પ્રેમ એક જવાબદારી

ફૂલછાબ > નવરાશની પળ > ૨૯-૦૨-૨૦૧૨નો લેખ.

 

વમળ આ વ્યસ્તતાઓના હવે વિખરાય તો સારૂં,

આ શ્વાસોના પ્રવાસીને હવે આરામ કરવો છે.

– જિગર જોષી ‘પ્રેમ’

‘આત્મા, છેલ્લા બે મહિનાથી ક્યાંય બહારગામ નથી જઈ શક્યા..એક કામ કરને ૫’ એક દિવસની રજાનું સેટિંગ કરી નાંખ..આપને મહાબળેશ્વર બાજુ જઈ આવીએ. આ ઋતુમાં તો કેટલી મજા આવશે ત્યાં..અહાહા..!!’

‘પણ ભક્તિ કાલે તો મારે સુરત જવાનું છે અને ત્યાંથી પાછા આવતા મને લગભગ ચાર દિવસ જેવું થઈ જશે. બહુ જ  ઇમ્પોર્ટન્ટ પાર્ટી છે. એનાથી આગળ ધંધામાં ખાસો લાભ થાય એમ છે.’

‘તું તો જ્યારે હોય ત્યારે બસ ધંધો ધંધો ને ધંધો..પૈસા સિવાય જાણે દુનિયામાં કંઈ છે જ નહીંને..’

‘પણ ભક્તિ…’

‘મારે કશું નથી સાંભળવું’  અને ભક્તિની પ્રેમભરી જીદથી પીઘળીને આત્માએ સુરતવાળું કામ મને – કમને પોસ્ટપોન્ડ રાખવું પડ્યું.

પેલું વાક્ય ખબર છે ને કે:

‘જીવવા માટૅ ખાવાનું હોય, ખાવા માટે જીવવા માંડો તો  જીવનમાં ગરબડો થઈ જાય’  એવું જ કંઇક અહીં થયું.

્મહાબળેશ્વર ગયા ત્યારે પાંચ દિવસ દ્દરમ્યાન ‘ફરવા ગયા હોઇએ ત્યારે કામધંધાની કોઇ જ વાત નહી કરવાની..એ શું આખો દિવસ એમના ડીસ્ટર્બન્સ.થોડી શાંતિ જોઇએ કે નહી જીવનમાં…’ પહેલેથી આ આગ્રહ ધરાવતી ભક્તિએ આત્માને જબરદસ્તીથી મોબાઇલ, લેપટોપ બધાના ઉપવાસો કરાવેલા.

મહાબળેશ્વર ફરીને આવ્યા પછી આત્માને પણ સારું લાગ્યુ..ધંધામાંથી થોડો સમય કાઢીને આમ બહાર ફરી આવવું જોઇએ…ભક્તિ સાચું જ કહેતી હતી..ત્યાં તો ફોન આવ્યો અને એને ખબર પડી કે સુરતવાળી પાર્ટીને ઇમરજન્સી કામ હતું અને પોતાનો કોન્ટેક્ટ કરવાના અનેકો નિષ્ફળ પ્રયત્નો પછી પોતાના કામ માટે થાકી હારીને એના જ હરીફ રામજીભાઇને એ કામ સોંપી દીધું હતું અને આત્માના પગ નીચેથી જાણે જમીન સરકી ગઈ..આ તો બહુ મોટો ફટકો હતો..

જોકે ભક્તિને તો આ વાતથી બહુ ફરક ના પડ્યો. એને તો એ ભલી અને પોતાની પ્રેમની અને સપનાંની દુનિયા ભલી..’પ્રેમ છે તો જીવન આરામથી જીવી જવાશે, પૈસાને શું આટલું મહત્વ આપવાનું..એ તો હાથનો મેલ છે ’વાળા ભ્રમની માળાના મળકાં ફેરવે રાખતી.

‘આઇ લવ યુ સો મચ..’ પ્રેમ..પ્રેમ…પ્રેમ…નો અતિરેક એના સાચા સંદર્ભો ગુમાવીને, પોત્સાહનરુપ બનવાના બદલે આત્મા માટે એક જવાબદારી બનતો જતો હતો. ધંધામાં સામે પડેલી ઢગલો તક ઝડપવા માટે, ધંધાને વિક્સાવવા માટે સમયની મોકળાશ ના મળતા એ અકળાઇ ગયો.ધીમે ધીમે એને આ પ્રેમ નામથી અકળામણ થવા માંડી.પ્રેમનો અપચો થવા લાગ્યો..ભક્તિની અણસમજથી ગુસ્સાના તીખા ઓડકારો આવવા લાગ્યા.ધીમે ધીમે એ ભક્તિથી દૂર થતો ગયો..એ એક્દમ પ્રેકટીકલ હતો. પણ એના  ‘જીવવા માટે પૈસાની જરુર પડે છે.એક્લા પ્રેમથી કંઇ પેટ નથી ભરાતા’ જેવા વાક્યોની ભક્તિ પર કંઇ જ અસર ના થતી..પોતાની પ્રેમની દુનિયામાં જ મસ્ત.. પ્રેમને જ સર્વસ્વ માનનારી રોમાન્ટીક સ્વભાવની  એ ભાવુક , નાદાન સ્ત્રી એની હાંસી ઉડાવનારી જીવનની  કડવી વાસ્તવિકતાઓને નિહાળી જ નહોતી શકતી.

આત્મા હવે ભકિતને આ ઝેરીલી હકીકત કઇ રીતે સમજાવે કે તારી અતિશય અપેક્ષાથી, આવલંબનથી પ્રેમ મારી એક ભારેખમ જવાબદારી બનતો જાય છે..જેને સાચવવાના ચકકરોમાં હું અકળાઇ જઊં છું, ગુંગળાઇ જઊં છું. કદાચ..કદાચ..હવે તો પ્રેમ નામથી જ મને નફરત થતી જાય છે..!!

અનબીટેબલ :   અપરિવર્તનશીલતા, દુરાગ્રહો અને દિશાવિહીન વાદ-વિવાદો સમાજ – માનવીના વિકાસને રોકે છે.

Click to access panch_01.pdf

– સ્નેહા પટેલ

 

ભ્રમ

આજ કાલ લોકો ‘સુખી થવાના બદલે’, દુનિયાને ‘પોતે બહુ સુખી છે’ એવા ભ્રમમાં રાખવાના
વ્યર્થ પ્રયત્નો કરતા જ દેખાય છે.

સ્નેહા પટેલ

ભાષા

 

દુનિયાની કોઇ પણ ભાષા નફરત,ભેદભાવ કે અહમ નથી શીખવતી.જ્યાં આ બધાની ગંધ હોય એને હું ભાષા તરીકે જ નથી સ્વીકારતી.
સ્નેહા

મોકળાશનો રંગ

ફૂલછાબ પેપર > નવરાશની પળ કોલમ > ૨૨-ફેબ્રુઆરી, ૨૦૧૨

હું થાકું ત્યારે તારી પાસે આવું છું,હું છલકાઉં ત્યારે તને ગાઉં છું,
હું તને ચાહું છું : તું મૈત્રી છે.

તું બુદ્ધનું સ્મિત છે, તું મીરાનું ગીત છે,

તું પુરાતન તોયે નૂતન અને નિત છે:તું મૈત્રી છે.

– સુરેશ દલાલ

‘સુધાડી આજ કાલ સાવ જ બદલાઇ ગઈ છે..જવા દો ને..એ મતલબીની તો મારી આગળ વાત જ ના કરશો.’

પ્રથમાનો ગુસ્સો, અકળામણ એના નાકના ટેરવા પર દેખાવા લાગ્યો..રાતાચોળ નાજુક નાકના ફણા વારેઘડીએ ફુલવા અને પીચકવા લાગ્યા.

‘પણ શું થયું એ તો કહે..સુધા તો તારી નાનપણની.. ખાસ બહેનપણી છે..એ વળી ‘સુધાડી-મતલબી’ ક્યાંથી થઈ ગઈ..?’ કુણાલ બોલ્યો.

‘એ તો …એ તો..’ અને પ્રથમાની આંખો ચૂઈ પડી.

કુણાલ બાઘાની જેમ એને આંખો ફાડીને જોઇ રહ્યો..આને વળી શું થયું ..કંઇ સમજાતું નથી..

આંખોથી મનનો ભાર હળવો કરી થૉડી શાતા વળતા ફ્રીજ ખોલીને પાણીનો ગ્લાસ ભર્યો.એક ઘૂંટ ગળા નીચે ઉતાર્યો ને વાતને ઇન્ટરવલથી આગળ વધારી. વાત એમ છે કે,સુધા અને રીપલની દોસ્તી કરાવનાર હું જ્ હતી. હવે મારે રીપલ સાથે છેલ્લા મહિનાથી બોલવાનો ય સંબંધ નથી તો આ સુધાએ એની જોડે લળી લળીને વાતો કરવાની કે એના સામાજીક સંબંધોએ હાજરી પુરાવવાની શું જરુર..? શું રીપલ પૈસાવાળી છે એટલે જ ને..હવે મને ખબર પડી ગઈ કે બધે પૈસાને જ માન છે…આપણા કરતા રીપલ સાથેના સંબંધોમાં એને વધારે ફાયદો છે એટલે…’

‘પ્રથમા..હું જ્યાં સુધી સુધાને ઓળખું છું એ એકદમ મેચ્યોર્ડ અને રીલાયેબલ લેડી છે.એ પોતાના દરેક સંબંધોને સ્વસ્થતાપૂર્વક જાળવી શકે છે.વળી એનો તારા માટેનો સખીપ્રેમ ખોટો હોય એવું  મને ક્યારેય નથી લાગ્યું. જોને પરમદિવસે જ અતિવ્યસ્ત શિડ્યુલમાંથી સમય કાઢીને અચાનક જ  લીલું ઉંધિયું ભરેલો મોટો ડબ્બો લઇને આપણા ઘરે કેવી આવી ચઢેલી..કારણ તો એને ખબર છે કે તને એના હાથનું લીલું ઊંધિયું બહુ જ ભાવે છે.. એના બે દિવસ પહેલાં આપણી મેરેજ એનીવર્સરી હતી તો એણે કેટકેટ્લા મેસેજીસ કર્યા અને બપોરે એની ઓફિસેથી હાફ-ડે લઈને આપણને સરપ્રાઇઝ આપવા કેક લઇને ઘરે પણ આવી હતી જ ને..તારા મગજમાં આવી બધી ઉલ્ટી વાતો કેમ આવે છે એ જ મને તો સમજાતું નથી.’

‘હા કુણાલ..આમ તો તારી વાત સાચી છે પણ એ રીપલ સાથે શું કામ બોલે છે.. એ મારી ખાસ સખી છે તો મારી દુશ્મન એની દોસ્ત કેમની હોઇ શકે? આમ એની આગળ પાછળ શું કામ ફરવાનુ..મારા કરતા એ વધુ વ્હાલી એમ કે..?’

‘પ્રથમા..થોડું…ક દૂર સુધી જો તો તને આખી વાત કલીઅર દેખાશે ડીયર અને તારો આ વલોપાત નાહકનો જ છે એ સમજાઇ જશે.’

‘મતલબ..’

‘મતલબ કે આપણને ખબર છે કે રીપલ એક ફેમસ સીંગર છે અને સુધાના ઘરવાળાને સાઉન્ડ સિસ્ટમનું કામકાજ..વળી સુધા પોતે એક ફેશન ડીઝાઇનર છે..રીપલ પોતાના દરેક શો વખતે એની પાસે જ પોતાના આઉટફીટ તૈયાર કરાવે છે.એના થકી સુધાને બીજા પણ સારા એવા કોન્ટેકટ્સ થતા રહે છે.. તો આ એનો પ્રેમ નહી પણ પોર્ફેશનલ સંબંધ છે જેને ઉદારતાથી તારે તારી પ્રિય સખીના હિત માટે સ્વીકારવો જ જોઇએ.’

‘કુણાલ શું તું સાચુ કહે છે..તો પછી એના મોઢેથી આખો દિવસ રીપલ સાથે આમ કર્યું ને રીપલ જોડે તેમ કર્યુ જેવી વાતો જ કેમ સાંભળવા મળે છે..મારી જ દુશ્મનની વાતો મારી જોડે આટલા ચાવથી કરવા પાછળનો કોઇ હેતુ..?

‘પ્રથમા..તારી વાતને જોવાની સ્ટાઇલને થોડીક બદલ. તું સુધાની ખાસ સખી છુ એટલે એ વર્ષોથી તારી જોડે બધી જ વાતો કરતી આવી છે એમાં ક્યાં નવી વાત છે. વળી એના અને રીપલના સંબંધ તો ધંધાદારી લેવલે જ ..એમાં એને રીપલ માટે લાગણી છે એવું ક્યાં ..અને ધારો કે એને રીપલ માટે લાગણી હોય તો પણ એનાથી તારા માટેની લાગણીમાં કોઇ ઓટ આવી કે..એ તારી જોડે તો પહેલા જેવી જ સ્નેહાળ છે..એને તારા માટે લાગણી હોય એટલે એના રીપલ સાથેના સંબંધો એણે તોડી કાઢવા એ વાત ન્યાયપૂર્ણ ના કહેવાય. એમ તો તું પણ સુધાના સાસુને મળવા જાય જ છે ને..તને તો ખબર છે કે એના સાસુએ એને કેટલી હેરાન કરેલી..તો પણ’

‘એ તો..એ તો..મારા અને આન્ટીના સંબંધો અલગ છે કુણાલ..’પોતાની વાતનું યોગ્ય કારણ ના મળતા પ્રથમા થોડી ગેંગે ફેંફેં થઈ ગઈ.

‘એ જ તો…કોઇ દિવસ સુધાએ તને એ વિષયે એક પણ નારાજગીનો શબ્દ કહ્યો છે ..? જો પ્રથમા..સંબંધોના તાણાવાણા વિશ્વાસ અને પ્રેમથી વણાયેલા હોય છે એમાંથી ઇર્ષ્યા, ક્રોધ, ખોટી ખોટી અપેક્ષાઓના ધાગાઓને દૂર રાખીશ અને મોકળાશના રંગે રંગીશ તો જ એ મજબૂત રહેશે..આટલી વાત સમજ..’

‘હા..વાત તો તારી સાચી છે કુણાલ..’મનોમન એની વાત જોડે સહમત થતી પ્રથમા હવે  અંદરથી શાંત થઈ ગઈ.

અનબીટેબલ :-  ભવિષ્ય સુધારવાની ઘેલછામાં દૂરંદેશીઓ ઘણીવાર એકદમ નજીકની  અને મહત્વની વાતો જોવાનું ચૂકી જાય છે.

http://www.janmabhoominewspapers.com/Admin/Data/Epapers/22_Feb/panch_01.pdf

સ્નેહા પટેલ.

પોતીકા

કાલે ફિલ્મફેર એવોર્ડમાં દીકરા ફરહાન અખ્તરને એવોર્ડ મળ્યો ત્યારે જાવેદ અખ્તર અને એમની બેય પત્નીઓના મોઢા પરના ખુશ્-ખુશાલ એક્ષપ્રેશન જોઇને બહુ જ ગમ્યું. પોતાના કરતા પોતાનું સંતાન વધારે ને વધારે આગળ વધે, ઘણી બધી પ્રગતિ કરે એવી દરેક મા – બાપની હ્રદયની ઇચ્છાઓનું પ્રતિબિંબ એમના ચહેરા પર જોવા મળ્યું. સામે પક્ષે ઘણીવાર સંતાનો પણ ગર્વપૂર્વક એમના મા-બાપની સિધ્ધિઓનું એમના મિત્રો સમક્ષ વર્ણન કરતા,ગર્વ લેતા, પોરસાતા જોયેલા છે.

આ જ કારણથી :
‘પોતાના કરતા પોતીકાઓની સિધ્ધિનું મહત્વ – ખુશી વધારે એ જ નિર્ભેળ પ્રેમ, લાગણી કહેવાતી હશે..!

swabhimaan

 

તમે જેને સ્વાભિમાન ગણો એને બીજા અહમ ગણી શકે છે.

– સ્નેહા પટેલ

માણસ

બીજાના સુખે દુઃખી
કે
બીજાના દુઃખે સુખી
બેય માણસ નામે કલંક.

સ્નેહા પટેલ.

મનગમતું – ૧

ખેતીની વાત  મેગેઝિન > મારી હયાતી તારી આસપાસ કોલમ – 5 > ફેબ્રુઆરી માસનો લેખ.

કાયમથી આપણે જોતા- સાંભળતા આવ્યાં છીએ કે દરેક પ્રેમકહાની સાથે એક પિકચર, એક ગીત જોડાયેલું હોય છે. જીવાતી કહાનીના હીરો હીરોઇનને એવું લાગે કે આ તો અદ્દ્લ અમારા દિલની જ વાત. આવું જ કંઇક આપણી જોડે પણ થઈ રહ્યું છે, થઈ ચૂક્યું છે.. સંવેદનાને આમ શબ્દે મઢી શકીએ એવી કલા નથી નહીં તો અમે પણ આવું જ કંઈક સર્જન કરી નાંખત..!!

એ અદભુત દિવસ મગજમાં તાજો તાજો..લીલોછમ્મ અકબંધ સચવાઇ ગયેલો છે.

કયો તે .. રેડિયો જોકી ધ્વનીતે જેને ચાર મીર્ચીનો સ્કોર આપી દીધેલો અને સતત ચર્ચાના કેન્દ્રમાં રહેતું રોમાન્ટીક મૂવી જોવા મિત્રો સાથે ગયેલા એ જ તો. શહેરના નવા જ ખુલેલા આધુનિક મલ્ટીપ્લેક્ષમાં મિત્ર-વૃંદ સાથે પહોંચ્યા પછી જાણ થઈ કે થિયેટર તો મલ્ટીપ્લેક્ષમાં છે..ક સાતમા માળે…લિફ્ટમાં જ જવું પડશે.

ખરી વાર્તા અહીંથી જ ચાલુ થઈ.

મલ્ટીપ્લેક્ષની પેલી રુપેરી બારણાવાળી લિફ્ટ જોઇને જ મારી આંખો આગળ લાલ-લીલી-પીળી ધારીઓવાળા ચકકર આવવાના ચાલુ થઇ ગયેલા. મગજમાં ડર ધબાધબ ધોકાવા લાગ્યો.. મેં આડકતરી રીતે બધાની વચ્ચે એકાદ-બે વાર સરકતા દાદરવાળો -એસ્કલેટરનો રસ્તો પસંદ કરવાની વાત કરી જોઇ (જોકે એ પ્રસ્તાવમાં કોઇ જ દમ નહતો એની મને ખબર હતી.) મલ્ટીપ્લેક્ષના ‘પાવર બચાવોના’ વેપારી  ક્રૂર એટીટ્યુડના કારણે પાંચ માળ સુધીની સીડીઓ તો  બંધ જ હતી..!! ૭ માળમાંથી ૫ માળ તો જાતે દાદરા ચડીને જવાના. આ આખી પ્રક્રિયા ખાસી ટાંટીયાતોડ મહેનત માંગી લેનારી હતી. એટલે હવે આપણી જોડે પેલી ભયાવહ લિફ્ટ સિવાય બીજો કોઇ રસ્તો બચ્યો જ નહતો.

તમે બધા મિત્રો તો આ વાતથી અજાણ પણ એ સજ્જ્ડબંધ દરવાજા જોઇને કાયમ મારા દિલમાં ભયના સાગરો ઉફનવા માંડે છે. કોઇ ફોબિયા જેવું જ કંઇક..!! પેલી કાળી કાળી સળિયાવાળી જૂની સ્ટાઇલની લિફટ્માં તો હવાની અવરજવર થાય, સક્કરપારાના આકારની એની ડિઝાઇનમાંથી બહારની દુનિયા પણ દેખાય અને ભૂલે ચૂકે લાઈટ જાય તો પણ એને સરળતાથી ખોલી શકાય (લિફ્ટ  અટકી જવાના ભયે આ કળા મને હસ્તસિધ્ધ કરાવી દીધેલી ) પણ આ રુપેરી દરવાજાવાળી લિફટની અંદરની દુનિયા તો જબરી ભયાવહ… અંદર સામેની બાજુનો કાચ..પ્રતિબિંબ..જમણાં હાથે  રુપકડી રાતા રંગની ઝાંય ધરાવતી ચોરસ ચોરસ સોફટટચ સ્વીચીસ..મનગમતી મંજિલનો આંકડો દબાવો, નજર ઉચકીને માથા ઉપર ઝબૂકતી પેલી પેનલમાં આપણા મુકામની રાહ જોયા કરવાની..ત્રાસજનક સ્થિતી.. મનમાં ને મનમાં હનુમાન ચાલીસા ચાલુ થઈ ગયા.

અરે.. અચાનક આ શું ? લિફટ ઉપરના બદલે નીચે સરકવા લાગી..!! ‘ગ્રે’  યુનિફોર્મધારી લિફ્ટમેનને  કારણ પૂછ્યું, તો એણે પાર્કિંગના લોકોને પણ આ ફેરામાં જ સાથે લઇ લેવાનો નેક ઇરાદો જાહેર કર્યો.અમારો રસ્તો ઉપરના બદલે નીચેની બાજુ ફંટાણો.ઉર્ધ્વગમન..!!

લિફ્ટમેનની કમાન છટકી તો નથી ગઈને..લિફ્ટમાં સહેજ પણ  જગ્યા શેષ નથી. તો પણ એ એક પછી એકને અંદર સમાવતો જ જાય છે.!! સૌથી પહેલાં લિફટમાં પ્રવેશેલા એવા આપણે, સાવ છેલ્લે ધકેલાયા..છે…ક અંદર..અને આ સંક્ડામણે  મારા ભયની આગને હવા આપવાનું કામ ચાલુ કરી દીધું..વિચારો પરનો કાબૂ ગુમાવી બેઠી. લાખ પ્રયત્નો છતાં મગજમાં નકારાત્મક વિચારોએ ભરડો જમાવવા માંડ્યો..રખે ને આ સમયે લાઈટ જાય, એકાએક આ લિફ્ટ બંધ થઈ જાય તો..!! સિક્યોરીટી,જનરેટર્સ બધાય ઉપાયો કારગત નીવડે ત્યાં સુધીનો આ બંધબારણે પુરાયેલ સજ્જડ સમય કેમનો પસાર કરવાનો..?

મારા માથા પર પસીનાની બૂંદો છલકવા લાગી..કપાળની એક બાજુથી એનો રેલો થઈને નીચે દદડવા માંડ્યો. ઉપર માથે ફરતો ગોળ ગોળ નિઃશબ્દ ચાલી રહેલો પેલો  પંખો જોઇ જોઇને મને ચક્કર આવવા લાગ્યાં.લિફ્ટમાં જમણી બાજુ એક સફેદ કાગળમાં થોડા કોન્ટેકટ નંબર અને સૂચનાઓ જેવું લખેલું એ બધો ‘ડેટા’ મારી આંખો એની જાતે જ મગજમાં ‘ફીડ’ કરવા લાગી. ગમે  ત્યારે એની જરુર પડી શકે.હાથ ટાઈટ જીન્સના આગલા પોકેટમાં સરકયો અને એમાં રહેલા સ્લીમ મોબાઇલ પર હાથની પકડ આપ-મેળે જ વધી ગઈ..એની બેટરી ફુલ ચાર્જ કરીને નીકળવાના નિર્ણય પર ગર્વ થઈ ગયો.

આહ, મારો શ્વાસ જાણે છાતીમાં ભરાઈ ગયો. અંદર ગયા પછી જાણે બહાર આવવાનો રસ્તો જ ભૂલી ગયો હતો. હમણાં જાણે ઉલ્ટી  થઇ જશે.

આ આટલી બધી વાર કેમ લાગી, ૭મા માળે જ તો જવાનું છે..!!  આ આખીય પ્રક્રિયા દરમ્યાન ખબર જ ના રહી કે ક્યારે મેં આ બધા વિચારોથી પીછો છોડાવવાની ગરજે  તારી વધારે નજીક સરકીને, તારા બાવડા પર મારું માથું મૂકીને આંખો કચકચાવીને બંધ કરી દીધેલી. મારા લાંબા અણીયાણા નખ તારા બાવડામાં ખાસા એવા ખૂંપેલા હતા એનું પણ મને ધ્યાન ના રહ્યું. તું  ચૂપચાપ એ બધુંય સહન કરતો રહ્યો. મારા માથા પર તારો હેતાળ હાથ મૂકીને મને આશ્વાસન આપતો હતો અને મારા કાનમાં ધીમેથી કહેતો હતો, ‘આટલી ‘ટેન્શ’ ના થા. હું છું ને તારી સાથે…તને કશું નહીં થવા દઉં, વિશ્વાસ રાખ. થોડું ‘ડીપ બ્રીથ’ કર..!! ખબર નહીં એ શબ્દોમાં શું જાદુ હતો..મારી અંદરનો બધો કોલાહલ એક્દમ શાંત થઈ ગયો.વિચારો સ્થગિત..અને મગજ એક્દમ રીલેક્સ..

અને આપણો સાતમો માળ આવી ગયો. જોકે, આ સમય દરમ્યાન  ભયના ક્રૂર આક્રમણના કારણે તારી એ નજદીકી,અજાણતાં થઈ ગયેલો સ્પર્શ સમજવાની, અનુભવવાની મારી કોઇ તાકાત નહોતા બચી.

પણ આ કેવો યોગાનુયોગ.. પિકચરમાં હીરોઇન અદદ્લ  એવી જ સ્થિતીમાં મૂકાઇ અને એની હાલત પણ મારી જેવી રડમસ થઇ ગઈ, ત્યારે અચાનક જ તું મારી સામે જોઇને મર્માળુ હસી પડ્યો..આ હાસ્ય..એની પાછળના અર્થ..આ બધું મને બે જ પળમાં અંદરથી હચમચાવી ગયું. પળમાં જાણે મારી આખી દુનિયા બદલાઇ ગઇ..હૈયાના પેટાળમાં ‘હું’ માંથી ‘આપણે’ જેવી ભાવનાઓ આકાર લેવા માંડી.  ‘અછડતા સ્પર્શ’ના મર્મ સમજાતા જ લાગણી હેલીએ ચડી.બધી સામાન્ય હાલત અસામાન્ય થતી ચાલી.

તનની સિતાર પર તારા શ્વાસોવાસ અફળાયા

અને

અજાણ્યા સળ ઊખળી ગયા

લપસણું મન

સરરરર…સટ્ટાક

સરક્યું

તારા મનની મેડીના

દરવાજા ખખડાવી બેઠું

જાકારો..આવકારો..?

દિલના ખૂણે આશંકા સેવાય

ધ્રિબાંગ ધ્રિબાંગ

ધડકન-નાદ

સંવેદના રેલમછેલ.

ખુરશીના વેલ્વેટીયા હાથા પર તને બેફિકરાઇથી સ્પર્શેલો હાથ આપમેળે જ પાછો ખેંચાઇ ગયો. કોકડું વળી ગઈ. પણ વાત ત્યાં ક્યાં પતતી હતી.?  આ દિલને શું થતું હતું..વારંવાર  થોડી ત્રાંસી નીકળેલી તારી કોણીને મારી કોણીનો સ્પર્શ કેમ કરાય એની ભાંજગડમાં મગજ ભમવા માંડ્યું ..મન સામે પિકચરમાં શું ચાલી રહ્યું છે એનાથી સાવ બેધ્યાન થઇ ગયું, પડદાની બહાર એક નવી જ વાર્તા આકાર લેવા માંડી. આ બધું કેમ..કારણોની કોઇ જ સમજ, ચિંતા નહીં બસ એક અર્જુનધ્યેય..તારો સ્પર્શ. ત્યાં તો તેં મારા હાથ પર તારો હાથ મૂકી દીધો..બે પળ તો મારું દિલ ગળામાં જ અટકી ગયું. વળતી પળે  મારા કાનમાં તારા શબ્દો રેલાયા : ‘ચાલ,બહારથી કોફી કે પોપકોર્ન લઇ આવીએ, આ બોરીંગ ગીત છે.’

તું તો નિખાલસતાથી મને બહાર જવા માટૅ જ કહી રહેલો પણ મારા દિલમાં ફુટતી લાગણીએ એનો ‘મનગમતો’ અર્થ કાઢી લીધેલો..હું મનોમન થોડી શરમાતી શરમાતી હસી પડી. આખે આખું પિકચર આવી મીઠી મનફાવતા અર્થ કાઢેલી વાતોના સધિયારે પત્યું.

થિયેટરમાંથી નીકળ્યા ત્યારે અંધકારે પોતાનો પ્રભાવ દેખાડવા માંડેલો. એકલી છોકરી અને અંધકાર…આ કોમ્બીનેશન આપણા ભારતીય સમાજમાં ક્યાં ઇરછનીય..! તેં પ્રસ્તાવ મૂક્યોઃ

‘ચાલો મારી બાઇક પર તમને લિફ્ટ આપી દઊં..ઘરે ઉતારી દઊં’

હું થોડી ચમકી..શું આ સહેતુક આમંત્રણ હતું કે..મન ફરી ‘મનગમતા’ અર્થ કાઢવા બેઠું..સાવ અવળચંડુ મર્કટ જસ્તો.

મનગમતી પળો નો અસ્વીકાર તો કેમનો થાય..જોકે તે મિત્રો સામે એક અર્થસૂચક તોફાની હાસ્ય ઉછાળી લીધેલું એ વાત આંખના ખૂણેથી મારા ધ્યાનમાં આવી જ ગઈ.પણ એ વાત ઉખેળવાને બદલે ‘મનગમતા’ સહવાસની લાલસા વધુ તીવ્ર હતી. એટલે અર્થઘટનોની ભાંજગડમાં ના પડી.

ક્રમશ :

–          સ્નેહા પટેલ-અક્ષિતારક

કાળું ધબ ભાવિ :

ફૂલછાબ > નવરાશની પળ > ૧૫-૦૨-૨૦૧૨

http://www.janmabhoominewspapers.com/Admin/Data/Epapers/15_Feb/Panchamarut_01.pdf

આકાશ તો મળ્યું પણ ઊડી નથી શકાતું ,

પીંજરને તોડવામાં પાંખો કપાઈ ગઈ છે .
– શોભિત દેસાઈ 

સુમય ૧૦ વર્ષનું પૈસાદાર મા – બાપનું લાડકવાયું સંતાન. નાનપણથી જ એને ડાન્સનો ઘણો શોખ. આધુનિક મા – બાપ એનું આ ‘પેશન’ જોઇને ત્વરિત ડીસીઝન લઇને ૫ વર્ષની કુમળી વયે જ છોડને વાળવાની ઇચ્છાથી શહેરના સારામાં સારા ડાન્સ ક્લાસીસ જોઇન કરાવી દીધા. ભારોભાર ધગશ અને મહેનતથી છલકાતો સુમય પણ મન લગાવીને ડાન્સની પ્રેકટીસ કરતો.ગમે તેટલો થાકેલો હોય તો પણ ક્લાસીસમાં રજા ના પાડતો. મનજોઇતી મંજિલ સુધી પહોંચીને જ જપતો.

એક દિવસ ટીવી જોતા જોતા રેખાબેન- સુમયના મમ્મીની નજરે અનાયાસે જ એક એડવર્ટાઇઝ ચડી

‘હેલો ફ્રેન્ડસ,  ખાણમાં છુપાયેલા કાચા હીરાને શોધી કાઢવા અમારી ‘ વી ટીવી’ની એક્સપર્ટ ડાન્સ-ટીમ આખા દેશમાં ફરી રહી છે. આ મહિનામાં અમારી ટીમ સુરત શહેરમાં ૧૦મી તારીખે,બરોડા શહેરમાં – ૧૫મી તારીખે અને અમદાવાદ શહેરમાં ૨૮ મી તારીખે જશે. આપને આપના બાળક- એના ડાન્સના ટેલેન્ટ પર વિશ્વાસ હોય અને આ કાર્યક્રમમાં ભાગ લેવા ઇચ્છતા હો તો વધારાની ડીટેઇલ્સ માટે આ સાથે આપેલ મોબાઇલ નંબર પર કોન્ટેકટ કરી લેવો.’

રેખાબેનની આંગળીઓ તરત સળવળી ને મોબાઇલ પરથી ડીટેઇલસ ભેગી કરવા લાગ્યા..

‘હ્મ્મ..ફોરમ કન્ટ્રી કલબ..શનિવારના સવારના દસ વાગ્યે પહોચી જવાનું રહેશે એમ ને..આવો મોકો ના જ ચૂકાય..આ તો ‘ઘર બેઠા ગંગા’ જેવું થયું .’

શનિવારના સવારના આઠ વાગ્યામાં જ સુમયને દૂધનાસ્તો કરાવીને , થોડા ફ્રુટસ અને ટીફીનમાં લંચ પેક કરીને પહોંચી ગયા એ તો ફોરમ ક્લબમાં..

સુમય સારો પરફોર્મર તો હતો જ, વળી આટલા સમયના ડાન્સ ટીચરના ગાઈડન્સના લીધે સારો એવો પોલિશ થઈ ગયેલો. એટ્લે એને સિલેક્ટ થવામાં કંઇ ખાસ તકલીફ ના પડી.

પછી વારો આવ્યો ૪૦ માંથી ૨૫ અને ૨૫ માંથી છેલ્લે ૧૫ હરીફોનું સિલેક્શન. સુમય એ બધા ય અભિમન્યુના કોઠા આરામથી વીંધી ગયો.

એ પછી ચાલુ થયો અઠવાડીક સ્પર્ધાનો..એસ. એમ. એસ દ્વારા પબ્લીક વોટીંગનો સિલસિલો..

દર અઠવાડીયે રીઝલ્ટના દિવસે રેખાબેન અને પ્રદીપભાઈનું પ્રેશર હાઇ થઈ જતું જે ‘ સુમય સેફ છે’ જાણીને માંડ ઠેકાણે આવતું.

એક પછી એક મળતી જતી સતત સફળતાએ સુમય ના આત્મવિશ્વાસના લેવલમાં ભરપૂર વધારો કર્યો..રોજ રોજ જજગુરુઓની પ્રોત્સાહન આપનારી કોમેન્ટ્સ – ટીપ્સ,ખોબલે ખોબલા વ્હાલ સાથે અઢળક પબ્લિક વોટીંગ અને ફોન કોલ્સ પર મળતા ચાહકોના ઢગલો’ક રીસ્પોન્સ..લખલૂટ પ્રશંસા..આ બધું સુમયના નાનકડા અને અપરિપકવ બાળમાનસ પર છવાતું ગયું ..છેલ્લે જયારે સ્પર્ધામાં એ પહેલા નંબરે વિજેતા ઘોષિત થયો ત્યારે તો એ હવામાં જ ઉડવા માંડ્યો..પોતાને પરગ્રહવાસી જ સમજવા લાગ્યો.

‘નવી વહુ નવ દહાડા’

બે ચાર મહિના તો રેખાબેન-પ્રદીપભાઈ અને સુમયને મજા મજા રહી. સગા-સંબંધીઓ,પાડોશીઓ, સુમયના મિત્રો..સ્કુલના અધ્યાપકો..પીન્સીપાલ બધાયની વાહ વાહ…અભિનંદન..પાર્ટીઓ..ગિફટ્સ..ઝાકમઝોળ..અહાહા…ધીમે ધીમે ‘રાત ગઇ બાત ગઈ..’ હવે બધું જૂનું થતું ચાલ્યું..બધા આ વાતને ભૂલવા પણ માંડ્યા…ના ભૂલી શકાયું તો માત્ર એક સુમયથી.

છેલા છએક મહિનાથી સતત લાઈટ, કેમેરા ..એકશન..વાહ વાહ..બહોત ખૂબ..સુપરકીડના જયનાદ..આ બધાનો નશો હજુ તેના મગજમાંથી ઊતરતો નહતો.હજુ પોતે ‘સમથીંગ સ્પેશિયલ’ છે..જરા હટકે જ..!! પોતાનો સુવર્ણકાળ હવે આથમી ગયેલો એ કડવી વાસ્તવિકતા એનાથી નહોતી ખમાતી. એના માબાપે એને સમજાવવાની ..નોર્મલ, રુટીન લાઇફમાં સેટલ થવાની પારાવાર કોશિશો કરી પણ બધું ‘પાણા પર પાણી’ જેવું જ વિફળ. ધીરે ધીરે સુમય પોતાની વર્તણુકથી એ એના મિત્ર વર્તુળમાં અભિમાની ગણાવા લાગ્યો…બધા એનાથી દૂર થતા ચાલ્યા.

આ બધાના કારણે સુમયને હવે સ્કુલે જવાનું મન પણ નહોતું થતું.. ભણવામાંથી રસ ઉડી ગયો.. વળી ‘ડાન્સ કોમ્પીટીશન’ પત્યા પછી તો કોણ એની સામે જોવા નવરું.. ? આવા તો કેટલાંય સુમય આવ્યા અને ગયા..બાળરમતમાં વીતાવવાના સમયને નીચોવી નીચોવીને ડાન્સ કોમ્પીટીશનમાં રેડી દેનાર કોમ્પીટીશનનું નામ પણ લોકો ભૂલી ગયા તો એના વિજેતાને કોણ વળી યાદ રાખવાનું હતું..! સુમય…ના તો ઘરનો રહ્યો કે ના તો ઘાટનો…એક બાળપણ અકાળે જ મૂરઝાતું ચાલ્યું..બૂઢું થતું ચાલ્યું.

પસ્તાવાની ગંગામાં નહાતા મા-બાપ એ કરમાતા ફૂલને વ્હાલ, કાળજીના સિંચન કરતા ગયા અને પોતાના સંતાનના બાળપણ સાથે ચેડા કરીને પ્રસિધ્ધિના શિખરે બેસાડવાના ઓરતાને કોસતા ગયા. રહી રહીને એમને સમજાયું કે’ ‘મા – બાપે પોતાના સંતાનને એની સાચવવાની તાકાત જોઇને એને અનુરુપ સમયે યથાયોગ્ય વસ્તુઓ આપવી જોઇએ. ભલે ને એ પછી પ્રસિધ્ધિ કેમ ના હોય.સંતાનોને એમના સમયે જ મોટા થવા દો, ધૈર્ય અને અનુભવના ખાતર નાંખીને એ બાળપણને સમજદારીના ફૂલ આવવા દો પછી જુઓ..એની  સુગંધનો કોઇ બાનમાં નહી લઇ શકે. પણ વહેલા ચૂંટી લેવાતા ફૂલમાં સુગંધ શોધવાના ફાંફા મારવા એ તો સંતાનનું ભાવિ હોડમાં મૂકવા જેવી વાત છે.  બાળપણ માણવા માટે છે નહીં કે આ થોડા સમયની પ્રસિધ્ધિની આગમાં ઝોંકી દેવા માટે..આવી આગ છેવટે નકરા કાળાધબ ભવિષ્ય સિવાય કશું જ નથી આપી શકતી.

અનબીટેબલ :- સ્વીકાર કે સ્પષ્ટતા કરી લેવાથી ભૂલ પુનરાવર્તનના હક નથી મળી જતાં.

પ્રેમ : ત્યારે અને અત્યારે

આજના ‘દિવ્ય ભાસ્કર‘ માં મધુરિમા પૂર્તિમાં મારો ‘વેલેન્ટાઈન સ્પેશિયલ ‘  લેખ ..

દુનિયાના દરેક વ્યક્તિને  હંમેશા એવા એક પાત્રની જરુરીયાત નિર્વિવાદપણે રહી છે જે પૂરા  ધૈર્યપૂર્વક પોતાની એકે-એક વાત સાંભળે ,સારી રીતે સમજે.વળી એ પાત્ર વિજાતીય હોય તો સોનામાં સુગંધ ભળી. આવું કોઇ મળી જાય ત્યારે એના માટે દિલમાં આપોઆપ પ્રેમના પુષ્પો ખીલવા માંડે આ કોઇ જ નવાઇની વાત નથી ને પછી મનોમન મીઠી મૂંઝવણોની વણઝાર ઊભી થાયઃ ‘આ મારા મનમાં જે લાગણીઓ મહોરી રહી છે એની સુગંધ એ વ્યક્તિ સુધી કઇ રીતે પહોંચાડું..? એના મનમાં પણ મારા માટે આવી જ કૂંપળો ફૂટી રહી હશે કે પછી આ બધો મારા મનનો એક વ્હેમ જ હશે ?’ ક્યાંક વધુ નજીક જવાના ચક્કરમાં સાવ જ દૂર ના થઇ જવાય એવો છૂપો ભય પણ પાછો સતત મન પર એની છાયા પાથરતો રહે ..પોતાની વાત મનગમતા સાથીને કેવી રીતે, કયા સંજોગોમાં કહેવી એની ઊલઝનોમાં એ સતત અટવાતો રહે છે.

અંગ્રેજી કેલેન્ડરનો બીજો મહિનો, ફેબ્રુઆરી.. ૧૨ મહિનામાં આ માસ માટે કંઇક ખાસ જ જોગવાઇઓ છે. ઘણીવાર એમાં ૨૮ દિવસો આવે તો દર ચાર વર્ષે ‘લીપ ઇયરીયા’ ૨૯ દિવસ પણ આવે. વળી એની મધ્યમાં જ એક સદાબહાર, જુવાનીના અત્તરથી મઘમઘતો, લાગણીની ચાસણીમાં ડૂબાડેલો ૧૪મી ફેબ્રુઆરીનો સ્પેશિયલ દિવસ આવે જેને મીઠુ મધુરુ નામ અપાયું છે..’વેલેન્ટાઇન ડે’. વેલેન્ટાઇન ડે એટલે એક સીધા સાદા શબ્દોમાં કહીએ તો ‘મનગમતી યુવતી કે યુવાનને પોતાના મનની વાત કહી દેવાનો પર્વ..’

જે ક્રિયામાં ફુલ, કાર્ડ, ગિફટ્સ જેવી વસ્તુઓની મદદ લેવાય છે. જોકે આજકાલની સુપર-કૂલ અને સોશિયલ નેટવર્ક્સના જમાનાની મોર્ડન યુવા પેઢી  વર્ષોથી ચાલી આવતી ચોકલેટ્સ, જ્વેલરી , ટેડી બીયર્સ ,ફૂલો અને ચોકલેટના સ્થાને હવે સ્માર્ટફોન , આઇપોડ , ડિજિટલ કેમેરા અને લેપટોપ જેવા કૂલ ગેજેટ્સની ગિફ્ટને પ્રાધાન્ય આપી રહી છે. વળી મોબાઇલમાં પોતાના મનગમતા સોંગસ ડાઊનલોડ કરીને એ પોતાની વાત કહેવાનો પ્રયત્ન કરે છે. ઘણાં લોકો પોતાના મિત્રોને, મા બાપ ને તેમ જ પોતાના સંતાનોને પણ આવી ગિફ્ટસ આપીને પોતાના વેલેન્ટાઇન બનાવતા હોય છે.

વેલેન્ટાઇન દિવસ વિશે સાંભળવામાં આવ્યું છે કે, ‘લગભગ ૪૦૦ વર્ષ પહેલાં રોમમાં ‘વેલેન્ટાઇન’ નામના કેથલિક પાદરી થઇ ગયા હતા, જેમને ભગવાન ઇસુનો સાક્ષાત્કાર થયેલો. એમના જીવનમાં પ્રેમની રોશની ફેલાઇ ગઇ. જે પણ એમની નજીક આવતું એ અજવાસમાં નહાઇને પ્રેમમય બની જતું. એમના મૃત્યુ બાદ એમનો જન્મ ‘વેલેન્ટાઇન ડે’ તરીકે ઊજવવામાં આવે છે. ‘

વર્ષોથી ‘પ્રેમ’ પર ઢગલો કવિતાઓ, વાર્તાઓ લખાઇ ગઈ (કદાચ દરેક કવિનો જન્મ જ પ્રેમના વિષય સાથે થતો હશે), જાતજાતની અને ભાતભાતની વ્યાખ્યાઓ લખીને છેલ્લે બધાએ હાર માનીને સ્વીકારી લીધું કે ‘ભાઇ,આ પરેમ બરેમ એ કંઇ શબ્દોની સીમાઓમાં બંધાય એમાંનો નથી ..એટલે રહેવા દો.જેમ  છે એમ જ એને માણી લો, જેવો લાગે એવો જ સ્વીકારી લો’. વળી પાછો થોડો સમય થાય એટ્લે કોઇને ચળ ઉપડે અને ‘પરેમ’ નામના પ્રદેશ પર નવેસરના ખેડાણો ચાલુ થઇ જાય.આટઆટલી ખેડાતી રહેતી એ પ્રદેશની ધરતી તો પણ હજુ રહસ્યમય અને જાત જાતના અનુભવોના ખજાનાથી ભરપૂર જ મળે છે.

૧૯૪૦-૬૦ ની આસપાસની વાત કરીએ તો કોઇ છોકરાને કોઇ છોકરી પસંદ આવી જાય, વળી અંદરખાને એને ખબર હોય કે પેલી કન્યા પણ એને એટલો જ પસંદ કરે જ છે.પરંતુ વાત ‘કલીઅર’ તો કરવી પડે ને…!! એ સમયે તો એ બહુ અઘરું કામ.એકાદ દિવસ પ્રભુકૃપા થાય અને એ રુપાળી યૌવના એને રસ્તામાં કે ખેતરામાં જ ભટકાઈ જાય ને પછી ચાલુ થાય એક પ્રેમ કહાની..!! લીલીછમ હરિયાળી, ડાંગરોના ડુંડા..એની પાછળ પોતાનો લાલઘૂમ ચહેરો છુપાવતી કુંવારી છોકરી..એની એ રમતિયાળ અદાઓથી મંત્રમુગ્ધ થયેલો તલવારની ધાર જેવી મૂછો ધરાવતો તરવરીયો જુવાન..આંખોથી આંખો મળે..એકાદ બે ઇશારા થાય અને બસ.. શબ્દો કે કોઇ જ ભૌતિક ચીજવસ્તુઓની ધરાર અવગણના કરીને પ્રેમના ઇજનનો સ્વીકાર કરી લેવાય..’ઇશારો ઇશારો મેં દિલ લેને વાલે બતા યે હુન્નર તુને શીખા કહા સે…!!’ ના કોઇ પ્રશ્ન પૂછાય કે ના જવાબ બોલાય અને તોય આખી ય વાત એક્દમ ‘ક્લીઅર કટ’ સમજાઇ જાય,સ્વીકારાઈ જાય અને એક રાજા- એક રાણીની પ્રેમકહાણી ચાલુ.પછી વારો આવે મા બાપને સમજાવવાનો. જાતપાતના રિવાજો, જૂની પેઢીઓના વેર ઝેરની વાતોના..પોતાના લગ્નની બીજે ક્યાંય વાતચીત ચાલતી હોય તો ધીમા ધીમા સાદે એનો વિરોધ કરાય અને છેલ્લે…કાં તો છોકરો ને છોકરી ઝેર પીને આપઘાત કરી નાંખે કાં તો થૉડા ગવઢાઓ બાજીને સંભાળી લે ને થોડી ઉદારતા દાખવે તો એક બીજાને પરણાવી દે.કાં તો મા બાપ મક્ક્મ હોય ને પ્રેમીઓ થોડા ઢીલા પડે તો બેય ને જુદા જુદા ઠેકાણે પાડીને ‘લાકડે માંકડા’ વળગાડી દેવાય. પછી બધું ય ભૂલીને પ્રેમીજનો એ હાલતનો સ્વીકાર કરીને જીવનની પાટી પર નવેસરથી એક ડે એક માંડે.

* આ જમાનાના મા-બાપ શુધ્ધ આબોહવામાં શુધ્ધ દેશી ઘી ખાઇને, શારીરિક તાકાતથી એને પચાવી પણ જાણતા હતાં. માનસિક મનોબળ જબરદસ્ત.છોકરાંઓ એમના કહ્યાંમાં રહેતા હતા. એમને છોકરાઓના વિદ્રોહની ચિંતા બહુ નહોતી સતાવતી.

થોડા સમયકાળ પછી….

‘યાર પેલી ફટાકડી બહુ ગમે છે પણ ‘એને આઇ લવ યુ’ કેમનું કહેવું એ નથી સમજાતું..? કદાચ એનો ગુસ્સો જાય અને એની ગાળોનો તોપગાળો આપણી સામે ડામી દે તો સાલું ક્યાં જવું…?

પછી તો થોડી હિંમત કરીને યુવાન એ યુવતીને એક કાગળ લખે સાથે લાલ ગુલાબ અને હાર્ટ જેવી ડિઝાઇનો વાળા ‘આર્ચીઝ’ કે ‘હોલમાર્ક’ના કાર્ડ લઈ આવે અને હજુ હિંમતના છાંટા બચ્યા હોય તો  લાલ ગુલાબ અને આ બધી વસ્તુઓ લઈને ગમતી છોકરીની સામે અંદરથી થોડો થથરતો જઇને જાતે જ ઊભો રહે, હિંમત ના હોય તો એ છોકરીની ખાસ બહેનપણી કે પોતાના ખાસ મિત્રનો સહારો લઈને પેલા લેટર કે કાર્ડ અને ફૂલ બધું મનગમતી યુવતીને મોકલાવીને પોતે દૂર એક ઝાડની પાછળ ઊભો ઊભો એ યુવતીના ‘એક્સ્પ્રેશન’ જોયા કરે.

હવે પેલી છોકરી થોડી અવઢવમાં ફસાય..થોડો સમય માંગે…અને થોડા દિવસોમાં એની’હા’ કે’ના’ જણાવવાનો વાયદો કરે..કાં તો બે ચાર ગાળો દેતી’કને પેલું કાર્ડ, પત્ર ફાડી નાંખે ને ફૂલોને જમીન પર પટ્કી કાઢે..ઘણા નસીબદાર કેસમાં છોકરી શરમાઈને  ગુલાબ અને કાર્ડનો શરમાતા મુખે સ્વીકાર કરીને, આજુબાજુ નજર દોડાવીને પેલા ઝાડ પાછળના યુવાનને શોધી નાંખીને નજરથી એક મીઠો ઠપકો આપી દે કે, ‘તું જાતે કેમ ના આવ્યો આ બધું લઈને?’

પછી મા – બાપને સમજાવાય..મકકમતા આ સમયના પ્રેમીઓમાં ઠસોઠસ વર્તાતી હતી. મા-બાપ સમજે તો ઠીક નહીં તો ‘પરણું તો આને જ પરણું’, ‘અમે અમારી રીતે અમારું ફોડી લઇશું..’ અને બેય પ્રેમી પંખીડા વિદ્રોહની પાંખે ફરાર..ઘણી કહાનીઓ સફળ જાય અને ઘણી અધવચાળે જ હાંફીને દમ તોડી જાય.

* આ જમાનામાં પણ મા-બાપ મજબૂત તો હતાં જ, પણ  છોકરાઓ ભાગી જવાના કે રજીસ્ટર્ડ મેરેજીસની ઘટનાના ટેન્શન થોડા વત્તા અંશે સતાવતા હતાં

અત્યારે….

છોકરીઓ સાથે દોસ્તી કરવાની કેટલી સરળ.નેટ, સોશિયલ સર્વીસીસ તો આપણા જ બાપની ને..હવે ક્યાં પહેલાંની જેમ છોકરીઓ સાથે વાત કરવામાં પગ પાણી પાણી થાય..એની સામે ક્યાં બોલવાનું છે…જે બોલવું હોય એ મોબાઇલ કે ફેસબુક કે ઇમેઇલમાં મેસેજીસ કરીને લખી નાંખો..એ છોકરીના ફોટા અપલોડ કર્યા હોય ત્યાં થોડી સુંદર મજાની રોમાન્ટીક કવિતાઓની કોમેન્ટ્સ  લખી નાખો.( નેટ પર તો આવી કવિતાઓ અને મેસેજીસના ખડકલા છે..પતાસું ખાવા માટે મોઢું ખોલવાની પણ જરુર નહીં પેલો કવિ આવીને તમારી વોલ પર જાતે જ કવિતાઓ ચીપકાવી જાય..મતલબ કે મોઢું પણ ના ખોલો ને પતાસું ખોળામાં આવી જાય..જ્યારે મન થાય ત્યારે ખાઇ લેવાનું) હા, તો આ બધા કાર્યોથી છોકરી જલ્દીથી પટી જાય છે..એનું બીજું એક કારણ પણ કે આજ કાલ છોકરીઓ પણ સામેથી પટી જવા માટે તલપાપડ થતી હોય છે. કારણ..તો સિમ્પલ.અરે ..પેલીએ અત્યાર સુધીમાં ‘૭-૮’ બોય ફ્રેન્ડબદલી કાઢ્યા તો મારે તો હજી એ આંકડો ‘૪’ પર જ પહોચ્યો છે, આવી બેઇજજ્તી તો કેમની ચલાવી લેવાય? હા, જોકે સામે છોકરા પાસે કેવું વ્હીકલ છે, કયા બ્રાન્ડના જૂતા,ચશ્મા,ઘડિયાળ પહેરે છે કે કયા મૉડલનો મોબાઇલ છે એના પર એક ઝીણવટભર્યુ અવલોકન ચોકકસ કરી નખાય..  એ બધું ય જો પોતાના સ્ટેટસ પ્રમાણે, ગણત્રી પ્રમાણેનું હોય તો પછી ભલે ને છોકરો દેખાવે લલ્લુ જેવો લાગતો હોય ચાલે..અને એમની પ્રેમકહાણી ચાલુ.  આજકાલના ડર્ટીપિકચરો, હુકકા-  રેવ – ફાર્મહાઉસ પાર્ટીના કલ્ચરમાં મન કરતાં તનના ચળકાટને વધારે મહત્વ અપાય છે.(એમાં ને એમાં તો કોસ્મેટીક કંપનીઓ, જીમવાળાઓની લોટરી નીકળી ગઈ છે ને..!!). અમુક સંબંધો તો શરુ જ તનથી થાય છે..ભગવાન જાણે એ બધું મન સુધી ક્યારે પહોચતું હશે..? પ્રેમનું  ડિસેકશન કરી કરીને બિચારાને અધમૂઓ કરી કરીને પોતાની રીતે મારી મચડીને રો…જ નવી વ્યાખ્યાઓ બનાવવાની. રોજ નવા-નવા મતલબી, મનફાવતા અર્થઘટનો કરી દેવાના.

* આ સમયના મા-બાપ  ગ્લોબલ વોર્મિંગથી અધમૂઆ, મોંઘી મોંઘી ટયુશન ફી ભરીને બેવડ વળી ગયેલી કમરો વાળા અને બે છેડા ભેગા કરવાના પ્રયાસોમાં બે ય પક્ષ નોકરીયાત.. એથી બહારના પીઝા -બરગર – પંજાબી લંચ ડીનર ખાઇ ખાઇને, માનસિક ક્સરતોમાં નોંતરાતા ટેન્શનો , બેફામ મોટાપાને પહોંચી વળવા જીમના, યોગા ઇનસ્ટ્રકટરના ખરચા કરનારા..!! વળી ખાટલે મોટી ખોટ કે ‘સંતાનો કહ્યામાં જ ક્યાં.. આજે આ છોકરો તમારો ‘ભાવિ જમાઇ’ ને કાલે આ છોકરી તમારી ‘ભાવિ વહુ’ના સ્ટેટમેન્ટ સાંભળે, જાતને એ સંબંધોના ચોકઠામાં સેટ્ કરે, માંડ માંડ એ વહુ ને જમાઇના મોઢા યાદ રહે ત્યાં તો એ બધું બદલાઇ ગયું હોય..નવી ઘોડી નવો દાવ..બધું નવેસરથી ચાલુ.. એ બધું ભૂલી જાઓ હવે..હવેથી મને આ છોકરી કે છોકરો ગમે છે…!!!  (આ પેઢી એમના ‘બ્રાન્ડેડ જીન્સ’ કરતા એમના ભાવિ જીવનસાથી જલ્દી બદલી  કાઢે છે…!!)જૂની આંખે નવા કૌતુકો નિહાળતા મા બાપ પાસે થાકીને છેલ્લે એક જ વાક્ય કહેવાનુ બાકી રહે કે, ‘સારું ત્યારે…છોકરાઓ..કરો તમારી મનમાની જાઓ..બસ..થોડી સાવધાની રાખતા રહેજો હોંકે બીજુ તો વધારે શું કહીએ અમે .!!

* આમાં એક બીજા ટાઇપના મા-બાપ પણ ઊમેરી શકાય.

અમે અમારુ જીવન જીવીએ છીએ તમે તમારું જીવો..એમાં પતિને બીજી કોઇ સ્ત્રી સાથે અફેયર ચાલતું હોય તો પત્ની બીજા બે પુરુષોને એકસાથે પોતાની આંગળી પર નચાવતી હોય…અને એમના સંતાનો…’લીવ ઇન રીલેશનશીપ’ કાં તો ‘દોસ્તાના’  જેવા મુક્ત સંબંધોમાં બંધાયેલા હોય..(.!!! ) આદતથી મજબૂર આવા સ્ત્રી પુરૂષો પ્રેમને પણ ‘ટ્રાયલ’ માનવા લાંગ્યા છે. જો બધુ ઠીકઠાક ચાલ્યું તો ઠીક નહીં તો ‘તુ નહીં ઓર સહી..અને ઓર નહીં તો ઓર સહી..’ સંબંધો માત્ર સગવડીયા લેબલો જ લાગે.

હરી ફરીને વાત તો પ્રેમની જ ને, પૃથ્વી પરના સૌથી વધારે ચર્ચાતા વિજાતીય અદમ્ય આકર્ષણની જ સ્તો. મારા ભાઈ..!! ‘વેલેન્ટાઇન ડે’ આવે ને જાય. લાગણીનો પતંગ ચગાવી ચગાવીને તમને ઉશ્કેરીને ધંધો કરનારાઓ પછી તેમનો નફો ગણવામાં વ્યસ્ત થઈ જાય.પ્રેમના ઉભરા છેક ગળે આવી ગયા હોય એ થોડા હેઠા બેસે અને બઘું ય ઠેરનું ઠેર. પછી વાસ્તવિકતા મોં ફાડીને ઉભી રહે એમાં કંઈ નવું નથી. વ્યાપારી લોકોએ જાહેરાતો ઠોકી ઠોકીને આપણી આંખે ભૌતિકતાના ચશ્મા પહેરાવી પહેરાવીને આપણને પણ એમની નજરે જ જોતા કરી દીધા છે. એ દિવસે અપાતા ‘હીરા હે સદા કે લીયે’ ના હીરા કરતાં આજની ધમાલીયા જિન્દગીમાંથી ‘હીરા’ જેવો સમય ચોરીને એકબીજા જોડે ખુશીની પળો પસાર કરવી એ વધુ  મહત્વની એવી સમજણને બદલે ભેટ જેટલી મોટી અને કિંમતી એટલી બીજાને બતાવવાની મજા  વધુ અને સામેવાળાને આપણા માટે પ્રેમ પણ એટલો જ વધુ જેવી માંદલી માનસિકતા આપણા સમાજની સસ્કૃતિને ઊધઈની જેમ કોતરી રહી છે. સંબંધમાં વિશ્વાસ, વચનબધ્ધતા જેવા ઉમદા ગુણો વિક્સાવી સંબંધને લીલોછમ રાખવાના બદલે આપણે એને ભૌતિક ચીજવસ્તુઓના ખાતર અને છેતરપીંડીના પાણી પાઈને ઊછેરતા થઈ ગયાં છીએ. આજકાલ પ્રેમમાંથી પવિત્રતા,પ્રાર્થના,દિવ્યતા, અતૂટ સંબંધ, વિશ્વાસ જેવી લાગણીઓ ખોવાતી ચાલી છે અને  પાછલા બારણે ટાઈમપાસ,વાસના, મોજમજા જેવી હલ્કી માનસિકતાએ પગપેસારો કરી દીધો છે.

આપણને આકંઠ ચાહનાર વ્યક્તિને આપણી ‘પ્રાયોરીટીઝ’માં છેલ્લા ક્રમે બેસવાનો વારો આવે એ કેવી ક્રૂર અને દુઃખદ વાત છે.!!

-sneha h. patel.

http://www.divyabhaskar.co.in/article/MAG-samprat-sneha-patel-love-when-and-now-2857846.html

વિકાસ

‘અપરિવર્તનશીલતા, દુરાગ્રહો અને દિશાવિહીન વાદ-વિવાદો સમાજ – માનવીના વિકાસને રોકે છે’.

– સ્નેહા પટેલ

રચનાત્મકતા

 

 

રચનાત્મકતાને સભાનતાથી યોગ્ય રસ્તે વાળવામાં ના આવે તો નાહકની રઝળપટ્ટી બની જાય છે.

– સ્નેહા પટેલ.

સર્જન

નિજાનંદ વગર કોઇ પણ સર્જન સપાટીએ તરતું જ દેખાય છે.

સ્નેહા પટેલ.

તમને શું લાગ્યું …

રાતુચોળ નાક

નીતરતી આંખ

રુંવે રુંવે નાની ટેકરીઓ ઉગી નીકળી છે

હ્રદયના ધબકારા મંદ

મગજ હાથ પગ સુન્ન

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

તમને શું લાગ્યું આ કોઇ કવિતાની વાત છે…

સુસ…………ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ

અરે ભાઈ..આ તો આજકાલ ‘અમદાવાદ’ની મહેમાન કાતિલાના ઠંડીની વાત છે..આબુથી સ્પેશિયલ અહીં બે-ચાર દા’ડા રોકાવાનો નેક વિચાર લઇને આવી છે……અતિથી તુમ કબ જાઓગે..??સુસ…ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ્ડ

અરે..ટીસ્યુ ક્યાં ખોવાઈ ગયું….સુસ્સ….ડ્ડ્ડ..હાક…છી….

દૂરંદેશી

ભવિષ્ય સુધારવાની ઘેલછામાં દૂરંદેશીઓ ઘણીવાર એકદમ નજીકની  અને મહત્વની વાતો જોવાનું ચૂકી જાય છે.

સ્નેહા પટેલ.

હું તારી સાથે છું..

ફૂલછાબ > નવરાશની પળ > ૮-૦૨-૨૦૧૨ નો લેખ 

તમને કહું છું કે ખિસ્સામાંથી સાંજ મઝાની કાઢો ,

ગમતા જણની, ગમતી ક્ષણની વાત મઝાની માંડો .

-અંકિત ત્રિવેદી

‘તું સમજતો કેમ નથી પણ.!!”

‘અરે મારે પક્ષે શું સમજવાનું છે એ તો ખબર પડે મને’

‘આ આખીય વાત તારી સામે ખુલ્લી ચત્તાપાટ પડી છે અને તું છે કે..’

“જો મૈત્રી..આમ તું શબ્દો, લાગણી આવી બધી વાતોમાં મને ના ઉલઝાવ,જે હોય એ  ક્લીઅર કહીને એકદમ શોર્ટમાં પતાવ…

ત્યાં તો સરળના ફોનની રીંગ વાગી.

‘એક મીનિટ..’

ફોન પર કોઇ ખડડૂસ પાર્ટી હતી, જેના કારણે સરળનું ૮ લાખનું પેમેન્ટ અટકેલું હતું. ખોટા ખોટા ખુલાસાઓ, વાયદાઓ.. વાતો કરતા કરતાં સરળ અકળાઈ ગયો. એક તો પાર્ટીએ આગળનું પેમેન્ટ આપ્યું નહોતું અને સામેથી માલ સમયસર સપ્લાય કેમ નથી કર્યો..? ની ફરિયાદો કરતો હતો. ‘ઉલ્ટા ચોર કોટવાળ કો ડાંટે’.

સરળનો અવાજ ધીમે ધીમે એના ધ્યાન બહાર જ તીવ્ર થતો ગયો.

મૈત્રી લાચાર થઈને સરળના ગુસ્સાના પારો ઊંચો ને ઊંચો જતો જોઇ રહી.હવે પોતાની તકલીફ કે પોતાની વાત સરળ જોડે કરવાની શક્ય  ક્યાં હતી..!!  સરળનો મૂડ તો બગડી ગયેલો.એક ઉંડો શ્વાસ લઇ ઉચ્છવાસમાં ઢગલો લાચારી કાઢી નાંખ્યા વગર એ કશું ના કરી શકી. દિલ મસોસીને રહી ગઇ.

વાતમાં એવું હતું કે,

મૈત્રીને એનો બોસ ઓફિસમાં નાની નાની વાતોમાં હેરાન કરતો હતો. એના કરાયેલા કામમાં કોઇને કોઇ મીનમેખ કાઢવાની એને ટેવ પડી ગયેલી. કારણ તો આખી ઓફિસમાં જાણીતું હતું કે સાહેબને મૈત્રીની જગ્યાએ પોતાની નવી નવી બનાવેલી ગર્લફ્રેન્ડને કામ પર રાખવી હતી. પણ સ્માર્ટ, વફાદાર, મિલનસાર અને મહેનતુ મૈત્રી કોઇ રીતે એના સકંજામાં આવતી નહોતી. મૈત્રી એની રમતોને પહોંચી તો વળતી હતી પણ આ બધું એની ખાસી એવી માનસિક, શારીરિક તાકાત નીચોવી લેતું હતું..આ બાબતે ઘણીવાર એણે સરળ જોડે વાત કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો પણ સરળને તો આ વાત એકદમ સામાન્ય લાગતી. આવું બધું તો ચાલ્યા કરે..થોડું સહન કરી લેવાનું…આનો કોઇ રસ્તો નથી..આપણે કરી કરીને શું કરી શકવાના….!!?”

સ્વાભિમાની મૈત્રીને ખોટી વાતો સહન થતી નહી. વળી આપણે આપણી લડાઇ લડવી તો પડે જ ને..એમ સાવ કારણ વગર આટલા વર્ષો જૂની અને જેના પર ધરના અડધા ખર્ચાઓ ચાલતા હતા એ નોકરી છોડી દેવાની..!! પાડાના વાંકે પલાખીને ડામ.. આ ક્યાંનો ન્યાય.. ? જેવા વિચારો હેરાન કરી મૂકતાં. સરળના ઉલ્ટા જવાબો સાંભળીને એ અકળાઇ જતી. મનમાં ને મનમાં સમજતી હતી કે સરળની વાતો સાચી છે,પ્રેકટીકલ પણ છે. ગમે એટલું લડ્યા પછી પણ એનું આ બે માથાળા બોસની વાંકદેખી નિયત આગળ કશું નથી ચાલવાનું..એક દિવસ એણે નોકરી છોડવાનો વાતો આવશે જ.તો પછી એને શું ખૂટે છે..એને સરળ પાસેથી જોઈએ છે શું..? વિચારતાં વિચારતા એને ખ્યાલ આવ્યો કે એને સરળ પાસેથી કશું નથી જોઈતું, જોઇએ છે તો માત્ર એક સધિયારો, તું ચિંતા ના કર, હું તારી સાથે જ છું..આપણે બેય  ભેગા મળીને કોઇ પણ સ્થિતીને પહોંચી વળશું.સ્વાભિમાન ઘવાતું હોય તો ઠોકર માર આ નોકરીને..આના જેવી હજારો નોકરી મળી જશે..’

બસ.. વાત તો ફકત થોડા પ્રેમાળ- કાળજીભર્યા બે શબ્દોની જ હતી. પણ સરળને આ કોણ અને કેવી રીતે સમજાવે..?

 

અનબીટેબલ :- ‘તારે આમ કરવું જોઇએ – તેમ કરવું જોઇએ’ની શિખામણો કરતાં’ચાલ આપણે આમ કરીએ’ આવું કહે એ સાચો મિત્ર, હિતેચ્છુ.

લાજુડીનો જવાબ

એક ગામડિયા વિજોગીનો પ્રેમપત્ર @અરવિંદ બારોટ.

********************************

મારી વાલી પત્ની લાજુડી,અમદાવાદ થી લીખીતન તારો એક વખત ના પતિ ના જે શી કષ્ણ.તું મજા માં હશ.ગોરબાપાએ થોડુક લખતા શીખવાડિયું ઈ આજ કામ લાગીયુ.આયખા નો પેલો ને શેલો કાગળ તને લખું સુ.ભગવાને આપડ ને નોખા પાડિયા એમ તો નો કેવાય.કારણ મારા રદિયા માં તારી માટે નું હેત ભગવાને જ ભરિયું સે ને..બબે વરહ થી તારું મારા માં મન નોતું. તું મનેગણતી જ નોતી.મેં ખમાય એટલું ખમે રાખીયુ પણ પસી નો રેવાણું ને ખીજ માં ને ખીજ માં તને નો કેવા ના વેણ કઈ દીધા ને તું રિહાઈ ગય.મેં તને બવ મનાવી પણ તું નો માની..તારે માનવું જ નોતું…હશે… આપડી લેણ દેણ ખૂટી.મેં પશી બવ વિશાર કરિયો ને ગામ મૂકી ને શેર માં આવતો રિયો.મને કાનજી મામાયે કીધું કે હું વયો ગયો પશી તું બવ રોઈ તી.ઈ મને નો ગમીયું. તું સુખે થી રેય એટલે તો મેં તને મારગ દીધો સે .મેં તને રાજી રાખવા થાય એટલું કરીયું..મને બધુય યાદ આવે સે.તે દી જો ને..મોરપીસ રંગ ની સાડી તને બવ ગમતી તી.મારી પાંહે પૈસા નોતા તે મેં મારી ઘડીયાલ વેશી ને તને સાડી અપાવી તી ને તું કેવી રાજી થઇ તી ..રાધેસર ના મેળામાં તું ખોવાઈ ગય તી ને પશી માંડ માંડ મળી તી તઇં કેવી રાજી થઇ તી …બસ… તું કાયમ એવી ને એવી જ રાજી રે.ભલે હું હોવ કે નો હોવ..મને ખબર સે તનેય મારા માથે થોડુક હેત તો સે પણ હું તને દીઠો ગમતો નથી.ને મને તારા વનાં કોઈ દીધું ગમતું નથી..ઈ યે લેણ દેણ ની વાત સે..ઠીક સે.હવે હું તને કોઈ દી મોઢું નઈ બતાવું.કાગળે ય નઈ લખું.તું તો મને ભૂલી જાશ પણ હું તને નઈ ભૂલું…કારણ…બીજું તો સુ કવ પણ……તું મને બવ વાલી સો….

લીખીતન તારો એક વખત નો —— મોહન.

મોટાભાઈ અરવિંદભાઈની આ હ્ર્દયવેધી પોસ્ટ જ્યારથી વાંચેલી ત્યારથી મગજમાં એ ‘લાજુડી’ના જવાબ વિશે વિચારોની આંધી ચાલુ થઇ ગયેલી. એ જવાબ લખે તો કેવો લખે..? બસ એ જ  ભાંજગડ મગજને કોતર્યા કરતી હતી. જોકે અરવિંદભાઈના ગામઠી-મીઠા શબ્દો, કસાયેલી કલમ, સંવેદનશીલતા, ઊંડી સમજણ,,આ બધો વૈભવ તો મારી પાસે કયાં..!! પણ બસ…સર્જનનું ભૂત ભરાયેલું..એટલે કોઇ જ મર્યાદા ના નડી. કલમને વહેવા દીધી અને આવું કંઇક લખાઇ ગયું.

લાજુડીનો જવાબ

*********

મારા ભવો ભવના ભરથાર,મોહન,તેં તો ગજબ કરી નાખ્યો,મારા વા’લા !ખોળિયું મૂકીને જીવ જાય એમ તું મને મૂકીને હાલી નીકળ્યો!સો ટચના સોના જેવા તારા ભોળપણ પાછળ ગાંડી થઈને મોટા જમીનદાર બાપનું ઘર છોડીને હાલી નીકળી’તી.ત્યારે મને ખબર નો’તી કે તારું ભોળપણ જ મારું વેરી થશે.મારો ગુનો એટલો કે હું થોડુક ભણેલી છું.અરે ગાંડા !જીવવા માટે હૈયાના સગપણ કામ લાગે,ભણતર નહિ.તારા હેતમાં તરબોળ થઈને હું ‘લજામણી’માંથી ‘લાજુડી’થઇ ગઈ.તારામાં ઓગળી ગઈ,પણ તે મારાથી જુદારો રાખ્યો.રોજ સવારે તું મને ઠાકોરજીના મંદિરે દર્શન કરવા લઇ જતો ‘ને હું રોજ કહેતી કે આ મુરલીધર મોહન કરતાં મને મારો આ મોહન વધારે છે.ઈ મોહન તો આખા જગતનો,જયારે તું તો મારા જ મનનો માણીગર !તારે નહી કોઈ રાધા, નહિ કોઈ ગોપી !તારે તો બસ,તારી લાજુડી….!તારી ભોળી આંખ્યુંમાં મને મારા સપનાની દુનિયા દેખાતી.પણ તેં તો મારી નાવડી મધ દરિયે ડુબાડી..!હવે મોરપીંછ રંગની સાડી પહેરીને મારે કોને દેખાડવી !કોના માટે શણગાર સજવા ! મારો સાચો શણગાર તો મને નોધારી મૂકી ને જતો રિયો.મોહન,શું કહું તને ?તારી પાયા વગરની શંકાએ આપણી લીલીછમ્મ વાડીને ઉજ્જડ કરી નાખી.સરપંચનો દીકરો શંકરિયો વારે વારે મારી પાસે કાગળ વંચાવવા આવતો એટલે તું વહેમાણો.અને ઈ શંકાના બીજને તેં મનમાં ને મનમાં ઉજેરીને મોટું કર્યું.તેં પોતે જ ધારી લીધું કે મને તારી પડી નથી.અરે ભલા’દમી હું તો તારો પડછાયો છું.તું છે તો હું છું.તારા વિના ની મારી દશા તો પાણી વગરની માછલી જેવી છે.હવે હું તને ક્યાં ગોતું ?આ કાગળ ક્યાં મોકલું ?અરેરે…આ કળજુગમાં માણસ પણ માંડ મળે છે,’ને હું અભાગણી સો ટચના સોના જેવો ભરથાર ખોઈ બેઠી.તારા ખોટા વહેમને કારણે આપણું જીવતર ઝેર થઇ ગયું.”આઈ લવ યુ..આઈ લવ યુ “કહેનારા ધુતારાના ટોળાં તો બહુ છે,પણ “તું મને બવ વા’લી છો”-એવું કહેનારો મારો ભોળિયો રાજા ક્યાં ?મારા મનનો મોહન ક્યાં ?મોહન…મોહન,તારી લાજુડીને છોડતાં તારો જીવ કેમ ચાલ્યો ? આ કાગળને હવામાં ઊડતો મૂકું છું.કાગળ તો તને મળે કે ન મળે,પણ મારા હૈયાના હીબકાં તો તને જરૂર સંભળાશે…

-જનમો જનમની તારી જ ..લાજુડી..

positivity

આજકાલ ઠેર ઠેર ચાલતી નેગેટીવીટી અને પોઝીટીવીટીની ચર્ચા – વાતો સાંભળીને મને નવાઇ લાગે છે કે આપણે માણસો એક સરળ વાતને કેટલી હદ સુધી ચૂંથી કાઢીએ છીએ..!!

એક જ લાઇનમાં કહી શકાય કે,

‘ જે કાર્ય કર્યા પછી તમારું મન સ્વસ્થતા અને આંતરિક ખુશી અનુભવે એ હકારાત્મકતા, જેની વ્યાખ્યામાં વ્યક્તિની સમજ, તાકાત અને અનુભવો મુજબ થોડા ઘણા અંશે ફેરફાર હોય છે.’

બસ..

સ્નેહા પટેલ.

 

 

 

બેજવાબદારી

today’s article in phulchhab paper > navrash ni pal :

એક મોકો મેં ગુમાવ્યો,કોઇને કહેશો નહીં,

હું મને ના ઓળખાયો,કોઇને કહેશો નહીં.

એક વેળા ઇશ્વરે પૂછયું તને શું જોઇએ,

માંગવામાં છેતરાયો,કોઇને કહેશો નહીં.

-ગૌરાંગ ઠાકર

સ્વાતીને જોવા માટે આજે એક છોકરો આવવાનો હતો. નામ હતું સર્જન. એ બારણાના બેલ પર ચાતક તરસે કાન ધરીને બેઠેલી.

‘ટીંગ ટોંગ..’

અને છોકરો અને એના મમ્મી પપ્પા એમના આંગણે.

સ્વાતીએ થોડીક નજર ત્રાંસી કરીને જોયું તો હૈયું એક ધબકારો ચૂકી ગયું.૬ ફૂટની આસપાસની ઊંચાઈ ધરાવતો સર્જન ગોરોચિટ્ટો છોકરો હતો. વળી એનું સ્નાયુબધ્ધ શરીર રેગ્યુઅલર જીમમાં જવાની ટેવ ધરાવતો હોવાની ચાડી ખાતું હતું.સ્વાતી તો પહેલી નજરના પહેલા પ્રેમમાં જ પડી ગઇ.

ચા-પાણીના વ્યવહાર પછી સર્જન અને સ્વાતી એક બીજા સાથે વાત કરી શકે એ બહાને વડીલો થોડા આઘા પાછા થયા.

થોડી વારની વાતચીત અને જીવનભરના સાથની પસંદગી..!! જો કે સ્વાતીએ તો એ સમયે જ હા પાડી દીધેલી. હવે બધું સર્જનની હા કે ના પર જ આધારીત હતું. પણ સર્જનનું મન કળાતું નહતું.આવી સુંદર, સંસ્કારી છોકરીમાં એને શું ખૂટયું ? એના મોઢા પર અવઢવ અને ચીડના લક્ષણો સ્પષ્ટપણે દેખાઇ આવતા હતાં.

એકાદ બે દિવસ રહીને એના મમ્મીએ ધીરેથી એ વાત વિશે પૂછતા સર્જને ઘસીને ના પાડી દીધી. કારણ..તો બસ એમ જ, કંઇ ખાસ નહીં. મન નહોતું માનતું અને માલતીબેન દિલ મસોસીને ઊભા રહી ગયા.

પણ પછી તો સર્જનની આ ‘ના’નો સિલસિલો લાંબો ચાલ્યો અને પાછળ કારણોના કોઇ જ સંતોષકારક જવાબો નહીં.

મધુભાઈ અને માલતીબેનને સમજાતું નહોતું કે એમનો એકનો એક લાડકવાયો આવું વર્તન કેમ કરે છે..ક્યાંક એને કોઇ કહી ના શકે એવી મૂંઝવણ કે તકલીફ તો નહી સતાવતી હોય ને..બાકી આવો હટ્ટો કટ્ટો..ઢગલો ગર્લફ્રેન્ડસ સાથે તંદુરસ્ત સંબંધ જાળવી શકનારો એમનો કલૈયાકુંવર જેવો દીકરો લગ્નના નામે આમ ભડકી કેમ ઉઠે છે..!!

જાતજાતની યુક્તિઓ કરી જોઇ પણ કોઇ જ કારગર ના નીવડી.

સામે પક્ષે સર્જન મનોમન મૂંઝાતો હતો. છાતીમાં નકારાત્મક વિચારોનો ડચૂરો બાઝતો હતો.

નાનપણથી એના માનસપટ ઉછરતા આવેલા ઢગલો’ક પ્રસંગો એના મગજમાં પર ભફાક દઇને અથડાતા હતા.

પેન્સિલને અણી કાઢતો હતો..વારંવાર બટકાતી પેન્સિલની અણી જોઇને મમ્મીનું ધૈર્ય બટકાઇ ગયું,’તું રહેવા દે, તારાથી કશું ય કામ બરાબર નહીં થાય.આમે તું સાવ બેજવાબદાર  છે.’

એની ઉંમરના બીજા બધા છોકરાઓ લગભગ ૫-૬ વર્ષની ઉંમરે જ સાઇકલ ચલાવતા શીખી ગયેલા.સર્જન થોડો ‘સ્લો લર્નર’. એને સાઇકલ શીખતા શીખતા લગભગ ૧૦ એક વર્ષના વહાણા વાઈ ગયા.એના પપ્પાને એ વાત એમના સ્ટેટસને ઝાંખપ પાડતી લાગી. અહમ ઘવાઈ ગયો,’સાવ ડોબો જ છે તું તો.જીંદગીમાં ક્યારેય કોઇ કામ સરખું નહીં કરી શકે, એકદમ બેજવાબદાર.’

ભણવામાં અવ્વલ નંબરનો સર્જન કોઇ પણ સ્પોર્ટસમાં આગળ પડતો નહતો. એકદમ એવરેજ પરફોર્મર.નેશનલ લેવલના ફૂટબોલ ચેમ્પિયન પપ્પા અને વોલીબોલની કપ્તાન મમ્મીને આ એમની પ્રેસ્ટીજ ખરાબ કરતો મોટો ઇસ્યુ લાગતો. એમનાથી આવો એવરેજ છોકરો સહેજ પણ ખમાતો નહી અને પાછા શબ્દો વહી જતા, ‘તું કશું નહી કરી શકે, રહેવા દે..સાવ જ બેજવાબદાર છોકરો છે તું..’

આવા અનેકો પ્રસંગોએ ભેટમાં મળેલ ‘બેજવાબદારી’ના ટાંકણાએ સર્જનના દિમાગમાં ઠોકી-ઠોકીને નકારાત્મક વિચારોથી, ભરેલી આત્મવિશ્વાસની ઊણપવાળી મૂર્તિનું સર્જન કરી દીધેલું. પોતાની જાતમાંથી પોતાનો વિસ્વાસ ગુમાવી બેઠેલો સર્જન આજે એ પણ નહતો સમજી શક્તો કે હકીકતમાં પોતાને  તકલીફ શું છે..!! મમ્મી પપ્પાને કેમનું સમજાવે કે કોઇ પણ છોકરીને જોતા જ પેલી બટકણી પેન્સિલો, સાઇકલ પરથી વારંવારની પછડાટ,મમ્મી પપ્પાની રાતી આંખો, ગુસ્સાળ મુખ બધુંય અરસ પરસ એકબીજામાં ભળી જાય છે,ઘૂઘવાયા કરે છે..છાતી મહી આશંકાના વાદળો ઘેરાયા કરે છે અને છેલ્લે એ જવાબદારી સ્વીકારવાની હિંમત હારી જાય છે.

અનબીટેબલઃ-જેને સાચો પ્રેમ કરતા હો એને  ક્યારેય ’ગિલ્ટ’ની લાગણીનો અનુભવ ના કરાવશો.