moti khushio v/s nani khushio

મોટી ખુશીઓ v/s નાની ખુશીઓઃ

 

કોઈ ભૂલથી આડે હાથે મૂકી દીધેલા ચશ્માં શોધે,

એવી રીતે મારી આંખો બે-ત્રણ જુના સપનાં શોધે.

-કુલદીપ કારિયા.

 

‘રિવાજ, ચાલ આજે મૂવી જોવા જઈએ. બહુ દિવસથી ક્યાંય ઘરની બહાર નથી નીકળી, ભયંકર કંટાળો આવે છે.’

‘બિંદી, મારે માર્ચ એન્ડીંગ છે એટલે સમયની ભયંકર મારામારી છે. વળી ઓફિસમાં ય બે જણ છેલ્લાં અઠવાડીઆથી રજા પર છે એટલે એમના પેન્ડીંગ કામ્ની ય તકલીફો. બીજા કર્મચારીને કહીએ તો એમના મોઢા ચડી જાય છે, અમુક શરમમાં રેડી થઈ જાય તો જાણે ઉપકાર કરતાં હોય એમ કીડીવેગે કામ કરે ને એમાં પોતાના કામને ખોરંભે ચડાવી દે છે. આ કર્મચારીઓને સંભાળવા એટલે મોટો ત્રાસ છે, ગમે એટલું સંભાળો, સાચવો પણ એ લોકો પોતાની જાત પર ગયા વિના ના જ રહે. અમુક કામ તો હું જાતે કરી લઉં છું. હવે બોલ, આમાં પિકચર માટેના ત્રણ કલાક ક્યાંથી કાઢું?’

રિવાજની એ ની એ જ જૂની કેસેટ સાંભળીને બિંદીનો કંટાળો રોષમાં પરિવર્તિત થઈ ગયો. વધતી જતી ઉંમરની ભેટ જેવી કપાળ પર પડતી ત્રણ સળ જેવી લીટીઓ વધુ ઉંડી થઈને ઘેરી થઈ ગઈ.

‘જ્યારે હોય ત્યારે કામ – કામ ને કામ. મારી ને છોકરાંઓની તો કોઇ ચિંતા જ નથી ને…માર્ચ એન્ડીંગ – ફલાણું – ઢીંકણું..જ્યારે જોઇએ ત્યારે કામ કામ ને કામ.’

‘બિંદી, તું ને છોકરાંઓ જોઇ આવો ને મૂવી, કંપની તો છે જ ને..હું ના આવું તો ના ચાલે ? આવતા મહિને ચોકકસ આવીશ બસ..’

‘ઓહોહો..તું તો જાણે મારા પર ઉપકાર કરતો હોય એવી વાતો કરે છે. કોઇ પણ પત્નીને પતિની સાથે હરવા-ફરવાનો શોખ હોય એમાં શું ખોટું ? વળી છોકરાંઓ તો રેડી જ હોય પણ મને તારી સાથે મૂવી જોવાની મજા આવે એ એમની સાથે ક્યાં ? તને મારી લાગણીની કોઇ કદર જ નથી, હું જ્યારે નહીં હોઉં ત્યારે તને મારી યાદ આવશે અને અફસોસ થશે કે મારી કદર ના કરી. મારા પછી જ્યારે એકલા જીવવાનો વારો આવશે ત્યારે ભાન પડશે કે પૈસા પાછળ લાઈફમાં તેં શું શું ગુમાવ્યું છે.’ ને બિંદી રડી પડી.

મામલો ગંભીર થઈ જતો લાગ્યો એટલે રિવાજ કામ બંધ કરીને ઉભો થયો અને બિંદીના ડ્રેસની ગળા પરની પટ્ટી પર હળવેથી આંગળી ફેરવતા બોલ્યો,

‘પગલી, આવી નાની શી વાતમાં આટલો ગુસ્સો ? ‘

‘રિવાજ, તમે પુરુષો અમારી નાની નાની વાતોની મોટી મોટી મજા નથી સમજી શકતા. તમને બધું જ ‘લાર્જ- કિંગ સાઈઝ’ જોઇએ છે. જોકે એમાં ખોટું નથી ‘બાય ડિફોલ્ટ સેટીંગ્સ’ છે મર્દજાતિના, પણ સામે અમારી સ્ત્રીઓની નાજુક ‘ઇનબિલ્ટ સિસ્ટમ’ને સમજવાનો પ્રયત્ન તો કરો. તને ખબર છે ? અમે સ્ત્રીઓ નાની નાની વાતમાંથી જેટલી મોટી મોટી ખુશી મેળવી શકીએ છીએ એટલી તમે તમારી મોટી મોટી સિધ્ધીઓમાંથી પણ નહીં મેળવી શકતા હોવ. કોઇ નાનું બાળક હસે તો પણ હું આનંદથી ભરાઈ જઉં છું, આપણા બગીચામાં કોઇ નવી કૂંપળ આવે હોય – ફૂલ ખિલ્યાં હોય તો મારું દિલ સુગંધના દરિયાથી ભરાઇ જાય છે..આવા તો કેટકેટલા ઉદાહરણો. હવે આવી સેન્સીટીવીટી હોય ત્યારે નાની નાની વાતોમાંથી જેમ ખુશ થઈ શકીએ એમ નાની નાની વાતોમાં દુઃખ પણ થાય જ. આ અમને સ્ત્રીઓને એક વરદાન સમજો તો વરદાન ને શ્રાપ સમજો તો શ્રાપ છે. પણ એક વાત છે અમને ખુશ થતાં અને નજીકનાને ખુશ રાખતાં તમારા લોકોથી વધુ સારી રીતે આવડે છે. હવે જો તું મને મારો કિનારો છોડીને તારી જેમ પ્રેકટીકલ બનાવતા શીખીશ તો શક્ય છે કે હું પણ તારી જેમ મોટી મોટી ખુશીઓની આદી થઈ જઈશ પછી નાની નાની વાતો મને અસર નહીં કરે. મને વાંધો નથી હું અપડેટ થવા તૈયાર છું પણ એક વાત વિચારી લે – આ બધા પ્રયાસો મારા નેચરની વિરુધ્ધના છે અને એ કુદરતી સ્વભાવથી વિરુધ્ધ જઈને જીવવાનું કોઇને ક્યારેય પૂરો સંતોષ નહીં આપી શકે. હું પ્રેમની ભૂખી છું ને પૈસા પાછળ દોટ મૂકીશ તો મોટી મોટી ખુશીઓ મેળવવા જતાં નાની નાની ખુશીઓ ગુમાવી બેસીશું. મોટી ખુશીઓની બહુ ભારે કિંમત ચૂકવવી પડશે અને વિના મૂલ્યે મળતા ભગવાનના વરદાન જેવી નાની નાની ખુશીઓની આપણા જીવનમાંથી કાયમી વિદાય થશે. આપણે મોટી – એથી મોટી- એથી પણ મોટી ખુશી પાછળ દોડતં જ રહીશું ને સંતોષ – એ તો તો ય નહીં મળે.એક વાતનો જવાબ આપ તો આપણા જીવનનું અંતિમ ધ્યેય શું છે ? પૈસા કે ખુશી ?’

‘હું તારી વાત સમજુ છું પણ પૈસા સિવાય જીવન ક્યાં ડીઅર?’

‘પૈસા ખર્ચીને ખુશી ખરીદી શકીશું ? હા, ખુશ રહીશું તો પૈસા કમાવા જેટલા સમતોલ જરુર રહીશું. હા એક વાત છે – પૈસાથી મળતી વસ્તુઓ જ તમારું ધ્યેય હોય તો ઠીક પણ આપણે એવા નથી. તારે અમારા માટે , અમારી ખુશીઓ માટે પૈસા કમાવા છે. પણ તું એ ભૂલી જાય છે કે અમારી ખુશી પૈસાની નહીં તારા પ્રેમને આધારીત છે. બહુ મોટી ખુશી- સહૂલતો કમાવામાં નાની નાની ખુશીઓનો છેદ ઉડાડવામાં સંવેદનશીલતા જીવનના પુસ્તકમાં હાંસિયામાં ધકેલાઈ જાય છે, ખુશ થવા માટે દિલને કોઇ જ ઘટના અસર નથી કરતી , પરિણામે લોકોના જીવન સ્ટ્રેસથી ભરપૂર થઈ જાય છે.વિચારી લે..’

બિંદીની વાતો સાંભળીને રિવાજના મનમાં સૂરજ ઉગી ગયો ચારે તરફ ઝળહળ – ઝળહળ. લેપટોપમાં ‘ટેલી’નો પ્રોગ્રામ બંધ કરીને બોલ્યો,

‘ચાલો બધા તૈયાર થાઓ હું ક્વીકબાથ લઈને આવું છું.’

અનબીટેબલઃ  કઈ વાત, ઘટના તમને સાચી ખુશી આપી શકે એ સમજાઈ જાય પછી જીવનના બધા સમીકરણો સહેલાઇથી સોલ્વ થઈ જાય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

balck dog

બ્લેક ડોગ.

એક પીછું મોરનું શોધતા શોધતા
છેક પહોંચી જવાયું છે ગોકુળમાં

-અરવિંદ ભટ્ટ

 

રાતનો લગભગ ૧૦ વાગ્યાંની આસપાસનો સમય હતો અને ચિંતન ટીવી પર એનો મનપસંદ પ્રોગ્રામ જોઇ રહ્યો હતો.

બહુ જ ગમતો કાર્યક્રમ આજે જોઇએ એવી મજા નહતો આપતો. એક લાઈન સંભળાયા પછી બીજી લાઈનનું અનુસંધાન તૂટી જતું હતું. જોઇએ એવી એકાગ્રતાનો અભાવ સાલતો હતો. ટીવીમાં દરિયાની ભરતી ઓટ જોઇને ચિંતનને પોતાની અંદર એવી જ સ્થિતીનું નિર્માણ થતું હોય એવી લાગણી થઈ આવતી હતી. અત્યારે એના મૂડમાં ઓટ જ ઓટ વર્તાતી હતી. બારીની બહાર નજર જતાં સોડિયમની લાઈટ્વાળા થાંભલા નીચે એક કૂતરું પોતાની જીભ બહાર કાઢીને બેઠું હતું. એની લવકારા મારતી જીભ જોઇને ચિંતનને અત્યંત અણગમો અનુભવાયો. એનું ડિપ્રેશન પણ એને આ કૂતરા જેવી સતત બેચેનીની સ્થિતીમાં જ રાખતું હતું. એની અંદર એક ‘બ્લેક ડોગ’ છુપાયેલો હતો.

ચિંતન – એક પચાસ વર્ષનો વ્યક્તિ. છેલ્લા એક વર્ષથી એ લાગલગાટ આ ‘બ્લેક ડોગ’નામના ડિપ્રેશનના સકંજામાં ફસાઈ ચૂક્યો હતો. નોકરીમાં બોસની દાદાગીરી, દીકરીના લગ્ન, દીકરો વિદેશ ભણવા જતો રહ્યો અને પત્ની પૂજાપાઠમાં વ્યસ્ત. આ બધા ઉપરાંત હવે એનાથી જોઇએ એવું દોડાદોડી પણ નહતી થઈ શક્તી. પોતાની આ લાચારી અને એકલતા એને કોરી ખાતી હતી અને ડિપ્રેશનની દવાઓ ખાધા કર્યા પછી પણ કોઇ પરિણામ મળતું નહતું.

કંટાળીને ટીવી બંધ કરીને ચિંતન ઉભો થયો, પાણી પીધું અને ઘરની બહાર નીકળી ગયો. આખો દિવસ ગરમીથી તપેલું શહેર રાતના દસ વાગ્યે ઠંડા પવનની ઝાપટોથી રાહત અનુભવી રહ્યું હતું. દાઝેલ વ્યક્તિના તન પર જાણે કોઇ ઠંડકનો લેપ થાય અને એને જેવી રાહત અનુભવાય એવી શાતા ચિંતને પણ અનુભવી અને એમ જ બેમતલબ ટહેલવા લાગ્યો. ત્યાં જ એની નજર એની આગળ જતી એક સ્ત્રી ઉપર પડી. એ સ્ત્રીના એક હાથમાં સામાનથી ભરેલ બે થેલાં હતાં અનેબીજા હાથમાં એક નાની ચાર વર્ષની છોકરી આંગળી પકડીને ચાલી રહી હતી. બાળકી તોફાની હતી તો વારંવાર એની મમ્મીની આંગળી છોડીને આગળ ભાગી જતી હતી અને એની ચિંતાતુર મા એની પાછળ દોડવા જતી પણ સામાનના કારણે અસફળ રહેતી એથી અકળાઈને એ બાળકીને રોકાઈ જવા માટે બૂમો પાડતી. ચિંતન આ ખેલ જોઇ રહેલો. અચાનક જ એને આ ઘટનામાં રસ પડયો.

ચિંતન એક વ્યાપારી જીવડો. એને પોતાના જીવન સિવાય બીજા કોઇના જીવનમાં બહુ ખાસ રસ ના પડે . પૈસાની કાયમ તંગીની હાલતે એને ફકત અને ફકત પૈસા કમાવાના રસ્તા સિવાય કશું વિચારવાનો સમય જ નહતો આપ્યો.

પૈસા કમાવામાં ને કમાવામાં એ ઘણાં ખરાં અંશે સ્વાર્થી થઈ ગયો હતો. જો કે એને પોતાને આ બાબતની જાણ જ નહતી.

અચાનક એને શું સૂઝ્યું તો એ પેલી સ્ત્રી પાસે ગયો અને પૂછ્યું,

‘આપને કઈ બાજુ જવું છે?’

‘આગળના ચાર રસ્તા પર મારું ઘર છે. ઘરે કોઇ ના હોવાથી આ તોફાનીને ફરજીયાતપણે લઈને મારે સામાન લેવા નીકળવું પડ્યું. ટાઈમસર બસ ના મળતાં મોડું થઈ ગયું ને એમાં આ ઢબૂડી હેરાન કરે છે.તૌબા..’

‘લાવો હું તમારો સામાન લઈ લઉં છું. તમે તમારી દીકરીને સંભાળી લો, આગળ ચાર રસ્તા છે ક્યાંક કોઇ વાહનની અડફેટે ના આવી જાય.’ કહીને ચિંતને એ સ્ત્રીના હાથમાંથી એનો સામાન લઈ લીધો અને એની સાથે ચાલવા લાગ્યો. પેલી સ્ત્રી દોડીને પોતાની દીકરી પાસે ગઈ અને એનો હાથ પકડી લીધો અને ચિંતનની સાથે ચાલવા લાગી.દસ મીનીટના અંતરાલે પેલી સ્ત્રીનું ઘર આવી ગયું અને એણે ચિંતનના હાથમાંથી સામાન લઈને એનો આભાર માન્યો. ચા પીવા આવવાનું નિમંત્રણ પણ આપ્યું પણ રાત બહુ થઈ ગઈ હોવાથી ચિંતને એના નિમંત્રણનો સાદર અસ્વીકાર કર્યો.

ઘર તરફ વળી રહેલ ચિંતનને અચાનક જ પોતાના મૂડની ઓટમાં સ્ફૂર્તિની ભરતીનો અહેસાસ થયો. ચાલવામાં સ્પીડ આવી ગઈ અને હોઠ ગોળાકાર થઈને એની જાણ બહાર જ સીટી વગાડવા લાગ્યાં. વર્ષો પછી ચિંતને હળવાશની આવી પળોની મજા માણી. આની પાછળનું કારણ વિચારતાં જ અચાનક એના મગજમાં ટ્યુબલાઈટ થઈ કે એ અત્યાર સુધી સતત પોતાનામાં જ મગ્ન થઈને જીવતો હતો. પોતાને ભોગવવી પડતી તકલીફોને યાદ કરી કરીને દુખી રહેવાની ટેવ પડી ગઈ હતી. આજે કોઇ જ સ્વાર્થ વિના એણે પેલી સ્ત્રીને મદદ કરી તો એની અંદર એક નવા જીવનરસનું ઝરણું ફૂટી નીકળ્યાંનો અહેસાસ અનુભવાયો. સંકોચાઈ સંકોચાઈને જીવ્યાં કરતાં એના જીવનમાંથી મજા,ખુશી જેવી લાગણીઓ મરી પરવારી હતી. આજે એક સાચી ખુશીનો અહેસાસ થતાં જ એનું ડિપ્રેશન આપોઆપ ગાયબ થઈ ગયું. ભલભલી દવાઓ જે અસર ના કરી શકી એ એક સાચી ખુશીએ કરી બતાવ્યું. બ્લેક ડોગ નામનો રાક્ષસ ગભરાઈ ગયો અને એક ખૂણામાં ટાંટિયા પેટની અંદર સંકોચીને બેસી ગયો.

સમજણના દ્વાર ખુલી ચૂક્યાં હતાં હવે ચિંતનને રસ્તો શોધવામાં તકલીફ પડે એવી શક્યતાઓ તો નહીંવત જ હતી.

 

અનબીટેબલઃ ટૂંકો રસ્તો ખરેખર  લાંબો હોય છે.

	Interview  in jpeg  must can be UPLOAD from Admin and DOWNLOAD and sharing from front side  with unlimited pages

stri samovado

સ્ત્રી સમોવડો: Phulchhab newspaper > navrash ni pal column

 

છે ધુળેટી સૌની તો બસ, એક દિન,

રંગનો ઉત્સવ અમારે છે સદા !

– હેમંત મદ્રાસી

 

હોળીનો સુંદર પર્વ આંગણે આવીને ઉભો હતો. મયુરીનું મન મોર બની થનગનાટ કરી રહ્યુ હતું. રંગો એને અતિપ્રીય. ઓફિસના ઢગલો કામની વચ્ચે પણ  હોળી શબ્દની યાદ માત્રથી જ રુંવાડા ઉભા થઈ ગયા. ગુલાબી – પીળો – લાલ- જાંબલી-આસમાની અહા…હા….અને એ એક મીનીટ આંખો મીંચી ગઈ. ત્યાં જ એના સેલફોનની રીંગ વાગી અને એણે સ્ક્રીનમાં નંબર જોયો તો ‘મમ્મીજી’નો નંબર હતો.

‘હલો’

‘હલો – વહુ દીકરા, આ કામવાળો મગજમારી કરે છે જો ને. એ આજથી પંદર દિવસ માટે ગામડે જવાનું કહે છે. મેં બહુ સમજાવ્યો કે તું ભલે જા પણ બીજા કોઇને મૂકીને જા. ત્રણમાંથી એક કામ કરી આપે તો પણ અમારે થૉડી રાહત રહેશે. તો કહે છે કે,’માજી મારા બધા મિત્રો હોળી છે એટલે ગામડે જવાના છે. આ દિવસોમાં કામવાળા શોધવા એટલે જરા અઘરું કામ છે. ‘ હવે તું જ કહે, આની સાથે શું વાત કરું ? વળી ભાઈને પૈસા પણ જોઇએ છે એ તો લટકામાં.’

મયુરી ફોનમાં સાસુમાના અવાજમાં રહેલી અકળામણ સ્પષ્ટ પારખી શકાતી હતી અને આ નાટકની ગણત્રી તો હતી જ એટલે એને કામવાળાઆ આવા વર્તનથી મોટો ઝાટકો તો ના જ લાગ્યો. ગુસ્સો કરવાનો કોઇ મતલબ નહતો. આ જાતિ જ એવી અને બીજું વર્ષમાં એકાદ બે વાર તો પોતાના ફેમિલીને મળવા જાય એમાં કોઇ ખોટી વાત પણ નહતી. હા, એ લોકોનો એટીટ્યુડ ખોટો હતો પણ આ જાતિ પાસેથી આવા મેચ્યોર વર્તનની આશા રખાય પણ નહીં, એવું કરીએ તો આપણે મૂર્ખા ઠરીએ. વિચારીને મયુરીએ મમ્મીને – એના સાસુમાને શાંતિથી,

‘એને જે કરવું હોય એ કરવા દો. એ લોકો આપણું કશું સાંભળવાના નથી. ખોટું લોહી ના બાળો. કરવા દો જે કરવું હોય એ. આપણે જાતે કરી લઈશું થોડા દિવસ ડોન્ટ વરી.’ કહીને સમજાવીને ફોન મૂક્યો.

‘બોલી લેવું અને કરી લેવું’માં ઘણો ફર્ક હોય છે. સ્કુલે જતાં બે છોકરાંઓ, અશકત સાસુમા,રસેશનો ધંધો અને પોતાની જોબના શિડ્યુલમાં કામવાળાના સહારા પછી પણ માંડ માંડ તાલ મેળવી શકતી મયુરીને એના વગર કામ પતાવતા નાકે દમ આવી જતો. વળી તહેવાર માથે એટલે એની નણંદ પણ એના ફેમિલી સાથે આવવાની હતી તો એ પણ વધારાની જવાબદારી. અકળાઈને કંઇ ફાયદો નહતો. મગજ શાંત રાખીને એણે રસેશને કામવાળાને શોધવાની વાત કરી. રસેશને એના ધંધા સિવાય બીજી કોઇ બાબતે કોઇ ખાસ ફાવટ નહીં. એક બે જગ્યાએ પૂછ્યું અને , ‘કોઇ કામવાળા નથી મળતાં’ના તારણ પર આવી ગયો.

રસેશે બોલવાનું ને છૂટી જવાનું હતું પણ મયુરી એ એક એવો જીવ હતી કે એનાથી છૂટીને ક્યાંય ભાગી શકાય એમ નહતું. એના સાસુમા વીરાદેવી એની બધી મજબૂરી સમજતા પણ એમના શરીરથી એ લાચાર હતાં. બેઠા બેઠા થાય એટલા કામ એ પતાવી દેતા પણ એનાથી મયુરીને કોઇ ખાસ મદદ ના મળતી. એમાં વળી આજે ઓફિસમાં થોડું વધારાનું કામ આવી ગયેલું એથી મયુરીને વહેલા આવી જવા માટે ફોન આવી ગયો. કાલે રાતે મહેમાન આવી ગયેલા અને એ લોકો મોડે સુધી બેઠા હોવાથી  રાતના વાસણ ગેલેરીમાં પડ્યાં પડ્યાં મયુરીની હાલતની હાંસી ઉડાવી રહેલા. એ સાફ થયા પછી રસોઇ થઈ શકે એમ હતું.

નાક દબાય એટલે મોઢું ખૂલી જાય.

‘રસેશ, થોડા વાસણ ઘસી આપ પ્લીઝ.’

એક મીનીટ તો રસેશને ઝાટકો લાગ્યો.

‘મારી પાસે સમય નથી.’

એના સ્વરની ધાર પારખીને એના માતાજી વીરાદેવી બોલ્યા,

‘અલ્યા, આજે તો બુધવાર છે. તારે ઓફિસમાં રજા છે. કેમ સમય નથી ?’

‘મમ્મી, મારે એકાઉન્ટનું થોડું કામ પતાવવાનું છે.’

‘હા, તો એ કામ કરીને પછી પતાવજે ને…અડધો કલાક થાય એમાં શું મોટી ધાડ મારવાની છે.’

‘મમ્મી, તમે સમજતા કેમ નથી ? ઓફિસમાં અમે પોતે પણ બીજો કોઇ ઘરમાં બૈરીને મદદ કરતો હોય તો હાંસી ઉડાવીએ છીએ…કેમ લ્યાં, આજે ઘરમાં કચરા વાળીને આવ્યો….વાસણ ઘસીને આવ્યો કે શું…અને હું એવું કામ..ના ફાવે મમ્મી…સમજોને..’

‘કેમ, એમાં ખોટું શું છે ? તારી બૈરી ઘર સંભાળે, તારી આ મા ને સંભાળે, સોશિયલ સંભાળે છે, છોકરાંઓના સ્કુલ ટ્યુશનના શિડ્યુલમાં એ આમથી તેમ ફંગોળાય છે અને એ પછી જ્યારે નોકરી કરવા જાય ત્યારે એની બહેનપણી કે બીજું કોઇ તો એને ટોન્ટ્ નથી મારતું કે,’અલી, બૈરાની જાત થઈને તું પૈસા કમાવા જાય !’ તો પછી તમને પુરુષોને ઘરના કામમાં જોર કે નાનમ શું છે ? તમારા મગજમાંથી આ હીનવિચારો જ કાઢવાના છે. ઘર કંઈ એની એકલીનું નથી કે એને સાચવવાની ફરજો બધી એની હોય. ઉલ્ટાનું તારે સામેથી એને કહેવાનું હોય કે આપણે બે થઈને બધું મેનેજ કરી લઈશું એના બદલે તું ફાવે- ના ફાવેનું પૂછડું પકડીને બેસી ગયો છે. શરમ આવવી જોઇએ તને. એ કમાવા માટે ઘરની બહાર પગ મૂકે છે ત્યારે એના પગારના આવતા પૈસા તને બહુ વ્હાલા લાગે છે પણ એ માટે એને ભોગવવી પડતી મુશ્કેલીઓ વેળાએ તું નાકના ટીંચકા ચઢાવીને ફરે છે એ ખરેખર તો તારી મેચ્યોરીટીનો અભાવ છે. જેન્ડરભેદના નામે બુધ્ધિનો- સંવેદનાનો જીવનમાંથી છેદ ઉદાડી દીધો છે કે શું ? મને શરમ આવે છે કે મારો દીકરો ને આવી સમજણ- આ તારું સ્ત્રી દાક્ષિણ્ય !’

રસેશ બે પળ હક્કો બકકો રહી ગયો. આખી વાત પર ફરી ફરીને વિચાર્યા કર્યું અને છેલ્લે બોલ્યો,

‘હા મમ્મી, હું ખરેખર સમાજ્ની ફાલતુ વાતોની શરમ ભરી રહ્યો હતો. તમારી વાત પરથી આજે હું સમજી શક્યો કે ખરેખર તો સ્ત્રીઓએ પુરુષસમોવડી થવાની જરુર જ નથી. ખરી જરુર પુરુષોએ ‘સ્ત્રી સમોવડી’ થવાની, થોડા વિશાળ થવાની છે. ચાલ તો મયુરી, હું વાસણ ઘસી કાઢું છું ત્યાં સુધી તું બે કપ મસ્ત મસાલાવાળી ચા બનાવી રાખ.’

ને મયુરીએ આભારની લાગણી સાથે ભીની આંખોથી વીરાદેવી સામે હસી લીધું.

સ્નેહા પટેલ