ધારો કે…

 gujarat guardian paper > ટેક ઈટ ઈઝી કોલમ – લેખ નંબર -22.

મારું વોર્ડરોબ ખોલીને ઉભી હતી અને એક પછી એક ડ્રેસ હાથમાં લઈને પાછા મૂકતી હતી. મૂળે લેખકજીવ !  ઘણીવાર મારી જાણ બહાર જ મારા ‘વિચારોના ઘોડાપૂર’  ધીમે ધીમે ‘જીરાફપૂર’ થઈ જાય . છ્ઠ્ઠી ઇંદ્રિયને એ વાતની જાણ થાય એ પહેલાં તો ઓલમોસ્ટ હું એમાં સડસડાટ વહેવા માંડી હોઉં..આમ તો ઘણીવાર તણાઇ પણ જવાય.અ‍ત્યારે પણ એ પ્રવાહ ગતિમાન થાય એ પહેલાં જ પતિદેવનો અવાજ કાને અથડાયો:

‘શું વિચારે છે આટલું બધું ?’

કડડડભૂસ…વિચારોનો મહેલ કડડભૂસ થઈને તૂટી ગયો.

‘કંઈ નહીં બસ એ તો કયો ડ્રેસ પહેરું એનો વિચાર કરતી હતી.’

‘પેલો કેસરી કલરનો નવો ડ્રેસ -અનારકલી જેવું કંઈક નામ હતું ને..એ ડ્રેસ પહેર ને..’

‘હા., મને પણ એમ જ વિચાર આવેલો પણ અત્યારે કેસરી કલર પહેરું તો લોકો કંઈક ભળતું જ સમજી લે ‘

‘હ..એં..એં..’ મારી વાત સમજમાં ના આવતા ભોળાદેવ મારી સામે તાકી રહયાં. પછી મેં જે કહ્યું હશે એ કંઈક સમજી વિચારીને જ કહ્યું હશે..બધી ના સમજાતી વાતોમાં દર વખતે ડીસ્કશન ના કરાય, એ તો જેમ હોય એમ જ સ્વીકારી લેવાય વિચારીને પતિદેવે એક ફુલગુલાબી ડ્રેસ સજેસ્ટ કર્યો. હવે આ ભોળા પતિદેવને અત્યારે ‘કમળ’ જેવી પ્રીંન્ટના ડ્રેસ પહેરવામાં પણ મારા જેવી પોલીટીકસના સાવ બીજા છેડા જેવી વ્યક્તિને પડતી તકલીફો કેમ સમજાવું !  એમના ભોળપણ પર બહુ પ્રેમ આવી ગયો..એ પ્રેમ એમના ભોળપણને મૂર્ખામી માનવાની હદ સુધી જતો રહે એ પહેલાં જ મેં સાવચેતી રાખીને એમને એ પસંદગીની પ્રક્રિયામાંથી મુક્તિ આપી અને ત્વરાથી સફેદ કલરનો ચીકનનો કુર્તો અને બ્લ્યુ જીંસ સીલેક્ટ કરી લીધો.

આજકાલ ચારેબાજુ ચૂંટણીના પ્રચાર માટે જ્યાં જુઓ ત્યાં જે-તે પક્ષની નારેબાજી,  ખુરશીના પાયા માટે માણસો (!) ની ટાંટીયા ખેંચ, રેડિઓ –નેટ – સડકો – ટીવી..બધ્ધેબધ્ધી જગ્યાએ શાબ્દીક મારો –કાપો ..પોલીટીકસ પોલ્યુશન બહુ એની તીવ્રતમ કક્ષાને પણ વળોટી ગયું હતું. પરિણામે ડિસેમ્બરનો અડધો મહિનો પતવા આવ્યો પણ હજુ શિયાળાની ફૂલગુલાબી ઠંડીનો અહેસાસ જ નહતો થતો.

સુશિક્ષિત નાગરિક તરીકે મારે વોટીંગ તો કરવું જ પડશે. કોને વોટ આપીશ..આમ તો નક્કી જ છે –ખબર જ છે કે કોણ વધુ યોગ્ય ઉમેદવાર..પણ બીજા પેલા ખાદીધારી જે હંમેશા એના કુરતાથી એનું શેંડાડું નાક લૂછીને ભાષણો કરે છે એ કેટલો માસૂમ લાગે છે..કેટલા બધા સારા સારા વાયદાઓ કરે છે..કદાચ રાજકારણના કાદવમાં એ કમળ જેવો નીકળી પણ જાય..એને એક તક આપી શકાય કે નહીં..ના..ના..આવા તો બહુ આવ્યા ને ગયા..અત્યારે જે નક્કર પરિણામ આપે છે – જે પોતાના બોલેલા વેણ કરતાં પણ વધુ કરી જાણે છે..જે પોતાની જાતને પ્રૂવ કરી શક્યો છે એને જ વોટ કેમ ના આપું..મારી સમજમાં તો એ જ યોગ્ય પગલું છે.. વિચારોનું ‘કીડીપૂર’ ચાલુ થયું.

ત્યાં મારો દીકરો એની ગણિતની નોટબુક હાથમાં લઈને મારી પાસે આવ્યો.

‘મમ્મી, આ બીજગણિતનો એક દાખલો છે. કંઈ સમજાતું નથી. મદદ કરી શકશો.?’

યુનિવર્સીટીની ડીગ્રીઓનો મહાસાગર તરીને પાર ઉતર્યા હોઇએ એટલે એક તકલીફ કે આપણને અમુક નાની નાની વાતો સમજ બહાર છે એ કોઇને કહી ના શકીએ અને કોઇ એના વિશે પૂછે તો એ ના આવડવાની તકલીફ સહી પણ ના શકીએ. ‘પડશે એવા દેવાશે’ કહેવત મારા જીવનમાં બહુ કામ લાગી છે. એના જ આધારે મેં ઘણાંય મોટામોટા કામ લોકોની ઇર્ષ્યા, અદેખાઈ અને સાનંદાસ્ચ્ર્યો સાથે પાર પાડ્યા છે. આજે પણ એનો સહારો લીધો.

‘બોલો, શું તકલીફ છે દીકરા?’

‘મમ્મી, આ જુઓને આ રેખાબેન બહુ હેરાન કરે છે !’ આ આખીય વાતમાં વળી રેખાબેન ક્યાંથી આવ્યા એ વિચારમાં હું ગોટાળે ચડી અને એની બુકમાં નજર કરી.

‘આ રેખાબેન દૂધની તપેલી ગેસ પર મૂકીને એમની ફેવરીટ સાસુ વહુની સીરીઅલ જોવા બેસી ગયા તેમાં એમનું દૂધ ઉભરાઈ ગયું. તે એમના દૂધની ઉભરાઈ જવાની ઝડપ અને ઉભરાઈ ગયેલ દૂધની માત્રા…આ બધાની ચિંતા અમારે માથે..ગણિત જેવો વિષય પણ આ રેખાબેનના સીરીઅલપ્રેમની નોંધ લે છે..એકતાકપૂર તુસ્સી ગ્રેટ હો !

‘હા તો દીકરા ધારો કે,દૂધ ઉભરાવાની ઝડપ ‘ X ‘ અને એની માત્રાને ‘ Y ‘ તરીકે લઈએ..’ વાક્ય પૂરું થાય એ પહેલાં તો મારો સુપરસ્માર્ટ અને જીજ્ઞાસાવૃતિથી ફાટ ફાટ થતો દીકરો બોલ્યો,

‘તે મમ્મી, ગણિતમાં આટલું બધું ધારવાનું  કેમ હોય..અને હોય તો હોય પણ દરેક વખતે એમાં આ  ‘X – Y ‘ જેવા આલ્ફાબેટ જ કેમ ધારવાના..સાવ છેવાડાની ધારણાઓ કરવાની..’A-B-C…..’આમ શરુઆતથી શરુઆત કેમ નહી કરવાની..?’

એક પળ તો હું પણ એના આ ‘સુપર ક્વેશ્ચન’થી વિચારે ચડી ગઈ..વાત તો સાચી છે. વિચારોનું ‘જીરાફપૂર’..ભગવાનનો મહામૂલ્ય આશીર્વાદ..

‘હા.. X તો સાવ કેવો બોરીંગ..એક લીટી ઉપર ક્રોસમાં બીજી લીટી..એના બદલે  ‘A’ કેવો કળાત્મક..બે લીટીઓના ઉચ્ચ છેડાઓને સાચવીને એકબીજાને અડાડીને ત્રાંસમાં ગોઠવી ટોપી જેવો આકાર આપવાનો અને એ બેય લીટીઓને ટેકો આપવા વચ્ચે એક બીજી આડી લીટી દોરવાની…’B’ તો વળી સુપર ડુપર વળાંકોવાળો એકદમ આર્ટીસ્ટીક..C, D, E, F થોડા ઠીક ઠીક …પાછો જી સુંદર મજાનો ડીઝાઈનર..મહાચિંતનમાં ડૂબી ગઈ અને દાખલો એની જગ્યાએ…ત્યાં તો દીકરાએ મને ઝંઝોડીને અસલની દુનિયામાં પાછી પટકી.

અંકગણિતની ગણત્રી મને હંમેશા સીધાસાદા માનવીના સ્વભાવ જેવી લાગે..જે કહેવું હોય તે મોઢામોઢ…સરવાળૉ-બાદબાકી-ભાગાકાર-ગુણાકાર…જે હોય એ સીધે સીધું કહી દેવાનું..ધારવા બારવા જેવી લપ્પન છ્પ્પનમાં નહી પડવાનું..મગજને બહુ વધારે કષ્ટ નહી આપવાનું….વળી નાનપણમાં ‘પાયથાગોરસ’ શબ્દ મને બહુ આકર્ષી ગયેલો. બહુ જ અદ્બભુત ઉચ્ચાર લાગતો અને એના મોહ – આકર્ષણ-પ્રેમમાં પડીને ડીગ્રી, ત્રિજયા, પરિઘ, લઘુ –ગુરુકોણ,વ્યાસ,રેખા, મધ્યબિંદુ, કર્ણધ્યબિંદુ, કર્ણ –વિકર્ણ , કાટકોણ જેવું બધું ફટાફટ ભેજામાં ઉતરીને પ્રમેયોરુપે તાજા તળાયેલા ભજીયાની ફ્રેશનેસ લઈને બહાર આવતું. પણ આ બીજગણિત.. અવયવ..લ.સા.અ..ગુ.સા.અ. શરુઆતથી જ તોડફોડ..આ બધું વિકૃત માનસિકતા જેવું લાગતું એટલે પહેલેથી જ મને એમાં રસ નહતો પડતો..આજે એ જ મારા માથે આવીને તાંડવ નૃત્ય કરી રહેલો. મારા મગજના રસાયણોમાં અકળામણના  તરંગો ઉભા કરી રહેલો.. મારી માનસિક સ્થિતી ડામાડોળ કરતું હતું,  હવે મને સમજાયું કે કાર્લ પોપર નામના બ્રીટીશ પ્રોફેસર કમ ફિલોસોફરે ‘ ગણિતમાં  વિજ્ઞાન સમાયેલુ છે એમ શું કામ કહેલું ?’  વળી કાર્લ ફેડરીક ગાઉસ ‘ગણિતનો રાજકુમાર’ કહેવાય છે એતો એનાથી પણ એક કદમ આગળ વધીને ગણિતને ‘વિજ્ઞાનની રાણી’ કહેતા હતા !

ગણિત અને વિજ્ઞાનના લગ્નપ્રસંગ હોય તો કેવી કંકોત્રી છપાય..અંદર શું શું લખાય..! આ બધા જ પ્રશ્નોના ઉદભવને દીકરાના સુપરફાસ્ટ પ્રશ્નોના મારાએ જન્મતા પહેલાં અધમૂઆ કરી નાંખ્યા..મારું મગજ લગભગ શૂન્યાવકાશની કક્ષાએ પહોંચી ગયેલું.સામાન્ય સંજોગોમાં આ સ્થિતી મારા જેવા ‘વિચારોની હેલી’ વાળા મગજ માટે વરદાનરુપ ગણાય..પણ અત્યારે પોપકોર્નની જેમ ફૂટ ફૂટ થતા દીકરાના શબ્દો કર્ણપટલને અથડાઈને સંભળાયા વિના જ પાછા ફેંકાતા હતા..હું દિગ્મૂઢ થઈને એ પ્રચંડ આઘાતને સહન કરતી’કને ઉભી રહી.

જોરથી માથુ હલાવીને એ સ્માર્ટપ્રશ્નોની સંમોહનજાળને ફગાવીને દીકરાને મેં અચાનક જ એક પ્રશ્ન પૂછ્યો:

‘સત્તર ગુણ્યા છ કેટલાઁ?’

દીકરો બે પળ મારી સામે જોઇ રહયો..આમાં સત્તરનો આંકડો જ ક્યાંથી આવ્યો..?

‘મમ્મી, હજુ તો આપણે ધારવાનો કોઠો પણ પાર નથી કર્યો ને તમે પરિણામ પર…’

‘ચૂપ…મેં પૂછ્યું એનો પહેલો જવાબ આપ…’

હવે આ ‘સત્તર ગુણ્યા છ’ અને ‘અઢાર ગુણ્યા છ’ એ બેયમાં મારો દીકરો પહેલેથી લોચા મારે એની મને બરાબર ખબર..એટલે અત્યારે મેં સંકટ સમયે સાંકળ ખેંચીને એને આ અભિમન્યુ જેવા કોઠામાં ધકેલ્યો અને મારો એ પ્રયાસ લગભગ સફળ પણ થયો. માથું ખંજવાળતો બીજા હાથે આંગળીના વેઢા ગણતો એ પોતાની બુક પણ ત્યાં ભૂલીને ત્યાંથી વિદાય થયો. એને જતો જોઇને મેં ભગવાનનો લાખલાખ પાડ માન્યો કે એ ‘સ્માર્ટકીડ’ ના ભેજામાં મારા હાથમાં રહેલા મોબાઈલનું ધ્યાન ના રહ્યું નહીં તો….

-સ્નેહા પટેલ.

મારા મલકના રે માયાળુ માનવી.

phoolchhab paper – navrash ni pal column – 19-12-2012

કેટલું ક્યાં બોલવું , એનો કરી અંદાજ..ને –
મૌનની શરતો બધીયે પાળજે હળવાશથી…!

જો પુરાવો કે ખુલાસો હોય ના સંગીન , તો –
સાવ સાચી વાતને પણ , ટાળજે હળવાશથી…
–  લક્ષ્મી ડોબરિયા.

બેસતું વર્ષ. તાન્યા અને તિમિર પોતાના બે સંતાનો સાથે તિમિરના મોટાભાઈના ઘરે એમને મળવા – બેસતા વર્ષનું  ‘પગે લાગવા’ ગયા હતા. છેલ્લાં 4 વર્ષથી તિમિરના મમ્મી અને પપ્પા બેયનું અવસાન થયું હોવાથી આ શુભ દિવસે તિમિરના બે ભાઈઓ અને બે બહેનો પોતપોતાના કુટુંબ કબીલા સાથે મોટાભાઈના મોટા ઘરે જ ભેગાં થતાં.

તિમિરની ભત્રીજી અમી  ઓસ્ટ્રેલિયા રહેતી હતી. આ વખતે  સ્પેશિયલ દિવાળી મનાવવા અમદાવાદ આવેલી. બે વર્ષમાં તો અમીના અને એના મમ્મી – પપ્પાના  એટીટ્યુડમાં સુધ્ધાં  ફેરફાર આવી ગયેલો. ‘અમે પણ કંઈક છીએ’નો ગરુર એમના વાણી વર્તનમાંથી છ્લકાઈ છલકાઈને ઢોળાતો જતો હતો. મોટેરાંઓને પગે લાગતી વેળા અમીને કોઇ શરમભાવ પીડી રહ્યો હતો. તાન્યાના સ્માર્ટ મગજમાં આ વાત તરત નોંધાઈ ગઈ.

‘અમી બેટા, થોડા નીચા નમીને પગે લાગશો તો વધુ રુડા લાગશો’ મજાકના સ્વરમાં જ એણે કહ્યું.

પત્યું.છેલ્લે બધાને પગે લાગતી અમી તિમિર આગળ આવી અને ઉભી રહીને બોલી,

‘તમને પગે લાગવું પડશે કે નાના કાકુ..?’

અને તાન્યાની તો સામુ પણ ના  જોયું. આ બધું જ નિહાળી રહેલા અમીના મમ્મી પપ્પાએ પણ એમની લાડલીને એક અક્ષર પણ ના કહ્યો અને વાત હસવામાં કાઢી નાંખી.

પોતાની દીકરીની જેમ ઉછેરેલી અમીનું સાવ આવું ઉધ્ધત વર્તન જોઇને તાન્યા અને તિમિર તો આભા જ બની ગયા. પોતાની દીકરી જેવી ભત્રીજી જોડે મજાકની બે વાત પણ ના કરી શકાય કે..?

જેમ તેમ પ્રસંગ સાચવીને તાન્યા તિમિર ઘરે પહોંચ્યા. બે ય જણાએ આ વિષય પર વાત કરવાનું જ ટાળ્યું.

બીજા દિવસે ભાઈબીજ ના દિવસે અમીની મમ્મી-તાન્યાની નણંદ રુપાનો ફોન આવ્યો ;

‘ભાભી, આજે સાંજે મારા ઘરે ‘ભાઈબીજ’નું જમવાનું રાખ્યું છે. તો તમે ચોકકસ આવી જશો.’

કાલનું હાડોહાડ લાગેલું અપમાન આટલી જલ્દીથી કેમ ભુલાય ? આ જ રુપાએ તાન્યા ઉપર ચોરી –જુઠ્ઠાડીના આરોપો લગાડી લગાડીને સાસુ વહુના સંબંધોમાં આગ લગાડેલી અને એના કારણે તાન્યાએ છુટા થવાની નોબત આવેલી. તિમિરના મોટાભાઈ વડીલની જગ્યાએ આવતા એમણે યેંન-કેન પ્રકારેણ બે ભાઈ અને બે બહેનોના કુંટુંબમાં પ્રેમ જળવાઈ રહે અને વારે તહેવારે બધા ભેગા થતા રહે એવી ઇચ્છાને માન આપીને તાન્યા બધું ગઈ ગુજરી ગણી  રુપાને સપ્રેમ પોતાના ફેમિલી મેમ્બર તરીકે આવકારેલી. એને એમ કે હવે ઉંમર વધતા રુપા થોડી સુધરી હશે પણ ઉંમર અને મેચ્યોરીટીને ક્યાં કોઇ સંબધ છે જ?

તાન્યા તરત તો કંઈ બોલી ના શકી. એણે આ વાત તિમિરને કહી અને તિમિર  ભડક્યો.

‘તું સાવ ભોળીની ભોળી જ રહી. જેવા સાથે તેવા જ થવું પડે. તું રુપાને ના પાડી દે કે અમને નહી ફાવે..’

તાન્યાને એ ફાવે એમ નહોતું. છેવટે તિમિરે રુપાના મોબાઈલમાં મેસેજ કર્યો કે ‘અમને આજે સાંજે આવવાનું નહી ફાવે તો તમે અમારી રાહ ના જોશો. નક્કામી અમારા માટે રસોઇ બનાવીને ફેંકવાનીના થાય એ હેતુથી જ વેળાસરનો મેસેજ કર્યો છે.’

પત્યું. સામેથી કોઇ રીપ્લાય ના આવ્યો.

વાત પતી ગઈ માનીને એ સાંજના તિમિરે એના નજીકના મિત્રોને ઘરે જમવા બોલાવી લીધા.બધા હસી મજાકના મૂડમાં હતા…રાતના સાડા આઠ થવા આવેલા અને  ત્યાં તો એના મોબાઈલની રીંગ રણકી. જોયું તો મોટાભાઈનો ફોન.

‘હેલો ‘

‘તમે લોકો કેમ આડા ફાટ્યાં છો…અહીં કેમ નથી ?’

‘અરે પણ અમે મેસેજ તો કરેલો કે અમને ફાવે એમ નથી. ‘

પછી તો વાતમાંથી વાત નીકળતી ગઈ . રુપાએ મોટાભાઈના કાનમાં તિમિર –તાન્યા વિરુધ્ધ બરાબરનું ઝેર ભરેલું. ફરીથી તિમિર અને તાન્યા આરોપીના પાંજરામાં આવી ગયેલા. મોટાભાઈ એમની એક પણ વાત માનવા તૈયાર નહતા. વારંવારએક જ વાતનું રટ્ણ કરે રાખતા હતા,

‘મારેકોઇ પણ હિસાબે તમે લોકો અહીં જોઇએ. નહીં તો હું પણ નહી જમું.’

‘અરે પણ મારા ઘરે મારા મિત્રો આવેલા છે અને એ બધા અહીંડીનર લેવાના છે. હવે એ પોસિબલ નથી મોટાભાઈ..પ્લીઝ..વાત સમજો.’

‘એ બધો તારો પ્રોબ્લેમ છે…મારે કંઈ નથી સાંભળવું. બસ તમે અહી આવી જાઓ..’અને તાન્યા તિમિત્ર આ શબ્દોથી છ્ક થઈ ગયા…પોતાના મિત્રોને મૂકીને કેમના જઈ શકે અને એ તમારો પ્રોબ્લેમ છે એ વળી કેવી વિચિત્ર અને ઇમ્મેચોચર વાત..! પોતે મોટાભાઈનું માન રાખે છે એ વાત બરાબર પણ એના લીધે એમણે ઉષ્માવિહીન – જુઠ્ઠાડી – અવિશ્વાસુ – રુપાની જોડે મહાપરાણે સંબંધ કેમ રાખવાનો ? આ તે કેવો દુરાગ્રહ !

છેલ્લેસમજુ  તાન્યાએવાતનો છેડો પોતાના હાથમાં લેતા ફોનમાં મોટાભાઈને કહ્યું,

’ઓકે મોટાભાઈ..અમે અમારા ફ્રેન્ડસ સાથે ડીનર લઈને આવીએ છીએ. પણ તમે પ્લીઝ અમારી રાહ ના જોતાં. જમી લેજો. જય શ્રી ક્રિષ્ના’

તિમિર આભો બનીને એની સામે જોયા જ કરતો હતો.

‘તું કેમ હંમેશા નમતું જોખી લે છે તાન્યા..તને તો ખબર છે કે આ લોકો ક્યારેય સુધરવાના નથી..’

એને વચ્ચેથી અટકાવીને જ તાન્યા બોલી,’જો તિમિર, આપણે નહી જઈએ તો પણ મોટાભાઈનું દિલ દુખાવ્યાનું આપણને દુ:ખ થાત એના કરતા જઈને થોડી વાર બેસીને આવતા રહીશું એ આપણા દિલને વધારે શાંતિ આપશે.બને ત્યાં સુધી સંબંધોમાં બોલ આપણા ‘કોર્ટ’ નહી રાખવાનો. સામેવાળાને આપી દેવાનો જેથી આપણને આપણો માંહ્યલો તો ના પજવે. દુનિયામાં સૌથી વધારે તકલીફ આપણી જાત આપણને ગિલ્ટી ફીલ કરાવે એ જ હોય છે એટલે આવી સ્થિતિમાં હંમેશા દિલની વાત જ સાંભળવાની.’

તિમિર ને પણ એની વાતમાં વજન લાગ્યું અને તાન્યાનો હાથ હાથમાં લઈને એક હળવું ચુંબન ચોડી દીધું.

અનબીટેબલ : Man asked god : “Who is your favourite person?’ God replied : “The one who has the power to take revenge but choose to forgive.

કોઇ ખાસ કારણ નથી તને મારા ઘરે બોલાવવાનું..

હે મારા વ્હાલીડાં..મારા પ્રભુ, તને મારા ઘરે બોલાવવા શું કરું ? પ્રાર્થનાના શબ્દોની તો તને કયારેય જરુર જ  નથી પડતી , નહીં તો શબ્દોના વૈભવથી તને થોડો ચકાચોંધ કરી શકત. તું તો મારા અનેકો ગુમાન ઉગતા પહેલાં જ ડામી દે છે, મને મારી સીમારેખાઓથી સતત સાવચેત કરતો રહે છે.આમ છતાં દિલમાં ઉગતી પ્રાર્થનાના ફૂલો તને અર્પણ કરું છું.

એક રહેમનજર ઇધર ભી જરા…મારા પ્રત્યેક શ્વાસમાં લેવાતા તારા નામની મહેંક તું  ચોક્કસપણે અનુભવી શકીશ.મારા ભીના – પ્રેમરસ ઝરતાં નયનની આરતીની તસવીર તારી નજરમાં ઝીલી શકીશ. મારા ધબકારનાદ તારું નામ કેટલી તીવ્રતાથી પોકારે છે એનો અંદાજ  તને આવશે !  એમાં તારે હા બોલવાનું – હામી ભરવાનું કે ના બોલવાનું -નકારવાનું કશું જ નથી રહેતું. મને મારી ભક્તિ અને તારી શક્તિ પર પૂર્ણ વિશ્વાસ છે.

આ મારું ઘર બારેમાસ, ચારે પ્રહર ખુલ્લું છે. તારી સાનૂકુળતાએ ત્યારે આવી જજે. હું કદાચ બહાર હોઈશ તો પણ મારું ઘર આપણા બેયની વાતોથી તને ભરચક્ક મળશે. તારે ખાલી હાથે કે નિરાશ હૈયે પાછા નહી વળવું પડે એટલો વિશ્વાસ રાખજે. હું સરળ ને મારો પ્રેમ પણ સરળ !

ચાલ બહુ સમય નથી લેતી તારો, તારે બીજા બહુ વ્હાલાઓને સાચવવાના છે એનો મને ખ્યાલ છે, મારી જેમ એક જ ‘વ્હાલપાત્ર’ થોડી’ છે ! હું તો ફક્ત તારામાં જ એકધ્યાન પણ તારે તો કેટલાં ‘એકધ્યાન’ સાચવવાના ! તારી જીંદગી તો લોકોની અપેક્ષાઓ પૂરી કરવામાં, એમને સાચવવામાં પૂરી થઈ જતી હશે પણ મને તો એવી કોઇ ‘અપેક્ષાબેડી’ નથી સતાવતી. મારો દિલચીર પ્રેમપ્રવાહ કાયમ એક જ દિશામાં વહેતો રહે છે.  આમ જોવા જઈએ તો હું તારા કરતા વધારે નસીબદાર કહેવાઉં કેમ ? શું બોલ્યો..ના..હા..ના…અરે, સાચી વાતનો સ્વીકાર કરતાં તું ક્યારનો અચકાવા લાગ્યો..સારું, શાંતિથી વિચારી લેજે તું. થોડા સમયના અંતરાલ પછી તને મળીશ. કોઇ’ક નવી વાત  નવા સંવેદનો લઈને !

આવજે ત્યારે..મારી પાસે કોઇ ખાસ કારણ નથી તને મારા ઘરે બોલાવવાનું – મન થાય ત્યારે હાલ્યો આવજે ! હું તો કાયમ તારી રાહમાં જ…

-સ્નેહા પટેલ