આજે લગ્નજીવનના 23 વર્ષ પૂરાં થયાં. જેટલાં કુંવારા એટલાં જ લગ્નજીવનના સહિયારા વર્ષો. આજે બે યનો આંકડો સરખો 🙂
પાછળ વળીને જોતા જીવનનો એકે એક ખૂણો જાતજાતના રંગોથી, ભાતભાતના રસથી ભરચક દેખાય છે. આજના વર્તમાનમાં વીતી ગયેલ પળોનો અહેસાસ મારા હોઠ પર મારી જાણ બહાર જ મીઠી મુસ્કાન મૂકી જાય છે. એ જુવાનીની નાદાનીઓમાં ક્યારેક અચાનક ફૂટી નીકળતા ડહાપણભર્યા વર્તન પાછળ માત્ર ને માત્ર એકમેક માટેની લાગણી, ક્યારેય કોઈ પણ સંજોગોમાં હાથ નહિ છોડવાનું પરિબળ જ જવાબદાર દેખાયું છે. આખું પાછલું જીવન અત્યારે મારી આંખો સમક્ષ આવીને વસી ગયું છે એવી લાગણી થાય છે.
કોલેજના એ નાદાન, મસ્તીભર્યા,બેફિકરા જીવનમાં પણ હું મારી જાતને એક જવાબદારીથી સાચવતી હતી. કોઈનો એક પણ ખોટો કે આડોઅવળો અક્ષર સાંભળવાની સહેજ પણ તૈયારી નહીં પણ જ્યાં લાગણી હોય ત્યાં બધું ભૂલીને વારંવાર સામેથી જવાની ટેવવાળી ને કાયમ મસ્તી- લાગણીથી ભરપૂર સ્નેહા આજે મને ખૂબ મીઠડી લાગે છે.
એ માસૂમિયત, એ બચપન પછીની તાજી જુવાની અહાહા….
મને આ બધું વિચારતાં ખૂબ ખુશી થાય છે કે અમારા જમાનામાં મોબાઈલ,ફેસબુક,વોટ્સઅપ જેવા ભમમરીયા કૂવાઓ નહતા. બહુ જ સરળ ને સ્પષ્ટ જીવન. એ વખતે લવમેરેજ કરનારા લોકોને વિચિત્ર ગ્રહના પ્રાણીની જેમ જોવાતા..હાહાહાઆ……એ સમયે હું સ્વીકારું છું કે અમારામાં આજના જુવાનિયાઓ જેટલી દેખીતી સ્માર્ટનેસ નહતી પણ અંદરની સ્માર્ટનેસ, કોન્ફિડન્સ સુપર્બ. હેતલ, જે આજે મારા પતિદેવ છે એમને ‘હા’ પાડતા વિચારવા માટે થોડા સમયની મંજૂરી માગેલી પણ એ ઘરના લોકોની સહમતિના પ્રશ્નને લઈને, બાકી એકમેકને મિત્ર તરીકે જાણતાં હતા એથી સાથે તો ખુશ રહીશું જ એની પાક્કી ખાતરી હતી. કોઈ વર્ષો સુધી ‘લિવ ઇન રિલેશનશિપ’માં રહેવા, એકબીજાને ચકાસવા જેવા નબળા નિર્ણયો જેવી અવઢવો નહતી કે લગ્નની જવાબદારી ઉપાડી શકીશું કે નહીં જેવા વિચિત્ર ગભરાવી મૂકતાં પ્રશ્નો નહતા થતા. મગજમાં ‘ગમે એ થાય આ વ્યક્તિની સાથે જ જીવવું છે જેવી જીદદ હતી. એ એની સમગ્ર ખૂબી અને નબળાઈઓ સાથે જેવો છે એવો સમગ્રતયા સ્વીકાર છે’ જેવી ભયંકર કલેરિટી ને મક્કમતા હતી. બે જણા ભેગાં હોઈશું તો એ વખતના સુપરહિટ મૂવી ‘કયામત સે કયામત તક’ના પ્રખ્યાત ગીત, ‘અકેલે હૈ તો કયા ગમ હૈ ચાહે તો હમારે બસમે ક્યા નહિ’ જેવો આભતોડ કોનફીડન્સ શરીરની નસેનસમાં વહેતો હતો.
એકબીજા સાથે વાત કરવી હોય તો એક રૂપિયાના થોડા સિક્કા શોધીને કોઇ બહાનું બતાવીને ઘરની નજીકના પીસીઓમાં જવાનું, આપણા ચહેરાના હાવભાવ ક્યાંય કોઈ પાડોશી કે પંચાતિયું જોઈ ના જાય એમ અભિનય કરતા કરતા ફોન લગાવવાનો ને ફોન લાગતાં જ રૂપિયો નાખવાનો..ખનિંગ….એ પછી તો જોકે મિનિટના હિસાબે પૈસા વસૂલતા પીસીઓ આવેલાં એટલે આ છુટ્ટાઓની માથાકૂટ પતી ગયેલી.વાત કરતા કરતા ધ્યાન સમય પર હોય જેવી આપણા હાથમાં રહેલી રકમ જેટલો સમય થાય ત્યારે ફોન પતાવી દેવાની મોટી મજબૂરી..વળી તમે ફોન કરો ત્યારે તમને જેની સાથે વાત કરવી હોય એ વ્યક્તિ એ જગ્યાએ હાજર હોય જ એ સહેજ પણ જરૂરી નહી..વળી કોઈ વડીલ ફોન ઉપાડે તો દિલ સીધું મોઢામાં આવી ગયાની લાગણી થાય. એ સમયે વડીલોને , ‘અમારા ફોનને હાથ નહિ લગાડવાનો, અમારી પ્રાઇવસી..etc’ જેવી વાતો કહેવા જેવા વર્તનનો જન્મ નહતો થયો. ફોન તો વડીલોનો જ રહેતો ને એમાં આપણે વાત કરવા આપણી તકદીર પર જુગાર રમવાનો રહેતો. 😀 લાસ્ટ કોલમાં જે સમયે વાત કરવા કહ્યું હોય એ જ સમયે એને અચાનક કોઈ કામ ફૂટી નીકળે, મહેમાન આવી જાય એટલે વાત ના પણ થાય ..( એ સમયે મોટાભાગે દોરડાવાળા ફોન રહેતા અને જે મોસ્ટલી સતત અવરજવરવાળા બેઠકરૂમમાં જ મૂકાતા, એ વખતે એનો બહુ મોટો ત્રાસ લાગતો) હું…હા…ઓકે..ને વાત પતી જાય. એમાં ય આગળના ફોન માટેનો સમય નક્કી ના થયો હોય તો તો પતી ગયું..એકબીજાનો કોન્ટેકટ કેમનો કરવો એ મોટો યક્ષપ્રશ્ન ! એ ના મળી શકવાના …ઇવન મહિનાઓ સુધી વાતચીત પણ ના થઇ શકવાના અનેકો પ્રસંગો (આજકાલના ગુડમોર્નિંગ, શુ ખાધું, શુ પહેર્યું,ગુડ નૂન,ગુડ નાઈટ થી માંડીને હજારો અકલ્પનીય મેસેજની આપ લે કરનારી પેઢીને આ તડપ નહિ સમજાય કદાચ, પણ એ પછી જ્યારે મળવાનો સમય મળતો ત્યારે ધોધમાર વરસાદની જે અનુભૂતિ થતી એ અવર્ણનીય રહેતી..બોલવાનું ખાસ કંઈ ના હોય પણ એકબીજાની હાજરી જબરદસ્ત વાતાવરણ ઉભું કરી દેતી, બધું જાણે સુગંધના દરિયાથી ભરી દેતી) મને હજી યાદ છે. આજકાલની તાજી વાત કદાચ હું ભૂલી જાઉં પણ એ બધો સમય સ્મૃતિપટલ પર એવો તાજો ને લીલોછમ છે. સાથે જીવતા જ્યારે પણ જીવનમાં કોઈ પ્રસંગે દિલ દુખ્યું છે ત્યારે એ લીલાછમ, મીઠડી યાદોએ કાયમ એનો હૂંફાળો છાયો કર્યો છે…બહુ બધું છે…કેટલું કહું..પછી ક્યારેક. આજના મીઠા દિવસને મારી આટલી પ્રેમાળ ગોલ્ડન સમયની યાદનું ઝરણું ભેટ!
-સ્નેહા પટેલ.
sneha patel - akshitarak 