પ્રસિધ્ધિ

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 7-11-2012નો લેખ.

 

કશેક શેષ સફરમાં બધાંનો ખપ પડશે
અરણ્ય, પંથ કે ઠોકર કશું નકામું નથી
– રઈશ મનીઆર

ગૌતમ એક નિર્ભય અને આખાબોલો પત્રકાર હતો. એની કલમમાં હંમેશા શાહીના બદલે કાયમ અગ્નિ ભરેલો હોય એમ એના શબ્દો સળગતા જ નીકળે. આ કારણોથી એનો વાંચક-ચાહક વર્ગની સંખ્યામાં કાયમ જુવાનીયાઓ વધારે રહેતા. એના એક એક શબ્દોને જન્મઘુટ્ટીની જેમ પી જવા,પચાવી જવા તત્પર રહેતા. જે વિચારતો એ જ પ્રામાણિકપણે શબ્દોમાં વહાવી દેતો આ પત્રકાર પોતાના સ્ફોટક લખાણ દ્વારા સતત પોતાની જાતને જુવાન અનુભવ કરતો.સતત એ કોલેજીઅનોના ટોળાઓમાં જ ઉઠતો બેસતો દેખાતો. ધીમે ધીમે ઘડપણ તરફ પ્રયાણ કરી રહેલ અવસ્થાને એ યુવાનીમાં કરાતી ભૂલો,નાદાનીયત કરી કરીને સતત જુવાનીના અમી સીંચવાના  ફીફાં ખાંડતો દેખાતો. પોતાના પ્રિય લેખકને પણ પોતાના જેવી ભૂલોમાં ડૂબેલો રહેતો જોઇને જુવાનીયાઓની હિંમત ધીમે ધીમે ખૂલવા લાગેલી. એ લેખક કરી શકે તો આપણે પણ કરી જ શકીએ. આ લેવલની બુધ્ધિ-પ્રતિભા ધરાવતો લેખક ખોટો તો ના જ હોય ને…! ‘જોઇતુ હોય ને ઢાળ મળી ગયા’ જેવા એના લેખોથી પ્રેરાઈને જુવાનીયાઓ ધીરેધીર સ્વતંત્રતાના નામે સ્વછંદતાની કેડી પર ડગ માંડવા લાગેલા.

‘ફેનકોલોની’નો વધતો જતો આંકડો એ ગૌતમનો નશો બનતો જતો હતો.એને ટકાવી રાખવા માટે એ પોતાની ધારદાર કલમ, તીવ્ર બુધ્ધિ અને બેજોડ જ્ઞાનનો પૂરેપૂરો ઉપયોગ કરી કરીને  સડેલા સમાજના નીતિનિયમોને ફગાવી દેવા જોઇએ, સારું સંતોષજનક પાત્ર ના મળે ત્યાં સુધી ગર્લફ્રેંડસ બદલ્યા કરવી, લીવ- ઇન – રીલેશનશીપ્સ તો આધુનિક જમાનાને ભગવાનનું વરદાન છે એને અપનાવવામાં કંઇ ખોટુ નથી. જૂની માનસિકતાઓ એ બદલાવી જ જોઇએ જેવા તેજાબી લખાણો દ્વારા એણે પોતાની બધી કળા ફક્ત સ્ત્રી – પુરુષ – સેક્સ  ધીરેધીરે એનું લખાણ એના વિચારો એના વર્તનમાં ઘૂસવા માંડયા..એ પણ ભૂલો કરવા લાગ્યોએનુંઘડપણ એનો કાન મચડીને એ તરફ ધ્યાનદોરતું તો બે ઘડી એ સમસમી જતો…જાહેરમાં પોતેઆવી આવી ભૂલો કરી બેસે છે એમ સ્વીકારી પણ લેતો અને ગિલ્ટની ભાવનાથી મુકત થઈ જતો. એ બરાબર સમજી રહેલોકે પોતે શું કરી રહ્યો છે. પોતાની આવડત, ભગવાને આપેલી બેનમૂન કળાથી નવી પેઢીને ગેરમાર્ગે દોરી રહ્યો હતો પણ હવે એને પોતાને ઉનમુક્ત –ઉરછૃખંલ વિચાર-વર્તનની ટેવ પડવા લાગેલી. ભારતમાં રહીને એને ફોરેનીયું કલ્ચર સતત આકર્ષતું રહેતું. જીંદગીતોએક જ છે …તળીયા સુધી જીવી – માણી લેવી જોઇએ. એમાંને એમાંવળી પાછી કોઇ ભૂલો કરતો…પાછું જાહેરમાં સ્વીકારીને પોતાની જાતને પ્રામાણિક અને બહાદુર સાબિત કરી દેતો….જે કંઇ કરું છું એ ડંકેની ચોટ પર કરનારો બાંકો શૂરવીર છું…છિપકલી નહી કે કોઇના બાપથી ડરીને જીવું કે કોઇના કોઇ પણ ઉલટા સૂલટા પ્રશ્નોના ઉત્તરો આપતો ફરું.એ એકલો જ ખોટા રસ્તા પર પ્રયાણ કરતો હોય તો કોઇ વાંધો નહતો..તકલીફ તો એની પાછ્ળ આંખ-કાન-મગજ બંધ કરીને ક્ષણિક આવેશમાં બે પળના સુખ માટે ફાંફા મારતી સેંકડો યુવાની ગુમરાહ થતી જતી હતી એની હતી.

કોઇ પણ ભૂલનો પ્રામાણિકતાથી સ્વીકાર કરી લેવાથી તમને ફરીથી એની એ જ ભૂલ કરવાનો પરવાનો નથી મળી જતો. વળી પોતાની સર્જનાત્મકતાનો આવો દૂરઉપયોગ કરીને લાખો કરોડો પોતાને બેહદ પ્રેમ કરતા લોકોના ભવિષ્ય જોડે પણ એ રમત રહી રહ્યો હતો. આવી વાસ્તવિકતા એને કોણ સમજાવે? જે બદલાવા તૈયાર હોય, સમજવા તૈયાર હોય ભૂલોનો સ્વીકાર કરવાની સાથે એ ભૂલ છે તો બીજી વાર નહી થાય એવી માનસિકતા સાથે કટિબધ્ધ થાય તો એનો કોઇ સમજુ, નજીકનો હિતેરછ્ક કાને બે શબ્દો પણ નાંખે. પણ આ તો પ્રસિધ્ધિની ટોચ પર બેઠેલા મહારાજ..! તળેટીમાંથી ગમે એટલા બરાડા પાડો પાછા જ આવે.

‘સમયની લપડાક’ વગર આનો કોઇ રસ્તો નહતો.

અનબીટેબલ : પ્રસિધ્ધિ ના પચે તો ઝેર સમાન હોય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

વારાફરતી વારો આવે નાના-મોટા સહુનો :

http://www.gujaratguardian.in/E-Paper/11-04-2012Suppliment/index.html

 

gujarat guardian paper > ટેક ઈટ ઈઝી કોલમ – લેખ નંબર- નંબર-15

અમારા એક સંબંધી નામે રાજુભાઈ. આમ જુઓ તો એ મસ્તમજાના માણસ. આખો દિવસ બડ બડ બડ..કોઇ પણ ઘટના હોય કે નવી વાત તરત એમના જાદુઈ પીટારામાંથી ‘કોમેન્ટ’ નામનો જાદુઈ- ‘ઇન્ટેલીજન્ટ જીન’ નીકળ્યો જ સમજો ને !  સાચું કહું તો ટાઈમપાસ માટે ઘણીવાર મને મજા આવે પણ ઘણી વાર એ કોમેંટ્સની પાછ્ળનો એમનો સાચો ઇરાદો જોઇને ગુસ્સો પણ આવે. મજાકની એક હદ હોય અને એ દરેક માણસે સમજવી જ જોઇએ એવું હું બહુ જ સ્ટ્રીક્ટલી માનું છું.

તમારું હાસ્ય ક્યારેય કોઇનું દિલ દુ:ખાવાની સાથે ભેળસેળ થયું તો એવા સો ટચના સોના જેવા શબ્દો પણ મારે મન તો કથીર બરાબર જ.

સુખ – દુખ વહેંચી શકો તો જ મતલબના હોય એટલે આ તો જસ્ટ મેં પણ મારા અંતરમનની વાત આપ સૌ વિદ્વાન મિત્રો જોડે વહેંચી લીધી.

ચાલો,આપણે પાછા રાજુભાઈ તરફ વળીએ.

રાજુભાઈ એક ભયંકર માનસિક બિમારીના ભોગ હતાં. ભગવાન જાણે કેવા સ્થળ અને સંજોગો હેઠળ એમના મગજમાં એવું ભૂત ભરાઈ ગયેલું કે એક એમને છોડીને આખી દુનિયાના લોકોનું ડ્રાઇવિંગ ખરાબ અને ‘ઇનપરફેક્ટ’ જ છે. પ્રાથમિક લેવલ સમાન એમણે જ્યારે સાયક્લ ચલાવવાની ચાલુ કરેલી ત્યારે એ થોડા હવામાં જ ઉડતા હતાં. પોતાની માલિકીના પહેલાં વાહનની મજા જ અલગ હોય.એ લાગણી નાનપ –મોટાઈ જેવા માણસસહજ અવગુણોથી કાયમ ખાસ્સી દૂર જ હોય. આપણા રાજુભાઈ જે  એ વખતે ‘રાજીયો’ હતાં. નવી નવી કુસ્તી શીખીને આવેલા મલ્લની જેમ એ સાયકલ પર પણ દંડ – બેઠ્ક્વેડા કરતાં. ઘણીવાર   ધીમા-ધીમા પેંડલે ધીમી સીટીઓ મારતા દેવાનંદ સ્ટાઈલમાં સાયકલ ચલાવતા તો ઘણીવાર કઈ માતા માથે સવાર થઈ જાય રામ જાણે…સાયકલ પર વિચિત્ર રીતે અડધા ઉભા થઈને સાયકલ ચલાવવા લાગતા. સાયકલ જમણી બાજુ રાખીને શરીર આખું ડાબી બાજુ ઝૂલતા મિનારાની જેમ ઝૂલતું હોય…શરીર ડાબી બાજુ હોય ત્યારે સાયકલ જમણી બાજુરાખીને બેલેંસ રાખતા..મોઢા પર કોઇ ખૂંખાર યોધ્ધા જેવા જ ચિહ્નો દેખાય. આગળવાળાને ચપટી વગાડતાં’કને પાછળ પાડી દેવાનો બેનમૂન જુસ્સો.  પોતાની ‘હીરો’બ્રાંડની સાયકલ ચલાવતા એ પોતાને જ હીરો સમજી બેઠેલા. આખરે એક વાર રોંગ સાઈડ પર ચાલતા આ ‘ઝૂલતા મિનારા’ ને ટક્કકર મારીને એક સ્કુટરવાળાએ આખ્ખો જ ચત્તોપાટ પાડી દીધો.

બસ..ત્યારથી એ રાજીયાના મનમાં સ્કુટરવાળાઓ પ્રત્યે એક વિચિત્ર અણગમો, ગુસ્સો પેદા થઈ ગયેલો. દરેકે દરેક સ્કુટરચાલક એનો દુશ્મન. જેટલા સ્કુટરવાળા આવે એ બધા ઉપર એક કોમેંટ હોય..હોય ને અચૂક હોય જ. થોડા વર્ષો મમ્મી-પપ્પાનું સતત માથું ખાવાની  સ્ટ્રગલ કરીને એમણે પોતાનું સ્કુટર લીધું ત્યારે આ  ગુસ્સો થોડો શાંત થયો રાજીયા નામના ફુગ્ગામાં થોડી મોટાઈપણાની હવા ભરાઈ.

પોતે સાયકલ ચલાવતા જે સહન કરેલું એ બધાનો બદલો એ હવે રસ્તાના દરેક સાયકલ ચાલકને જાણીજોઇને ખૂણામાં દબાવીને..હેરાન કરી કરીને વસૂલ કરવા લાગ્યો.  કોઇ સાયકલવાળો એનાથી સ્માર્ટ નીકળે ને એને ગાંઠે નહી એટલે આ ભાઈ બરાબરના ફુંગરાય. આ નાના વાહનોવાળા ચલાવતા જ નથી આવડતુંને..રસ્તાની કોઇ પણ સાઈડથી ગમે ત્યારે બિલાડીના ટોપની જેમ ફૂટી નીકળે છે..બહુ સાચવવું પડે ભાઈ આમનાથી તો..પોતે તો મરે ને આપણને પણ મારતા જાય પછી તો…સા….થી ચાલુ થઈને આ ગાળોનો રાગ છેલ્લે ‘પ’ પર પણ ના અટકે. આ ફુંગરાયેલા રાજુભાઈ એકવાર આમને આમ જ ગુસ્સામાં સામેથી આવતી એક ગાડીની જોડે અથડાઈ ગયા..કારણ..તો કંઈ જ નહીં. રાજુભાઈને જમણી બાજુ વળવાનું હતું ને એમણે ભૂલથી ડાબી બાજુની  સાઈડલાઈટ ચાલુ કરી દીધી, જેની સામેથી આવતા ગાડીવાળાએ સાડાબારી ના રાખી..અને ધડામ… સ્કુટરવાળા ફુગ્ગાની હવા એક્દમ જ ફુસ્સ…!

‘આ મોટા વાહનોવાળા તો રસ્તો જાણે એમના બાપનો હોય એવું જ સમજે છે’ જેવી નફરતની લાગણી એમના દિલના એક ખૂણે બીજ બનીને રોપાઈ ગઈ…ધીમે ધીમે એનો છોડ બનતો ગયો..મજબૂત બનતો ગયો. આખરે એક દિવસે રાજુભાઈ પોતાની કમાણીમાંથી એક નાની ગાડી ખરીદીને જ જ્પ્યા…છોડ પર વર્ષો પછી સંતોષના ફૂલ ખીલ્યાં.

જોકે એ ફૂલ બારમાસી નહતા. હાઈ-વે પર ગાડી ચલાવતા મોટી મોટી – પાવરસ્ટીઅરીંગ વાળી, લેટેસ્ટ ટેકનોલોજીવાળી ગાડીઓ જ્યારે રાજુભાઈની નાનકડી નાજુક ગાડીને બાજુમાં દબાવીને સ્ટ..ટ..ટાક દઈને આગળ વધી જતી ત્યારે આ ફૂલોને  હારની વેદનાથી કાળઝાળ ગરમી લાગી જતી અને સૂકાઈને ખરી ગયા. ગયા.કોઇ જ જાતની લાગણી હવે એમને ખુશી નહોતી આપી શકતી…’જબ દિલ હી તૂટ ગયા..અબ જી કે ક્યા કરેંગે’નો આલાપ આલાપ્યા કરતાં. રસ્તે આવતા- જતા દરેક જગ્યાએ પાર્ક કરાયેલ મોટ્ટીમોટ્ટી ગાડીઓ ઉપર હસરતભરેલ નજર નાંખીને હળ્વેથી એના પર હાથ  ફેરવી લેતાં. અંદરથી ગાળોનો એક તીવ્ર ઉછાળો આવતો…થોડી મોઢામાંથી ઢોળાઈ – રેલાઈ જતી પરંતુ રાજુભાઈનો પ્રામાણિક માંહ્યલો અંદરો અંદર મોટી ગાડીના ભરપૂર પ્રેમમાં પડી ગયેલાનું સ્વીકારતો..પ્રેમ ધીમેધીમે પાગલપણામાં ફેરવાતો ગયો. એક્વાર આ જ પાગલપણામાં પોતાની બધી બચતનો કચ્ચરઘાણ વાળી દીધો..થોડા રુપિયા મિત્રો જોડેથી ઉછીના-વ્યાજે લીધા અને આખરે એમણે એક લાલચટટ્ક મોટ..ટ…ટ..ટી ગાડી પોતાના આંગણે પાર્ક કરી ત્યારે જ જપ્યા. જાણે બારમાસી ફૂલો ખીલી ગયા..હવે તો કોઇ જ મહેચ્છા માટે જગ્યા નહતી. પ્રૂર્ણ સંતોષ !

પહેલા દિવસે જ રાજુભાઈ સારામાં સારા કપડાં પહેરી- બોડી સપ્રે  કરી મોંઘીદાટ ગાડી લઈને વટભેર પોતાની ઓફિસે જતા હતા ત્યાં તો આગળની ગલીમાંથી એક સાયકલ સવાર ઝૂલતા મિનારા સ્ટાઈલમાં ઝૂલતો ઝૂલતો – મોટી મોટી સીટીઓ મારતો નીકળ્યો. બરાબર રાજુભાઈની ગાડી આગળ જ એનું બેલેંસ ના રહેતા ધડાડામ દઈને એમની ગાડીમાં ઠોકાઈ ગયો. રાજુભાઈને ’ઉહ..આહ.આઉચ’ કરવાનો પણ સમય ના મળ્યો અને એમની ‘પ્રાણાપ્ય્રારી’ લાલ ગાડીમાં મોટો મસ ગોબો પડી ગયો. ટેવવશ મોઢામાંથી ગાળો – ટોન્ટ્સનો મહાસાગર વહેવા લાગ્યો…જેને પેલો ઝૂલતો મિનારો રોડ પર પડ્યા પડ્યાં પહેલાં રોડ પરથી ઉભા થવું કે પહેલાં આમની ગાડીના ગોબા માટે ’સોરી’ કહેવું ની અવઢવમાં બાઘો બનીને ચૂપચાપ સાંભળી જ રહ્યો.

સો વાતની એક વાત અમારા રાજુભાઈ સિવાય દુનિયાના બધા ડ્રાઈવરો નકામા-બેજવાબદાર- રેઢિયાળ…આ બધાને ડ્રાઈવિંગ લાયસન્સ જ કેમ અપાતા  હશે ? નાહક અમારા રાજુભાઈને આખો દિવસ કોમેંટ્સ…ગાળોના કાદવથી ખરડાયેલા જ ફર્યા કરવાનું ને..!

-sneha patel.