મોડીફીકેશન

phulchhab newspaper > navrash ni pal column > 26-8-2015

તેં કહ્યું તે મેં ના માન્યું, મેં કહ્યું તે તેં કદી,
આમ નાની જીદમાં એક વારતા સરજાય છે.

– લેખિકાના નવા કાવ્યસંગ્રહ ‘અક્ષિતારક’ પુસ્તકમાંથી.

હમણાં જ વરસાદ પડી ગયેલો. વાતાવરણમાં એક અનોખી માદકતા પ્રસરી રહી હતી. આમ તો ખંજનાને વરસાદ પડી ગયા પછી ‘વૉક’ લેવા જવાનો કંટાળો આવે. ચોમેર ગંદકીથી બચીને ચાલતા જવાનું હોય એમાં ચાલવા માટેની જરુરી અને એકધારી સ્પીડ જ ના પકડાય પણ આજે એનું મન ખિન્ન હતું અને એને થોડો ચેઇન્જ જોઇતો હતો એથી એ પ્લેટફોર્મ હીલ વાળા ચાલવામાં સુવિધાજનક એવા ચંપલ પહેરીને ચાલવા નીકળી. રસ્તાની ગંદકીને નજરઅંદાજ કરીને એણે ઠંડકભર્યા વાતાવરણ સાથે જ તાદાત્મય સાધ્યુ અને ધીમી પણ મક્કમ ચાલે ચાલતી ચાલતી પોતાના મનપસંદ એવા આશ્રમ પાસે પહોંચી ગઈ. ત્યાં જઈને એની નજરે એક અદભુત નજારો જોવા મળ્યો. ઉનાળામાં સાવ જ ભૂખરાં રંગે રંગાઈને નખાઈ ગયેલી હાલતમાં જીવતી ટેકરી પર થોડા દિવસના વરસાદ પછી લીલુડાં ઘાસની ઝીણી ઝીણી ઝાંય ફૂટી નીકળી હતી જાણે નવા નવા જુવાન થયેલા છોકરાના મોઢા પર ઉગી નીકળેલી સોનેરી – મુલાયમ રુંવાટી ! આજુબાજુથે વહેતો મંદ મંદ પવન અડતાં જ એ લીલી રુંવાટી રણઝણી ઉઠતી હતી. ટેકરીમાં પગથિયાં કોતરીને ઉપર એક મંદિર બનાવેલું હતું એ મંદિરની કેસરી ધજા હવામાં ફરફર થતી હતી એ જોઇને આખા વાતાવરણમામ એક દિવ્યતાનો અનુભવ થતો હતો. મંદિર સુધી પહોંચવાની પગદંડીના પગથિયાં વરસાદમાં ધોવાઈને ચોખ્ખાં ચણક થઈ ગયા હતાં. આજુબાજુના વૃક્ષોની વચ્ચેથી ચળાઈને આવતા તડકાંની ધારથી ટેકરીનું શિખર સોનાનું લાગતું હતું. ત્યાં જ મંદિરના ઘંટનો અવાજ વાતાવરણમાં રણકી ઉઠ્યો અને સાથે ખંજનાના મોબાઈલની રીંગ પણ અને ખંજનાનું ધ્યાન તૂટ્યું. એક પણ થૉડો ગુસ્સો આવી ગયો.પોતે શાંતિ ઇચ્છતી હતી તો મોબાઈલ શું કામ લઈને નીકળી ? જાત સાથે થોડી પળો વીતાવવી હતી પણ રોજિંદી ટેવવશ મોબાઈલ હાથમાં લેવાઈ ગયેલો. ખંજનાએ સ્ક્રીન પર નજર નાંખી તો પારીજાતનું નામ ઝળક્યું.
‘બોલ.’
‘ખંજના, ક્યાં છે તું ? કશું જ કહ્યા કર્યા વિના કેમ નીકળી ગઈ ? હું ક્યારનો તને શોધુ છું.’ સામેથી વિહ્વળ અવાજ આવ્યો.
‘પારી, હું ટહેલવા નીકળી છું. આશ્રમ આગળ જ છું. ચિંતા ના કર હમણાં થૉડી વારમાં આવી જઈશ.’ ને ફોન કટ કરી દીધો અને વિચારવા લાગી,
‘પારી એને કેટલો બધો પ્રેમ કરે છે..તો પછી આમ કેમ.?’ અને માથાને એક ઝાટકો મારીને બધા વિચારો ખંખેરીને મન પાછું મંદિરમાં, ટેકરીમાં પરોવ્યું. થોડી વાર મંદિરમાં બેસીને પરિતૃપ્તિનો આનંદ મેળવીને ખંજના ઘર તરફ વળી. ઘરે જઈને જોયું તો પારીજાત ચા ની ટ્રે અને નાસ્તા સાથે એની રાહ જોતો હતો એ જોઇને ખંજનાને એક ઓર ખુશીનો ઝાટકો લાગ્યો.
‘આ શું ? હું કહી કહીને અડધી થઈ જાઉં તો ય તું ચા ના મૂકે અને આજે…ઓહ..એક મીનીટ, હું હાથ – મોં ધોઇને આવું છું ડાર્લિંગ.’
ફ્રેશ થઈને ખંજના ચા પીવા સોફા પર બેઠી અને ટીપોઇ પર નજર નાંખી તો ફરી એક નવાઈનો ઝાટકો લાગ્યો,
‘અરે, ટીપોઇ આટલી ચોખ્ખી ચણાક કેમની ? આગળના દિવસના બધા પેપર, મેગેઝિન બધું જ ત્યાંથી ગાયબ હતું. ફકત આજ્નું પેપર જ ત્યાં વ્યવસ્થિત રીતે ગડી કરીને ગોઠવાયેલું હતું.
‘પારી, આ બધા પેપર ક્યાં ગયાં?’
‘અરે, એ તો તારી રાહ જોતાં જોતાં કંટાળેલો તો મેં ઘરમાં થૉડી સાફસફાઇ કરી નાંખી. જો ને બારીના કાચ પણ કેવા ચોખ્ખા ચણાક છે ને સોફા પરના કુશન, ફોનનું ટેબલ, બેડરુમની બેડશીટ અને કુશન કવર સુધ્ધાં બદલીને જૂની ચાદર વોશિંગ મશીનમાં નાંખીને મશીન પણ ચાલુ કરી દીધું છે.’
‘અરે, હું આખો દિવસ ઘર સાફ રાખવામાં મદદ કરવા માટે તને અને તારી વ્હાલી દીકરી ખુશાલીને રોજ બૂમો પાડી પાડીને કહુ પણ તમે બે તો સાંભળો જ ક્યાં…જાણે આ બધું મારી એકલીની જ જવાબદારી છે એવું વર્તન જ કરો અને આજે અચાનક જ આમ….’
‘ખંજના, એવું કંઈ નથી. હું તો ઘણી વખત ટીપોઇના પેપર, ટીવીનો કાચ પણ સાફ કરી નાંખુ છું. બે દિવસ પહેલાં તો તું મમ્મીને ઘરે ગયેલી ત્યારે રુમમાં પડેલા બધા અસ્તવ્યસ્ત કપડાં ગડી કરીને બધાના કબાટમામ વ્યવસ્થિત ગોઠવી દીધેલા. ખ્યાલ છે ?’
અને ખંજનાની નજરે એ દિવસનું ચોખ્ખા ઘરનું દ્ર્શ્ય તરવરી ઉઠ્યું.
‘ઓહ, એ દિવસે મને ચોખ્ખાઇનો અનુભવ તો થયેલો પારી પણ તેં આવું કામ કરેલું એ ખ્યાલ ના આવ્યો ને હું તો સીધી રસોડામાં ઘૂસીને કામમાં લાગી ગયેલી.સોરી ડીઅર, પણ આજે સવારે જ મેં તને ફ્રીજમાં પાણીની બોટલ ભરી દેવાનું કહ્યું અને તેં સાંભળ્યું જ નહીં ત્યારે મને બહુ જ ગુસ્સો આવેલો ને હું ફેશ થવા ઘરની બહાર નીકળી ગઈ એ વખતે તારે મને ના કહેવું જોઇએ કે તું આ બધું કામ ચૂપચાપ કરે છે. આજે જ્યારે આ વાત નીકળી ત્યારે મને એ વાતનું ભાન પડે છે કે તું મને ઘરકામમાં કેટલી મદદ કરે છે.’
‘અરે, ખંજના એમાં બોલવાનું શું ? કામ કરવાનું હતું તો કરી કાઢ્યું.’
‘ના પારી,કાયમ આમ ચૂપચાપ રહીને કામ ના થાય. તમે જે કામ કરો એનો સામેવાળાને અહેસાસ થવો જોઇએ. હું મારી કામની ધૂનમાં જ હોવું અને અનેકો ટેન્શનમાં ફરતી હોવું ત્યારે તારું આ ચૂપચાપ કરાતું કામ મારા ધ્યાનમાં ય નથી આવતું અને અંદરોઅંદર હું અકળાયા કરું કે’,ઘરની સાફસફાઈ, સુપેરે ચલાવવાની જવાબદારી કાયમ મારી એકલીની જ..? આ તો ઠીક છે કે આપણાં બે વચ્ચેની વાત છે પણ તું તો સંબંધીઓમાં પણ આવું કરે છે અને મોટાભાગે લોકોને તારા ચૂપચાપ કરાયેલા કામની કોઇ ખબર જ નથી પડતી. કાયમ ચૂપ ના રહેવાય ડીઅર, સમયાંતરે બોલતાં રહેવું જરુરી છે. નહીં તો આજે મેં મનોમન તારા વિશે વિચારીને જે અન્યાય કર્યો એવો જ લોકો કાયમ તને કરતાં રહેશે જે મારાથી તો સહન નહી જ થાય. માન્યું કે ચૂપચાપ કામ કરવું એ તારો સ્વભાવ છે પણ એને તારે મારી ખાતર પણ થોડો મોડીફાય તો કરવો જ રહ્યો..પ્લીઝ.પોતે કરેલા કામ વિશે થોડું બોલતાં શીખ જેથી સામેવાળાને રીયલાઈઝ થાય અને એની કદર કરે. જો કે કદર કરે કે ના કરે એની કોઈ ચિંતા નથી પણ તને અન્યાય તો ના જ કરે. માનવીએ બઢી ચઢીને માર્કેટીંગ કરવું જોઇએ એમ નથી કહેતી પણ સાવ તારી જેમ ચૂપ રહીને પણ કામ ના જ કરવા જોઇએ.’
‘ઓકે બાબા, હવેથી હું ધ્યાન રાખીશ. હવે ચાલ ચા પી લઈએ..વેઈટ હું ઓવનમાં બે મીનીટ મૂકી દઉં. તને પાછી ઠંડી ચા નહી ભાવે..’
ને ખંજના અતિ પ્રેમાળ પતિદેવને જોઇને મનોમન હરખાતી રહી.
ગરમીથી ત્રાસેલી ટેકરી પર વરસાદના છાંટણાંથી અતિ નાજુક લીલા સ્પંદનો સળવળી ઉઠયાં.

અનબીટેબલ ઃ શબ્દો અને મૌન પ્રાર્થનાના જ બે રંગ છે
-sneha patel

વિચારધારા

http://phulchhab.janmabhoominewspapers.com/purti.aspx?site_id=2&supp_id=1

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 24-4-2013

નિજમાંથી જન્મ પામતા,મરતા ને ઝૂલતા,

અસ્તિત્વથી વધારે અનર્ગળ કશું નથી.

વિતાવી ના શકો તો એ સર્વસ્વ છે અને,

વિતાવી જો શકાય તો આ પળ કશું નથી.

– મુકુલ ચોકસી

અમૃતા આજે મંથન પર બહુ જ અકળાયેલી હતી.

‘પોતાની વાત પૂરી ખુલીને, હાકોટો પાડીને બોલી કેમ ના શકાય? આ કેવો મર્દ કે એની પત્ની ઉપર આવું આળ મૂકાય અને એ ચૂપચાપ સાંભળ્યા કરે ? પત્નીના સ્વમાનની રક્ષા ના કરી શકે એવા પતિને શું કરવાનો ? ઘરની વહુ તો પારકી જણી જ કહેવાય, હું કંઈક બોલું તો વાતનું બતંગડ બની જાય. લગ્ન કરતાં પહેલાં તો કેટકેટલા મધમીઠા શબ્દોની લ્હાણી કરતો હતો – હું તારા માટે ચાંદ – તારા તોડી લાવીશ – તું કહે તો આ દુનિયા છોડી જઈશ..હમ્મ…બધા નાટકો.આ પુરુષજાતનો કદી ભરોસો જ ના કરાય.’

કેટકેટલા વિચારો આવ્યાં અને ગયાં. અમૃતાના મગજને વલોવી ગયા. મગજની નસેનસ હમણાં ફાટી જશે એવું જ લાગતું હતું. લગ્નજીવનના અગિયાર વર્ષમાં પ્રેમ ફકત શબ્દ બનીને રહી જાય એવી તીવ્ર નેગેટીવ લાગણી એના દિલને કચોટી ખાતી હતી. ત્યાં તો એના દસ વર્ષના દીકરા વલયે એને બૂમ પાડીને બોલાવી અને એનું વિચારનું તાંડવનૃત્ય અટક્યું.

‘મમ્મી, મને બસ્સો રુપિયા જોઇએ છે.’

‘બસ્સો ! એકાએક આટલા બધા રુપિયાનું તારે શું કામ પડ્યું ?’

‘મમ્મી, અમે બધા મિત્રો પિકચર જોવા જવાનો પ્રોગ્રામ બનાવીએ છીએ ‘

‘મિત્રો એટલે કોણ કોણ ?’

‘હું, અમિત, મિત્રા, પરીના, અવિ, વિધ્યુત,પરમ, સોનાલી અને રીયા !’

‘ઓહ…આટલા બધા જણ ! પણ એક વાત કહે તો જરા, કોઇના પેરેન્ટસ સાથે છે કે તમે એકલા છોકરા અને છોકરીઓ જ છો?’

‘ના, અમે એકલાં જ. અમે બધા મિત્રો હોઇએ ત્યારે મમ્મીઓ અને પપ્પાઓનું શું કામ ? અમને કંટાળો આવે છે, અમને પણ કોઇક વખત મિત્રો સાથે એકલા ફરવાનું મન ના થાય ?’

‘પણ દીકરા, તમે ઘણા નાના છો અને વળી છોકરા અને છોકરીઓ એકસાથે આમ..’આગળ શું બોલવું એની ગતાગમ ના પડતા અમૃતા થોડી ગોટાળે ચડી ગઈ.

‘શું મમ્મી તમે પણ સાવ નાની અને દાદીઓ જેવી વાતો કરો છો. થોડા મોર્ડન બનો ‘

‘મોર્ડન મતલબ ? અરે તમે લોકો હજુ ફક્ત છ્ઠ્ઠા ધોરણમાં ભણો છો. તમારા માટે શું સારું અને શું ખરાબ એની તમને શું સમજ હોય ? હજુ તો કોઇ ચોકલેટ આપીને તમને ફોસલાવીને લઈ જઈ શકે એટલી કાચી ઉંમરના છો અને સાવ આમ એકલા તો કેમના મોકલી શકાય ? નવાઈ લાગે છે કે બીજા છોકરાઓના મા – બાપે એમને કેવી રીતે મંજૂરી આપી દીધી આવા પ્રોગ્રામની !’

‘એ બધા તમારા જેવા જૂનવાણી નથી ને મમ્મી એટલે. તમને મારી પર કોઇ ભરોસો જ નથી. અરે હું મારું સારું ખરાબ બહુ સારી રીતે સમજી શકું છું, પરિસ્થિતીઓને સારી રીતે હેન્ડલ કરી શકું છું. તમે દસ વર્ષના હતા અને અમે દસ વર્ષના છીએ એ બે જમાનામાં જમીન આસમાનનું અંતર છે પણ તમારું સંકુચિત મગજ આ વાત સમજી જ નથી શકતું.’

‘વલય બસ કર હવે, તારી જીભ બહુ ચાલે છે ને આજકાલ કંઈ. બહુ સામે બોલતો થઈ ગયો છું તું.’

‘મમ્મી, સાચી વાત કહી તો તમને મરચાં લાગ્યાંને .’

‘વલય..બસ તારી ઉંમરને અનુરુપ વાત કર, જ્યાં સુધી મારા ઘરમાં રહે છે ત્યાં સુધી તો તું અમારી સામે નહી  જ બોલે ભલે અમે મા – બાપ ખોટા કેમ ના હોઇએ. અત્યારથી આ હાલત છે તો રામ જાણે તારો જીભડો ભવિષ્યમાં તો કેટલો લાંબો થઈ જશે. તારી જાતે કમાતો થાય અને પોતાનું ભરણપોષણ કરવાની તાકાત આવે ત્યારે આ વર્તન કરજે બાકી અત્યારે તો હું આ તારી ગેરશિસ્ત નહી જ ચલાવી લઉં. મા -બાપની સામે બોલતા શરમ જ નથી આવતી..અમે તો આવડા મોટા થયા પણ..’

અને એકાએક અમૃતાની જીભ અટકી ગઈ.

આગળની વાત એણે દીકરાને કહેતા પહેલાં જાતે સમજવાની જરુર છે એવી લાગણી થઈ. મંથન નાનપણથી જ માતા-પિતાની સામે એક પણ અક્ષર બોલતો નહતો. સંસ્કાર જ એવા હતાં. એ સાચો હોય તો પણ ગુસ્સો ગળી જઈને ચૂપ રહી જતો પણ સામે એક હરફ ના ઉચ્ચારતો. એ સંસ્કાર હજુ આજે પણ જયારે પોતાના બચાવપક્ષ તરીકે બોલવાના હોય ત્યારે આડે આવતા હતાં. કોઇ પણ મા – બાપને પોતાનું સંતાન સામે બોલે એ ક્યારેય ના જ ગમે ભલે ને પોતાની ભૂલ હોય તો પણ. આજે આ વાત એણે ખુદ અનુભવી. વલય પોતાની સામે બોલે એ એનાથી આજે પણ સહન નહતું થતું તો વૃદ્ધાવસ્થામાં જ્યારે પોતે એની પર શારિરીક -માનસિક બધી રીતે આધારિત હશે અને લાગણીઓ એકદમ નાજુક કાચ જેવી થઈ ગઈ હશે ત્યારે એની વહુ માટે પોતાની સામે બોલશે તો કેવી હાલત થશે ? મંથન આમ તો ખોટો નહતો. હા એણે ક્યારેક પોતાની વાત સારા શબ્દોમાં લાગણીથી પોતાના મા બાપને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરવો રહ્યો પણ  પોતે માને છે એવી છેલ્લી કક્ષાની અવહેલના તો નથી જ કરતો. માનો ના માનો પણ પોતાની વિચારધારા પણ ક્યાંક તો ખોટી હતી જ.

અનબીટેબલ : સમસ્યાને વાસ્તવિકતા તરીકે સ્વીકારતા ચોકકસપણે એના ઉપાયો શોધી શકાય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

કોના બટન કોના હાથમાં !

ફૂલછાબ દૈનિકમાં’નવરાશની પળ’ કોલમ.

સત્ય ઘટનાઓ :

ઇલેક્ટ્રોનિક ડીવાઇસીસને Disconnect કરી દઊં,

લાવ, જિંદગીને જિંદગીથી re-connect કરી દઊં.

–          અજય ઉપાધ્યાય.

અનુજ એક તેજસ્વી વિધાર્થી. હંમેશા ૮૫-૯૦ ટકાની આસપાસ માર્કસ મેળવતો. એને આજકાલ ફેસબુકનો જબરો ચસકો લાગેલો.સવારના ચા ના કપની ચુસ્કીઓની શરુઆતથી માંડીને કોમ્પ્યુટર ટેબલ પર જ જમવાની થાળી લઈને બેસી જતો. મા-બાપના સતત વિરોધ વચ્ચે પણ મિત્રો સાથે રાત -દિવસ ચેટીંગ ચાલુ ને ચાલુ જ. બારમા ધોરણ જેવું કેરિયરની પસંદગીનું મહત્વનું વર્ષ. મા બાપ ક્લાસીસ અને ટ્યુશનની કમરતોડ ફી ભરી ભરીને એને સારા શિક્ષણ આપવાના પ્રયત્નો કરે રાખતા હતાં. પણ આ ભાઈસાહેબ તો ફેસબુકની પિકચર-વીડિયો અપલોડ,લાઇક-ડીસલાઈક, કોમેન્ટ્સ કરવા અને ઉઘરાવવામાંથી નવરા પડે તો ભણે ને..એમાં ને એમાં અભ્યાસક્રમની કોઇ જ તૈયારી ના થઈ શકતાં એણે પરીક્ષા જ ના આપવાનો નિર્ણય લઈ લીધો. મા બાપે બહુ માથા પછાડ્યા પણ બધું પથ્થર પર પાણી.એક તેજસ્વી વર્ષ ફેસબુકની રામાયણમાં હોમાઈ ગયુ.

………….

સવારનો અગિયાર વાગ્યાનો સમય હતો. કોલેજના થોડાક લબરમૂછિયાઓ કોલેજ બંક કરીને મેકડોનાલ્ડમાં જઈને બેઠા.ખભેથી બેગને એક તરફ ફંગોળીને મેકડોનાલ્ડની લાલ ખુરશીમાં ફટાફટ જાતને સેટ કરી. એકાદ નજર સામેના મેનુબોર્ડ પર નાંખી અને એક ગરીબડા જેવા મિત્રને ઓર્ડર લઈ આવવાની જવાબદારી સોંપી. આ લોકો જમવા આવેલા કે શું કરવા..આટલી બધી ધાઇ ધાઈ કેમ હતી સમજાતું નહોતું..!! એટલામાં એક જણે પોતાનો આઇફોન કાઢ્યો..બીજાએ પોતાનું ટેબલેટ..ત્રીજાએ લેપટોપ..ચોથાએ કાનમાં આઇપોડના સ્પંજવાળા ઇયરપ્લગ ભરાવ્યાં. બધાં એકદમ જ બીઝી થઈ ગયા !! ‘હર એક ફ્રેન્ડ જરુરી હોતા હૈ..’ મોબાઈલવાળો ફ્રેન્ડ વળી ચેટીંગમાં એક છોકરી જોડે વાતો કરી રહેલો..પેલો આઇફોનવાળો કોઇ અંગ્રેજી ધૂન પર સાથળ પર હથેળીથી તાલ મિલાવી મિલાવીને ‘તાલ સે તાલ’ મિલા કરી રહયો હતો. બીજો એક છોકરો મોબાઈલમાં આ બધી હરકતોના ફોટા પાડીને ફેસબુક પર સ્ટેટસ અપડેટ કરવા લાગ્યો…. ‘અત્યારે અમે મેકડોનાલ્ડમાં એન્જોય કરી રહ્યાં છીએ…I am lovin it..!!’ ત્યાં તો મોબાઇલ..લેપટોપ બધામાં નેટ પરના બીજા મિત્રોની લાઈક, કોમેન્ટ્સ આવવા લાગી. વળી એ કોમેન્ટ્સ  લાઈક,વળતી કોમેન્ટ્સ ..મિત્રો જ મિત્રો..બધાંય બહુ જ નિષ્ઠાપૂર્વક પોતપોતાની ‘સોશિયલ નેટવર્કીંગ લાઇફ’ મેનેજ કરી રહેલા. ઓર્ડર લઇને આવેલો ગરીબડા છોકરા પાસે લેટેસ્ટ મોબાઈલ કે લેપટોપ કંઇ જ નહોતું એટલે એણે આજુ બાજુ નજર દોડાવતા ‘મિત્રોથી ઘેરાયેલ પણ એકલવાયો જીવ’નું દુઃખ અનુભવતા પોતાનું બરગર ખાવાનું ચાલુ કર્યું..

——————————–

હાઇ વે પર ફુલ સ્પીડમાં એક બાઇક જઈ રહ્યું હતું. એના પર એક કપલ બેઠેલું. છોકરો કાનમાં બ્લ્યુ ટુથ ભરાવીને પોતાની મિત્ર સાથે વાતો કરી રહેલો.પાછળ બેઠેલી એની ગર્લફ્રેન્ડ આ બધાથી અલિપ્ત થઈને એના ફ્રેન્ડ જોડે મોબાઈલ પર આરામથી મેસજમાં ચેટ કરી રહેલી. ત્યાં જ એક ટ્રકવાળો સામેથી ફુલસ્પીડમાં આવતાં બાઈકવાળો ગભરાઈ ગયો થોડો બેધ્યાન હોવાથી તરત બેલન્સ ગુમાવી દીધું અને પરિણામ જે આવી શકે એના કરતાં પણ વધુ કરુણ. છોકરો માથાની પાછળના ભાગે જોરદાર ચોટ લાગતા કોમામાં અને છોકરીના પગે, હાથે, પાંસળીમાં થઈને ટોટલ ૭ ફેક્ચર!!

——————————

મા-બાપ પોતાના બે સંતાનો જોડે દિવાળીમાં ૩-૪ દિવસનો પ્રોગ્રામ બનાવીને ફરવા નીકળ્યાં. માંડ માંડ તો સમય નીકળેલો આટ્લો.જેટલુ થાય એટલું એન્જોય કરી લેવું છે. પણ આ શું…ગાડીમાં એકબીજા જોડે વાત કરવાને બદલે દીકરી પોતાના મોબાઇલમાં મેસેજીસમાં બીઝી…દીકરો વીડીઓ ગેમ રમવામાં…એટલામાં પત્નીની બૂમો પડી..આ તો કંઇ રીતે ચાલે યાર…શું થયું પણ..? પતિદેવ ઉવાચ…અરે…મારા મોબાઈલમાં નેટ નથી ચાલતું.. આટલા બધા દિવસ તો નેટ..ફેસબુક..વગર કેવી રીતે ચલાવાય…તમે આનો કોઇ રસ્તો કાઢો..એવામાં પતિદેવે અચાનક બ્રેક મારવી પડી..બધાયના જીવ અધ્ધર..જોયું તો સામેથી એક છકડાવાળો ખભા અને કાનની વચ્ચે મોબાઇલનું રમકડું ભરાવીને વાતો કરતો કરતો લહેરથી છકડો ચલાવતો ચલાવતો એમની ગાડીને ઘસાઇને જ નીકળી ગયેલો અને એ વાતનું એને ધ્યાન પણ નહોતું. પતિદેવ સચેત ના હોત તો રામ નામ સત્ય જ…

—–

અનબીટેબલઃ માણસ માટે ટેકનોલોજી શોધાઈ છે કે ટેકનોલોજી માટે માણસ ઘડાયો છે એ જ નથી

સમજાતું કે કોણ કોના દિલોદિમાગ પર રાજ કરે છે..કોના બટન અને કંટ્રોલ કોના હાથમાં..!!!

અભિપ્રાય

આજનો ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો લેખ.

આખે આખી વ્યક્તિને એક વ્યાખ્યામાં કેદ કરી દીધો

કિનારે ઊભા રહીને દરિયાને હથેળીમાં કેદ કરી દીધો..

નવા ઘરમાં રહેવા આવ્યાને થોડો સમય થયો ત્યાં જ  ઘરમાં કથા રાખવાની લજામણીની તીવ્ર ઇચ્છાને માન આપીને અભિનવે સંબંધીઓનું લિસ્ટ બનાવવા માંડ્યું. બહુ જ કાપકૂપ પછી પણ લિમિટેડ બજેટમાં માંડ અંગત ગણી શકાય એવા પચાસેક નામ જ પોસાય એમ હતાં. એમાં વળી લજામણી નવા ઘરના આજુબાજુના પાડોશીઓના નામ ઉમેરે રાખતી હતી એટલે અભિ થોડો અકળાયો.

‘લજ્જા..બસ કર હવે. પાણી માથાથી ઉપર જાય છે’

એવામાં બારણે ટહુકો પડ્યો,

‘લજામણીબેન..કંઇ કામ કાજ હોય તો કહેજો..અને લો આ ચા પાણી કરી લો.’

સામે જ બારણે રહેતા રીતુબેન ચા અને થોડા બિસ્કીટની  ટ્રે લઈને આવ્યાં.

લજામણી તો અહોભાવના ભાર નીચે દબાઇ જ ગઇ.

‘વાહ કેટલા સરસ પાડોશી મળ્યાં છે. નસીબદારને જ આવા પાડોશી મળે.’

અને રીતુબેન પણ આરામથી સામેની ખુરશીમાં ગોઠવાઈ ગયા. વાતવાતમાં એંમણે આજુબાજુવાળા પાડોશીઓની આખે આખી હિસ્ટ્રી કહી દીધી.

લજામણી પણ એમના આ ઉપકારના બોજ હેઠળ અભીભૂત થઈ ગઈ અને પાડોશીઓને કથામાં બોલાવાના લિસ્ટમાંથી  ધરાર ‘પીન્કીબેન’ નામ કાઢી નાંખ્યું.

‘સાવ જ એકલવાઈ, લોકોથી અતડી અતડી રહેતી આ સ્ત્રી ડીવોર્સી છે. એકના એક ૧૫ વર્ષીય દીકરાને હોસ્ટેલમાં મૂકી દીધો છે અને પોતે અહીંયા એક બેંકમાં નોકરી કરવાને બહાને….છી છી…ઠીક છે,ગામ હોય ત્યાં ગંદકી તો હોય જ…આપણે દૂર રહેવાનું’

લજામણી અને અભિનવે રંગેચંગે કથાનો પ્રસંગ પતાવ્યો અને ધીમે ધીમે નવા ઘરમાં સેટ થવા લાગ્યાં.

છેલ્લાં થોડા દિવસથી લજામણીને કમરમાં સખત દુઃખાવો થતો હતો. ડોકટરને બતાવતા ‘પથરી’નું નિદાન થયું. લજામણીથી આજે તો ઉભા પણ નહોતું થવાતું. એવામાં અભિનવને પણ ટાઇફોઈડની અસર થઇ ગઈ. હવે..

અમી અને પ્રકાશ તો બહુ જ નાના હતા. એમના સગા વ્હાલા પણ બીજા શહેરમાં.

એકાદ દિવસ તો જેમતેમ કરીને કાઢ્યો પણ  હવે તો લજામણીથી સાવ જ ઉભા નહોતું થવાતું. કેટલા દિવસ છોકરાઓને બહારનું ખાવાનું ખવડાવવું ?

રીતુબેન આવીને એકાદ વાર ‘કામ હોય તો કહેજો’ની ફોર્માલીટી નિભાવી ગયા હતા પણ  એમના વોઇસ ટોન પરથી એમને કંઇ કહેવાનું મન જ ક્યા થાય એમ હતું ?

‘શું કરું ..શું કરું’ ની વિચારધારામાં ઘરના બેલે ખલેલ પાડી. અમીએ દરવાજો ખોલતાં જ લજામણીની આંખો વિસ્મયથી પહોળી થઈ ગઈ. બારણે પીન્કીબેન ઉભેલા અને સાથે મેથીના થેપલા અને બટેટાના શાક અને પુલાવના ડબ્બા સાથે ચાનું થર્મોસ પણ હતું.

‘લજ્જાબેન..આ લો..ચાલો બધું ગરમ ગરમ  છે. તમે બધાંય જમી લો.’

પણ…પણ…લજામણીની આંખો અને મોઢું શરમથી ખુલી જ ના શક્યાં.

પછી તો લંચ અને ડીનર માટે નિયમીતતાથી પીન્કીબેનના ઘરેથી જ ટીફીન આવી જતું.  ૩-૪ દિવસમાં લજામણીની અન અભિનવ બેયની તબિયત સુધારા પર થતાં બેય જણ એક સરસ મજાની ગિફ્ટ પેક કરાવી આભારવિધીના ઇરાદાથી પીન્કીબેનના ઘરે બેસવા ગયા.

થોડી ફોર્મલ વાતચીત પછી પીન્કીબેનને લજામણી જોડે એક ‘કમ્ફર્ટ લેવલ’ સેટ થતું હોય એમ લાગતા આપો આપ જ દિલમાં ધરબી રાખેલો તક્લીફોનો સમુદ્ર ઉલેચાઇ ગયો.

પીન્કીબેન બેંકમાં બહુ જ ઊંચી પોસ્ટ પર હતાં. એમના ભૂતપૂર્વ પતિદેવ્ને ઓફિસની સેક્રેટરી જોડે પ્રેમ થઈ જતાં ખુલ્લે આમ એને ઘરમાં લાવીને રંગરેલિયા કરતા હતા જે પીન્કીબેનથી સહન ના થતા તેમણે ચૂપચાપ એમના રસ્તામાંથી ખસી જઈને ઘર છોડીને સ્વમાનભેર દીકરાને એકલપંડે ઉછેરવાની પસંદગી કરી હતી.

 

જોકે છૂટા પડ્યા પછી પણ એમની કસોટી પૂરી કયાં થયેલી ! લાંબી માંદગીના ખાસા એવા રિપોર્ટો કઢાવ્યાં પછી અંતિમ પરિણામ રુપે ત્રીજા સ્ટેજનો કેન્સર જેવો વિકરાળ રાક્ષસ એમની સામે જડબા ફાડીને સામે ઉભો હતો. જેની જાણ એમણે હજુ સુધી કોઇને નહોતી કરી. પોતાના દીકરાને પણ નહીં. પોતે હવે થોડા જ સમયની મહેમાન છે એવી પાકી ખાતરી થતાં જ એમણે પોતાના દીકરાને હોસ્ટેલમાં મૂકી દીધો.પોતાના મૃત્યુ પહેલા એ દીકરાને સ્વાવલંબી બનાવવા માંગતા હતાં. પણ પોતાની અતિશય મમતાનો સલામત છાયો એને કદી મોટો નહી થવા દે એવુ લાગતા દિલ પર પથ્થર મૂકીને દીકરાને પોતાનાથી થોડો દૂર કરી દીધો. આ બધી ધમાલમાં એમની દુનિયા ફક્ત એમના દીકરાની આસપાસ જ ગૂંથાયેલી રહેતી. જાતેજ પોતાની સમસ્યાઓના સમાધાન શોધતા અને એનો ઉકેલ લાવતા એના પરિણામે એમની પાસે આજુ-બાજુ કોણ રહે છે ને કોણ નહી એ જાણવા માટે સમય પણ નહતો રહેતો. પરિણામે પાડોશીઓ એમને ઘમંડી માનવા લાગેલા. પણ એમને એની દરકાર કરવાનો સમય પણ ક્યાં આપેલો ઉપરવાળાએ ! આટલું બોલતા બોલતાં તો પીન્કીબેન સાવ જ તૂટી ગયા અને આંખોમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી.

સામે પક્ષે લજામણી તો સ્તબ્ધ જ થઈ ગઈ. પોતાની જાત પર શરમ આવવા લાગી કે  રીતુબેન અને બીજા પાડોશીઓના અભિપ્રાય સાંભળીને આમના વિશે પોતે કેવી પોકળ કલ્પનાઓ કરી લીધેલી. હીરા જેવા માણસને પોતે કાચ સમજી બેઠેલા. હવે એમને બરાબર સમજાઇ ગયું કે માણસને  આમ ઉપરછલ્લ્લો ક્દી ના ઓળખી શકાય..એને ઓળખવા તો એના તળ સુધી ડૂબકી મારવી પડે ત્યારે એના સાચા મોતી પામી શકાય.

અનબીટેબલ :- કોઇના અભિપ્રાયોના પાયા પર તમારા સંબંધોની ઇમારત ક્યારેય ના ચણશો. કુછ અપની અક્કલ ભી દોડાઓ…

વિશ્વાસ :

ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો આજનો લેખ

દિલનાં ઉંબરે લાગણી ટકોરા મારી જાય છે,
કોઈ બદનશીબ દ્વાર બંધ કરીને સૂઈ જાય છે.

૧૮ વર્ષનો અસીમ આજે ખૂબ વિહવળ હતો. એની ગર્લફ્રેન્ડ ‘એશા’એ એને ડ્મ્પ કર્યો હતો. એના જેવા સ્માર્ટ, હેન્ડસમ, પ્રામાણિક,સરળ અને સૌને મદદ કરવા માટે કાયમ તૈયાર એવા છોકરા જોડે આવું વર્તન !!
એની દોસ્તી માટે કેટ કેટલી છોકરીઓ પડાપડ કરતી હતી. પણ એ હંમેશા આવી બધી વાતોથી દૂર રહેતો હતો. એના માટે કોઈ પણ છોકરી સાથે આ પ્રકારના સંબંધો બાંધવાનો મતલબ એ સંબંધોને પ્રામાણિકતાથી નીભાવવા અને એ સંબંધને છેક એના અંતિમ પડાવ લગ્ન સુધી જવા એવો હતો. હંમેશા એ પોતાની ઊંમરના બીજા મિત્રોને કહેતો રહેતો કે ,’છોકરીઓ એ કંઇ મનોરંજન કે ટાઈમપાસનું સાધન નથી’. એના મિત્રો એને હસીને ‘વેદિયો, એકવીસમી સદીમાં સત્તરમી સદીનો ભુલો પડેલો કોઇ આત્મા’ કહીને એની મજાક ઉડાવતા. એમ છતાં બધા અસીમને સંવેદનશીલ અને વિશ્વાસુ મિત્ર તરીકે માનની નજરથી જોતાં હતાં. એના પોઈંટ ઓફ વ્યુ એ લોકો ભલે સ્વીકારી ના શકે પણ એ સાચા અને આદર્શ તો છે જ એ વાત સાથે મનોમન સહમત પણ થતા.

જ્યારે એણે એશા સાથેના પોતાના રીલેશન મિત્રો સમક્ષ જાહેર કર્યા ત્યારે બધા નવાઈ પામેલાં. સોળ વર્ષીય એશાના બે પ્રેમ-પ્રકરણો તો કોલેજ જાહેર હતાં. અસીમ જેવા છોકરાને એશાએ સામેથી ‘પ્રપોઝ’ કરેલુ. અસીમે પહેલાં તો ના જ પાડેલી પણ પછી યેન કેન પ્રકારેણ, જાતજાતના વાયદાઓ કરીને એશાએ એને મનાવી જ લીધેલો. અસીમ સિવાય બધાંય આ પ્રેમ પકરણનો આવો જ અંત આવશે એવું બહુ જ મક્ક્મતાથી માનતા હતા.

આજે બે વર્ષની ગાઢ રીલેશનશીપ પછી એશાએ પોતાનો અસ્સ્લ સ્વભાવ બતાવતા અસીમ ચકરાઇ જ ગયો. એણે આ સંબંધમાં આંધળો વિશ્વાસ મુકેલો. આ સંબંધના ભવિષ્ય તરીકે એણે કેટકેટલા સપનાઓ જોયેલા. એના મા-બાપને પણ આ છોકરી સાથે પરિચય કરાવવા માંડેલો અને એ જ એશા આજે સાવ આમ છેલ્લી હદ સુધી…..

અસીમ સાવ જ તૂટી ગયો. એની દુનિયામાં જાણે અંધારું જ છવાઇ ગયું. સતત એક નકારાત્મક લાગણીના વર્તુળમાં એ કેદ થતો ચાલ્યો. એને એમ જ લાગતું કે આ દુનિયામાં કોઇ જ માણસ પૂરા વિશ્વાસને લાયક જ નથી. સાવ આમ છેલ્લી કક્ષાનો વિશ્વાસ હવે એ કોઈ જ માણસ પર ક્યારેય નહીં મૂકી શકે. દરેક સંબંધોથી પોતાની જાતને એ દૂર કરતો ગયો. કોઇ જ વ્યક્તિ સાથે એને હવે એ મન ખોલીને વાત પણ નહતો કરી શક્તો.
હવે તો એનું ડીપ્રેશન હદ વટાવતું હતું. પોતાના રુમમાં ભરાઈને કલાકોના કલાકો ખબર નહીં શું કર્યા કરતો !! મનની બીમારીએ આખરે એના તન પર પણ દેખાવાનું ચાલુ કરી દીધું. દિવસે દિવસે એની તબિયત બગડવા લાગી હતી.

એના જ ગ્રુપની ઇશિકા કરીને એક છોકરી એને મનોમન ખૂબ જ પ્રેમ કરતી હતી. પણ એશા અને એના સંબંધની જાણ હોવાથી એ અત્યાર સુધી ચૂપ રહેતી હતી. એક દિવસ મન મક્કમ કરીને એ અસીમની પાસે ગઈ અને હતી એટલી બધી હિંમત ઝુટાવીને એણે અસીમને ‘આઈ લવ યુ’ કહીને બે હાથ વચ્ચે એનું માથું પકડીને એના કપાળ પર એક હલ્કી કીસ કરી દીધી. અસીમ બે પળ તો બધવાઈ જ ગયો. એક્દમ છેડાઇ જ ગયો. ‘તું આ શું કરે છે ઇશિકા તને કંઇ ભાન છે?’

‘હા..મારે તારી સાથેના આ સંબંધ તું હંમેશાથી કહેતો આવ્યો છે, માનતો આવ્યો છે એમ જ છેક લગ્ન સુધી લઇ જવા છે’.

‘લુક ઇશિકા, તુ બહુ જ સરળ અને લાગણીશીલ છોકરી છું એ મને ખ્યાલ છે. પણ હું હવે કોઇ પણ વ્યક્તિ પર ક્યારેય વિશ્વાસ નહી કરી શકું. મારી સાથે લગ્ન કરીને પણ તને એ વિશ્વાસ કે પ્રેમ નહી મળે જેની લગ્ન પછી તું હકદાર હોઈશ’.

‘મને મારા પ્રેમ પર વિશ્વાસ છે અસીમ. મારી સાથે પણ આવું એક વાર થઈ ચૂક્યું છે. પણ એ સંબંધ મેં ઉતાવળ અને નાદાનીમાં બાંધેલો. એ પછી મને પણ એમ જ લાગતું હતું કે હું કોઇ પણ વ્યક્તિ પર કયારેય વિશ્વાસ નહી મૂકી શકું. પણ એ બધી દશા તો અસ્થાયી હોય છે. માનવી એ એક સામાજીક પ્રાણી છે. એને સંબંધો વગર ક્યારેય ચાલતું જ નથી. માણસે જીવવા માટે બીજા માણસ પર વિશ્વાસ મૂકવો જ પડે છે..વિશ્વાસ વગરના સંબંધોમાં તમે લાગણીના ઊંડાણ ક્યારેય ના પામી શકો. વિશ્વાસ એ સંબંધની જન્મકુંડળી છે. દુનિયાના બધા માનવીઓ ખરાબ કે એકસરખા ક્યારેય નથી હોતા. થોડી કાળજી અને જુના અનુભવોમાંથી શીખેલા ભાથા સાથે જીંદગીની પાટી પરથી તૂટેલા, દિલ દુખાવતા સંબંધો સાફ કરીને નવા સંબંધો બાંધવા જ પડે છે. આ જ જીંદગી જીવવાની સાચી રીત છે દોસ્ત. હા, દરેક સંબંધની એક મર્યાદા રાખ એની ના નહીં, પણ સાવ આમ જ બધાથી દૂર રહીને તો જીંદગી ના જ જીવાય. ફરી ફરીને વિશ્વાસ મુકતા રહો અને તમારી આજુ બાજુના માનવીઓને એક ચાન્સ આપતો રહે, પછી જો દુનિયા બહુ જ સુંદર, સરળ અને જીવવા યોગ્ય લાગશે.’

અને અસીમ વિચારમાં ખોવાઈ ગયો..’હા, આમ તો ઇશિકાની વાત સાચી જ છે’

અનબીટેબલ :- બે પ્રેમીઓની હથેળી આપસમાં મળે, ત્યારે એ બેયની ભાગ્યરેખાઓ પણ એક થઈ જાય તો !!

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

સાચી સુંદરતા

ફુલછાબ દૈનિક પેપરમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો આજનો મારો લેખ

Click to access panch_01.pdf

પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય હો ખલાસી,
પાણીમાં મુંઝાય હો રે, પાણીથી મુંઝાય,
પાણીથી કેમ કરી અળગા થવાય?
પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય..

પાણીમાં દેખાય આખું આભ હો ખલાસી,
એમાં કેમ કરી ઉડવા જવાય,

પાંગળા તરાપા ને હોડીયું પાંગળી,
તે પાણીમાં તો એ ઉડે ભાઈ.
અરે પરપોટો કેવો રે નોંધારો ફૂટી જાય..
પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય..

– રમેશ પારેખ

બ્યુટીશિયન, ન્યુટ્રીશન – ફિટનેસ ટ્રેઇનર, કોસ્મેટિક સર્જન, ડેન્ટિસ્ટ જેવા ખૂબસૂરત વર્લ્ડના નિષ્ણાતોની મદદથી ગ્રીવાએ પોતાના વ્યક્તિત્વમાં સુરેખ ચહેરો, દાડમની ક્ળી જેવા એકસરખી લાઇનમાં ગોઠવાયેલા દાંત, નાજુક – સપ્રમાણ સુડોળ શરીર, અને રેમ્પ પર ચાલવા માટેની સ્પેશિયલ તાલીમ વગેરેનો સમાવેશ કરીને પોતાના નાજુક પણ ટટ્ટાર ખભા ઉપર ખુમારી અને આત્મવિશ્વાસનો ઢોળ બહુ જ મહેનતથી ચડાવેલો. કાચા હીરા જેવું એનું સૌંદર્ય આ બધી માવજતોથી ઝગમગતા તેજથી ઝળકી ઉઠ્યું હતું. જોકે એ ઉચ્ચ બૌધ્દિક સ્તરની સ્વામિની હોવા ઉપરાંત ઉચ્ચ કક્ષાની શૈક્ષણિક લાયકાતો પણ ધરાવતી હતી. પણ ‘જમાનાએ હંમેશા સ્ત્રીઓની બુધ્ધિ કરતાં રુપને વધારે આદર સમ્માન આપ્યું છે’ એ વાત એના મગજમાં જડબેસલાક રીતે બેસી ગયેલી.એટલે એનું સમસ્ત ’પેશન’ ફ઼ક્ત અને ફ઼ક્ત પોતાની સુંદરતાની માવજત તરફ઼ જ વહેતું હતું.પોતાના કો-ઓર્ડીનેટર ’અક્ષત’ની મદદથી લેટેસ્ટ સ્ટાઇલમાં એક પોર્ટફ઼ોલિયો પણ બનાવી દીધેલો.

બ્યુટી કોન્ટેસ્ટમાં ’બ્યુટી વીથ બ્રેઈન’ના ગતકડા હેઠળ પુછાતા ૧૦- ૧૨ વર્ષનો બાળક પણ આસાનીથી જેનો જવાબ  આપી શકે એવા સવાલોના સાંભળીને એ મનોમન હસી પડતી અને આત્મવિશ્વાસ સાથે ડાહ્યા ડાહ્યાં જવાબો આપીને છેલ્લાં ત્રણ વર્ષમાં  બે બ્યુટી કોન્ટેસ્ટ પણ જીતી લીધી હતી.

રેમ્પ મોડેલ તરીકે સક્સેસ જતા પછી તો એને ટીવી, એડ એજન્સી વગેરે તરફ઼થી ફ઼ોટોગ્રાફ઼ી મોડેલિંગ માટેની ઢગલો ઓફ઼રો આવવા માંડી. અક્ષતની મદદ અને માર્ગદર્શનથી સ્વીકારતા સ્વીકારતા આજે એ ટોપની મોડેલ તરીકે સફ઼ળ થઈ ગઈ હતી.

સફ઼ળતાનો નશો અદભુત હોય છે.

એક પછી એક સફ઼્ળતાની સીડીઓ પાર કરતી ગ્રીવા આજે ઉંમરના ૨૮ વર્ષના પડાવ પર આવીને ઉભી રહી હ્તી. હવે એની સુંદરતાના કામણ ઓસરવા માંડેલા. હવે એને જીવનમાં એક સાથીદારની હુંફ઼ની, સાચા પ્રેમની જરુરત ઉભી થવા માંડેલી. સ્વાભાવિક રીતે જ એની નજર એની એક્દમ નજીકના મિત્ર અક્ષત પર ગઈ. એણે ‘ઈન્ડાયરેક્ટલી’ ગ્રીવાને ઘણીવાર આ વાત કરી હતી. પણ ગ્રીવાએ એના પર બહુ ધ્યાન નહોતું આપ્યું. આજે લગ્ન કરીને ઠરીઠામ થવાનો વિચાર આવતાં જ પોતાને નખશીખ જાણતા, સાચવતા, સમજતા અક્ષત માટે એના દિલમાં એક્દમ જ લાગણીનો ઝરો ફૂટી નીકળ્યો હતો. અક્ષત તો ક્યારનો તૈયાર હતો.  વર્ષોથી ફેમિલીથી દૂર રહેતા એ લોકોએ કોઇ વડીલની રજામંદીની જરુર નહોતી.પરિણામે બેય જણ ટુંક સમયમાં જ પરણી ગયા.

એમનાં લગ્નજીવનને એક,બે,ત્રણ વર્ષ વીત્યાં. બેય પક્ષ એકબીજાની કમજોરી અને ખૂબી સારી રીતે જાણતા અને ચલાવી લેતા હોવાથી બહુ વાંધો ના આવ્યો. પણ હવે ગ્રીવાના મનમાં માતા બનવાની એષણા તીવ્ર બનતી જતી હતી.

એક દિવસ ગાયનેકોલોજીસ્ટ પાસે ગઈ અને પોતાનું બોડી ચેક અપ કરાવ્યું. થોડા સમયમાં જે રીપોર્ટ આવ્યો એ આઘાતજનક હતો. સતત મોડેલિંગના ધખારામાં કરવામાં આવેલ ડાયેટીંગ,  સ્ટ્રેસભરેલ જીવાતા રાત અને દિવસો, આધુનિકતાની ઓથ હેઠળ ચાલુ કરેલા સિગારેટ અને દારુના વ્યસનો, ટોચ પર પહોંચવાની લાલસામાં કરાયેલા સમાધાનોના ફળસ્વરુપે મળેલ બે – બે વાર માતૃત્વની તકને એણે અબોર્શનની ઠોકરથી દુર હડસેલી દીધેલું. આ બધાના પરિણામે  ડોકટરના રીપોર્ટમાં સાફ લખાઈને આવેલું કે ગ્રીવા હવે કદી મા નહી બની શકે.એનું હાડપિંજર જેવું, ફીગરોના માપદંડના આંકડામાં ગોઠવાયેલું રહેતું શરીર મા બની શકવાને સહેજ પણ સમર્થ નથી.

હકીકતનો વિકરાળ અજગર આજે ગ્રીવા સમક્ષ પોતાનું વિશાળ જડબું ફાડીને ઉભું હતું ને એની હાંસી ઉડાવતુ હતું.

ગ્રીવાથી મનોમન એક નિસાસો નંખાઇ ગયો..

કાશ, આ બધી નિરર્થક દોટના બદલે આટલો સમય અને મહેનત પોતાની આંતરિક સુંદરતાને વધારવામાં,  સ્ત્રી સહજ લાગણી અને ઉર્મિઓની ક્દર કરીને બહારની દેખાડાની સુંદરતાના બદલે તનની સાચી સુંદરતા  સાચવવામાં  આપ્યો હોત તો અત્યારે એ એક સફળ મોડેલ ભલે ના હોત પણ એક સફળ માતા તો જરુર બની શકી હોત..

અનબીટેબલ :- જીવનમાં અમુક ખાલી જગ્યાઓ ક્યારેય નથી પુરાતી.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

કલ – આજ ઔર કલ.

ફ઼ુલછાબમાં  ’નવરાશની પળ’ કોલમ નો આજનો મારો લેખ.

સંબંધોના ઝાંખાપાંખા ધુમ્મસિયા અજવાળા વચ્ચે

તું ય ઊભો છે હું ય ઊભો છું.

આંખ અલગ છે, સ્વપ્ન અલગ છે,

સઘળે સઘળું સાવ અલગ છે,

ચરણ અલગ છે, માર્ગ અલગ છે,

સઘળે સઘળું સાવ અલગ છે,

મતભેદોના મસમોટા આ મયાવી કુંડાળા વચ્ચે

તું ય ઊભો છે હું ય ઊભો છું.

-અનિલ ચાવડા.

 

લગભગ રાતના આઠ – સાડાઆઠનો સમય હતો. આજે દિવાળીનો ‘બેસતા વર્ષ’નો સપરમો દિવસ હતો. એક ઉચ્ચ મધ્યમવર્ગીય ઘરના ડ્રોઇંગરુમમાં દાદા-દાદી, દીકરો -પુત્રવધૂ અને ટીનેજર પૌત્ર – પૌત્રી ડાયનિંગ ટેબલ પર જમતા હતા. ઘરમાં ડાયનિંગ ટેબલ પરથી ટીવી સામે જ દેખાય એવી જુવાન લોહીની કોઇ જ ‘કોમ્પ્રોમાઈસ’ ના કરવાની જીદ્દના કારણે સમજુ અને ‘લેટ ગો’ કરતો આવેલો વર્ગ ચૂપ રહી ગયેલો અને વર્ષમાં માંડ એકા’દ વાર ભેગા થઈને આમ સાથે જમતી વખતે બોલવા માટે દિલમાં ધરબાયેલી ઈચ્છાઓનું મજબૂરીમાં દમન કરી દીધેલું. એ લોકો ખપ પૂરતી એક – બે વાતો એ પણ એકાક્ષરી સવાલ જવાબમાં પતાવવાનો પૂરતો પ્રયત્ન કરતા હતાં, જેથી રુમમાં બિનજરુરી ઘોંઘાટ પેદા ના થઈ જાય.

આજે છોકરાઓને કોલેજ અને સ્કુલમાં રજા હતી એટલે એમની ફરમાઈશ પર બહુચર્ચિત ફિલ્મની ડીવીડી ચાલુ કરી હતી અને જમવાની સાથે સાથે મુવીનો આનંદ મેળવતા હતા. થોડો સમય વીત્યો..પિકચરની કથાવાર્તા નવી જ હતી.

‘મારું હાળુ દુનિયામાં આ બધું શું નવા નવા ધતિંગો ચાલે છે લાવ જોવા તો દે. જેથી આ લબરમૂછિયાઓના આંટી-ઘૂંટીવાળા દિમાગ સમજવામાં થોડી આસાની રહે. આમે આ પિકચરોમાંથી જ આપણા સમાજનું સાચું ચિત્ર ઉપજે છે ને’

આમ વિચારીને દાદા દાદીને પણ એમાં થોડો રસ લેવા માંડયા. થોડો સમય તો વાંધો ના આવ્યો. પણ પછી ધીમે ધીમે પિકચરમાં રસપ્રદ માહિતી અને મનોરંજનના નામે નકરી  ખુલ્લંખુલ્લી ગાળો, હીરોઈનના અમર્યાદ  અંગપ્રદર્શનના સીન, બીભત્સ શબ્દોવાળા ‘ડબલ મીનિંગ’ના મતલબવાળા ગીતોની  ધૂમ ધડાકાવાળા મ્યુઝિક સાથે ધમાચકડી, હીરો હીરોઇનના ખુલ્લં ખુલ્લા કીસીંગ સીન્સનો મારો થવા માંડ્યો. વળી હીરો પણ ક્યાં ગાજ્યો જાય એવો હતો.એણે આઠ પેક્સ બનાવેલા તો વારેઘડીએ એની શેવિંગ કરેલી છાતી અને ‘એઈટ પેકસ’વાળી બોડીનું  કપડાં કાઢી કાઢીને પ્રદર્શન કરતો હતો.

દાદા અને દાદી બેયના હાથમાં કોળિયા જેમના તેમ અટકી ગયા.

” આ જમાનો ક્યાં અટકશે? જમાનો બહુ આગળ વધી ગયો છે એ ખ્યાલ છે. પણ આને પ્રગતિ કહેવાય કે અધોગતિ? અમારા જમાનામાં તો હીરો હીરોઈનનો હાથ પકડતા બે ગીતો ગાઈ કાઢે, જ્યારે આ લોકો તો..આપણા પૌત્ર-પૌત્રી પણ જુવાન થઈ ગયા છે. શું એ લોકો પણ આ જ દીશામાં ચાલતા હશે? આપણા ઘરનાં સંસ્કાર તો આવા નથી જ. એમના મા બાપને તો સમજ પડવી જોઇએ ને? એ લોકો કેમ એમને રોકતા નથી, પોતાની પૈસા કમાવાની અને શોપિંગની દુનિયામાં જ મસ્ત હશે.બીજું શું..!

‘સબકો સન્મતિ દે ભગવાન’ ‘મેરા ભારત મહાન’ની સંસ્ક્રુતિને મનોમન વંદન કરીને બેય જણે આંખો આંખોમાં જાણે કંઇક વાત કરી લીધી

 

‘અમારે તો આજે પેલા ચિંતનભાઈને ત્યાં જવાનું હતું, કહેવાનું ભૂલી જ ગયા. ચાલો ચાલો અમે નીકળીએ’

 

અને અડધુ ખાણું છોડીને ઉભા થઈ ગયા.

પાછળ દીકરો અને પુત્રવધુ ‘અરે બા- બાપુજી સાંભળો તો..’કરતાં જ રહી ગયા.

દીકરો અને પુત્રવધુ પણ આ ખુલ્લે આમ હિંસા, સેક્સ, ઘોંઘાટીયા મ્યુઝિકના અવાજથી કંટાળ્યા હતાં. એમને બા- બાપુજીનાઆવા અણધાર્યા વર્તનનો ખ્યાલ આવી ગયો.પણ,

‘અમે શું કરીએ? અમારા સંતાનો અમારા કહ્યાંમાં જ ક્યાં છે? અમે ઘર પૂરતું એમના પર ધ્યાન આપી શકીએ પણ બહાર એ લોકો શું કરે છે એની અમને શું ખબર પડે? આજકાલની ‘બ્રાન્ડેડ કપડાં, બોયફ્રેન્ડ- ગર્લફ્રેન્ડના આંકડાઓની ગણત્રીઓના જમાનામાં’  ફેશનના નામે ચાલતી સોસાયટીમાં તો ઠેર ઠેર આ જ બધું જોવા મળે છે. નથી દેખાતું કે નથી સહન થતું. ના વડીલોને અમારી તકલીફ કહી શકીએ કે ના નાનેરાંઓને સમજાવી શકીએ. અમે ક્યારેય આવું તો ના જ ઇરછીએ ને કે અમારા સંતાનો આમ અમર્યાદપણે નૈતિક મૂલ્યોને નેવે મૂકીને જીવે. પણ તમાચો મારીને ‘ગાલ લાલ રાખ્યા વગર અમારે છૂટકો જ કયાં છે. અમે તો બા બાપુજીની જેમ આમને આ સમાજના દિશાહીન પ્રવાહમાં એકલા પણ ના છોડી શકીએ.આખરે જેવા છે એવા સંતાનો છે અમારા. જ્યારે પણ હાથ લંબાવે ત્યારે પકડવા એમના પડખે ઉભા તો રહેવું જ પડે ને  !’

અને દીકરો અને પુત્રવધુ એક નિસાસો નાંખીને નેપ્કીનથી હાથ લૂછીને ત્યાંથી ઉભા થઈ ગયા.

 

હાશ..આ બુઢિયાઓ તો ટળ્યા. હવે આપણે શાંતિથી પિકચર જોઈ શકીશું. રીતેશે પેલો સીન કહેલો એ કેટલો સેક્સી હતો. પણ આ લોકો બેઠા હોય તો એ એમના લેકચરો ચાલુ થઈ જાય. એમને શું કહેવું હવે કે એ ગીતમાં જે કપડાં અને ડાન્સની લેટેસ્ટ સ્ટાઇલો છે એ કેટલી હોટ છે. મિત્રો સાથે ‘ફ્રાઈડેની નાઈટ ડાન્સ’નો જે પ્રોગ્રામ છે એમાં અમારે આવા જ કપડાં અને ડાન્સની કોપી કરવી છે. સા… બુઢિયાઓએ કદી પોતાના જીવનમાં મસ્તી કરી જ નહી હોય તે અમારા જીવનની વાટ લગાવવા બેઠા છે. જો આવું બધું ના શીખીએ તો અમારા ફ્રેન્ડ સર્કલમાં, ગર્લફ્રેન્ડ બોયફ્રેન્ડની સામે અમે સાવ બબુચક જ  લાગીએ. બાકીના બધા તો કેવો ‘કલર’ મારે છે અમે તો કેટલા ‘ડીસન્ટ’ (!!!) લાગીએ એમની સામે..

 

‘હેય બેના…ચાલ હવે આપણે શાંતિથી આપણી ડીશ લઈને આગળ સોફા પર જ બેસીને શાંતિથી મૂવી જોઈએ..અને હા, આપણા મોબાઈલ પણ લેતી આવજે ને પેલી ટીપોઈ પર પડ્યા છે જો..શાંતિથી દોસ્તારો જોડે મેસેજીસ પણ કરી શકાશે.’

બેના પણ પોતાના સ્પગેટી ટોપ અને શોર્ટ્સમાંથી દેખાતા શરીર પર હવે કોઇ ‘પકાઊ કોમેન્ટ્સ’ કરનાર નથીની શાંતિ અનુભવતી ભાઈની સાથે સોફામાં બેસીને મૂવીનો આનંદ ઊઠાવતા ઊઠાવતા ‘જીંદગી ના મિલેગી દોબારા’જીવનની લજ્જત માણવા લાગી.

અનબીટેબલ :- જીવનમાં અમુક સપનાઓની બહુ ભારે કિંમત ચૂકવવી પડે છે.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક.

 

પ્રતિકાર

http://www.janmabhoominewspapers.com/Phulchhab/ePaper.aspx

આજના ફ઼ુલછાબ દૈનિક પેપરમાં’નવરાશની પળે’ કોલમનો મારો લેખ.

અચાનકનો એક આંચકો જ ભારે પડી ગયો અમને,

બાકી તો ભૂકંપ પણ ક્યાં નથી પચાવી જાણ્યાં અમે…!!

વેદિકા.. સુંદર, પ્રેમાળ અને લાગણીશીલ નારી હતી. પતિદેવનું નામ અનુજ અને આઠ વર્ષના દીકરાનું નામ આદિત્ય. ઘર સદા એના પ્રેમાળ અને કાળજી લેવાની  ટેવવાળા સ્વભાવથી છલકાતું, મઘમઘતું રહેતું. ઇન-મીન ને તીનની સરસ મજાની લાઇફ હતી.

આ દુનિયામાં કોઇ સર્વગુણ સંપન્ન નથી હોતું. એમ વેદિકા પણ બહુ ‘શોર્ટ ટેમ્પર’ હતી.

નાની નાની વાતમાં એને ગુસ્સો આવી જતો, અકળાઇ જતી. ઘણીવાર એ અનુજની જોડે ઝગડી પડતી અને આકરા શબ્દો પણ બોલી જતી. અનુજને કામધંધાના અનેકો ટેન્શન માથે હોય એટલે દર વખતે એને વેદિકાને સંભાળવાનો સમય નહતો રહેતો. એટલે એ વાતને બહુ મહત્વ આપ્યા વિના ઘરમાંથી બહાર નીકળી જતો.એનું આવું રુક્ષ વર્તન વેદિકાના દિલ પર આરી ચલાવવાનું કામ કરતું. એને વાત પતે નહીં ત્યાં સુધી ગુસ્સો કંટ્રોલમાં ના આવે અને અનુજ ઝગડો કરવાનું ટાળવા માટે એની સાથે વાત કરવાનું જ બંધ કરી દેતો. આમ ઘરમાં ટેન્શનનું વાતાવરણ સર્જાઈ જતું. ઘણી વાર આ બધા ચકકરોમાં એમનું નાનકડું નિર્દોષ ફુલ આદિત્ય વેદિકાના ગુસ્સાની ચપેટમાં આવી જતો. એક નાનકડી ભુલ કે અસ્તવ્યસ્તતા થાય તો પણ વેદિકા એનું મગજ ગુમાવી બેસતી અને આદિત્ય પર હાથ ઊગામી બેઠતી. લાગણીશીલ માણસોના ગુસ્સાનું હોય એમ જ પળભરમાં તો એનો ગુસ્સો ઠંડો પડી જતો. એ વખતે એને ભાન થતું કે પોતે કેટલી મોટી ભુલ કરી બેઠી. કોનો ગુસ્સો કોની પર કાઢી બેઠી. પસ્તાવો થતાં એ એના દીકરા જોડે જઈને એને ચૂમીઓથી નવડાવી દેતી અને ‘સોરી’ કહીને મનાવી લેતી. છોકરાઓનું દિલ તો એક્દમ સાફ હોય. એમને માની જતા ક્યાં વાર લાગે ! આદિત્ય પણ મમ્મીના પ્રેમમાં તરબોળ થઈને પોતાની એકાદ કેટબરીની માંગણી પૂરી કરાવીને પાછો ખુશખુશાલ થઈ જતો. વેદિકા બહુ પ્રયત્ન કરતી કે હવે એ ગમે તે થાય પણ આદિત્ય પર હાથ નહી ઊગામું પણ એ બધું બહુ ઝાઝું ટકતું નહીં.

આદિત્ય હવે ધીમે ધીમે મોટો થતો જતો હતો. સમજશક્તિ પણ વધી હતી. ઘરની હાલતનું ‘ઓબઝર્વેશન’ કરતો થઈ ગયો હતો. પણ વેદિકાને મન એ હજુ બચ્ચું જ  હતો..એનું નિર્દોષ બચ્ચું. એક વાર આમ જ ગુસ્સાની ચરમસીમાએ ફરીથી આદિત્યનો વારો પડી ગયો. આ વખતે એને બહુ લાગી આવ્યું. મમ્મીનો માર ખાધા પછી એ અચાનક જ એના રુમમાં જતો રહ્યો અને બારણું અંદરથી બંધ કરી દીધું. આદિત્યનું આવું અકલ્પનીય વર્તન જોઈને વેદિકાનો બધો ગુસ્સો એક્દમ જ ઊડી ગયો અને એનું સ્થાન એક અજાણ્યા ભયે લઈ લીધું. એણે રુમના બારણા પોતાની કોમળ મુઠ્ઠીથી ખખડાવવા લાગી..મુક્કા મારવા લાગી પણ આદિત્યએ બારણું ખોલ્યું જ નહીં. બહારથી બૂમો પાડી પાડીને વેદિકાએ મોટેથી ‘સોરી સોરી’નો, મારા ડાહ્યા દીકા જેવા આવડતા બધા રાગ આલાપી લીધા. પણ આદિત્ય ટસનો મસ ના થયો. હવે વેદિકા ગભરાઈ. એણે અનુજને ફોન કરીને તરત ઘરે બોલાવ્યો અને પરીસ્થિતીથી વાકેફ કર્યો.

અનુજ બે પળ તો સ્તબ્ધ થઈ ગયો. પછી એણે તરત મગજ દોડાવવા માંડ્યું તો બાજુવાળાની ગેલેરીમાંથી આદિત્યના રુમની ગેલરી સુધી પહોંચી શકવાનો રસ્તો દેખાયો. એણે તરત જ એક લોખંડની સીડી બેય ગેલેરી વચ્ચે ગોઠવીને એનો પુલ બનાવ્યો. આમ એ  આદિત્યની રુમની ગેલેરીમાં  પહોંચવામાં સફળ થઇ ગયો. ત્યાં જઈને સૌથી પહેલાં તો એણે રુમનો દરવાજો અંદરથી ખોલી કાઢ્યો. વેદિકા તરત જ અંદર ધસી આવી. બેયની નજર આદિત્ય પર પડતાં બેય સ્તબ્ધ થઈ ગયા. આદિત્યના કોમળ ગાલ પર આંસુના રેલાની નિશાનીઓ એના દુઃખની ચાડી ખાતી હતી. એના હાથમાં ભગવાન શ્રીકૃષ્ણનો ફોટો હતો. અને આદિત્ય એની સામે એકીટશે જોઈ રહયો હ્તો.

વેદિકાએ એકદમ જ આદિત્યને પોતાની બાહોમાં લઈ લીધો.’આદિ..બેટા…હોશમાં તો છે ને..કેમ આમ વર્તન કરે છે? અનુજે એક હાથે વેદિકાને બાજુમાં ખસેડી અને આદિના રેશમી વાળમાં કોમળતાથી હાથ ફેરવતા પૂછ્યું,

બેટા શું થયું..તારા જેવો ડાહ્યો દીકરો સાવ આવું વર્તન કરે એ સારું કહેવાય કંઈ?”

અને આદિ એકદમ છંછેડાઈ ગયો.

‘તમે મોટા લોકો બાળકો જેવું વર્તન કરો એનું કંઇ નહીં ડેડ..? હું નાનો છું, તાકાત નથી મારામાં, એટલે મોટાઓની  સામે તો મારે કેમનું થવાય? એટલે ના તો કંઇ બોલાય કે ના વળતો પ્રહાર પણ થાય!! તેં હેં પપ્પા, આ તો ભારોભાર અન્યાય ના કહેવાય..? હું ક્યારનો આ કનૈયાને એ જ પ્રાર્થના કરું છું કે મને જલ્દીથી મોટો કરી દે..મારી મમ્મી કરતાં પણ મોટો…જેથી પપ્પાનો ગુસ્સો કે મમ્મીનો માર ના ખાવો પડે. જો હું પણ સામે મIરી દઈશ એવી બીક હોય તો મમ્મી, સાચું બોલ તું મારા પર હાથ ઊગામવાની?  પ્રતિકારમાં વળતા હુમલાની બીક હોય તો આવું કરતાં પહેલાં તું સો વાર વિચાર કરે કે નહીં? મારે સામે હાથ નથી ઉગામવો પણ માર પણ નથી ખાવો..કનૈયા જોડે શરત લગાવેલી કે તું મારી વાત માનીને મને મોટો નહી કરે ત્યાં સુધી હું દરવાજો નથી ખોલવાનો. પણ ડેડી..તમે બધા પર પાણી ફેરવી દીધું.”

વેદિકા અને અનુજ તો સ્તબ્ધ જ થઈ ગયાં. એમણે વાતને આ ‘પોઈન્ટ ઓફ વ્યુ’થી તો કદી વિચારી જ નહોતી. વેદિકાએ વિચાર્યુ તો એને પણ આદિની વાતમાં ભારોભાર સત્ય વર્તાયું. જો કદા્ચ આદિ બળવાન હોત..સામે હાથ ઉગામીને પોતાનો બચાવ કરવા માટે પ્રતિકાર કરી શકવાને સમર્થ હોત તો સો ટકા વેદિકાનો હાથ અટકી જાત. પોતાના મનસ્વી વર્તન સામે એ બિચારું બાળમાનસ તો બોલીને પણ ગુસ્સો વ્યક્ત કરી શકે એટલી સમજ નહતું ધરાવતું..હે ભગવાન, અજાણતા પોતાના જ લોહી પર પોતે કેવો અત્યાચાર કરતી આવી હતી એનું ભાન થતાં વેદિકાને પારાવાર પસ્તાવો થઈ ગયો.  પોતાના બે ઘડીના ગુસ્સાનું, અણસમજનું આવું કરૂણ પરિણામ જોઈને બેયની આંખોમાં આંસુ છલકાઇ આવ્યાં. બેય જણને પોતાની ભુલ સમજાઇ અને એક બીજાની આંખોમાં જોઇને આંખોથી જ એક વચનની આપ-લે કરી લીધી કે,” હવે પછી ગમે તે થાય પણ આદિત્ય પર હાથ તો નહી જ ઊગામીએ. બને એટલો એની સાથે સમજાવટથી , ધીરજથી જ કામ લેવાનો પ્રયત્ન કરીશું.”

અનબીટેબલ :- જીવનમાં રાગ, દ્રેષ જેવી લાગણીઓ ભલે  સ્થાન પામે, પણ એ તમને અતિક્રમી ના જાય એનું ધ્યાન તો રાખવું જ ઘટે. હંમેશા બધાંયનું  સમતોલન કરીને જીવનને હળ્વું ફ઼ુલ રાખો

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

સ્વાભાવિકતા…

ચાલે છે ક્યાં વિરોધ વિના  કારભાર ?

ભરશું જો ફૂલછાબ તો કાંટાય લાવશું.

 

-શૂન્ય પાલનપુરી

 

જીમમાં આજે સૌમ્યાના પગ  ટ્રેડમિલ પર એની જાણ બહાર જ થોડા વધારે સ્પીડ પકડતા જતા હતા. મનનો ઉદ્વેગ તેની બોડી લેન્ગવેજમાં સ્પષ્ટપણે છલકી રહયો હતો. કપાળેથી પરસેવાનો રેલો વારંવાર દદડી જતો હતો અને યંત્રવતપણે સૌમ્યા એને બાજુના હેન્ડલ પર પડેલા પીન્ક ટર્કીશ ટોવેલથી લુછતી જતી હતી. વારંવાર એની નજર સમક્ષ આજ સવારની બ્રેકફાસ્ટ વખતે એના પતિ પારિજાત જોડેનો સંવાદ તરી આવતો હતો.

 

આજે સાંજે એ લોકોને એમના એક કહેવાતા સંબંધીના ત્યાં લગ્ન પ્રસંગમાં જવાનું હતું. કહેવાતા એટલા માટે કે છેલ્લા પાંચ વર્ષથી એમને એ લોકો જોડે બોલવા ચાલવાનો સહેજ પણ નાતો નહતો. એ હતા મિ. કપૂર., પારિજાતના ભૂતકાળના પાર્ટનર. જેમણે પારિજાત જોડે ધંધામાં છેતરપિંડી કરીને લગભગ એને ૩ લાખ રુપિયાના ટાઢા પાણીએ નવડાવી કાઢેલો. એમના તરફથી આમ અચાનક જ એમની દીકરીના લગ્નમાં આવવાનું આમંત્રણ મળ્યું એટલે બે ઘડી તો સૌમ્યા ચકરાઇ જ ગઈ.. એ એક્દમ ‘સ્ટ્રેઇટ ફોરવર્ડ’ છોકરી હતી. કોઈનું બુરું કદી વિચારતી પણ નહી અને એટલે જ કોઇ એનું ખરાબ કરી જાય તો એનાથી સહન ના થતું. એ પોતાની લાગણીઓ કદાપિ સંતાડી નહોતી શકતી. નારાજગી એના ચહેરા પર સ્પષ્ટ્પણે તરવરી ઊઠતી. પારિજાત થોડો પ્રેકિટકલ હતો. કદાચ ભવિષ્યમાં ધંધાર્થે મિ. કપૂરની ફરીથી જરુર પડી પણ શકે એ વિચારે એને પ્રસંગે જઈને થોડો સમય ઉભા ઉભા મળી આવવામાં કોઇ વાંધો નહતો. એ આરામથી એમ વર્તી શકતો હતો.એણે જોકે સૌમ્યાને કોઇ જ જાતની બળજબરી નહોતી કરી.’ તું તને ફાવે એમ કરી શકે છે. ચોઈસ ઈઝ યોર્સ ‘.  સૌમ્યા માટે એ બહુ અઘરુ  હતું. નાગમતી વ્યક્તિની એ થોડી ઘણી મિનિટની મુલાકાત પાછળ લગભગ એકાદ અઠવાડિયું એને વિચારોના ચકરાવે ચડાવી જતું. માંડ માંડ ‘બી પોઝિટીવ ..બી પોઝિટીવ’ વાળા એટીટ્યુડના શિડ્યુલમાં આવી ઘટના મોટું  પંકચર પાડી જતું અને પા્છળ છોડી જતું નકરું નેગેટીવ વિચારાત્મક વાતાવરણ. જેની હડફેટે પછી સૌમ્યાની આજુબાજુની દરેક વ્યક્તિ આવી જતી. સૌમ્યાના મન ઉપરાંત આ બધી ઘટનાઓ તન પર પણ છાપ છોડી જતી. એનું બ્લ્ડપ્રેશર પણ કંટ્રોલ ખોઈ બેસતું હતું. વળી પ્રસંગે ના જાય તો સમાજ શું કહેશેની બીક પણ અંદરખાને પજવતી હતી. અજબ જેવી કશમકશ ભરેલ સ્થિતીથી એ હેરાન હતી. કોઇ નિર્ણય પર નહોતી પહોચી શકતી.

 

એવામાં એના કાને એના જીમના ઈન્સ્ટ્રકટરનો સાદ પડ્યો,

 

‘અરે બેન..આ શું કરો છો? રીલેક્સ. આ રીતની કસરત તો તમારા શરીરને ફાયદાને બદલે નુકશાન પહોંચાડશે.

 

બાજુમાં કસરત કરી રહેલી સૌમ્યાની નજીકની સહેલી રેશમાએ સૌમ્યાને પૂછ્યું

 

“શું વાત છે સૌમ્યા? આજે થોડા ટેન્શનમાં લાગો છો ને કંઈ ?”

સૌમ્યાએ એને પોતાની મૂંઝવણ કહી.

 

” એક વાત યાદ રાખ સૌમ્યા, ટેન્શન તારા શરીર માટે સહેજ પણ હિતકારક નથી. જે વાતો તને ટેન્શન આપતી હોય એનો શક્ય એટલો જલ્દી ઉકેલ લાવ અને ઉકેલ ના જ લાવી શકતી હો  તો  શાંત ચિત્તે સાપેક્ષતાથી વિચારી લે કે કયાંક તું જવાબદારીઓથી ભાગવાનો યત્ન તો નથી કરતીને? જો જવાબ સ્પષ્ટપણે  ’ના’ માં હોયતો લોકોને સારું લગાડવાના ચકકરમાં તમારું સ્વાભાવિકપણું ના ગુમાવ. તું જે છું સરસ જ છું એ આત્મવિશ્વાસ સાથે થોડા સ્વાર્થી થઈને પણ બેઝિઝકપણે વાત ટાળી દે. જીવનમાં બને એટલું પોઝિટીવ વાતાવરણ સર્જાય એવો યત્ન કર.”

 

અને ત્યાં જ જીમના ઇન્સ્ટ્રકટરે સાદ પાડ્યો,”બેન, કસરતો આપણા શરીર, મગજને હળવાફુલ કરવા માટે કરવાની હોય નહીં  કે  બગાડવા.’

 

અને સૌમ્યાએ ઈન્સ્ટકટરની વાતને ’સંબંધો’ના સંદર્ભે વિચારી તો એને તરત જ પોતાની વાતનો ઉકેલ મળી ગયો.

 

 

ટોવેલથી પસીનો લૂછીને, ટ્રેડમિલ બંધ કરીને એક આભારવશ સ્મિત ઈન્સ્ટ્રકટર અને રેશમા સામે નાંખતી એ ઘરે જવા નીકળી.

 

અનબીટેબલ :- માણસ જેનાથી અપરાધભાવ અનુભવતો હોય અને એ જ વ્યક્તિ સમક્ષ આવે તો બે રીતે વર્તન કરે.. (૧) એની સાથે આંખોમાં આંખો પૂરાવીને વાત ના કરી શકે કાં તો (૨) પોતાનો ગિલ્ટ છુપાવવા વધુ પડતો નફ઼્ફ઼ટ થઈ જઈને વાત કરે..