બિમારીની વાસ્તવિકતા

foolchhab paper > navrash ni pal column > 3-08-2013

વાવાઝોડું તો પસાર થઈ જશે

સમય પડખું પણ બદલશે
શનિ દશા, રાહુ અન્તર દશા જશે ને
ગુરુ ધીમાં ધીમાં પગલાં પણ મૂકશે પ્રાંગણમાં
વાદળો તો ખસશે આકાશમાંથી
પણ સૂરજના ઊગવામાં હું
શ્રદ્ધા ખોઈ બેસીશ તો?
શાણા માણસો કહે છે:
બધું ઠીક થઈ જશે થોડા સમયમાં,
પણ ત્યાં સુધીમાં
હું હસવાનું ભૂલી જઈશ તો?
-વિપિન પરીખ

‘તમને શરદી થઈ છે બસ, એનાથી વધુ કોઇ રોગના લક્ષણો દેખાતા નથી.’

‘આર યુ શ્યોર ડોકટર, નોર્મલી શરદી તો 3 દિવસમાં મટી જાય પણ આ તો મૂઇ છ દિવસ થયા તો ય પીછો નથી છોડતી. આજકાલ પેલો નવો વાયરલ ‘સ્વાઈન ફ્લ્યુ’ ફીવર આવ્યો છે એને ને આ શરદીને તો કોઇ લેવા દેવા નથી ને ?’ સોહીનીના સ્વરમાં થોડી ગભરામણ, બીક હતી.

અને ડોકટર શાહ એમની મેંટાલીટી , મૂળ રોગ સમજી ગયા. આવા રોજ 10-12 પેશન્ટ્સનો સામનો તો એમને થતો જ હતો.

‘હ્મ્મ…ગભરાઓ નહીઁ બેન,  અત્યારે તો બધા જ રોગની દવાઓ – વેક્સીન -અક્સર ઇલાજો છે.જુઓ આ એંટીબાયોટીક છે સવાર – બપોર -સાંજ દૂધ સાથે લઈ લેજો અને આ શક્તિનો પાઉડર છે  ‘વાઈટલ ઝેડ’ દિવસમાં ત્રણ વખત લઈ લેજો. બે દિવસ રહીને મને બતાવી જજો.’

સોહીની ખુશ થઈને પૈસા ચૂકવીને ડોકટરની કેબિનની બહાર નીકળી.

એમના પછી એક 17-18 વર્ષનો હસતો રમતો નવજુવાન પ્રતીક એમની કેબિનમાં પ્રવેશ્યો. એના પ્રવેશથી જ ડોકટરની કેબિનમાં એક તીખી, કડવી સ્મેલ પથરાઈ ગઈ. ડોકટર શાહ પોતે તો સિગારેટ્થી કોસો દૂર રહેનારા વ્યક્તિ પણ આ સ્મેલ એમનાથી સહેજ પણ સહન ના થતી. પોતાનો અણગમો દબાવીને એમણે એ ફૂલગુલાબી છોકરાના વદન સામે બે મીનીટ ધરાઈને જોયા કર્યું, મસ્ત મજાનો છોકરો હતો. લાંબા લીસા કાળા ભમ્મર વાળ, ગોરો વાન, રોમન જેવું તીખું અણીદાર નાક, ગુલાબી ઝાંયવાળા ગાલ..ડોકટર બે મીનીટ્માં તો ફ્રેશ થઈ ગયા. પેલી તીખી સ્મેલ પણ ભૂલી ગયા.

‘બેટા, તને તારો રીપોર્ટ્ કઢાવવાનો કહેલું તો કરાવ્યો છે ?’

‘હા ડોકટર લો, આ રહ્યો’ હાથમા રહેલા કાગળ એમની સામે ફરફરાવીને એણે બેફિકરાઈથી પોતાના ઝુલ્ફામાં હાથ ફેરવીને વિશેષ અંદાજમાં માથું ઝટક્યું જેથી સિલ્કી વાળ એક સરસ મજાની સટાઈલમાં ગોઠ્વાઈ ગયા.રીપોર્ટ જોઇને ડોકટૃર ચમક્યા,

‘અરે બેટા, તને તો ડાયાબિટીસ છે…આ ઉઁમરે આટ્લો બધો ડાયાબિટીસ ? ‘

‘હોય જ નહીઁ ને ડોકટર, રીપોર્ટ ખોટો હશે. હું રેગ્યુલર વ્યાયામ કરનારો, પૌષિટ્ક ખોરાક લેનારો હટ્ટો કત્ટો જુવાન. મને વળી ડાયાબિટીઝ કેમનો થાય..?’

ડોકટર શાહ આગળ જ પતાવેલા સોહિનીના કેસમાંથી હજુ માંડ બહાર આવેલા ત્યાં વળી આ બીજો દર્દી…ઉફ્ફ…

‘સારું લો આ દવા લેજો અને અઠવાડીઆ પછી મને મળજો’.

‘ઓ.કે.’

થોડા સમય પછી ડોકટરની કેબિનમાં પેલો જુવાન અને સોહિની પાછા એક્સાથે ભેગા થઈ ગયેલાં. સોહિનીએ ખોતરી ખોતરીને જાતજાતના ડરના ઓથા હેઠળ ઢગલો દવાઓ ખાઈ ખાઈને પોતનો કેસ સાવ જ કન્ફ્યુઝિઁગ કરી દીધેલો. પોતાને જે રોગ હતો જ નહી એને વિચારી વિચારીને બીકમાં ને બીકમાં એ રોગને અજાણતા પોતાના જીવનમાં વાસ્તવિક સ્થાન આપી બેઠેલી.

પરિણામ, એક તંદુરસ્ત યુવતી જાતજાતના રોગોના હવાલે હતી.

જ્યારે પેલા જુવાને ડોકટરની ડાયાબિટીસ વાળી વાતને ગણકારી જ નહીં. પોતાને ડાયાબિટીસ થાય જ નહીઁ અને થયો હશે તો યોગા અને એકસરસાઇઝથી એની જાતે જતો રહેશે પોતેદવાઓ લેવાની કોઇ જરુર નથી ડોકટરો તો દવાઓ લખ્યા કરે, આ યુવાનીમાં દવાઓના સહારે થોડી જીવવાનું હોય ? જેવા ભ્રમમાં રહેલો. એક વખત ઇંફેક્શન થતા એ કંટ્રોલમાં જ ના આવ્યું ત્યારે એણે ડોકટર શાહની વાતને ગંભીરતાપૂર્વક લેવી પડી. પણ હવે બહુ મોડું થઈ ગયેલું. એનો ડાયાબિટીસ માંડ માંડ કંટ્રોલમાં આવ્યો અને એ પણ કાયમની દિવસની આઠ ગોળીઓના સથવારે. એ સાયકોલોજીક્લ ડિનાયલ સમસ્યાથી પીડાતો હતો – પલાયન -શાહમ્રુગ વ્રુતિનો શિકાર હતો.

બંને દર્દીઓના મગજ વાસ્તવિકતા સ્વીકારવા તૈયાર જ નહતાં. પોત- પોતાના રોગને સમજવામાં તદ્દ્ન નિષ્ફળ.

અનબીટેબલ :- આપણને દુઃખી – હતાશ કરતી અમુક માંદગીઓ તો આપણે જીવનમાં સાચેસાચ સહન કરી હોય છે.

-સ્નેહા પટેલ.