Being expressed

લખતાં લખતાં મારા વિચારો એની જાતે જ એક વ્યવસ્થિત માળખામાં બંધ બેસતા જાય છે, જાણે એક માળામાં ધીમે ધીમે બધા મોતી પૂરોવાતા જતાં હોય!
લખાઈ ગયા પછી વાંચવા બેસું તો મને પોતાને પણ મારા મગજની સુવ્યવસ્થિત ગોઠવણ પર નવાઈ લાગે છે !
લેખક તરીકે તો પછી પણ અભિવ્યક્ત થવાની આ લાલસાએ પણ લખવાનું ચાલુ રહે છે. કદાચ લખવું એ વન-વૅ જેવું ક્ષેત્ર હશે, એક વાર એમાં પ્રવેશ્યાં એટલે સદા એમાં આગળ જ ધપતા રહેવું એ એક મજબૂરી બની જતી હશે. જોકે આ દેખીતી મજબૂરી પણ ખરા અર્થમાં તો દિલની શાંતિ જ હોય છે.
લખવું , અભિવ્યક્ત થવું એ મેં કોઈ જ મંદિરમાં ગયા વગર, હાથ લંબાવ્યા વગર ઈશ્વર પાસેથી મેળવી લીધેલો અમૂલ્ય પ્રસાદ છે. વહી શકવાની આ તાકાતમાં હું મારું સઘળું ય વહાવી શકું છું..સાવ તળિયા સુધી ખાલીખમ થઈ શકું છું. અદભુત સમાધિનો અહેસાસ કરી શકુ છું.
થેન્કયુ ભગવાન… થેન્કયુ વેરી મચ.
-સ્નેહા.

As I write, my thoughts come to rest in a neat structure, as if all the pearls are slowly being filled in one nest!
 If I sit down to read after writing, I find myself amazed at the well-organized arrangement of my brain!
Even as a writer, he continues to write with this desire to express himself. Maybe writing will be a one-way field, once you get into it, it will become a compulsion to keep moving forward. However, even this apparent compulsion is in the true sense a peace of heart.
Writing, being expressed is an invaluable offering I have received from God without going to any temple, without extending my hand. In this power of being able to flow, I can do my best .. I can be emptied to the bottom. I can feel wonderful samadhi.
Thank you God ... thank you very much.
-sneha.