પ્રભુ તારી હાજરી…

આ જગના લોકો કેટલાં મૂર્ખ છે. માને છે કે હું સાવ એક્લી છું,અટુલી છું..!!!
એમને ક્યાં ખબર પડે છે કે મારી સાથે નિત્ય હરહંમેશ નો મારો સાથી-સંગાથી તું છું.જે પરમ સત્ય છે.ક્યારેય તું મારો સાથ છોડવાનો નથી.આ આપણો સંબંધ-સંબંધોના આપ-લે ના ગણિતથી ક્યાંય ઉપરનો છે .જ્યાં કોઈ જ કડવાશ નથી,છે તો ફ્ક્ત એક મીઠાશ, એક અવર્ણનીય હળવાશ, જ્યાં એક બીજાને કોઈ જ લાગણી બતાવવાની કે સમજાવવાની જરૂર નથી.ગમે ત્યાં ગમે ત્યારે હું બસ તને અનિમેષ નયને નિહાળી શકુ છું અને પલક્વારમાં એક શૂન્યાવકાશ સર્જાઈ જાય છે અને એમાંથી તારી અદ્વિતીય ખુશ્બુ ચોતરફ છવાઈ જાય છે.બસ આમ જ તું હંમેશા મારી એકલતાને તારા સ્મરણ માત્રથી હરી-ભરી કરી દઉં છું.મારી એકલતામાં તારી હાજઈની રંગોળી પૂરી દઉં છું.તું ચોતરફ તારા તેજની ચાંદની પ્રસરાવી દે છે અને હું એ રંગોમાં તારી ચાંદનીનું અજવાળું ગટ-ગટ પીવું છું.આકંઠ છલકાઈ જવું છુ તારા એ અમ્રુતપાનથી..

મારું એકાંત મને બહું ગમે છે.કારણ..હું તને ત્યાં સર્વાગપણે કોઈની હાજરીની રોક-ટોક વગર ધરાઈ જઉં ,છલકાઈ જઉં એ હદ સુધી પામી શકુ છું.

સ્નેહા-અક્ષિતારક,
૪થી જુલાઈ,૨૦૦૯
સવારના ૯.૧૫ વાગ્યાનાં