છોડ – ઝાડ રોપેલાં. અમે બંને એમની ખૂબ જ માવજત કરતાંએ વખતે પણ અમે ફૂલો આમ ભેગાં કરીને ફ્રીજમાં મૂકી રાખતાં જેથી રોજ થોડાં થોડાં ભગવાનને ચડાવી શકાય. વળી હું કોઇ દિવસ આમ વેણી બેણી વાળમાં લગાવતી નથી. મારા વાળ કાયમ ખુલ્લાં જ હોય તને તો ખબર છે. એટલે દેવને પણ મારી પાસે એવી આશા ના હોય. એ તો જસ્ટ એમ જ આ લઈ આવ્યો હશે. એને ખબર કે મને મોગરાંની સુગંધ બહુ ગમે. હું ઘણી વખત સૂતી વખતે મોગરાંની એક બે કળી પણ મારા ઓશિકા પાસે રાખતી હતી. એ જે ઇરાદાથી લાવ્યો હશે એ..પણ મને સાચે ખૂબ મોટી સરપ્રાઈઝ મળી ગઈ.’

‘એવું ના કર નાવ્યા. એણે તને સરપ્રાઈઝ આપી હવે તારી પણ ફરજ બને છે કે તારે એને વળતી કોઇ સરપ્રાઈઝ આપવી. તારે દેવના આ પગલાંને વખાણવું જોઇએ. આમ જ વાતને ‘ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ’ ના લેવાય.’

‘અરે..મેં ક્યાં વાતને ‘ટેકન ફોર ગ્રાંટેડ’ લીધી છે પણ…વળી હું દેવને પ્રોત્સાહન નથી આપતી, નથી વખાણતી એવું તને કોણે કહ્યું ? અમે એકબીજાથી ખૂબ જ ખુશ છીએ. તને તો ખબર છે. ‘ વી આર મેડ ફોર ઇચ અધર’ અમારે બે ય ને ઘણી વખત શબ્દોની જરુર નથી પડતી. એણે બોલી લીધું અને મેં સમજી લીધું.હા વચ્ચે જીવનમાં અમુક સંઘર્ષનો ગાળો આવી ગયેલો પણ એમાં પણ અમે એક બીજાના પ્રેમાળ સથવારે હેમખેમ પાર નીકળી ગયાં છીએ. હવે આવું નાનું નાનું સમજાવવાની કે બોલવાની જરુર નથી અમારે બે ય ને..’

‘તું ભૂલે છે નાવ્યા, માનવીને દરેક પગલે પ્રોત્સાહન, પ્રસંશાની જરુર હોય છે. તું આ નથી કરતી એટલે દેવને દુઃખ થતું જ હશે..’

‘પણ દેવનો એવો નેચર જ નથી. વળી હું તો કાયમ એના યોગ્ય કામની યોગ્ય પ્રસંશા કરતી જ હોઉં છું..’

પછી તો વાત બહુ લાંબી ચાલી અને અચાનક દરવાજાનો બેલ વાગ્યો.

‘ચાલ ફોન મૂકું દીપુ. પછી વાત.’ અને નાવ્યાએ દરવાજો ખોલ્યો તો સામે દેવ.

ઉપરાઉપરી આ બીજી સરપ્રાઇઝ જોઇને નાવ્યા ખુશીથી પાગલ થઈ ગઈ અને દેવને વળગી પડી.

‘અરે શું થયું મારી પાગલ ?’ દેવ એના રેશમી વાળમાં હાથ ફેરવતાં બોલ્યો.

‘કંઈ નહી. આજે બસ તારા પર અમથું જ વ્હાલ આવી રહ્યું છે. પણ તું કેમ પાછો આવ્યો ?’

‘મીટીંગ કેન્સલ થઈ ગઈ. રસ્તામાં હતો ને ફોન આવ્યો તો થયું કે લાવ ઘરે પાછો જઈને તારી સાથે ચા પીવું. મજા આવી જશે.’

‘ઓહોહો..એવું? અને પેલાં મોગરાંનું શું  રહસ્ય?’

‘અરે, એ તો ચાલતાં ચાલતાં રસ્તામાં એનું ઝાડ જોયું તો તોડી લીધાં. તને પણ એની સુગંધ ગમે છે ને?’

‘મેં દીપુ ને આમ જ કહ્યું પણ એ માની જ નહીં અને લાંબુ લચક લેકચર આપવા બેસી ગઈ. એમાં ને એમાં મારો બધો મૂડ મરી ગયો.’

‘મારી પગલી, દરેક વાતોની ચર્ચા ના હોય. જ્યાં કશું જ વિચારવાનું નથી, સાવ સીધી ને સરળ વાત છે ને તારે એનો આનંદ લેવાનો છે ત્યાં તારું દિમાગ શું કામ ચલાવવાનું ? લોકો તો બોલ્યાં કરે…બહુ ધ્યાન નહીં આપવાનું. તું મને ઓળખે છે ને હું તને બરાબર જાણું છું. બસ એથી વધુ કશું નથી. તું જેવી છુ એવી જ રહે – સીધી સાદી – પારદર્શક – લાગણીશીલ – સરળ.  તારે દુનિયાદારી શીખવાની કોઇ જરુર નથી. એ બધા કામ હું સંભાળી લઈશ.લોકોને સમજવા ને સમજાવવાના ચક્કરોમાં તારી માસૂમિયતનો ભોગ લેવાઈ જાય એ મને સહેજ પણ પસંદ નથી.’

‘ઓહ મારા દેવુ..તું મારું કેટલું બધું ધ્યાન રાખે છે! આઈ લવ યુ સો મચ.’ નાવ્યાએ પ્રેમથી દેવનો ગાલ ખેંચ્યો.

‘લવ યુ ટુ માય ડાર્લિંગ.’ ને દેવે નાવ્યાના માથામાં પ્રેમથી ટપલી મારી દીધી.

અનબીટેબલઃ પ્રેમ સરીખો આસવ બીજો ન કોઇ !

-સ્નેહા પટેલ.

 

Dream girl

ડ્રીમગર્લઃ

वो पहली दफ़ा सुना रहा है कहानी अपनी,
जो सो गये है उन्हें जगाओ दिये जलाओ !
-फैझल खय्याम

તર્જની આખી રાત સૂઇ જ ન શકી. મન છેક તળિયા, ઊંડાણથી બેચેની અનુભવતુ હતું. એનું સબકોન્સીયસ માઇન્ડ એની સાથે રમત રમી રહ્યું હતું. વિચારો હતા કે અટકવાનું નામ જ નહતા લેતાં. અણગમતી એક ઘટનાએ એની જીંદગી આખી બદલી કાઢી હતી. આત્મવિશ્વાસ, સફળતાની ટોચ પર રમતી એવી એને આ ઘટનાએ સાવ જ ‘ડલ’ – નિષ્ક્રીય બનાવી કાઢેલી, આત્માનું હીર ચૂસી લેતી એવી ઘટના એટલે તર્જનીની મમ્મી – એની સૌથી પ્રિય બહેનપણીનું ‘હાર્ટ એટેક’માં થયેલ આકસ્મિક મૃત્યુ !

તર્જનીની મમ્મી સુચિત્રાબેન એટલે તર્જનીનું સર્વસ્વ. એમની સાથે એ પોતાની દરેકે દરેક વાતા બેધડક રીતે ખુલીને કરતી. અમુક સમયે મૂડ સારો ના હોય તો એમની સાથે ઝગડો પણ કરી લેતી, જો કે પાછળથી અફસોસ થતાં એના ગળે વળગીને માફી પણ માંગી લેતી અને એના ખોળામાં માથુ મૂકીને દિન-દુનિયાથી બેખબર થઈને સૂઇ જતી. મમ્મીનો ખોળો એનું નાનકડું સ્વર્ગ હતું. સુચિત્રાબેનનો ઠ્સ્સો લગભગ સાઈઠની ઉંમર હતી તો પણ જબરદસ્ત. ટેકનોલોજી સાથે કદમથી કદમ મિલાવીને શક્ય એટલું શીખવાને કાયમ તત્પર. ગોળ મટોળ તેજથી ઝગમગતું મોઢું, આર કરેલ અવરગંડીનો કડક ઇસ્ત્રીવાળો સાડલો, માથામાં ડાબી બાજુ એક પતલી સી સફેદ લટ અને કપાળમાં લાલચટ્ટક મોટો ચાંદલો. મધ્યમ અને બેઠી કદકાઠી ધરાવતા સુચિત્રાબેનનો ઠસ્સો જ અલગ. સુચિત્રાબેન તર્જનીના “ડ્રીમગર્લ’ હતાં. તર્જની પણ મોટી થઈને એમના જેવી આત્મવિશ્વાસથી છલોછલ અને પથ્થરમાંથી પાણી કાઢનારી સ્ત્રી બનવા માંગતી હતી. એમને જોઇ જોઇને એકલવ્યની જેમ જ એ ઘણું બધું શીખતી જતી હતી. એવા સુચિત્રાબેન અચાનક જ બે કલાક છાતીમાં દુઃખવાની ફરિયાદ કરતાં કરતાં તો પ્રભુને પ્યારા થઈ ગયા અને તર્જની અવાચક ! ના કશું બોલી શકતી હતી કે ના કોઇ બોલે એ સમજી શકતી હતી. મગજ શૂન્યમનસ્ક થઈ ગયેલું. લોકોની અવરજવર વચ્ચે ચાર -પાંચ દિવસ વીતી ગયા પણ તર્જની હજુ બઘવાયેલી હતી.

એક દિવસ અચાનક એણે મનોમન ગાંઠ વાળીને નક્કી કર્યું કે,’મમ્મી હજી મરી જ નથી. એ મારી સાથે જ છે અને કાયમ રહેશે જ.’ આમ મનને થોડી શાતા વળી અને એણે થોડી રાહત અનુભવી. એણે વિચાર્યુ કે, ‘ અત્યારે આમ ને આમ મનને મનાવવા દે થોડો સમય જશે એટલે બધું થાળે પડી રહેશે. સમય બધી સમસ્યાનો ઉપાય છે.’

અને એણે ‘મમ્મી હજી જીવીત છે અને એની સાથે છે’ના વિચાર સાથે ખુશ રહેવાનો નિર્ણય કર્યો અને સુચિત્રાબેનના મૃત્યુનો અસ્વીકાર કરી દીધો. અસર સારી થતી હતી પણ લાંબાગાળાની સ્થિતી જોતાં આ સ્થિતી ‘શાહમૃગવેડાં’ જેવી હતી. તર્જનીનું અજાગ્રુત અને જાગૃત મગજ કાયમ એકબીજા સાથે ઝગડતું રહેતું, ઘર્ષણ અનુભવતું રહેતું. ‘મ્રુત્યુ અને જીવનની માન્યતાઓ’ તર્જની થાકી જતી હતી.

એક દિવસ સવારે એ સમાચારપત્ર વાંચી રહી હતી ત્યાં એની નજર બેસણાંની જાહેરાતની કોલમ પર પડી અને એની આંખ ચમકી. એની ખાસ બહેનપણી આમન્યાના પપ્પાનું આકસ્મિક અવસાન થયેલું અને એનું બેસણું રવિવારે એના નિવાસસ્થાને રાખેલું હતું. ‘રવિવારે – અને આજે શુક્રવાર છે. હજુ બે દિવસ છે’  આ જ દિવસો ખાસ સાચવી લેવાના હોય છે એ વાત એ પોતાના અનુભવને આધારે શીખેલી હતી. એણે આમન્યાને ફોન લગાવ્યો.

‘બોલ તર્જુ.’ હાય – હલો કંઇ જ નહી, સીધી જ વાત!

‘માન્યા, આઈ એમ સોરી. હું તારી હાલત સમજી શકું છું. તું તારા પિતાની ખૂબ જ નજીક હતી અને આમ અચાનક….તારો આઘાત હું અનુભવી શકું છું. પણ એક વાત ખાસ ધ્યાન રાખજે.’

‘કંઇ..’ સામેથી થોડો ભીનો ભીનો અવાજ સંભળાયો.

‘ જે સ્થિતી આવી ચડી છે એનાથી ભાગીશ નહી. ભગવાનના ન્યાય પર વિશ્વાસ રાખીને ધીમે ધીમે એને સ્વીકારી લેવાનો પ્ર્યત્ન કરજે.’

‘તું આવું બોલે છે બકા ? અત્યારે તો મારાથી પપ્પાનું મ્રુત્યુ સ્વીકારાતું જ નથી. હજુ એ મારી ચોપાસ શ્વસતાં જ અનુભવું છું અને એ મને રાહત આપે છે, સધિયારો આપે છે. થોડો સમય જતાં બધુ એની જાતે થાળે પડશે ત્યારે હું એમનું મોત સ્વીકારી લઈશ. પણ અત્યારે એ શક્ય જ નથી.’

‘બસ આ જ..આ જ વાત મારે તને કહેવી હતી મારી બેના. મનમાં આવી અસ્વીકારની ગાંઠ ના વાળીને બેસી જતી. અત્યારે થોડું અઘરું જરુર લાગશે, ઘાવ તાજો છે ને એટલે. પણ આ ઘડીઓમાં સમયસૂચકતા વાપરીને કામ નહીં લે તો તારા જેવી સંવેદનશીલ વ્યક્તિને આગળ જતાં અઘરું પડી જશે. મારી પણ  આ જ હાલત હતી. મેં ધરાર મમ્મીના મોતનો અસ્વીકાર કરીને કલ્પનામાં એને જીવતી રાખેલી હતી. વખત જતાં એ જ ધારણાં મારા દિલોદિમાગ પર એટલી હાવી થઈ ગઈ કે મારે મમ્મી હવે હયાત નથી એ વાત પર આવતાં, એનો સ્વીકાર કરતાં કરતાં નવ ના તેર થઈ ગયાં ! જે હકીકત છે એ છે ..છે ને છે જ…તું અત્યારે ટેમ્પરરી ધોરણે અસ્વીકાર કરે તો પણ એ હાલત બહુ લાંબી ના ચલાવીશ, કારણ હકીકત અને ધારણાંઓનું ઘર્ષણ ટાળવું  લાંબો સમય જતાં બહુ જ અઘરું બની જાય છે. ધારણા સાથે સ્વીકાર માટે પણ મનના બારણાં ખુલ્લાં જ રાખશે. મેં એ બારણાં ચપોચપ વાસી દીધેલા એટલે મારી માનસિક હાલત બહુ જ ખરાબ થઈ ગયેલી.’

‘ઓહ.આવું થાય ? સારું થયું તેં મને સમય રહેતાં ચેતવી દીધી તર્જુ..એક વાત કહું..તું ફ્રી હોય તો અહીં આવી જા ને.મારે તારી બહુ જરુર છે.’

‘એ તો હું આવવાની જ હતી પાગલ..અને હા…કપડાં બદલીને તૈયાર રહેજે..થોડો બહાર આંટો મારી આવીશું. તું થોડી એ વાતવરણથી અળગી થાય એ પણ બહુ જરુરી છે. એમાં ને એમાં જ રહીશ તો પાગલ થઈ જઈશ. લોકોની ચિંતા ના કરીશ – એ તો બોલ્યાં કરે.’

‘હ્મ્મ્મ….’અને આમન્યાએ ફોન કટ કર્યો.

અનબીટેબલઃ કાયમ લડવાનું શક્ય નથી હોતું, અમુક વાતોનો સ્વીકાર કરવો   હિતાવહ હોય છે.

-sneha patel.

Fark

ફર્કઃ

अभी तो पहले परों का क़र्ज़ है मुझ पर,
झिझक रहा हूँ नये पर निकालता हुआ मैं !
-शाहिद झाकी.

જોગી અને રીધમ બે લંગોટીયા મિત્રો. નાનપણથી જ બે ય ના બધા શોખ, સમજશક્તિ, કદ કાઠી પણ એક સરખાં. ઘણી વખત લોકો એમને જોડીયા ભાઈ સમજી લેવાની ભૂલ કરી બેસતાં.

સમય પતંગિયાની પાંખે બેસીને પસાર થઈ ગયો અને જોતજોતામાં તો બે ય કિશોર મિત્રો જુવાનજોધ થઈ ગયાં. સારા પાત્રો જોઇને ઘરવાળાંએ બે ય ને પરણાવી દીધા. બંને મિત્રો એક જ કંપનીમાં સારી જગ્યા પર જોબ કરતા હતાં. સમય વીતતો ગયો અને લગભગ બે વર્ષમાં તો  જોગી એના કામમાં રીધમથી ખૂબ આગળ વધી ગયો અને રીધમ જે પદ પર હતો એ પદ પણ માંડ માંડ સાચવીને રાખવાના પ્રયાસમાં સતત સંઘર્ષરત હતો. આખી ઓફિસ આ બે ય મિત્રોની દોસ્તી વિશે જાણતી હતી. વળી જોગીને ચાંપલૂસી કે એવી કોઇ જ ખોટી ટેવ નહતી. એ જે પદ પર હતો તે પદ પર વીંટીંના હીરાની માફક સોહતો હતો તો સામે પક્ષે રીધમમાં કોઇ એવી ખોટ નહતી કે એણે જોબ સાચવી રાખવા આવા મરણિયાં પ્રયાસો કરવા પડે, એ પણ જોગીની જેમ ભરપૂર મહેનતુ અને સ્માર્ટ હતો. બે ય મિત્રો લગભગ સરખી આવડતવાળા એમ છતાં બે વચ્ચે આવો ભેદ કેમ ? રીધમને પોતાને પણ આ પ્રશ્ન બહુ મૂંઝવતો. દોસ્તની પ્રગતિથી ઇર્ષ્યા તો સહેજ પણ નહતી થતી પણ પોતાને પોતાની લાયકાત જેટલું કેમ નહતું મળતું ? કયાં કાચુ કપાતું હતું એ નહતું સમજાતું !

એક દિવસ કેન્ટીનમાં બે ય મિત્રો કોફી પીવા માટે ભેગાં થઈ ગયાં અને રીધમથી ના રહેવાતા આખરે એણે જોગીને પૂછી જ લીધું.

‘જોગી, હું ક્યાં કાચો પડું છું કે નોકરીમાં મારી પ્રગતિ જ નથી થતી. તું આજે ખૂબ જ સફળ અને ઝળહળતું વ્યક્તિત્વ છું, બધા તારાથી કાયમ અંજાયેલા જ રહે છે. તું એવું તું શું ખાય છે એ સમજાવ મને.’

અને જોગી મોટેથી હસી પડ્યો.

‘અરે પાગલ,હું પણ તારી જેમ દાળ, ભાત રોટલી ને શાક જ ખાઉં છું. નોનવેજ તો ક્યારનું છોડી દીધું છે. આપણી વચ્ચે જે તફાવત છે એનું સ્પષ્ટ કારણ હું જાણું છું દોસ્ત અને તને કહેવાનો જ હતો.’

‘અરે એવું ? તો જલ્દી બોલ…શું છે એ કારણ?’

‘જો મારું વીકએન્ડ ખૂબ જ રસપ્રદ હોય છે. સામાન્ય રીતે હું ને મારું ફેમિલી જુદી જુદી પ્રવૃતિઓમાં રત રહીએ છીએ. ઘણી વખત હસતાં રમતાં મિત્રો સાથે દૂર દૂર ફરવાં ઉપડી જઈએ – એમનાં ઘરે જઈએ – એમને ઘરે બોલાવીએ, ઘરનાં નાના મોટાં કામ પતાવું છુ, ક્યારેક કોઇ ફિલ્મ , ક્યારેક સામાજીક કાર્યક્રમ, કોઇ વખત નજીકના ગામડાંઓમાં પિકનિક જઈ આવીએ..ભવિષ્યમાં કદાચ એવી જગ્યાએ એકાદ નાનકડું ફાર્મહાઉસ પણ લઈ લઈશું-  કુદરતની એકદમ નજીક રહેવાનો લ્હાવો માણીશું. અત્યારે તો મારા ઘરના પાછળના વાડામાં મેં એક નાનકડું ગાર્ડન બનાવ્યું છે એમાં દર અઠવાડીએ સાફ સફાઈ, નવા પ્લાંટ્સ નાંખવા, જૂના ટ્રીમ કરવા, ખાતર – પાણી-સાફસફાઈનું ધ્યાન રાખવું, કોઇ વાર મ્યુજિયમ જોવા જઈએ તો ઘણી વખત સનસેટ – સનરાઈઝ્ના પ્રોગ્રામ – એમાં વળી ઘણી વખત ફોટોગ્રાફી પણ કરીએ. આમ મારો રજાનો દિવસ સ્ફુર્તિ ને તાજગીથી ભરપૂર હોય છે જેમાંથી મને માનસિક આહાર પૂરતા પ્રમાણમાં મળી રહે છે, માનસિક ઉર્જા પ્રાપ્ત થાય છે, મારી વિચારસરણી પણ વ્યાપક બને છે જે અંતે મારી ઉપર વિટામીનની ગોળીઓ જેવી અસર કરે છે. જ્યારે તું.. તું રજાના દિવસે મોડો મોડો ઉઠે છે – જાણે પથારી ઉપર ઉપકાર કરતો હોય એમ. એ પછી ટીવી ખોલીને બેસી જાય છે ને મનમાં વિચારે છે કે રજાના દિવસે બીજું કરવાનું પણ શું…પણ તું એ નથી સમજતો કે રજાના દિવસે જ તને એક તાજગીપૂર્ણ દિવસ જીવવાનો ચાંસ મળે છે જેમાંથી આખા અઠવાડીઆના કામ કરવા માટે તું સ્ફૂર્તિ – તાકાત મેળવી શકે છે. વળી તારો ખાસ મિત્ર રોહન અને પાયલ…એ પણ નિઃસંતાન અને કંટાળા, નેગેટીવીટીઝ્થી ભરેલું. મોટાભાગના રવિવારની સાંજ તું અને તારી પત્ની એમને મળવામાં ગુજારો છો પછી શું થાય ? તારો વીકએન્ડ નિરાશાજનક – કંટાળાથી ભરેલો જ રહે છે. પાયલ ભાભી પણ અમુક સમયે તારી આ દિનચર્યાથી કંટાળી જાય છે.તમારે દેખીતા લડાઈ ઝગડાં નથી થતાં પણ એમના મગજમાં કાયમ તારા વિરુધ્ધ એક રોષ ભરાયેલ રહે છે.’

‘અરે, પાયલે તો મને કોઇ દિવસ આવું કશું કીધું જ નહીં.’

‘એમણે મને સીધે સીધું તો ક્યારેય નથી કીધું પણ મને એમના ભાવ સમજતાં બહુ સારી રીતે આવડે છે. તું હવે તારી આ દિનચર્યા સુધાર તો તારું વિચારતંત્ર પણ વધુ સ્વસ્થ થશે. બાકી આમ જોવા જઈએ તો તારી ને મારી આવડતમાં કોઇ જ ફરક નથી દોસ્ત. પણ તું બીયરના કેન જેવું ને હું વીટામીનની ગોળી જેવું જીવન જીવું છું બસ.’

‘ઓહ આટલી સીધી પણ મહત્વની વાત મને હજુ સુધી કેમ ના સમજાઈ ? થેંક્યુ વેરી મચ દોસ્ત.’ અને રીધમ જોગીના ગળે લાગી ગયો.

અનબીટેબલઃ માનસિક આહાર શારીરિક આહાર જેટલો જ અગત્યનો હોય છે.

 

Sneha patel.

Badlaav

બદલાવઃ

મને ક્યાં એટલી ફુરસદ કે હું ચિંતા કરું એની,

સમય રોકાય તો રોકાય, ના રોકાય તો વીતે !

-અમૃત ઘાયલ.

રેખા, મીના, સુચિત્રા,સપના, સરલા વગેરે આજે  કવિતાના ઘરે ભેગા થયેલાં, કીટી પાર્ટી હતી. ચા નાસ્તો પછી વાતો ધીમે ધીમે એનો અસ્સલ રંગ પકડવા લાગી. સ્ત્રીઓનો ફેવરીટ સબજેક્ટ પણ નવાઈજનક રીતે સ્ત્રીઓ જ હોય છે ! આજે પણ એમ જ હતું. વાત હતી રેખાની. રેખાને સવા મહિનાનો પુત્ર હતો અને એ  એના પીયરથી સાસરે બે દિવસ રોકાવા આવેલી. એના મોઢા પર થોડો ત્રાસનો ભાવ હતો.

‘શું થયું રેખા, કેમ અકળાયેલી છે?’ કવિતાએ પૂછી જ લીધું.

‘હા, સાચું કહ્યું કવિતા, અકળામણ તો છે જ. સાતમા મહિના પછી મારો ખોળો ભરાયો અને હું મારા મમ્મીના ઘરે જતી રહેલી. એ દિવસથી માંડીને મારા મમ્મી પપ્પા અને ભાઈ ભાભીએ મારું અને મારા દીકરાના જન્મ પછી એનું પણ ખૂબ જ સારી રીતે ધ્યાન રાખેલું. પણ સાત, આઠ, નવ એ ત્રણ મહિના પ્રેગનન્સીના અને ફેનિલના જન્મ પછીના બીજા ત્રણ મહિના મારા કાને એક જ વાક્ય વારંવાર અથડાતું હતું,’ આમ ના કરાય, તેમ ના કરાય, ફેનિલને સામાન્ય છીંક આવે કે નોર્મલ રડે તો પણ ઘરમાં બધાના જીવ ઉંચાનીચા થઈ જાય કે, ‘ આ છોકરાને શું થઈ ગયું ? નક્કી કોઇની નજર લાગી ગઈ હશે. આને કંઇ વધુ થશે તો આપણે રેખાની સાસરીવાળાને શું મોઢું બતાવીશું ? એ લોકો તો આપણને જ ટોણાં મારશે કે છોકરાનું આટલું ય ધ્યાન ના રાખી શક્યાં ? ના કરે નારાયણ ને કંઇક આડું અવળું થઈ જાય તો કદાચ બીજી વખત દીકરીને અને પૌત્રને પીયર આવવા પણ ના દે. જાણે મારા મમ્મી પપ્પા  એમના દોહિત્રના નાના નાની નહીં પણ દુશ્મન હોય. વળી મારી ડીલીવરીના સમયે પણ એ લોકોના મોઢે એક જ વાક્ય,’આપણે તો નાની નાની વાતનું ધ્યાન રાખવાનું, રેખાને નાની અમથી તકલીફ થાય તો પણ ડોકટરને ત્યાં દોડવાનું, કોઇની રાહ નહીં જોવાની કે પૈસાની સહેજ પણ ફીકર નહીં કરવાની. રખેને કંઇ ઉંચનીચ થાય તો એની સાસરીવાળા આપણને મૂરખ જ ગણે ને..’ બોલો, ઉંચનીચ થાય તો દીકરીના જીવ અને દોહિત્રની તબિયતની વાત ગઈ તેલ પીવા પણ સાસરીવાળા – સમાજ શું કહેશે એની ચિંતા વધુ !’

‘હા યાર, મારી સ્વીટીની ડીલીવરી વખતે મારી પણ આ જ હાલત હતી અને હું પણ આમ જ અકળાઈ જતી.’ સપનાએ અને પછી ધીમે ધીમે બધાએ રેખાની હા માં હા મીલાવી.

‘મારો તો એક બીજો અનુભવ પણ  ત્રાસદાયક છે.’ મીના બોલી.

‘કયો ? બોલ.’ બધી સખીઓ એકસૂરમાં બોલી ઉઠી.

‘હું મારી પહેલી ડીલીવરી પછી ત્રણ મહિને મારા સાસરે પાછી ફરેલી.રાહુલ નાનો હતો ત્યારે ખૂબ જ તોફાની – હાયપર એક્ટીવ. આખો દિવસ એને રમવા જોઇએ પણ ઊંઘના નામે ઝીરો. ડોકટરોનું હેવું હતું કે આજકાલના છોકરાંવ બહુ સ્માર્ટ હોય એટલે મોટાભાગના બાળક ‘હાયપર એકટીવ’ જ હોય છે.. મૂઆ એમની સ્માર્ટનેસમાં આપણે અડધા થઈ જઈએ. આખો દિવસ કામન ઢસરડાં અને રાત પડે ત્યારે આ ભાઇને રમવાનું સૂઝે. રાતે બે વાગે એટલે અચૂક ભાઈની આંખ ખૂલી જ જાય અને કાં તો એને હીંચકા ખાવા હોય કાં તો એની સાથે વાતો કરો. જો આમ ના થયું તો પતી ગયું…ભેંકાટી ભેંકાટીને આખું ઘર માથે લે. હવે અમારો બેડરુમ પહેલાં માળે અને મમ્મી પપ્પા નીચે. રાહુલ જાગે એટલે ઘણી વખત હું એને સંભાળી લઉં ને ઘણી વખત એના ડેડી – માનવ. આ વાતની ખબર મારા સાસુમાને પડે એટલે એમની કચકચ ચાલુ થઈ જાય,’ તારે રાતે રાહુલ હેરાન કરે તો નીચે આવી જવાનું , માનવને નહીં ઉઠાડવાનો. એને આખો દિવસ ઓફિસનું કામ હોય ને એ આમ ઉજાગરા કરે તો તબિયત બગડે..વગેરે વગેરે..’ પોતાના દીકરાની તબિયતની ચિંતા પણ ૯ મહિના પેટમાં રાખીને ડિલીવરી કરીને છોકરું જણીને આવેલી હું આખા દિવસના કામન ઢસરડાં પછી પણ સરખી ઉંઘ ના પામું તો મારી તબિયતનું કશું નહીં. બોલો. વળી હું માનવન ઉઠાડું નહીં પણ એ જાતે જ રાહુલ માટે જાગવાનું પસંદ કરે તો પણ ઠપકો મારે સાંભળવાનો. માનવ બહુ સમજુ જો  કે…એ કહે તારે મમ્મીનું બહુ નહીં સાંભળવાનું એ તો બોલ્યાં કરે, તારે એમ અડધી ઉંઘમાં છોકરાંને લઈને દાદરા ઉતરવાની કોઇ જરુર નથી, હું એનો બાપ બેઠો છું ને. રોજ રોજ એમ આખો દિવસ આંખ આડા કાન કેમના થાય? પણ ઘરની શાંતિ માટે મનોમન અકળાઇને રહી જવા સિવાય કોઇ બીજો ચારો પણ ક્યાં હોય છે આપણી પાસે ? ‘

‘હા, એક્ઝેટ આવો અનુભવ તો મને પણ છે. પ્રુરુષો સ્ત્રીને સ્ત્રીઓ કરતાં વધુ સપોર્ટીવ હોય છે. જ્યારે સ્ત્રી સ્ત્રી થઈને પણ સ્ત્રીને સપોર્ટ કરવામાં કાચી પડે છે.મારા નાની, મારા મમ્મી અને હવે હું..લગભગ દાયકાઓથી આ અનુભવો એના એજ રહયાં છે. જમાનો સુપરસ્પીડમાં આગળ વધી રહ્યો છે, બધું બહુ જ જલ્દીથી બદલાઇ રહ્યું છે. નથી બદલાઇ તો આ પ્રથાઓ, આ વાહિયાત વાતો.’ સુચિત્રા બોલી ઉઠી.

‘ચાલો, આપણે આપણાં તરફથી બદ્લાવ લાવવાની શરુઆત કરીએ. આપણે બધી સખીઓ આજે સોગંધ લઈએ કે આપણે દીકરી અને વહુઓ સાથે આવો અન્યાય નહીં કરીએ. આજે જે વાતો થઈ એવી વાતોનું પુનરાવર્તન કમ સે કમ આપણાં ઘરોમાં તો નહીં જ થાય.’ સરલા બોલી અને બધી સખીઓના મોઢા પર એક આછા સ્મિતની રેખા ફૂટી નીકળી. બધાંના વદન પર આ નિર્ણયથી સંતોષના વાદળ છવાઈ ગયાં.

-sneha patel.

Poem recitation

અમેરિકા સ્થિત સખી સપના વિજાપુરાના પુસ્તક’સમી સાંજનાસ સપનાં’ પુસ્તકના લોકાર્પણ વખતે કરેલું કાવ્ય પઠન
 

​ https://youtu.be/8mZK1V-qn3Q

Manav jati.

માનવજાતિઃ

કોઈ ઈચ્છાનું મને વળગણ ના હો,
એય ઈચ્છા છે , હવે એ પણ ના હો.

સ્વ. ચિનુ મોદી,”ઈર્શાદ”

‘તમારે બૈરાંઓને તો જલસાં જ જલસાં છે.’ અવિનાશ ગાડી ડ્રાઈવ કરતાં કરતાં બોલ્યો.

‘કેમ .અચાનક આ શું થઈ ગયું તને ?’ ડ્રાઈવિંગ સીટની બાજુની સીટમાં બેઠેલ ધાત્રી આસ્ચ્ર્યચક્તિ ચહેરે અવિનાશ સામે જોઇ રહી.

‘આ મહિલા દિન – અનામત – વુમનપાવર-ઇક્વીલીટી – ફેમીનીસ્ટ ના નામે અનેકો નાટક…ઉફ્ફ…હવે કંટાળો આવે છે. મહિલાદિનના આગળના અઠવાડિયાથી વોટસએપ, ટ્વીટર, ઇમેઇલ, ફેસબુક…જ્યાં જુઓ ત્યાં સ્ત્રીઓ મહાન અને પુરુષો અધમ – નીચલી કક્ષાના જાનવર એવા જ મેસેજીસ મળ્યાં કરે છે.  પરણ્યાં બાદ સ્ત્રી એનું ઘર છોડે છે અમે પુરુષ પણ એમને અમારા ઘરમાં સ્નમાન સાથે મોભાદાર સ્થાન આપીએ જ છીએ ને. સ્ત્રીઓ સંતાનને જન્મ આપે છે તો મહાન પણ એ સંતાનને પાળી પોસીને સારું ભણતર અપાવવા અમે રાત દિવસ મજૂરી કરીને પૈસા કમાઈએ એનું કંઈ જ મૂલ્ય નહીં . સંસાર બે ય જણ સાથે મળીને ચલાવીએ છીએ તો અમારા માટે પણ એક દિવસ હોવો જ જોઇએ કે નહીં – પુરુષ દિવસ – વર્લ્ડ મેન ડે..પણ ના…અમારા હિસ્સામાં તો એ પણ નહીં. આમ જોવા જાવ તો ઇક્વીલીટીના નામે તમને સ્ત્રીઓને કેટકેટલી વિશેષ સવલતો મળે છે અને અમે તો હરાયાં ઢોર જ..તમારી પાસે તો જન્મથી જ ભગવાને આપેલ રુપની મબલખ સંપતિ હોય છે જ્યારે અમારે તો  ડગલે ને પગલે અમારી સ્માર્ટનેસ, ક્વીકનેસ સાબિત કરી કરીને જીવવાનું હોય છે. કાયદાઓ જોઇએ તો પણ મોસ્ટલી તમારા હકમાં. ઘણી વખત તો પુરુષ તરીકે જન્મીને જાણે શું ભયાનક ગુનો કરી નાંખ્યો હોય એવું જ અનુભવાય છે.’ ?

‘અરે યાર, એવું બધું તો ચાલ્યાં કરે. મેં કદી તારી પાસે સ્ત્રી હોવાનો ફાયદો ઉઠાવ્યો છે બોલ ?’

‘ના એવું નથી. તું તો બહુ જ સમતોલિત સ્ત્રી છું. પણ આ દુનિયા…’

‘જો અવિ, આપણે એવી લોકાલિટીમાં જીવીએ છીએ કે જ્યાં સ્ત્રીઓ એમના અધિકારો માંગવા કરતાં એને લાયક બનવાનું વધારે પસંદ કરે છે અને પુરુષો સ્ત્રીઓની શારીરીક નાજુકાઇ પણ મજબૂત મનોબળની ખુલીને તારીફ કરીને એનું સન્માન કરી શકે છે. પણ આપણાં જેવા સમજુ લોકોની ટકાવારી કેટલી? આખી દુનિયા એવી નથી. આજે પણ દુનિયાના અનેક સ્થળોએ સ્ત્રીને એક સાધન તરીકે જ જોવાય છે અથવા તો એમ કહે ને કે વપરાય છે ! વળી ત્યાં હજુ એટલી ક્રાંતિ, શિક્ષણ કે લોકોમાં સમજણ, ઉદારતા જેવા ગુણ નથી પ્રસર્યા. ત્યાં હજી સ્ત્રીઓ પર અત્યાચારો થાય છે આ દિવસ એવા લોકોને સપોર્ટ કરવામાં, એમનામાં  વૈચારીક જાગ્રુતિ લાવવા જ ઊજવાય છે. વળી જે કાયદાકાનૂનની વાતો તું કરે છે એ કાયદાઓની તો દુનિયાના અમુક છેવાડાની સ્ત્રીઓને જાણકારી સુધ્ધાં નથી હોતી. એકચ્યુઅલી આવા દિવસો ઉજવવા હોય તો આપણે લોકોએ આ બધી માહિતી એ છેવાડાંના લોકો સુધી પહોંચાડીને જાગ્રુતિ લાવવાનું કામ કરવું જોઇએ. આમ મેસેજીસ ફેરવ્યાં કરવાથી એ લોકોનું કશું ભલું નથી થવાનું. બાકી જ્યાં ખુદ ભગવાને સ્ત્રી પુરુષને અલગ અલગ બનાવીને આ ધરતી પર મોકલ્યાં છે તો એની ઇક્વીલીટીની વાતો કરીને આપણે જાણે – અજાણે એનું અપમાન કરીએ છીએ. હું તો માનું છું કે  સ્ત્રી કે પુરુષ એક જાતિ કરતાં પહેલાં એક માનવ-મનુષ્ય છે અને દરેકે દરેક માનવ એક બીજાથી અલગ હોય છે. વળી એને અલગ રહેવાનો – પોતાની અલગ આદતો વિક્સાવવાનો – પોતાની રીતે જીવવાનો પૂરો હક છે, એના માટે તમારી મંજૂરી લેવા કે વાત વિચારણા કરવા આવવું સહેજ પણ જરુરી નથી. સ્ત્રી -પુરુષ બે જણ અલગ છે એટલે જ બંનેને એક બીજાનું આકર્ષણ છે એ વાત સો ટચના સોના જેવી. એથી સ્ત્રીઓએ પુરુષ જેવા કે પુરુષોએ સ્ત્રીસમોવડા થવા જેવા ઉતાવળિયા-આંધળૂકીયા પગલાં ભરીને પોતાની મૂર્ખામી સાબિત કરવાનું રહેવાં જ દેવું જોઇએ. મોટાભાગના લોકો આ મુદ્દાને ટાઇમપાસનો મુદ્દો બનાવીને ચર્ચાઓ કરીને  પોતાનું નામ આગળ લાવવામાં જ રસ લે છે પણ જ્યાં ખરેખર અત્યાચારો થાય છે એવી એક સ્ત્રીને પણ એ જેને લાયક છે એવા હક અપાવી શકે, એને સ્વતંત્ર બનીને જીવતાં શીખવી શકે તો એ સાચી વ્યક્તિ કહેવાય અને આદર્શ જીવન જીવ્યું કહેવાય.’

‘હા ધારુ, તું સાચું કહે છે. તારી વાતોથી અમારો ઓફિસનો પટાવાળો યાદ આવી ગયો એ પણ વારંવાર એની ઘરવાળીને મારપીટ કરતો જ હોય છે. ચાલ તારી વાત પરથી હું શીખ લઉં છું અને એને સમજાવવાની કોશિશ કરીશ અને એની પત્નીને સન્માનજનક જીવન જીવવાને લાયક બનાવીશ. આ તને મારું વચન છે ડીઅર.’

‘ઓહ, યુ આર સચ અ ડાર્લિંગ. ચાલ હવે સામે કીટલીવાળે દેખાય છે ત્યાંથી બે ચા લઈ આવ. માથુ બહુ દુઃખે છે.’ ધાત્રીએ અવિનાશને ઓર્ડર કરવાની એક્ટીંગ કરતાં કહ્યું અને બે ય જણ ખડખડાટ હસી પડ્યાં.

બહાર આકાશમાં સૂરજ પણ આ યુગલની સમજદારી પર વારી ગયો અને હૂંફાળું હસી પડ્યો.

અનબીટેબલઃ સ્ત્રી કે પુરુષ બનવું એ આપણાં હાથમાં નથી હોતું પણ એક સારા માનવ બનવું એ ચોકકસ આપણાં હાથમાં છે.

સ્નેહા પટેલ