Image

Manav jati.


માનવજાતિઃ

કોઈ ઈચ્છાનું મને વળગણ ના હો,
એય ઈચ્છા છે , હવે એ પણ ના હો.

સ્વ. ચિનુ મોદી,”ઈર્શાદ”

‘તમારે બૈરાંઓને તો જલસાં જ જલસાં છે.’ અવિનાશ ગાડી ડ્રાઈવ કરતાં કરતાં બોલ્યો.

‘કેમ .અચાનક આ શું થઈ ગયું તને ?’ ડ્રાઈવિંગ સીટની બાજુની સીટમાં બેઠેલ ધાત્રી આસ્ચ્ર્યચક્તિ ચહેરે અવિનાશ સામે જોઇ રહી.

‘આ મહિલા દિન – અનામત – વુમનપાવર-ઇક્વીલીટી – ફેમીનીસ્ટ ના નામે અનેકો નાટક…ઉફ્ફ…હવે કંટાળો આવે છે. મહિલાદિનના આગળના અઠવાડિયાથી વોટસએપ, ટ્વીટર, ઇમેઇલ, ફેસબુક…જ્યાં જુઓ ત્યાં સ્ત્રીઓ મહાન અને પુરુષો અધમ – નીચલી કક્ષાના જાનવર એવા જ મેસેજીસ મળ્યાં કરે છે.  પરણ્યાં બાદ સ્ત્રી એનું ઘર છોડે છે અમે પુરુષ પણ એમને અમારા ઘરમાં સ્નમાન સાથે મોભાદાર સ્થાન આપીએ જ છીએ ને. સ્ત્રીઓ સંતાનને જન્મ આપે છે તો મહાન પણ એ સંતાનને પાળી પોસીને સારું ભણતર અપાવવા અમે રાત દિવસ મજૂરી કરીને પૈસા કમાઈએ એનું કંઈ જ મૂલ્ય નહીં . સંસાર બે ય જણ સાથે મળીને ચલાવીએ છીએ તો અમારા માટે પણ એક દિવસ હોવો જ જોઇએ કે નહીં – પુરુષ દિવસ – વર્લ્ડ મેન ડે..પણ ના…અમારા હિસ્સામાં તો એ પણ નહીં. આમ જોવા જાવ તો ઇક્વીલીટીના નામે તમને સ્ત્રીઓને કેટકેટલી વિશેષ સવલતો મળે છે અને અમે તો હરાયાં ઢોર જ..તમારી પાસે તો જન્મથી જ ભગવાને આપેલ રુપની મબલખ સંપતિ હોય છે જ્યારે અમારે તો  ડગલે ને પગલે અમારી સ્માર્ટનેસ, ક્વીકનેસ સાબિત કરી કરીને જીવવાનું હોય છે. કાયદાઓ જોઇએ તો પણ મોસ્ટલી તમારા હકમાં. ઘણી વખત તો પુરુષ તરીકે જન્મીને જાણે શું ભયાનક ગુનો કરી નાંખ્યો હોય એવું જ અનુભવાય છે.’ ?

‘અરે યાર, એવું બધું તો ચાલ્યાં કરે. મેં કદી તારી પાસે સ્ત્રી હોવાનો ફાયદો ઉઠાવ્યો છે બોલ ?’

‘ના એવું નથી. તું તો બહુ જ સમતોલિત સ્ત્રી છું. પણ આ દુનિયા…’

‘જો અવિ, આપણે એવી લોકાલિટીમાં જીવીએ છીએ કે જ્યાં સ્ત્રીઓ એમના અધિકારો માંગવા કરતાં એને લાયક બનવાનું વધારે પસંદ કરે છે અને પુરુષો સ્ત્રીઓની શારીરીક નાજુકાઇ પણ મજબૂત મનોબળની ખુલીને તારીફ કરીને એનું સન્માન કરી શકે છે. પણ આપણાં જેવા સમજુ લોકોની ટકાવારી કેટલી? આખી દુનિયા એવી નથી. આજે પણ દુનિયાના અનેક સ્થળોએ સ્ત્રીને એક સાધન તરીકે જ જોવાય છે અથવા તો એમ કહે ને કે વપરાય છે ! વળી ત્યાં હજુ એટલી ક્રાંતિ, શિક્ષણ કે લોકોમાં સમજણ, ઉદારતા જેવા ગુણ નથી પ્રસર્યા. ત્યાં હજી સ્ત્રીઓ પર અત્યાચારો થાય છે આ દિવસ એવા લોકોને સપોર્ટ કરવામાં, એમનામાં  વૈચારીક જાગ્રુતિ લાવવા જ ઊજવાય છે. વળી જે કાયદાકાનૂનની વાતો તું કરે છે એ કાયદાઓની તો દુનિયાના અમુક છેવાડાની સ્ત્રીઓને જાણકારી સુધ્ધાં નથી હોતી. એકચ્યુઅલી આવા દિવસો ઉજવવા હોય તો આપણે લોકોએ આ બધી માહિતી એ છેવાડાંના લોકો સુધી પહોંચાડીને જાગ્રુતિ લાવવાનું કામ કરવું જોઇએ. આમ મેસેજીસ ફેરવ્યાં કરવાથી એ લોકોનું કશું ભલું નથી થવાનું. બાકી જ્યાં ખુદ ભગવાને સ્ત્રી પુરુષને અલગ અલગ બનાવીને આ ધરતી પર મોકલ્યાં છે તો એની ઇક્વીલીટીની વાતો કરીને આપણે જાણે – અજાણે એનું અપમાન કરીએ છીએ. હું તો માનું છું કે  સ્ત્રી કે પુરુષ એક જાતિ કરતાં પહેલાં એક માનવ-મનુષ્ય છે અને દરેકે દરેક માનવ એક બીજાથી અલગ હોય છે. વળી એને અલગ રહેવાનો – પોતાની અલગ આદતો વિક્સાવવાનો – પોતાની રીતે જીવવાનો પૂરો હક છે, એના માટે તમારી મંજૂરી લેવા કે વાત વિચારણા કરવા આવવું સહેજ પણ જરુરી નથી. સ્ત્રી -પુરુષ બે જણ અલગ છે એટલે જ બંનેને એક બીજાનું આકર્ષણ છે એ વાત સો ટચના સોના જેવી. એથી સ્ત્રીઓએ પુરુષ જેવા કે પુરુષોએ સ્ત્રીસમોવડા થવા જેવા ઉતાવળિયા-આંધળૂકીયા પગલાં ભરીને પોતાની મૂર્ખામી સાબિત કરવાનું રહેવાં જ દેવું જોઇએ. મોટાભાગના લોકો આ મુદ્દાને ટાઇમપાસનો મુદ્દો બનાવીને ચર્ચાઓ કરીને  પોતાનું નામ આગળ લાવવામાં જ રસ લે છે પણ જ્યાં ખરેખર અત્યાચારો થાય છે એવી એક સ્ત્રીને પણ એ જેને લાયક છે એવા હક અપાવી શકે, એને સ્વતંત્ર બનીને જીવતાં શીખવી શકે તો એ સાચી વ્યક્તિ કહેવાય અને આદર્શ જીવન જીવ્યું કહેવાય.’

‘હા ધારુ, તું સાચું કહે છે. તારી વાતોથી અમારો ઓફિસનો પટાવાળો યાદ આવી ગયો એ પણ વારંવાર એની ઘરવાળીને મારપીટ કરતો જ હોય છે. ચાલ તારી વાત પરથી હું શીખ લઉં છું અને એને સમજાવવાની કોશિશ કરીશ અને એની પત્નીને સન્માનજનક જીવન જીવવાને લાયક બનાવીશ. આ તને મારું વચન છે ડીઅર.’

‘ઓહ, યુ આર સચ અ ડાર્લિંગ. ચાલ હવે સામે કીટલીવાળે દેખાય છે ત્યાંથી બે ચા લઈ આવ. માથુ બહુ દુઃખે છે.’ ધાત્રીએ અવિનાશને ઓર્ડર કરવાની એક્ટીંગ કરતાં કહ્યું અને બે ય જણ ખડખડાટ હસી પડ્યાં.

બહાર આકાશમાં સૂરજ પણ આ યુગલની સમજદારી પર વારી ગયો અને હૂંફાળું હસી પડ્યો.

અનબીટેબલઃ સ્ત્રી કે પુરુષ બનવું એ આપણાં હાથમાં નથી હોતું પણ એક સારા માનવ બનવું એ ચોકકસ આપણાં હાથમાં છે.

સ્નેહા પટેલ

Halvu phool


હળવું ફૂલઃ

કાયમ અધૂરા પાઠ રહ્યા ઓમ નમઃ શિવાય,

ના શાંત મન થયું ન થયા ખળભળાટ શાંત.

-લલિત ત્રિવેદી.

‘ધડ..ધડ..ધડા ધડ..’ સાથે સાથે ‘ દ્રુ…ઉ….ઉ….ઉ…’નો તીણો તીખો કાનસોંસરવો નીકળી જતો સ્વરનો સથવારો. શૌર્ય કંટાળી ગયો. એમની નીચેના ફ્લેટમાં બાથરુમ અને રસોડું તોડાવીને સમારકામ કરાવવાનું કામ ચાલતું હતું અને એનો હથોડા- ડ્રીલનો સતત અવાજ એના ભણવામાં ડીસ્ટર્બ કરતાં હતાં. સાત દિવસ પછી એની બારમાની પરીક્ષા હતી. બારમું એનું કારકીર્દીનું વર્ષ. આખા વર્ષની સ્કુલ, ઇન્સ્ટીટ્યુટસની દોડધામ – પરીક્ષાઓ પછી હવે મુખ્ય પરીક્ષા માથે આવીને ઉભી હતી અને એ ટાણે જ આવા વિધ્ન ! આમ તો શૌર્ય ખૂબ જ શાંત, ડાહ્યો અને તેજસ્વી છોકરો હતો. ક્યારેય અકળાય નહીં પણ  છેલ્લાં બે કલાકથી એ એક દાખલામાં અટવાયેલો હતો, જવાબ જ નહતો આવતો, વળી આ તો એનું મનગમતું ચેપ્ટર – આમાં તો રાતે આંખ બંધ કરીને ભણવા બેસે તો પણ પ્રોબ્લેમ સોલ્વ કરી લે એવી માસ્ટરી…પણ અત્યારે પ્રોબ્લેમ મચક નહતો આપતો. ભણવામાં વિધ્ન પડે અને એના ટાઇમટેબલો ખોરવાય એ શૌર્ય ને સહન નહતું થતું.  ઘરની ગેલેરીમાં ગાર્ડન બનાવેલું હતું અને હીંચકો પણ હતો.શૌર્ય પોતાના પુસ્તકો લઈને ત્યાં જઈને બેઠો. નજર સામે નભમાં ગઈ. કાળાં કાળાં વાદળો પાછળ એને ઘેરી નિસ્તબ્ધતા વર્તાઈ. જાણે પોતાના દિલનો પડઘો જ જોઇ લો ને ! એની આંખો બંધ થઈ ગઈ. ગગનની ઉદાસી એની આંખોમાં ઉતરી ગઈ.

‘બેટા, અહીં શું કરે છે?’ સ્મ્રુતિ પોતાના દીકરાના કાળા ઘમ્મર ઘટાદાર વાળમાં વ્હાલભર્યો હાથ પરોવતાં બોલી.

‘કંઇ નહીં મમ્મી, ડ્રોઈંગરુમમાં અવાજ બહુ આવે છે એટલે અહીં આવી ગયો, થયું કે ખુલ્લામાં કદાચ અવાજ ઓછો લાગશે અને ખુલ્લી હવામાં મન હલ્કું થશે. વિચાર્યા મુજબ વાંચી શકીશ.’

ત્યાં જ એક ડમરી ઉડી અને ધૂળ સાથે રજોટાયેલો પવન શૌર્યના તનને હળવો ધક્કો મારીને આગળ વધી ગયો.

‘આ લે ચા અને સાથે પોપકોર્ન. હમણાં જ તાજી તાજી ફોડી છે. તને બહુ ભાવે છે ને? ચોપડાં બાજુમાં મૂક અને મારી સાથે ચા પીતાં પીતાં પેલું નવું કયું મૂવી આવ્યું છે…બળ્યું નામ ભૂલી ગઈ…એની વાતો કર. એકાદ દિવસ થોડો સમય કાઢ આપણે બે જણ જઈને એ જોઇ આવીએ. મને ય બહુ મન થયું છે.’

અને શૌર્ય ચા -પોપકોર્ન – મૂવી અને મમ્મી ના અદભુત વાતાવરણ વચ્ચે ખરેખર અડધો જ કલાકમાં ફ્રેશ થઈ ગયો. એની મમ્મી એની બેસ્ટી ! જરુર પડે ત્યારે ગુસ્સો પણ કરતી, વઢતી પણ ખરી…પણ મોટાભાગે એની બધી જરુરિયાતો સમજનારી, અને દરેક સમસ્યાનો અંત લઈને ઉભી રહેતી એની સૌથી પ્રિય દોસ્ત હતી.

‘મમ્મી,મસ્ત પોપકોર્ન હતી. બીજી હોય તો આપો ને થોડી અને હા, ઉપર થોડો ચાટ મસાલો પણ નાંખતા આવજો.’

‘ઓકે.’ અને સ્મ્રુતિ પોપકોર્નનો બાઉલ ભરીને આવી.

‘મને લાગે છે કે રોજ પાંચ સાડા પાંચે નીચે મજૂરો જતાં રહે છે, હજી સાડા ચાર થયાં છે. તું ચા પી લે પછી આપણે નીચે ગ્રાઉંડમાં  જઈને બેડમીન્ટન રમીએ ચાલ. અત્યારે ગાડીઓની અવર જવર પણ નહીં હોય એટલે મજા આવશે. એ પછી જ ભણવા બેસજે.’

‘ઓકે મમ્મા…એઝ યુ સે..’ અને એ પછીનો કલાક હસતાં રમતાં ક્યાં પસાર થઈ ગયો એની શૌર્ય ને ખબર જ ના પડી.

મજૂરો હવે જતાં રહ્યાં હતાં. સ્મૃતિનો રસોઇનો અને શૌર્ય નો ભણવાનો સમય થઈ ગયો હતો.

લગભગ બે કલાક પછી ઘરના બધા સદસ્ય ડાઇનિંગ ટેબલ પર જમવા માટે ભેગાં થયેલ હતાં.

‘શું થયું બેટા? આજનું ભણવાનું પતી ગયું ?’

‘અરે હા મમ્મી, એક પ્રોબ્લેમ પાછળ સવારે લગભગ ૩ કલાક મહેનત કરેલી એ અત્યારે માત્ર પાંચ જ મીનીટમાં સોલ્વ કરી દીધો અને એ પછી બીજું પણ ખાસું એવું ભણાઈ ગયું.’ શૌર્ય  ઉત્સાહસભર બોલી ઉઠ્યો.

‘હું પણ તને એમ જ કહેતી હતી કે જ્યારે વાતાવરણ બહુ જ અજંપાવાળું હોય ત્યારે આપણે થોડી સમતા રાખતા શીખી લેવાનું. દરેક પ્રવાહમાં સામે તરવા ના જવાનું હોય. જ્યારે પરિસ્થિતી આપણા કાબૂ બહાર હોય ત્યારે તરવા કરવા ટકી જવામાં પણ બહુ મોટી જીત છે. અવાજ્વાળા વાતાવરણમાં તું કલાકોના કલાકો જેની પાછળ મહેનત કરીને મગજ બગાડે એના કરતાં મગજ ફ્રેશ હોય ત્યારે માત્ર કલાક ભણી લે તો પણ બધું સરભર છે બેટાં. દરેક પરિસ્થિતીનો એક શક્ય એવો પોઝીટીવ રસ્તો હોય જ છે એ વાત યાદ રાખીને દરેક સ્થિતીનો સમજણ, ધૈર્યથી મુકાબલો કરવાનો તો તમે ક્યારેય નહીં હારો કે પસ્તાઓ.’

‘યસ મમ્મી, યુ આર ઓલવેઝ રાઈટ!’ અને શૌર્ય એ ઉભા થઈને મમ્મીના ગળામાં હાથ પૂરોવીને વ્હાલ કરી લીધું.

ઘરની પાછળ વિસ્તરેલાં પીપળાનાં પાંદડાં પર ‘ટપ ટપ’ અવાજ સંભળાઈ રહ્યો હતો. આકાશ વરસી ને ચોખ્ખું થઈ રહ્યું હતું. ચોમેર વાતાવરણ હળવું ફૂલ થઈ રહ્યું હતું.

અનબીટેબલઃ સુખ – દુઃખ , ઉત્સાહ – હતાશા, સફળતા – નિષ્ફળતા આપણી સાથે સતત સંતાકૂકડી રમે છે, ક્યારેક પકડાઈ જવાનું હોય અને ક્યારેક પકડી લેવાનું !

-sneha patel

Hash..


હાશ….

જીભના શેઢે ટહુકી ઊઠ્યા કોયલ મોર બપૈયા તેતર,

દલડે દલડે સ્પંદન કરતાં શબ્દોનું વાવેતર !

-મુકેશ દવે (અમરેલી)

લગભગ આઠ વર્ષથી એક મલ્ટીનેશનલ કંપનીમાં  મોભાદાર સ્થાને નોકરી કરનાર  કીર્તનને કંપનીના કામકાજ માટે વારંવાર ચાઈના, યુ.એસ.એ જવાનું થતું. હવે તો એની પત્ની કથા અને દીકરો આઠ-દસ વર્ષનો દીકરો રાગ પણ એની એ ગોઠવણમાં ગોઠવાઈ જવા લાગ્યાં હતાં. આજે  ડીસેમ્બર મહિનાની દસમી તારીખ હતી. કથાએ મોબાઈલમાં કીર્તનને એરપોર્ટ પર લેવા જવાના સમયનું રીમાઈન્ડર મૂકી રાખેલું. કીર્તન આવવાનો હોય એટલે એને મન તહેવાર જેવી જ લાગણી પનપતી હોય. એનું તન અને મન સુધ્ધાં એના આવકારમાં નર્તન કરતાં હોય, ઊલ્લાસથી ભરપૂર હોય. સવારના પાંચ વાગ્યા અને કથાના મોબાઇલનું રીમાઇંડર વાગ્યું. કથા ફટાફટ ઉઠી નિત્યક્રમ પતાવીને તૈયાર થઈને ગાડી લઈને એરપોર્ટ તરફ જવા નીકળી. કીર્તને એને આમ એઅરપોર્ટ પર આવવા માટે ના પાડે. કહે કે,’ હવે તો સરસ મજાની ટેક્ષીની સુવિધા છે હું જાતે આવી જઈશ.’ પણ કથા જેનું નામ. વળતો જવાબ આપે,’તને એરપોર્ટ પર લેવા આવું તો એટલી વહેલી તને મળી શકું , તને જોઇ શકું ને!’ અને કીર્તન એની આવી વાત પર હસી પડતો. બોલતો તો કશું નહી પણ અંદરથી પોતાની લેવાતી સંભાળ, લાગણી માટે મનોમન આનંદ પણ અનુભવતો. વાત નાની શી હતી પણ એનો મર્મ બહુ જ મહત્વનો અને રાજીપાવાળો હતો. કથા એરપોર્ટ પર પહોંચીને ગાડી પાર્ક કરવાનું વિચારતી હતી ત્યાં જ કીર્તન એની બાજુમાં આવીને ઉભો રહી ગયો અને કથા એકદમ જ ચોંકી ગઈ. બે સેકંડ પછી આજુબાજુનું ભાન ભૂલીને કીર્તનને એક મીઠું ‘હગ’ કરી લીધું. સામાન ગોઠવીને બંને જણ ગાડીમાં બેઠાં. કીર્તને સ્ટીઅરીંગ સંભાળી લીધું.

‘કેવી રહી ટ્રીપ?’

‘બહુ જ સરસ રહી. જોકે ચાઈના જઈએ એટલે થોડો ભાષાકીય પ્રોબ્લેમ થાય છે. સામાન્ય વાતચીતમાં વાંધો નથી આવતો પણ મારે ટેકનીકલ ડીસ્કશન કરવા હોય ત્યારે એક ઇન્ટરપ્રીટરની જરુર પડે છે. વળી ત્યાં કોઇને અંગ્રેજી પણ બરાબર ના આવડે એટલે લોકલ માર્કેટમાં પણ બહુ તકલીફ થાય છે. ‘

‘હા કીર્તન, હમણાં જ ‘વિશ્વ માતૃભાષાદિન’ ગયો ત્યારે મેં તને યાદ કરેલો. આપણી સોસાયટીમાં એ દિવસે માતૃભાષાનું ગૌરવ વધારે એવા અનેક પ્રોગ્રામો થયેલા. આપણા દીકરાએ પણ નાટકમાં ભાગ લીધેલો અને નરસિંહ મહેતાનું પાત્ર ભજવેલું. સોસાયટીના લોકોએ એની બહુ જ પ્રસંશા કરી કે.’અંગ્રેજી મીડીઅમમાં ભણતો છોકરો અને ગુજરાતી સાહિત્ય માટે આવી પ્રીતિ. બહુ કહેવાય. ‘

‘લોકો પણ ગજબ છે. અંગ્રેજી મીડીઅમમાં ભણવું એની જરુરિયાત છે જ્યારે ગુજરાતી ભાષા એનો પ્રેમ છે એવું કેમ સમજતા નથી? આપણે ત્યાં તો લોકો ફટ દઈને દરેક વાતને મનફાવે એવા સંબંધોથી જોડી દે છે. ગુજરાતીભાષા ‘મા’ અને અંગ્રેજીભાષા એટલે આપણી ‘માસી’. એવું શું કામ? અંગ્રેજી આજના જમાનામાં ફકત આપણી જરુરિયાતની ભાષા છે એટલે આપણે એ શીખવી જ રહી. મારો જ અનુભવ લે ને..ચાઇનાના લોકો બરાબર અંગ્રેજી સમજતાં હોત તો મારું અને એમનું કામ કેટલું સરળ થઈ ગયું હોત ! આ તો અમારે વાતચીત કરવા એક દુભાષિયાની જરુર પડે અને અમુક વખતે કંપનીની સીક્રેટ વાતો તો એની સામે બોલાય પણ નહીં એટલે પેલો ચીનો મને મેસેજમાં લખીને મોકલે પછી હું એનું ઓનલાઈન અંગ્રેજીમાં રુપાંતરણ કરું અને છેવટે એક બે લીટીનો મર્મ સમજતાં મને કલાક જેટલો સમય લાગી જાય. કંટાળી જવાય.’ અને કીર્તનના મોઢા પર આટલું બોલતાં બોલતાં રીતસરનો કંટાળાનો ભાવ તરવરવા લાગ્યો.

‘હા, કીર્તન. તું સાચું કહે છે. આજકાલ અંગેજીના બહોળા વપરાશને  કારને એની જરુરિયાત નકારી શકાય એમ નથી, પણ એનાથી આપણી માતૃભાષાનો પ્રેમ મરી જાય એવું તો સહેજ પણ નથી હોતું. આજકાલ કેટલાં બધા ગુજરાતી પિકચર આવે છે અને આપણે બધાં ફકત એ ગુજરાતી હોવાના કારણે જ એ જોવા જઈએ છીએને…ગુજરાતી ભાષા પરત્વેનો આપણો પ્રેમ તો નસનસમાં દોડે છે એને તરછોડીએ છીએ એવું વિચારી પણ કેમ શકાય?’

‘સાચી વાત છે કથા. જે આપણી અંદર હોય એ ક્યારેય મરતું નથી. હા, સંજોગોવશાત ક્યારેક એ સૂકાઇ ગયેલું લાગે પણ ફરીથી પ્રેમનો હૂંફાળો સ્પર્શ પામતાં એ લીલોછમ છોડ બનીને ચોકકસ ખીલી જ જાય છે.લોકોને આજકાલ મેસેજ, ચેટીંગમાં વાતો કરવા એક વિષય જોઇએ એનાથી વધુ આ બધી ચિંતાઓનું કંઇ મહત્વ નથી. હું ચાઇનામાં અગડંબગડં ચીની, અંગ્રેજી બોલી બોલીને કંટાળ્યો હતો પણ અત્યારે તારી સાથે ગુજરાતીમાં વાતો કરીને ફકત આપણાં ઘરમાં જ અનુભવી શકાય એવી એક હાશ, નિરાંત અનુભવાય છે. જ્યાં સુધી આ ‘હાશ’ જીવંત છે ત્યાં સુધી માતૃભાષાને કોઇ ખતરો નથી. ખરેખર તો આપણે ખોટા રાગડાં તાણવાનું છોડીને ચિંતામાંથી ચિંતન તરફનો પ્રવાસ કરવાની જરુર છે. આપણાં સંતાનોને સમયે સમયે આપણી ભાષાનું ગૌરવ, આપણાં મૂલ્યો સમજાવતા રહેવાની જરુર છે.બહારથી એ ક્યારે ને શું શીખશે એની તો આપણને ખબર નથી પણ ઘરમાં એ શું શીખી શકે એની તો આપણને ખબર હોવી  જ જોઇએ અને એને એ શીખવવા આપણે પણ સતત શીખતા રહેવું પડે જેથી એના બાળમાનસમાં આપણે આપણા પૂર્વાગ્રહોયુકત વિચારસરણીનું  સિંચન ના કરી દઇએ.’

અને કીર્તન અને કથાના હાશકારાનું સ્થળ, એમનું ઘર આવી પહોંચ્યું અને કીર્તને ગાડી પાર્ક કરીને આળસ મરડી.

અનબીટેબલઃ હોવું અને થવું એમાં બહુ ફરક છે.

સ્નેહા પટેલ.