સ્ત્રીઆર્થ

25-03-2015 > Phoolchhab newspaper > Navrash ni pal column

લખીને ભૂંસી પાછું લખવાનું હોય,

પ્રથમ નિજની આંખે ઉકલવાનું હોય.

 

સ્મિતા ચા નો કપ લઈને ડાયનિંગ ટેબલ પર બેઠી . ટેબલ પર સફેદ પારદર્શક ટેબલક્લોથ પથરાયેલું હતું જેમાંથી નીચેનો લાઈટ ગ્રીન શેઈડવાળો કાચ અદભુત લાગતો હતો. એની ઉપર સરસ મજાનું પેપર નેપકીન સ્ટેન્ડ અને લકી બાંબુનો સાત સ્ટીકવાળો છોડ હતો. ટૂંકમાં ડાયનિંગ ટેબલ પર એક ખુશનુમા ફીલ ઉભી થતી હતી ને એ આહ્લલાદક લાગણી સાથે સ્મિતાએ ચા નો પહેલો ઘૂંટડો ભર્યો ને મોબાઇલનું સ્ક્રીનલોક ખોલ્યું. ચા ના ઘૂંટડા સાથે મોબાઈલમાં મેસેજીસ વાંચવાની સ્મિતાની જૂની ટેવ ! એની નાજુક અને ફ્લોરોસન્ટ આસમાની રંગથી રંગાયેલ નખવાળી આંગળી સ્માર્ટફોનના સ્ક્રીન પર ફરતી હતી. સ્મિતા વારેઘડીએ પોતાના સુંદર મજાના શૅઇપવાળા નખને જોતા જોતા મનોમન ખુશ થતી હતી. સ્ત્રી એટલે સુંદરતા જ્સ્તો, અને પોતે બહુ ભાગ્યવાન હતી કે ભગવાને ખોબે ખોબા ભરીને પોતાની ઉપર એ વરદાન વરસાવેલું. અચાનક સ્મિતાની આંગળી વોટસએપના એક મેસેજ પર અટકી ગઈ. મેસેજ કંઈક આવો હતો,

‘अकसर लोग ये कहते है के औरते अपनी सही उम्र का इजहार नही करती करती ! पर वो क्या करे, मजबूर है ! दरअसल वो अपनी उस उम्र का हिसाब ही नही लगा पाती है जो सहीमें खुद के लिए जी पाती है !’

 

અને સ્મિતા છેક અંદર સુધી હલી ગઈ. ઓહોહો…આ તે કેવી વિડંબણા ! સ્ત્રીને પોતાના માટે જ સમય ના મળે અને એના મગજમાં એણે અત્યાર સુધી એણે સ્ત્રીઓ પર થયેલા અન્યાય વિશે વાંચેલી, સાંભળેલી, અનુભવેલી અનેકો વાત – વાર્તાઓ પસાર થઈ ગઈ. દિલ ઉદાસીનતાથી છ્લકાઈ ગયું, મૂડ ઑફ ! ને એણે એનો આ મેસેજ એની એક બહુ જ સુલઝેલા અને સ્વસ્થ દિમાગની સખી પારુલને ફોરવર્ડ કરી દીધો અને ચા નો એક લાંબો ઘૂટડો ભરી દીધો. ફુદીના અને આદુવાળી ચા ના સ્વાદથી મગજ પાછું તરબતર થઈ ગયું. સ્ત્રી હોવાનું દુઃખ ઓછું થઈ ગયું !

ત્યાં તો પારુલનો મેસેજ આવ્યો ને સ્મિતાએ મેસેજ ઓપન કર્યો.

‘સ્મિતુ, તું ક્યાં સુધી આવી પાગલ રહીશ..?’

‘મતલબ ?’

‘આ સવાર સવારમાં શું રોત્તલ મેસેજીસ ફોરવર્ડ ?’

‘ઓહ, પણ એ સાચું તો છે જ ને પારુ. વેઈટ, કોલ કરું.’

અને સ્મિતાએ પારુલને ફોન કર્યો.

‘હા, હવે બોલ. મેસેજીસમાં ચર્ચા કરવાની ના ફાવે. તું લખે કંઈક ને હું સમજું કંઇક. વળી એ મેસેજ વાંચી વાંચીને ટાઇપ કરવાનો કંટાળો આવે.’

‘કૂલ ડાઉન ડીઅર. મારે તો ફકત એમ કહેવું હતું કે આપણે ખુદના માટે જીવવાનો સમય કેમ ના કાઢી શકીએ ?’

‘પારુ, આ બધું જેવું બોલાઈ જાય એવું જીવી જવું ઇઝી નથી. આપણે ઇચ્છીએ તો પણ આ જવાબદારીઓ આપણને ક્યાં એમ કરવા દે ?’

‘એવું કશું નથી હોતું. એમાં ય વળી આપણે તો શહેરની, ભણેલી – ગણેલી અને સારા ઘર – વર ધરાવતી સ્ત્રીઓ. આપણે જ આમ વિચારીશું તો આપણાથી નીચું જીવનધોરણ જીવનારી સ્ત્રીઓની માનસિકતાનું તો શું કહેવાનું ?’

‘પારુલ, તારી વાત સાથે સહમત પણ આપણે રહ્યાં લાગણીશીલ અને પૂરેપૂરા સમર્પિત. આમ પોતાના માટે જીવવું એટલે શું વળી ?’

‘જો આપણને ભગવાને સંવેદનશીલતાનું વરદાન આપ્યું છે. આ વરદાનને આપણે આપણી નબળાઇ ના બનાવીએ તો ના ચાલે ? આપણે સ્ત્રીઓ અહીં જ માર ખાઈએ છીએ, વહેવા જ લાગીએ છીએ અને પછી, ‘બધું આપણા હાથ બહાર છે’ કહીને રડતા રડતા ઉભા રહી જઈએ છીએ. આપણે જે ભૂલો કરીએ એના પરિણામો તો આપણે જ ભોગવવા પડે ને ! શું કામ આપણે આપણી સંવેદનશીલતાને આપણી પર હાવી થવા દઈએ ! હું તો એક વાત જાણું કે, ‘યોગ્ય માત્રામાં યોગ્ય લાગણીનું પ્રમાણભાન’ એ મુખ્ય વાત. કોઇની જિંદગી કોઇના પર આધારીત થાય તો એ ક્યારેય ખુશીનું કારણ ના જ બને. શું કામ ઘરનાંને તમારી ટેવ પાડી દો છો ? આમ કરીને તમે તમારી અસલામતતા તો છતી નથી કરતાં ને ? તમે સ્વતંત્ર રહો અને એમને પણ સ્વતંત્ર રહેતા શીખવો. બસ..બાકી બધું જ સરળ સરળ. પુરુષ જે રીતે લાગણીનું બેલેન્સ કરીને ‘પુરુષાર્થ’ કરે છે અને એની કમાવાની જવાબદારી પૂરી કરે છે એમ સ્ત્રીઓએ પણ લાગણી અને દિમાગનું બેલેન્સ કરીને ‘સ્ત્રીઆર્થ’ કરવાનો હોય છે. કેટલી સરળ વાત છે શું કામ આપણે આવા મેસેજોના રોદણાં રડીને એને વારંવાર ગૂંચવતા જઈએ છીએ એ જ નથી સમજાતું ?’

‘પારુ, તું સાચું કહે છે.વાતના આ છેડાં સુધી તો હું ક્યારેય પહોંચી જ નથી. ફકત રોદણાં રડતા રહેવાથી કંઇ નથી વળવાનું. આપણાં વાડાઓમાંથી બહાર નીકળવા આપણે સ્ત્રીઆર્થ કરવો જ પડશે. દુનિયા તો પછી સ્વીકારશે પહેલાં આપણે તો આપણી જાતને સ્વીકારીએ. ચાલ રે, મારે સંજુને સ્કુલે લેવા જવાનો સમય છે. મળ્યા પછી.’ અને સ્મિતાએ ફોન કટ કરવા માટે સ્ક્રીનમાં નીચે આવેલ ‘લાલ રિસીવર’ની નિશાની પર આંગળી દબાવી.

અનબીટેબલ : આપણી જિંદગી ફકત અને ફક્ત આપણે જ બહેતર બનાવી શકીએ !

શિર્ષક પંક્તિ – લેખિકા.