અર્થહીન ચર્ચાઓ

http://phulchhab.janmabhoominewspapers.com/purti.aspx?site_id=2&supp_id=1

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 28-11-2012નો લેખ :

 

ઉંબરે દીવો સળગતો મૂકવાનો છે સમય,

ટોડલે ટાંપીને બેઠી છે હવા પણ લાગમાં..

-ખલીલ ધનતેજવી.

નીરવ એક અતિ બુધ્ધિશાળી અને તરવરીયો જુવાન હતો. લેટેસ્ટ ટેકનોલોજીના જંગલો એને અનહદ આકર્ષતા. એ હંમેશા દુનિયાની દરેક માહિતીથી પોતાની જાતને બને એટલું અપડેટ રાખવાનો પ્રયત્ન કરતો. એમાં ને એમાં આજકાલ એને ફેસબુક ઉપર જાતજાતના પેજીસ અને ગ્રુપ્સમાં પોસ્ટ થતી વાતો વાંચવાની બહુ મજા આવતી હતી.

શરુઆતમાં ફકત કુતૂહલ ખાતર જોઇન કરેલા પેજીસ અને ગ્રુપના ડીસ્કશનોમાં જે પોસ્ટ ગમતી એને લાઈક કરતો..ફેસબુકમાં ‘અનલાઈક’ નું ઓપ્શન તો છે જ નહી એટલે એ પોસ્ટ ના ગમી..ના ગમી તો કેમ ના ગમીના કારણો એના મનમાં સતત ધુધવાતા સાગર પેઠે હિલ્લોળા લેતા રહેતા. ધીમે ધીમે એ ઘુઘવાટ શબ્દોનું રૂપ ધારણ કરવા લાગ્યો અને કોમેંટ્સ રુપે વરસવા લાગ્યો.

ફેસબુક એટ્લે ચર્ચાનો ચોરો. આપણી પોળોમાં પહેલાં લોકો જેમ થોડા નવરા પડે કે ઓટલાઓ પર ભેગા થઈને ચર્ચાઓના મંડાણ કરે એમ અહીં લોકો નેટ અવેલેબલ હોય એટલે ગમે ત્યારે ઓફિસ, ઘર કે ઇવન ઘણાં લોકો તો બાથરુમમાંથી પણ નેટ વાપરવાનું નથી ચૂકતા.

નીરવ બુધ્ધિશાળી અને નોલેજેબલ છોકરો હતો. ધીરે ધીરે ચર્ચાઓના વર્તુળોમાં એ પોતાની સચોટ અને ધારદાર કોમેંટ્સ, વિચારો દ્વારા મશહૂર થતો ચાલ્યો. એવામાં પોલિટીકલ પાર્ટીનું એક ગ્રુપ એના ધ્યાનમાં આવી ગયું.

પોતાના મનગમતા પોલિટીકલ નેતાની વિરુધ્ધમાં લખાયેલ લખાણો જોઇ જોઇને એનું લોહી ઉકળી જતું. નેટ પર જાતજાતની સાઈટ્સ સર્ફીંગ કરી કરીને, ગુગલ પરથી માહિતીઓ એકઠી કરી કરીને એ પોતાના નેતાને સિધ્ધાંતવાદી અને પ્રામાણિક પૂરવાર કરવામાં લાગી ગયો. એના માટે દિવસ રાત પોતાના મિત્રો સાથે સતત ફોન પર ચર્ચાઓ કરતો, ફેસબુકમાં પોતાની કોમેંટ્સની નીચે કોણ અને ક્યારે લખી જાય છે એનું સતત ધ્યાન રાખતો રહેતો અને બરાબર વિચારીને એમને વળતો જવાબ પણ આપતો..ફેસબુકમાં બીજે બધે પણ આવી ચર્ચાઓ ચાલતી એમાં પણ એ પૂરા જોરશોરથી પોતાની શાબ્દિક તલવારની ધાર કાઢીને કોમેંટ્સ કરવા માટે ઝંપલાવી દેતો.

કોણ બોલે છે, કોને કહે છે, કોના માટે…આ બધાંનું એને કંઈ જ ખ્યાલ નહોતું. નેટની દુનિયામાં અડધા ઉપરના ફેક આઈ ડી હોય છે એ વાતનું એને ભાન પણ નહોતું પડતું. જોશમાં હોશ ગુમાવી બેઠોહતો..ચોવીસ કલાક ફેસબુક..ફેસબુક…ફેસબુક…બધાની અસર એની નોકરી, સામાજીક સંબંધોમાં પણ પડવા લાગી. ધીરે ધીરે લોકો એનાથી દૂર થતા ચાલ્યાં. પણ એને તો એ બધાંની કોઇ પડી જ નહતી. એ ભલો ને એનું લેપટોપ કે મોબાઈલ ભલો..!

ચૂંટણીઓ નજીક આવતી ગઈ એમ એમ ચર્ચાઓ વધારે ને વધારે રંગ લાવતી ગઈ.નીરવનું નામ બધે વખણાવા લાગ્યું…વાહ..વાહ…એની કોમેંટ્સ કે સ્ટેટસને ઢગલેઢગલા લાઈક મળવા લાગ્યાં..અને…એક દિવસ ચૂંટણી પતી ગઈ.

નીરવે બીજા જ દિવસે ફેસબુકમાં પોતાના મનપસંદ પેજ ખોલવાનો પ્રયત્ન કર્યો તો રાતો રાત એ એકાઉંટ ડીલીટૃ કરી દેવાયેલા. નીરવની વાહવાહી કરનારા ઢગલે ઢગલા એકાઉંટ બંધ થઈ ગયેલા. એ બધા જ ફેક આઈ ડી હતા જે ફકત ચૂંટણીને લઈને હોહા-ચર્ચાઓ કરી કરીને પબ્લીસીટી મેળવવા માટે, લાઈમલાઈટમાં રહેવા માટે જ ખોલાયેલા. ગરજ પતી ને વૈદ વેરી. બધા એકાઉંટ્સ બંધ. નીરવ તો એકદમ હતપ્રભ થઈ ગયો. આ ચૂંટણીની ચર્ચાઓમાં એણે પોતાના રીઅલ લાઈફના કેટલાંય મિત્રો સાથે ફેસબુકમાં ખોટી ખોટી ચર્ચાઓ કરીને નારાજગી વહોરી લીધી હતી. વર્ચ્યઅલ દુનિયાના મિત્રોને સાચવવામાંએ વાસ્તવિક દુનિયાના મિત્રોને ગુમાવી બેઠેલો. નકરી ચર્ચાઓ કરી કરીને પોતાનો અમૂલ્ય સમય સાવ જ વેડફેલો. કોની જોડે ચર્ચાઓ કરી અને કોને પ્રસન્ન્ કર્યા એ તો રામ જાણે..બધા એકાઉન્ટ તો એક જ રાતમાં ડીલીટ..અને નીરવ વિચારમાં પડી ગયો…શું નેટની દુનિયા સાવ આવી ખોખલી, સંવેદનવિહીન, બેશરમ.અહીં કોઇને કોઇની બે આંખની શરમ જ નથી અડતી..પોતાના જેવા અર્થહીન ચર્ચાઓમાં સમય બગાડનારા મૂર્ખાઓ દુનિયામાં કેટલા એ વિચારતા વિચારતા બે હાથે માથું પકડીને પોતાના ટેબલ પર બેસી પડ્યો.

અનબીટેબલ :- Learn to appreciate what you have, before time forces you to appreciate what u lost.

 

 

 

બસ એમ જ..આમ તો ક્યાં…

 

આમ તો ક્ય

મૈત્રી

ફેસબુક – મોબાઈલના મેસેજીસ, નેટ પર ચેટ  આ બધાએ મૈત્રીની વ્યાખ્યાઓ, અપેક્ષાઓ ધડમૂળથી  બદલી કાઢી છે.

(માનવી લાંબો સમય કલ્પનાઓમાં જીવી શકતો નથી. હકીકતની દુનિયામાં પગ  મૂક્યા વગર છુટકો જ નથી.

-સ્નેહા પટેલ

આપ મૂઆ વિના દિવાળી કામ ના થાય :- ભાગ-1.

gujarat guardian paper >  Take it easy column > article no: -19.

નવરાત્રીનો થાક હજુ ઉતરતો નહતો અને દિવાળી માથે આવીને ઉભી રહી, પણ કામ હતા કે  કુબેરનો ખજાનો..! પતતા જ નહોતા. આવા અઢળક કામો મોઢે રાખવા જેટલી યાદશક્તિ પાવરફુલ ના હોવાથી મારે આવી કટોકટીમાં કમ્પલસરી  કામના ટાઈમ-ટેબલો બનાવવા જ પડે.રોજ રાતે ટાઈમટેબલ બનાવું – કાલે ગાદલા- ગોદડાં તડકે નાંખી, પડદાં – બેડશીટ્સ ધોઈ કાઢું, એ પછી  માળિયું લઈ લઊં, પછી દિવાલો, બારીબારણા, પંખા-ટયુબલાઈટનો વારો કાઢી દઉં .એ પછી કીચન..આટલું પત્યા  પછી તો દિવસો જ ક્યાં રહેવાના…નાસ્તા –મિઠાઈની તૈયારીઓ, શોપિંગ, પાર્લર..અને સૌથી મોટું કામ તો દરજીને ત્યાં આંટા મારવાના.

મેં સૌથી પહેલાં દરજીનું કામ પતાવવાનું જ પસંદ કર્યું. દિવાળીના ટાણે આ કામ દુનિયાનું સૌથી અઘરામાં અઘરું કામ હતું. દુનિયાના ગમે તે ખૂણે કોઇ પણ દરજી હોય (પછી એ ભલે ને મોટા ડ્રેસ ડિઝાઈનરના નામે પંકાયેલ હોય કહેવાય તો દરજી જ) શરત મારી લો એ ક્યારેય સમયસર એના કસ્ટમરના ડ્રેસ સીવીને આપે જ નહીં. મારા દરજીએ  કહેલા દિવસથી રોજ એની દુકાને નિયમીતપણે મારા બે ધકકા થતા હતાં અને બદલામાં એ જ એનો નકાર સાથેનો એનો નિર્લજ્જ ચહેરો જોઇને સમસમી જવાય, પણ પછી ‘ક્ષમા વીરસ્ય ભૂષણમ’ યાદ કરીને સહેજ પણ ગુસ્સે થયા વિના પરાણે મોઢું હસતું રાખીને અવાજમાં બને એટલું મધ ભેળવીને કહું ’સારું સારું…સાંજે ફરી આંટો મારું છું, હવે ધક્કો ના ખવડાવતો હોં કે ભઈલા (ગરજે દરજીઓને પણ ભાઈ કહેવું પડે છે. હળાહળ કળજુગ ભૈ’સાબ ! ) આ તો શું છે કે તમારી સિલાઈ અને ડિઝાઈન ફાવી ગઈ છે તો તમારા સિવાય હવે કોઇ દરજીને કપડાં સીવવા આપવાનું મન જ નથી થતું’ (પછી ભલે ને મનમાં ને મનમાં એનાથી વિરુધ્ધની વાતોનું ગાળોના ઘોડાપૂર સાથે ધમાસાણ યુધ્ધ ચાલતું હોય) જેવા વાક્યો બોલીને એનો દાદરો ઉતરી જઉં.

હા, તો મારા ટાઈમટેબલ પર પાછી વળું તો આ દરજીના વાયદાબજારીને લીધે મારા ટાઈમટેબલની વાટ લાગતી હતી. પ્રસંગ વેળાએ જ ડ્રેસ તૈયાર ના હોય તો આપણા મૂડની કેવી પથારી ફરી જાય ..એ ડીપ્રેશનના નાના મોટા આઘાતોનો અનુભવ લગભગ બધી બહેનોને હશે જ!

દરજી પછી બીજા નંબરે વારો આવ્યો કામવાળીનો.રોજના એના નવા નાટકો.

‘બેન..તમારું રસોડું કાલે રાખીએ, આજે તો મારે ઘર ધોળાવવાનું છે એ પતી જાય પછી હું નવરી જ..’ બીજા દિવસે: ’અમારા દૂરના  ભાણાની કાકીના દીકરાને તાવ આવે છે તો ખબર જોવા જવાનું છે તો આજે તો રુટીન કામકાજ જ પતશે..આપણે રસોડું કાલે રાખીએ..’ ત્રીજા દિવસે: ‘.અરે પેલા સામેવાળા રેખાબેનને ના પાડી તો પણ એ એમનું રસોડું લઈને બેઠા છે અને સાફ કરાવવા મારી પાછ્ળ પડ્યાં છે..10 વર્ષ જૂનું કામ..ના કેમની પાડું..?  તમારું રસોડું કાલે ચોક્કસ સાફ કરી આપીશ..મારી મેલડી મા ના સમ..! ‘હું રોજ સવારના વહેલી ઉઠીને ધડાધડીમાં રસોઈ પતાવીને એ મહારાણી માટે રસોડું ખાલી કરીને બેસું અને એ રોજ નવા નવા બહાનાની ઓથ હેઠળ સાવ પાણીમાં બેસી જાય. મારા ટાઈમટેબલ અને ‘મહારાણી કમ કામવાળી’ના ટાઈમટેબલના મેળ પડવાના કોઇ લખ્ખણ દૂર દૂર સુધી ના દેખાતા બીજા દિવસે સવારે તો મેં જાતે જ સફાઇનું ‘મહાઅભિયાન’ આદર્યું.

’આપ મૂઆ વિના ઘરની સફાઈ કદી ના થાય !’નું બોધિજ્ઞાન પ્રાપ્ત થયું.

‘અર્વાચીન’ હોટલમાંથી પંજાબી ‘ફિકસ લંચ’ મંગાવી લેવાનો ઇરાદો કરીને સવારની રસોઈ બનાવવામાં ગુલ્લી મારી. જાતે જ કામ કરવાની ‘દિશા’ પસંદ કરી એટલે મારી ‘દશા’ પણ બદલાઈ ગઈ. જુનો દુપટ્ટો માથે મોઢે બાંધીને ઘરની મહારાણી કામવાળીના રોલમાં આવી ગઈ. દિવાલો પરના જાળા પાડીને પંખા લૂછવાના ઇરાદા સાથે ટેબલ પર ચડી. ત્યાં સામેના ફ્લેટની બારીમાં મારી  જુની કામવાળી નજરે પડી. એણે મારા દીદાર જોઇને મને સ્માઈલ આપ્યું અને ટહુકી,’ કાં ભાભી, દિવાળીની સાફસફાઈ ચાલે છે કે..?’ મારા ઘરે લગભગ બે વર્ષ કામ કરી ચુકેલી એ કામવાળી કામની ચોખ્ખી હતી એનો ટહુકો જોઇને મને થોડી આશા બંધાણી અને મેં સામે બને એટલી મોં ફાડીને સ્માઈલ આપીને કહ્યું,’ હા, જોને. આ રેખાના તો ઠેકાણા નથી પડતાં તો આજે તો મેં જાતે જ કામ શરુ કરવાનું ચાલુ કરી દીધું. હવે દિવાળીને દિવસો પણ કેટલા રહયાં છે જો ને..પછી મારે નાસ્તા બાસ્તા બનાવવાના હોય કે નહીં ? તે….તું શું કરે આજ કાલ..ઘરે બધા મજામાં છે ને?’ મેં સહેતુક વાતમાં મારા મતલબની વાત જોડવાનો પ્રયત્ન કર્યો ‘હોવ’રે…બધાં ય મજા મજા. તમારે ત્યાં?’ ‘મારે ય બધા મજામાં..તો હું શું કહેતી હતી કે તને સમય હોય તો મને થોડી મદદ કરાવને…તું કહીશ એટલા પૈસા આપી દઈશ અને જમવાનું પણ અહીં જ રાખજે આજે.’ પણ મારી બેટી એ કામવાળી પણ ક્યાં કમ હતી..’ના રે બહેન..મને તો મરવાનો ય સમય નથી. મારે હજુ બે ઘરે કપડાં બાકી છે અને મારા ઘરે મહેમાન આવવાના છે..ચાલો ત્યારે આવજો’ સમુદ્રમંથન વેળાએ ભગવાન શિવે વિષપાન કરવું પડેલું એમ વધુ વાતો કરતાં ક્યાંક એને મારા રસોડાનું ‘કચરા મંથન’ ના કરવું પડે એવી બીકમાં મારા ઉત્તરની રાહ જોયા વગર જ ત્વરાથી બારીમાંથી ખસી ગઈ. એ 70 કિલોની કાયામાં માત્ર 7-10 ગ્રામ જેટલી અક્કલ ભરેલી હતી એવો મારો ભ્રમ ભાંગીને ભુક્કો થઈ ગયો. ભગવાન જાણે આજ કાલ કયા ઘરની બદામ અડાવતી હશે એના વિચારોમાં ને વિચારોમાં મેં મારું અધુરું મૂકેલું મહાઅભિયાન ચાલુ કર્યું. જાળા પાડીને પંખા – ટ્યુબલાઈટો લુછીને ચમકાવી. હવે દિવાલોનો વારો ..

થાકી ગયેલી એટલે પહેલાં ચા નામના એનર્જી ડ્રીંક અને બિસ્કીટના નાસ્તાને ન્યાય આપ્યો. ‘તારી જો હાક સુણીને કોઇ ના આવે તો તું એકલો જાજે ને..’વાળી કરવામાં હવે એકલવાયાપણું ખલવા માંડ્યું. એકલા એકલા કામ કરીએ તો સમય બમણો જાય એ મહાન સત્ય મને આજે બરાબર સમજાતું હતું. કામમાં તો ‘સંપ ત્યાં જંપ’જ વધારે સારું. પણ સંપ માટે કોઇ ના મળે ત્યારે શું કરવું? મારી નજર રુપકડી મ્યુઝિક સિસ્ટમ પર ગઈ અને હું ઉત્સાહમાં આવી ગઈ. ચીકણા ફર્શ પર લપસી ના જવાયનું બરાબર ધ્યાન રાખીને હાથ ધોયા અને રેડિયો ચાલુ કર્યો. ‘આજ કલ પાંવ જમીં પર નહી પડતે મેરે’ મારું ફેવરીટ ગીત વાગવા લાગ્યું.. ‘બોલો દેખા હૈ કભી તુમને મુજે ઉડતે હુવે’ વાળી લાઈન હકીકતમાં ના પલટાઈ જાય એ બીકે બરાબર સાચવીને ભીનું ટેબલ કોરું કર્યું, પછી સાચવીને એના પર ચડીને દિવાલને સાબુનો લેપ લગાવતી જ હતી ને બેલ વાગ્યો.”ટીંગટોંગ’. આવા સમયે જ ફોનની રીંગ અને  દરવાજાની ઘંટડીઓ વધારે કેમ વાગતી હશે નો અકળાવનારો પ્રશ્ન મગજમાં લઈને ટેબલ પરથી ઉતરીને દરવાજો ખોલ્યો તો સામે મારા પાડોશી એમની 2 વર્ષની ક્યુટડી ઢીંગલી સાથે મરકતા ઉભા હતાં.મારી ખાસ બહેનપણી-ઢીંગલીને જોઇને હું ખુશ ખુશ થઈ ગઈ..પણ એ ખુશી બહુ ઝાઝી ના ટકી:’સ્નેહાબેન, મારે થોડું શોપિંગ પતાવવાનું છે, મોલમાં જવું છે તો તમે 1-2 કલાક આ ડીકુડીને સાચવી લેશો પ્લીઝ…!’

મોટું ધર્મસંકટ્..! હવે ?

ક્રમશ :

-સ્નેહા પટેલ

અસ્તિત્વની શોધ – સ્વીકાર.

fulchaab paper > navrash ni pal >  21-11-12’s article

આભના જેવો જ કંઈ લાગે છે આજ હવે
મારા હોવાનો મને ભાર.

કેડીની જેમ હું તો રઝળું ચોમેર
મારા ભ્રમણનો આવતો ન અંત
આંબાની ડાળ જેવું આભ ભરી ઊગું ને
હાથ છેટી રહી જાય વસંત
ઓગળતો જાય હવે મીણની જેમ કાળ મારો
જેનો લઇ ઊભી આધાર.

-મનોજ ખંડેરિયા

રાજ આજે ખૂબ અકળાયેલો હતો. એમની ફૂટબોલની ટીમ આજે ફરીથી સ્ટેટ લેવલે હારી ગયેલી. પોતાની ટીમના બધા ડ્રો-બેક એને ખબર હતી,. વળી નવા નવા ‘અંડર14’માં આવેલા અમુક નાના છોકરાઓ એમની ‘અંડર 19’ની ટીમ હેઠળ રમવાને લાયક અને અમુક ખેલાડીઓ કરતા વધુ સ્ટેમીનાવાળા હતાં એ વાત તરફ પોતાના સ્પોર્ટસના સરનું ધ્યાન દોરવાનો અનેકો વખત પ્રયત્ન કરેલો હતો. પણ સ્પોર્ટસના સર એની  વાતને બહુ ગણકારતા નહતાં. મજાકમાં જ લઈ લેતાં અંતે દર વખતે જેનો ડર હોય એમ જ…એમની ટીમ ‘ધોયેલા મૂળા’ જેવી જ પાછી આવતી. પોતે બધું સમજી શકતો હતો, સમજાવી શકતો હતો પણ એમ છતા પોતાનાથી કંઈ જ સુધારો નહ્તો કરી શકાતો. રાજને પોતાની અદ્વીતીય ‘સ્માર્ટનેસ’ની ધાર પર ગર્વ હતો પણ લોકો એને માની નહતા શકતા, સ્વીકારી – આવકારી નહતા શકતાં. આનું સોલ્યુશન શું ? રાજ એના વિચારોમાં જ ગુમ રહેતો, બેચેન રહેતો.

—‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌———————————————————————

અવની, એક રુપાળી, તેજ તર્રાર,અસામાન્ય બુધ્ધિ ધરાવતી એક દીકરાની મા હતી. લગ્ન પહેલાં નોકરી કરતી હતી પણ દીકરાના જન્મ પછી વારંવાર ટુરીંગ પર રહેતા પોતાના પતિ અરમાન પાસે રહેતા સમયની અછ્ત પોતાના સંતાનને મા-બાપ વિનાના ભવિષ્યમાં ના ધકેલી દે..એવા વિચાર સાથે પોતાના લાડકવાયાને પૂરતો સમય ફાળવવા માટે ઘરે રહીને એનો ઉત્તમ ઉછેર કરવાનું વિચાર્યું. સમયને પાંખો આવતા 12-14 વર્ષ તો ફુર્રર્રર્ર..કરતાં’કને ઉડી ગયા. હવે દીકરાએ ધીમે ધીમે પોતાની અલગ દુનિયા બનાવવાનું ચાલુ કરી દીધેલું. બીજા બાળકનું પહેલેથી જ પ્લાનિંગ નહતું. અવનીનો આખો દિવસ સાવ ફાજલ જવા લાગ્યો. પતિદેવ બહારગામ અને દીકરો પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત. ધીરે ધીરે અવનીએ પોતાના વર્ષો જૂના શોખ ‘સંગીત’ને યાદ કર્યો જે સમય-નાણાંને અભાવે જુવાનીમાં પૂરો નહતો કરી શકી. હવે ફુલ અવકાશ હતો.એણે શહેરના સારામાં સારા મ્યુઝિક ક્લાસ જોઇન કરી લીધા. થોડા સમયમાં તો અવની એમાં ખૂબ આગળ વધી ગઈ.એનો અવાજ પણ ખૂબ સરસ હતો. ધીમે ધીમે એને સ્ટેજ શોઝ્ની ઓફરો પણ આવવા લાગી. અવનીએ પોતાના બહુ મહેનત કરીને પોતાના જીવનનું એક મકસદ શોધી લીધેલું, પોતાના અસ્તિત્વની શોધ કરી લીધી હતી એની એને બેહદ ખુશી હતી. અવની રોજ ઘરે આવીને ઉત્સાહ પૂર્વક્ પોતાની બધી વાતો અરમાન અને પોતાના ટીનેજર દીકરા સમક્ષ કહેતી. મોબાઈલમાં ધંધાના ફોન પર લાગેલ પતિદેવ અને કાનમાં આઈપોડના ભુંગળા લગાવીને ફરતો ટીનેજરી દીકરો બેય થોડી સ્માઈલ આપતાં..બસ અવની મન મસોસીને રહી જતી.અવની અસ્તિત્વની શોધ કરવામાં સફળ રહી પણ એના  ઘરના જ અવનીના અસ્તિત્વનો સ્વીકાર કરવામાં પાછી પાની કરતા હતા,  ટેલેંટની કદર નહતા કરી શકતાં. રાગડા તાણવામાં વળી શું ધાડ મારવાની હતી…!

અને અવનીનો બધો ઉત્સાહ પડી ભાંગતો.

———————————–

રામાનુજ..એક સાધારણ સ્કુલમાંથી 12મું પાસ કરીને નીકળેલો સામન્ય સ્થિતીનો માણસ. એક સ્કુલમાં પટાવાળાની નોકરી કરતો હતો. ભણેલો ઓછું પણ ગણેલો વધારે. રામાનુજની કોમનસેંસ.તેમ જ કટોકટીના સમયે યોગ્ય નિર્ણય લેવાની સમજ જબરદસ્ત હતી. મોટી અને અદ્યતન સ્કુલ બનાવવાની લાલચે રામાનુજની સ્કુલ શહેરથી 10 કિ.મી દૂર એક અવિકસીત એરીઆમાં જ બાંધવામાં આવેલી. એકવાર સ્કુલમાં મોટો સાપ નીકળ્યો જે એની નજીકમાં રમતા પાંચમાધોરણના વિદેઆર્થીને ડંખ મારીને ભાગી ગયો. પેલા છોકરાએ તો રાડારાડ કરી મૂકી. આખો હાથ લોહીલોહી…રામાનુજે તરત પોતાનું શર્ટ ફાડીને એનો હાથ ડંખ માર્યાની જગ્યાએથી બાંધી દીધો અને પોતાની સ્કુલમાં ઉગેલી કોઇ આયુર્વેદિક વનસ્પતિ શોધી લાવ્યો..એને વાટીને પેલા છોકરાના ઘા પર લગાવવા જ જતો હતો અને પ્રિન્સીપાલે કડક શબ્દોમાં આવા ઊંટ્વેદ્યા કરવાની  મનાઈફરમાઈ દીધી.એમ્બ્યુલંસ બોલાવી સીધો છોકરાને હોસ્પિટલ ભેગો કરી દીધો અને રામ આંખો ફાડીને પોતાના હાથની વનસ્પતિ તાકતો ઉભો રહી ગયો. લગભગ કલાક પછી ખબર પડી કે એ છોકરો બચ્યો નહતો. એને સ્કુલથી હોસ્પિટલ સુધી લઈ જવામાં લગભગ અડધો કલાક લાગ્યો એ સમય દરમ્યાન ઝેર આખા શરીરમાં ફેલાઈ ચૂકેલું. રામાનુજને પોતાની લાચારી પર રડવું આવી ગયું..કમ સે કમ એક ચાંસ તો મને આપ્યો હોત..મારી અક્કલ પર આટલો તો વિશ્વાસ કર્યો હોત તો આજે હકીકત કદાચ અલગ પણ હોઇ શકત..પોતાની આવડત પર પોતાને પૂરો ભરોસો હતો પણ દુનિયા એને સ્વીકારે નહી ત્યાં લગી તો બધું નક્કામું..!

અનબીટેબલ :- માનવીના ‘અસ્તિત્વની શોધ’ જેટલી જ મહત્વની પ્રક્રિયા એના ‘અસ્તિત્વના સ્વીકાર’ની પણ છે.

bas em j – bandh mutthi

 

ડાયરી

એક એક અ‍ક્ષર જતનપૂર્વક ટાંક્યો

સુંદર સંબંધનો મજબૂત પાયો !

કાગળ આખ….ખો ભરચક્ક્ક કરી દીધો.

હજુ તો ઘણું બધું લખવાનું બાકી હતું

કાગળમાંથી ડાયરી

એકમાંથી અનેકો બનાવવાના

ઢગલો અરમાન હતા.

ત્યાં તો

નિર્મમ કાળના ચક્રએ

બર્બરતાથી

ડાયરીનું પહેલું પાનું જ ફાડી નાંખ્યું….

-સ્નેહા પટેલ.

જન્મદિવસના વધામણા:

gujarat guardian paper > Take it easy column > artical no>18

 

ટેક ઈટ ઈઝી કોલમ : લેખ નંબર 18.

ઓગણત્રીસ ઓક્ટોબર…2012..રાતના 11.55 મિનીટ…56..57…58…59..60…બસ એ પછી  તો ત્રીસમી ઓકટોબર ચાલુ થઈ ગઈ…હું પથારીમાં પડી પડી ઘડિયાળના સેકંડ કાંટાની મંથર ગતિ એકીટકે નિહાળી રહી હતી. મારી અને ઘડિયાળના કાંટાવચ્ચે એક સરસ મજાનું ‘તારામૈત્રક’ રચાતું જતું હતું. દિવસમાં રોજ બે વાર 12 વાગ્યાનો સમય બતાવે છે પણ આજનો દિવસ સ્પેશિયલ હતો..બાર પછીની એક એક સેકંડ મહામૂલ્યવાન હતી..કારણ તો ..આમ જુઓ તો ‘બહુ ખાસ’ અને આમ જુઓ તો ‘ખાસ કંઈ નહીં.’ ના સમજાયું…રહેવા દો..આમે મારી જીંદગી ‘કૈસી હે પહેલી..હાય…એ…’ જેવી જ છે.! હા તો વાત એમ હતી કે આજે મારો જન્મ-દિવસ હતો !

12.05 પર કાંટો આવ્યો ને મારા ઘરનો બેલ વાગ્યો…આજે તો મારોજન્મદિવસ..આપણે ફુલ રાજાપાઠના મૂડમાં..અને નસીબજોગે ભગવાને મને ‘એક પણ આંગળીએ કોઇ દેવ પૂજ્યા નહતા’ તો પણ ‘હથેળીમાં ફૂલની માફક સાચવીને રાખે ‘ એવા વરજીનું અમૂલ્ય વરદાન આપેલું. હું હજુ કંઇ એક્શનમાં આવું એ પહેલાં જ એક ઝાટકા સાથે વરદાનસમા પતિદેવ ઉભા થઈ ગયા અને બારણું ખોલ્યું..સામે જોયું તો મારું ફેમિલી અને ફ્રેન્ડ સર્કલ…બધું મળીને ઓલમોસ્ટ 25-27 જણ…!

હવે મારો વારો હતો ઝાટકા સાથે પથારીમાંથી ઉભા થઈ જવાનો…આસ્ચ્ર્યના માર્યા મારી આંખો મટકું ય મારવાનું ભૂલી ગયેલી. મિનીટોમાં ઘડિયાળના કાંટાની ‘બ્લેક એંડ વ્હાઈટ’ દુનિયામાંથી કલરફુલ મોર્ડન ડ્રેસીસની દુનિયામાં આવી ગઈ. બધાએ મને બર્થડે-વિશ કરવા મારા બેડરુમમાં જ હલ્લો કર્યો. મારો રુમ પળની ગણત્રીઓમાં તો સ્પ્રે અને ફ્રેશ ફ્લાવર્સની સુગંધથી મહેંકી ઉઠયો. એક મિત્રએ મને મોટા રુપેરી રંગનું તારાનું કાર્ડ આપ્યું. તરત જ મને યાદ આવ્યું કે હું અવાર-નવાર માધુરીનું ‘મુજ કો ચાંદ-તારે દો…ઓર સારે લાકે દો’ ગીત ગણગણતી હોવું છું તો આ મિત્ર આકાશમાંથી તો મારા માટે સાચો તારો નહી લઈ આવ્યો હોય ને..? આમે ‘નાસા’વાળાએ જાહેરાત કરેલી છે ને કે ‘આજકાલ આકાશમાંથી તારાઓની સંખ્યા ઓછી થઈ રહી છે.’ અને વળતી જ પળે મારી મહાન વિચારધારા પર હોઠના એક ખૂણે કોઇની નજર ના પડે એમ એકલા-એકલા હસી લીધું.

સાચું કહું તો મને હવે મારી જાત પર થોડી શરમ આવવા લાગી. હવે બહુ વિચારો મા કે, આમાં શરમાવા જેવું શું વળી…આ તો ખુશીની વાત..! તમે બધા તો મારા વ્હાલા વાચક મિત્રો..તમારાથી શું છુપાવવાનું? વાત જાણે એમ ને કે મને કદી કોઇની બર્થડે કે મેરેજ એનીવર્સરી જેવી મહત્વની તારીખો યાદ જ ના રહે. ઘણીવાર મેં એવા નિયમિત બનવાના પ્રયત્ન કર્યા છે પણ કાં તો એક દિવસ પહેલા કાં તો એક દિવસ પછી જ મારી વિશ પહોંચે…પણ દશેરાના દિવસે તો આ શુભેચ્છાઓનું ઘોડું ના  દોડે તે ના જ દોડે..! પહેલાં હું સાવ આવી નહોતી..પણ વક્તને કીયા ક્યા હસી સિતમ…ખબર જ ના પડી કે આ બધી ટેવો કયારે બગડવા લાગેલી. પછી તો મારા મહાન મિત્રોએ પણ મને મારી આ મહાન કુટેવ સાથે જ ‘હું જેવી છું એવી જ’ સપ્રેમ સ્વીકારી લીધેલી. એ લોકો એમના ખાસ દિવસોએ મને સામેથી ફોન કરે કે મેસેજ કરી દે…’આજે આ તારીખ છે..આ પ્રસંગ..તો આપશ્રીની શુભેચછાની બહુ જ ઉત્કટતાથી રાહ જોવાય છે.’ અને હું ઉંઘમાંથી સફાળી બેઠી થઈ હોવું એમ એમને મારી શુભેચ્છાઓથી નવડાવીને મારો ગિલ્ટીભાવ થોડો ઓછો કરી દઊં. આમ ને આમ યેન કેન પ્રકારેણ..મારી આ કુટેવ સચવાઈ જતી.

મારી વર્ષગાંઠ પર મારો વિચાર પણ એવો જ હતો કે મારા મિત્રો-સ્વજનોને હું એમની જેમ જ સામેથી મેસેજ કરીશ અને કહીશ કે, ‘અલ્યા જલ્દી મને વિશ કરો…મારો જન્મદિવસ તમારી શુભેચ્છા વગર ખાંડ વગરના કંસાર જેવો ફીક્કોફસ્સ છે’ પણ આ તો ઉલ્ટી ગંગા વહી. એ લોકો કેક- કાર્ડસ – ફ્લાવર્સ –ગિફ્ટસ લઈને સામેથી મારા ઘરે આવીને મને મોટી સરપ્રાઈઝ આપી દીધી. આ પળે દુનિયાની સૌથી ‘બિનવ્યવહારુ માનવી’હું જ હોવું એવી લાગણીએ મારા મન પર સજજ્ડ રીતે કબ્જો જમાવી દીધો.

ડ્રોઈંગરુમમાં અગાઉથી કરાયેલ પ્લાન મુજબ ચોતરફ આકર્ષક કેન્ડલ સળગાવાઈ ગઈ .અને એના ઝાંખા પાંખા સુવર્ણ અજવાશમાં ટીપોઈ પર મારી મોસ્ટ ફેવરીટ ‘સીઝનલ ફ્રૂટસ’ની ઓછા ક્રીમ અને ગળપણવાળી કેક મૂકાઈ ગઈ..કેક કટીંગ..ફોટોગ્રાફની ફ્લેશ પર ફ્લેશ..વ્હાલ ભર્યા આલિંગન સાથે પ્રેમાળ શુભેચ્છાઓનો ધોધ વહેવા  માંડ્યો.

દોસ્તો અને ફેમિલી મેમ્બર્સના પ્રેમભર્યા સેલીબ્રેશનથી હું મારી જાતને કોઇ સ્ટેટની રાજકુમારી જ સમજવા લાગી હતી. બર્થડેની ઉજવણીનો પણ એક નશો હોય છે. જોકે આ નશો નિર્દોષ હોય છે એટલે નશાબંધીની ચિંતા કર્યા વગર જેના પણ ભાગે આવો પ્રસંગ આવે ત્યારે દિલ ખોલીને નશો કરી લેવાનો.. બિંદાસ થઈને ઝૂમી લેવાનું. કોઇ કાકાની પણ હિંમત નથી કે તમને રોકે કે ટોકે. આ નશો ઓલમોસ્ટ રાતના 2 વાગ્યા સુધી મારા પર અવિરતપણે વહેતો રહ્યો…હવે બધાની આંખો ઘેરાવા લાગી એટલે પોતાનું કામ પૂરતી નિષ્ઠાપૂર્વક બજાવ્યાની સંતોષભરી લાગણી સાથે બધા છૂટા પડ્યાં. મારી આખી રાત એ નશામાં જ વીતી.

સવારે મોબાઈલમાં મેસેજીસ, ફોન કોલ્સ, ઇમેલ, ફેસબુક…બધ્ધે બધી જગ્યાએ અધધધ પ્રમાણમાં જન્મદિવસની મુબારકબાદીઓ…ગણ્યા ગણાય નહી, વીણ્યા વીણાય નહી તો ય મારા લેપટોપમાં – મોબાઈલમાં માય ! કોઇ જ જાતની ઓળખાણ વગરના લોકો પણ નિ:સ્વાર્થભાવે કેવી સરસ શુભેચ્છાઓ પાઠવતા હતા અને એક હું કે…

મનોમન એક ગાંઠ વાળીને નક્કી કર્યુ કે હવે પછી હું પણ મારા મિત્રોની જેમ એમની મહત્વની તારીખો યાદ રાખીશ. ‘એમાં મારી પાસે કોઇ જ ઓપ્શન નથી’ જેવું મોણ નાંખીને વિચાર થોડો મજબૂત પણ કર્યો.

મિત્રો, વિચારો છો શું ? મારા જીવનમાંથી લાપરવાહીનું આ એક પાસું ઓછું થાય, પ્રેમભર્યા સંબંધો  વ્યવસ્થિત સચવાય અને હું પણ તમારા જેવી જ એક વ્યવહારુ માનવી બની શકુ એની શુભેચ્છાઓ આપી દો ચાલો.. તમે લોકો પણ ખરા છો…મારે બધું સામેથી કહેવું પડે છે તમને..!

-સ્નેહા પટેલ.

મારું અંબર

હું મારી ધરતી શોધતી ફરું છું

ત્યાં

અંબર બની તું મને વીંટળાય છે.

મારા રોમેરોમમાં તું સૂર્ય થઈ ઝળહળે છે

અને

મારા દિલમાં હજજારો  મેઘધનુ રચાઈ જાય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

અડધા બિસ્કીટની ગજબ કહાની :

 

http://www.gujaratguardian.in/E-Paper/11-14-2012Suppliment/index.html

ગુજરાત ગાર્ડીઅન પેપર > દિવાળી સ્પેશિયલ વિશેષાંક> ટેક ઈટ ઇઝી કોલમ લેખ નંબર -17.

આજે સવાર-સવારમાં કોલેજમાં જવાનું હતું..ના..ના..બહુ ના વિચારશો મિત્રો, ફરીથી કોલેજમાં જઈને કોઇ નવો – જૂનો કોર્સ કરવાનો મહાન ઇરાદો આ મગજમાં પોપકોર્નની જેમ નહતો ફૂટતો. કોલેજોને એ બધી સજાઓમાંથી ક્યારની મુકત કરી દીધેલી..કોલેજ માટેનો પ્રેમ ,આકર્ષણ ખોદી – ખોદીને આ દિલમાંથી કાઢી નાંખેલા. હું તો મારી સિંગલ ગ્રેજયુએટની ડીગ્રી સાથે જ સંતોષપૂર્ણ જીવન વિતાવતી હતી અને ભવિષ્યમાં એ સિંગલની ડબલ ડીગ્રી કરવાના કોઇ જ ઓરતા હતા નહી. આ તો મારે મારી એક સહેલી જોડે એના દિકરાના કોલેજના એડમીશન માટે જવાનું હતું. એ એકલી હતી ને હું એદિવસે નવરી તે બેયનો મેળ પડી ગયો ને અમે પહોંચ્યા શહેરથી દૂર બે કલાકના અંતરે આવેલ આર્કીટેક્ટની સારામાં સારી કોલેજમાં.

મારા દીકરાની સ્કુલે જવાના પ્રસંગો તો વારંવાર બને પણ આ ‘કોલેજ નામની જગ્યા’એ પગ મૂક્યે વર્ષો થઈ ગયા હતાં. 10-20 વર્ષોમાં દુનિયા કેટલી હદ સુધી બદલાઈ શકે છે ! અમારી વખતની કોલેજ તો જાણે પહેલાંની બ્લેક એંન્ડ વ્હાઈટ મૂંગી ફિલ્મો જેવી જ્યારે આજની કોલેજ એટલે હોલિવુડ –બોલિવુડને પણ ટક્કર મારે એવા બ્રાંડેડ કપડાં-એસેસરીઝ –વાહન – એટીટ્યુડ સોનેરી રેપરોમાં વીંટળાયેલી રુપેરી જુવાનીયાઓની લેટેસ્ટ ટેકનોલોજીવાળી એકશન – કોમેડી- રોમાંસથી ભરપૂર થ્રીડી ફિલ્મો. સાલ્લું..આ રોજ રોજ મારે ‘અમારી વખતે તો આમ ને અમારી વખતે તો તેમ’ બોલ્યા પછી વિચાર આવે કે એમ તો આપણે એવા કેવા જૂના-ભંગાર થઈ ગયા કે દર વખતે ‘અમારી વખતે’ જેવા શબ્દો વાપરવા પડે છે..આંગળીનાવેઢે ગણીએ તો પણ માંડ 10-15 વર્ષનો ગાળો અને તોય આપણે તો સાવ ગમાર….! આ દર પાંચપાંચ વર્ષે ‘અમારા વખતે’ નું નવુનક્કોર પૂંછ્ડું લગાડવાનું..! શું જમાનો આવી ગયો છે..?

કોલેજના ગાર્ડનમાં બેફિકરાઈથી હાથમાં હાથ પરોવીને,  માથામાં માથું ઘસી ઘસીને ચાલતા લવરીયાઓને બિંદાસ કોઇ જ જાતની બીક – શરમ વગર ઘૂમતા જોઇને કોલેજ- કમ – કોઇ પિકચરના શૂટીંગ માટેના સેટ્સ જોતી હોવાની એક અનોખી લાગણી સાથે અમે બંને સખીઓએ એકબીજાની આંખોમાં આંખ નાંખીને જ પોતાના સંતાનોની દશાનો તાગ મેળવી લીધો અને કશું જ ના કરી શકવાની લાચારીનો ઉંડો શ્વાસ ફેફસામાં ભરીને પ્રીન્સીપાલની ઓફિસ શોધવાનો ભગીરથ પ્રયાસ આદર્યો.

ત્યાં મારી નજર એક ક્લાસરુમની બારી પર પડી. બધા જ કોલેજીયનો બેંન્ચીસની ઉપર-નીચે મનફાવે એમ બેઠેલા અને મોટે મોટેથી હા-હા-હી-હી કરી કરીને એક બીજાના ખભે – બરડે ધબ્બાં મારી રહેલાં. મારામાં રહેલી જીજ્ઞાસાવૃતિ સતેજ થઈ ગઈ (જેને તમે ‘પંચાત’ના લુખ્ખા-સૂકા નામથી પણ નવાજી શકો છો) હા, તો મારા આંખ – કાનને બારી વાળી દિશા તરફ પૂરેપૂરી સજાગતાથી વાળ્યાં. મારી સહેલી મને બરાબર જાણતી હતી અને મારી આ કાબેલિયતની મસમોટ્ટી ‘ફેન’ પણ હતી એટલે એણે પણ દીકરાના એડમીશનના કામને થોડું પાછ્ળ હડસેલીને એની તાકાત અનુસાર મારી સાથે એ પ્રક્રિયામાં ભાગ લેવાનો પ્રયત્ન કર્યો.

‘હું જ્યુરીમાં જઈને પાછી આવું ત્યાં સુધી તું મારી રાહ ના જોઇ શકે ?’

બ્લ્યુ જીંસના મીની સ્કર્ટ અને યલો સ્પગેટીધારક 17-18 વર્ષની છોકરી એની સ્લીવલેસ કુર્તી અને ટાઈટ જીંસમાં સજ્જ બહેનપણી પર જોરજોરથી બૂમ – બરાડા પાડી રહી હતી.

‘અરે,પણ એક બિસ્કીટ ખાધું એમાં આટલી બધી બૂમા-બૂમ કેમ કરે છે ?’ કુર્તીધારી યુવતી ઉવાચ…

‘સવાલ એક બિસ્કીટનો નથી. સવાલ તેં મને મૂકીને એકલા એકલા એ બિસ્કીટ ખાઈ લીધું એનો છે..!’

‘ અરે, પણ આ મારું બિસ્કીટ નથી’

‘તો…’

‘આ તો પેલા નિહારે એ ખાતો હતો એમાંથી મને ઓફર કર્યુ અને મેં એમાંથી એક બિસ્કીટ લીધું..બસ.’

‘ઓહ…તો તને ફક્ત તારો જ વિચાર આવ્યો એમ..એવું હોય તો બે બિસ્કીટ ના લેવાય તારાથી?’

‘તું કેવી પાગલ જેવી વાત કરે છે સાવ..’

‘હા, હવે તો હું તને પાગલ જ લાગીશ ને ! ચાલ એક બિસ્કીટ લીધું તો પણ એમાંથી મારા માટે અડધું બાકી ના રખાય,,,હું જ્યુરીમાંથી થોડીવારમાં પાછી જ આવવાની હતી ને..મને પણ ભૂખ લાગી હોય એવો વિચાર પણ ના કર્યો તેં..હુમ્મ…યુ હર્ટ મી અ લોટ..મેં તને એકલી મૂકીને મસાલામાંથી વરિયાળી સુદ્ધાં નથી ખાધી અને તું આખ્…ખું બિસ્કીટ એકલી ખાઈ ગઈ !’

અમેરિકાનું સેંન્ડી  થોડીવાર અહીં વિરામ લઈને ગયું હશે..એના ભયાનક ગોળ ગોળ વંટૉળો ચારે દિશામાં એની માયાજાળ પાથરી રહેલા.

‘વાતનું વતેસર ના કર.’

‘હા..હવે તો તને એમ જ લાગવાનું ને..તારા આવા ખાઉધરા અને એકલપેટા સ્વભાવના લીધે જ તારા બીજા નંબરના બોયફ્રેંડે તારી સાથે બ્રેકઅપ કર્યું.પણ તું હજુ ક્યાં સુધરે છે ? એક તો મંદીના સમયમાં તને માંડ લેટેસ્ટ બાઈકવાળો લલ્લુ  (બોયફ્રેંડ) મળેલો જેને તે આવા જ સ્વભાવથી ગુમાવી દીધો’

હવે પેલી કુર્તીવાળી છોકરીમાં ‘રાઉડી રાઠોડ’નો આત્મા ઘૂસી ગયો હોય એમ એ બોલી ઉઠી..

’ડોંટ એંગ્રી મી..!’.

‘તું તારા બોયફ્રેંડને સાચવીને બેસી રહે ને તો પણ બહુ છે. સમજાવી દે જે એને..જ્યારે જે ત્યારે એ મારી જોડે રોમાંટીક શાયરીઓના મેસેજીસ અને ફેસબુકમાં જાતજાતની પોસ્ટસ મૂકીને  ફ્લર્ટ કરવાના પ્રયત્નો કર્યા કરે છે..આ તો તારા લીધે એને કશું કહેતી નથી…હા…’

‘જા ને હવે…મારો રોહિત એવું કરે જ નહીં.. એ તો તને ઇર્ષ્યા આવે છે એટલે આમ બોલે છે..’

‘આ લે..જો મારા મોબાઈલમાં મેસેજ..’

બ્લ્યુ ચડ્ડીવાળીએ ઘૂઘવાતા મનથી એનો મોબાઈલ હાથમાં લઈને ‘ઇન બોક્સ’ ચેક કર્યુ તો એની સહેલી સાચી ઠરી એવું એના ચહેરાના હાવભાવ પરથી સ્પષ્ટ દેખાઈ આવતું હતું.

ગુલાબી ચહેરો રૂની પૂણી જેવો ફીક્કો પડી ગયો..અને રીતસરનો ભેંકડો જ તાણ્યો.

એની બહેનપણીને એની દયા આવી અને એને સમજાવવા બેઠી.

‘આ છોકરાઓની જાત તો આવી જ હોય…છોડ ને હવે બધી રામાયણ..છાની રહે..ચાલ તો..ચાલ હું તને એક ‘ટેમપ્ટેશન’ કેડબરી ખવડાવું..’

ત્યાં એક સીનીયર જેવા લાગતા છોકરાએ રુમમાં એંટ્રી મારી અને એ બેયને ખખડાવ્યાં..

’તમને કંઈ ભાન બાન છે કે…કેટલી જોરજોરથી ઝગડો છો..આ તે કોલેજ છે કે તમારો બેડરુમ..ચૂપ રહો નહીતો કક્ડડ સર હમણાં આવી પહોંચ્યા જ સમજો’

કકડડ સરના નામે બેય છોકરીઓના દિમાગમાં ખતરાની ઘંટડી વગાડી દીધી અને બેય જણ ચૂપચાપ ડાહ્યાં ડમરાં થઈ ગયાં. બેય છોકરીઓ કેંટીનમાં જઈને પાંચ સમોસાની પ્લેટ અને ચા લઈ આવી અને બધાં જ જાણે કશું જ ના થયું હોય એમ ભેગા થઈને ચા – નાસ્તાને ન્યાય આપવા લાગ્યાં.

હું અને મારી સખી 5-10 મીનીટના આ મેલોડ્રામાથી હતપ્રભ થઈને એકબીજાનું મોઢું નીરખતા સ્તબ્ધ  બનીને હસવું કે ચિંતા કરવીની દ્વિધાપૂર્ણ સ્થિતીમાં ઉભા રહી ગયા.

.આ આજની જનરેશન…શું આપણા સુપુત્ર –સુપુત્રીઓ પણ ..?

અમારાથી ઉપર આકાશમાં જોવાઈ ગયું ને મનોમન બોલાઈ ગયું,

‘તારે રે ભરોસે ભવ મૂક્યો અમારો રે…તારે રે ભરોસે….!’

-સ્નેહા પટેલ.

નાજુક નાક

gujarat guardian paper > take it easy column > 11 nov.2012. artical no-16

http://www.gujaratguardian.in/E-Paper/11-11-2012Suppliment/index.html

 

મારા ભાણિયાએ આજે મને હેરાન –પરેશાન કરી મૂકેલી. આમ તો હંમેશાથી હું જ એને હેરાન કરતી હોવું છું. પણ કો’ક કો’ક વાર આપણો વારો પણ નીકળી જાય. ખરી તકલીફતો એ કે,  ‘નાના છોકરાંઓ છે એટલે એમને રાજી રાખવા માટે હું એમનાથી હેરાન થઈ જઉં છું’ ની ‘મિયા પડે તો પણ તંગડી ઉંચી’વાળી નીતિ રાખવા જવું, તો પણ એ વાકય સાંભળવાની કે એના પોકળપળા ચલાવી લેવાની ઉંમરમાંથી મારો ટીનેજરી લબરમૂછિયો ભાણિયો બહાર નીકળી ગયેલો. એટલે મન મસોસીને રહી જવું પડે.

વાત એમ હતી કે..વાત ‘નાક’ ની હતી..મારા ‘નાજુક શા નાક’ ની ! નવાઈ લાગીને પણ આ હકીકત છે કે આ વખતે મારું નાક મારા ભાણિયાની મજાક – મસ્તીના ‘સેન્ડી’ કરતાં પણ ખતરનાક હરીકેનના ઝપાટે ચડી ગયેલું.

અમારા એક દૂરના વયોવૃધ્ધ સંબંધી મૃત્યુ પામેલા. અમારે એમના બેસણામાં જવાનું હતું. બેસણાંની જગ્યા જોઇને હવે દિલખુશ થઈ ગયું એમ કહેવા જતા જરા અતિશયોક્તિ લાગે છે પણ આજકાલના બેસણા પણ ‘હાઈ-ફાઈ’ થઈ ગયાં છે. પહેલાં તો જેના ઘરે મૃત્યુ થયું હોય એમના ઘરનો એક રુમ ખાલી કરીને શેતરંજી પાથરી દેવાની અને એક હાર ચડાવેલો ફોટૉ ધૂપ સળગાવીને મૂકી દેવાનો..રૂમ નાનો હોય તો ઘરની નીચે પાર્કિંગમાં એ વિધી પતાવાતી. પણ થોડા સોફિસ્ટીકેટેડ લોકો એમ પાર્કિંગમાં કે ઘરમાં સાંકડ –મોંકડ બેસવા કરતાં જો પોસાતું હોય તો એક સરસ મજાનો હોલ ભાડે રાખી દે છે. તમારે ફક્ત મૃતકનો ફોટો આપી દેવાનો..બાકીનું બધું જ અરેંજમેંટ એ લોકો કરી આપે.

અમારે એવા એક સોફિસ્ટીકેટેડ સંબંધીના બેસણામાં જવાનું થયું. જતાવેંત જ પીંનડ્રોપ સાઈલન્સ જોઇને દિલખુશ થઈ ગયું. સરસ મજાની ધોળીદૂધ જેવી ચાદરો – તકિયા અને છેવાડે નીચે ના બેસી શકનારાઓ માટે ખુરશીઓની સગવડથી સજ્જ હોલ, સ્ટેજની નીચે એક તિપોઈ પર તાજા ગુલાબનો હાર ચડાવેલ સ્વર્ગસ્થનો ફોટો અને આગળ બે મોટી જાડી ધૂપસળીની વલયાકારે ફરતી-ફરતી હવામાં ઉંચે જઈને વિલીન થઈ જતી ધૂમ્રસેર, સ્ટેજ પરથી ‘હે રામ – હે રામ’ અને થોડા ભક્તિભર્યા ભજનો હળવા સ્વરે રેલાઈને આખા હોલનું વાતાવરણ ભકતિમય, શાંત બનાવવામાં બહુ મોટો ફાળો આપી રહેલા. સોફિસ્ટીકેટેડ હોલ અને સોફિસ્ટીકેટેડ લોકો..ચૂપચાપ બારણામાંથી પ્રવેશે, ફોટાને પ્રણામ કરી – મનોમન એમના આત્માની શાંતિ માટે પોતપોતાના ગજા,સમજ અને આવડત પ્રમાણે પ્રાર્થના કરે..( ગજા પ્રમાણે કહેવા પાછ્ળનું કારણ એટલું જ કે ઘણાંની પ્રાર્થના બે સેકંડ ચાલે તો ઘણાં આંખો બંધ કરીને સમાધિમાં ઉતરી ગયા હોય એમ 20-25 સેકંડ..તો ઘણા જોરજોરથી હોઠ ફફડાવે પણ હરામ બરાબર એક અક્ષર એમને પોતાને પણ ખબર હોય કે શું બોલી ગયા..એટલે આ તો જેવી જેની શક્તિ – ભક્તિ)..હા, તો આટલી વિધી પતે પછી સંબંધીની જોડે બેસીને થોડું સોફિસ્ટીકેટેડલી રડીને ચૂપચાપ એક બાજુ બેસી જવાનું. કોઇ જ આડી –અવળી વાતો –ચીતો ના થઈ શકે.

‘પેલાનો કુર્તો કેટલો સરસ અને પેલીની ચિકનની સાડી કે ડ્રેસ કેટલો ધોળોધફ્ફ…પેલાની રડવાની –શોક પ્રદર્શિત કરવાની તાકાત તો ગજબની..અવાજ જબ્બર નીકળ્યો પણ આંસુ હરામ બરાબર.. પેલા બેન તો જબરાં..એક સેકંડમાં તો એમને રડવું આવી ગયું..અને ધોધ તોડીને આંસુડા નીકળી પડ્યાં..ફલાણાએ તો આખી જીંદગી એમને ગાળો આપી અને આજે એનું સોગિયું મોઢું જોઇને કોઇને લાગે કે આ એ જ માણસ છે…વાહ રે દુનિયા…અજબ તારા ખેલ…! ‘ જેવા ઓબઝર્વેશનો- પંચાતોને ભોળા શંભુની જેમ હળાહળ પચાવીને  ચૂપચાપ – શાંતિથી બેસીને શોક પ્રગટ કરી શકવાની જેવી જેની તાકાત એટલો સમય બધા બેસે અને પછી પોતપોતાના રસ્તે.

હવે લોકોની વાત છોડીને હું મારી આપવીતી પર આવું તો મને જાહેરમાં  જલ્દી રડવું ના આવે..મારા લગ્ન વખતે પણ વિદાઈ વેળાએ મારી આજુ – બાજુના લોકોને રડતા જોઇને મને દુ:ખ –વેદના બહુ થાય, પણ બધું ગળાથી આગળ જલ્દી ના આવે…જોરજોરથી ધક્કા મારીને આંસુને ધકેલી –ધકેલીને એ વખતે બે-ચાર ટીપાં આંસુથી આંખો ભીની કરીને ચલાવી લીધેલું. પાછળથી લગ્નનું આલ્બમ જોતી વેળાએ આ બાબતે મારી ખાસી એવી નિર્દોષ હાંસી ઉડાવવામાં આવેલી જેની હજુ આજે પણ મને શરમ આવે છે. હવે આમ કોઇ દૂરના વયોવૃધ્ધ સંબંધીના  બેસણામાં રડવાનું એટલે મારા માટે મહા-અભિયાન. એનો મતલબ એવો નહી કે મને દુ:ખ નહોતું..પણ બસ…આંસુ આંખનો સાથ છોડવા માટે જલ્દી રાજી ના થાય એવા પાક્કા બહેનપણાં. માંડમાંડ થોડા આંસુડાં અને શોકમગ્ન ચહેરાના કોમ્બીનેશનથી એ મહાઅભિયાનની 10-15 મિનીટ પતાવી અને હોલની બહાર નીકળીને સૌથી પહેલું કામ ત્યાં ટેબલ પર મૂકાયેલ જગમાંથી ઠંડુ પાણી પીવાનું કર્યું…ત્યાં મારો ભાણિયો એની અતિતેજસ્વી નજરોથી મારી સામે જોઇને શેતાની હાસ્ય રેલાવતો બોલ્યો,

‘માસી, શું ખાલી ખાલી નાટકો કરો છો?’

અને મને ઝાટકો લાગ્યો. અલ્યા ભલા માણસ મને સાચે એ વડીલ સંબંધીના અવસાનનું દુ:ખ હતું અને જેટલો પણ સમય મેં એમના બેસણામાં વીતાવ્યો એમાં એક પણ મીનીટ મેં કોઇ જ નાટક નહોતું કર્યું., સાચા મનથી, ચૂપચાપ એમના આત્માની શાંતિની પ્રાર્થના જ કરેલી..અને આ જો મારો ટપુડીઓ..

મારા ચહેરાના ક્વેશનમાર્કસ જોઇને ભાણાભાઈને ઓર મજા આવી.ધીરેથી ત્યાંથી બહાર નીકળતા નીકળતા મારા કાનમાં એક વાક્ય  રેડયું, ‘માસી,તમે રડતાં તો હતાં..પણ તમારું નાક લાલ કેમ નહોતું થતું..?’

આ વળી કેવો સવાલ..?  પણ ભાણાભાઈનું માર્કિંગ સોલીડ હોય એનો મને વિશ્વાસ. એટલે મેં આજુ બાજુ નજર દોડાવી તો જેટલા પણ ‘નાજુક નાક’  હતા એના  ટેરવાં આસ્ચ્ર્યજનક રીતે લાલ હતાં. તો મારું અતિનાજુક નાક લાલ કેમ ના થયું? રડી તો હું પણ હતી…ઉલ્ટાનું આ બધાય નાજુક નાકોને જેટલી તકલીફ ડોલભરીને આંસુડા ઠાલવવામાં નહી પડી હોય એનાથી કેટલીયે વધારે તકલીફ મને ચમચીભરીને આંસુડા વહાવવામાં નડેલી. હાય હાય…તો ત્યાં હાજર રહેલા લોકોએ મારા આંસુને સાવ ‘મગરના આંસુડાં’ જ માની લીધા હશે ને ? આના કરતાં તો મેં રડવાનો ભગીરથ પ્રયત્ન જ ના કર્યો હોત તો વધુ સારુ રહેત.. મારા લગ્નની જેમ આજે પણ કદાચ મારી મજાક ઉડાવવાનો આ મોકો મારી ટોળકી નહી જ છોડે એવા ભયે મારા દિલોદિમાગ પર ભરડો લેવા માંડ્યો અને બન્યું પણ એવું જ..મારી ટોળકીમાં દરેક વાત હવે , ‘ પણ માસી….તમારું નાક લાલ કેમ નહોતું થયું’ પર જ અટકવા માંડી..હેરાન –હેરાન થઈ ગઈ…ગુગલમાં સર્ફીંગ કરી કરીને નાક પર કેટકેટલું વાંચી કાઢ્યું..એકાંતમાં.અરીસાની સામે ઉભા રહીને નાક્ને ઉપર-નીચે-આગે-પીછેની કસરતો કરાવી કરાવીને લાલ કરવાના પ્રયત્નો કર્યા…પણ બધું ય ઘડી – બે ઘડી. વળી એ પાછું જૈસે થે ના પોતાના ઓરીજીનલ ઘઊંવર્ણા ક્લરમાં આવી જતું. મારી રાતોની ઉંઘ ઉડવા લાગી..સવાલ નાકનો હતો…શું કરવું હવે?

બહુ વિચારીને એક દિવસ ડોકટર પાસે ગઈ અને આ નાકની રામાયણ કહી. ડોકટર પણ મારી અજીબોગરીબ દાસ્તાન સાંભળીને બે ઘડી ચક્કર ખાઈ ગયો..પણ કોઇ દર્દી બનીને આવે તો એને ઉપાયરુપે કંઈક તો કહેવું પડે ને..એમણે મારી આંખ-જીભ ચેક કર્યા…અને પછી મને મારો ‘હીમોગ્લોબીન’નો રીપોર્ટ કઢાવીને આવવાનું કહ્યું.તરત મેં ત્યાંથી પેથોલોજીની વાટ પકડી અને લોહી ટેસ્ટ કરાવવા આપી દીધું. સાંજના6વાગ્યે રીપોર્ટ આવવાનો હતો ત્યાં સુધીનો સમય માંડ માંડકાઢ્યો…છ વાગ્યે રીપોર્ટ લેવાગઈ તો પેથોલોજીવાળો બીજા ગ્રહની પ્રાણી હોવું એમ મને જોઇ રહેલો..થોડી ગભરામણ વધી ગઈ…રીપોર્ટ જોયા વગર જ સીધી ડોકટર પાસે ગઈ…રીપોર્ટ જોઇને ડોકટરના મોઢા પર ‘ઇડરીઓ ગઢ જીત્યાં’ જેવું ભેદી હાસ્ય છવાઈ ગયું.

’બેન,તમારું ‘એચબી’ સાવ 8.5 % છે. હવે બોલો…આટલા ઓછા લોહીમાં નાક લાલ ક્યાંથી થાય…ચાલો..ફોલિક એસીડની દવાનો કોર્સ ચાલુ કરી દો આજથી અને ખાવાપીવાનું થોડું ધ્યાન રાખો.’

ઓહોહો…તો આ હતું મારા નાકનું રહસ્ય…! હવે એમાં કેટલા ટકા સચ્ચાઈ એ તો દવાનો કોર્સ પૂર્ણ કર્યા પછી ફરી એક વાર રડવાનું મહાન કાર્ય કરવું પડે ..ત્યારે ચકાસાય…બાકી ત્યાં સુધી તો ઓમ નમ: સિવાય !

-સ્નેહા પટેલ.

લાગણી એક રંગ અનેક !

ફીલિંગ્સ મેગેઝીનના 2012ના દિવાળી અંકમાં  ‘માનવી અને એમના પેટ્સપ્રેમ’ પર  સ્પેશિયલ લેખ,.. 

મિત્રતા  માનવીના ’સામાજીકપ્રાણી’ હોવાનું એક પ્રમાણપત્ર છે. એમાંય લાગણીશીલ માનવીઓ ક્યારેય એક્લા નથી રહી શકતાં. એ હંમેશા પોતાની આજુબાજુ  મનગમતા માણસોનું –દોસ્તોનું ટોળુ પસંદ કરે છે. એ પોતાના લાગણીના અસબાબ દ્વારા’અત્ર- તત્ર – સર્વત્ર ‘ મિત્રો બનાવતો જ ફરે છે. પોતાની નિ:સ્વાર્થ લાગણીનો ધોધ વહાવ્યાં જ કરે છે. ગણત્રીના વાદળોથી ઘેરાયેલ વાતાવરણ એમને જરા પણ માફક નથી આવતાં. જ્યારે સંબંધોમાં વિશ્વાસઘાતના ‘જોર કા ધક્કા’ આવે ત્યારે એમની શાન ઠેકાણે આવે છે. ઘણા માનવી એ પછી બદલાઇ જાય છે. કોઇ પણ સંબંધમાં ઊંડા ઉતરતા પહેલાં લાખ વાર વિચારે છે અને બહુ જ સાચવીને સંબંધોનો વિકાસ કરે છે. જ્યારે ઘણા માનવીઓ લાખ ઇચ્છવા છ્તાં પોતાનો સ્વભાવ બદલી નથી શકતા અને વારંવાર સંબંધોમાં ઠેબા ખાધે જ રાખે છે.અમુક માણસો ફક્ત બુધ્ધિથી વિચારીને જીવવાનું વરદાન લઈને જ જન્મ્યાં હોય છે. એમના માટે પોતાની મહામૂલી લાગણીનો ખજાનો ખુલ્લો મૂકવો સરળ નથી હોતો. પણ પાલતૂ પ્રાણીઓ સાથે દોસ્તી બાંધવામાં ‘દિલ- દિમાગ’ બેય પક્ષના લોકો મેદાન મારી જાય છે.

પોતાના કહેવાથી ઉઠે, પોતાના કહેવાથી બેસે, પોતે બોલ ફેંકે અને પાળતૂ પ્રાણી એ પોતાના મોઢામાં ઝીલી લે…માનવીના છૂપા મનમાં કદાચ એક ગુલામ – નોકરની જરુરિયાત સતત રહેતી હોવી જોઇએ.  જેના કારણે માનવીમાં આ પ્રાણીઓ પર પ્રેમ ઢોળવાનો –એમને પાળવાનો શોખ ઉતપન્ન થયો હોવો જોઇએ.તમારું મન ઉદાસ હોય ત્યારે તમે એને શીખવ્યા મુજબ વર્તન કરી કરીને તમારું મનોરંજન કરે…વળી એ અબોલ પ્રાણી..તમારા વર્તનથી એ ગુસ્સે થાય તો પણ સામે કયાં બોલી શકવાનું. એને તો વર્તન જ એક આશરો…ખુશ થાય તો પણ વર્તનથી જતાવે અને ગુસ્સો પણ વર્તનથી.શબ્દો વગરનો  વર્તનનો સંબંધ મોટાભાગે સફળ જ જાય. શબ્દો બોલકા હોય છે જ્યારે વર્તન સાવ ચૂપચાપ.

માણસની માણસ સાથેની દોસ્તીના કિસ્સા તો આપણે બહુ જોયા- જાણ્યાં પણ આ પ્રાણીઓની અને માનવીની દોસ્તી પણ કંઈ કમ નથી હોતી.

કબૂતર-ખિસકોલી-કૂતરા-બિલાડા-ચકલી-પોપટ –હાથી-ઘોડા જેવા નામ તો બહુ કોમન છે પાળતૂ પ્રાણીઓના લિસ્ટમાં પણ ફોરેનમાં તો આવા ‘પેટ-પાલતૂ’ના લિસ્ટમાં અજગર, ડોલ્ફીન માછલી, ગરોળી, દેડકાં, મગર, ચિત્તા, લામા જેવા અજબ-ગજબ નામો પણ જોવા મળી શકે.

આ ધરા પર ઘણીવાર માણસ પોતાનું માણસપણું છોડીને જીવતો જોવા મળે છે, પણ ક્યાંય કોઇ પશુ કે પંખી પોતાના સ્વભાવ વિરુધ્ધ ગયા હોવાનું દેખાય છે? દરેક પ્રાણીનો એક ખાસ સ્વભાવ હોય છે અને એ હંમેશા એ મુજબ જ વર્તન કરતો જોવા મળે છે. એની નિર્દોષ, કુદરત સહજ રમત- વર્તણૂક માનવીને એ આજના કૃત્રિમતાના જંગલમાં થોડી ઘણી સાચી ખુશીની પળૉનો અહેસાસ કરાવી શકે છે. સાહજીકતા – કુદરતીપણું આમે ક્યાં સરળતાથી જોવા- માણવા મળે છે..!  જ્યારે માનવી એ નિર્દોષતામાં પણ પોતાની મેલી મંથરાવટીની ભેળસેળ કરતો જોવા મળે છે.

થોડા સમય પહેલાંજ સ્વીટત્ઝરલેન્ડના લીસ્ટલ શહેરમાં રહેતો એક વ્યક્તિ પોતાના પાળતૂ કૂતરાં સાથે સેક્સ માણતા પકડાયો. એણે સ્વીકાર્યુ કે તે પોતાના પાળતૂ કૂતરાં સાથે સાલ 2008 થી સેક્સ માણી રહ્યો છે.સેક્સ માણવા માટે કૂતરાંને ચોકલેટ અને કેન્ડલ લાઇટથી ફોસલાવતો હતો. ગયા વર્ષે થયેલા એક સર્વે પ્રમાણે સ્વીત્ઝરલેન્ડમાં આશરે 2 લાખ 75 હજાર લોકો પોતાના પાળતૂ જાનવર સાથે સેક્સ માણે છે. આવો જ એક બીજો ધ્રુણાસ્પદ કિસ્સો મુંબઈમાં પણ બની ગયો. મહારાષ્ટના બીડમાં સુદમ મુંડે નામના ડોકટરે ચાર કૂતરાઓ પાળેલાં. એ પોતાના ક્લીનીકમાં લાયસન્સ જપ્ત થઈ ગયું હોવા છ્તાં જાતિ પરીક્ષણ કરી અને ગર્ભપાત કરતો હતો અને એ ભ્રૂણ-હત્યાંની કોઇ સાક્ષી ના રહે એ માટે એ ભ્રૂણના શરીરને પોતાના કૂતરાઓના હવાલે કરીને પુરાવાઓનો નાશ કરતો હતો, જેમાં એની પત્ની પણ બરાબરની સાથીદાર હતી. પાળતૂ પ્રાણીઓના આવા હિનકારી ઉપયોગ.. !

જોકે પોતાના ‘પેટસપ્રેમ’ના કારણે પોતાના લગ્નજીવન હોડમાં મૂકી દેનારા પાગલપ્રેમીઓની પણ આ દુનિયામાં કમી નથી. યરૂશલેમના એક રહેવાસીએ ‘ધ ટાઇમ્સ ઑફ ઇઝરાયલ’ના રિપોર્ટ પ્રમાણે પાછલા સપ્તાહે બીરશેબાની એક અદાલતમાં તલાકની અરજી આપી હતી.
કોર્ટમાં છૂટાછેડાની અરજી દાખલ કરી. કારણ: એની પત્નીનો પોતાની 550 પાળતૂ બીલાડીઓ માટેનો અનહદ પ્રેમ. જેમાંથી એકને પણ એ ઘરની બહાર કાઢવા તૈયાર નહતી. ના તો એ રસોઇ કરી શકતો, ના બાથરુમ વાપરી શકતો કે ના તો પોતાના પલંગ પર સુખેથી આડો પડી શકતો..બધે બિલાડીઓ જ બિલાડીઓ. અદાલતે આ દંપત્તિને પરસ્પર આ સમસ્યાનો ઉકેલ લાવવાનો આદેશ આપ્યો ત્યારે આશ્રચ્ર્યજનક રીતે પત્નીએ બિલાડીઓની જગ્યાએ પતિથી જુદા થવાનો નિર્ણય કર્યો.
કેન્યાની 12 વર્ષની નિર્દોષ એલિઝાબેટા સામે 5 વર્ષનો જંગલી ગેંડો મેક્સ પણ અભિભૂત થઈને પોતાની રીતે વ્હાલ પ્રગટ કરે છે..જમીન પર ઉંધો થઈને આળૉટે છે.આશરે બે ટન વજન ધરાવતો પોતાના ગુસ્સા માટે બદનામ ગેંડો જો ભૂલથી પણ કોઇની ઉપર પગ મૂકી દે તેના હાડકાંના ચૂરેચૂરા થઈ જાય. તેમ છતાં એલિઝાબેટા મેક્સ સાથે ખુલ્લા મેદાનોમાં ફરે છે, તેની પીઠ પર પ્રેમથી હાથ ફેરવે છે અને ક્યારેક ક્યારેક તેમની પીઠ પર સવાર પણ થઈ જાય છે.

પોતાની પ્યારી બિલાડી પ્રત્યેનો પોતાનો અહોભાવ કરવાનો આવો કિસ્સો કદાચ તમે પહેલાંક્યાંય સાંભળ્યો નહી હોય કે સાંભળશો પણ નહી એ વાત પર શરત લગાવવાનું મન થાય છે.

બાર્ટ જૈનસેન નામના એક અદભુત કલાકારને પોતાની પાળતૂ બિલાડી ઓરવિલના મૃત્યુથી ભારે આઘાત લાગ્યો હતો. આ દુખમાંથી બહાર આવવા અને પોતાની પ્રિય બિલાડીને હંમેશા પોતાના પાસે રાખવા માટે એણે ‘ઓરવિલ’ની ડેડ બૉડીને એક હેલિકૉપ્ટરમાં ફેરવી દીધી..! પોતાની આ કલાનું પ્રદર્શન એમ્સટર્ડમના સેંટ આર્ટ ગેલેરીમાં યોજાનારા કંસ્ટરાય આર્ટફેરમાં  ‘ઓરવિલકૉપ્ટર’નું લાઇવ પ્રદર્શન કર્યું જેને યૂટ્યૂબ ઉપર  અપલોડ કરવામાં આવ્યું. અત્યાર સુધીમાં 17 લાખથી વધારે લોકો એ વીડીઓ જોઈ ચુક્યા છે. તેમાં દિવસે-દિવસે વૃદ્ધિ થતી રહે છે. ટેકનોલોજી – પશુપ્રેમ અને કલાનો અદભુત ત્રિવેણી સંગમ .

ન્યુ મેક્સિકોમાં થોમસ ટોલબર્ટે પોતાના કૂતરાંના નામનું રજિસ્ટ્રેશન કાર્ડ મેળવ્યું છે. ‘કેઓબી ડોટકોમે’ જણાવ્યા અનુસાર થોમસ ટોલબર્ટે પોતાના પાળતૂ કૂતરાં બડ્ડીના નામથી‘ન્યુ મેક્સિકો યુનિવર્સિટી’ ખાતેના વોટર રજિસ્ટ્રેશન બૂથ પર રજિસ્ટ્રેશનકાર્ડ બનાવડાવી લીધું. એ પછી થોમસે એ જોવાનો નિર્ણય કર્યો કે ત્યાં પોતાના પાળતૂકૂતરાંને વોટ આપવા માટે રજિસ્ટર્ડ કરાવવા કેટલા સરળ છે. જોકે કાઉન્ટીશેરિફના પ્રવક્તાએ જણાવ્યા પ્રમાણે આ મામલાની તપાસ ચાલુ છે.

પાળતૂ જાનવરો માટે દુબઈમાં ખાસ એક સેવન સ્ટાર હોટલ ખૂલી છે. આ હોટલ ખાસ્સી સફળ સાબિત થઈ છે અને પાછલી સીઝનમાં આખો સમય ફૂલ રહી હતી. આ હોટલ આયરલેન્ડમાં રહેતી આઇડિન ઓ’મારાની છે. તે 2004માં દુબઈ આવી હતી. આ પહેલા તેણે હોટલમાં નોકરી કરી હતી. આ દરમિયાન તેણે જોયું કે જાહેર સ્થળોએ પાળતૂ જાનવરોને લઈ જવાની મંજૂરી નથી હોતી. આ જોઇને તેના મગજમાં આ હોટલનો વિચાર આવ્યો હતો. અહીંયા ડોગ માટેના 70 અને કેટ માટેના 40 રૂમ છે. તેમના માટે અહીંયા સ્પેશિયલ મ્યુઝિક પણ હોય છે. અહીંના રૂમમાં એસી અને પ્લાઝ્મા ટીવી જેવી સગવડો પણ ઉપલબ્ધ હોય છે. એટલું જ નહીં અહીંયા એક સ્વીમિંગ પુલ પણ બનાવવામાં આવેલો છે. અહીંયા હોટલમાં 30 ડોલરથી 68 ડોલર એક રાતના ભાડાવાળા રૂમ પણ બનાવવામાં આવ્યા છે. લાવારીસ ફિલ્મનું અમિતાભ બચ્ચન અને ઝીનત અમાનનું ગીત યાદ આવી ગયું જેમાં ઝીનત એના હાથમાં એક નાનું પોમેરીયન લઈને ફરતી દેખાતી હતી. ’પાસ પૈસે હૈ તો હે યે દુનિયા હસીન’ જેનો માલિક કરોડપતિ એવા પેટસની તો નીકલ પડી !

બેંગલોર શહેરમાં પાળતૂ પ્રાણીઓની સંખ્યાએટલી હદ સુધી વધી રહી છે કે હવે સરકાર ત્યાં સંતતિનિયમનની જેમ પેટસ બાબતે  ‘એક પરિવાર, એક પાળતૂ’નો કાયદો લાવવાનું વિચારી રહી છે…!!

આ બધી તો ચિત્ર વિચિત્ર વાતો થઈ. પણ દુનિયાની ઘણી બધી સેલિબ્રીટી પોતાની પાસે કમ સે કમ એક પેટ તો હોવું જ જોઇએનો આગ્રહ રાખે છે..એક સ્ટેટસ સિમ્બોલ..!

મનિષા લાંબા નામની જાણીતી અભિનેત્રીને પોતાનો નવરાશની પળોનો પોતાના પાળતૂ કૂતરા સાથે વીતાવવાનું બેહદ પસંદ છે.

માઈક ટાઇસન – વિશ્વવિખ્યાત બોકસરના નામથી તો કોણ અજાણ હોય ?એમણે પેટસ તરીકે બે સફેદ બંગાળી વાઘણ પાળેલી. એકનું નામ ‘સ્ટોર્મ’અને બીજીનું નામ ‘કેન્યા’હતું. જેમની પાછ્ળ એ દર મહિને લગભગ 400 ડોલરનો ખર્ચો કરતો હતો. આખરે જ્યારે એ ખર્ચો ઉઠાવવામાં નિષ્ફળ જતાં ત્યાંની સરકારે ટાયસનનું વાઘણને પાળવાનું લાયસન્સ પાછું ખેંચી લીધુ અને એ બેય વાઘણને ’કોલોરાડો સેંચુરી’માં મોકલી દીધી.

વિખ્યાત પોપસિંગર માઈકલ જેક્શને એક ‘ચ્યુઈંગમ’ નામનું ચિંપાંઝી પાળેલું, જોકે ચ્યુઈંગમને માઈકલ જેકસન સહેજ પણ પસંદ નહતો એવું જાણવા મળેલું. એ અપેક્ષાને અવગણીને પણ માઈકલ જેકશને પોતાના જીવન દરમ્યાન જ એવી વ્યવસ્થા કરેલી કે   ચ્યુઈંગમ ‘એંસ્ટર ઓફ ગ્રેટ એપ્સ’ નામના અભયારણ્યમાં એશો આરામથી રહી શકે..આમ માઈકલ જેકશને પોતાની ‘દોસ્તી’ પૂરી જવાબદારીથી અને પ્રેમથી નિભાવેલી. ‘ફોર્બ્સ’નામના અતિવિખ્યાત મેગેઝીનના કવરપેજ પર બે વાર ચમકી ચૂકેલી દુનિયાની 50 પાવરફુલ સ્ત્રીઓમાંની એક એવી માર્થા સ્ટીવર્ટ પોતાની સાત હિમાલિયન બિલાડીઓ આગળ બેહદ નાજુક છે. જ્યારે ચાર્લીસ એંજલ નામની મૂવીમાં કામ કરી ચૂકેલ ‘મીન્કા કેલી’ અભિનેત્રી પોતાના ‘કોકાપૂ’નામના ડોગી પાછ્ળ પાગલ પાગલ છે. ન્યૂયોર્કના પ્રેસીડન્ટ રહી ચૂકેલ બીલ ક્લીંટન પણ પોતાના પાળતૂ કૂતરા અને બિલાડીના પ્રેમ માટે જાણીતા હતા.

લાગણી એક રંગ અનેક !

-સ્નેહા પટેલ.

પ્રસિધ્ધિ

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 7-11-2012નો લેખ.

 

કશેક શેષ સફરમાં બધાંનો ખપ પડશે
અરણ્ય, પંથ કે ઠોકર કશું નકામું નથી
– રઈશ મનીઆર

ગૌતમ એક નિર્ભય અને આખાબોલો પત્રકાર હતો. એની કલમમાં હંમેશા શાહીના બદલે કાયમ અગ્નિ ભરેલો હોય એમ એના શબ્દો સળગતા જ નીકળે. આ કારણોથી એનો વાંચક-ચાહક વર્ગની સંખ્યામાં કાયમ જુવાનીયાઓ વધારે રહેતા. એના એક એક શબ્દોને જન્મઘુટ્ટીની જેમ પી જવા,પચાવી જવા તત્પર રહેતા. જે વિચારતો એ જ પ્રામાણિકપણે શબ્દોમાં વહાવી દેતો આ પત્રકાર પોતાના સ્ફોટક લખાણ દ્વારા સતત પોતાની જાતને જુવાન અનુભવ કરતો.સતત એ કોલેજીઅનોના ટોળાઓમાં જ ઉઠતો બેસતો દેખાતો. ધીમે ધીમે ઘડપણ તરફ પ્રયાણ કરી રહેલ અવસ્થાને એ યુવાનીમાં કરાતી ભૂલો,નાદાનીયત કરી કરીને સતત જુવાનીના અમી સીંચવાના  ફીફાં ખાંડતો દેખાતો. પોતાના પ્રિય લેખકને પણ પોતાના જેવી ભૂલોમાં ડૂબેલો રહેતો જોઇને જુવાનીયાઓની હિંમત ધીમે ધીમે ખૂલવા લાગેલી. એ લેખક કરી શકે તો આપણે પણ કરી જ શકીએ. આ લેવલની બુધ્ધિ-પ્રતિભા ધરાવતો લેખક ખોટો તો ના જ હોય ને…! ‘જોઇતુ હોય ને ઢાળ મળી ગયા’ જેવા એના લેખોથી પ્રેરાઈને જુવાનીયાઓ ધીરેધીર સ્વતંત્રતાના નામે સ્વછંદતાની કેડી પર ડગ માંડવા લાગેલા.

‘ફેનકોલોની’નો વધતો જતો આંકડો એ ગૌતમનો નશો બનતો જતો હતો.એને ટકાવી રાખવા માટે એ પોતાની ધારદાર કલમ, તીવ્ર બુધ્ધિ અને બેજોડ જ્ઞાનનો પૂરેપૂરો ઉપયોગ કરી કરીને  સડેલા સમાજના નીતિનિયમોને ફગાવી દેવા જોઇએ, સારું સંતોષજનક પાત્ર ના મળે ત્યાં સુધી ગર્લફ્રેંડસ બદલ્યા કરવી, લીવ- ઇન – રીલેશનશીપ્સ તો આધુનિક જમાનાને ભગવાનનું વરદાન છે એને અપનાવવામાં કંઇ ખોટુ નથી. જૂની માનસિકતાઓ એ બદલાવી જ જોઇએ જેવા તેજાબી લખાણો દ્વારા એણે પોતાની બધી કળા ફક્ત સ્ત્રી – પુરુષ – સેક્સ  ધીરેધીરે એનું લખાણ એના વિચારો એના વર્તનમાં ઘૂસવા માંડયા..એ પણ ભૂલો કરવા લાગ્યોએનુંઘડપણ એનો કાન મચડીને એ તરફ ધ્યાનદોરતું તો બે ઘડી એ સમસમી જતો…જાહેરમાં પોતેઆવી આવી ભૂલો કરી બેસે છે એમ સ્વીકારી પણ લેતો અને ગિલ્ટની ભાવનાથી મુકત થઈ જતો. એ બરાબર સમજી રહેલોકે પોતે શું કરી રહ્યો છે. પોતાની આવડત, ભગવાને આપેલી બેનમૂન કળાથી નવી પેઢીને ગેરમાર્ગે દોરી રહ્યો હતો પણ હવે એને પોતાને ઉનમુક્ત –ઉરછૃખંલ વિચાર-વર્તનની ટેવ પડવા લાગેલી. ભારતમાં રહીને એને ફોરેનીયું કલ્ચર સતત આકર્ષતું રહેતું. જીંદગીતોએક જ છે …તળીયા સુધી જીવી – માણી લેવી જોઇએ. એમાંને એમાંવળી પાછી કોઇ ભૂલો કરતો…પાછું જાહેરમાં સ્વીકારીને પોતાની જાતને પ્રામાણિક અને બહાદુર સાબિત કરી દેતો….જે કંઇ કરું છું એ ડંકેની ચોટ પર કરનારો બાંકો શૂરવીર છું…છિપકલી નહી કે કોઇના બાપથી ડરીને જીવું કે કોઇના કોઇ પણ ઉલટા સૂલટા પ્રશ્નોના ઉત્તરો આપતો ફરું.એ એકલો જ ખોટા રસ્તા પર પ્રયાણ કરતો હોય તો કોઇ વાંધો નહતો..તકલીફ તો એની પાછ્ળ આંખ-કાન-મગજ બંધ કરીને ક્ષણિક આવેશમાં બે પળના સુખ માટે ફાંફા મારતી સેંકડો યુવાની ગુમરાહ થતી જતી હતી એની હતી.

કોઇ પણ ભૂલનો પ્રામાણિકતાથી સ્વીકાર કરી લેવાથી તમને ફરીથી એની એ જ ભૂલ કરવાનો પરવાનો નથી મળી જતો. વળી પોતાની સર્જનાત્મકતાનો આવો દૂરઉપયોગ કરીને લાખો કરોડો પોતાને બેહદ પ્રેમ કરતા લોકોના ભવિષ્ય જોડે પણ એ રમત રહી રહ્યો હતો. આવી વાસ્તવિકતા એને કોણ સમજાવે? જે બદલાવા તૈયાર હોય, સમજવા તૈયાર હોય ભૂલોનો સ્વીકાર કરવાની સાથે એ ભૂલ છે તો બીજી વાર નહી થાય એવી માનસિકતા સાથે કટિબધ્ધ થાય તો એનો કોઇ સમજુ, નજીકનો હિતેરછ્ક કાને બે શબ્દો પણ નાંખે. પણ આ તો પ્રસિધ્ધિની ટોચ પર બેઠેલા મહારાજ..! તળેટીમાંથી ગમે એટલા બરાડા પાડો પાછા જ આવે.

‘સમયની લપડાક’ વગર આનો કોઇ રસ્તો નહતો.

અનબીટેબલ : પ્રસિધ્ધિ ના પચે તો ઝેર સમાન હોય છે.

-સ્નેહા પટેલ.

વારાફરતી વારો આવે નાના-મોટા સહુનો :

http://www.gujaratguardian.in/E-Paper/11-04-2012Suppliment/index.html

 

gujarat guardian paper > ટેક ઈટ ઈઝી કોલમ – લેખ નંબર- નંબર-15

અમારા એક સંબંધી નામે રાજુભાઈ. આમ જુઓ તો એ મસ્તમજાના માણસ. આખો દિવસ બડ બડ બડ..કોઇ પણ ઘટના હોય કે નવી વાત તરત એમના જાદુઈ પીટારામાંથી ‘કોમેન્ટ’ નામનો જાદુઈ- ‘ઇન્ટેલીજન્ટ જીન’ નીકળ્યો જ સમજો ને !  સાચું કહું તો ટાઈમપાસ માટે ઘણીવાર મને મજા આવે પણ ઘણી વાર એ કોમેંટ્સની પાછ્ળનો એમનો સાચો ઇરાદો જોઇને ગુસ્સો પણ આવે. મજાકની એક હદ હોય અને એ દરેક માણસે સમજવી જ જોઇએ એવું હું બહુ જ સ્ટ્રીક્ટલી માનું છું.

તમારું હાસ્ય ક્યારેય કોઇનું દિલ દુ:ખાવાની સાથે ભેળસેળ થયું તો એવા સો ટચના સોના જેવા શબ્દો પણ મારે મન તો કથીર બરાબર જ.

સુખ – દુખ વહેંચી શકો તો જ મતલબના હોય એટલે આ તો જસ્ટ મેં પણ મારા અંતરમનની વાત આપ સૌ વિદ્વાન મિત્રો જોડે વહેંચી લીધી.

ચાલો,આપણે પાછા રાજુભાઈ તરફ વળીએ.

રાજુભાઈ એક ભયંકર માનસિક બિમારીના ભોગ હતાં. ભગવાન જાણે કેવા સ્થળ અને સંજોગો હેઠળ એમના મગજમાં એવું ભૂત ભરાઈ ગયેલું કે એક એમને છોડીને આખી દુનિયાના લોકોનું ડ્રાઇવિંગ ખરાબ અને ‘ઇનપરફેક્ટ’ જ છે. પ્રાથમિક લેવલ સમાન એમણે જ્યારે સાયક્લ ચલાવવાની ચાલુ કરેલી ત્યારે એ થોડા હવામાં જ ઉડતા હતાં. પોતાની માલિકીના પહેલાં વાહનની મજા જ અલગ હોય.એ લાગણી નાનપ –મોટાઈ જેવા માણસસહજ અવગુણોથી કાયમ ખાસ્સી દૂર જ હોય. આપણા રાજુભાઈ જે  એ વખતે ‘રાજીયો’ હતાં. નવી નવી કુસ્તી શીખીને આવેલા મલ્લની જેમ એ સાયકલ પર પણ દંડ – બેઠ્ક્વેડા કરતાં. ઘણીવાર   ધીમા-ધીમા પેંડલે ધીમી સીટીઓ મારતા દેવાનંદ સ્ટાઈલમાં સાયકલ ચલાવતા તો ઘણીવાર કઈ માતા માથે સવાર થઈ જાય રામ જાણે…સાયકલ પર વિચિત્ર રીતે અડધા ઉભા થઈને સાયકલ ચલાવવા લાગતા. સાયકલ જમણી બાજુ રાખીને શરીર આખું ડાબી બાજુ ઝૂલતા મિનારાની જેમ ઝૂલતું હોય…શરીર ડાબી બાજુ હોય ત્યારે સાયકલ જમણી બાજુરાખીને બેલેંસ રાખતા..મોઢા પર કોઇ ખૂંખાર યોધ્ધા જેવા જ ચિહ્નો દેખાય. આગળવાળાને ચપટી વગાડતાં’કને પાછળ પાડી દેવાનો બેનમૂન જુસ્સો.  પોતાની ‘હીરો’બ્રાંડની સાયકલ ચલાવતા એ પોતાને જ હીરો સમજી બેઠેલા. આખરે એક વાર રોંગ સાઈડ પર ચાલતા આ ‘ઝૂલતા મિનારા’ ને ટક્કકર મારીને એક સ્કુટરવાળાએ આખ્ખો જ ચત્તોપાટ પાડી દીધો.

બસ..ત્યારથી એ રાજીયાના મનમાં સ્કુટરવાળાઓ પ્રત્યે એક વિચિત્ર અણગમો, ગુસ્સો પેદા થઈ ગયેલો. દરેકે દરેક સ્કુટરચાલક એનો દુશ્મન. જેટલા સ્કુટરવાળા આવે એ બધા ઉપર એક કોમેંટ હોય..હોય ને અચૂક હોય જ. થોડા વર્ષો મમ્મી-પપ્પાનું સતત માથું ખાવાની  સ્ટ્રગલ કરીને એમણે પોતાનું સ્કુટર લીધું ત્યારે આ  ગુસ્સો થોડો શાંત થયો રાજીયા નામના ફુગ્ગામાં થોડી મોટાઈપણાની હવા ભરાઈ.

પોતે સાયકલ ચલાવતા જે સહન કરેલું એ બધાનો બદલો એ હવે રસ્તાના દરેક સાયકલ ચાલકને જાણીજોઇને ખૂણામાં દબાવીને..હેરાન કરી કરીને વસૂલ કરવા લાગ્યો.  કોઇ સાયકલવાળો એનાથી સ્માર્ટ નીકળે ને એને ગાંઠે નહી એટલે આ ભાઈ બરાબરના ફુંગરાય. આ નાના વાહનોવાળા ચલાવતા જ નથી આવડતુંને..રસ્તાની કોઇ પણ સાઈડથી ગમે ત્યારે બિલાડીના ટોપની જેમ ફૂટી નીકળે છે..બહુ સાચવવું પડે ભાઈ આમનાથી તો..પોતે તો મરે ને આપણને પણ મારતા જાય પછી તો…સા….થી ચાલુ થઈને આ ગાળોનો રાગ છેલ્લે ‘પ’ પર પણ ના અટકે. આ ફુંગરાયેલા રાજુભાઈ એકવાર આમને આમ જ ગુસ્સામાં સામેથી આવતી એક ગાડીની જોડે અથડાઈ ગયા..કારણ..તો કંઈ જ નહીં. રાજુભાઈને જમણી બાજુ વળવાનું હતું ને એમણે ભૂલથી ડાબી બાજુની  સાઈડલાઈટ ચાલુ કરી દીધી, જેની સામેથી આવતા ગાડીવાળાએ સાડાબારી ના રાખી..અને ધડામ… સ્કુટરવાળા ફુગ્ગાની હવા એક્દમ જ ફુસ્સ…!

‘આ મોટા વાહનોવાળા તો રસ્તો જાણે એમના બાપનો હોય એવું જ સમજે છે’ જેવી નફરતની લાગણી એમના દિલના એક ખૂણે બીજ બનીને રોપાઈ ગઈ…ધીમે ધીમે એનો છોડ બનતો ગયો..મજબૂત બનતો ગયો. આખરે એક દિવસે રાજુભાઈ પોતાની કમાણીમાંથી એક નાની ગાડી ખરીદીને જ જ્પ્યા…છોડ પર વર્ષો પછી સંતોષના ફૂલ ખીલ્યાં.

જોકે એ ફૂલ બારમાસી નહતા. હાઈ-વે પર ગાડી ચલાવતા મોટી મોટી – પાવરસ્ટીઅરીંગ વાળી, લેટેસ્ટ ટેકનોલોજીવાળી ગાડીઓ જ્યારે રાજુભાઈની નાનકડી નાજુક ગાડીને બાજુમાં દબાવીને સ્ટ..ટ..ટાક દઈને આગળ વધી જતી ત્યારે આ ફૂલોને  હારની વેદનાથી કાળઝાળ ગરમી લાગી જતી અને સૂકાઈને ખરી ગયા. ગયા.કોઇ જ જાતની લાગણી હવે એમને ખુશી નહોતી આપી શકતી…’જબ દિલ હી તૂટ ગયા..અબ જી કે ક્યા કરેંગે’નો આલાપ આલાપ્યા કરતાં. રસ્તે આવતા- જતા દરેક જગ્યાએ પાર્ક કરાયેલ મોટ્ટીમોટ્ટી ગાડીઓ ઉપર હસરતભરેલ નજર નાંખીને હળ્વેથી એના પર હાથ  ફેરવી લેતાં. અંદરથી ગાળોનો એક તીવ્ર ઉછાળો આવતો…થોડી મોઢામાંથી ઢોળાઈ – રેલાઈ જતી પરંતુ રાજુભાઈનો પ્રામાણિક માંહ્યલો અંદરો અંદર મોટી ગાડીના ભરપૂર પ્રેમમાં પડી ગયેલાનું સ્વીકારતો..પ્રેમ ધીમેધીમે પાગલપણામાં ફેરવાતો ગયો. એક્વાર આ જ પાગલપણામાં પોતાની બધી બચતનો કચ્ચરઘાણ વાળી દીધો..થોડા રુપિયા મિત્રો જોડેથી ઉછીના-વ્યાજે લીધા અને આખરે એમણે એક લાલચટટ્ક મોટ..ટ…ટ..ટી ગાડી પોતાના આંગણે પાર્ક કરી ત્યારે જ જપ્યા. જાણે બારમાસી ફૂલો ખીલી ગયા..હવે તો કોઇ જ મહેચ્છા માટે જગ્યા નહતી. પ્રૂર્ણ સંતોષ !

પહેલા દિવસે જ રાજુભાઈ સારામાં સારા કપડાં પહેરી- બોડી સપ્રે  કરી મોંઘીદાટ ગાડી લઈને વટભેર પોતાની ઓફિસે જતા હતા ત્યાં તો આગળની ગલીમાંથી એક સાયકલ સવાર ઝૂલતા મિનારા સ્ટાઈલમાં ઝૂલતો ઝૂલતો – મોટી મોટી સીટીઓ મારતો નીકળ્યો. બરાબર રાજુભાઈની ગાડી આગળ જ એનું બેલેંસ ના રહેતા ધડાડામ દઈને એમની ગાડીમાં ઠોકાઈ ગયો. રાજુભાઈને ’ઉહ..આહ.આઉચ’ કરવાનો પણ સમય ના મળ્યો અને એમની ‘પ્રાણાપ્ય્રારી’ લાલ ગાડીમાં મોટો મસ ગોબો પડી ગયો. ટેવવશ મોઢામાંથી ગાળો – ટોન્ટ્સનો મહાસાગર વહેવા લાગ્યો…જેને પેલો ઝૂલતો મિનારો રોડ પર પડ્યા પડ્યાં પહેલાં રોડ પરથી ઉભા થવું કે પહેલાં આમની ગાડીના ગોબા માટે ’સોરી’ કહેવું ની અવઢવમાં બાઘો બનીને ચૂપચાપ સાંભળી જ રહ્યો.

સો વાતની એક વાત અમારા રાજુભાઈ સિવાય દુનિયાના બધા ડ્રાઈવરો નકામા-બેજવાબદાર- રેઢિયાળ…આ બધાને ડ્રાઈવિંગ લાયસન્સ જ કેમ અપાતા  હશે ? નાહક અમારા રાજુભાઈને આખો દિવસ કોમેંટ્સ…ગાળોના કાદવથી ખરડાયેલા જ ફર્યા કરવાનું ને..!

-sneha patel.

અનબીટેબલ – 35

જીવનમાં ઘણા લોકો એવા મળ્યાં છે કે જેમના વિશે મને પાક્કી ખાત્રી છે કે એ ક્યારેય મારા વિશે બે સારા શબ્દો બોલવાના નથી, કે ક્યારેય કોઇ જ પરિસ્થિતીમાં મને મદદરૂપ નથી થવાના..સામે એટલી જ પાક્કી રીતે એ પણ ખાત્રી છે કે એ લોકો મારા વિશે ક્યારેય ખરાબ પણ નહી બોલે કે મને કદી નુકશાન કરવાના પ્રયત્નો પણ નહી કરે.  આવા લોકોને પણ હું ‘મિત્ર’ જ માનું છું. 🙂

-સ્નેહા પટેલ

બાદબાકી

તારી બાદબાકી

શબ્દોમાંથી અર્થ બાદ

કરી જાય.

વધુ તો શું કહું…

મારામાંથી

મને બાદ કરી જાય .

-સ્નેહા પટેલ.

પ્રેમ – નફરત

તૂટીને એક્વાર ચાહેલો તને

એ પ્રેમ મને આજે

તારાથી નફરત નથી થવા દેતો.

તારાથી નફરત થશે તો

હું દુનિયામાં કોઇને ક્યારેય પ્રેમ નહી કરી શકું..

તારાથી નફરત  થાય..આ તો શક્ય જ નથી.

આ જ કારણે

તારા પ્રત્યેનો મારો પ્રેમ એની ટેવવશ વધતો જાય છે.

તારી બેવફાઈ પછી

તારા તરફ પ્રેમ વધે…

એ તો કેમ પોષાય ?

નફરત…પ્રેમ…

પ્રેમ…નફરતના આ ચક્કરો…

જીવ લઈને જ જપશે કે ?

– સ્નેહા પટેલ.

સ્વતંત્રતા – સ્વનિર્ભરતા :

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > 31-10-2012નો લેખ.

શોધે છે શબ્દકોશમાં જે અર્થ વૃક્ષનો-
તેઓ વસંત જેવા સભર હોય તો ય શું?

-રમેશ પારેખ.

શાંતિભાઈ સાવ જ અવાચક થઈ ગયેલા. એમના પત્ની ચંદ્રાબેનનું એકાએક મૃત્યુ પામ્યાં. નખમાં ય રોગ નહતો. ઉલ્ટાનું શાંતિભાઈના શરીરમાં હજારો રોગો ઘર કરી ગયેલા. જ્યારે પણ વાત થાય ત્યારે શાંતિભાઈ ચંદ્રાબેન પર હસતા જ હોય,

‘ચંદ્રા,થોડું સ્વનિર્ભર થતા શીખ. બેંકીગ જેવી નાની નાની વાતમાં પણ તું મારી પર આધાર રાખે છે, ફરાવા જવુ હોય કે તો પણ તમે આવો, ફલાણું- ઢીંકણુ કોઇ પણ કામ હોય તો  આ તો તમે જ કરો, મને ના ફાવે, તો કાલે ઉઠીને હું નહી હોઉ ત્યારે શું કરીશ ?’

‘અરે, શુભ શુભ બોલો. મરે તમારા કરતા તો હું વહેલી મરી જઈશ જોજો ને.’

અને શાંતિલાલ ખડખડાટ હસી પડતા,

’મારી ગાંડી ઘેલી ચંદુ, તું સાવ જ પાગલ છે. પણ એક વાત તો હું હજી પણ એટલી જ મક્કમતાથી કહીશ કે દરેક માનવીએ પોતાના કામ જાતે કરતા, સ્વતંત્ર થતા શીખવું જ જોઇએ.સારું ચાલ એક કપ ચા મૂકી દે. આદુ ફુદીનો બરાબર નાંખજે હોંકે. તારા જેવી ચા બીજું કોઇ ના બનાવી શકે !’

અને ચંદ્રાબેન હસતા હસતા ઉભા થઈને રસોડામાં ગયા.

આ તો હજુ કાલ સવારની જ વાત અને સાંજે 6 વાગ્યે તો ચંદ્રાબેન સાવ દગો કરીને એમને રેઢા મૂકીને  ચાલી નીકળ્યા.

શાંતિલાલ હજુ આ વાસ્તવિકતા સ્વીકારી નહોતા શકતા.

ચશ્મા ઉતારીને આંખો લૂછી લીધી અને સામે નાનકડા બાજોઠ પર મૂકાયેલ ગુલાબના તાજા હારવાળા ચંદ્રાબેનના ફોટાને નજરથી સ્પર્શી લીધું.

બેસણામાંથી બધા એક પછી એક વિદાય થવા લાગ્યાં. થોડા નજીકના લોકો10-12 દિવસ એમના ઘરે રોકાયા..બારમું પત્યું. બધાં ય પોતપોયાની જીંદગીમાં વ્યસ્ત.

પરદેશથી આવેલા દીકરા વહુ એ થોડા સમયમાં એમને પોતાની સાથે રહેવા બોલાવી લેશેના આશ્વાસન સાથે વિદાય લીધી. ઘરમાં શાંતિલાલ હવે સાવ જ એકલા પડ્યાં.

બીજા દિવસની સવારે એકલતાનો સૂરજ ઉગ્યો. આખું ઘર શૂન્યતાથી ભરચક . ચંદ્રાબેનની કમી દિલમાં શૂળની માફક ભોંકાતી હતી. બારીમાંથી ફેરિયાએ છુટ્ટા ફેંકેલ અખબાર ખોલીને એમાં મન પૂરોવવાનો યત્ન કર્યો. પણ બધા ય કાળા અક્ષર જાણે કોઇ બીજી જ ભાષામાં લખાયેલ હોય એવા લાગતા હતા. ‘પોતે વાંચતા તો શીખેલા ને..?’ શાંતિલાલને એક મિનીટ શંકા ગઈ. માથું હલાવીને એ શંકાને ખંખેરી કાઢીને રસોડામાં ગયા. રસોડાનો દરવાજો બંધ હતો એટલે આખા ઘરમાં એક તીવ્ર બંધિયાર સ્મેલ ઘૂસી ગયેલી. રોજ તો ચંદ્રાબેન વહેલા ઉઠીને નાહી ધોઇને ફૂલ –ધૂપથી ભગવાનની પૂજા કરીને પછી શાંતિલાલને ઉઠાડતા એટલે એમને તો ઘર આખું ય સુગંધથી મઘમઘતું જ મળતું. આવી સ્મેલની એમની ઘ્રાણેંદ્રીયને  વિશેષ જાણકારી નહોતી. બારણું ખોલીને બ્રશ હાથમાં લીધું અને બોલાઈ ગયું,

’ચંદ્રા કોગળા કરવા માટે થોડું પાણી ગેસ પર મૂકજે તો’ અને વળતી પળે જ એ ભોંઠા પડ્યા.

બ્રશ કરીને તરત ચાના પ્યાલાની ટેવ હતી. એમાં મોડું વહેલું થાય તો એમના મૂડની પથારી ફરી જતી.જેમ તેમ ચા મૂકીને છાપુ હાથમાં લીધું ત્યાં તો દરવાજાનો બેલ વાગ્યો…કચરો લેનાર ભંગી..પછી તો દૂધવાળો, ધોબી બધાંયે પોતાના વારા કાઢ્યા. એમાં ચા ઠરી ગઈ.જેમ તેમ ચા પતાવી અને દીકરો વહુ રસોઇઆની વ્યવસ્થા કરી ગયેલા એની રાહ જોવા લાગ્યા.એમાં ને એમાં એક વાગી ગયો. રસોઈઅણને ફોન કર્યો તો ખબર પડી કે એને પોતાના ઘરની નજીકમાં જ  સારુ કામ મળી ગયુ છે એટલે એ આટલે દૂર શું કામ આવે?

ઘરના નાસ્તાના ડબ્બામાંથી ખાખરા કાઢીને એની પર ઘી અને મેથીનો મસાલો લગાવીન ખાવા બેસતા બેસતા શાંતિલાલના મગજમાં વિચાર ઝબકયો,

‘પોતે આખી જીંદગી ચંદ્રાને સ્વત્રંત્ર થઈને જીવવાની શિખામણો આપતા હતા પણ એ જ વાત પોતાના માટે ધ્યાનમાં કેમ ના આવી. હજુ તો અડધો દિવસ માંડ વીત્યો છે અને આખું જીવન ઢગલો અવ્યવ્સ્થાથી ભરાઈ ગયું. શું ચંદ્રા માટે ઘરના બહારના કામ શીખવાનું જરુરી હતું તો પોતાના માટે ઘરની અંદરના કામ શીખવાનું જરુરી નહોતું ? એ પ્રેમથી મારું ધ્યાન રાખતી હતી અને હું પણ એને મારો  હક સમજીને રખાવતો હતો.  એની સ્વતંત્રતાની વ્યાખ્યાઓ ઘડતો હતો ત્યારે પોતાની સ્વતંત્રતાના શબ્દો ડિક્ષનરીમાં જ નહોતા એ ધ્યાન રાખવાનું કેમ ચૂકાઈ ગયું ?

-sneha patel.