ટુચકાઓઃ

ટુચકાઓઃ

 

સાવ સીધા સવાલના ઉત્તર,

દઈ શકે છે તું એવું બાળક છે.

-સ્નેહા પટેલ’અક્ષિતારક’ સંગ્રહમાંથી.

 

‘અલી રાધિકા, તેં બિટકૉઇન વિશે કશું સાંભળ્યું છે કે ?’

‘શું..બિટ…બિટ્કોન..આ કઈ ભાષા બોલે છે અલી તું ?’

અને તૃપ્તિ ખડખડાટ હસી પડી.મનમાં ને મનમાં પોતે રાધિકા કરતાં વધુ સારી જાણકારી ધરાવે છે અને વધુ અપડેટેડ છે એવો ગર્વભાવ મગજમાં છલકાઈ આવ્યો.

‘બિટક્વોઈન એટલે એક જાતના ડીજીટલ પૈસા! એનાથી કોમ્પ્યુટરમાંથી ચૂકવણી કરી શકાય. મોસ્ટલી ગેરકાયદેસર ધંધો કરતાં હોય એમને આવા ડીજીટલ નાણાં ખૂબ જ કામમાં આવે, કારણકે આનો કોઇ હિસાબ મળે નહીં!’

‘તેં અલી , તને આવું બધું ક્યાંથી સમજ પડી ? જબરી છે તું!’ રાધિકાની આંખોમાં અહોભાવ સ્પષ્ટપણે વાંચી શકાતો હતો.

‘કંઇ નહી મારી બુન, આ તો મારા ઘરમાં નવીનવેલી આજકાલની લેટેસ્ટ જાણકારીઓ ધરાવતી અને પોતાનો ધંધો કરતી છોકરી વહુ તરીકે આવી છે એની સંગતનો પ્રતાપ. એની અને મારા દીકરા રાજનની વચ્ચે આખો દિવસ આવી બધી વાતો ચાલતી હોય તેમાં અમુક આપણાં કાને પડી જાય, બીજું શું ?’

‘ઓહોહો, તમારા તો નસીબ ખુલી ગયા છે ને આવી ભણેલી ગણેલી, પોતાનો બિઝનેસ સંભાળતી સ્માર્ટ વહુ લાવીને.’

‘શું ખાખ નસીબ ખુલી ગયા છે ? મા બાપે કામ ધંધો કરીને પૈસા કમાતા શીખવ્યું છે પણ ઘરના કામમાં ‘ઢગાભાઈનો ઢ’ છે એ સાવ. માનસિક શ્રમ ગમે એટલો કહો કરી શકે છે પણ શારીરિક કામ કરવાનું આવે એટલે બહેનબાને આળસ ચડે છે. શરુઆતમાં તો મને એમ કે નવી નવી છે તો દસ દા’ડા ભલે આરામ કરતી પણ પછી કામ કરશે, ત્યારે આમણે તો કામ કરવાનું નામ દીધું એટલે ચોખ્ખું સંભળાવી દીધું કે,’માફ કરશો, મરા મા બાપના ઘરે મેં કશું ઘરકામ કર્યું નથી તો મને એ સહેજ પણ નથી આવડતું, વળી મારી પાસે એ શીખવા માટે સમય પણ નથી એટલે તમે પ્લીઝ, મારી પાસે એ આશા પણ ના રાખશો. તમને ના ફાવે તો એક નોકર, રસોઇઓ રાખી લેજો પણ મને તો એ બધું ના જ કહેશો.’ લો બોલો, આમને હવે શું કહેવું?’

‘ઓહોહો, સાવ આમ બોલે છે ? તેં અલી મહિને દા’ડે કેટલું કમાઈ લે છે તારી આ વહુ ?’

‘કમાણી તો સારી…લગભગ ૫૦-૬૦,૦૦૦ કમાઈ લે મહિને આરામથી.’

‘અને તારો દીકરો?’

‘એ જો ને ૩૦-૪૦,૦૦૦ કમાતો હશે.’ થોડું અચકાતાં અચકાતાં રાધિકા બોલી.

‘ઓહોહો, મતલબ વહુ દીકરા કરતાં ય વધુ કમાય છે એમ !આમ પણ આજના જમાનામાં ૫૦,૦૦૦ કમાતી હોય એવી કેરીઅર ઓરીએન્ટેડ છોકરીઓને ઘરકામ ના આવડે એમાં કંઈ નવાઈ નથી. મેં આવો લગભગ દસમો કેસ સાંભળ્યો છે.’

‘પણ છોકરીની જાત ને સાવ જ કામ ના શીખી હોય એ થોડી ચાલે ? ને એવું જ હોય તો પરણાવી શું કામ ? વળી આ તો લવમેરેજ એટલે મારે દીકરાને ય કશું ના કહેવાય. બેય ધણી ધણિયાણી સવારના નવ વાગ્યાંના તો નીકળી જાય ને આવે રાતે છેક આઠ વાગ્યે. રોજ મારે દીકરા-વહુ સાથે ઝઘડાં થાય છે, સાલું આ ઉંમરે લોહી ઉકાળા જ નસીબમાં કેમ લખ્યાં હશે ?’

‘રાધિકા, એક વાત કહે તો ? તેં તારા દીકરાને રસોઇ – ઘરકામ કરતાં શીખવ્યું છે ?’

‘ના…અલી તું તો કેવી અવળવાણી બોલે છે, મરદની જાત ને રસોઇ ને ઘરકામ કરે, તને તે આવું બોલતાં ય શરમ નથી આવતી અલી ? એ તો મારે પાણીનો ગ્લાસ પણ ના ઉપાડે હો.’

‘મારી વાત ધ્યાનથી સાંભળ બેના. આમ તો તારી વહુ બહુ મિલનસાર છે, જ્યારે જોઇએ ત્યારે હસતી ને હસતી જ હોય છે, વળી મને રસ્તામાં મળે તો, ‘કેમ છો માસી’ ક્હ્યાં વિના ક્યારેય નથી જતી. હવે જો તારી વહુ વર્ષોથી સ્ત્રીઓના ભાગે આવેલ ઘરનું કામ છોડીને પોતાના પતિના ભાગનું કામ કરવામાં હિસ્સો આપે છે, પૈસા કમાવા ઓફિસે જાય છે એની આપણને કોઇ નવાઈ ના લાગતી હોય તો તને પણ તારો દીકરો ઘરકામ કરે એમાં નવાઈ કેમ લાગે છે ? કામ તો બે ય કરે છે ને પૈસા ય બે ય કમાય છે. તો એમાં છોકરા છોકરીનો ભેદ કેમ નડી જાય છે ? અત્યારનો જમાનો બહુ જ સ્પીડમાં બદલાઈ રહ્યો છે. આપણે હવે આપણી જૂની ઘરેડમાંથી બહાર નીકળ્યે જ છૂટકો છે બેના. ના ફાવે તો બેય ને એમનું એક અલગ ઘર કરી આપો જેમાં એ લોકો શાંતિથી પોતાની જીન્દગી પોતાની રીતે જીવશે ને જ્યારે અટકશે ત્યારે તમારી સલાહ લેવા આવશે જ ને ?બાકી આ લોકોને બદલવા જઈશ તો તું દસ વર્ષ વહેલી ઉકલી જઈશ. આજની પેઢીના નસીબમાં અઢળક મહેનત કરીને કે યેન કેન પ્રકારેણ ખૂબ પૈસો કમાવાનો શ્રાપ લખાયેલો છે, એ લોકો એ ભોગવે જ છે ને સાથે એમની મસ્તી પણ બરકરાર રાખે છે તો એ જોઇને તમે વડીલો ખુશ થાઓ. બાકી એમના ક્દમ સાથે કદમ નહીં મીલાવો તો એમની દોડમાં એ લોકો એમની ઇચ્છા ના હોવા છતાં તમને સાવ  પાછળ છોડી દેશે.’

‘હા તૃપ્તિ, તારી વાત સાચી છે. આમ મારી વહુ બહુ સારા સ્વભાવની છે. હજુ પરમદિવસે જ એ એના માટે એક ડ્રેસનું કાપડ લાવી તો મારા માટે એક બાંધણીની સાડી પણ લઈ આવેલી. ઘરની અને ઘરના માટેની લાગણીમાં તો એને કોઇ કંઈ ના કહી શકે. તારી વાત પર હું ચોકકસ વિચાર કરીશ. ચાલ હવે થોડી વાર સૂઇ જવું છે. સવારની છ વાગ્યાંની ઉઠી છું.’

ને બે બહેનપણીઓ છૂટી પડી.

અનબીટેબલઃ જ્યારે સ્ત્રીઓ કમાણી કરવા ઘરની બહાર નીકળે એની પર આપણને શરમ આવે એ જ સમયે જ માળિયામાં ચડીને કામ કરાવતાં પુરુષોની દશા પર ટુચકાઓ બોલીને આનંદ મેળવવાને લાયક કહેવાઈએ. આ બધા જાતિભેદના ટુચકાઓ હવે આ ધરતી પરથી નામશેષ થવા જ જોઇએ.

સ્નેહા પટેલ.

garvili

: ગર્વીલી :

આસમાની રંગની ચૂંદડી રે

આસમાની રંગની ચૂંદડી રે, ચૂંદડી રે
માની ચૂંદડી લહેરાય
ચૂંદડીમાં ચમકે ચાંદલા રે, ચાંદલા રે
માની ચૂંદડી લહેરાય !

-ગરબો.

અંશિતાનો મૂડ આજે ‘ઓફ’ હતો. વરસાદે આ વખતની નવરાત્રીની મજા બગાડી મૂકી હતી. એ લગભગ છેલ્લાં દોઢ મહિનાથી એના ગ્રુપ સાથે સ્પેશિયલ ગરબાના સ્ટેપ્સની પ્રેક્ટીસ કરી રહી હતી. સ્પેશિયલ કચ્છી બનાવટના બ્લ્યુ અને મરુન રંગના કોડીઓઅને ફૂમતાઓથી ભરપૂરચણિયાચોળી અને સાથે પહેરવાના ઓકિસ્ડાઇઝ, કોડીના લેટેસ્ટ સ્ટાઇલના ઘરેણાં – આ બધા પાછળ લગભગ એણે નહીં નહી તોય પચીસે’ક હજારનું આંધણ કરી નાંખેલું. વળી મન મૂકીને ગરબે રમી શકે એ માટે છેલ્લાં મહિનાથી એક કૂકને પણ રસોઈ માટે ટ્રેઈન કરી રાખેલો. નવરાત્રિ તો મન મૂકીને મહાલવાનું જ બસ ને દિવસે થાક ઉતારી કાઢવાનો! બહુ થાકી હોય એ દિવસે તો એ ઓફિસમાં પણ અડધી કે આખી રજા મૂકી દેતી. બધા એના આ શોખથી વાકેફ એટલે આ દિવસો દરમ્યાન કોઇ એની સાથે કોઇ મગજમારી ના કરતું.

આમ પણ અંશિતા હતી જ એવી કે એને કોઇની સાથે ક્યારેય કોઇ દિવસપ્રોબ્લેમ જ નાથાય. દરેક કામ જાતે કરી લેવાની એને આદત, વળી બીજાઓના કામ પણ એ સમય હોય તો હસતાં હસતાં કરી આપતી એટલે ઓફિસ કે ઘર બધી જગ્યાએ અંશિતા લોકોની માનીતી, લાડકી હતી. અંશિતા – એક ભરપૂર બહિર્મુખી સ્વભાવવાળું વ્યક્તિત્વ, આધુનિકા, સેલ્ફડિપેન્ડન્ટ, દરેક કામને પહોંચી વળવાની – મેનેજ કરી લેવાની એનામાં આગવી સૂઝ! કોઇ પણ બાબતમાં ક્યારેય કોઇની મદદ લેવાનું એને સહેજ પણ પસંદ નહીં. નાછૂટકે જ એ કોઇનેપોતાના કામ કરી આપવા ‘રીકવેસ્ટ’ કરે. એ અંશિતા ઉંમરમાં અડતાલીસીનો આંકડો પસાર કરી રહી હતી. શરીર હવે થોડું થાકતું હતું, પહેલાં જેટલી હાડમારી ઉઠાવતાં એ જવાબ દઈ દેતું હતું, વીટામીન્સ – આયર્નની દવાઓ, રેગ્યુલર લાઈફસ્ટાઈલ, એકસરસાઈઝ એ બધાનો એની રુટિન દિનચર્યામાં નાછૂટકે પ્રવેશ થવા માંડયો હતો. બીજું કોઇ તો ઠીક પણ હવે એનું શરીર એને ટોકતું હતું, ‘થોડી ધીરી પડ મારી બેના.’
શરુઆતના બે દિવસ વરસાદને ય અવગણીને ગ્રુપમાં મન મૂકીને ગરબા કર્યા હતાં પણ ત્રીજા દિવસે શરીરે સાથ છોડી દીધો અને એને વાયરલ ઇન્ફેકશન થઈ ગયું. તાવ હતો કે ત્રણથી નીચે ઉતરવાનું નામ જ નહતો લેતો. હવે અંશિતા બરાબર અકળાઈ હતી. એક તો વરસાદ, બીજું દવાખાનું અને ત્રીજું નોરતામાં એના મિત્રો એને મૂકીને થાય એટલાં ગરબા તો કરી જ લેતા. એને ઇવન એ ગરબાં જોવા જવા પણ નહતું મળતું. એનાથી ઉભું જ નહતું થવાતું તો બીજી શું વાત કરવાની ? બે દિવસ બાદ તાવ ઉતર્યો અને એને થોડી કળ વળી. હાશ, હજુ બીજા ચાર દિવસ તો બાકી છે, એકાદ દિવસમાં થોડી રીકવરી થઈ જ જશે પછી તો એય ને ગરબે ઘૂમવાનું ને મજ્જા માણવાની. પણ એકાદ દિવસમાં એની રીકવરી જોઇએ એવી તો ના જ થઈ. જાતે ગાડી ડ્રાઈવ કરીને જવાની હાલત નહતી. એના પતિ જીગરને તો આવા કોઇ શોખ જ નહી. અંશિતાને જ્યાં જવુ હોય ત્યાં જવાની છૂટ પણ એને તો રાતે દસ વાગ્યે પથારી જોઇએ જ. ભારત તહેવારોનો દેશ છે, તહેવારો તો આવે ને જાય, આમ એની પાછળ લાગ્યા રહીએ તો કામધંધા કોણ કરે? એટ્લે એને કહેવાનો તો કોઇ મતલબ જ નહીં. જોરજબરદસ્તીથી કોઇ પણ કામ કરાવવાનું અંશિતાના સ્વભાવમાં જ નહી. આખરી ઉપાય તરીકે એણે એના વીસ વર્ષના દીકરા ધ્રુવને પોતાની સાથે ગરબામાં આવવા માટે ઓફર કરી પણ ધ્રુવનો તો એના ફ્રેન્ડસર્કલમાં પ્રોગ્રામ ફીક્સ હતો એટલે એણે ચોખ્ખી ના પાડી દીધી અને અંશિતાના શરીરને હજુ આરામની જરુર છે તો ગરબા બરબા રમવાના વિચારો છોડીને આરામ કરવાની સલાહ પણ આપી દીધી.

હવે ?

જીવનમાં આવી સ્થિતી તો ક્યારેય ઉભી નહતી થઈ. પોતાની જાતને આટલી પાંગળી, આટલી અસહાય તો અંશિતાએ ક્યારેય નહતી અનુભવી. આમ પરિસ્થિતીઓથી હારવાની એને સહેજ પણ આદત ન હતી. અકળામણને ઝાટકો આપીને એ ઉભી થઇ અને ચણીયાચોળીપહેરીને તૈયાર થવા લાગી. વચ્ચેવચ્ચે તાકાત જાળવી રાખવા ‘વાઈટ્લઝેડ’નું શરબત પીતી જતી હતી. આખરે તૈયાર થઈને જાતને અરીસામાં જોઇને એ ‘ગર્વીલી’ એની જાત પર ગર્વ કરવા લાગી અને ચપ્પલમાં પગ નાંખવા જતાં જ એને જોરદારચક્કર આવ્યાં અને એ ધડામ દઈને જમીન પર પછ્ડાઈ.
આંખો ખૂલી ત્યારે બે કલાક વીતી ગયા હતા અને ધ્રુવ અને જીગર એની પાસે પથારીમાં ચિંતાતુર વદને બેઠાં હતાં.
‘અંશુ, આ શું પાગલપણ છે ?આટલી વીકનેસ અને તું ગરબા કરવા ઉપડી ! તું કંઈ નાની છોકરી છે કંઈ?’ જીગર અકળામણમાં બોલી ઉઠ્યો.
‘ના, નાની તો નહીં પણ બુઢ્ઢી પણ નથી થઈ ગઈ જીગર.’ આંખમાં આંસુ સાથે અંશિતા બોલી.
‘જીગર તને ખબર છે હું મારી લાઈફમાં પહેલીવાર જાતને આવી અસહાય સ્થિતીમાં જોઇને અકળાઈ ગઈ હતી. હું અંશિતા અને આવી હેલ્પલેસ ! સહન ના થયું. કાલે ઉઠીને ધ્રુવ એના પોસ્ટગ્રેજ્યુએશન માટે ફોરેન જતો રહેશે, તું તારી બિઝનેસટ્રીપમાં બીઝી તો એ વખતે મારી શું હાલત થશે એવો વિચાર આવી ગયો અને ઇમોશન્સ મારી પર હાવી થઈ જતા હોય એમ લાગ્યું. કોઇની ઉપર ડીપેનડન્ટ થોડી થઈ જવાય. જે હોય એ બધી સ્થિતીનો સામનો કરવાની તાકાત આ અંશિતામાં હોવી જ જોઇએ પછી એ શારિરીક હોય કે માનસિક કે ઇમોશનલ – આખરે હું એક આધુનિક સ્ત્રી છું – ઇન્ડીપેન્ડન્ટ રહેવું એ મારી જરુરિયાત, સંતોષ છે ! બસ ને એ પછી મારો મારા વિચારો પર કાબૂ ના રહ્યો ને હું તૈયાર થવા ઉભી થઈ ગઈ.’
‘ઓહ, હવે આખી સ્થિતી સમજાય છે અંશુ, સમયને માન આપતા – સ્વીકારતા શીખ. હવે આપણે ધીમે ધીમે યુવાનીમાંથી પ્રૌઢાવસ્થા તરફ જઈ રહ્યાં છીએ. એની પણ એક અલગ મજા હોય છે. હવે આપણી પાસે અત્યાર સુધીના અનુભવોનું ભાથું છે. શારિરીક સ્વાસ્થ્ય હવે પંદર- અઢાર વર્ષના નવજુવાનિયાઓ જેવું ના જ હોય. જરુર પડે તો ઇમોશનલ કે શારિરીક સપોર્ટ લેવામાં કંઈ ખોટું નથી. કોઇનો સહારો લેવાની તને સહેજ પણ આદત નથી એમાં તને નાહકનો સ્ટ્રેસ ઉભો થાય છે. ઇમોશનલ હોવું એ એક હાનિકારક સ્વભાવ માની બેઠી છું. એવું ના હોય ડીયર. તેલ જુઓ ને તેલની ધાર જુઓની જેમ જ સમય જુઓ ને સમયને માન આપતાં શીખો. કોઇ પણ આદત કે સ્વભાવ કાયમ જીવનમાં સ્થાયી ના કરવો, ફ્લેક્સીબલ રહેતા રહેવું જેથી વણજોઇતાં સ્ટ્રેસ ઉભા ના થાય.’
‘હા જીગર, આજની આધુનિકાઓ કમાતી થાય છે પછી પોતાની જાતને વધુ ને વધુ ઇન્ડીપેન્ડન્ટ ફીલ કરતી થઈ જાય છે એમાં આમ કોઇની સહાય લેવાનું આવે ત્યારે ઇગો હર્ટ થાય છે, સહન નથી થતું પણ તું કહે છે એમ – સમય મહાન છે. એને માન આપતાં શીખવું જ પડે અને મેઇન વાત – ઇમોશનલ હોવું કંઇ ખોટું નથી- હા એની અમુક સાઈડઇફેક્ટ્સ થાય પણ એ ઇમોશન્સની સુંદર પળો સામે નહીવત હોય છે. હું નક્કામી મારી જાતને ‘સપ્રેસ’ કરીને બેઠી હતી. થેન્ક્સ મારી આંખો ખોલવા બદલ ડીઅર.’

સ્નેહા પટેલ

સ્ત્રી સશક્તિકરણઃ

phoolchhab newspaper > 9-10-2016 > navrash ni pal column

સ્ત્રી સશક્તિકરણઃ

 

ધાર કે વેચાય છે સામી દુકાને સ્વર્ગ,પણ

કોણ ઓળંગે સડક, આ ધારણાના નામ પર !

-ચીનુ મોદી.

 

રમ્યા અને પીન્કી એક રેસ્ટોરાંમાં બેઠા હતાં. આજુબાજુના ટેબલો જુવાનિયાઓથી ભરાયેલા હતાં, એમની જ દુનિયામાં મસ્ત એ લોકોની ધમાલ મસ્તીથી વાતાવરણમાં ખાસ્સો કોલાહલ છવાયેલો હતો.

‘રમ્યા, તને પણ મળી મળીને આ જ રેસ્ટોરાં મળી ? પાંચ મિનિટ પણ શાંતિથી વાત નથી થતી. જો તો ખરી આ લોકોને – જાણે એમના સિવાય કોઇ આજુબાજુમાં છે જ નહીં. ઉફ્ફ..’

‘પીન્કી, આ સમયે નોર્મલી અહીં ભીડ નથી હોતી પણ આજે ખબર નહીં કેમ, કદાચ કોઇની બર્થડે પાર્ટી લાગે છે. હશે હવે, એમની ઉંમર છે, એન્જોય કરે છે, જસ્ટ  ઇગ્નોર ધેમ. આપણે આપણી વાત ચાલુ કર. શું કરે છે ઘરમાં બધા ? આપણે કેટલાં બધા સમય પછી મળ્યાં નહીં ? ‘

‘ ઘરમાં બધા મજામાં છે. વિશ્વા હમણાં જ એના ફ્રેન્ડ્સ સાથે ગોવા ફરીને આવી ને મીતેશ એના એમ.બી.એમાં બીઝી.’

‘અરે વાહ, ગોવા ! અમે પણ કેટલાંય વખતથી ત્યાં જવાનો પ્લાન કરીએ છીએ પણ સેટ જ નથી થતું.’ રમ્યા બોલી.

‘જો કે આ વખતે વિશ્વા લોકોના ગ્રુપને એક વિચિત્ર અનુભવ થયો. એ લોકોનું દસ જણનું ગ્રુપ હતું એમાં સાત છોકરીઓ હતી અને ત્રણ છોકરાંઓ. આજકાલની છોકરીઓ તો યુ નૉ ના – મોર્ડન ! કપડાં, બોલચાલ બધું એકદમ આધુનિક, વળી એમાં પણ ગોવા જેવી જગ્યાએ ફરવા જતાં હોય એટલે બધા કેવા ઉત્સાહમાં હોય એ તો સમજી જ શકાય એવી વાત છે ને. બધી છોકરીઓ થોડું થોડું ડ્રીન્ક પણ કરે છે ને એની એ બધાયના ઘરમાં ખબર છે. એ લોકો કશું છુપાવતાં નથી, બહુ જ ટ્રાન્સપરન્ટ છે આ લોકો. આપણી જેમ છુપાઈ છુપાઈને કશું જ નહીં. હા તો વાત એમ છે કે એ લોકો ડાન્સરુમમાં એમના ગ્રુપમાં ડ્રીન્ક કરીને ધમાલ મસ્તી કરી રહી હતી. એ વખતે ત્યાં બીજા લગભગ સાત આઠ છોકરાંઓનું ગ્રુપ પણ હતું,  એમાંથી અમુક છોકરાંઓની હિંમત એમને ડ્રીન્ક કરતાં જોઇને ખૂલી ગઈ અને એમની પાસે આવીને ડાન્સની ઓફર કરી. છોકરીઓએ આધુનિકતાના નામે એ સ્વીકારી લીધી અને ડાન્સ કરવા લાગી. પણ ડાન્સ ફ્લોર પર પેલા છોકરાંઓએ એમની સાથે ખૂબ જ ખરાબ રીતે વર્તન કર્યુ જે બોલતાં પણ મને શરમ આવે છે. છોકરીઓએ વિરોધ કર્યો તો ઉલ્ટાના સામે બોલ્યાં કે,’ નૌ સો ચૂહે ખાકર બિલ્લી હજ કો ચલી, સરસ મજાનો સમય છે તો શું કામ આવા નખરાં કરો. લેટ’સ એન્જોય..વગેરે વગેરે..’ રમ્યાં લોકો સમજતાં કેમ નથી કે ડ્રીન્ક કરતી બધી છોકરીઓ ‘ચાલુ અને ઓલવેઝ અવેઇલેબલ’ નથી હોતી. આપણાં લોકોની મેન્ટાલીટી ક્યારે સુધરશે એ જ નથી સમજાતું.’

‘પીન્કી, તું જેવું કહે છે એવું જ એક મૂવી હમણાં મેં જોયું. એમાં પણ મોર્ડન છોકરીઓ આવી ગેરસમજની ભોગ બનેલી. એ મૂવીના હીરોએ છોકરીઓને સેફ જીવવા માટે ઘણા બધા સારા રુલ્સ સમજાવ્યાં છે જેને આપણે સમાજ ઉપરના કટાક્ષ તરીકે લઈ શકીએ અને સાવચેતીના પગલાંરુપે પણ લઈ શકીએ. હીરો ફકત ‘ડાયલોગ’ બોલી  જાય છે –  જસ્ટીફાય આપણે કરવાનું રહે કે આમાંથી શું શીખવું ?  પણ એક વાત પાકકી કે સ્ત્રી સશક્તિકરણ બોલચાલ કે પહેરવેશની છૂટ માત્રથી નથી આવી જતું. આપણો સમાજ આજકાલની સ્ત્રીઓ, છોકરીઓને બહુ જ આધુનિક બનાવવાના ચક્કરમાં ગમે એવા પહેરવેશની તરફેણ કરે છે, જાહેરમાં ડ્રીન્ક કરીને ગમે એમ બોલે કે જીવે એમની મરજી એમને કોઇ રોક ટોક શા માટે ? એવા નારા લગાવે છે, પણ સામે એમની સુરક્ષાના નામે માંડ દસ ટકા જ કામ થયું છે એ ભૂલી જાય છે. તમે ગમે એટલાં ટૂંકા કપડાં પહેરો તમારી મરજી પણ જ્યારે કોઇ તમને હેરાન કરે તો સ્વરક્ષણ માટે તમે કેટલાં તૈયાર છો એ કદી વિચાર્યું છે ?  સ્ત્રી રક્ષણના કાયદા છે પણ એનો અમલ થતાં કેટલો સમય જાય અને ત્યાં સુધીમાં તો શું નું શું થઈ જાય એનું ભાન છે ? એક રીતે જોતાં આ બધા મહાન ચિંતકો અને સ્ત્રીઓની તરફેણ કરવામાં વ્યસ્ત લોકોના સમુદાયે આધુનિકતાના નામે આજકાલની છોકરીઓને કન્ફ્યુઝ કરી મૂકી છે, વાસ્તવિકતાથી દૂર કલ્પનામાં જીવવાનું જ શીખવાડે છે. સ્વતંત્રતાના નામે  બધા હક એમને આપી દીધા છે, લીવ ઇન માં રહેવું કે લગ્ન કરી લેવા સુધીની છૂટ પણ આપી દઈએ છીએ પણ જયારે એ સંબંધો પાંગળા સાબિત થાય ત્યારે એનો ઉકેલ કાઢીને સામી છાતીએ લડવા માટેની જે હિંમત જ જોઇએ એ તાકાત આપણે એમને નથી આપી શક્યાં. જે સ્થિતીનો સામનો કરવાની માનસિક કે શારિરીક તાકાત ના હોય એ સ્થિતી સુધી ખાલી આધુનિકતાના આંચળ હેઠળ જઈને નુકશાન બીજા કોઇને નહીં પણ ખુદ એમને જ થવાનું છે. જો સ્વતંત્રતા કે સ્ત્રી સશક્તિકરણનો રસ્તો છેલ્લે એમની માનસિક – શારિરીક યાતનાની મંઝિલ તરફ  જ જતો હોય તો એવું મનસ્વીપણું શું કામનું ? છોકરાંઓની મેન્ટાલીટી પણ બદલાઈ રહી છે પણ આ બધા પરિવર્તનો બહુ ‘સ્લો’ હોય છે વળી બધી આંગળીઓ સરખી નથી હોતી, ગુમાવવાનું તો છેલ્લે છોકરીઓના પક્ષે જ વધુ આવે છે.હા, એ બધું સહન કરી લેવાની અને કોઇ પણ પ્રકારનું રીઝલ્ટ આવે તો એને બિન્દાસ રીતે કશું થયું જ નથી એમ લેવાની તાકાત જે છોકરીમાં આવી જાય એને મનફાવે એટલા વાગે દારુની બોટલ હાથમાં લઈને અર્ધનગ્ન અવસ્થામાં ફરવાની છૂટ સો ટકા હોવી જોઇએ. એવી બોલ્ડ સ્ત્રીઓને મારા સલામ ! પણ આપણે તો આપણી માનસિકતા બદલ્યા વગર ફક્ત પહેરવેશ જ બદલ્યાં કરીએ છીએ, છૂટછાટો લીધે રાખીએ છીએ. એમાં આજની પેઢી નથી આમની રહેતી કે નથી પેલી બાજુની ! સરકાર કે બીજું કોઇ તમારું રક્ષણ કરશે પણ એ પહેલાં તમે બધી રીતે તમારી જાતને સાચવતાં, રક્ષતા શીખો પછી જેમ મન ફાવે એમ વર્તન કરો. બાકી સંતાનોને અમુક વર્તન ના કરવાની સલાહ આપવાથી આપણે જૂનવાણી નહીં પણ સમજુ પેરેન્ટ્સ જ કહેવાઈએ એ વાત નક્કી. સો વાતની એક વાત  કે આપણે આપણાં સંતાનની બાંહેધરી લઈ શકીએ બીજાનાં છોકરાંઓના વર્તનની નહીં. આપણી ફરજ છે કે આપણાં સંતાનોને દરેક છૂટછાટ સાથે એના પરિણામો પણ સમજાવીએ અને એની સામે લડતાં શીખવીએ પછી જ છૂટ લેવા દઈએ. હું તો આમ માનું છું – તું શું માને ?’

‘હા,રમ્યા તારી વાત સાવ સાચી. શારિરીક ને માનસિક રીતે નબળી હોય એવી છોકરીઓએ અને એમના મા-બાપે આધુનિકતાના નામે આવા અખતરાં કરતાં પહેલાં સો વખત વિચારી જ લેવું જોઇએ. ‘

અનબીટેબલઃ ખાત્રી હંમેશા ટકોરાબંધ હોવી જોઇએ.

સ્નેહા પટેલ