નાભિકમળ

એક ટીપું જ એમાં વહી જાય છે
આખે આખું સરોવર ઉલેચાય છે.

સ્પર્શ ખરબચડો ખરબચડો અથડાય છે
આગના કંઈક તણખાં ઝરી જાય છે.

જાણે ક્યારેય છૂટાં ન પડવાનું હો
એવી રીતે હથેળીઓ ભીડાય છે.

છેક જ્વાળામુખીના છું પેટાળમાં
આગ અંદર વહેતી ન દેખાય છે.

એક વમળ પર વમળ ને વમળ પર વમળ
સઘળું નાભિકમળમાં જ ઘૂમરાય છે.

બંધ મુઠ્ઠી ખુલે તો સરે છે બધું
ભૂખરા સ્પર્શને ન ઉતરડાય છે.

-સ્નેહા પટેલ.