કોચલું

 

આપણી માંહ્યલીકોર બહુ સુરક્ષિત હોય છે નહીઁ ! ત્યાં મારી જાત એક ગૂંચળું વળીને કાયમ પડી રહે છે. સમય વીતે છે અને ગૂંચળા પર ગૂંચળા ખડકાતા જાય છે. છેવટે હુઁ મારી આસપાસ એક કોચલું બનાવી દઉં છું પછી મન જ્યારે એકાંતથી તરફડે ત્યારે હું એ કોચલાની તિરાડમાંથી હળ્વેથી બહારનું વિશ્વ નિહાળી લઉં છું, ધીમેથી આંખો બંધ કરીને એક ફેફસાંફાડ ઊંડો શ્વાસ મારી છાતીમાં ભરી લઉં છું અને મારા કોચલામાં પાછી પૂરાઈ જઊં છું. જ્યાં મને મળે છે મારા ગભરુ સ્વભાવને સાચવી લેતી પારાવાર – અનંત શાંતિ..

 

-સ્નેહા પટેલ.