ખાલીપોઃ ભાગ- ૨૦

આજે સૌમ્ય પટેલ અને સોનિયા પટેલના મતભેદવાળા વિચારોથી ઇતિની નજર સમક્ષ એનો પોતાનો ભૂતકાળ ફરી તરવરી ઊઠેલો…જૂનો ઘા ફરી રીસવા માંડેલો. જીન્દગીની કિતાબના થોડા ઉથવાલેલા પાનાનો થાકોડો ઇતિને પાયાથી હચમચાવી ગયો. માનસિક થાક્થી થાકેલી ઇતિએ પાસે પડેલ કોફીનો મગ ઊપાડ્યો. ઇતિના હોઠ સુધી પહોંચવાની રાહ જોઈ જોઈને એ હવે સાવ જ ઠરીને ઠીકરૂં થઈ ગયેલો. સૂકા થઇ ગયેલા કંઠને થોડો ભીનો કરવાની ગરજે જ ઇતિએ એ ઠંડી કોફીનો છેલ્લો બચેલો ઘુંટડો ભર્યો અને હળવેકથી બધા ય વિચારોને ખંખેરી નાંખવાની ઇરછા સાથે  ડોકને એક ઝાટકો આપ્યો. સામે સૂર્ય ડૂબવાની તૈયારીમાં હતો. આખુંય આકાશ લાલ રંગની ઓઢણી પહેરીને સજી-ધજીને ભૂખરા વાદળો સાથે મસ્તી કરી રહ્યું હતું. આ ઇતિનો  મનગમતો સમય હતો..આ ૫-૧૦ મિનિટનો ગાળૉ એ મનભરીને માણી લેતી. હતાશા..વિચારો..બધુંય બાજુમાં હડસેલીને આ જીવનને ભરપૂર માણી લેતી. આજે ખરા સમયે ફરીથી આ કુદરતે ઇતિને સહાય કરી. ધીમે ધીમે ડૂબતો સૂરજ ઇતિને તરબતોળ કરી ગયો. વાતાવરણના નશામાં રંગાઇને હળ્વેથી ઊભી થઈ અને ચેઇન્જ કરીને પીન્ક સિલ્ક્ની ટુ-પીસવાળી નાઈટી ચડાવીને પથારીમાં આડી પડી-પડી નિંદ્રાદેવીને મનાવવા લાગી.

——-X———————-X——————X—————X

‘આ ભી જા…આ ભી જા..એ સુબહ આ ભી જા…રાત કો કર વિદા…’ની રિંગટોનથી ઇતિ ઝબકીને જાગી ગઈ. સામે વોલ-ક્લોક પર જોયું તો સવારના ૬-૦૦ વાગેલાં. ફોન હાથમાં લેતા સ્ક્રીન પર વિકાસનું નામ વાંચતા જ એના કોમળ ગુલાબી હોઠ પર એક નાજુક હાસ્ય ફરકી ગયું.

‘ગુડ મોર્નિંગ…’

‘વેરી ગુડ મોર્નિંગ ઇતિ..’ શક્ય એટલો અવાજને  કોમળ બનાવવાના પ્રયાસમાં થોડો ઘીમો થઈ ગયેલા વિકાસના અવાજમાંથી નીતરતો ભરપૂર સ્નેહ ઇતિ અનુભવી શકતી હતી.

‘શું કરે છે? મૂડ હોય તો ચાલ..યુનિવસિટી પાસે ચા-નાસ્તો કરવા જઈએ..હું હમણાં વોક લેવા ગયેલો, ત્યારે વાતાવરણ ખૂબ જ આહલાદક હતું ..એ જોઇને તારી યાદ આવી ગઇ..’

‘ઓકે..૧૫ એક મિનિટ આપ મને..હું ફ્રેશ થઈ જઊં છું.’

‘ઓ.કે..તો હું તારા ઘરે પહોંચું છું ‘

ફટાફટ ફ્રેશ થઇ જીન્સ અને કોટન કુર્તો ચડાવી, પાણીદાર આંખોને લાઇનરનો એક ઘસરકો માર્યો અને સુંવાળા કાળા વાળમાં બ્રશ ફેરવતી ફેરવતી ઘરની ચાવી હાથમાં લઇને ઇતિ તૈયાર થઈ, ત્યાં સુધીમાં તો વિકાસ એના ડોરબેલની ઘંટડી વગાડી ચૂકેલો..

વ્હાઈટ ટી-શર્ટ અને નેવી બ્લ્યુ જીન્સમાં સજ્જ વિકાસ જબરો હેન્ડસમ લાગતો હતો. ઇતિનું દિલ એક પળ તો ધબકારો ચૂકી ગયું. પણ દર વખતની માફક જાતને સંભાળી લીધી.

ઇતિને સમજાતું નહોતું કે એના દિલમાં વિકાસ માટે જે લાગણી ઊદભવે છે એને ‘પ્રેમ’ કહી શકાય કે? અને જો હા..તો એના અજાણતાંક ને પણ થયેલા સ્પર્શ એને અર્થની યાદ કેમ આપાવી જાય છે? જબરી ગડમથલમાં ફસાયેલી હતી એ અર્થ ને વિકાસની વચ્ચે..

મનમાં તો એને પણ ખબર હતી કે વિકાસ ભલેને કંઈ જ બોલતો નથી. પણ એ પોતાને અનહદ પ્રેમ કરે છે અને પોતે એને કેરિયરના ચકકરમાં છેલ્લા ત્રણ-ત્રણ વર્ષથી નજર-અંદાજ કરતી આવી છે. એમ છતાં એ ધીરજ ધરીને શાંતિથી  પોતાની રાહ જોઈ રહ્યો છે. ઇતિને પોતાની જાત પર થોડો ગુસ્સો અને વિકાસ માટે માનની લાગણી ઊત્પન્ન થઈ રહી હતી. એકાંતમાં સતત પોતાની જાત સાથે વાતો કરતી કે,

‘વિકાસ માટે પ્રેમ હોય તો એમાં ખોટું શું છે? અર્થ દિલના ખૂણામાંથી નીકળતો કેમ નથી? પોતાને વિકાસ અને અર્થ બેય માટે પ્રેમની લાગણી કેમ અનુભવાય છે? શું એક વ્યક્તિ બે જણને સાચો પ્રેમ કરી શકે? ‘

એને આવા સમયે સાચો રાહ બતાવનાર, જમાનાના અનુભવો પોતાના સફેદવાળમાં પૂરોવીને જીવતા વિમળાબા…પોતાની સાસુની બહુ યાદ આવી ગઈ. એવામાં વિકાસે એને ખભેથી પકડીને હલબલાવી..

‘હલો..ક્યાં છો મેડમ? અહીં હું એકલો એકલો બોલ્યા કરું છું ને તમે તો ક્યાંય બીજી દુનિયામાં..?’

અચાનક જ ઇતિ બોલી..

‘વિકાસ..ચાલ ને વિમળા બા અને સ્પર્શને મળી આવીએ..કાલે એમનો ફોન હતો..અર્થ બહારગામ છે. વળી સ્પર્શને જોયે પણ ખાસો સમય થઈ ગયો છે..તો..પ્લીઝ ઇફ યુ ડોન્ટ માઈન્ડ..”

વિકાસ બે ઘડી ઇતિને જોઈ જ રહ્યો…એ ઇતિને બહુ સારી રીતે સમજતો હતો. એટલે એને ઇતિના આવા બદ્લાતા મૂડથી સહેજ પણ નવાઈ નહોતી લાગી. એક પણ અક્ષર બોલ્યા વગર હલ્કું સ્મિત કરીને એણે તરત જ ‘યુ ટર્ન’ મારી ગાડી વિમળાબાના ઘર તરફ  દોડાવી.  ઇતિ આભારવશ આંખોથી વિકાસના એકપણ અક્ષ્રર બોલાયા વગરના સમજદારી ભર્યા વર્તનને સલામી આપી રહયા વગર કશું જ ના કરી શકી..

———————–X————–X——————–X——

‘ટીંગ ટોંગ’…’

“આ આટલી સવારમાં કોણ આવ્યું હશે વળી?” થોડા ધોળા ને થોડા કાળા પણ કમર સુધી પહોચતા વાળનો બેફિકરાઇથી લૂઝ અંબોડો વાળતા વાળતા વિમળાબા એ એક ચિંતાતુર નજર સ્પર્શના પલંગ તરફ નાંખી દીધી..આ બેલના અવાજથી રખેને એ વહેલો જાગી ના જાય..થોડી ચીડ ચડી ગઈ બેલ મારનાર પર એમને..

‘બોલો..કોનું કામ છે’

કહેતાંકને બારણું ખોલ્યું. પણ સામે ઇતિને જોઈને એમનો મૂરઝાયેલો ચહેરો ખીલી ઊઠ્યો.

‘આવ આવ દીકરા.તું અત્યારે…?’

ત્યાં તો નજર પાછળ ઉભેલા વિકાસ પર અથડાઇ અને અકારણ જ હસી પડયાં..

‘ઓહ્હ…આજે તો સૂરજ પશ્ચિમમાંથી ઊગ્યો છે ને કંઈ’

વિકાસ અને ઇતિ બેય એક્સાથે હસતા હસતા ઘરમાં પ્રવેશ્યા. ઇતિની વ્યાકુળ નજરને વાંચતા વાંચતા વિમળાબા તરત જ અંદર જઈને સ્પર્શને ઢંઢોળીને ઉઠાડી લાવ્યાં.

‘આમે એનો ઉઠ્વાનો સમય તો થએલો જ છે..’

ઇતિ આજુ-બાજુનું બધું ય ભાન ભૂલીને પોતાના લડકવાયાને જોઇ રહી.આગળ વધીન વિમળાબેનના હાથમાંથી એને તેડી લીધો અને જોરથી એને ભેટી પડી..

‘ઉમ..ઉમ..ઉઉઉ’

બોબડો સ્પર્શ રડતો ત્યારે એના મોઢામાંથી થોડો વિચિત્ર અવાજ નીકળતો..અને એ રૂદન ઇતિને પોતાનો અપરાધ યાદ કરાવી જતું.   મા-દીકરાનો મેળાપ જોઈને વિકાસ અને વિમળાબાની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા .

‘ચાલો ચાલો..હું ગરમા ગરમ આદુ-ફુદીના અને મસાલાવાળી કડક ચા અને બટાકા-પૌંઆ બનાવી દઊ. તમે બેસો દીકરા..’

કરતાંકને વિમળાબા આંખ પર સાડીનો ખૂણો દાબતાંકને રસોડા તરફ વળ્યાં. મનમાં ને મનમાં પોતાના એક ના એક દીકરા પર થોડો ગુસ્સો પણ આવી ગયો.

“શું મળશે આમ મા-દીકરાને અળગા રાખીને? આ એક એવી હાય ભેગી કરી રહ્યો છે કે એના પરિણામો ભોગવતા ભોગવતાં નવ ના તેર થઇ જશે…”

સ્નેહા પટેલ -અક્ષિતારક