વિચારધારા

http://phulchhab.janmabhoominewspapers.com/purti.aspx?site_id=2&supp_id=1

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 24-4-2013

નિજમાંથી જન્મ પામતા,મરતા ને ઝૂલતા,

અસ્તિત્વથી વધારે અનર્ગળ કશું નથી.

વિતાવી ના શકો તો એ સર્વસ્વ છે અને,

વિતાવી જો શકાય તો આ પળ કશું નથી.

– મુકુલ ચોકસી

અમૃતા આજે મંથન પર બહુ જ અકળાયેલી હતી.

‘પોતાની વાત પૂરી ખુલીને, હાકોટો પાડીને બોલી કેમ ના શકાય? આ કેવો મર્દ કે એની પત્ની ઉપર આવું આળ મૂકાય અને એ ચૂપચાપ સાંભળ્યા કરે ? પત્નીના સ્વમાનની રક્ષા ના કરી શકે એવા પતિને શું કરવાનો ? ઘરની વહુ તો પારકી જણી જ કહેવાય, હું કંઈક બોલું તો વાતનું બતંગડ બની જાય. લગ્ન કરતાં પહેલાં તો કેટકેટલા મધમીઠા શબ્દોની લ્હાણી કરતો હતો – હું તારા માટે ચાંદ – તારા તોડી લાવીશ – તું કહે તો આ દુનિયા છોડી જઈશ..હમ્મ…બધા નાટકો.આ પુરુષજાતનો કદી ભરોસો જ ના કરાય.’

કેટકેટલા વિચારો આવ્યાં અને ગયાં. અમૃતાના મગજને વલોવી ગયા. મગજની નસેનસ હમણાં ફાટી જશે એવું જ લાગતું હતું. લગ્નજીવનના અગિયાર વર્ષમાં પ્રેમ ફકત શબ્દ બનીને રહી જાય એવી તીવ્ર નેગેટીવ લાગણી એના દિલને કચોટી ખાતી હતી. ત્યાં તો એના દસ વર્ષના દીકરા વલયે એને બૂમ પાડીને બોલાવી અને એનું વિચારનું તાંડવનૃત્ય અટક્યું.

‘મમ્મી, મને બસ્સો રુપિયા જોઇએ છે.’

‘બસ્સો ! એકાએક આટલા બધા રુપિયાનું તારે શું કામ પડ્યું ?’

‘મમ્મી, અમે બધા મિત્રો પિકચર જોવા જવાનો પ્રોગ્રામ બનાવીએ છીએ ‘

‘મિત્રો એટલે કોણ કોણ ?’

‘હું, અમિત, મિત્રા, પરીના, અવિ, વિધ્યુત,પરમ, સોનાલી અને રીયા !’

‘ઓહ…આટલા બધા જણ ! પણ એક વાત કહે તો જરા, કોઇના પેરેન્ટસ સાથે છે કે તમે એકલા છોકરા અને છોકરીઓ જ છો?’

‘ના, અમે એકલાં જ. અમે બધા મિત્રો હોઇએ ત્યારે મમ્મીઓ અને પપ્પાઓનું શું કામ ? અમને કંટાળો આવે છે, અમને પણ કોઇક વખત મિત્રો સાથે એકલા ફરવાનું મન ના થાય ?’

‘પણ દીકરા, તમે ઘણા નાના છો અને વળી છોકરા અને છોકરીઓ એકસાથે આમ..’આગળ શું બોલવું એની ગતાગમ ના પડતા અમૃતા થોડી ગોટાળે ચડી ગઈ.

‘શું મમ્મી તમે પણ સાવ નાની અને દાદીઓ જેવી વાતો કરો છો. થોડા મોર્ડન બનો ‘

‘મોર્ડન મતલબ ? અરે તમે લોકો હજુ ફક્ત છ્ઠ્ઠા ધોરણમાં ભણો છો. તમારા માટે શું સારું અને શું ખરાબ એની તમને શું સમજ હોય ? હજુ તો કોઇ ચોકલેટ આપીને તમને ફોસલાવીને લઈ જઈ શકે એટલી કાચી ઉંમરના છો અને સાવ આમ એકલા તો કેમના મોકલી શકાય ? નવાઈ લાગે છે કે બીજા છોકરાઓના મા – બાપે એમને કેવી રીતે મંજૂરી આપી દીધી આવા પ્રોગ્રામની !’

‘એ બધા તમારા જેવા જૂનવાણી નથી ને મમ્મી એટલે. તમને મારી પર કોઇ ભરોસો જ નથી. અરે હું મારું સારું ખરાબ બહુ સારી રીતે સમજી શકું છું, પરિસ્થિતીઓને સારી રીતે હેન્ડલ કરી શકું છું. તમે દસ વર્ષના હતા અને અમે દસ વર્ષના છીએ એ બે જમાનામાં જમીન આસમાનનું અંતર છે પણ તમારું સંકુચિત મગજ આ વાત સમજી જ નથી શકતું.’

‘વલય બસ કર હવે, તારી જીભ બહુ ચાલે છે ને આજકાલ કંઈ. બહુ સામે બોલતો થઈ ગયો છું તું.’

‘મમ્મી, સાચી વાત કહી તો તમને મરચાં લાગ્યાંને .’

‘વલય..બસ તારી ઉંમરને અનુરુપ વાત કર, જ્યાં સુધી મારા ઘરમાં રહે છે ત્યાં સુધી તો તું અમારી સામે નહી  જ બોલે ભલે અમે મા – બાપ ખોટા કેમ ના હોઇએ. અત્યારથી આ હાલત છે તો રામ જાણે તારો જીભડો ભવિષ્યમાં તો કેટલો લાંબો થઈ જશે. તારી જાતે કમાતો થાય અને પોતાનું ભરણપોષણ કરવાની તાકાત આવે ત્યારે આ વર્તન કરજે બાકી અત્યારે તો હું આ તારી ગેરશિસ્ત નહી જ ચલાવી લઉં. મા -બાપની સામે બોલતા શરમ જ નથી આવતી..અમે તો આવડા મોટા થયા પણ..’

અને એકાએક અમૃતાની જીભ અટકી ગઈ.

આગળની વાત એણે દીકરાને કહેતા પહેલાં જાતે સમજવાની જરુર છે એવી લાગણી થઈ. મંથન નાનપણથી જ માતા-પિતાની સામે એક પણ અક્ષર બોલતો નહતો. સંસ્કાર જ એવા હતાં. એ સાચો હોય તો પણ ગુસ્સો ગળી જઈને ચૂપ રહી જતો પણ સામે એક હરફ ના ઉચ્ચારતો. એ સંસ્કાર હજુ આજે પણ જયારે પોતાના બચાવપક્ષ તરીકે બોલવાના હોય ત્યારે આડે આવતા હતાં. કોઇ પણ મા – બાપને પોતાનું સંતાન સામે બોલે એ ક્યારેય ના જ ગમે ભલે ને પોતાની ભૂલ હોય તો પણ. આજે આ વાત એણે ખુદ અનુભવી. વલય પોતાની સામે બોલે એ એનાથી આજે પણ સહન નહતું થતું તો વૃદ્ધાવસ્થામાં જ્યારે પોતે એની પર શારિરીક -માનસિક બધી રીતે આધારિત હશે અને લાગણીઓ એકદમ નાજુક કાચ જેવી થઈ ગઈ હશે ત્યારે એની વહુ માટે પોતાની સામે બોલશે તો કેવી હાલત થશે ? મંથન આમ તો ખોટો નહતો. હા એણે ક્યારેક પોતાની વાત સારા શબ્દોમાં લાગણીથી પોતાના મા બાપને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરવો રહ્યો પણ  પોતે માને છે એવી છેલ્લી કક્ષાની અવહેલના તો નથી જ કરતો. માનો ના માનો પણ પોતાની વિચારધારા પણ ક્યાંક તો ખોટી હતી જ.

અનબીટેબલ : સમસ્યાને વાસ્તવિકતા તરીકે સ્વીકારતા ચોકકસપણે એના ઉપાયો શોધી શકાય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

સહિયારી જવાબદારીઃ

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 13-3-2013.

 

લાખ ઝંઝાવાતની છાતી ચીરીને બાઅદબ

જે દીવો પ્રગટી ચુક્યો ક્યારેય ઠરવાનો નથી

 

– ચંદ્રેશ મકવાણા

ગ્રે કલરના ડિઝાઈનર વોલપેપરથી મઢેલી રુપકડી દિવાલ પર લટકતી વોલક્લોક્માં છ ટકોરા પડ્યા અને સ્તુતિની નજર તરત પોતાના હાથ બંધાયેલ ઘડિયાળ તરફ ગઈ. કન્ફર્મ..છ વાગી ચૂકેલા અને એનો ઓફિસેથી ઘરે જવાનો સમય થઈ ગયેલો. સમય તો થઈ ગયેલો પણ સામે પડેલ ફાઇલમાં રહેલા પંખાના પવનથી ઉડાઉડ થતા પેપર એની હાંસી ઉડાવી રહેલાં. આ ફાઇલનું કામ કમ્લ્પીટ ના થાય ત્યાં સુધી એનાથી આજે ઓફિસ છોડાય એમ નહોતું અને આજે સાંજે એના ઘરે મહેમાન જમવા આવવાના હતાં. સવારે થઈ શકે એટલું કામ નીપટાવીને આવેલી પણ બાકીના અધૂરી કામની તલવાર હજુ એના માથા પર લટકતી હતી. બધું બરાબર ઉતરત જો એના બનાવેલા શિડ્યુલ પ્રમાણે બધું ય પાર ઉતર્યુ હોત તો..કમબખ્ત આ ફાઈલ..છેક સાંજના પાંચ વાગે હાથમાં આપીને સરે એની અગત્યતા સમજાવી, જે જાણ્યા પછી હવે સ્તુતિને પણ એમની ઉતાવળ યોગ્ય જ લાગી એટલે કશું બોલ્યા વગર ચૂપચાપ કામે લાગી ગયેલી. અંદાજે સાત – આઠ વાગવાની ગણત્રી તો હતી જ..મનોમન અકળાતી સ્તુતિએ છેવટે એના પતિ સૌમ્યને ફોન કર્યો,

‘સૌમ્ય, મારે એક અર્જન્ટ કામ આવી ચડયું છે અને એ પતતાં લગભગ હજુ બે કલાક થશે..શું કરું…મને કંઈ સમજાતું નથી..!’

‘નો પ્રોબ્લેમ ડાર્લિંગ, હું આજે ઓફિસથી થોડો વહેલો નીકળી જઉં છું. બેકડીશ, સબ્જી, સલાડ,પાપડ એ બધું હું તૈયાર કરી નાંખીશ..તું તારે આવીને ગરમાગરમ નાન બનાવી દેજે. સહેજ પણ ટેન્શન ના કર અને કામ પતાવ. ચાલ હું હવે નીકળું છું ઘરે જવા.’

‘ઓહ,,યુ આર સચ અ ડાર્લિંગ સૌમ્ય, મારો કેટલો મોટૉ પ્રોબ્લેમ તે ચપટી વગાડતાં’ક સોલ્વ કરી દીધો. ‘અને એક ઉષ્માભર્યુ ચુંબન ફોન પર આપીને શાંતિનો શ્વાસ ખેંચીને સ્તુતિએ ફોન કટ કર્યો.

પોણા આઠના સમયે સ્તુતિ ઘરના ઉંબરે હતી. મહેમાન આવી ચૂક્યા હતા અને ડ્રોઇંગરુમમાં વાતો કરી રહેલા હતાં.સ્તુતિ ઘરમાં પ્રવેશીને એ બધાંની સામે એક સ્માઇલ કરીને ‘જસ્ટ પાંચ મિનીટમાં ફ્ર્રેશ થઈને આવું’ કહીને પોતાના રુમમાં ગઈ. ફ્રેશ થઈને ફટાફટ રસોડામાં ઘૂસીને કામે વળગી. સૌમ્ય એક બહુ જ સારો કૂક હતો અને કૂકીંગ એનો શોખ હતો. જ્યારે પણ મૂડમાં હોય ત્યારે બહુ પ્રેમથી એ જમવાનું બનાવતો. આજે પણ સ્તુતિની ધારણા કરતાં પણ વધુ સારી રીતે એણૅ ઑલમોસ્ટ બધું કામ પતાવી કાઢ્યું હતું. સ્તુતિની આંખમાં બે પળ હરખના આંસુ આવી ગયા. થોડી વારમાં તો બધું રેડી..!

ડાઈનિંગ ટેબલ પર મહેમાનોને આગ્રહ કરીકરીને સ્તુતિ પીરસી રહી હતી. જમવાનું બહુ જ સરસ બનેલું હતું. બધા રસોઇના વખાણ કરતા કરતા જમી રહ્યાં હતાં. ત્યાં તો સ્તુતિના મામીસાસુ બોલી ઉઠ્યા,

‘સ્તુતિ, તેં તો સૌમ્યને સારો ‘ટ્રેઈન’ કરી દીધો છે હોં’કે..! આજે એણે તને કામમાં કેટલી બધી મદદ કરી કેમ..ખરેખર તું બહુ ભાગ્યશાળી છે કે તને આવો પતિ મળ્યો છે.’

‘હા સ્તુતિ, તારે તો લીલાલહેર કેમ આવો પતિ મળ્યો એટલે. તારી દીકરી સોનમ માટે પણ તું આવો જ વર શોધજે જે એને રસોઈમાં, ઘરકામમાં હેલ્પ કરે..’

બે પળ તો સ્તુતિ સમસમી ગઈ. મનમાં હજારો શબ્દો આવી ગયા પણ એને બોલ્યા વિના ચૂપચાપ ગળી ગઈ. ધ્યાનપૂર્વક એને નિહાળી રહેલી એની સત્તર વર્ષની દીકરી સોનમ તરત બોલી ઉઠી,

‘માફ કરજો આંટી, તમે મમ્મીને કેમ ભાગ્યશાળી કહ્યાં એ જરા સમજાવો ને..મને બહુ સમજ ના પડી..’

‘અરે બેટા, ઘરનો પુરુષ આમ રસોડામાં કામકાજ કરે એ કેવી અદભુત વાત છે. પુરુષોનું કામ તો કમાવાનું હોય…તારા પપ્પાની જેમ રસોડામાં રસોઈ કરવાનું નહીં દીકરા..’

અને વળતી પળે જ સોનમ ટહુકી ઉઠી,

‘તો આંટી, સ્ત્રીઓનું કામ શું?’

‘લે..આ કેવો પ્રશ્ન…સ્ત્રીઓએ ઘર – છોકરા-સામાજીક વ્યવહારો સંભાળવાનું-રસોઈ કરવાની એવું બધું…આવડી મોટી થઈ તો તારી મમ્મીએ તને એટલું પણ નથી સમજાવ્યું કે?’

‘ના..ના..આંટી…વાત એમ છે કે તમે જે લિસ્ટ બતાવ્યું એમાં સ્ત્રીઓએ નોકરી કરવાની, પૈસા કમાવાના..એવી કોઇ વાત તો આવી જ નહીં..અને મારી મમ્મી તો એ બધા કામ ઉપરાંત આ પૈસા કમાવાનું વધારાની જવાબદારી પણ સુપેરે પૂરી રીતે નિભાવે છે. અમારા ઘરમાં તો કોઇ પણ કામ મમ્મીનું કે પપ્પાનું…એવા ભેદભાવ હોતા જ નથી. જે સમયે જે અવેઈલેબલ હોય એણે કામ પતાવી લેવાનું..કામ સારી રીતે પતે એ મહત્વનું..હું પતાવું..મમ્મી પતાવે કે પપ્પા કે મારો નાનો ભાઈ…એ બધું કંઈ મેટર જ નથી કરતું..તો મને એમ થાય છે કે તમે જેમ મમ્મીને ભાગ્યશાળી કહ્યાં એમ પપ્પાને પણ એમની પત્ની ઘરના કામકાજ ઉપરાંત આઠ કલાકની નોકરી કરીને પૈસા કમાઈને એમને આર્થિક રીતે ટેકો આપે છે એ બાબતે એમને ભાગ્યશાળી કેમ ના કહ્યાં મને એ નવાઈ લાગે છે. આવી કોઇ જ વાત અમારા ઘરમાં ક્યારેય ચર્ચાતી નથી કે એને સમજાવવાની મારા મમ્મી – પપ્પાને ક્યારેય જરુર પણ નથી પડી એટલે મને આવી બધી ગતાગમ ના પડે એટલે આપને પૂછાઈ ગયું.અવિનય લાગ્યો હોય તો માફ કરજો..’

એની ધારદાર વાતનો કોઇ જવાબ ‘આંટી’ પાસે નહતો.અંદરખાને એ પણ સોનમની વાત સાથે સહમત થઈ ગયા હતાં.

સૌમ્યએ પ્રેમપૂર્વક સોનમના વાળમાં હાથ ફેરવી અને એના કપાળ પર એક ચુંબન ચોડી દીધું અને બોલ્યો,

 

 

‘મારી વ્હાલી નાનકડી પરી આટલી મોટી ક્યારે થઈ ગઈ..હેં..!’

 

અનબીટેબલ ઃ બેય જણાએ કમ્પલસરી કમાવું જ પડે એવા આજના જમાનામાં પુરુષો ઘરકામમાં ‘મદદ’ કરે છે નો ભાવ રાખ્યા વગર ‘સહિયારી જવાબદારી’ સમજીને કામ વહેંચી લે એ વધુ જરુરી છે. સમાજ્ને એ સ્વીકારતા થોડો સમય લાગશે પણ એની પાસે એના સ્વીકાર સિવાય ભવિષ્યમાં કોઇ ઓપ્શન જ નથી.

अहम ब्रह्मास्मि:

ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’કોલમ

રોજ કંઇક નવું શીખવી જાય છે જીન્દગી,

કેટલા અધૂરા સમજાવી જાય છે જીન્દગી.

આર્જવ…સરસ મજાનો નવજુવાનીયો, તાકાત અને જોશથી ભરપૂર. અદ્વિતીય શારિરીક તાકાતથી છલકતો આ છોકરડો બહુ જ મહેનતુ. ઘર, બહાર હંમેશા લોકોને મદદરુપ થતો રહેતો. લોકોનો માનીતો આર્જવ. એના આ સ્વભાવને કારણે લોકો એની પ્રસંશાના પુલ પર પુલ બાંધી દેતા.

ધીમે ધીમે આ પ્રસંશાનો નશો આર્જવના મનો-મસ્તિષ્ક પર છવાવા માંડ્યો.એ એને પચાવી ના શક્યો. કોઇ પણ વસ્તુનું અતિપણુ નિર્વિવાદપણે ખરાબ જ હોય છે. એવું જ કંઇક આર્જવ જોડે પણ થયું. પસંશાના ઢગલાએ એની સાલસતાને કયારે ભરડો લઈ લીધો અને ક્યારે ઓહિઆ કરી ગઈ એનો એને ખ્યાલ જ ના રહ્યો. એના મગજમાં ગુમાનનો પવન ભરાઈ ગયો.

લોકોને એની જરુર પડે છે પણ પોતાની શારિરીક અને માનસિક તાકાત એટલી બધી છે કે એને કોઇની ક્યારેય જરુર જ નથી પડતી. પોતે એ બધાથી બે વેંત ઊંચો છે, અલગ જ છે.એના સ્વભાવમાં થોડું તોછ્ડાપણું છલકાવા લાગ્યું. વિચારોનો પડછાયો વર્તનમાં ડોકાય જ ને. લોકો લાગણીભીના આર્જવના બદલે આવા અહંકારી આર્જવને ના સ્વીકારી શક્યાં. પરિણામ તો યુગોથી જે આવ્યું છે એ જ.. લોકો ધીમે ધીમે એનાથી દૂર થતા ચાલ્યાં, આર્જવ ધીમે ધીમે એકલો પડવા લાગ્યો.

આર્જવને ઢગલો શોખ હતાં. વળી માનસિક રીતે પણ એકદમ મજબૂત. એને આમ એકલા પડવાનું બહુ અઘરું ના પડયું. ‘આઈ ડોન્ટ કેર..’ લોકો જાય તેલ પીવા.જેને જરુર હશે એ આવશે મારી જોડે પાછા.. બાકી મને ક્યાં કોઇની પડી છે. પોતાની એક અલગ દુનિયામાં પોતાની એકલતા જોડે જીવવા લાગ્યો.

‘એકસરખા દિવસો કોઇનાય જાતા નથી…’

એક દિવસ ઓફિસેથી પાછા વળતાં એના સ્કુટરને એક ટ્રકવાળાએ પાછળથી ધકકો મારી દીધો અને એ હવામાં બે ફૂટ ઊંચો ફંગોળાયો. દ્રશ્ય નિહાળનારાના શ્વાસ તાળવે ચોંટી ગયા. ધ..ડા..મ..ફૂટપાથ પર પછડાયેલ આર્જવે આંખો ખોલી તો સીધો એની નજરે હોસ્પિટલની ધોળી ધોળી દિવાલો જ પડી.પોતાનું માથું જાણે કે ધડ પર જ નહોતું એવું લાગતું હતું, હાથ હલાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો તો એ પણ સજ્જડ પ્લાસ્ટરમાં કેદ..ડાબો હાથ થોડો હલાવી શકાયો તો ચહેરા પર હાથ ફેરવ્યો.કપાળ પર હાથ જતા જ ‘આહ..’ એક હાયકારો નીકળી ગયો. જમીન પર સીધા માથે પછડાયો હોવાથી માથાના પાછળના ભાગે સારી એવી ઇજા થતી હતી. શરીરના જમણા ભાગમાં લકવા જેવી અસર હતી એમ ડૉકટરોની વાત પરથી એ જાણી શક્યો અને એક્દમ જ તૂટી ગયો. એના જેવો હટ્ટોકટ્ટો માણસ સાવ  આમ પરવશ..!!

બધું જૂનું ભૂલીને મિત્રો એને મદદ કરવા લાગ્યાં.પણ એને એ સ્વીકારતા ક્ષોભ થતો. આખી જીંદગી મેં ક્યારેય કોઇની મદદ લીધી નથી તો હવે..આમ તો મારા સ્વાભિમાનને ઠેસ લાગે…કહી પણ ના શકાય અને સહી પણ ના શકાય. મનોમન મૂંઝવણની ચક્કીમાં પીસાતો આર્જવ માનસિક રીતે હતાશ થવા માંડયો. ગર્વ તો ક્યારનોય ચૂર ચૂર થઇ ગયેલો પણ મજબૂરી..!! પોતાના કામ પોતાના હાથે નહતો જ કરી શક્તો. હવે એને પોતાનાથી શારીરિક રીતે નબળા લોકોની હાલતનો પૂરો ખ્યાલ આવવા લાગ્યો હતો. એ લોકોની મજબૂરીને સમજવા લાગ્યો હતો. એના સ્વભાવમાં હવે નમ્રતા આવવા લાગી. એની સમજણ વિકસવા લાગી.લોકોને એની પાસેથી કશું ય નહોતું મળતું એમ છતાં એ હવે મિત્રોથી ઘેરાયેલો રહેવા લાગ્યો. એના વગર કહ્યે લોકો એના કામ ખુશી ખુશીથી કરવા લાગ્યાં.

લગભગ છ એક મહિનાની દોસ્તો અને પરિવારજનોની મદદથી લકવાની અસરમાંથી બહાર નીકળેલો આર્જવ હવે પોતાના અહંકારના કુંડાળામાંથી પણ બહાર નીકળી ગયો

અનબીટેબલ :- શારિરીક તાકાત અને અહંકાર એકબીજા સાથે અપ્રત્યક્ષ રીતે જોડાયેલા હોય છે.

 

કોના બટન કોના હાથમાં !

ફૂલછાબ દૈનિકમાં’નવરાશની પળ’ કોલમ.

સત્ય ઘટનાઓ :

ઇલેક્ટ્રોનિક ડીવાઇસીસને Disconnect કરી દઊં,

લાવ, જિંદગીને જિંદગીથી re-connect કરી દઊં.

–          અજય ઉપાધ્યાય.

અનુજ એક તેજસ્વી વિધાર્થી. હંમેશા ૮૫-૯૦ ટકાની આસપાસ માર્કસ મેળવતો. એને આજકાલ ફેસબુકનો જબરો ચસકો લાગેલો.સવારના ચા ના કપની ચુસ્કીઓની શરુઆતથી માંડીને કોમ્પ્યુટર ટેબલ પર જ જમવાની થાળી લઈને બેસી જતો. મા-બાપના સતત વિરોધ વચ્ચે પણ મિત્રો સાથે રાત -દિવસ ચેટીંગ ચાલુ ને ચાલુ જ. બારમા ધોરણ જેવું કેરિયરની પસંદગીનું મહત્વનું વર્ષ. મા બાપ ક્લાસીસ અને ટ્યુશનની કમરતોડ ફી ભરી ભરીને એને સારા શિક્ષણ આપવાના પ્રયત્નો કરે રાખતા હતાં. પણ આ ભાઈસાહેબ તો ફેસબુકની પિકચર-વીડિયો અપલોડ,લાઇક-ડીસલાઈક, કોમેન્ટ્સ કરવા અને ઉઘરાવવામાંથી નવરા પડે તો ભણે ને..એમાં ને એમાં અભ્યાસક્રમની કોઇ જ તૈયારી ના થઈ શકતાં એણે પરીક્ષા જ ના આપવાનો નિર્ણય લઈ લીધો. મા બાપે બહુ માથા પછાડ્યા પણ બધું પથ્થર પર પાણી.એક તેજસ્વી વર્ષ ફેસબુકની રામાયણમાં હોમાઈ ગયુ.

………….

સવારનો અગિયાર વાગ્યાનો સમય હતો. કોલેજના થોડાક લબરમૂછિયાઓ કોલેજ બંક કરીને મેકડોનાલ્ડમાં જઈને બેઠા.ખભેથી બેગને એક તરફ ફંગોળીને મેકડોનાલ્ડની લાલ ખુરશીમાં ફટાફટ જાતને સેટ કરી. એકાદ નજર સામેના મેનુબોર્ડ પર નાંખી અને એક ગરીબડા જેવા મિત્રને ઓર્ડર લઈ આવવાની જવાબદારી સોંપી. આ લોકો જમવા આવેલા કે શું કરવા..આટલી બધી ધાઇ ધાઈ કેમ હતી સમજાતું નહોતું..!! એટલામાં એક જણે પોતાનો આઇફોન કાઢ્યો..બીજાએ પોતાનું ટેબલેટ..ત્રીજાએ લેપટોપ..ચોથાએ કાનમાં આઇપોડના સ્પંજવાળા ઇયરપ્લગ ભરાવ્યાં. બધાં એકદમ જ બીઝી થઈ ગયા !! ‘હર એક ફ્રેન્ડ જરુરી હોતા હૈ..’ મોબાઈલવાળો ફ્રેન્ડ વળી ચેટીંગમાં એક છોકરી જોડે વાતો કરી રહેલો..પેલો આઇફોનવાળો કોઇ અંગ્રેજી ધૂન પર સાથળ પર હથેળીથી તાલ મિલાવી મિલાવીને ‘તાલ સે તાલ’ મિલા કરી રહયો હતો. બીજો એક છોકરો મોબાઈલમાં આ બધી હરકતોના ફોટા પાડીને ફેસબુક પર સ્ટેટસ અપડેટ કરવા લાગ્યો…. ‘અત્યારે અમે મેકડોનાલ્ડમાં એન્જોય કરી રહ્યાં છીએ…I am lovin it..!!’ ત્યાં તો મોબાઇલ..લેપટોપ બધામાં નેટ પરના બીજા મિત્રોની લાઈક, કોમેન્ટ્સ આવવા લાગી. વળી એ કોમેન્ટ્સ  લાઈક,વળતી કોમેન્ટ્સ ..મિત્રો જ મિત્રો..બધાંય બહુ જ નિષ્ઠાપૂર્વક પોતપોતાની ‘સોશિયલ નેટવર્કીંગ લાઇફ’ મેનેજ કરી રહેલા. ઓર્ડર લઇને આવેલો ગરીબડા છોકરા પાસે લેટેસ્ટ મોબાઈલ કે લેપટોપ કંઇ જ નહોતું એટલે એણે આજુ બાજુ નજર દોડાવતા ‘મિત્રોથી ઘેરાયેલ પણ એકલવાયો જીવ’નું દુઃખ અનુભવતા પોતાનું બરગર ખાવાનું ચાલુ કર્યું..

——————————–

હાઇ વે પર ફુલ સ્પીડમાં એક બાઇક જઈ રહ્યું હતું. એના પર એક કપલ બેઠેલું. છોકરો કાનમાં બ્લ્યુ ટુથ ભરાવીને પોતાની મિત્ર સાથે વાતો કરી રહેલો.પાછળ બેઠેલી એની ગર્લફ્રેન્ડ આ બધાથી અલિપ્ત થઈને એના ફ્રેન્ડ જોડે મોબાઈલ પર આરામથી મેસજમાં ચેટ કરી રહેલી. ત્યાં જ એક ટ્રકવાળો સામેથી ફુલસ્પીડમાં આવતાં બાઈકવાળો ગભરાઈ ગયો થોડો બેધ્યાન હોવાથી તરત બેલન્સ ગુમાવી દીધું અને પરિણામ જે આવી શકે એના કરતાં પણ વધુ કરુણ. છોકરો માથાની પાછળના ભાગે જોરદાર ચોટ લાગતા કોમામાં અને છોકરીના પગે, હાથે, પાંસળીમાં થઈને ટોટલ ૭ ફેક્ચર!!

——————————

મા-બાપ પોતાના બે સંતાનો જોડે દિવાળીમાં ૩-૪ દિવસનો પ્રોગ્રામ બનાવીને ફરવા નીકળ્યાં. માંડ માંડ તો સમય નીકળેલો આટ્લો.જેટલુ થાય એટલું એન્જોય કરી લેવું છે. પણ આ શું…ગાડીમાં એકબીજા જોડે વાત કરવાને બદલે દીકરી પોતાના મોબાઇલમાં મેસેજીસમાં બીઝી…દીકરો વીડીઓ ગેમ રમવામાં…એટલામાં પત્નીની બૂમો પડી..આ તો કંઇ રીતે ચાલે યાર…શું થયું પણ..? પતિદેવ ઉવાચ…અરે…મારા મોબાઈલમાં નેટ નથી ચાલતું.. આટલા બધા દિવસ તો નેટ..ફેસબુક..વગર કેવી રીતે ચલાવાય…તમે આનો કોઇ રસ્તો કાઢો..એવામાં પતિદેવે અચાનક બ્રેક મારવી પડી..બધાયના જીવ અધ્ધર..જોયું તો સામેથી એક છકડાવાળો ખભા અને કાનની વચ્ચે મોબાઇલનું રમકડું ભરાવીને વાતો કરતો કરતો લહેરથી છકડો ચલાવતો ચલાવતો એમની ગાડીને ઘસાઇને જ નીકળી ગયેલો અને એ વાતનું એને ધ્યાન પણ નહોતું. પતિદેવ સચેત ના હોત તો રામ નામ સત્ય જ…

—–

અનબીટેબલઃ માણસ માટે ટેકનોલોજી શોધાઈ છે કે ટેકનોલોજી માટે માણસ ઘડાયો છે એ જ નથી

સમજાતું કે કોણ કોના દિલોદિમાગ પર રાજ કરે છે..કોના બટન અને કંટ્રોલ કોના હાથમાં..!!!

થોડું ચલાવી લીધું હોત તો.

આજના ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો લેખ

हर एक बात पे कहेते हो तुम, के ‘तु क्या है ?’

तुम्ही कहो के ये अंदाझे गुफ्तगु क्या है ?

जला है जिस्म जहां दिलभी जल गया होगा

कुरेदते हो जो अब राख, जुस्तजू क्या है ?

– મિર્ઝા ગાલિબ

ઘરના બારણેથી થાકેલા પાકેલા કામકાજી ડગલાં હજુ તો ઊંબરો ઓળંગે ત્યાં તો  સાસુમાએ છ મહેમાનોના આવવાની વાત  કરતા જ પૂજાની કમાન  છટકી.

‘આમ અચાનક તો આવા પ્રોગ્રામને કેમનું પહોચી વળાય? વળી આ તો રોજનું થયું. મમ્મીજી, આવા ‘ટાઇમપાસીયા’ મહેમાનો જમવા ટાણે જ આવી પહોચે અને તમે વળી એમને ‘જમીને જજો, જમીને જજો’નો આગ્રહ કર્યા કરો.આપણે એમને ત્યાં દિવાળીમાં એક દા’ડે જઈએ તો એક કપ ચા અને થોડા નાસ્તાથી પતાવી દે છે’.

પછી મનોમન થોડું બબડી લીધું , ‘બહુ થયું આજે તો હવે. મમ્મીજીનું આવું વર્તન તો કેમનું ચલાવી લેવાય? ના..ના..આજે રવિનને આવવા દે આ બબાલનો કાયમ માટે ફેંસલો લાવી જ દેવો છે. આ શું રોજ રોજની કચ કચ ને કકળાટ’

પૂજાના સાસુ તોરલબેન પણ એમના બેડરુમમાં પતિદેવ કૃષ્ણભાઈ સમક્ષ થોડાક ફેરફાર સાથે આ જ શબ્દો ઉચ્ચારી રહેલાં, જેનો મતલબ પણ સ્પષ્ટપણે પૂજા-એમની થોડી મનસ્વી પુત્રવધૂ જોડે હવે વધુ સમય રહેવા માટેની નારાજગી બતાવતા હતાં.

છેલ્લાં દસ વર્ષથી સાથે રહેતા કુટુંબમાં આજે આ વિખવાદની ડમરીઓ જરા વધારે જોરથી ફુંકાતી હતી. એના ચકરાવામાં સમસ્ત પરિવારજનો આવી ગયા. એ ડમરીઓનું જોર બે ઘર છૂટા પડવાની વાતના તારણ પર આવીનેજ ઓસર્યું.

————–

હાશ..મારું પોતાનું ઘર. મારા ઘરની હું એકલી રાણી.કોઇની રોકટોક નહીં મારા સમયે ઊઠીશ અને મારી રીતે કામકાજથી પરવારીશ. મારા સમયે હું ઘરની બહાર પણ જઈ શકીશ. મારી અનુકૂળતાએ મહેમાનોને બોલાવી શકીશ અને ના ફાવે એમ હોય તો કોઈની રજા લીધા વગર ના પણ પાડીને પ્રોગ્રામ પોસ્ટપોન્ડ પણ કરી શકીશ. વળી એમની સાથે કેટલા અને કયા પ્રમાણમાં સંબંધ રાખવા એના વિશે  પણ હવે હું જ મારી પોતાની વ્યવહારીક બુધ્ધિથી  નિર્ણય લઇશ.

આજે સાંજે શું બનાવીશું ને કાલના લંચમાં કઈ શાકભાજીની તૈયારી કરવાની જેવી કોઇ જ જાતની પૂછપરછની બારીએ નહીં ડોકાઈ રહેવાનું..આજે કઇ ચાદર પલંગ પર પાથરવીથી માંડીને ઘરના બગીચામાં કયા પ્લાન્ટસ નંખાવવા ત્યાં સુધીની બધીજ વાતોમાં હવે કોઇ જ કચકચ નહીં. મન ફાવે એમ જીવો..અહાહા…

પૂજા અને તોરલબેન બેયના થોડા મહિના તો આવા મુક્તિના નશામાં ચકચૂર વીત્યાં.

—-

આજે તોરલબેનને થોડો તાવ આવતો હતો. રસોઈણબાઇ રાખેલી પણ એનો બાબો આજે બીમાર હતો તો એ પણ રજા પર.વળી પતિ કૃષ્ણભાઈને આંખે મોતિયો..તે અડધું પડધુ દેખાતું પણ્ નહોતું.  તોરલબેન માંડ માંડ ઊભા થયા અને જેમ-તેમ કરીને ખીચડી બનાવીને છાશ સાથે પેટમાં નાંખી.ખાસ કંઇ ખવાયું નહીં. જેમ તેમ કરીને લૂસલૂસ ખાઈ લીધું. દવાઓ ગરમ પડતી હતી તો ખાવાનું પેટમાં ટકતું નહોતું. ઊલ્ટીઓ પર ઊલ્ટીઓ ચાલુ થઈ ગઈ. છેલ્લે અશક્તિના કારણે એ બાથરુમના વોશબેઝિન આગળ જ પટકાઇ પડ્યાં ને રડી પડયાં…કાશ,એમણે વહુ,દીકરા જોડે ‘થોડું ચલાવી લેવાની’ વૃતિ રાખી હોત, થોડું નમ્યા હોત તો આજે આ દિવસ તો ના આવતને..હવે તો દીકરા -વહુને બોલાવીશું તો આવશે ને પાછા પણ જતા રહેશે..પણ રોજ  સહેજ નવરા પડતા આ ઘરને કાળું ધબ્બ અંધારુ જે ધેરી વળે છે એને નાથવાનો કોઇ કાયમી ક્યાં છે હવે..?

પૌત્રની નટખટ ટીનેજરી વાતો, મિત્રોથી અને વહુ ને દીકરાના રોજરોજના કામકાજી દિવસના ધમાલોના પ્રસંગોથી આ ઘર કેવું હર્યુ ભર્યુ હતું, પણ હવે…!!

ચેનલો ફેરવતા કૃષ્ણભાઈઃ

‘બળ્યું હવે આ ટીવી પર મનગમતા પ્રોગ્રામો જોઇ જોઇને પણ કેમના દા’ડા પસાર થાય…હવે તો કોઇ ‘આ’ નહીં ને ‘પેલી’ ચેનલ મૂકોની મગજમારી કરવાવાળું પણ ઘરમાં નથી. મનગમતા કાર્યક્રમો જોવાની પણ મજા નથી આવતી..આ બધું શું થઇ ગયું…!!’

———-

‘રવિન, આ દૂધવાળો આજે નથી આવ્યો ..જઈને જરા ડેરીએથી બે કોથળી દૂધ લઈ આવને. આ દૂધના ચકકરમાં પરીનને સ્કુલબસ છૂટી જશે ‘.

‘અરે પૂજા…પપ્પાને કહે ને કે…’  રવિને તરત જ જીભ કચડી અને ઊંઘરેટી આંખો મસળતો મસળતો ડેરીએ જવા ઉપડયો.

પરીનને સ્કુલે મોકલીને દંપતિ ચાના કપ સાથે ડાઇનિંગ ટેબલ પર બેઠા બેઠા વાત કરતું હતું,

‘આ મહિને કેટલી કરકસર કરી પણ ખબર નહીં કેમ..કંઇ જ હાથમાં બચ્યું નહીં. બધું ય આ નવા ઘર, ગાડી અને ફ્રીજ, એલસીડી, વોશિંગ મશીનના હપ્તા, પરીનની સ્કુલફીમાં જ જતું રહ્યું. હજુ તો કામવાળીનો પગાર, ગેસનો બાટલો, મહિનાનું કરિયાણું તો બાકી..વળી પહેલાં દર બે-ત્રણ મહિને એકાદ નાની ટ્રીપની મજા માણી લેતા હતા, બે-ચાર નવા આવતા પિકચરો જોઇ લેતા હતા એ બધું તો હવે આવતા ૩-૪ વર્ષ સુધી તો સ્વપ્ન જ લાગે છે.  એક્દમ જીંદગીમાં જવાબદારીઓના પહાડ ખડકાઇ ગયા.

સસરા જોડે જીદ કરીને પરીનને આ મોંઘી દાટ ફીઓ ભરીને શહેરની સૌથી સારી સ્કુલમાં એડમીશન અપાવેલું..જો આમ જ બધું  ચાલતુ રહ્યું તો ક્દા્ચ એક દિવસ એને આ સ્કુલમાંથી ઊઠાડી લેવાનો વારો આવશે. આ મોંઘવારીના વધતા જતા ચકકરોમાં તો રોજ જાતને ચકકર આવી જાય છે..ક્યાં અટકશે આ બધું ?

સાથે રહેતાં હતાં તો પપ્પાની દૂરંદેશી સ્વભાવને કારણે એમણે કરેલી બચતો અને મમ્મીના ધીર શાંત સ્વભાવને કારણે આવી બધી માનસિક તકલીફોનો સામનો કરવાનો વારો ક્યારેય નથી આવ્યો.કાશ..થોડી સમજ અને ધીરજ રાખીને એમનું કચકચીયું વર્તન ‘થોડું ચલાવી લીધું ‘હોત તો.. ‘

એવામાં સામે ભીંતઘડિયાળે ૧૦ ના ડંકા વગાડ્યા અને પૂજાને યાદ આવ્યું કે હવે તો એની પાસે પોતાનું વ્હીકલ પણ નથી. ઓફિસે તો બસમાં જ જવાનું છે. જો આમ જ વાતો કરવા બેસી રહ્યાં તો તો..

અનબીટેબલ :- માનવી એના વર્તનના દરેક પરિણામ માટે પોતે જ જવાબદાર હોય છે.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

અભિપ્રાય

આજનો ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો લેખ.

આખે આખી વ્યક્તિને એક વ્યાખ્યામાં કેદ કરી દીધો

કિનારે ઊભા રહીને દરિયાને હથેળીમાં કેદ કરી દીધો..

નવા ઘરમાં રહેવા આવ્યાને થોડો સમય થયો ત્યાં જ  ઘરમાં કથા રાખવાની લજામણીની તીવ્ર ઇચ્છાને માન આપીને અભિનવે સંબંધીઓનું લિસ્ટ બનાવવા માંડ્યું. બહુ જ કાપકૂપ પછી પણ લિમિટેડ બજેટમાં માંડ અંગત ગણી શકાય એવા પચાસેક નામ જ પોસાય એમ હતાં. એમાં વળી લજામણી નવા ઘરના આજુબાજુના પાડોશીઓના નામ ઉમેરે રાખતી હતી એટલે અભિ થોડો અકળાયો.

‘લજ્જા..બસ કર હવે. પાણી માથાથી ઉપર જાય છે’

એવામાં બારણે ટહુકો પડ્યો,

‘લજામણીબેન..કંઇ કામ કાજ હોય તો કહેજો..અને લો આ ચા પાણી કરી લો.’

સામે જ બારણે રહેતા રીતુબેન ચા અને થોડા બિસ્કીટની  ટ્રે લઈને આવ્યાં.

લજામણી તો અહોભાવના ભાર નીચે દબાઇ જ ગઇ.

‘વાહ કેટલા સરસ પાડોશી મળ્યાં છે. નસીબદારને જ આવા પાડોશી મળે.’

અને રીતુબેન પણ આરામથી સામેની ખુરશીમાં ગોઠવાઈ ગયા. વાતવાતમાં એંમણે આજુબાજુવાળા પાડોશીઓની આખે આખી હિસ્ટ્રી કહી દીધી.

લજામણી પણ એમના આ ઉપકારના બોજ હેઠળ અભીભૂત થઈ ગઈ અને પાડોશીઓને કથામાં બોલાવાના લિસ્ટમાંથી  ધરાર ‘પીન્કીબેન’ નામ કાઢી નાંખ્યું.

‘સાવ જ એકલવાઈ, લોકોથી અતડી અતડી રહેતી આ સ્ત્રી ડીવોર્સી છે. એકના એક ૧૫ વર્ષીય દીકરાને હોસ્ટેલમાં મૂકી દીધો છે અને પોતે અહીંયા એક બેંકમાં નોકરી કરવાને બહાને….છી છી…ઠીક છે,ગામ હોય ત્યાં ગંદકી તો હોય જ…આપણે દૂર રહેવાનું’

લજામણી અને અભિનવે રંગેચંગે કથાનો પ્રસંગ પતાવ્યો અને ધીમે ધીમે નવા ઘરમાં સેટ થવા લાગ્યાં.

છેલ્લાં થોડા દિવસથી લજામણીને કમરમાં સખત દુઃખાવો થતો હતો. ડોકટરને બતાવતા ‘પથરી’નું નિદાન થયું. લજામણીથી આજે તો ઉભા પણ નહોતું થવાતું. એવામાં અભિનવને પણ ટાઇફોઈડની અસર થઇ ગઈ. હવે..

અમી અને પ્રકાશ તો બહુ જ નાના હતા. એમના સગા વ્હાલા પણ બીજા શહેરમાં.

એકાદ દિવસ તો જેમતેમ કરીને કાઢ્યો પણ  હવે તો લજામણીથી સાવ જ ઉભા નહોતું થવાતું. કેટલા દિવસ છોકરાઓને બહારનું ખાવાનું ખવડાવવું ?

રીતુબેન આવીને એકાદ વાર ‘કામ હોય તો કહેજો’ની ફોર્માલીટી નિભાવી ગયા હતા પણ  એમના વોઇસ ટોન પરથી એમને કંઇ કહેવાનું મન જ ક્યા થાય એમ હતું ?

‘શું કરું ..શું કરું’ ની વિચારધારામાં ઘરના બેલે ખલેલ પાડી. અમીએ દરવાજો ખોલતાં જ લજામણીની આંખો વિસ્મયથી પહોળી થઈ ગઈ. બારણે પીન્કીબેન ઉભેલા અને સાથે મેથીના થેપલા અને બટેટાના શાક અને પુલાવના ડબ્બા સાથે ચાનું થર્મોસ પણ હતું.

‘લજ્જાબેન..આ લો..ચાલો બધું ગરમ ગરમ  છે. તમે બધાંય જમી લો.’

પણ…પણ…લજામણીની આંખો અને મોઢું શરમથી ખુલી જ ના શક્યાં.

પછી તો લંચ અને ડીનર માટે નિયમીતતાથી પીન્કીબેનના ઘરેથી જ ટીફીન આવી જતું.  ૩-૪ દિવસમાં લજામણીની અન અભિનવ બેયની તબિયત સુધારા પર થતાં બેય જણ એક સરસ મજાની ગિફ્ટ પેક કરાવી આભારવિધીના ઇરાદાથી પીન્કીબેનના ઘરે બેસવા ગયા.

થોડી ફોર્મલ વાતચીત પછી પીન્કીબેનને લજામણી જોડે એક ‘કમ્ફર્ટ લેવલ’ સેટ થતું હોય એમ લાગતા આપો આપ જ દિલમાં ધરબી રાખેલો તક્લીફોનો સમુદ્ર ઉલેચાઇ ગયો.

પીન્કીબેન બેંકમાં બહુ જ ઊંચી પોસ્ટ પર હતાં. એમના ભૂતપૂર્વ પતિદેવ્ને ઓફિસની સેક્રેટરી જોડે પ્રેમ થઈ જતાં ખુલ્લે આમ એને ઘરમાં લાવીને રંગરેલિયા કરતા હતા જે પીન્કીબેનથી સહન ના થતા તેમણે ચૂપચાપ એમના રસ્તામાંથી ખસી જઈને ઘર છોડીને સ્વમાનભેર દીકરાને એકલપંડે ઉછેરવાની પસંદગી કરી હતી.

 

જોકે છૂટા પડ્યા પછી પણ એમની કસોટી પૂરી કયાં થયેલી ! લાંબી માંદગીના ખાસા એવા રિપોર્ટો કઢાવ્યાં પછી અંતિમ પરિણામ રુપે ત્રીજા સ્ટેજનો કેન્સર જેવો વિકરાળ રાક્ષસ એમની સામે જડબા ફાડીને સામે ઉભો હતો. જેની જાણ એમણે હજુ સુધી કોઇને નહોતી કરી. પોતાના દીકરાને પણ નહીં. પોતે હવે થોડા જ સમયની મહેમાન છે એવી પાકી ખાતરી થતાં જ એમણે પોતાના દીકરાને હોસ્ટેલમાં મૂકી દીધો.પોતાના મૃત્યુ પહેલા એ દીકરાને સ્વાવલંબી બનાવવા માંગતા હતાં. પણ પોતાની અતિશય મમતાનો સલામત છાયો એને કદી મોટો નહી થવા દે એવુ લાગતા દિલ પર પથ્થર મૂકીને દીકરાને પોતાનાથી થોડો દૂર કરી દીધો. આ બધી ધમાલમાં એમની દુનિયા ફક્ત એમના દીકરાની આસપાસ જ ગૂંથાયેલી રહેતી. જાતેજ પોતાની સમસ્યાઓના સમાધાન શોધતા અને એનો ઉકેલ લાવતા એના પરિણામે એમની પાસે આજુ-બાજુ કોણ રહે છે ને કોણ નહી એ જાણવા માટે સમય પણ નહતો રહેતો. પરિણામે પાડોશીઓ એમને ઘમંડી માનવા લાગેલા. પણ એમને એની દરકાર કરવાનો સમય પણ ક્યાં આપેલો ઉપરવાળાએ ! આટલું બોલતા બોલતાં તો પીન્કીબેન સાવ જ તૂટી ગયા અને આંખોમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી.

સામે પક્ષે લજામણી તો સ્તબ્ધ જ થઈ ગઈ. પોતાની જાત પર શરમ આવવા લાગી કે  રીતુબેન અને બીજા પાડોશીઓના અભિપ્રાય સાંભળીને આમના વિશે પોતે કેવી પોકળ કલ્પનાઓ કરી લીધેલી. હીરા જેવા માણસને પોતે કાચ સમજી બેઠેલા. હવે એમને બરાબર સમજાઇ ગયું કે માણસને  આમ ઉપરછલ્લ્લો ક્દી ના ઓળખી શકાય..એને ઓળખવા તો એના તળ સુધી ડૂબકી મારવી પડે ત્યારે એના સાચા મોતી પામી શકાય.

અનબીટેબલ :- કોઇના અભિપ્રાયોના પાયા પર તમારા સંબંધોની ઇમારત ક્યારેય ના ચણશો. કુછ અપની અક્કલ ભી દોડાઓ…

વિશ્વસનીય સેતુ

આજનો ફુલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો લેખ.

ચાલ જીંદગી આજે તને ફરીથી જીવું

જે ભૂલો કરી છે,એને મઠારીને જીવું…

‘મમ્મીજી, આજે મારે ઓર્ડરમાં જવાનું છે. મોટી પાર્ટી છે. સારી એવી કમાણી થશે એમ લાગે છે. આજે આપણે કોઇ એક વસ્તુ બનાવી દઈએ જમવામાં તો ના ચાલે ? મારો સમય સચવાઈ જશે, પ્લીઝ ‘

‘વહુરાણી, તમે આ કામ ચાલુ કર્યુ ત્યારે ચોખવટ થઈ જ ગયેલી કે ઘરનું કામ પહેલાં. એ છોડીને તમે બહાર જવાનું નામ નહી લો. વળી તમારા સસરાને દીવાળીના તહેવારમાં પૂરી,મઠો, કઢી, મટર-પુલાવ, બટાકાનું શાક અને એકાદ ફરસાણ જેવું કંઇક ખાવાનો મૂડ છે. તમારે તો આ ઓર્ડરનું રોજનું થયું પણ  તહેવાર તો વર્ષમાં એક જ વાર આવે છે. આમ જવાબદારીથી ભાગવાની વાતો ના કરો ‘

અને પૌરવી સ્તબ્ધ. આજ કાલ તો વળી કામવાળી પણ નહોતી આવતી. આટલી બધી રસોઇ બનાવવા બેસે તો તો પતી ગયું. એ તરત નિવેદન પાસે ગઈ.

‘નિવુ, આ મમ્મીને સમજાવ ને જરા. જો ને કેવું નાના બાળક જેવું વર્તન કરે છે.’

નિવેદને આખી વાત શાંતિથી સાંભળી અને કહ્યું ઃ

‘પૌરવી, હું તારી વાત સમજુ છું. તને કામની આળસ નથી એ વાત પણ સ્વીકાર્ય. તારે આ પાર્લરની મજૂરી પણ મારા ઓછા પગારના લીધે જ કરવી પડે છે એનો મને અફસોસ છે .પણ તને તો ખબર છે, હું મમ્મી કે પપ્પાની સામે ક્યારેય નથી બોલતો. તું તારી રીતે રસ્તો શોધી લે ને એમાંથી. મહેરબાની મને વચ્ચે ના પાડ ‘

આટલું બોલીને ટ્રાઊઝરમાં પર્સ અને રુમાલ સરકાવતો એ ઓફિસે જવા નીકળી ગયો. પાછળ છોડી ગયો પ્રેમલગ્ન કરી અને વાયદાઓના મિનારો ચણેલી સ્વપ્ન નગરીના તૂટેલા ભંગારના અવશેષો પર મજબૂરીના આંસુ સારતી પૌરવીને. બે મિનીટ રહીને પૌરવીએ મન મક્કમ કર્યુ અને ફટાફટ પૂરી, શાક બનાવી દીધા. મઠો તો ફ્રીજમાં પડેલો જ હતો. જેમ તેમ થોડું લૂઝ લૂઝ ખાઈને, પાર્લરનો સામાન પેક કરીને સાસુમાને આવજો – જય શ્રી ક્રિષ્ણા કહેતી નીકળી ઘરની બહાર નીકળી ગઈ.

સાંજે તો પૌરવીએ મકક્મતાથી નિવેદનને બહારથી ભાજીપાઊં પેક કરાવીને જ ઘરે જવાનું કહી દીધેલુ. થાકેલી પાકેલી પૌરવીએ ઘરમાં પગ મૂકતા જ ધારણા અનુસારનું વાતાવરણ જોયું. પણ બધાયની સામે આંખ આડા કાન કરીને બાથરુમમાં જઈ શાવર લઇને ફ્રેશ થઈને, જે થશે બીજા દિવસે જોયું જશે..અત્યારે તો માનસિક કે શારીરિક સહેજ પણ તાકાત નથીવાળી કરીને સીધી જ પલંગમાં આડી પડી.

એના આ વર્તનથી નિવેદને એના મમ્મી – પપ્પાનું ખાસું એવું સ્વસ્તિવચન સાંભળવું પડ્યું જે એણે ચૂપચાપ સાંભળી લીધું અને છેલ્લે બગાસા ખાતો ખાતો ઉઠીને બેડરુમમાં ભરાઈ ગયો.

બીજા દિવસે સૂરજ કાળા કિરણો સાથે જ ઉગેલો.

‘પૌરવી, આ આમારું ઘર છે. અમારા કહ્યામાં ના રહેવું હોય, આમ બેફામ વર્તન કરવું હોય તો તમે તમારું અલગ ઘર કરી લો’

પૌરવીને આ અપમાન  હાડોહાડ લાગી ગયું.

‘નિવેદન, શું આમ કાયરની માફક સાંભળ્યા કરો છો. લગ્ન કરતી વેળા તો ઘર છોડીને ભાગીને પણ મારી સાથે પરણવા તૈયાર હતાં. તો એ શૂરાતન હવે કયાં ગયું ? તમને પણ ખબર છે કે મેં કયારેય કોઇ જ જવાબદારીમાંથી હાથ નથી ખેંચ્યો. આ ફકત મારો સમય સાચવવાની વાત હતી. એક સમય આખી રસોઇ ના થઇ ઘરમાં તો કયું મોટું આભ તૂટી પડ્યું ? તું કંઇ બોલતો કેમ નથી? તું નથી બોલતો એટલે મારે બોલવું પડે છે. દીકરાનું બોલેલું મા બાપ ભૂલી જશે પણ પારકી જણેલી વહુને તો વ્યાજ સમેત પાછું માથે મારશે. થોડો તો સપોર્ટ કરો મને ‘

‘સોરી પૌરવી, તારે જે બોલવું હોય એ તને છૂટ પણ મને આ બધું નહીં ફાવે’

‘ઓ.કે. તો ચાલો આપણું અલગ ઘર કરી લઈએ’

‘ના પૌરવી,એ તો કેમ શક્ય છે ?’

‘અરે, મારી અને તમારી કમાણી થઈને આંક્ડો ૨૫,૦૦૦ પર તો પહોંચી જ જાય છે. પછી શો વાંધો છે ?’

‘ના.એ શકય નથી. તું જ કોઇ વચેટીયો રસ્તો શોધી લેજે આનો, ગુડ નાઈટ. સૂઇ જા હવે..તમારે તો ઠીક મારે કાલે ઇમ્પોર્ટન્ટ મીટીંગ છે’

સવારે નિવેદન આંખો ચોળતો ચોળતો પથારીમાથી ઉભો થયો અને રોજની ટેવ મુજ્બ સીધો બાથરુમમાં ઘૂસ્યો ત્યાં એની નજર વોશ-બેઝિન પરના કાચ પર ફરફરતા કાગળ પર પડી.

‘ગુડ મોર્નિંગ નિવેદન, હું તારા ઘરમાં અઢળક અરમાનો સાથે પ્રવેશેલી. જીવનના દરેક રસ્તે આપને એક-બીજાનો હાથ પકડીને ચાલીશું, એક બીજાની તકલીફોને પોતાની, આપણી સમજીને એનો નિવેડો લાવીશું, એકબીજામાં મૂકેલો ભરપૂર વિશ્વાસ પ્રેમથી જાળવીશું, તારુ સ્વમાન એ મારુ અને મારું એ તારું સમજીને એના રખોપા કરીશું અને જીંદગી હસી – ખુશીથી જીવીશું. તારા પર બહુ વિશ્વાસ મૂકેલો મેં. પણ તું એ બધામાં નાપાસ થયો ડીયર. ‘મારી તકલીફો સહિયારી અને તારી એ તારી’ જેવું તારું સ્વાર્થી વર્તન મને બહુ પીડા આપતું હતું. હું મારા મા બાપ, સગા સંબંધી બધાયને છોડીને તારી પાસે આવી અને તું એક તારા મા બાપને આપણી વાત પ્રેમથી સમજાવવા, ગળે ઉતારવા જેવી વાતમાં પણ સાથ ના આપી શકે એ ક્યાંનો ન્યાય ? ના તું એક સારો પતિ બની શક્યો કે ના એક જીમ્મેદાર દીકરો. મારે મારા દીકરા માટે આવો બેજવાબદાર અને વિશ્વાસ સાચવવામાં ઊણૉ ઉતરે એવો પિતા નથી જોઇતો. તું તારી જીન્દગી આરામથી જીવ મને તો મારી જાત પર પૂરો વિશ્વાસ છે. મારું હું ફોડી લઇશ. મને શોધવાની કે પાછી બોલાવવાની કોશિશ ના કરીશ. જય શ્રી ક્રિષ્ણા’

અને નિવેદન કોઇ જ સંબોધન વગર પૂરો થયેલો પત્ર લઇને પસ્તાવાથી નહાતો ઉભો રહ્યો,

‘કાશ, પોતે ઘરમાં બેય પક્ષે સંતુલન રાખવાની,  સમજના દોરાથી જોડવાની થોડી પણ દરકાર કરી હોત, બેય પક્ષ વચ્ચેનો ‘વિશ્વસનીય સેતુ’ બનવાનો પ્રયત્ન કર્યો હોત તો આજે જીવનમાં આવો સમય તો ના આવ્યો હોત ને.’

અનબીટેબલ  :- જવાબદારી જવાબદારીપૂર્વક પૂર્ણ કર્યા જેવો સંતોષ દુનિયામાં બીજો કોઈ નથી.

-સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

સહનશક્તિ

 પંખીવછોઇ કોઇ એકલી જગાને તમે માળો કહેશો કે બખોલ?

                   જોવાતી હોય કોઇ આવ્યાની વાટ ત્યારે ભણકારા વાગે કે ઢોલ ?

 

-રમેશ પારેખ

 

‘મારા પ્રિન્સને તો કોઇ પણ વાતે સહન કરવાની ટેવ નથી. લગ્નજીવનના દસ વર્ષ પછી માંડ માંડ ભગવાન રીઝ્યા અને આ રતન મારી ઝોળીમાં આપેલું.  ‘દેવનો દીધેલો  -રીકીન’. તમને તો ખબર છે કે, અમારે ત્યાં પૈસાની રેલમછેલ છે. કોઇ જ વાતની કમી નથી.અત્યંત લાડકોડમાં ઉછરેલો છે મારો દીકરો. આમ બહુ ડાહ્યો છે. પણ એને ના ગમતી વાત હોય તો એનાથી સહન ના થાય. એ તરત જ વળતો પ્રહાર કરી બેસે છે’.

 

રીતુબેન પોતાની નવી-નવી બનેલી બહેનપણી ઉષ્માબેન જોડે  પોતાના હીરો હીરાલાલ, કનૈયા કુંવર, પ્રિન્સ ચાર્મિંગ જેવા સુપુત્ર રીકીનના ભરપેટ વખાણ કરી રહેલા.થોડા ગર્વીલાભાવે એનું ‘સહેજ પણ સહન કરવાની ટેવ નથીનું રીકીન પુરાણ’ આલાપી રહ્યાં હતા. ઉષ્માબેન પણ આ ગાંડી ઘેલી પૈસાદાર માના દરેક વાક્યને ધ્યાનપૂર્વક સાંભળીને મનોમન થોડી હસી રહ્યાં હતાં.

 

એવામાં રીતુબેનને ધ્યાન ગયું કે પોતે તો દીકરાને વખાણવામાંને વખાણવામાં ઉષ્માબેનને ચા – નાસ્તાનું કંઇ પૂછ્યું જ નહોતું.

 

‘ઉષ્મા તું શું લઈશ, ઠંડુ કે ગરમ ?’

 

ઉષ્માબેનનો ચાનો સમય થઈ ગયો જ હતો. એટલે એમણે ચાની ઇચ્છા જ પ્રદર્શિત કરી.

 

‘રવજી, બે કપ આદુ -ફુદીના અને લીલી ચા નાંખેલી સરસ મજાની ચા બનાવજે ને. પહેલાં નાસ્તાની પ્લેટસ આપી જા તો અહીં ‘

 

અને રવજીભાઈ નાસ્તાની પ્લેટસ લઈને પાંચમી મિનીટે ડ્રોઈગરુમમાં હાજર.

 

‘અમારા રવજીભાઈ બહુ જ પંકચ્યુઅલ. સવારના નાસ્તા કે બેડટીમાં સહેજ પણ મોડું થાય તો રીકીનનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને. એનાથી કોઈની રાહ જોવાની વાત સહેજ પણ સહન ના થાય’

 

અને ઉષ્માબેને ‘સહન ના થાય’ ના  લિસ્ટમાં થયેલો એક ઓર વધારો ‘ સાંભળતા સાંભળતા સામેની પ્લેટમાંથી સમોસું હાથમાં લીધું.

 

એવામાં રીતુબેનના મોબાઈલમાં રીંગ વાગી.

 

સ્ક્રીન પર નજર પડતાં જ એમનું મોઢું સ્મિતથી ભરાઈ ગયું.

 

‘આ તો મારો પ્રિન્સનો નંબર, એક્સક્યુઝ મી’

 

સામે છેડેથી આવતો અવાજ સાંભળીને રીતુબેન ચોંક્યા. આ મારા રીકીનનો અવાજ નથી. આ તો બીજો કોઇ છે..કોણ હશે ? હજુ તો એમની શંકાનું સમાધાન  થાય ત્યાં તો સામેના પક્ષની વાત સાંભળીને રીતુબેનના હોશકોશ ઉડી ગયા.

 

‘શું વાત કરો છો..આવું કંઇ રીતે બની જ શકે..તમે ખોટું બોલો છો..’

 

અને ધ્રાસ્કાભરેલા અવાજ સાથે કાંપતા હાથમાંથી રીતુબેનના હાથમાંથી ફોન નીચે પડી ગયો ને સોફામાં ધબ…દેતાકને બેસી પડયાં.

 

ઉષ્માબેન એકદમ ઉભા થઈ ગયા. ‘શું થયું રીતુ ? કેમ આમ વર્તન કરે છે સાવ ? કોનો ફોન હતો ?’

 

રીતુબેન સાવ ખાલી ખાલી આંખે ઉષ્માબેનની સામે જોઈ રહ્યાં. એમના મોઢામાંથી એક પણ શબ્દ ના નીકળ્યો.

 

ઉષ્માબેને એમનો ફોન હાથમાં લઈને કાને માંડ્યો.

 

‘હેલો ..કોણ ?”

 

‘હેલો અમે સાકરવાડા પોલીસ સ્ટેશનથી બોલીએ છીએ. આ ફોનના માલિક મિ.રીકીનનું ખૂન થયું છે. તો આપ બને એટલી ઉતાવળે પોલીસ સ્ટેશન પર આવી પહોચો’.

 

ઉષ્માબેને તરત રીકીનના પિતા દેવભાઈને આ મેસેજ આપી દીધો અને રીતુબેનને થોડી હામ બંધાવીને એમની સાથે પોલીસ સ્ટેશને પહોંચી.

 

આખા રસ્તે રીતુબેને એક જ વાક્યનું રટણ કરતાં હતાં કે, ‘મારો દીકરો તો સાવ સીધો, કોઇ જ કુટેવ પણ નહોતી તો એને વળી કોણ મારી શકે? પોલીસની ભુલ થતી લાગે છે. આ મારો રીકીન  હશે જ નહીં’.

 

પોલીસ સ્ટેશને જઈને જે દ્રશ્ય આંખોસામે આવ્યું એ ખરેખર અરેરાટીભરેલ હ્તું. એ લાશ રીકીનની જ હતી.

 

રીકીન એના મિત્રો સાથે પિક્ચર જોવા ગયેલો. એની પા્છળની સીટ પર કોઇ મવાલી છોકરાઓ પિકચરમાં વારંવાર કોમેન્ટ્સ કરતાં હતાં. એમના પગ આગળની સીટ પર લટકાવતા જેનાથી રીકીનના માથે એના ગંદા જૂતા અથડાતા હતા. રીકીનથી એ બધું સહન ના થયું. એના મિત્રોએ જોયું કે એ મવાલીઓ ચાકુ અને રિવોલ્વર જેવા હથિયારોથી સુસજ્જ હતાં. એમની સાથે બાખડવામાં સહેજ પણ સમજદારી નહોતી.

 

‘રીકીન, જવા દે ને. ઝઘડવામાં આપણાથી સાવ એમના જેવી કક્ષાએ જઈ નહી શકાય. વળી એ બધા ચાકુ અને રિવોલ્વર લઈને ફરે છે. આપણે જ સીટ બદલી કાઢીએ ચાલ. જો આગળની થોડી સીટ્સ ખાલી છે.’

 

પણ રીકીન જેનું નામ..કોઇની દાદાગીરી કે પોતાને ના ગમતી વાત કેમની સહન કરાય ? ‘સહન કરવાની’ તો એને સહેજ પણ ટેવ નહોતી અને ચાલુ પિક્ચરે પેલા છોકરાઓ સાથે બાખડી પડ્યો. દાદો હોય તો એના ઘરે. મારે કેટલા ટકા અને એણે સામે પેલા મવાલી છોકરાને બે ચોપડાવી દીધી.પરિણામે એ ગેંગના સાત – આઠ જુવાન છોકરાઓએ ભેગા થઈને રીકીનને બરાબરનો મેથીપાક ચખાડ્યો. એમાં એક છોકરાનું ચપ્પું રીકીનના પેટની આંતરડીઓને ચીરતાં આરપાર નીકળી ગયું અને રીકીનના ત્યાં જ બાર વાગી ગયા.

 

અને નીતરતી આંખે રીતુબેન વિચારી રહ્યાં કે ,

 

‘કાશ એમણે રીકીનને થોડું વ્યવહારિક જ્ઞાન આપીને જીવનની કડવી સચ્ચાઈઓનો સામનો કરવાનું શીખવાડ્યું હોત,  જીવનમાં બધી જગ્યાએ પૈસાનો રોબ નથી ચાલતો – અમુક જગ્યાએ મને કમને થોડું નમવું પણ પડે છે,’તેલ જુવો ને તેલની ધાર જુવો’ જેવા પાઠ સમજાવ્યા હોત, થોડું સહન કરતાં શીખવાડયું હોત તો કદાચ આજે એનો રીકીન જીવતો હોત.’

 

અનબીટેબલઃ-  Respect the fact that patience and politeness are not a person’s weakness, but they are the reflections of the person’s inner strength.

-unknwn.

Click to access panch_01.pdf

Click to access panch_02.pdf

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

 

વિશ્વાસ :

ફૂલછાબ દૈનિકમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો આજનો લેખ

દિલનાં ઉંબરે લાગણી ટકોરા મારી જાય છે,
કોઈ બદનશીબ દ્વાર બંધ કરીને સૂઈ જાય છે.

૧૮ વર્ષનો અસીમ આજે ખૂબ વિહવળ હતો. એની ગર્લફ્રેન્ડ ‘એશા’એ એને ડ્મ્પ કર્યો હતો. એના જેવા સ્માર્ટ, હેન્ડસમ, પ્રામાણિક,સરળ અને સૌને મદદ કરવા માટે કાયમ તૈયાર એવા છોકરા જોડે આવું વર્તન !!
એની દોસ્તી માટે કેટ કેટલી છોકરીઓ પડાપડ કરતી હતી. પણ એ હંમેશા આવી બધી વાતોથી દૂર રહેતો હતો. એના માટે કોઈ પણ છોકરી સાથે આ પ્રકારના સંબંધો બાંધવાનો મતલબ એ સંબંધોને પ્રામાણિકતાથી નીભાવવા અને એ સંબંધને છેક એના અંતિમ પડાવ લગ્ન સુધી જવા એવો હતો. હંમેશા એ પોતાની ઊંમરના બીજા મિત્રોને કહેતો રહેતો કે ,’છોકરીઓ એ કંઇ મનોરંજન કે ટાઈમપાસનું સાધન નથી’. એના મિત્રો એને હસીને ‘વેદિયો, એકવીસમી સદીમાં સત્તરમી સદીનો ભુલો પડેલો કોઇ આત્મા’ કહીને એની મજાક ઉડાવતા. એમ છતાં બધા અસીમને સંવેદનશીલ અને વિશ્વાસુ મિત્ર તરીકે માનની નજરથી જોતાં હતાં. એના પોઈંટ ઓફ વ્યુ એ લોકો ભલે સ્વીકારી ના શકે પણ એ સાચા અને આદર્શ તો છે જ એ વાત સાથે મનોમન સહમત પણ થતા.

જ્યારે એણે એશા સાથેના પોતાના રીલેશન મિત્રો સમક્ષ જાહેર કર્યા ત્યારે બધા નવાઈ પામેલાં. સોળ વર્ષીય એશાના બે પ્રેમ-પ્રકરણો તો કોલેજ જાહેર હતાં. અસીમ જેવા છોકરાને એશાએ સામેથી ‘પ્રપોઝ’ કરેલુ. અસીમે પહેલાં તો ના જ પાડેલી પણ પછી યેન કેન પ્રકારેણ, જાતજાતના વાયદાઓ કરીને એશાએ એને મનાવી જ લીધેલો. અસીમ સિવાય બધાંય આ પ્રેમ પકરણનો આવો જ અંત આવશે એવું બહુ જ મક્ક્મતાથી માનતા હતા.

આજે બે વર્ષની ગાઢ રીલેશનશીપ પછી એશાએ પોતાનો અસ્સ્લ સ્વભાવ બતાવતા અસીમ ચકરાઇ જ ગયો. એણે આ સંબંધમાં આંધળો વિશ્વાસ મુકેલો. આ સંબંધના ભવિષ્ય તરીકે એણે કેટકેટલા સપનાઓ જોયેલા. એના મા-બાપને પણ આ છોકરી સાથે પરિચય કરાવવા માંડેલો અને એ જ એશા આજે સાવ આમ છેલ્લી હદ સુધી…..

અસીમ સાવ જ તૂટી ગયો. એની દુનિયામાં જાણે અંધારું જ છવાઇ ગયું. સતત એક નકારાત્મક લાગણીના વર્તુળમાં એ કેદ થતો ચાલ્યો. એને એમ જ લાગતું કે આ દુનિયામાં કોઇ જ માણસ પૂરા વિશ્વાસને લાયક જ નથી. સાવ આમ છેલ્લી કક્ષાનો વિશ્વાસ હવે એ કોઈ જ માણસ પર ક્યારેય નહીં મૂકી શકે. દરેક સંબંધોથી પોતાની જાતને એ દૂર કરતો ગયો. કોઇ જ વ્યક્તિ સાથે એને હવે એ મન ખોલીને વાત પણ નહતો કરી શક્તો.
હવે તો એનું ડીપ્રેશન હદ વટાવતું હતું. પોતાના રુમમાં ભરાઈને કલાકોના કલાકો ખબર નહીં શું કર્યા કરતો !! મનની બીમારીએ આખરે એના તન પર પણ દેખાવાનું ચાલુ કરી દીધું. દિવસે દિવસે એની તબિયત બગડવા લાગી હતી.

એના જ ગ્રુપની ઇશિકા કરીને એક છોકરી એને મનોમન ખૂબ જ પ્રેમ કરતી હતી. પણ એશા અને એના સંબંધની જાણ હોવાથી એ અત્યાર સુધી ચૂપ રહેતી હતી. એક દિવસ મન મક્કમ કરીને એ અસીમની પાસે ગઈ અને હતી એટલી બધી હિંમત ઝુટાવીને એણે અસીમને ‘આઈ લવ યુ’ કહીને બે હાથ વચ્ચે એનું માથું પકડીને એના કપાળ પર એક હલ્કી કીસ કરી દીધી. અસીમ બે પળ તો બધવાઈ જ ગયો. એક્દમ છેડાઇ જ ગયો. ‘તું આ શું કરે છે ઇશિકા તને કંઇ ભાન છે?’

‘હા..મારે તારી સાથેના આ સંબંધ તું હંમેશાથી કહેતો આવ્યો છે, માનતો આવ્યો છે એમ જ છેક લગ્ન સુધી લઇ જવા છે’.

‘લુક ઇશિકા, તુ બહુ જ સરળ અને લાગણીશીલ છોકરી છું એ મને ખ્યાલ છે. પણ હું હવે કોઇ પણ વ્યક્તિ પર ક્યારેય વિશ્વાસ નહી કરી શકું. મારી સાથે લગ્ન કરીને પણ તને એ વિશ્વાસ કે પ્રેમ નહી મળે જેની લગ્ન પછી તું હકદાર હોઈશ’.

‘મને મારા પ્રેમ પર વિશ્વાસ છે અસીમ. મારી સાથે પણ આવું એક વાર થઈ ચૂક્યું છે. પણ એ સંબંધ મેં ઉતાવળ અને નાદાનીમાં બાંધેલો. એ પછી મને પણ એમ જ લાગતું હતું કે હું કોઇ પણ વ્યક્તિ પર કયારેય વિશ્વાસ નહી મૂકી શકું. પણ એ બધી દશા તો અસ્થાયી હોય છે. માનવી એ એક સામાજીક પ્રાણી છે. એને સંબંધો વગર ક્યારેય ચાલતું જ નથી. માણસે જીવવા માટે બીજા માણસ પર વિશ્વાસ મૂકવો જ પડે છે..વિશ્વાસ વગરના સંબંધોમાં તમે લાગણીના ઊંડાણ ક્યારેય ના પામી શકો. વિશ્વાસ એ સંબંધની જન્મકુંડળી છે. દુનિયાના બધા માનવીઓ ખરાબ કે એકસરખા ક્યારેય નથી હોતા. થોડી કાળજી અને જુના અનુભવોમાંથી શીખેલા ભાથા સાથે જીંદગીની પાટી પરથી તૂટેલા, દિલ દુખાવતા સંબંધો સાફ કરીને નવા સંબંધો બાંધવા જ પડે છે. આ જ જીંદગી જીવવાની સાચી રીત છે દોસ્ત. હા, દરેક સંબંધની એક મર્યાદા રાખ એની ના નહીં, પણ સાવ આમ જ બધાથી દૂર રહીને તો જીંદગી ના જ જીવાય. ફરી ફરીને વિશ્વાસ મુકતા રહો અને તમારી આજુ બાજુના માનવીઓને એક ચાન્સ આપતો રહે, પછી જો દુનિયા બહુ જ સુંદર, સરળ અને જીવવા યોગ્ય લાગશે.’

અને અસીમ વિચારમાં ખોવાઈ ગયો..’હા, આમ તો ઇશિકાની વાત સાચી જ છે’

અનબીટેબલ :- બે પ્રેમીઓની હથેળી આપસમાં મળે, ત્યારે એ બેયની ભાગ્યરેખાઓ પણ એક થઈ જાય તો !!

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

સાચી સુંદરતા

ફુલછાબ દૈનિક પેપરમાં ‘નવરાશની પળ’ કોલમનો આજનો મારો લેખ

Click to access panch_01.pdf

પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય હો ખલાસી,
પાણીમાં મુંઝાય હો રે, પાણીથી મુંઝાય,
પાણીથી કેમ કરી અળગા થવાય?
પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય..

પાણીમાં દેખાય આખું આભ હો ખલાસી,
એમાં કેમ કરી ઉડવા જવાય,

પાંગળા તરાપા ને હોડીયું પાંગળી,
તે પાણીમાં તો એ ઉડે ભાઈ.
અરે પરપોટો કેવો રે નોંધારો ફૂટી જાય..
પરપોટો પાણીમાં મુંઝાય..

– રમેશ પારેખ

બ્યુટીશિયન, ન્યુટ્રીશન – ફિટનેસ ટ્રેઇનર, કોસ્મેટિક સર્જન, ડેન્ટિસ્ટ જેવા ખૂબસૂરત વર્લ્ડના નિષ્ણાતોની મદદથી ગ્રીવાએ પોતાના વ્યક્તિત્વમાં સુરેખ ચહેરો, દાડમની ક્ળી જેવા એકસરખી લાઇનમાં ગોઠવાયેલા દાંત, નાજુક – સપ્રમાણ સુડોળ શરીર, અને રેમ્પ પર ચાલવા માટેની સ્પેશિયલ તાલીમ વગેરેનો સમાવેશ કરીને પોતાના નાજુક પણ ટટ્ટાર ખભા ઉપર ખુમારી અને આત્મવિશ્વાસનો ઢોળ બહુ જ મહેનતથી ચડાવેલો. કાચા હીરા જેવું એનું સૌંદર્ય આ બધી માવજતોથી ઝગમગતા તેજથી ઝળકી ઉઠ્યું હતું. જોકે એ ઉચ્ચ બૌધ્દિક સ્તરની સ્વામિની હોવા ઉપરાંત ઉચ્ચ કક્ષાની શૈક્ષણિક લાયકાતો પણ ધરાવતી હતી. પણ ‘જમાનાએ હંમેશા સ્ત્રીઓની બુધ્ધિ કરતાં રુપને વધારે આદર સમ્માન આપ્યું છે’ એ વાત એના મગજમાં જડબેસલાક રીતે બેસી ગયેલી.એટલે એનું સમસ્ત ’પેશન’ ફ઼ક્ત અને ફ઼ક્ત પોતાની સુંદરતાની માવજત તરફ઼ જ વહેતું હતું.પોતાના કો-ઓર્ડીનેટર ’અક્ષત’ની મદદથી લેટેસ્ટ સ્ટાઇલમાં એક પોર્ટફ઼ોલિયો પણ બનાવી દીધેલો.

બ્યુટી કોન્ટેસ્ટમાં ’બ્યુટી વીથ બ્રેઈન’ના ગતકડા હેઠળ પુછાતા ૧૦- ૧૨ વર્ષનો બાળક પણ આસાનીથી જેનો જવાબ  આપી શકે એવા સવાલોના સાંભળીને એ મનોમન હસી પડતી અને આત્મવિશ્વાસ સાથે ડાહ્યા ડાહ્યાં જવાબો આપીને છેલ્લાં ત્રણ વર્ષમાં  બે બ્યુટી કોન્ટેસ્ટ પણ જીતી લીધી હતી.

રેમ્પ મોડેલ તરીકે સક્સેસ જતા પછી તો એને ટીવી, એડ એજન્સી વગેરે તરફ઼થી ફ઼ોટોગ્રાફ઼ી મોડેલિંગ માટેની ઢગલો ઓફ઼રો આવવા માંડી. અક્ષતની મદદ અને માર્ગદર્શનથી સ્વીકારતા સ્વીકારતા આજે એ ટોપની મોડેલ તરીકે સફ઼ળ થઈ ગઈ હતી.

સફ઼ળતાનો નશો અદભુત હોય છે.

એક પછી એક સફ઼્ળતાની સીડીઓ પાર કરતી ગ્રીવા આજે ઉંમરના ૨૮ વર્ષના પડાવ પર આવીને ઉભી રહી હ્તી. હવે એની સુંદરતાના કામણ ઓસરવા માંડેલા. હવે એને જીવનમાં એક સાથીદારની હુંફ઼ની, સાચા પ્રેમની જરુરત ઉભી થવા માંડેલી. સ્વાભાવિક રીતે જ એની નજર એની એક્દમ નજીકના મિત્ર અક્ષત પર ગઈ. એણે ‘ઈન્ડાયરેક્ટલી’ ગ્રીવાને ઘણીવાર આ વાત કરી હતી. પણ ગ્રીવાએ એના પર બહુ ધ્યાન નહોતું આપ્યું. આજે લગ્ન કરીને ઠરીઠામ થવાનો વિચાર આવતાં જ પોતાને નખશીખ જાણતા, સાચવતા, સમજતા અક્ષત માટે એના દિલમાં એક્દમ જ લાગણીનો ઝરો ફૂટી નીકળ્યો હતો. અક્ષત તો ક્યારનો તૈયાર હતો.  વર્ષોથી ફેમિલીથી દૂર રહેતા એ લોકોએ કોઇ વડીલની રજામંદીની જરુર નહોતી.પરિણામે બેય જણ ટુંક સમયમાં જ પરણી ગયા.

એમનાં લગ્નજીવનને એક,બે,ત્રણ વર્ષ વીત્યાં. બેય પક્ષ એકબીજાની કમજોરી અને ખૂબી સારી રીતે જાણતા અને ચલાવી લેતા હોવાથી બહુ વાંધો ના આવ્યો. પણ હવે ગ્રીવાના મનમાં માતા બનવાની એષણા તીવ્ર બનતી જતી હતી.

એક દિવસ ગાયનેકોલોજીસ્ટ પાસે ગઈ અને પોતાનું બોડી ચેક અપ કરાવ્યું. થોડા સમયમાં જે રીપોર્ટ આવ્યો એ આઘાતજનક હતો. સતત મોડેલિંગના ધખારામાં કરવામાં આવેલ ડાયેટીંગ,  સ્ટ્રેસભરેલ જીવાતા રાત અને દિવસો, આધુનિકતાની ઓથ હેઠળ ચાલુ કરેલા સિગારેટ અને દારુના વ્યસનો, ટોચ પર પહોંચવાની લાલસામાં કરાયેલા સમાધાનોના ફળસ્વરુપે મળેલ બે – બે વાર માતૃત્વની તકને એણે અબોર્શનની ઠોકરથી દુર હડસેલી દીધેલું. આ બધાના પરિણામે  ડોકટરના રીપોર્ટમાં સાફ લખાઈને આવેલું કે ગ્રીવા હવે કદી મા નહી બની શકે.એનું હાડપિંજર જેવું, ફીગરોના માપદંડના આંકડામાં ગોઠવાયેલું રહેતું શરીર મા બની શકવાને સહેજ પણ સમર્થ નથી.

હકીકતનો વિકરાળ અજગર આજે ગ્રીવા સમક્ષ પોતાનું વિશાળ જડબું ફાડીને ઉભું હતું ને એની હાંસી ઉડાવતુ હતું.

ગ્રીવાથી મનોમન એક નિસાસો નંખાઇ ગયો..

કાશ, આ બધી નિરર્થક દોટના બદલે આટલો સમય અને મહેનત પોતાની આંતરિક સુંદરતાને વધારવામાં,  સ્ત્રી સહજ લાગણી અને ઉર્મિઓની ક્દર કરીને બહારની દેખાડાની સુંદરતાના બદલે તનની સાચી સુંદરતા  સાચવવામાં  આપ્યો હોત તો અત્યારે એ એક સફળ મોડેલ ભલે ના હોત પણ એક સફળ માતા તો જરુર બની શકી હોત..

અનબીટેબલ :- જીવનમાં અમુક ખાલી જગ્યાઓ ક્યારેય નથી પુરાતી.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

કલ – આજ ઔર કલ.

ફ઼ુલછાબમાં  ’નવરાશની પળ’ કોલમ નો આજનો મારો લેખ.

સંબંધોના ઝાંખાપાંખા ધુમ્મસિયા અજવાળા વચ્ચે

તું ય ઊભો છે હું ય ઊભો છું.

આંખ અલગ છે, સ્વપ્ન અલગ છે,

સઘળે સઘળું સાવ અલગ છે,

ચરણ અલગ છે, માર્ગ અલગ છે,

સઘળે સઘળું સાવ અલગ છે,

મતભેદોના મસમોટા આ મયાવી કુંડાળા વચ્ચે

તું ય ઊભો છે હું ય ઊભો છું.

-અનિલ ચાવડા.

 

લગભગ રાતના આઠ – સાડાઆઠનો સમય હતો. આજે દિવાળીનો ‘બેસતા વર્ષ’નો સપરમો દિવસ હતો. એક ઉચ્ચ મધ્યમવર્ગીય ઘરના ડ્રોઇંગરુમમાં દાદા-દાદી, દીકરો -પુત્રવધૂ અને ટીનેજર પૌત્ર – પૌત્રી ડાયનિંગ ટેબલ પર જમતા હતા. ઘરમાં ડાયનિંગ ટેબલ પરથી ટીવી સામે જ દેખાય એવી જુવાન લોહીની કોઇ જ ‘કોમ્પ્રોમાઈસ’ ના કરવાની જીદ્દના કારણે સમજુ અને ‘લેટ ગો’ કરતો આવેલો વર્ગ ચૂપ રહી ગયેલો અને વર્ષમાં માંડ એકા’દ વાર ભેગા થઈને આમ સાથે જમતી વખતે બોલવા માટે દિલમાં ધરબાયેલી ઈચ્છાઓનું મજબૂરીમાં દમન કરી દીધેલું. એ લોકો ખપ પૂરતી એક – બે વાતો એ પણ એકાક્ષરી સવાલ જવાબમાં પતાવવાનો પૂરતો પ્રયત્ન કરતા હતાં, જેથી રુમમાં બિનજરુરી ઘોંઘાટ પેદા ના થઈ જાય.

આજે છોકરાઓને કોલેજ અને સ્કુલમાં રજા હતી એટલે એમની ફરમાઈશ પર બહુચર્ચિત ફિલ્મની ડીવીડી ચાલુ કરી હતી અને જમવાની સાથે સાથે મુવીનો આનંદ મેળવતા હતા. થોડો સમય વીત્યો..પિકચરની કથાવાર્તા નવી જ હતી.

‘મારું હાળુ દુનિયામાં આ બધું શું નવા નવા ધતિંગો ચાલે છે લાવ જોવા તો દે. જેથી આ લબરમૂછિયાઓના આંટી-ઘૂંટીવાળા દિમાગ સમજવામાં થોડી આસાની રહે. આમે આ પિકચરોમાંથી જ આપણા સમાજનું સાચું ચિત્ર ઉપજે છે ને’

આમ વિચારીને દાદા દાદીને પણ એમાં થોડો રસ લેવા માંડયા. થોડો સમય તો વાંધો ના આવ્યો. પણ પછી ધીમે ધીમે પિકચરમાં રસપ્રદ માહિતી અને મનોરંજનના નામે નકરી  ખુલ્લંખુલ્લી ગાળો, હીરોઈનના અમર્યાદ  અંગપ્રદર્શનના સીન, બીભત્સ શબ્દોવાળા ‘ડબલ મીનિંગ’ના મતલબવાળા ગીતોની  ધૂમ ધડાકાવાળા મ્યુઝિક સાથે ધમાચકડી, હીરો હીરોઇનના ખુલ્લં ખુલ્લા કીસીંગ સીન્સનો મારો થવા માંડ્યો. વળી હીરો પણ ક્યાં ગાજ્યો જાય એવો હતો.એણે આઠ પેક્સ બનાવેલા તો વારેઘડીએ એની શેવિંગ કરેલી છાતી અને ‘એઈટ પેકસ’વાળી બોડીનું  કપડાં કાઢી કાઢીને પ્રદર્શન કરતો હતો.

દાદા અને દાદી બેયના હાથમાં કોળિયા જેમના તેમ અટકી ગયા.

” આ જમાનો ક્યાં અટકશે? જમાનો બહુ આગળ વધી ગયો છે એ ખ્યાલ છે. પણ આને પ્રગતિ કહેવાય કે અધોગતિ? અમારા જમાનામાં તો હીરો હીરોઈનનો હાથ પકડતા બે ગીતો ગાઈ કાઢે, જ્યારે આ લોકો તો..આપણા પૌત્ર-પૌત્રી પણ જુવાન થઈ ગયા છે. શું એ લોકો પણ આ જ દીશામાં ચાલતા હશે? આપણા ઘરનાં સંસ્કાર તો આવા નથી જ. એમના મા બાપને તો સમજ પડવી જોઇએ ને? એ લોકો કેમ એમને રોકતા નથી, પોતાની પૈસા કમાવાની અને શોપિંગની દુનિયામાં જ મસ્ત હશે.બીજું શું..!

‘સબકો સન્મતિ દે ભગવાન’ ‘મેરા ભારત મહાન’ની સંસ્ક્રુતિને મનોમન વંદન કરીને બેય જણે આંખો આંખોમાં જાણે કંઇક વાત કરી લીધી

 

‘અમારે તો આજે પેલા ચિંતનભાઈને ત્યાં જવાનું હતું, કહેવાનું ભૂલી જ ગયા. ચાલો ચાલો અમે નીકળીએ’

 

અને અડધુ ખાણું છોડીને ઉભા થઈ ગયા.

પાછળ દીકરો અને પુત્રવધુ ‘અરે બા- બાપુજી સાંભળો તો..’કરતાં જ રહી ગયા.

દીકરો અને પુત્રવધુ પણ આ ખુલ્લે આમ હિંસા, સેક્સ, ઘોંઘાટીયા મ્યુઝિકના અવાજથી કંટાળ્યા હતાં. એમને બા- બાપુજીનાઆવા અણધાર્યા વર્તનનો ખ્યાલ આવી ગયો.પણ,

‘અમે શું કરીએ? અમારા સંતાનો અમારા કહ્યાંમાં જ ક્યાં છે? અમે ઘર પૂરતું એમના પર ધ્યાન આપી શકીએ પણ બહાર એ લોકો શું કરે છે એની અમને શું ખબર પડે? આજકાલની ‘બ્રાન્ડેડ કપડાં, બોયફ્રેન્ડ- ગર્લફ્રેન્ડના આંકડાઓની ગણત્રીઓના જમાનામાં’  ફેશનના નામે ચાલતી સોસાયટીમાં તો ઠેર ઠેર આ જ બધું જોવા મળે છે. નથી દેખાતું કે નથી સહન થતું. ના વડીલોને અમારી તકલીફ કહી શકીએ કે ના નાનેરાંઓને સમજાવી શકીએ. અમે ક્યારેય આવું તો ના જ ઇરછીએ ને કે અમારા સંતાનો આમ અમર્યાદપણે નૈતિક મૂલ્યોને નેવે મૂકીને જીવે. પણ તમાચો મારીને ‘ગાલ લાલ રાખ્યા વગર અમારે છૂટકો જ કયાં છે. અમે તો બા બાપુજીની જેમ આમને આ સમાજના દિશાહીન પ્રવાહમાં એકલા પણ ના છોડી શકીએ.આખરે જેવા છે એવા સંતાનો છે અમારા. જ્યારે પણ હાથ લંબાવે ત્યારે પકડવા એમના પડખે ઉભા તો રહેવું જ પડે ને  !’

અને દીકરો અને પુત્રવધુ એક નિસાસો નાંખીને નેપ્કીનથી હાથ લૂછીને ત્યાંથી ઉભા થઈ ગયા.

 

હાશ..આ બુઢિયાઓ તો ટળ્યા. હવે આપણે શાંતિથી પિકચર જોઈ શકીશું. રીતેશે પેલો સીન કહેલો એ કેટલો સેક્સી હતો. પણ આ લોકો બેઠા હોય તો એ એમના લેકચરો ચાલુ થઈ જાય. એમને શું કહેવું હવે કે એ ગીતમાં જે કપડાં અને ડાન્સની લેટેસ્ટ સ્ટાઇલો છે એ કેટલી હોટ છે. મિત્રો સાથે ‘ફ્રાઈડેની નાઈટ ડાન્સ’નો જે પ્રોગ્રામ છે એમાં અમારે આવા જ કપડાં અને ડાન્સની કોપી કરવી છે. સા… બુઢિયાઓએ કદી પોતાના જીવનમાં મસ્તી કરી જ નહી હોય તે અમારા જીવનની વાટ લગાવવા બેઠા છે. જો આવું બધું ના શીખીએ તો અમારા ફ્રેન્ડ સર્કલમાં, ગર્લફ્રેન્ડ બોયફ્રેન્ડની સામે અમે સાવ બબુચક જ  લાગીએ. બાકીના બધા તો કેવો ‘કલર’ મારે છે અમે તો કેટલા ‘ડીસન્ટ’ (!!!) લાગીએ એમની સામે..

 

‘હેય બેના…ચાલ હવે આપણે શાંતિથી આપણી ડીશ લઈને આગળ સોફા પર જ બેસીને શાંતિથી મૂવી જોઈએ..અને હા, આપણા મોબાઈલ પણ લેતી આવજે ને પેલી ટીપોઈ પર પડ્યા છે જો..શાંતિથી દોસ્તારો જોડે મેસેજીસ પણ કરી શકાશે.’

બેના પણ પોતાના સ્પગેટી ટોપ અને શોર્ટ્સમાંથી દેખાતા શરીર પર હવે કોઇ ‘પકાઊ કોમેન્ટ્સ’ કરનાર નથીની શાંતિ અનુભવતી ભાઈની સાથે સોફામાં બેસીને મૂવીનો આનંદ ઊઠાવતા ઊઠાવતા ‘જીંદગી ના મિલેગી દોબારા’જીવનની લજ્જત માણવા લાગી.

અનબીટેબલ :- જીવનમાં અમુક સપનાઓની બહુ ભારે કિંમત ચૂકવવી પડે છે.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક.

 

અસ્તિત્વની શોધ..

આજનો ફ઼ુલછાબ દૈનિકમાં ’નવરાશની પળ’ કોલમનો મારો લેખ.

રાખ શમણાની સાથે વહી જાય છે

અશ્રુ કારણ વગર ખારું હોતું નથી

ખૂબ શોધો છતાં શક્ય છે ના જડે

જે બધે હોય છે, ક્યાંય હોતું નથી

– હેમંત પુણેકર

ગરિમા..૨૮ વર્ષની સુંદર મજાની પરિણીત યુવતી હતી.એને ૬ વર્ષનો રુપકડો ‘ગર્વ’નામનો એક દીકરો હતો.

અત્યારે બપોરના ૨ વાગ્યા હતાં. ગર્વ સ્કુલેથી આવીને જમીને સૂઈ ગયેલો. ગરિમાનું રુટીન કામકાજ પતી ગયેલું. છાપા અને મેગેઝિન્સ વાંચી લીધા. હવે..!! સામે પડેલું રીમોટ નજરે પડયું. એ લીધું અને ટીવી ચાલુ કર્યું. કાલે રાતે જ જોયેલા પ્રોગ્રામો અને સિરીયલોની ભરમાર..આજે કશે જ એનું મગજ ચોટ્તું નહોતું અને ‘કમ્પલસરી’ના બધા કામકાજ  પતી ગયેલા.

‘ખાલી દિમાગ શેતાન કા ઘર’ની જેમ જ એનું મગજ પણ વારંવાર આજે એની કોલેજકાળની ફ્રેન્ડ ‘રીતુ’ સાથે થયેલી વાતોથી અંદર ને અંદર અકળાતું હતું. રીતુ એક મલ્ટીનેશનલ કંપનીમાં બહુ સારી પોસ્ટ પર જોબ કરતી હતી. પાંચ આંકડાનો સારો એવો કહી શકાય એવો પગાર હતો.ઘરે રસોઈયો, ઘરઘાટી, કામવાળી બધાયના ખર્ચા આરામથી ઉપાડવા ઉપરાંત વર્ષે એકાદ ફોરેન ટ્રીપ,પાર્લરોના કોસ્મેટીકીયા ખરચા અને  બીજા નાના મોટા શોપિંગની લજ્જત કોઇની બેરોકટોક વગર આરામથી માણતી હતી. કાશ…પોત પણ પોતાનો મોડેલિંગની કેરિયરનો ગ્રાફ ઊંચે ને ઊંચે ચડતો જતો હતો ત્યારે પોતાના પતિદેવની આજ્ઞા પર ધ્યાન ના આપીને, એને અવગણીને, થોડી હિંમત દાખવીને પોતાનું કામ ચાલુ રાખ્યું હોત તો એ પણ આજે રીતુની સમકક્ષ જ હોત . છેલ્લે કંટાળીને એણે પોતાનું નેટ ચાલુ કર્યું અને ફેસબુકમાં લોગઈન કર્યું.

વીકમાં એકાદ બે વાર આમ નેટ પર આંટો મારતી ગરિમાને નેટની દુનિયાની બહુ સમજ નહોતી.આજે ‘ટાઇમ પાસ’ના ઇરાદા સાથે જ ચેટનું ઓપ્શન ક્લીક કર્યુ. કોઇકની જોડે વાત કરવાની,પોતાની અક્ળામણ ઠાલવી દેવાની ઇરછા આજે  તીવ્રતાની ટોચ પર પહોંચેલી. ત્યાં તો એને ઓનલાઈન જોઇને એક સરસ મજાનું પ્રોફાઈલ પિકચર ધરાવતો વિકાસ નામનો યુવાન સામેથી ચેટમાં આવ્યો.

‘હાય મે’મ’ હાઊ આર યુ..’

આઈ એમ ફાઇન..’ થી વાતો ચાલુ થઈ તે લગભગ કલાક સુધી ચાલી. ગરિમા ફ્રેશ થઈ ગઈ. બહુ જ મીઠડો અને તોફાની છોકરો હતો. કોઇ જ ઓળખાણ નહી અને કોઇ જ સ્વાર્થ નહીં. બસ ગરિમાના પિકચરો અને પ્રોફાઈલમાં ‘મોડેલિંગ’ને એના પેશન તરીકે જોઇને એ જ ફીલ્ડની ઢગલો વાતો કર્યા કરી. એના આલ્બમમાં  અપલોડ કરેલા એના ફોટાઓના દિલ ખોલીને વખાણ કરવા માંડ્યા. પ્રસંશા કોને ના ગમે? એમાં પણ પોતાના ભૂતકાળમાં મોડેલિંગના ક્ષેત્ર સાથે જોડાયેલી માનુનીનું દિલ તો આવી વાતોના નશાની ટેવ ધરાવતું જ હોય.

પછી તો ગરિમાને વિકાસ સાથે ચેટ કરવાનું જાણેકે વ્યસન પડી ગયું . રોજ રોજ ક્લાકોની કલાકો વાતોના પરિણામે છેલ્લે વિકાસે ગરિમાનો વિશ્વાસ જીતી જ લીધો અને ગરિમાનો ફોન નંબર મેળવી લીધો. પછી ચાલુ થયું ગરિમાના મોબાઇલમાં મેસેજીસનું નવું વિશ્વ. મોબાઇલનો માત્ર કામની વાતો કરવા ખપપૂરતો જ ઉપયોગ કરાય એવું માનનારી ગરિમાની સવાર અત્યારે વિકાસના રોજ સવારના ગુડ મોર્નિંગથી તે શુ કરે…શું ખાધું..શું પીધું..શું પ્રોગ્રામ છે હવે અને છેલ્લે ગુડનાઈટના મેસેજીસથી જ રાત પડ્તી. વિકાસે આટલા સમયમાં ગરિમાની વાતોમાંથી એની અંદરની સુસુપ્ત અવસ્થામાં પડેલી ઇરછાઓ વિશે બરાબર માહિતી મેળવી લીધેલી. રીતુ જેવી સખીઓના એક સ્વતંત્ર વ્યક્તિત્વથી સતત પ્રભાવિત રહેતી ગરિમાની એષણાઓ જાણી લીધી અને ફુંક્ મારી મારીને ધીમે ધીમે ગરિમાની અંદર પણ એનું પોતાનું એક આશાસ્પદ ગાયિકાનું અનોખુ અલાયદું અસ્તિત્વ છે જે આ મા, વહુ, પત્ની બધાથી એક્દમ અનોખું છે. એનું પોતાનું અસ્તિત્વ. રોજ રોજ એ જ મતલબની વાતો ગરિમાને હ્રદય સોંસરવી ઉતરવા માંડી. પરિણામે,

‘મારે પણ મારી મોડેલિંગની છોડી દીધેલી કેરિયરને ફરીથી ચાલુ કરવી જોઈએ.મારું પણ એક અલગ અસ્તિત્વ છે, જે મેં આ ઘરની પાછળ લગભગ ગુમાવી દીધું છે. મારે મારા એ અસ્તિત્વની નવેસરથી ખોજ કરવાની છે, ફરીથી એને પાછું મેળવવાનું છે’ ની ધૂન એના મગજમાં સતત ચાલવા લાગી.

એ પછી તો એણે વિકાસની સહાયતાથી નેટ પર કેટલાંય સોર્સ શોધી કાઢ્યાં અને પોતાના નિર્ણયની દિશામાં ડગ માંડવા માંડ્યા. સ્વયંમ – એના પતિએ એને રોકવાનો  ઘણો પ્રયત્ન કર્યો, પણ ગરિમા એકની બે ના થઈ. આ બાજુ વિકાસે પોતાના એક બે મિત્રો જોડે વાત કરીને એને ગરિમાને એકાદ બે મોડેલિંગના કોન્ટ્રાકટ અપાવી દીધા. સ્વયંમનો વિરોધ સામે વિકાસના સતત મળતા પ્રોત્સાહનીયા મેસેજીસ અને એની કાળજીથી ગરિમાના મનમાં પણ એના માટે એક સોફ્ટ કોર્નર ઊભો થવા માંડ્યો. વિકાસ બસ આ જ તકની રાહમાં હતો. એણે ધીરે ધીરે ગરિમાને પોતાની ખૂબસુરત જાળમાં હોંશિયારીથી લપેટવા માંડી અને ગરિમા એમાં આસાનીથી લપેટાતી ગઈ.

વિકાસને સ્વયંમથી છુપાઈ છુપાઈને કામના બહાના હેઠળ મળવા લાગી અને ધીમે ધીમે એજ થઈને ઉભુ રહ્યું જે ઇરાદાથી વિકાસ ગરિમાનું છેલ્લા ૬ મહિનાથી સતત ધ્યાન રાખતો હતો..તન, મન, ધન ગરિમા બધી ય રીતે વિકાસ પર ખુવાર થવા લાગી. ક્યારેક ગિલ્ટી ફીલ થતું તો વિકાસ સતત એને એના ‘અસ્તિત્વની ખોજ’ની યાદ અપાવતો અને કહેતો,

‘ આજ કાલના જમાનામાં કેરિયર બનાવવા માટે તો આવું બધું ચાલ્યા કરે એ ચરિત્ર્ય બરિત્ર બધું તો હવે જૂના જમાનાની વાતો થઇ ગઇ’

એના પ્રેમમાં ગરિમા  બધું ય ભૂલીને પાછી પીઘળી જતી.ગરિમા અને વિકાસના સંબંધની વાતો સ્વયંમના કાને પડવા લાગેલી.એ હવે ધીરે ધીરે ગરિમાથી દૂર થવા લાગ્યો. પણ પોતાના દીકરાના લીધે પોતાના મોઢે સમજના તાળા મારીને ચૂપ રહી જતો.

આજે વિકાસ ગરિમાને લઈને એક ફિલ્મસ્ટાર્સની મોટી પાર્ટીમાં લઈ ગયો હતો. ફિલ્મલાઇનના મોટા મોટામાથાઓ ત્યાં નજરે ચડતા હતા. હાથમાં ‘કોકોનટ વિથ વોડકા’ના નાના નાના સીપ લેતા લેતા ગરિમા બે પળ તો વિકાસના આ પગલાંથી અભિભૂત થઈ ગઈ. ત્યાં તો વિકાસ એનો હાથ ખેંચીન એક જાડીયા સુટેડ બૂટેડ માણસ પાસે લઈ ગયો.

‘આ છે મિ. મીરચંદાની. ફિલ્મ લાઈનના બહુ આગળ પડતા માણસ છે.’

અને ગરિમાના ‘હીરોઇન’ બનવાના સપનાને જાણે પાંખો ફૂટી.

‘હાય .. આઇ એમ ગરિમા. તમારા વિશે તો બહુ બધું સાંભળ્યું છે. મારા નસીબ કે આજે તમને મળવાની તક મળી ગઈ’

‘કુલ ડાઊન..તમે પણ બહુ જ રુપાળા છો. મારે મારી ફિલ્મ માટે તમારા જેવી જ યુવતીની તલાશ હતી.એ લાગે છે કે પૂરી થઈ ગઈ. આમ તો પરણેલી સ્ત્રીઓને બહુ ચાન્સ નથી આપતો. પણ આપની વાત અલગ છે. આપ તો હજુ ‘સ્વીટ સીક્સ્ટીન’ જેવા જ લાગો છો.’

ગરિમા તો આટલું સાંભળતા જ સાતમા આસમાને ઉડવા લાગી.

‘થેન્કયુ વેરી મચ, હું આપનો આ અહેસાન કેવી રીતે ચૂકવીશ એ જ નથી સમજાતું?’

‘અરે એ તો બહુ જ ‘સિમ્પલ’ છે. બસ આપનો થોડો સુંવાળો અને મદમાતો સમય મને આપી દેવાનો બીજુ શું? વળી એ બહાને હું તમને થોડા નજીકથી ચકાસી પણ શકીશ.’

‘મતલબ.. તમે કહેવા શું માંગો છો મિ.?’

એની વાતના મર્મને સમજતા ગરિમા માથાથી પગ ગુસ્સા અને અપમાનથી ધમધમી ગઇ.

‘અરે ગરિમા, જો તને કેરિયરમાં બહુ મોટો ચાન્સ મળી શકે એમ છે. તો બહુ વિચાર નહી.થોડા ‘કોમ્પ્રોમાઇસીસ’ તો કરવા જ પડેને આ લાઇનમાં. તું કંઇ એટલી મૂર્ખ તો નથી જ હવે.. મારી સાથે  છું એમ સમજીને થોડો સમય એમની સાથે ગાળી લે ને,શું ફર્ક પડે છે ? તારા અસ્તિત્વને એક નવું રુપ આપવાનો, નિખારવાનો આવો ચાન્સ આમ નાની શી વાત પાછળ થોડી વેડફી દેવાય? વળી મને પણ આના માટે મોટું કમીશન મળશે.આપણે બેય માલામાલ થઈ જઇશું.નાદાન ના બન ગરિમા’

વિકાસનો અસલી ચહેરો સામે આવતા ગરિમા પળભરમાં જ જાણેકે આકાશમાંથી જમીન પર પછડાઈ. ‘અસ્તિત્વની શોધ’માંથી ચાલુ થયેલી આ જીદ્દી અને વણવિચારેલ લોભામણી યાત્રા આજે એને જીવનના એવા મુકામ પર લઈ આવી હતી કે જ્યાં એનું અસ્તિત્વ જ માટીમાં રગદોળાઇ જવાની તૈયારીમાં હતું..ધરમૂળથી જ નામશેષ થઈ જવાની અણી પર હતું. સ્ત્રી તરીકેની બધીય મર્યાદાઓનું છડેચોક ઊલ્લંઘન કરીને, સ્વતંત્રતાના નામે બધીય લક્ષમણ્રેખાઓ પાર કરી નાંખીને જેને શોધવા હવાતિયા મારતી હતી એ આ જ  હતું કે? શું આ જ એના અલગ અસ્તિત્વની પહેચાન હતી કે..? શું એને આ જ ગરિમાની શોધ હતી કે..? નારી તરીકેની અસ્મિતા ગુમાવીને મેળવાતા આ અલગ અસ્તિત્વની પહેચાન શું એને પૂરતો સંતોષ અને જોઇતી ખુશી આપી શકશે?

અનબીટેબલ :- ‘સંબંધોમાં અહમ કે વહેમ બેય તમારી નબળાઈઓ દર્શાવે છે.’

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

પ્રતિકાર

http://www.janmabhoominewspapers.com/Phulchhab/ePaper.aspx

આજના ફ઼ુલછાબ દૈનિક પેપરમાં’નવરાશની પળે’ કોલમનો મારો લેખ.

અચાનકનો એક આંચકો જ ભારે પડી ગયો અમને,

બાકી તો ભૂકંપ પણ ક્યાં નથી પચાવી જાણ્યાં અમે…!!

વેદિકા.. સુંદર, પ્રેમાળ અને લાગણીશીલ નારી હતી. પતિદેવનું નામ અનુજ અને આઠ વર્ષના દીકરાનું નામ આદિત્ય. ઘર સદા એના પ્રેમાળ અને કાળજી લેવાની  ટેવવાળા સ્વભાવથી છલકાતું, મઘમઘતું રહેતું. ઇન-મીન ને તીનની સરસ મજાની લાઇફ હતી.

આ દુનિયામાં કોઇ સર્વગુણ સંપન્ન નથી હોતું. એમ વેદિકા પણ બહુ ‘શોર્ટ ટેમ્પર’ હતી.

નાની નાની વાતમાં એને ગુસ્સો આવી જતો, અકળાઇ જતી. ઘણીવાર એ અનુજની જોડે ઝગડી પડતી અને આકરા શબ્દો પણ બોલી જતી. અનુજને કામધંધાના અનેકો ટેન્શન માથે હોય એટલે દર વખતે એને વેદિકાને સંભાળવાનો સમય નહતો રહેતો. એટલે એ વાતને બહુ મહત્વ આપ્યા વિના ઘરમાંથી બહાર નીકળી જતો.એનું આવું રુક્ષ વર્તન વેદિકાના દિલ પર આરી ચલાવવાનું કામ કરતું. એને વાત પતે નહીં ત્યાં સુધી ગુસ્સો કંટ્રોલમાં ના આવે અને અનુજ ઝગડો કરવાનું ટાળવા માટે એની સાથે વાત કરવાનું જ બંધ કરી દેતો. આમ ઘરમાં ટેન્શનનું વાતાવરણ સર્જાઈ જતું. ઘણી વાર આ બધા ચકકરોમાં એમનું નાનકડું નિર્દોષ ફુલ આદિત્ય વેદિકાના ગુસ્સાની ચપેટમાં આવી જતો. એક નાનકડી ભુલ કે અસ્તવ્યસ્તતા થાય તો પણ વેદિકા એનું મગજ ગુમાવી બેસતી અને આદિત્ય પર હાથ ઊગામી બેઠતી. લાગણીશીલ માણસોના ગુસ્સાનું હોય એમ જ પળભરમાં તો એનો ગુસ્સો ઠંડો પડી જતો. એ વખતે એને ભાન થતું કે પોતે કેટલી મોટી ભુલ કરી બેઠી. કોનો ગુસ્સો કોની પર કાઢી બેઠી. પસ્તાવો થતાં એ એના દીકરા જોડે જઈને એને ચૂમીઓથી નવડાવી દેતી અને ‘સોરી’ કહીને મનાવી લેતી. છોકરાઓનું દિલ તો એક્દમ સાફ હોય. એમને માની જતા ક્યાં વાર લાગે ! આદિત્ય પણ મમ્મીના પ્રેમમાં તરબોળ થઈને પોતાની એકાદ કેટબરીની માંગણી પૂરી કરાવીને પાછો ખુશખુશાલ થઈ જતો. વેદિકા બહુ પ્રયત્ન કરતી કે હવે એ ગમે તે થાય પણ આદિત્ય પર હાથ નહી ઊગામું પણ એ બધું બહુ ઝાઝું ટકતું નહીં.

આદિત્ય હવે ધીમે ધીમે મોટો થતો જતો હતો. સમજશક્તિ પણ વધી હતી. ઘરની હાલતનું ‘ઓબઝર્વેશન’ કરતો થઈ ગયો હતો. પણ વેદિકાને મન એ હજુ બચ્ચું જ  હતો..એનું નિર્દોષ બચ્ચું. એક વાર આમ જ ગુસ્સાની ચરમસીમાએ ફરીથી આદિત્યનો વારો પડી ગયો. આ વખતે એને બહુ લાગી આવ્યું. મમ્મીનો માર ખાધા પછી એ અચાનક જ એના રુમમાં જતો રહ્યો અને બારણું અંદરથી બંધ કરી દીધું. આદિત્યનું આવું અકલ્પનીય વર્તન જોઈને વેદિકાનો બધો ગુસ્સો એક્દમ જ ઊડી ગયો અને એનું સ્થાન એક અજાણ્યા ભયે લઈ લીધું. એણે રુમના બારણા પોતાની કોમળ મુઠ્ઠીથી ખખડાવવા લાગી..મુક્કા મારવા લાગી પણ આદિત્યએ બારણું ખોલ્યું જ નહીં. બહારથી બૂમો પાડી પાડીને વેદિકાએ મોટેથી ‘સોરી સોરી’નો, મારા ડાહ્યા દીકા જેવા આવડતા બધા રાગ આલાપી લીધા. પણ આદિત્ય ટસનો મસ ના થયો. હવે વેદિકા ગભરાઈ. એણે અનુજને ફોન કરીને તરત ઘરે બોલાવ્યો અને પરીસ્થિતીથી વાકેફ કર્યો.

અનુજ બે પળ તો સ્તબ્ધ થઈ ગયો. પછી એણે તરત મગજ દોડાવવા માંડ્યું તો બાજુવાળાની ગેલેરીમાંથી આદિત્યના રુમની ગેલરી સુધી પહોંચી શકવાનો રસ્તો દેખાયો. એણે તરત જ એક લોખંડની સીડી બેય ગેલેરી વચ્ચે ગોઠવીને એનો પુલ બનાવ્યો. આમ એ  આદિત્યની રુમની ગેલેરીમાં  પહોંચવામાં સફળ થઇ ગયો. ત્યાં જઈને સૌથી પહેલાં તો એણે રુમનો દરવાજો અંદરથી ખોલી કાઢ્યો. વેદિકા તરત જ અંદર ધસી આવી. બેયની નજર આદિત્ય પર પડતાં બેય સ્તબ્ધ થઈ ગયા. આદિત્યના કોમળ ગાલ પર આંસુના રેલાની નિશાનીઓ એના દુઃખની ચાડી ખાતી હતી. એના હાથમાં ભગવાન શ્રીકૃષ્ણનો ફોટો હતો. અને આદિત્ય એની સામે એકીટશે જોઈ રહયો હ્તો.

વેદિકાએ એકદમ જ આદિત્યને પોતાની બાહોમાં લઈ લીધો.’આદિ..બેટા…હોશમાં તો છે ને..કેમ આમ વર્તન કરે છે? અનુજે એક હાથે વેદિકાને બાજુમાં ખસેડી અને આદિના રેશમી વાળમાં કોમળતાથી હાથ ફેરવતા પૂછ્યું,

બેટા શું થયું..તારા જેવો ડાહ્યો દીકરો સાવ આવું વર્તન કરે એ સારું કહેવાય કંઈ?”

અને આદિ એકદમ છંછેડાઈ ગયો.

‘તમે મોટા લોકો બાળકો જેવું વર્તન કરો એનું કંઇ નહીં ડેડ..? હું નાનો છું, તાકાત નથી મારામાં, એટલે મોટાઓની  સામે તો મારે કેમનું થવાય? એટલે ના તો કંઇ બોલાય કે ના વળતો પ્રહાર પણ થાય!! તેં હેં પપ્પા, આ તો ભારોભાર અન્યાય ના કહેવાય..? હું ક્યારનો આ કનૈયાને એ જ પ્રાર્થના કરું છું કે મને જલ્દીથી મોટો કરી દે..મારી મમ્મી કરતાં પણ મોટો…જેથી પપ્પાનો ગુસ્સો કે મમ્મીનો માર ના ખાવો પડે. જો હું પણ સામે મIરી દઈશ એવી બીક હોય તો મમ્મી, સાચું બોલ તું મારા પર હાથ ઊગામવાની?  પ્રતિકારમાં વળતા હુમલાની બીક હોય તો આવું કરતાં પહેલાં તું સો વાર વિચાર કરે કે નહીં? મારે સામે હાથ નથી ઉગામવો પણ માર પણ નથી ખાવો..કનૈયા જોડે શરત લગાવેલી કે તું મારી વાત માનીને મને મોટો નહી કરે ત્યાં સુધી હું દરવાજો નથી ખોલવાનો. પણ ડેડી..તમે બધા પર પાણી ફેરવી દીધું.”

વેદિકા અને અનુજ તો સ્તબ્ધ જ થઈ ગયાં. એમણે વાતને આ ‘પોઈન્ટ ઓફ વ્યુ’થી તો કદી વિચારી જ નહોતી. વેદિકાએ વિચાર્યુ તો એને પણ આદિની વાતમાં ભારોભાર સત્ય વર્તાયું. જો કદા્ચ આદિ બળવાન હોત..સામે હાથ ઉગામીને પોતાનો બચાવ કરવા માટે પ્રતિકાર કરી શકવાને સમર્થ હોત તો સો ટકા વેદિકાનો હાથ અટકી જાત. પોતાના મનસ્વી વર્તન સામે એ બિચારું બાળમાનસ તો બોલીને પણ ગુસ્સો વ્યક્ત કરી શકે એટલી સમજ નહતું ધરાવતું..હે ભગવાન, અજાણતા પોતાના જ લોહી પર પોતે કેવો અત્યાચાર કરતી આવી હતી એનું ભાન થતાં વેદિકાને પારાવાર પસ્તાવો થઈ ગયો.  પોતાના બે ઘડીના ગુસ્સાનું, અણસમજનું આવું કરૂણ પરિણામ જોઈને બેયની આંખોમાં આંસુ છલકાઇ આવ્યાં. બેય જણને પોતાની ભુલ સમજાઇ અને એક બીજાની આંખોમાં જોઇને આંખોથી જ એક વચનની આપ-લે કરી લીધી કે,” હવે પછી ગમે તે થાય પણ આદિત્ય પર હાથ તો નહી જ ઊગામીએ. બને એટલો એની સાથે સમજાવટથી , ધીરજથી જ કામ લેવાનો પ્રયત્ન કરીશું.”

અનબીટેબલ :- જીવનમાં રાગ, દ્રેષ જેવી લાગણીઓ ભલે  સ્થાન પામે, પણ એ તમને અતિક્રમી ના જાય એનું ધ્યાન તો રાખવું જ ઘટે. હંમેશા બધાંયનું  સમતોલન કરીને જીવનને હળ્વું ફ઼ુલ રાખો

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

ગુસ્સો.

મારો આજનો ’ફ઼ુલછાબ – નવરાશની પળ’નો લેખ

તારે હૈયે વેદનાનાં સોળ ઊઠે છે,

તને ખબર…

લોહીની ટશરો ક્યાં ક્યાં ફુટે છે?

શ્રેયા અને પલક..બેસ્ટ ફ઼્રેન્ડસ.. બેય જણ નાનપણથી સાથે નૃત્યની તાલીમ રહયા હતાં. સાથે ઢગલો’ક સ્ટેજશો પણ કર્યા હતાં. બેયની કે્મિસ્ટ્રી એકબીજા સાથે એટલી સુંદર રીતે  તાલમેલ ધરાવતી હતી કે એકના વિના બીજાની કલ્પના પણ  નહોતી કરી શકાતી. શ્રેયા પલક સામે એનર્જીમાં થોડી નબળી પડતી હતી. પણ પલક બહુ જ ખૂબીથી એની એ નબળાઈ ઢાંકી દેતો હતો જેથી કોઇને એ વાત જલ્દી નજરે નહોતી ચડતી.ઓડીયન્સમાં એમની જબરદસ્ત લોકપ્રિયતા જોઇને એમના ડાન્સ ટીચર પણ શક્ય ત્યાં સુધી ડાન્સમાં એ બે ને જ પાર્ટનર તરીકે રાખતાં.

છેલ્લાં થોડા દિવસથી પલકના ઘરમાં ટેન્શનનું ભારેખમ મોજું ફ઼રી વળેલું હતું. એનું કારણ હતું પલકના પપ્પાના એમની સેક્રેટરી જોડેના દિવસે દિવસે વધતા જતા સંબંધો. પહેલાં પલકના મમ્મી જીજ્ઞાબેન એમના બેડરૂમ સુધી જ આ વાત સીમિત રાખતા હતા. પણ  હવે પલકના પપ્પાએ એને એમની વિરોધ ના કરી શકવાની નબળાઇ સમજીને સમાજમાં ખુલ્લે આમ પોતાની મનમાની કરવા માંડી હતી અને ઊઘાડેછોગ એમની સેક્રેટરીને શહેરના પોશ વિસ્તારમાં એક ફ઼્લેટ અપાવીને એમની બેશરમ રાસલીલાઓ આરંભી દીધી હતી. વળી જીજ્ઞાબેન કોઇ જ વિરોધ નોંધાવાનો પ્રયત્ન કરે તો, આ બધા પાછળ આડકતરી રીતે એમનો સીધો સાદો , ઘરેલુ સ્વભાવ જ જવાબદાર છે એમ પૂરવાર કરીને એક વિકૃત સંતોષ પણ અનુભવી લેતાં.જ્યારે હકીકત એકદમ ઊલ્ટી હતી. જીજ્ઞાબેન એક પ્રેમાળ, વ્યવહારકુશળ, સુંદર મજાનું હસમુખુ વ્યક્તિત્વ ધરાવતા હતા. લગ્ન પછી થોડા વર્ષોમાં ઘરને પોતાની જરૂર વધારે લાગતા પોતાની સુંદર મજાની નોકરી છોડીને ઉજ્વવળ કેરિયરને લાત મારી દેતા એક મિનિટનો પણ વિચાર નહતો કર્યો. પતિની ભ્રમરવૃતિને પોતાના પ્રેમથી જરુર અંકુશમાં લઈ શકશે અને એ પોતાની પાસે પાછો ફ઼રશે જેવી તકલાદી આશાના મિનારો પર શ્વસતું એમનું ૨૫ વર્ષનું લગ્નજીવન એમને હવે ખતરામાં લાગતું હતું. એટલે નાક બંધ થતા જીગિષાબેનનું મોઢું હવે જાહેરમાં ખુલવા માંડેલું. આજે પણ ફ઼રી એ જ વાતનો ઝગડો…પરિણામે ૨૨ વર્ષના પલકને પોતાનું જુવાન ગરમ લોહી હવે ઉછાળા મારીને લમણાંની નસો ફ઼ાડીને બહાર આવી જશે એમ જ લાગતું હતું. અકળાઇને ઘરની બહાર નીકળી ગયો ને પહોંચ્યો પોતાના ડાન્સ કલાસમાં.

મ્યુઝિક સિસ્ટમમાં વાગતા હીપ-હોપના લેટેસ્ટ ગીત પર નૃત્ય કરતાં કરતાં પલકનો ગુસ્સો એને વારંવાર ભુલો કરાવતો હતો. બે વાર તો શ્રેયાના પગ પર જોરથી એનો પગ પડતાં બહુ ખરાબ રીતે શ્રેયાનો પગ કચડાઈ ગયો. આંખમાં ધસી આવેલ આંસુ પર માંડ કાબૂ રાખીને શ્રેયા એક શબ્દ પણ ના બોલી. એક સ્ટેપમાં પલકે શ્રેયાને ઉંચકવાની હતી. ઢીંગલી જેવી શ્રેયાને આગળ પણ પલક પોતાના મજબૂત બાવડા પર આસાનીથી ઊંચકી લેતો હતો. કોઇ નવું સ્ટેપ નહોતું આ એમના માટે. આજે પણ શ્રેયાએ એ જ વિશ્વાસ અને બેફિકરાઈથી પોતાની જાતને પલકના હાથ પર છોડી..પણ આ શું…આટલા વર્ષોમાં ક્યારેય નહોતું બન્યું એ આજે બન્યું ને શ્રેયાને પોતાના હાથમાં સફળતાથી ઊંચકવામાં અસફળ પલકે બેલેન્સ ગુમાવતા શ્રેયા બહુ જ ખરાબ રીતે ભોંય પર પછડાઈ.. પલક બે ઘડી અવાચક થઈ ગયો પણ પછી એક્દમ જ શ્રેયા પર વરસી પડ્યો. “આટલા વર્ષોથી ડાન્સ શીખે છે પણ સાવ ‘ઢ’ની ‘ઢ’ જ રહી હજુ. આ તો હું છું તો તું આટલી આગળ આવી શકી બાકી તો હજુ તું ડાન્સની કે.જી.માં જ ભણવાને લાયક છું.મહેરબાની કરીને મગજને કોન્સન્ટ્રેટ કર અને ભુલો સુધારીને ડાન્સમાં પરફેક્શન લાવવાનો પ્રયત્ન કર.” અને ત્યાંથી બહાર નીકળી ગયો. સિગારેટના ખોખામાંથી એક સિગારેટ કાઢીને ફટાફટ ૪-૫ કશ ઉપરાઉપરી લગાવી દીધા. લગભગ ૧૦એક મિનિટ પછી એનું મગજ શાંત થતા એને પોતાની ભુલ સમજાણી. પોતે આટલા બધાની વચ્ચે શ્રેયાને સાવ આમ ઉતારીને  સારું તો ના જ કર્યુ કહેવાય. પસ્તાવાના ઝરણામાં નહાવા લાગ્યો. પોતાની વાતનો હવે શ્રેયા શું પ્રતિભાવ આપશે એની અવઢવ વચ્ચે એણે બારીમાંથી ઇશારો કરીને બહાર બોલાવી.પણ આ શું? આશ્ચર્યમ.. શ્રેયાએ પળના ય વિલંબ વિના ટોવેલ ઉઠાવી પરસેવો લુછતા લુછતા વોટર બોટલમાંથી ઘુંટડો ભરતી’કને એની આગળ આવીને ઊભી રહી ગઈ.

‘બોલ”

“આઈ એમ સોરી શ્રેયા, મારે..આગળના શબ્દો મોઢામાંથી બહાર આવે એ પહેલાં શ્રેયાએ એની નાજુક આંગળી એના હોઠ પર મૂકીને  ચૂપ કરી દીધો ને  બોલી,

‘પલક,  હું તને વર્ષોથી ઓળખું છું. તે મને હંમેશા સાચા દિલથી  પ્રેમ અને ઇજ્જ્ત આપ્યા છે. તારા દિલમાં મારા માટે સાચી લાગણી છે એ મને ખ્યાલ છે. છેલ્લાં કેટલાંય વખતથી તું અકળાયેલો છે એ પણ તારા વર્તન પરથી ક્યાસ કાઢી શકી છું. તો બની શકે તારું ફ્રસ્ટ્રેશન આજે આમ નીકળી ગયું હશે.ફાઈન. ઓકે..મને કંઇ ફરક કે તકલીફ નથી પડી.આટ્લી જીંદગી અને મારા મમ્મી જોડેથી હું થોડી વાતો શીખી છું કે સામેવાળા માણસને તમારા માટે સાચી લાગણી હોય એ તમને ખ્યાલ હોય તો એ ગુસ્સામાં હોય ત્યારે એના શબ્દો પર બહુ ધ્યાન ના અપાય.એના શબ્દોનો કોઇ અર્થ જ નથી હોતો.બોલનાર વ્યક્તિને પોતાને શું બોલે છે એનું ભાન નથી હોતું. વળી માણસ ક્યારેય ખરાબ નથી હોતો. ખરાબ હોય છે તો માત્ર એના સંજોગો.તો તારા આ સંજોગોમાંથી બને એટલો જલ્દી રસ્તો શોધીને બહાર આવે એની હું આતુરતાથી રાહ હોવું છું.”

અને પલક બાધો બનીને શ્રેયાની નાની ઊંમરની મસમોટી સમજણને મનોમન વંદન કરી રહ્યો. એના મનમાં શ્રેયા માટે લાગણી અને ઇજ્જત ઓર વધી ગયા.મનોમન હવે ભવિષ્યમાં કોઇનો ગુસ્સો કોઇ પર કાઢવાની ભુલો ના થાય એટલો સજાગ રહેવાનું જાતને વચન આપી બેઠો.

અનબીટેબલ :-  જીવનમાં રાગ, દ્રેષ,ગુસ્સો જેવી લાગણીઓ ભલે  સ્થાન પામે, પણ એ તમને અતિક્રમી ના જાય એનું ધ્યાન તો રાખવું જ ઘટે. હંમેશા બધાંયનું  સમતોલન કરીને જીવનને હળ્વું ફ઼ુલ રાખો.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક

હક અને જવાબદારી…

’ફ઼ૂલછાબ -પંચામૃત’માં આજનો મારો લેખ..

Click to access pancha_01.pdf

પાંદડું કેવી રીતે પીળું થયું, કોને ખબર ?

એટલે કે ઝાડમાંથી શું ગયું, કોને ખબર ?

-રમેશ પારેખ.

રાહુલ આજે ખૂબ થાકેલો હતો. ઓફિસમાં કામનું ભારણ બહુ હતું. લોક ખોલીને સોફામાં જાતને લગભગ ફંગોળી અને ગળાની ટાઈ લૂઝ કરતાં’કને નજર ઘરમાં ચોતરફ ફેરવી લીધી.ઘર પર એ જ રોજની જેમ અસ્ત-વ્યસ્તતાની હુકૂમત હતી. એમાં કામવાળી બાઈ પણ નહી આવી હોય એની ખાત્રી કરાવતા પ્લેટફોર્મ પરના એંઠા વાસણો અને બાલ્દીમાં પલાળેલા કપડાં, ઘરમાં ચોતરફ વિખરાયેલા કાગળના ટુકડા સમેતનો કચરો.. જાણે કે એની  હાંસી ઊડાવી રહ્યાં હતા.

અત્યારે રાહુલના મનમાં કોઇ એક ગરમા ગરમ કોફીનો પ્યાલો અને સાથે થોડા બિસ્કીટવાળી ટ્રે તૈયાર કરીને ધરે એવી એક કામના તીવ્રપણે ઊઠી. પણ હાયરે એની કિસ્મત..એના નસીબે તો રાખી જેવી કમાતી પત્નીનું વરદાન લખાયેલું  હતું ને..!! જોકે આ પરિસ્થિતી એણે સામે ચાલીને ભગવાન પાસે માંગેલી. દેખાવમાં સામાન્ય ભલે હોય પણ પત્ની તો કમાતી જ જોઇએ એવા હઠાગ્રહને કારણે જ મા-બાપના વિરોધ છતાં એણે રાખીને પસંદ કરેલી.

રાખીના આવ્યા પછી ઘર સુખસગવડોના સાધનોથી ભરાતું ચાલેલું.રાખીની મહેનત અને સ્માર્ટ્નેસના કારણે થોડા સમયમાં એનું પ્રમોશન થઈ ગયું અને સફળતાની સીડીઓ ચડતા ચડતા એનો પગાર વધતો વધતો રાહુલ કરતાં લગભગ ત્રણ ગણો થઇ ગયો. પણ આ બધા સાથે ઘરમાંથી એક વસ્તુ સતત ખોવાતી ચાલી અને એ હતી રાખીની હાજરી. જેમ જેમ એ સફળ થતી ગઈ એમ એમ એના મનમાં સ્વતંત્રતાનો નશો છવાતો ગયો. રાહુલને તો જાણે એ પોતાના નોકર સમાન જ સમજવા લાગી. ગમે ત્યારે કોઇને જણાવ્યા વગર ઘરની બહાર ઉપડી જતી. ના એના આવવાનો સમય નક્કી હોય કે ના જવાનો. ઘર અને સમાજ દરેક જગ્યાએ બેધડક રીતે પોતાના નિર્ણયો જાહેર કરીને એનો અમલ કરાવવાની ટેવ પડી ગઈ હતી. રાહુલની કોઇ જ બાબતમાં સલાહ તો ઠીક પૂછવા કહેવાની પણ દરકાર કરતી નહી. ટુંકમાં એક્દમ મળી ગયેલી સ્વતંત્રતાને એ સાપેક્ષતાથી પચાવી ના શકી. વળી છેલ્લાં થોડા સમયથી તો એના બોસ સાથેના એના સંબંધો કંઇક વધુ પડતા જ અંતરંગ થયા હોવાની વાતો રાહુલના કાને અથડાતી હતી.

પણ રાહુલને હવે રાખીના પૈસે સુખસગવડો ભોગવવાની અને પોતાની જવાબદારીઓથી છટકવાની આદત પડી ગયેલી.એ લગભગ રાખીના પૈસાને લીધે પરવશ જ થઈ ગયેલો હતો. એ વાતો સારી રીતે સમજતી રાખી પણ પોતાની સ્વ્તંત્રતાનો ગેરલાભ ઉઠાવીને લગભગ સ્વછંદી બનીને જીવી રહેલી.પરિણામે લગ્નજીવનમાંથી ઉષ્મા ગુમાવીને આ સંબંધ બેયના દિલમાં એક બોજ જેવો જ બનીને રહી ગયેલો.

અનબીટેબલ- બીજાને આપણા દુઃખનું કારણ માનવાનો રોગ આપણને કદી એના ઉપાયો નથી જોવા દેતો અને પરિણામે આપણે હંમેશા માંદા જ રહીએ છીએ.

સ્નેહા પટેલ – અક્ષિતારક