આજકાલના જુવાનિયા


phoolchab newspaper > 29-05-2014 > Navrash ni pal column

અણગમતું આયખું લઈ લ્યોને, નાથ !

મને મનગમતી સાંજ એક આપો :
કે ક્યારનો મૃગજળમાં ઝૂરતો તરાપો…

ખરી પડ્યાં પાંદડાંને હાથમાં લઈને
મેં આંખોમાં રોપ્યું એક ઝાડ :
પંખીનાં લાડ કદી નીરખ્યાં નથી
કે નથી સાંભળ્યો મેં નભમાં ઉઘાડ.
થીજેલાં જળમાં આ સૂતેલી માછલીને
અર્જુનનો મત્સ્યવેધ આપો.

–     જગદીશ જોષી

મોહિત ઓફિસેથી આવ્યો અને સોફામાં બેસીને બૂટ મોજાં જ કાઢતો હતો ત્યાં અંદરના રુમમાંથી એક મર્દાના અવાજ આવ્યો,

‘મોહિત, આવી ગયો દીકરા ? જરા અંદર આવજે તો મારા ચશ્મા દેખાતા નથી. શોધી આપને.’

એક પગમાંથી મોજું કાઢેલું ને બીજા પગનું બાકી હતું એને એમનુ એમ રહેવા દઇ મોહિત ઉભો થયો અને અંદરની રુમમાં ગયો. સોળ બાય સોળના એક સુંદર મજાના સ્વચ્છ બેડરુમમાં બેડ ઉપર એના પિતાજી હેમંતભાઈ બેઠા હતા અને હાથમાં ચોપડી પકડીને ચશ્માની શોધ કરી રહેલાં. મોહિતે એમના માથા ઉપર લાગેલા ચશ્મા એમની આંખો પર ઉતારીને સેટ કરી આપ્યા અને કંઇ જ બોલ્યા વિના ટાઇની ગાંઠ ઢીલી કરીને ફરીથી સોફા પર બેઠો. હેમંતભાઇ, એના પિતાના સ્વભાવથી મોહિત હવે કંટાળી ગયેલો. આખો દિવસ એમની કોઇક ને કોઇક ડિમાન્ડ, કચકચ ચાલુ જ હોય.વળી આટલું કર્યા પછી પણ એમને કોઇ પણ વાતે ક્યારેય સંતોષ તો થાય જ નહીં. હેમંતભાઈના રોજ રોજના કજિયાથી કંટાળીને એની પત્ની મેઘા છેલ્લાં બે મહિનાથી એના સંતાન સાથે પિયર જઈને બેઠી હતી. જ્યાં સુધી હેમંતભાઈ આ ઘરમાં છે ત્યાં સુધી એ આ ઘરમાં પગ નહીં મૂકે એવી ભીષ્મ પ્રતિજ્ઞા લઈને ગયેલી. મોહિત…મોહિત બિચારો શું કરે ?

એક બાજુ કૂવો ને બીજી બાજુ ખાઈ ! મેઘાની વાત ખોટી નહતી અને ઘરડે ઘડપણ વિધુર એવા બાપાને સાચવવા દિન બ દિન અઘરાં થઈ રહેલા એમને કોઇ સંસ્થામાં પણ ના મૂકાય. એના માતા વીણાબેન ઘરરખ્ખુ અને સીધા સાદા ભારતીય નારી. પતિનો પડ્યો બોલ ઝીલનારા. પોતાની તબિયત સારી હોય કે નરસી ઘરના કોઇ પણ સદસ્યના કામ કાજ ના ચૂકે. અમુક વખત તો હેમંતભાઈને ખ્યાલ પણ ના હોય કે વીણાબેનને તાવ આવે છે કે બીજી કોઇ બીમારી છે ! એક વખત વીણાબેનનું ઓપરેશન હતું અને એમાં એ ખાસ્સા લેવાઇ ગયેલા. પલંગ પરથી ઉભા જ નહતા થઈ શકતા ત્યારે હેમંતભાઇએ એમને એમના પિયર મોકલી દીધેલા. એમને ઘણા બધા કામ હતા એમ પત્નીની બીમારી પાછળ સમય ફાળવવા જાય તો કામ ક્યારે કરે ? હેમંતભાઇની નોકરી પણ મજાની. સવારે અગિયાર વાગે જવાનું અને સાંજે છ વાગે છુટ્ટી. સવારે નવ વાગ્યે આળસ મરડીને વિશ્વ પર ઉપકાર કરતા હોય એમ એ ઉઠે, અડધો કલાક પથારીમાં બેસીને છાપું વાંચે, બ્રશ કરે અને વીણાબેનને ચા – નાસ્તા માટે બૂમ પાડે. પરવારીને થોડી વાર ટીવી જુએ અને અગિયાર વાગ્યે જમીને અને નાસ્તાનો ડબ્બો લઈને ઓફિસે. ઓફિસમાં પણ કારકુની કામ. એક જ ખુરશી પર બેઠાં તે બેઠાં. આરામથી કામ કરવાનું ના થાય તો બીજા દિવસે. સાંજે છ વાગ્યે છુટ્યાં પછી દોસ્તારો સાથે રખડવાનું, અને રાતે સાદા આઠ નવ વાગ્યે ઘરે આવી જમી કરીને ટીવી જોઇને સૂઇ જવાનું.

મોહિતને હેમંતભાઈનો ભૂતકાળ યાદ આવતાં જ મગજ ભમી જતું. પોતાના સગા બાપે કોઇ દિવસ પાસે બેસાડીને માથે હાથ ફેરવીને વાત કરી હોય એવું એને તો યાદ નહતું જ. એની શારિરીક , માનસિક, આર્થિક બધીય તકલીફો એણે વીણાબેનની સાથે જ શેર કરીને રસ્તા શોધેલા હતા. જે અતિપ્રિય હતી વ્યક્તિ પહેલાં જતી રહી અને પાછ્ળ રહી ગયા આ… વિચારતાં જ મોહિતનું મોઢું કડવું થઈ ગયું. એના નાના ભાઈ અમરે તો આમની જવાબદારીમાંથી હાથ અધ્ધર કરી દીધેલા. ના જ સચવાય તો ઘરડાઘરમાં મૂકી આવજે એવું કહીને ગયેલો. પણ એ પગલું એટલું સહેલું થોડી છે !

સમાજ શું કહે ? પોતાના ઘરડાં લાચાર બાપ સાથે કોઇ ઘરડે ઘડપણ આવું કરે ? અને મોહિતની નજર સામેથી મા બાપ ને સાચવવા જેવી ફરજોના અનેકો લેખ, સુવાક્યો, કવિતાઓ પસાર થઈ જાય.

એને વિચાર આવ્યો આવું કેમ ? પોતાના બાળપણમાં પોતાને પિતાનો પ્રેમ કદી પ્રાપ્ત નથી થયો એનો કોઇ વાંધો નહીં. એ એમની ફરજો ચૂક્યા ત્યારે એમને કોઇ યાદ કરાવનારા નહીં. આજના જમાનામાં એ ઘરના બે છેડાં ભેગા કરવા સવારના સાતથી રાતના દસ સુધી જાત ઘસીને બે નોકરી કરતો હતો. એની પોતાની તબિયત પણ નરમ ગરમ રહેતી હતી. અધૂરામાં પૂરું એની પત્ની અને બાળકો પણ આમની કચકચથી કંટાળીને જતા રહેલા. પણ હેમંતભાઈને એ બધાથી કોઇ ફરક નહતો પડતો. એ તો પોતાની મસ્તીમાં જીવતા હતા. એમના સંતાને એમનીસેવા ચાકરી કરવી એ એની ફરજ છે બસ, બીજી બધી વાતો સાથે એમનો કોઇ નિસ્બત નહતો.

વળી મેઘા એના મા બાપનું એકનું એક સંતાન એટલે પરણ્યાં પછી મોહિતના માથે એમને સાચવવાની જવાબદારી પણ ખરી. બે માબાપ થઈને એક સંતાનનું ધ્યાન રાખેી તો થોડી રીઝનેબલ વાત પણ એક જ સંતાન મોટાં થઈને એના સંતાનો ઉપરાંત એના અને એની પત્નીના એમ ્ચાર વૃધ્ધ વ્યક્તિઓનો ખ્યાલ રાખવાનો અને મોંઘવારીમાં કમાણી કરીને શરીર તોડવાનું તો એ પોતાની લાઈફ ક્યારે જીવી શકે ?

ત્રિશંકુની જેમ ફસાયેલો મોહિત વિચારતો હતો કે વ્રુધ્ધો પ્રત્યે સમાજ આટલો સંવેદનશીલ છે તો એ જ માનવી જયારે જુવાન હતો ત્યારે એણે પોતાના સંતાનને એક સ્વસ્થ અને સુંદર ભાવિ આપવા માટે કોઇ જ વિચાર ના કર્યો અને પોતાની મરજીથી મન ફાવે એમ જીવન જીવ્યો એવા બેજવાબદાર પિતાના માસૂમ સંતાન માટે સમાજ કેમ કંઇ નથી વિચારતો ? હેમંતકુમારે ક્યારેય એના ભણતરની, તબિયતની કે સંસ્કાર સુધ્ધાંની ચિંતા નહતી કરી એવા પિતાની અત્યારે એણે ફરજ સમજીને ચાકરી કર્યા કરવાની અને પોતાના દાંમ્પત્ય જીવનને એમાં હોમી કાઢવાનું એ કેટલું ન્યાયપૂર્ણ ? આપણો સમાજ મા બાપના યુવાન સંતાનો વિશે વિચારતો ક્યારે થશે ? ત્યાં તો અંદરના રુમમાંથી અવાજ આવ્યો,

‘અલ્યા મોહિતીયા, તેં તો ફ્રેશ થવામાં બહુ સમય લીધો ને કંઈ..ટિફીન ક્યારનું આવી ગયું છે, ચાલ હવે પીરસી દે તારો આ ઘરડો બાપો ભૂખ્યો થયો હશે એની સહેજ પણ ચિંતા જ નથી ને તને તો . આ આજકાલના જુવાનિયાઓને શું કહેવું બાપા…’

 

સ્નેહા પટેલ.

 

સામાન્ય ભારતીય નાગરીક અને નરેન્દ્રભાઈ – એક પત્ર.


phoolchhab newspaper > 26-05-2014 > narendramodi sp. poorti.

images

 

પ્રિય અને આદરણીય મોદીભાઈ,

 

સૌ પ્રથમ તો આપને, સંઘને, ભારતીય જનતા પાર્ટીને અને આપનામાં અખૂટ વિશ્વાસ મૂકીને આપને પ્રેમપૂર્વક – વિશ્વાસપૂર્વક વિજેતા બનાવનાર – ભારતની લોકશાહીમાં શ્રધ્ધા રાખનારા – રખોપા કરનારા મતદારોને જેટલાં અભિનંદન આપું એટલાં ઓછા ઘટે છે. આવો ભવ્યાતિભવ્ય પર્વ મારા જીવનમાં મેં પ્રથમ વાર નિહાળ્યો છે. આ આંખો, કાન, ડાબા હાથની તર્જનીના નખ પરનું કાળું ટપકું.. આ ઐતિહાસિક ચૂંટણીની ભાગીદાર બની એ ઘટના અમારી પેઢી દર પેઢી યાદ કરશે એવો વિશ્વાસ છે.

 

તમે તો મારા અમદાવાદના જ રહેવાસી. છેલ્લાં કેટલાય વખતથી અમદાવાદ – ગુજરાતનો વિકાસ જોતી આવી છું અને એ વિકાસ પાછળનો આપનો પુરુષાર્થ પણ જાણીતો જ છે. આપની કામ કરવાની એ અનોખી સ્ટાઈલની ચાહક છું. જોકે રાજકારણ શબ્દના અનેકો નેગેટીવ સમાનાર્થીઓ સાંભળતી – જોતી આવી હોવાથી આ શબ્દ પ્રત્યે મને પહેલેથી જ સૂગ હતી. રાજકારણ નામથી જ હું ભડકતી. અત્યાર સુધીની દરેક ચૂંટણીમાં મને કોઇ ખાસ રસ નહતો પડતો. ચોર નો ભાઈ ઘંટી ચોર જ હોય, દરેક નેતા પોતાના ખિસ્સા ભરવાની પેરવીમાં જ હોય. પોતાના અને પોતાના સગા સંબંધીઓના ખિસ્સાં ભર્યા પછી વધેલું ઘટેલું – પ્રજા પાસેથી જ વસૂલેલું પ્રજાને પાલતૂ કૂતરાની જેમ ભીખમાં વહેંચવાની ગણત્રી કરતા રાજકારણીઓ ઉપર મને બહુ નફરત. સરકારની પોતાના ફાયદા માટે કોમવાદને ઉત્તેજન આપવાની વૃતિઓના પરિણામરુપ એવા અનેકો તોફાનો અને કરફ્યુનો ત્રાસ અમે નાનપણથી સહન કરતા આવેલા ને બધું જાણે કે કોઠે જ પડી ગયેલું – અજાણતાં કદાચ એ સ્થિતીનો સ્વીકાર પણ કરાઈ ગયેલો. આ બધાના પ્રતાપે ‘રાજકારણ’ શબ્દ મારા માટે એક ગાળ – ત્રાસ સમાન જ હતો, પણ તમે આવ્યા અને બધું અચાનક બદલાઈ ગયું. લેટેસ્ટ ટેકનોલોજીનો સુવ્યવસ્થિત ઉપયોગ, મક્કમ મનોબળ, મજબૂત આત્મવિશ્વાસ અને લોકો પાસેથી કામ કરાવાની સુંદર સૂઝ બૂઝ સાથે પ્રજાનું યેન કેન પ્રકારેણ ભલું કરવાની તમારી નિઃસ્વાર્થ ભાવના… આ બધાથી તમે મારી નજરમાં એક અસામાન્ય – આ દુનિયાની બહારના માનવી જ બની ગયેલા. મારી રાજકારણની વ્યાખ્યામાં તમારી રીતભાત – સ્વભાવ તો સહેજ પણ સેટ નહતો થતો…આમ કેમ ? મને આ બધું બહુ નવાઈનું લાગતું.

 

ધીમે ધીમે અમદાવાદ, ગુજરાતનો અસીમ વિકાસ જોઇને મનમાં એક ગુજરાતી હોવાનો ગર્વ પોરસાવા લાગ્યો હતો. વિદેશના લોકો ય , ‘ઓહ તમે ગુજરાતના એમ ? મોદીવાળા ગુજરાતના જ ને ? ‘ અહાહા..કયા શબ્દોમાં લખું એ વાત ? ગર્વની એ લાગણી માટે મેં તમને મોઢામોઢ તો ક્યારેય કહ્યું નથી પણ મનોમન બહુ આભાર માનેલો છે. દિલના એક ખૂણે એવી ઇચ્છા પણ થઈ આવતી કે – ‘ કાશ આવો જ માનવી આપણા દેશનો વડાપ્રધાન બને તો…ગુજરાતની જેમ જ ભારત દેશનો પણ ઉદ્ધાર થઈ જાય. આપણી લાગણીશીલ અને ભોળી પ્રજા જેને હકદાર છે એવું જીવન જીવી શકે, પ્રજાના પૈસે તાગડધિન્ના અને કૌભાંડોમાં રચી પચી રહેતી સરકાર નેસ્તનાબૂદ થઈ જાય, રોજગારીની અઢળક તકો વધે અને એવી વધે કે વિદેશના લોકો- ‘ હું ભારત શિફટ થાઉં છું’ કહીને ગૌરવ અનુભવી શકે અને એના સંતાનો પણ ભારત છોડીને પાછા પોતાના દેશ જવાનું વિચાર સુધ્ધાં ના કરે.’ આમે આપણે તો મહેમાનગતિમાં માનનારી પ્રજા. સાલ્લું, બેકારી -વિકાસના નામે ભણેલાં ગણેલાં – મહેનતુ -ટેલેન્ટેડ લોકો ભારત – પોતાનું ફેમિલી છોડીને બીજા દેશોમાં વસે છે ને ત્યારે સાચું કહું…બહુ દુઃખ થાય છે. વાત થોડી અલગ પાટે જતી રહી. હા તો મારા મનમાં આવો વિચાર આવી જતો કે તમે આ દેશના વડાપ્રધાન બનો તો મજા મજા આવી જાય. મજાના મૂળ શોધવાની જરુર ક્યાં છે કારણો તો દેખીતા જ છે ને !

 

અને…અચાનક જાદુ થયો હોય એમ મારા મનની વાત સાચી પડી – તમે પી.એમ. બની ગયા. વાહ..!

 

પી.એમ. સુધીની તમારી સફર બહુ અઘરી રહી છે જાણું છું. અહીં સુધી પહોંચવા પાછ્ળ બહુ બધી વાતો છે. જેમ કે તમે બહુ બધા વિરોધો અને મુશ્કેલીઓનો સામનો કર્યો છે, દૂરંદેશી એવી અનેકો વ્યૂહરચનાઓ ઘડી છે અને હા મુખ્ય વાત તો માનવી હોય કે ટેકનોલોજી કોનો ક્યાં અને કેવો ઉપયોગ કરવો, કેવી રીતે સાચવવા એ વાત તો કોઇ તમારી પાસેથી શીખે ! આ વખતે તો દેશનો એક એક નાગરિક પોતાની ફરજ સમજીને ઠેર ઠેર તમારા વતી પ્રચાર કરતો હતો. સોશિયલ મીડિઆ, ટ્વીટર, યુ ટ્યુબ ..દરેક જગ્યાએ મોદી..મોદી..મોદી ! તમે પણ લોકોના દિલ સુધી પહોંચવા તમારાથી શક્ય હોય એના કરતાં ય વધુ મહેનત કરી છે, વળી એ અનેકો થકવી દેનારા પ્રવાસો, આરોપો , શારિરીક થાક, માનસિક યાતનાઓ – આ બધાંની તમારી સ્વસ્થતા / નિર્ણયશક્તિ પર ક્યારેય કોઇ જ અસર વર્તાઈ નથી.. ૬૨ વર્ષનો માનવી આવો મજબૂત ! એક અહોભાવથી જ મારું હ્રદય છ્લકાઈ જતું. ઘણીવાર તમારી પાસેથી તમારો આ ગુણ શીખવા આવવાનું મન થઈ જતું પછી થતું કે આમ તો આ બધી બહુ લાંબી પ્રક્રિયાઓ છે અને એમાં ય મૂળ તો જ્ન્મજાત ગુણ પણ અસર કરતા હોય. દરેક માનવી ‘મોદીજી’ ના બની શકે. આમે ભારતના વિકાસ માટે અમથા ય એક જ મોદીજી કાફી છે ને ! જરુર છે તો એમને પૂરતો સમય અને સાથ સહકાર આપવાની. પ્રામાણિક્પણે અને ડંકાની ચોટ પર જીતવા માટે તમે લોકોને વોટ કરવાની અપીલો પણ કરી , વોટીંગનું સાચું મહત્વ વારંવાર સમજાવ્યું જેનાથી પ્રેરાઈને આ વખતે અધધ…ધ લોકો ઘરની બહાર નીકળ્યાં. વોટીંગ માટેના વોટરકાર્ડ સમયસર મેળવીને, વોટીંગ બૂથ સુધી લઈ જનારા વાહનની ઐસી તૈસી કરીને ઉત્સાહભેર વોટીંગ કરવા ગયાં.

 

મારા જેવી નાગરિક કે જે વોટીંગને સાવ અર્થહીન પ્રકિયા જ સમજતી હતી એને પણ આ વખતે વોટીંગ કરીને એક જાદુ થઈ જશે એવો વિશ્વાસ આવી ગયેલો ને સાથે બીજા વીસ ત્રીસ નાગરિકોને ય એ વિશ્વાસમાં જોડી દીધેલાં. કોણ જાણે કેમ પણ મનમાં આ કાર્યથી દેશભક્તિની લાગણી ઉભી થતી હતી ! ( જો કે વોટીંગ એક જવાબદારી છે એ વાત તો પહેલેથી સારી રીતે જાણતી હતી પણ એ જવાબદારી પૂરી કરવાને જરુરી આકર્ષણો સૌપ્રથમ આ વખતે જ જોયા ) પરિવર્તનની આટલી મોટી પ્રક્રિયા !! ભર તડકામાં લાઈનમાં ઉભા રહીને પોતાના નંબરની રાહ જોઇને ઉભી રહેતી વખતે પણ મનમાં સહેજ પણ અકળામણ નહતી થતી. વળી દર વખતે તો મતદાન એક ગુપ્ત દાન સમજીને કોઇ ચર્ચાઓ જ ના કરનારા પણ વોટીંગ કરીને ‘મોદી જ..’ કહીને હળ્વું સ્માઈલ કરી લેતા જોયાં. આ વખતની ચૂંટણી ખરેખર એક અદભુત પ્રક્રિયા રહી. બહુ બધા રેકોર્ડ તૂટ્યાં ને નવા નવા ગજબના રેકોર્ડ બન્યાં. અમારા જેવા કરોડો લોકો રાજકારણમાં રસ લેતાં ને જવાબદારીપૂર્વક જવાબદારી પૂર્ણ કરવાને કટિબધ્ધ થયાં. ક્યારેય એક વાર પણ મોદીજી પીએમ નહીં બને તો ? એવા શબ્દો સુધ્ધાં નથી સાંભળ્યાં કે નથી ચર્ચામાં – વિચારમાં આવ્યાં. ‘અબ કી બાર – મોદી સરકાર’ તો નાના નાના ટાબરિયાંઓના મોઢે પણ રમતું થઈ ગયેલું. તમારી પર લગાડાયેલા અનેકો આરોપો પણ તમારી તંદુરસ્ત છબીને લેશમાત્ર ખરડાવી ના શક્યાં.

મતગણત્રીના દિવસે તો જાણે સ્વયંભૂ બંધ. એક એક મિનીટ મૂલ્યવાન ! જાણે પ્રજા પોતે જ પરીક્ષામાં બેઠી હતી એવી સ્થિતી અનુભવાતી હતી અને પરિણામ તો ધારેલું જ હતું એ જ આવ્યું. ખુશીને શ્રધ્ધાનો અનોખો ઢોળ ચડેલો દેખાતો હતો. ગુજરાતના લોકો તો તમારી કાર્યશૈલીના આશિક જ – ગુજરાતની બધી ય બધી – ૨૬ સીટો તમને સપ્રેમ અર્પણ કરી દીધી. પ્રજા એ રીતે ઉત્સાહભેર આપનો વિજય વધાવતી હતી જાણે એમનો ખુદનો વિજય ના થયો હોય…બીજા બધાંનું તો અત્યારે ખ્યાલ નથી પણ કંજૂસ ગણાતી (ગણાતી જ હોંકે ) અમદાવાદની પ્રજા પોતાના પૈસે દારુખાનું ફોડીને, લાડવાઓ વહેંચીને આ પ્રસંગને મહાપર્વ બનાવીને હષોલ્લાસ સાથે મનાવતી હતી. આ દ્રશ્ય લખ્યાં કરતાં અનુભવવાનું વધારે છે, જેણે આની મજા માણી હોય એને જ આનો સાચો ખ્યાલ આવે.

વ્હાલાં મોદીજી , હું લખી શકી એના કરતાં ક્યાંય વધુ ક્ડવા -ખારાં -તીખાં અનુભવોમાંથી તમે પસાર થયા છો એની જાણ છે. આમે તમને થોડાથી ક્યાં ચાલે છે ? પણ મારા આ થોડાક લખાયેલ વાક્યોને ઘણું સમજીને વાંચજો કારણ..તમે એક મજબૂત નેતાની સાથે સાથે એક કવિ -લેખક -સંવેદનશીલ જીવ પણ છો, સંવેદનોની વાત તમે બખૂબી સમજી શકો છો એ મેં નજરો નજર જોયું – વાંચ્યું – અનુભવ્યું છે.

 

હા તો નરેન્દ્રભાઈ, મેઈન પિકચર હવે જ ચાલુ થાય છે. થિયેટરોના પિકચરમાં તો હીરો વડાપ્રધાન બની જાય એટલે સંઘર્ષનો અંત અને પિકચર પૂરું. પણ રીઅલ લાઈફમાં એવું થોડી હોય ? તમે ય આ હકીકત સારી રીતે જાણો છો. આટલા બધાં ભારતીયોએ તમારામાં અઢળક વિશ્વાસ રેડ્યો છે. તમે તમારી સ્પીચમાં કહેલું એમ પ્રજા હવે એક્ઝોસ્ટેડ થઈ ગઈ છે, સરકાર નામ સાથે કોઇ સુખ દુખની લાગણી જ નહતી ઉદભવતી એ બધી ય જડ સંવેદનાઓ હવે અચાનક ચેતનવંતી, આશાવંત બની ગઈ છે. લોકોના શાંતિથી -સુખેથી જીવી શકવાના સપનાઓમાં પ્રાણ રેડાયા છે. ક્યાંક વાંચેલું કે ભગવાન ઉપર અનેકો ભક્તની શ્રધ્ધાનો ભાર હોય છે એ ખમી શકે એ કારણથી જ એની મૂર્તિ પથ્થરની બનાવાય છે પણ તમારા કેસમાં તો એ ય શક્ય નથી. તમને તો હાડમાંસ ને સંવેદનોથી ભરપૂર કરીને ખુદ ઇશ્વરે જ આ ધરતી પર મોકલ્યાં છે ! આ કેસમાં તમે સમજો છો ને હું શું કહેવા માંગું છું…ઓફકોર્સ, તમે બહુ ઇન્ટેલીજન્ટ છો, સરજી – તમારે ભગવાનથી ય એક કદમ આગળ ચાલવું પડશે. સવાસો કરોડ સપનાંઓનો બોજ કંઈ ઓછો તો નથી જ હોતો ! વળી તમે લોકોના સપનાંઓમાં ઉમેરો કર્યે જ જાઓ છો, જાણી જોઇને તમે ખુદની જ જવાબદારી વધારો છો ! આ જુઓ હમણાં જ મને ‘વોટ્સ એપ ‘ પર એક મેસેજ મળ્યો,

 

To

 

The Prime mInister of India Mr. Narender Modi

Hope this message reached you in the state of good health.

 

We Citizens of India voted for the good and bright future of our country. We have believed you and have many expectations from you as given below :

 

We want corruption free Indian and

 

1. Uninterrupted 24 hrs electricity

2. Pure drinking water from tap

3. Pakki sadak which connects all villages of India.

4. Speed trains and our railways should be best in the world.

5. Single tax system without harassment.

6. free education, free hospitals for aam aadmi of India.

7. Home loan @6% PA.

8. Business Loan @8% PA.

9. All India best governance like Gujarat.

10. No FDI in retail.

11. Equal rights and benefits based on earnings not caste.

12. Single law for each and every citizen of India.

13. Dollar prices u have to bring down to rs. 35 in next 5 years which automatically reduced prices of Gold, Gas and petrol etc.

14. Black money which was deposited in Swiss Bank must bring to India.

15. Police should be citizen friendly.

16. 6 months maximum to close highest crime cases.

 

We Citizen of India have faith and believe that in next 60n months you must change the fate of India.

 

This time you have asked abki baar modi sarkar but we will say baar baar…lagataar modi sarkar.

 

અમારી શુભેચ્છાઓ, શ્રધ્ધા તો કાયમ આપની સાથે જ છે. તમે બોલેલું કરી બતાવનારા માણસ છો એટલે જ અમને તમારા પર માન છે અને એટલે જ અમારી અપેક્ષાઓ આપ જેવા સમર્થ નેતા પાસેથી વધતી જાય છે. અમુક વખત તમે સાવ મૌન થઈ જાઓ છો તો અમુક વખતે આગ ઝરતી વાણીથી સામેવાળાને ઉભેઉભો ચીરી કાઢવાની તાકાત પણ ધરાવો છો. તમારી દરેક કાર્યવાહી અચૂકપણે ગાઢ સમજણ અને દૂરંદેશીથી ભરપૂર હોય છે. પ્રજા એટલે જ તમને આટલો બધો પ્રેમ કરે છે, ચાહે છે. તમે આજે ભારતના વિકાસના મુદ્દે વિપક્ષોને પણ સાથે લઈને ચાલવાની વાત કરી એ વાત પર તો દિલ ખુશ થઈ ગયું. તમે તો રાજકારણની વ્યાખ્યા જ બદલી કાઢી. રાજકારણમાં ભાઈચારો, દોસ્તી સાથે વિકાસની યોજનાઓ શક્ય છે એવી આશા જગાડી અને તમે ખોટી આશા નથી જ જગાડતા એ અમે બરાબર જાણીએ છીએ. રાજકારણ મારો વિષય જ નથી અને એના ઉપર આજે આટ્લું લખવા બેઠી, સવારથી કામકાજ ભૂલીને ટીવીની સામે ને સામે જ બેસી રહી એનાથી વધુ તો શું કહુ હવે !

થોડામાં બધું સમજી જા જો બાપલાં. અમે તો ગુજરાતની જેમ સમગ્ર ભારતનો વિકાસ થાય એ માટે બહુ મોટું બલિદાન આપ્યું છે, તમને દેશને સુપર્દ કરી દીધા છે પણ અમારી તકલીફોના સમયે તમે ચોક્કસ અમારી પડખે હશો એવો વિશ્વાસ જ છે.

પ્રભુ તમને તમારા વિકાસ અને નિષ્પક્ષ ઇરાદાઓમાં સફળ બનાવે , તમે બીજા ઘણાં વર્ષો આપણાં ભારતના વડાપ્રધાન પદે બિરાજમાન રહો અને આપણાં દેશને ખૂબ ખૂબ આગળ લઈ જાઓ. ઘણા લોકો એવું વિચારે છે કે મોદીજીએ એમની ગુજરાતની જેમ કામ કરવાની સ્ટાઈલ છોડવી પડશે, હવે એમનાથી એમ ના વર્તાય, એવી રીતથી કામ ના થાય . પણ હું તો એમ જ કહીશ કે તમતમારે પ્રેમથી જે યોગ્ય લાગે એ સ્ટાઈલ અપનાવજો બસ જે કાર્ય હાથમાં લો એને કાયમની જેમ સફળ બનાવજો. અમે હંમેશા તમારી સાથે જ છીએ.

 

અન્યોન્ય લાગણી ને વિશ્વાસનો ખૂબ ખૂબ વિકાસ થાય એવી આશા.

ભારત દેશની એક સામાન્ય નાગરિક – સ્નેહા પટેલ.

મીઠું


Photo-0630

સામે ક્ષિતીજ પર

સૂર્ય આથમી રહ્યો છે

એ પણ મારી જેમ જ થાકેલો લાગતો હતો.

તન -મનનો આ થાકોડો..

કોઇ સાંભળી શકે..જોઇ શકે..

એક ગ્લાસ પાણી આપે,

ત્રણ ડીગ્રી તાવથી ધખતું માથું દબાવી આપે

‘વિકસ’ની ગરમી સાથે હેતની હૂંફ પણ મળી જાય

કેવું સારું..?

ઇચ્છાઓ..ઇચ્છાઓ…

‘આઊટ ઓફ અપેક્ષાઝોન’ જઈને

કુકર મૂકયું,

ભાત – દાળ બનાવ્યા.

સોફા પર બેસીને સામેની ટીપોઇ પર

પગ લંબાવ્યા.

પહેલો કોળિયો ભર્યો

પણ આ શું ?

ભાતમાં તો મીઠું જ નથી…

મોઢું અને મૂડ બેય બગડ્યાં.

અચાનક

આંખો સામે એક હેતાળ-કરચલીવાળો જાણીતો બોખો ચહેરો તરવર્યો

‘મમ્મી..’

ઓહ…નાની હતી ત્યારે

તારી આ મીઠાની શરતચૂક પર

હું કેટલો દેકારો મચાવી દેતી

અકળાઇ જતી..

રાતા લોચનીયામાંથી એક લીલો ડૂમો ફૂટી નીકળ્યો..

આજે ભાતમાં મીઠું નથી,

મમ્મી, તું બહુ યાદ આવી ગઈ..!!

– સ્નેહા પટેલ

મૌલિકતા


નેટ ઉપર સર્ફીંગ કરી માહિતીઓ ભેગી કરવાની અને અંગ્રેજીનું ટ્રાન્સલેશન કરી કરીને( આને ક્રીએટીવીટી કહી શકાય !) આર્ટીકલો લખે રાખવાના આને જ લેખક કહેવાતા હોય તો મૌલિક અને વિચારશીલ લેખકનું શું ?

દુભાષિયાઓને લેખ લખવાના ઢગલો પૈસા મળી રહે છે જ્યારે મૌલિક અને વિચારીને મગજનું દહીં કરી કરીને ક્રીએટીવીટીથી ભરપૂર લેખ લખનારા લેખકોની કોઇ ખાસ કદર નહીં. ક્વોલીટીનું ધોરણ તો કોઇ પણ લેખકે જાળવવું જ જોઇએ એમાં છૂટછાટને કોઇ સ્થાન ના જ હોય પણ કોપી પેસ્ટરીયા – ટ્રાન્સલેટરીયા લખાણ કરતા મૌલિક વિચારોને વધારે માનથી આવકારવા જોઇએ અને પુરસ્કારના ધોરણો પણ વધુ સારા હોવા જોઇએ.

આજ કાલના સ્માર્ટ વાંચકો તો નેટ પર પોતે જ સાઈટ્સ શોધી શોધીને મનગમતું વાંચી લેતા – યુ ટ્યુબ વીડીઓ જોઇ લેતા દેખાય છે. વળી સમાચારો વાંચીને સોશિયલ સાઈટ્સ પર એની ચર્ચાઓ કરતાં પણ દેખાય છે જે મૂળ લેખકો, પત્રકારો કરતાં ય વધુ સારી હોય છે.

મૌલિકતાને પ્રોત્સાહન ના મળતાં એ ધીમે ધીમે મરતી જશે અને ભવિષ્યમાં કદાચ સમાચાર પત્રો કે મેગેઝિનની જરુર જ નહીં રહે.
-સ્નેહા પટેલ.

અકારણ


Phoolchhab newspaper > Navrash ni pal column > 21-05 -2014

 

मुद्दतें गुज़रीं तेरी याद भी आई ना हमें

और हम भूल गए हों तुझे ऐसा भी नहीं

~फ़िराक गोरखपुरी

 

ભરવૈશાખમાં તિતીક્ષા અને સાકેત ગાડી લઈને શહેરની નજીક આવેલા ગામમાં, તિતીક્ષાની મામાની દીકરીના લગ્નપ્રસંગે જવા નીકળ્યાં હતાં. શહેરના ટ્રાફિકમાંથી પસાર થઈને હાઈવે પર પહોંચ્યા પછી  ગાડીએ ૮૦-૧૦૦ની સ્પીડ પકડીને સાકેતે એક લાંબો નિરાંતનો શ્વાસ ખેંચ્યો. બહાર ધોમધખતા તાપમાં વાતાવરણ સાવ સૂકું અને નિસ્તેજ – નિષ્પ્રાણ ભાસતું હતું. તિતીક્ષાએ ગાડીના કાચ ચડાવીને એસી ઓન કર્યું અને એની મનગમતી ગુલઝારની સીડી પ્લેયરમાં નાખીને ચાલુ કરી. સીડીપ્લેયરના લાલ ચમકતાં બટન પરથી એની નજર હટી ના હટી ત્યાં તો એની નજર સામે પીળી ચાદર જેવું કંઇક લહેરાઇ ઉઠ્યું. ચમકીને તિતીક્ષાએ ધ્યાનથી જોયું તો એ તો એનો પ્રિય ગરમાળો. અહાહા…એના પીળા ચટ્ટાક ફૂલોનો અદ્વિતીય વૈભવ એની આંખોમાં સમાતો જ નહતો. આખું વૃક્ષ પીળાં પીળાં ગરમાળાના ફૂલોથી લચી પડેલું હતું. વર્ષમાં એક વાર ફૂલોથી છવાઈ જતાં ગરમાળાને જોઇને તિતીક્ષાને વરસાદની લોકવાયકા યાદ આવી ગઈ, ‘ગરમાળાના ફૂલોના ઓછા વત્તા પ્રમાણ સાથે વરસાદનો સીધો સંબંધ. જેમ ફૂલો વધુ એમ વર્ષાઋતુ વધુ સારી જવાની શકયતા.’ અને તડકામાં સુવર્ણ સમ ભાસતાં એ નયનરમ્ય દ્રશ્યને જોઇને તિતીક્ષાના મન – હ્રદયને ટાઢક વળી.

 

સૂમસામ સડક, ચારે તરફથી ટેકરીઓથી ઘેરાયેલી ભૂમિને ચીરતી જતી ડામરની પાકી સડક, માથે હલચલરહિત નિસ્ચલ આભ અને લગભગ બે કલાકમાં તો એમની મંઝિલ આવી ગઈ. ગાડીમાંથી સામાન ઉતારી બે ય જણે તિતીક્ષાના મામાના ઘરમાં પ્રવેશ કર્યો.

 

ડેલીબંધ મકાનના મુખ્ય દરવાજામાં એક નાની ડેલી હતી એને ધક્કો મારી ને ખોલી અને નીચા નમીને સાવચેતીથી અંદર પ્રવેશ્યાં. અંદર વિશાળ ચોગાન હતું. ચોગાનના બીજા છેડે એક લાંબી પરસાળ હતી અને હારબંધ ઓરડાવાળું ભવ્ય મકાન. ચોકની વચ્ચે તુલસીક્યારો હતો. જમણાં હાથ બાજુ ગમાણ હતી અને એમાં પાંચેક ગાય અને એના ત્રણ વાછરડાં. પરસાળમાં ગાદી તકિયાવાળો ઝૂલો અને છેક સામેના ભાગે ન્હાવાધોવાની રુમો હતી. સાકેત પહેલીવાર ગામડામાં આવ્યો હતો. ગામડાંના નામથી જ નાકનું ટીંચકું ચડી જતું એવા સાકેતને એની નવાઈ વચ્ચે શહેરના ચમકદમકીયા વાતાવરણથી વિરુધ્ધ આવું કુદરતી ને ગામઠી શાંત વાતાવરણ સ્પર્શી ગયું . જમી કરીને રાતે ફળિયામાં ઢળાયેલાં ઢોલિયા ઉપર ગાદલાં, સફેદ ઓછાડ, ઓશીકાં અને ઓઢણ જોઇને સાકેતને ઉંઘ આવવા લાગી પણ તિતીક્ષા તો બીજી જ દુનિયામાં ખોવાયેલી હતી. આ ગામમાં એનું આખે આખું બચપણ સચવાયેલું હતું. એકાએક એણે બાજુમાં સૂતેલા સાકેતને ઢંઢૉળ્યો,

 

‘સાકેત, કાલે આપણે સવારે થોડા વહેલાં ઉઠીને મારી સ્કુલ પર એક આંટો મારી આવીશું ?’

 

‘શું યાર તિતુ, હજુ ઉંઘ્યા નથી ત્યાં વહેલાં ઉઠવાની વાત ! વળી એ સ્કુલ તો સાવ ખંડેર થઈ ગઈ હશે…તું તો કહેતી હતી કે તારા નીકળ્યાં પછી તો ચાર વર્ષમાં એ સ્કુલનું બિલ્ડીંગ પણ તૂટી પડેલું…એવા જર્જરીત મકાનોને જોઇને શું કરવાનું ?’

 

‘સાકેત, ભલે ને એ જગ્યા જેવી હોય એવી.. મેં સ્કુલના ગેટ ઉપર લારી લઈને ઉભા રહેતાં બાબાની લારીમાં રહેલી કાચની બોટલોના મીઠાવાળા પાણીમાં અથાયેલા આંબળા, આથેલી કેરી, ગોરસઆમલી, રાયણ, ફાલસાં ખાધાં છે. એની બાજુમાં બેસતાં મકાઈવાળાની પાસે રોજ કચ કચ કરીને એક્સ્ટ્રા મસાલો – લીંબુ ચોપડાવીને મકાઈ ખાધી છે, બાજુમાં આવેલી દુકાન ઉપરથી પીળા રંગના ભૂંગળા લઈને પાંચે આંગળીઓમાં એક એક ચડાવીને એને મસ્તીથી ખાતાં ખાતાં મારા ઘર સુધીનો રસ્તો પસાર કર્યો છે. સ્કુલની બાજુમાં આવેલી એક નાનકડી ગલીને ચોતરફથી ઘેરીને છાંયો કરતાં તરુવરોની નીચે રેઇનકોટ લીધા વગર નીકળી પડ્યાં હોઇએ ત્યારે મેં અને મારી સખીઓએ અનેકો ચોમાસાની સાંજ પસાર કરીને અડધા કોરા રહેવાની સાથે પલળવાની મજા માણી છે, સ્કુલની બાજુમાંથી નીક્ળતાં ગ્રામોફોનવાળાના ગીતો સાંભળ્યાં છે, રામુકાકાના બળદની ઘૂઘરીઓના તાલબધ્ધ રણકાર સાથે અમારા સંગીતના અનેકો રાગના તાલ મેળવ્યાં છે…અને અને…ઉફ્ફ સાકેત તું સમજતો કેમ નથી ?’

 

‘તિતુ, આ બધાં લાગણીવેડામાંથી બહાર નીકળ, તું કહે તો ખુશીથી જીવવાની કળા શીખવું..બીજી પણ બહુ બધી કળાઓના , ફેમસ લેખકોના બેસ્ટ સેલર પુસ્તકો વાંચ્યા છે. મારી યાદદાશ્ત બહુ તેજ છે. બધું અપ ટૂ ડેટ યાદ છે, જૂનું બધું ભૂલીને બહાર આવ , તારી જાતને ફ્લેકસીબલ બનાવ, પરિવર્તન સંસારનો નિયમ છે થોડી પ્રેકટીકલ બન.’

 

‘સાકુ, આ તો મીઠી – નિર્દોષ યાદો..એનું ખૂન કેમ કરાય ? ‘

 

‘તિતીક્ષા, આ શું ઘેલી થઈ છું ? તારી કોર્પોરેટ લેવલની જોબ માટે તેં સ્પેશિયલી દિમાગને સ્વસ્થ રાખીને, લાગણીવેડાથી બચીને સ્વરક્ષણની વ્યાવસાયિક તાલિમ લીધી છે એ બધું ભૂલી ગઈ કે ? આમ જ ભૂતકાળમાં અટકી રહીશ તો દુનિયા ક્યાંની ક્યાંય પહોંચી જશે અને તું…ઉફ્ફ..સમજતી કેમ નથી તું પાગલ..’

 

‘તારે જે કહેવું – સમજવું હોય એ પણ એ યાદો સાથે જ મારામાં ધરબાયેલી હું જાણે જીવિત, નવપલ્લિત થઈ ગઈ હોવું એવું લાગે છે. સાકુ, સંવેદનશીલતાને દાટી દઈને માણસ મટી જવાથી કશું નથી મળવાનું..બે ઘડી હું હું છું…હું જીવું છું, શ્વાસ લઉં છું એવી પ્રતિતી થાય છે તો શું ખોટું ?’ અને તિતીક્ષા રડી પડી. લગ્નજીવનના પાંચ વર્ષ દરમ્યાન ક્યારેય એને આમ રડતી નહતી જોઇ, કાયમ એક બેલેન્સ્ડ અને ધારદાર બુધ્ધિવાળી સંતુલિત તિતીક્ષા જ જોઇ હતી એને આજે આમ તૂટી પડેલી જોઇને સાકેતને પણ એની અંદર કંઈક પીઘળતું લાગ્યું. એની જાણ બહાર એ પીઘળાટ આંખમાં છલકાવા લાગ્યો..હ્રદયનો કોઇ છાનો ખૂણો પલળતો લાગ્યો અને સાકેતને પોતાને આસ્ચ્ર્ય થયું. જીવનમાં ક્યારેય એ રડ્યો હોય એવું યાદ નહતું અને એ વાત પર એને ગર્વ હતો તો આજે આ શું…? વળી આજે જે છ્લકાતું હતું એ એના દિલને હલકું કરતું હતું..એને રડવાની મજા આવતી હતી. જીવનમાં પહેલીવાર સાકેતે રડવાની મજા આકંઠ લૂંટી લીધી અને હલકાં થઈ ગયાં પછી તિતીક્ષાના વાળમાં હાથ ફેરવીને એની હથેળી પર એક કોમળ ચુંબન ચોડતાં બોલ્યો,

 

‘ચોકકસ તિતુ, આપણે માણસ નથી મટી જવું. દરેક ઘટનાઓમાંથી કારણનાં પોરાં કાઢવાની વૃતિ પર થોડો અંકુશ મૂકીશું. જીવનમાં અમુક કામ સાવ અકારણ હોય છે જે ભરપૂર ખુશી લાવે છે હું ખુશીઓની આડે મારી બુધ્ધિનાં દરવાજા વાસવાં નથી માંગતો.કાલે સવારે હું ચોકકસ વહેલો ઉઠી જઈશ.ગુડનાઈટ ડીઅર.’

 

અને સંતોષના શ્વાસ સાથે ખુશીનો ઘૂંટ ગળે ઉતારતી તિતીક્ષા આવતીકાલે મળનારી ખુશીઓના સપનામાં સરી પડી.

 

અનબીટેબલ : અકારણના ય કારણો શોધીએ છીએ અને પછી રોજ જીવવાની કોશિશમાં મરીએ છીએ.

કળિયુગનો યુધિષ્ઠિર


phoolchhab newspaper > 14-05-2014 > navrash ni pal

हर तरफ़ अपने को बिखरा पाओगे,
आईनों को तोड के पछताओगे।

रूह की दीवार केगिरने के बाद,
बेबदन हो जाओगे, मर जाओगे।

– शहरयार।

 

અણગમતા વિચારોનું વાવાઝોડું લક્ષ્યના મગજ પર કબ્જો જમાવવા લાગ્યું, લમણાંની નસો તંગ થવા લગી, બે ભ્રમરની વચ્ચે સાં..ય..સાં..ય જેવું કંઇક લબકારા મારતું હોય એવો અનુભવ થવા લાગ્યો, પેટમાં અકળામણનો ગોળો વળવા લાગ્યો, હ્ર્દયના ધબકારા એનો તાલ મેલ ચૂકી ગયા અને લક્ષ્યને એ પોતાના કાનમાં પડઘાવા લાગ્યાં. બે હાથે માથું પકડીને લક્ષ્ય પથારીમાંથી ઉભો થઈ ગયો અને ઘરની બધી બારી -બારણાં ખોલી કાઢ્યાં. ગેલેરીમાં મૂકેલ કુંડામાં રહેલ ‘એક્ઝોરા’ના ગુલાબી નાના – નાના ફૂલોના ઝુમખાંને હાથથી સ્પર્શ કરવા લાગ્યો. બે પળ ઉંડા વિચારોમાં ગરકાવ થઈ ગયો અને પછી એને પોતાના યોગાટીચરની વાત યાદ આવી અને એ તરત કપડાં બદલી ગેલેરીમાં યોગામેટ પાથરી અને પદ્માસનમાં બેસી ગયો. તર્જની અને અંગૂઠાને મેળવીને જ્ઞાનમુદ્રા બનાવી અને ડીપબ્રીધીંગ કરવા લાગ્યો. મગજના બધા નેગેટીવ વિચારોને ધક્કો મારીને , આદેશો આપી આપીને બહાર કાઢીને પોઝીટીવીટી માટે જગ્યા કરવા લાગ્યો. પાંચ દસ મિનીટ આમ જ વીતી અને લક્ષ્યના તંગ ભવા નોર્મલ થયા, શ્વાસોશ્વાસની ક્રિયા નોર્મલ થવા લાગી અને ડોરબેલ વાગ્યો,

‘ડીંગડોંગ..’

માંડ મગજ ઠેકાણે આવતું હતું અને ત્યાં આ ડીસ્ટબન્સ ! થોડી અણગમાની લાગણી સાથે પદ્માસન છોડીને લક્ષ્ય ઉભો થયો અને દરવાજો ખોલ્યો તો સામે એની રુપરુપના અંબાર સમી પત્ની કોમલ ઓફિસેથી આવી હતી. કોમલના રુપની ઝાળ લાગી હોય અને દાઝી ગયો હોય એમ લક્ષ્યના દિલમાં એક તીખો લસરકો વાગ્યો અને પાછું એનું મગજ ડીસ્ટર્બ થવા લાગ્યું. કોમલના સુમધુર સ્મિતનો કોઇ જ રીપ્લાય આપ્યા વગર એનાથી ભાગી છૂટવાના પ્રયત્નમાં એ ફરીથી ગેલેરીમાં જઈને યોગા કરવા બેસી ગયો.

છેલ્લાં મહિનાથી એના વિચિત્ર વર્તનથી કોમલ અકળાઈ ગઈ હતી, ઘરમાં ચાલી રહેલી ફાઇનાન્સિયલ તંગીનો એને પણ ખ્યાલ હતો પણ આમ હિંમત હારી જવાથી શું વળવાનું ? આ સ્થિતી માટે એ તો જવાબદાર નહતી તો આવું રુખુ વર્તન ! બે બે સંતાનોની અને ઘરડાં મા બાપની જવાબદારી લઈને બેઠા હતાં, આમ પાણીમાં બેસી જવાથી થોડું ચાલવાનું ? કંઈક તો રસ્તો શોધવો જ પડશે ને..જોકે લક્ષ્યનું મગજ ઠેકાણે ના હોય ત્યારે એની સાથે ચર્ચા કરવાથી વાત ઓર બગડી જતી એનો કોમલને ખ્યાલ હતો એથી કોમલ પર્સ મૂકીને ફ્રેશ થઈને કોફી બનાવવા લાગી. કોફી બનાવતાં બનાવતાં એણે એની અને લક્ષ્યની કોમન ફ્રેન્ડ કામ્યાને ફોન કરીને ઘરે બોલાવી. કામ્યા અને લક્ષ્યને બહુ સારું બનતું. ઘણીવાર લક્ષ્ય કોમલને સાથે વાત શેર ના કરે પણ કામ્યાને અચૂક કરે. એની કંપનીમાં વાતાવરણ થૉડું હળ્વું બનશે અને સ્માર્ટ , ઇન્ટેલીજન્ટ અને હિતચિંતક કામ્યાને મુશ્કેલી કહેવાથી કદાચ કોઇ રસ્તો પણ મળી આવે..

કોફીની મસ્ત સુગંધ વાતાવરણમાં પ્રસરી રહી હતી અને ઘરના દરવાજે કામ્યા ટપકી,

‘હાય…’

એને જોઇને જ લક્ષ્ય અડધો ફ્રેશ થઈ ગયો. તરત જ એ રુમમાં જઈ કપડાં બદલીને ડાઇનિંગ ટેબલ પર આવીને બેયની સાથે કોફી પીવામાં જોડાઈ ગયો. કોમલે ફોન પર કામ્યાને પોતાની મુશ્કેલી અને લક્ષ્યના મૂડની બધી વાત કરી જ દીધેલી. ધીમે રહીને કોમલ બાથ લેવાની ઇચ્છા પ્રદર્શિત કરીને ત્યાંથી ખસી ગઈ અને એ બે ય ને એકાંત આપી દીધું.

‘લક્ષ્ય, કેમ આજ કાલ મૂડ ડાઉન ડાઉન ?’

‘અરે ના..એવું કંઈ નથી કામ્યા, જરા આર્થિક તંગી..મોંઘવારી વધતી જાય છે ને ખર્ચા છે કે પાર નથી આવતો..’

‘હોય હવે લક્ષ્ય..આવું તો ચાલ્યા કરે..જિંદગી છે. પણ એમાં તું કોમલ પર કેમ ગુસ્સે થાય છે ?’ કામ્યા સીધી મુદ્દા પર જ આવી ગઈ અને લક્ષ્ય બે ઘડી થોથવાઈ ગયો.

‘ના…ના કામ્યા, એવું કયાં છે ? આ તો થોડો અકળાયેલ હોવું એટલે કોમલને એવું લાગતું હશે, બાકી હું એને કેટલો પ્રેમ કરું છું એ તારાથી વધુ ક્યાં કોઇ જાણે ?’

‘લક્ષ્ય, હું તમને બે ય ને કોલેજકાળથી ઓળખું છું. છેલ્લાં ઘણાં વખતથી કોમલ મને તારા વર્તન વિશે કહેતી હતી અને એ પછી મેં ધ્યાનથી જોતાં મને પણ તારું વર્તન એના તરફ બદલાયેલું લાગ્યું.કંઈક તો ચોક્કસ છે જેનાથી તું કોમલ પ્રત્યે નારાજ છું. મારાથી શું છુપાવવાનું ?’

અને કામ્યાની વાતોથી લક્ષ્ય તૂટી ગયો અને એના દિલમાં દુઃખતી વાત એનાથી બોલાઈ ગઈ,

‘કામ્યા, કોમલ બહુ જ રુપાળી છે એ તો તને ખ્યાલ છે જ…’

‘હાસ્તો, કાગડો દહીંથરું લઈ ગ્યો..બીજું શું..?’ વાતને થોડી હળ્વી કરવાના હેતુથી કામ્યા બોલી પણ લક્ષ્યે એ વાત સીરીઅસલી લીધી.

‘હા કામ્યા, એવું જ..’

‘મતલબ..તું કહેવા શું માંગે છે એ ચોક્ખે ચોક્ખું બોલ ‘ વાતમાં કંઇક અજાણી જ ગંધ વરતાતા કામ્યા ચમકી.

‘જો કામ્યા, અમારી આર્થિક તંગી વિશે તો તું જાણે જ છે. વાત એમ છે કે છેલ્લી ઓફિસની પાર્ટીમાં મારા બોસે કોમલને જોયેલી. એને એ સમયથી કોમલ બહુ ગમી ગયેલી. મારી હાલતની ખબર પડતાં એણે મને આડકતરી રીતે પ્રમોશનના બદ્લામાં કોમલ….’

અને લક્ષ્ય વાક્ય પૂરું ના કરી શક્યો. પોતાના વિચારોની ગંદકીમાં એ પોતાની જાતને શ્વાસહીન મહેસૂસ કરવા લાગ્યો અને અપરાધભાવથી છલકાતી આંખો કામ્યાથી બચાવવા લાગ્યો. પોતાના પ્રિય મિત્રની વાત સાંભળીને કામ્યા બે પળ હક્કી બક્કી રહી ગઈ એને પોતાના કાન પર વિશ્વાસ જ ના બેઠો. આઘાતમાંથી થોડી કળ વળતાં એણે જાતને સંભાળી અને બોલી,

‘તો…તું શું વિચારે છે મારા કળિયુગના યુધિષ્ઠિર ?’

‘હું..હું…તો કંઈ નહી..કામ્યા, હમણાં જ પેલી સની નામની એકટ્રેસ એક પાર્ટીમાં આવીને ડાન્સ કરીને માતબર રકમ કમાઈ ગઈ એ સમાચાર ખ્યાલ છે ? એ વખતે મને એમ થયું કે એમાં શું ખોટું ? થોડાં કલાકોના આટલા બધા પૈસા ? આખી જિંદગી પરસેવો પાડીએ તો આનાથી અડધા ય ભેગા ના થાય ! વળી ભગવાને રુપ આપ્યું છે તો એનો ઉપયોગ કરીને પૈસા કમાઈ જ શકાય ને ? આજના જમાનામાં તો રુપિયા ક્યાં આવે છે ને ક્યાં જાય છે સમજાતું જ નથી સાલ્લ્લું…મજૂરી,ઇમાનદારી, ચારિત્ર્ય..ઉફ્ફ…આ બધાથી ઘર નથી ચાલતાં .. આવા સમયે આપણને આવી કોઇ પ્રપોઝલ મળે તો એકાદ વાર સ્વીકારી લેવામાં શું ખોટું ? અમે પુરુષો તો આમ પણ ના કરી શકીએ નહીં તો હું એક પળ પણ ના વિચારું…કોણ કહે છે કે સ્ત્રીઓ પુરુષોથી ઓછી છે…ઉલ્ટાનું એમને તો આ ગોડગિફ્ટ છે, ભગવાન તરફથી મળેલ બેરર ચેક છે.. ભગવાને કોમલને આટલું રુપ આપ્યું છે તો એક વાર…આપણે ક્યાં આખી જીંદગી આવું કરવું છે ? આ હતાશા, હાડમારીમાંથી થોડી હાશ તો મળે આખરે !પણ મને ખબર છે કે કોમલ આ વાત નહીં જ સ્વીકારે..મેં આડકતરી રીતે એને એક બે વાર આની વાત કરેલી તો એ અકળાઈ ઉઠેલી અને અમારે મૉટો ઝગડો થઈ ગયેલો..’

‘લક્ષ્ય, તું મારો મિત્ર અને કોમલનો પતિ ના હોત તો આજે હું તને એક લાફ મારી દેત…આટલી નીચી કક્ષાનો વિચાર પણ તારા મગજમાં કેમનો આવ્યો ? તારા મગજમાં ચાલતા આવા વિચારોની બિચારી કોમલને તો ભનક સુધ્ધાં નથી. એને તો એમ કે તું હતાશામાં ડૂબેલો છે એથી તને છંછેડયા કરતાં આ મુશ્કેલીઓમાંથી બહાર નીકળવાના રસ્તાઓ શોધે છે. તને ખબર છે એ આજકાલ બે કલાક લેટ કેમ આવે છે ? એણે એક પાર્ટ ટાઈમ નોકરી શોધી લીધી છે જેથી ખર્ચાઓમાં થોડી રાહત રહે. ઘરનું કામ, સાસુ સસરાની સેવા,સંતાનોની જવાબદારી, ઓફિસનું કામ અને ઉપરથી આ પાર્ટ ટાઈમ નોકરી…તને એની હાલતનો અંદાજ પણ આવે છે ? બસ તારી હતાશાના રોદણાં રડ્યા કરે છે..તું તો પુરુષ છું કે શું ? મુશ્કેલીઓ સામે લડવાને બદલે આવી ગંદી વાતો..શી…ઇ…મને તારી દોસ્ત હોવા પર પણ શરમ આવે છે.તારા કરતાં તો કોમલ વધુ મજબૂત છે જેને પોતાના રુપનો અંદાજ છે,એનાથી એ શું શું આસાનીથી મેળવી શકે એમ છે એ પણ સમજે છે..પૈસા કમાવા એ એના માટે ડાબા હાથનો ખેલ છે એમ છતાં એ પૈસા કરતાં પોતાના સન્માનને વધુ માન આપે છે. સન્માનથી મળેલ રુખી સુખી રોટલી પણ એને મંજૂર છે. રુપને વેચીને પૈસા કમાવાના બદલે જાત ઘસીને મહેનત કરીને કમાયેલ પૈસો એને વધુ પસંદ છે.પ્લીઝ આવા ગંદા વિચારો તારા મગજમાંથી કાઢ લક્ષ્ય, આવા વિચારો રાખીને આખી જિંદગી પણ યોગ કરીશ તો પણ પોઝિટીવ વેવ્સ નહીં મળે, મળશે તો માત્ર ચોતરફથી ધિક્કાર .’

લક્ષ્યને પોતાની ભૂલનો ખ્યાલ આવ્યો અને ડૂસ્કે ને ડૂસ્કે રડી પડ્યો. બે ઘડીના સુખ માટે આખી જિંદગી કોમલની નફરત સહેવાનો સોદો બહુ મોંઘો હતો એ વાત એને સમજાઈ ગઈ.

‘કામ્યા, આ વાત આપણી બે ની વચ્ચે જ રાખજે પ્લીઝ…મને યુધિષ્ઠિર બનતાં બચાવી લીધો.’

અનબીટેબલ : ચારિત્ર્યથી ઘર નથી ચાલતાં પણ  સુખ – શાંતિથી જીવવા જરુરી  એવો આત્મસંતોષ જરુર બની રહે છે.

-સ્નેહા પટેલ.

ગાળ ઇન ફેશન !


phoolchhab newspaper > navrash ni pal column > 7-05-2014

અરે હાલ મારા તો એવા થયા છે

પરાયા પૂછે છે કે છે કે ગયા છે?

– ભરત ત્રિવેદી.

‘ઓમ જય જગદીશ હરે, સ્વામી જય જગદીશ હરે

ભક્તજનો કે સંકટ ક્ષણમેં દૂર કરે ..’

સવારનો નવ વાગ્યાનો સમય હતો. ઘરના પૂજારૂમમાં આસન પર બેઠેલી આભાના છુટ્ટા કાળા અને ભીના વાળ એની પીઠ પર ફેલાયેલાં હતાં અને ભીંજાયેલ વાળમાંથી ટપ ટપ પાણીની બૂંદ એની સાડીમાં સરતી હતી. અમુક બુંદ એના લીસા ખભા ઉપર પડીને ત્યાં જ અટકી જતી અને ઝાકળની જેમ ઝળહળી ઉઠતી હતી. પૂજારુમ ચંદનની સુવાસથી મઘમઘી રહ્યો હતો. આરતીની થાળીમાં પ્રજ્વલી રહેલા દીપકની જ્યોત સાથે પવન રમત કરતો હતો અને એ ધીરેથી હાલક ડોલક થઈને પાછી પોતાની જગ્યાએ ગોઠવાઈ જઈને સ્થિર થઈ જતી હતી. મોગરાં -ગુલાબના રાતા-શ્વેત પુષ્પોથી આખો પૂજારુમ ખીલી ઉઠ્યો હતો અને સાથે નાજુક ઘંટડીની રણઝણ અને આભાની આ પ્રાર્થના – અલૌલિક વાતાવરણ હતું . આભા પોતાની જાત ભૂલીને પોતાના કાનુડાંની પૂજામાં વ્યસ્ત હતી ત્યાં જ એના કાને મોબાઈલની રીંગ સંભળાઈ.

‘આટલા વહેલાં કોણ હોય ? જે હોય એ ..જવા દે..નથી લેવો…મારી પૂજા ડિસ્ટર્બ નથી કરવી. પછી કોલબેક કરી લઈશ કરીને એણે પ્રાર્થના આગળ ચલાવી.

‘જો ધ્યાવે ફલ પાવે, દુઃખ બિનસે મનકા

સુખ સંપત્તિ ઘર આવે, કષ્ટ મિટે તન કા … ઓમ જય

 

માત પિતા તુમ મેરે, શરણ ગ્રહુ કિસકી

તુમ બિન ઓર ન દુજા, આશ કરું મૈં ….’

 

ફરીથી રીંગ વાગી. પુત્ર સુકેતુ કોલેજ અને પતિદેવ ઓફિસે ગયા હતાં. આભા ઘરમાં એકલી હતી. આખરે કંટાળીને એ ઉભી થઈને ડ્રોઈંગરુમમાં ગઈ અને ફોન જોયો તો સુકેતુનો ફોન હતો.

‘આ છોકરો..હજુ કલાક પહેલાં તો કોલેજ ગયો છે ને એટલામાં ફોન…? વળી અત્યારે તો એના ક્લાસીસ હોય તો ફોન કેમનો કરી શકે..શું એ ક્લાસમાં નહીં હોય?’

સેકંડના સો માં ભાગમાં આવા અનેકો પ્રશ્નો એના મનમાં આવી ગયા અને સ્કીનલોક ખોલ્યું,

‘હલો…સુકેતુ..બોલ દીકરા…હલો…હલો…’

સામેથી કોઇ જ જવાબ ના આવ્યો..કદાચ ભૂલમાં ફોન લાગી ગયો હશે. આભાનું નામ જ આલ્ફાબેટીકલી એવું હતું કે દરેકના ફોનમાં એ સૌથી પહેલું જ આવતું હતું અને ઘણીવાર એને આવા ફોનકોલ્સ આવતાં હતાં જે ભૂલથી લાગી ગયા હોય, આજે પણ એમ જ હશે વિચારીને એ ફોન કટ કરવા ગઈ ત્યાં એના કાને સુકેતુનો અવાજ અથડાયો,

‘અરે જવા દે ને, આજે તો મેથ્સના ક્લાસમાં દિમાગની વાટ લાગી ગઈ..સા…એ પ્રોફેસર સાવ બબૂચક જેવો છે…..એની મા ને ***** , એ ઘનચક્કરના લેકચર હું કાયમ છોડું છું , આજે તમે કોઇ જ દેખાતા નહતાં ને હું સાવ એકલો હતો તો એમ જ એના ક્લાસમાં બેસી ગયેલો. બહુ ભયંકર ભૂલ થઈ ગઈ મારાથી..મારી માની *****…..’

પોતાનું ફ્ર્સટ્રેશન કાઢવા માટે સુકેતુ જે બોલ્યો એ સાંભળીને આભાના હાથમાંથી ફોન છટકી ગયો. એક જ વાક્યમાં એણે પહેલાં એના પ્રોફેસરને ‘મા બેન’ની ગાળ આપી અને છેલ્લે એણે પોતાને…એની સગી મા ને ગાળ આપી !

આભાને આખો રુમ ગોળ ગોળ ફરતો દેખાયો અને ધબ…બ કરતી’ક ને એ સોફામાં ફસડાઈ પડી. એના ઉછેરમાં આવી તો ક્યાં ભૂલ થઈ ગઈ કે એનો દીકરો પોતાની સગી જનેતા વિશે જાહેરમાં આમ બોલે ?

આખો દિવસ બેચેનીમાં જ ગયો.

બપોરના બે વાગ્યે એનો સુપુત્ર કોલેજથી આવ્યો.

‘મમ્મી, બહુ જ ભૂખ લાગી છે. જલ્દી જમવાનું પીરસી દે’

‘સુકેતુ, જમવાનું પછી પહેલાં તું તારો મોબાઈલ આપ.’

‘કેમ ?’

‘આપ કહ્યુ ને.’

અને સુકેતુએ અવાચક થઈને એનો મોબાઈલ આભાને આપ્યો. આભાએ એમાં પોતાને ડાયલ થઈ ગયેલો નંબર બતાવ્યો.

‘અરે એ તો મમ્મી તને એમ જ લાગી ગયેલો. ભૂલથી યુ નો..બાકી એ સમયે તો હું ક્લાસમાં…’

‘જુઠ્ઠું ના બોલ. મને ખબર છે કે તું એ સમયે તારા મિત્રો સાથે હતો..ક્લાસની બહાર અને તારી મા ને ગાળો દઈ રહેલો.’

કોઇ જ આડી અવળી વાત કર્યા વગર આભાએ છાતીમાં ભરાઈ ગયેલું અસહ્ય વજન એક સાથે શબ્દોમાં ઠાલવી દીધું. બે મીનીટમાં આખી વાત સમજી ગયેલ સ્માર્ટ કોલેજીયને પોતાની જાતને તરત જ સંભાળી લીધી.

‘ઓહો મમ્મી, એમાં એમ છે ને કે આજે મગજ ઠેકાણે નહતું. એટલે અકળામણમાં..’

‘અકળામણમાં પોતાની મા – સગી જનેતાને ગાળો ? અરે, બહારનો કોઇ બોલી જાય તો એને ય ઢીબી નાંખે, મરવા ને મારવા ઉપર આવી જાય એનું નામ સંતાન એના બદ્લે આજે ઉઠીને પોતાનું સંતાન જ પોતાની જનેતાને ગાળ…ઉફ્ફ…’

સુકેતુ થોડો થોથવાઈ ગયો, ક્યાં કાચું કપાયું એનો એને બરાબર ખ્યાલ આવી ગયો હતો. આમ તો ગાળો બોલવી, સાંભળવી એના માટે કોમન વાત હતી પણ આજે એ વાત એની ધર્મપારાયણ મમ્મીને ખબર પડી ગઈ હતી અને મમ્મી એ પચાવી નહતી શકતી. પણ ગાળો બોલવી ઈટ્સ નોટ અ બીગ ડીલ…એ તો બોલાઈ જાય..એમાં શું ? આ જનરેશન અમને નવી પેઢીને ક્યારે સમજશે ? અમારી તકલીફો, હરિફાઈઓ, ફ્સ્ટ્રેશન્સ આમને ઘરમાં બેસી રહેનારને શું સમજાશે ?

‘મૉમ – ચીલ ! આજના જમાનામાં ગાળો બોલવી એ તો એક ફેશન છે. ? બે વાક્યમાં એક પણ ગાળ ના બોલો તો આજના જમાનામાં તમે જૂનવાણી ગણાઓ, લોકો તમારી મજાક ઉડાવે પણ જવા દો ને…તમને આ બધી વાતોની શું ખબર પડે ? મારા હરિયાણવી અને પંજાબી મિત્રો તો કાનના કીડા ખરી પડે એવી ગાળો બોલે છે. અમુક મિત્રો દીકરીના નામની ગાળો આપે છે. જમાનો બદલાઈ રહયો છે મમ્મી. આટલી નાની શી બાબતમાં આવો મોટો હોબાળો ના કરો. એક તો કોલેજમાંથી થાકીને કંટાળીને ભૂખ્યાં તરસ્યાં આવ્યાં હોઈએ અને એમાં તમે આમ ઉપદેશોના, ફરિયાદોનાં ટોપલાં ખોલીને બેસી જાઓ છો. ખબર નહીં અમને ક્યારે સમજશો ? રાખો તમારું જમવાનું તમારી પાસે, હું બહાર જઈને જમી લઈશ’

અને આભાના પર્સમાંથી હજારની નોટ લઈ અને ગાડીની ચાવી લઈને સુકેતુ ઘરની બહાર નીકળી ગયો.

ગાળ સાંભળીને જે તકલીફ થયેલી એ કરતાં વધારે તકલીફ પોતાના અતિસ્માર્ટ દીકરાની વર્તણૂકથી આભાને અત્યારે થઈ. ચારે બાજુ સાંભળવા મળતી ગાળોનો-અભદ્ર ઇશારાઓનો આછો પાતળો અનુભવ હતો. આજકાલ લોકો સ્ત્રી કે પુરુષનો ભેદભાવ રાખ્યાં વગર બિન્દાસ્ત ગાળોની ગંગા વહેવડાવતાં થઈ ગયેલાં. એ વખતે એમને ગાળોનો મતલબ પણ ખબર હશે કે શું ? એવો વિચાર પણ આભાને આવી જતો ને નવાઈ પામતી , પણ આજે એનો ખુદનો દીકરો એને ગાળ દે અને એ વાત મોર્ડન અને કૂલ પેરેન્ટ્સ ગણાવા માટે સહજતાથી લેવાની ? દીકરો હવે પેરેન્ટ્સના સમજાવાની હદથી બહાર હતો. એને શામ,દામ,દંડ કશાથી મનાવી શકાય એવી શક્યતા નહતી. નિરાશ થઈને આભાએ સમયદેવતાને હાથ જોડીને વિનવ્યાં,

‘સમયદેવતા – તમે મહાન. મારા દીકરાને જલ્દીથી સાચી સમજણ આપજો અને હા એ હજુ નાદાન છે – એની નાદાનિયત બહુ આકરી સજા ના આપશો’

અનબીટેબલ : બુધ્ધિનું તીવ્ર આધિપત્ય દિલની કોમળ લાગણીઓનો સર્વનાશ કરે છે.

-sneha patel

unbetable


વ્યસ્તતા સમય પસાર કરવામાં મદદરુપ થશે જ્યારે સમયનો ઉપયોગ ઉત્પાદકતા આપશે જે તમને સંતોષ આપશે.

-સ્નેહા